Old memories seem to fade in black and white

Water vermengd met bloed stroomde weg door een afvoerputje van een wasbak, waarvan de kraan werd afgesloten terwijl enkele druppels bloed nog omlaag vielen. De eigenaar daarvan had zich over het aanrecht gebogen met een licht vertrokken gezicht, dat de enige uiting van emotie was bij het afdekken van een wond die over haar linker schouder liep omlaag langs haar bovenarm. Er zaten nog meer schrammen over het blote lichaam, maar de enige die gehecht moest worden was die ze dicht hield met een steriel doekje. Voor het geval dat had ze het in haar kamer liggen, en in een geval als deze had ze het nodig. Een ontsmette naald, gehouden in het vuur van een lucifer, was afgekoeld en vastgeknoopt aan sterk hechtdraad. Een doekje tussen haar lippen nemend begon ze haar eigen huid aan elkaar te hechten. Een zachte keelklank kwam omhoog, maar verder gaf ze geen krimp. Haar handen trilden niet al voelde ze de steken van het scherpe uiteinde, haar adem inhoudend voor ze dit deed. Dit herhaalde ze veertien keer, op het doekje bijtend. Deze legde ze weer weg toen ze klaar was..
Beurs haar blauwe plekken en wonden bedekkend onder een lange kamerjas nam Alandria, de beschermvrouw van Shadra, plaats op een zetel bij de haard. Deze stond niet aan maar de kilte die in de kamer hing deed haar niet veel en paste bij haar humeur. Die nacht, wat het inmiddels was, dacht ze terug aan de ellende van afgelopen dagen. Troost halend uit het gespin van een kat op haar schoot voelde ze hoe ademhalen pijn deed en bewoog zich dan ook minimaal. Een andere kat zat in de vensterbank van een raam, wiens silhouet af stak tegen het maanlicht buiten.
Sinds Alpha weg was hadden de katten haar gezelschap gehouden op de momenten dat ze zich in Dorchadas begaf. Op andere was ze op Shadra, waar het momenteel onrustig was onder een groep opstandelingen- extremisten- waar ze haar handen vol aan had gehad. En nog steeds had, want het was niet slechts een enkele rel. Het was een georganiseerde groep, waarin magiërs die zij voor haar rekening moest nemen. Het was niet tegen haar, maar het koningshuis. Maar daarin namen ze ook mensen mee die onschuldig waren, en daarin was haar taak die bescherming te bieden. Het was een lang verhaal waar ze de dag er op, als ze wat rust kon pakken, verslag van zou schrijven.. Voor nu..
Haar ogen schoten open uit een kort onrustig dutje. Haar hoofd bonkte en ze voelde al haar spieren protesteren toen ze iets ging verzitten in de zetel. Het gewicht van de kat Supurrbia op haar schoot voelend deed haar nachtmerrie vergeten. Het was nu nog kouder in Dorchadas. ''Ksss!'' siste de vrouw, waarop de langharige kat van haar schoot sprong. Ietwat beledigd leek ze te kijken toen ze bij de enige warmtebron in de kamer weggejaagd werd. De koude marmeren vloer voelde Alandria onder haar blote voeten toen ze zich naar de haard bewoog, waar ze de energie niet voor had gehad tot dus ver om aan te steken. Een hand, bont en blauw, bewoog zich naar de tondeldoos. Vers hout lag al in de haard, dat ze aan stak met enige moeite. Maar hield steevast vol, en toen de eerste vonken op het droge hout over sloegen begon het langzaam maar zeker te branden en te knapperen. De warmte joeg de kou om haar heen weg. Ze wreef in de wallen onder haar ogen, bleef gehurkt zitten tot ook haar lichaam wat warmte op ving. Vanuit haar gehurkte positie ging ze weer recht staan en vouwde haar armen over elkaar. Een diepe zucht ontsnapte uit haar keel, maar schrok op bij een geluid. Een seconde speelde door haar hoofd dat het verbeelding was vanuit de nare dromen die nog in haar geest doolden. Maar vervolgens dacht ze aan een kat die misschien iets omgegooid kon hebben. Dat zou ook niet de eerste keer zijn sinds ze groot genoeg waren om op meubels te springen. Echter was het vuur nog niet zo groot dat de hele ruimte verlicht kon worden, maar magie oproepen om dit probleem te verhelpen vond ze niet nodig. En bovendien, wie zou haar in haar eigen woning aanvallen? Een extremist? Nee, die waren eerst wel even zoet. Ze had spreuken op de woning zodat iemand niet zomaar binnen kon komen..

@Alpha

Blackened feathers falling down

You will wear your independence like a crown

Duty called, maar Alpha stond niet te popelen om op te nemen. Integendeel, Alpha wilde het liefst rechtsomkeer maken en verdwijnen in het holst van de nacht. De kans dat Alandria nog steeds wakker was, was groot, gezien die vrouw nooit echt een normaal slaappatroon leek te ontwikkelen. Al kon hij hetzelfde tegen zichzelf zeggen. Dus dat maakte het dat Alandria waarschijnlijk stikchagrijnig was en als hij zijn gezicht, of masker, liet zien, was dat waarschijnlijk geen pluspuntje voor haar humeur.

Maar de demon moest terug. Al was het maar om de katten voor vijf seconden te zien voordat hij een leeg wijnglas naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Ach, het was maar een wijnglas, zolang het geen heilig water of kat was, kon hij het wel hebben. Nu was vooral de vraag, hoe hij zijn binnenkomst bekend ging maken. Ging hij gewoon ordinair kloppen? Ging hij er gewoon vanuit dat Alandria de spreuken niet had aangepast en hij gewoon naar binnen kon teleporteren? Of zou hij gewoon netjes wachten tot in de ochtend? Hij voelde het opgedroogde bloed nog rond zijn kin zitten. Nu het eten wat gezakt was en hij wat meer bij zichzelf was, ging nadenken ook een stuk beter. En hoe graag hij dit ook niet wilde doen, hij werd min of meer gedwongen.

Met een simpele handomdraai was Alpha niet langer in het trappenhuis, maar in de oud vertrouwde, doch koude, kamer van Dorchadas. In het eerste opzicht leek er weinig verandert, naast het enige geschuif van meubels wellicht, maar het voelde nog steeds als Dorchadas. De demon bevond zich bij het raam, het maanlicht weerkaatste zijn schaduw op de grond. Zijn staart deinde een beetje op en neer, misschien een tikkeltje nerveus, al vertelde hij zichzelf iets anders. Ze stond met haar rug naar hem toegekeerd, maar aan haar houding te zien had ze allang door dat er iets gaande was. Goed. Hoe nu te beginnen? ''It's colder than I remembered.'' Outstanding move Alpha.

BY MITZI

Degene die verschenen was had zichzelf naar binnen geteleporteerd, dus wist ze meteen wie het was ondanks dat ze zijn aanwezigheid nu ook kon voelen. De aura van haar adviseur was onmiskenbaar. Ze bleef daar stil staan met haar armen over elkaar bij het horen van de stem, al was dat dan niet met haar oren maar in haar bewustzijn. De stem die ze al meer dan een jaar niet had gehoord nadat hij zomaar weg ging, zonder veel uitleg. Ze was niet naar hem gaan zoeken, al had ze een paar keer op het punt gestaan dit wel te doen. Maar de Demon was al erg oud en wist ze dat hij zijn reden moest hebben. Dus besloot het te respecteren, al wist ze hoe genadeloos Demonen onder elkaar konden zijn. Ze wist dat hij in ieder geval niet dood was. Toen ze hem daar echter zo zag staan vertrok haar gezicht wat, half woede uitend maar ook bezorgdheid. Bijna als een moeder die op het punt stond haar kind een reprimande te geven. Maar dat deed ze niet. ''Look what the cat dragged in.. You're back.'' kwam er slechts uit en ze voelde hoe een snee in haar onderlip weer open ging en met haar tong likte ze de druppel bloed die er vormde weg, al had het niet veel nut. Ze ging niet eens in op zijn opmerking. De ruimte werd al wat warmer door de haard, die feller werd toen de stapel brandhout meer vlam vatte. Het deed haar denken aan het huis dat in brand was gestoken die avond daarvoor, waar ze in was gerend om een man te redden die het doelwit was van een aanslag. Puin kwam toen al naar beneden, een zware houten balk kwam omlaag en was ze haar bewustzijn bijna verloren toen ze deze tegen haar hoofd kreeg. Tevergeefs had ze geprobeerd de balk tegen te houden, waarbij splinters in haar handen staken en haar schouder open haalde. Met haar magie als laatste hulpmiddel had ze het bewusteloze doelwit uit zijn huis weten te halen. Voor hulpdiensten arriveerden was ze al weer weg, sensatie vermijdend. De man had de aanval overleefd en had een dikke vinger in de politieke pap, die economische vluchtelingen van Puffoon wilde weren. Zo ging het nou eenmaal als er op een andere planeet crisis was en een planeet als Shadra welvarend was..
''You missed some fun..'' sprak ze met wat sarcasme terwijl ze van de warme haard weg stapte, haar kamerjas nog wat strakker om zich heen trekkend terwijl haar blote voeten over de koude grond bewogen. Deze brachten haar naar een grote houten kast waar sierlijke glazen met flessen wijn stonden. Ze schonk zichzelf in en nam gelijk een flinke, dorstige slok.

@Alpha

'

Alpha schreef:: Blackened feathers falling down

You will wear your independence like a crown

De demon had al lage verwachtingen gehad van het weerzien met zijn voormalige, of was het contract nooit verbroken, werkgever, maar dit was toch te triest voor woorden. Hij bleef staan waar hij stond, schouders naar achteren, rug recht, zoals van hem verwacht werd. Aan de buitenkant was weinig veranderd, naast misschien een kledingwissel, maar Alpha was nog steeds Alpha. Hetgeen wat daadwerkelijk veranderd was, wist hij te verbergen achter zijn masker en zichzelf.

Zijn ogen gleden even kort naar de katten die nieuwsgierig waren komen aangetrippeld, duidelijk bekend met zijn geur. De zwarte gleed even spinnend langs zijn been voordat hij hem een klein duwtje gaf en hij zich weer bij zijn zusje voegde. ''I came here all by myself, thank you very much.'' Antwoordde hij droogjes. Hij kende de uitdrukking, maar dat weerhield hem niet van het maken van een irritante opmerking. Alpha bleef Alandria met nauwlettende ogen volgen, niet van zijn plaats afkomend. Hij kon er niet om heen dat hij een kleine steek in zijn borstkas voelde toen ze zich naar de wijnkast begaf en alleen voor zichzelf inschonk. Zo graag wilde ze hem dus weer terug. ''I can take my leave, if you would like that.'' Sprak hij daarom kalm. De demon kon het begrijpen als het misschien iets te vroeg voor alles was, als ze ondertussen al een andere adviseur had. Dan moest hij er gewoon even voor zorgen dat die even ook ''plotseling'' verdween en hij had zijn oude plekje zo weer terug.

BY MITZI

PROFILE MAGICIAN

» Life is like dark and light, black and white and all the colors in between|| Eragon
» Memories will never be the same
» ✿ ;; Thanks For The Memories.
» Just some memories.
» House of memories

Old memories seem to fade in black and white

Blackened feathers falling down

You will wear your independence like a crown

Blackened feathers falling down

You will wear your independence like a crown

Old memories seem to fade in black and white

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen

Old memories seem to fade in black and white

Blackened feathers falling downYou will wear your independence like a crown

Blackened feathers falling downYou will wear your independence like a crown

Old memories seem to fade in black and white

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen

Blackened feathers falling down

You will wear your independence like a crown

Blackened feathers falling down

You will wear your independence like a crown