Met twee handen trok ze het pamflet van de muur. Haar ogen scande de woorden, ze kauwde op de binnenkant van haar wang. Ratten waren niet haar ding, evenmin als muizen, maar met haar laatste visite aan Oaks Field nog vers in het geheugen, besloot Penny dat, als ze toch nu in het midden van haar tienerjaren zat, het maar te doen. Wie niet waagt wie niet wint, niet geschoten was altijd mis en al die andere spreekwoorden waar ze nu even niet meer op kon komen. Ze vouwde het papiertje op en wilde het al in haar broekzak stoppen, ware het niet een rat meteen langs haar schoenen rende. Een kreet ontsnapte haar keel en ze sprong meteen achteruit. Met grote ogen volgde Penny het beestje dat over de straat schoot en een goot in kroop. Penny bukte, keek naar de goot alsof ze verwachtte dat er meteen een legioen aan ratten naar boven zou komen, en bleef zo een tijdje zitten. Het leek alsof er een heleboel zwarte kraaloogjes haar in die duisternis aan keken, maar Penny kon niet met zekerheid zeggen of het ook zo was.

Ze rolde haar mouwen op toen ze eenmaal in een steeg een putdeksel had gevonden. Met moeite had ze hem los kunnen wrikken en meteen haalde ze haar neus op bij de stank die naar boven kwam. Dit was een heel, heel slecht idee. Misschien had een wasknijper mee moeten nemen. Penny keek nog ever kort om zich heen, om vervolgens de trap naar het riool af te dalen. De stank werd met elke tree erger, tot het punt dat haar ogen haast begonnen te tranen.
Eenmaal beneden wilde Penny er absoluut niet aan denken aan wat er in het water dreef, terwijl haar ogen in het rond keken. In de hoek zat een beest. Een best groot beest. Voor een rat gezien dan. Penny slikte moeilijk, terwijl ze een paar stappen richting de rat zette. 'Hier beesie, beesie.' Het hielp niets. De zwarte kraaloogjes staarde haar aan en in een flits was hij weer weg. Penny zuchtte. Ze moest het nest vinden. Misschien als ze de rat probeerde te volgen dat ze ergens kwam. En dus zette Penny het op een rennen.

Ze was in totaal twee keer uitgegleden in de drab en het huilen stond haar nader dan het lachen. Maar toch bleef ze haar weg vervolgen, ze was nu al halverwege dus opgeven had geen zin. Penny beet op haar lip tot ze bloed proefde. Nu ook maar hopen dat ze niet verdwaalde. Het meisje haalde diep adem en sloeg een hoek om. Om oog in oog te staan met een bende piepende beesten. Haar ogen werden groot. Hier was het nest dus. De beesten leken nog geen besef van haar aanwezigheid te hebben, dus moest ze snel handelen. Hoewel Penny een dierenvriend was, kon ze dit niet uitstaan. En het was voor The Greater Good. Met een paar woorden riep Penny de Scythe op die ze in beide handen hield. Het ding was zwaarder dan ze had gedacht. 'Sorry.' Piepte het meisje nog kort. Ze kon dit niet. Dus riep ze haar luchtmagie op, die de sikkel uit haar handen nam en terwijl Penny haar ogen stijf dicht kneep, het werk van haar overnam. Ze hoorde het gekrijs, het gepiep van de ratten en voorzichtig zette het meisje een paar stappen achteruit. Het metaal van de sikkel schraapte over grond, over de stenen en ontmoette vaak, te vaak, de huid en het vlees van de ratten. Ze verdienden het wel, ze waren tenminste een plaag, maar Penny kon het niet uit zichzelf doen. Uiteindelijk klonk het metalen geluid van de scythe die op de grond was gevallen. Langzaam, heel langzaam opende Penny haar ogen, om het slagveld voor haar te zien. Geen enkele rat leek de omgeving levend te hebben verlaten. Het meisje keek rond, haar keel werd gortdroog terwijl de scythe weer verdween en ze in haar eentje in een bloedbad stond. Om zeker te zijn dat er geen overlevende ratten tussen zaten, stuurde Penny een grote vlam af op de dode beesten, die stuk voor stuk langzaam vlam vatte en tot as verschroeide.
Zo snel als ze kon draaide ze zich om, maakte ze dat ze wegkwam uit het riool, de rook wist zich snel te verspreiden, om zich te melden bij de desbetreffende eigenaar die het pamflet had opgehangen. Haar ogen waren zo groot als theekopjes tegen de tijd dat ze met trillende handen het briefje inleverde.