Subconscious

Haar lage hakken laarsjes maakten een klikkend geluid toen ze door de gangen van de school aan het paraderen was, op weg naar het laatste lokaal links in de gang waar veel lessen doorgingen die te maken hadden met het bemeesteren van de earth magic. Het klikken hield abrupt af toen ze halt hield net voor ze voorbij de post van de deur gelopen was. Met een rechte rug en een neutraal gezicht bleef ze zo staan terwijl er studenten uit het lokaal kwamen en langzaam zich verspreidden door de gang en de rest van de school als die ene spin die je ooit dood trapte en zich vervolgens verspreidde in honderden kleintjes. Voorzichtig - omdat ze een dot in haar haar gemaakt had en ze er tegen op keek om die volledig te ruïneren, nog geen tien minuten nadat ze die gecreëerd had - krabde ze aan de onderkant van haar achterhoofd in afwachting van een kennis slash persoon die ze kende met wie ze afgesproken had. Niisada had haar beloofd dat ze haar zou opwachten na haar laatste les, en dan zouden ze samen wat gaan doen wat door mensen als 'gezellig' omschreven kon worden. Haar vriendin, die Lily heette, kwam nu door de deur en zodra die de brunette in het oog kreeg, glimlachte ze haar toe. Ze begroetten elkaar en wandelden vervolgens richting de trap die leidde naar de verschillende verdiepingen waar de studenten op sliepen. Samen bestegen de meisjes de trappen en ze prezen zichzelf gelukkig dat ze mar één verdieping omhoog moesten vermits de earth magicians zich maar één verdieping omhoog moesten hijsen na een zware dag. Al pratend wisten ze een weg te vinden naar de homeroom van de verdieping. Niisada vondt die wel gezellig, maar het was niet volkomen haar ding. Het was haar niet duister genoeg en niet oud genoeg. Ze hield meer van de duistere homeroom van haar verdieping omdat die donker was en naar haar mening prachtig gothisch was. Lily plofte zacht neer op één van de mooie banken die zich in de kamer bevonden, en de andere jongedame volgde haar voorbeeld. Ze deed haar schoenen los en deed ze kalm uit waarna ze haar voeten onder zich op de bank optrok. Met een zachte en flauwe glimlach om de mond luisterde ze naar Lily's verhalen, de dingen die ze beleefd had die dag. Het interesseerde Niisada niet echt. Deels omdat ze Lily meer als een kennis dan een vriendin beschouwde en deels omdat ze zich gewoon niet erg in andermans leven interesseerde.

Enkele uren verstreken en zodra de meisjes merkten dat de schaduwen gestopt waren met bewegen en de zon onder aan het gaan was, besloot Lily dat ze naar haar kamer zou gaan. Met een kort, afwezig knikje nam de bruinette afscheid van het meisje. Ze beloofde dat ze haar snel wat zou laten weten en dat ze het nog eens opnieuw moesten doen. Lily stemde er mee in en knikte zelf ook. Wie weet komt hier nog een vriendschap van, bedacht Niisada zich maar ze hoopte er niet op. Ze telde er gewoon niet op. Handig haalde ze de elastiek om haar haar uit en haalde ze haar handen door haar haar om de vorm van haar dot uit haar haar te kammen. Enkele tellen bleef ze in stilte voor zich uitkijken. Iemand was het haardvuur komen aandoen in de homeroom, een halfuurtje voordat Lily besloten had naar haar kamer te gaan. Het vuur knisperde zacht en gaf een lekker warm gevoel aan het meisje dat niet ver van de haard af zat. Toen trok ze haar tas naar zich toe en haalde er een fles wijn uit. Ook een glas was te vinden in de tas. Het meisje schonk zich een glas uit en zette het neer op de tafel die voor de bank stond. Ze had het idee gehad samen met Lily een glaasje te drinken maar het meisje was vertrokken voor ze het voor had kunnen stellen. Ze vond het niet erg om in haar eentje te zitten. Ze hield van haar eigen gezelschap, ze hield van de eenzaamheid. Na enkele slokjes genomen te hebben, hield ze haar glas vast en stond ze op. Niisada liep naar de piano die net zo eenzaam als zij zelf was in de hoek van de ruimte stond. Ze nam plaats op het stoeltje en na nog een slok genomen te hebben, plaatste ze haar glas boven op het platte deel van de piano. Het was al even geleden maar het liep nog altijd vlot merkte ze toen ze haar vingers over de toetsen liet gaan en kalmaan haar stuk aan het opbouwen was. Ze wist dat ze niet lecht was in piano, en ze genoot ook altijd van het spelen ervan. Het was nu wel al aan de late kant maar het maakte haar niet zozeer uit of ze iemand wakker zou houden met het bespelen van dit instrument. Zonder zelf geluid te maken, speelde ze verder.

OOC: @Arthur

Het was dankzij zijn medicatie dat hij voor het eerst sinds een week weer eens vroeg in bed lag. Misschien was dat wel beter zo aangezien hij zich de laatste dagen steeds minder in zijn vel begon te voelen. En dat reageerde hij weer af op de buitenwereld, dus de afgelopen dagen had er vooral een zeer chagrijnige Arthur rondgelopen. Toch lukte het hem om de dingen die hij normaal deed wel op tijd af te krijgen. Zo was zijn kamer nog steeds netjes. Behalve zijn bureau. Dat was een grote bende. Losse blaadjes, opdrachten, stukken tekst die uitgescheurd waren. En ergens tussen al die stapels papieren lag en blaadje waar hij al de hele avond naar op zoek was geweest, maar het tot op heden nog niet had kunnen vinden. Misschien omdat hij er blindelings overheen keek. Want daar zou het nooit kunnen liggen, hij ruimde het daar nooit op. Het had voor grote irritatie gezorgd, wat had geresulteerd in een kleine woedeaanval, die hij vrij snel had weten te smoren door zijn medicatie te slikken. Maar daardoor lag hij nu uitgeteld op bed, nog steeds met zijn kleding aan, maar godzijdank wel zonder schoenen. Arthur kon er vrij weinig aan doen dat bepaalde dingen nu gewoon zo moesten gaan zoals ze moesten gaan. Er zat nu eenmaal een routine in en daar wist hij zichzelf niet meer uit te krijgen. Dat wilde hij ook gewoon niet, want het was simpel en makkelijk. Dus waarom zou hij het nu voor zichzelf willen verpesten? Zijn halve jeugd was dat al, dus nee, liever niet.

De slaap waar hij in verkeerde was vrij licht, aangezien hij nog niet echt moe was geweest en de pillen slechts hun werk hadden gedaan. Elke keer leek hij er toch anders op te reageren, maar ze deden hun werk. Het bracht de wirwar in zijn hoofd op orde en zorgde ervoor dat hij niet als een vulkaan ontplofte. Niet meer, althans. Die uitbarstingen konden nog steeds voorkomen, maar een stuk minder als in zijn jongere, verwende jaren.
De zachte tonen van muziek zorgden er weer voor dat hij langzaam weer wakker werd. Het klonk eerst alsof hij nog droomde, alsof hij de klanken zelf bedacht om verder weg te zakken. Maar na mate hij langer luisterde, daagde het hem dat het niet zijn eigen fantasie was. Voor hij het zelf kon beseffen was hij al weer in de wakkere wereld en voelde hij hoe zijn wang behoorlijk warm voelde. Natuurlijk moest hij face first op zijn bed zijn gevallen. Wat verdwaasd keek hij op, zijn ogen knipperde langzaam en het kostte wat tijd voor hij zich kon oriënteren. Het voelde alsof hij een 20-minuten dutje had gedaan, die was uitgemond in een volledige slaapcyclus van 4 uur. Naarmate hij steeds meer wist te beseffen wie hij was, waar hij was en wat er eigenlijk aan de hand was, realiseerde hij zich ook dat de piano nog steeds klonk. De jongen wreef over zijn wang, die nog steeds een beetje gloeide, rekte zich uit en kreeg zichzelf van zijn bed af. Hij zat relatief dichtbij de grote kamer waar alle andere Earth magicians bij elkaar konden komen en het was wel eens vaker voor gekomen dat hij wakker was geworden van harde geluiden, gelach of geschreeuw. Maar dit was anders. De klanken waren zacht en lieflijk, niet hard en klinkend alsof er een hele rotsformatie naar beneden denderde. Het was anders als anders. En dat maakte Arthur nieuwsgierig.
Hij slofte zijn kamer uit, ging nog even met zijn hand door zijn, nu, warrige bos haren en wist zich de trap af te krijgen in het donker. Aangekomen in de ruimte was het er haast verlaten. Behalve voor een meisje dat eenzaam bij de piano zat en op de toetsen speelde. Arthur leunde tegen de deurpost aan die je naar de kamers van de earth-magician leerlingen bracht en sloeg zijn armen over elkaar. Stilzwijgend sloeg hij haar gade. Zijn ogen gleden kort naar het glas op de piano en toen weer terug naar het meisje, dat rustig doorspeelde. Uiteindelijk durfde de jongen het aan om dichterbij te komen en hij kwam tot de bank die het dichtstbij de piano stond, waar hij tegenaan leunde en haar opnieuw gade sloeg. Hij was bang om de stilte die gevuld was met de muziek te doorbreken, dus voor het eerst hield hij zijn snauwerige, arrogante mond en besloot hij te luisteren.

Zonde dat Lily al weg was, vond ze. Ze miste wijn en piano. Toevallig twee van Niisadas favoriete dingen in het leven. Je mocht niet met stokjes spelen, zei men altijd. Je moest soepele vingers hebben. Sensueel zijn met de toetsen. De toetsen aanvoelen. Af en toe krulden haar mondhoeken lichtjes omhoog maar het grootste deel van de tijd keek ze serieus naar de toetsen. Tegen het einde van het nummer toe dwaalden haar ogen af naar het glas dat met wijn gevuld was en nog steeds boven op de piano stond. Achter zich nam Niisada geluiden waar maar veel aandacht schonk ze er niet aan. Ze had voetstappen een trap af horen komen, ook al waren ze zacht en dof. Sokken of blote voeten, gokte ze. Vervolgens hoorde ze stof dat bewoog. Ademhaling. Als je 's nachts alleen in een ruimte was, nam je al snel meerdere geluiden waard die je normaal niet op zou merken. Het geluid stopte even en Nis speelde rustig verder. Ze had nog even te spelen voor het stuk gedaan was. De muziek verspreidde zich nog steeds door de ruimte maar werd verstoord dat het geluid dat weer begon. De persoon achter haar verplaatse zich en kwam korter en korter. De brunette voelde dat ze haar spieren in reflex had aangespannen. Het geluid van de muziek verzwakte een beetje en klonk een wat slechter dan ervoor, omdat ze haar vingers niet genoeg ontspande. Ze raakte de laatte vijf toetsen aan en reikte toen naar het glas dat op de piano stond. Ze nam een slok en draaide zich om op het pianostoeltje. Ze bekeek de jongen van top tot teen en trok een van haar donkere wenkbrauwen een eindje op toen ze hem aan het beoordelen was. Hij was niet onknap, hij had een mooi gezicht en zag er van goede afkomst uit. Hij had zijn kleren nog aan, wat haar verbaasde om dit uur. Hij kwam dus net terug van een uitstap, maar oordelend bij de kreuken die ze in zijn kleren kon ontdekken, was hij al gaan slapen met deze outfit aan. Zelfs met de kreuken vond ze dat hij er nog netjes uit zag. Erg groot was hij niet vond ze. "Bespioneer je mensen wel vaker?" vroeg ze hem, zonder te laten merken dat het een grapje was. Het meisje stond op van het stoeltje en nam nog een slokje van haar wijn. "Met wie heb ik te maken, monsieur?" Niisada hield haar hoofd een beetje naar de zijkant en wachtte de warrige jongen zijn antwoord af. Ze stak er een woordje tussen van haar taal. Thuis had ze ook altijd Shadraans gesproken.

OOC: aan de korte kant vergeef me xox @Arthur

PROFILE MAGICIAN