“Nee.”
“Ja.”
“Nee.”
“Jawel.”
“Elijah…”
“Ugh, waarom ben je altijd zo saai?” klonk het geïrriteerd terwijl de jongen met de ravenzwarte lokken hem doordringend aanstaarde.
“We gaan niet experimenteren om te kijken wat er gebeurt als je een week lang je medicijnen niet slikt. Ik heb mam net verteld dat het… aardig met je gaat.” Terwijl hij het laatste papierwerk afmaakte, wierp Graham een vluchtige blik opzij naar de klok. Shit… Zijn shuttle vertrok over twintig minuten en hij moest zijn tas nog pakken.
“Het is toch niet alsof je hier bent om te checken of ik het wel of niet doe…” klonk het plotseling geniepig, waarbij zijn ogen fel naar zijn jongere broer schoten die met een dikke grijns op zijn gezicht tegen de muur van het kleine kantoor leunde, voormalig Yvaine’s kantoor, voor nu Graham’s werkplek, vaak zelfs slaapplek door de overweldigende drukte. Toch had hij een gaatje gevonden om er even tussenuit te glippen en wat vrije dagen op te nemen, zodat hij, op haar verzoek, Lilith kon bezoeken op Razen. Al was het nog niet zeker of hij misschien op het laatste moment toch terug zou moeten keren naar de school als er een noodgeval was. Een medisch noodgeval of… Zijn blik was blijven hangen op het grijnzende gezicht voor hem. “Ik kan je de komende dagen ook terug naar huis sturen, als je dat liever hebt.” bromde hij enkel met een uitdrukking die hem vertelde dat een grens bijna was bereikt. Zoals gewoonlijk trok Eli er vrij weinig van aan en haalde verveeld zijn schouders op, maar… hij leek in ieder geval het tegenstribbelen voor nu te laten. Dat was al enige vooruitgang…
“Wat ga je überhaupt op Razen doen? Dat verzorgingshuis waar je gewerkt hebt is vorig jaar toch gesloten?” wenste hij te weten. Shit. Had hij dat verteld? Daar ging zijn smoes. Een seconde speelde hij met de gedachte om vlug een ander excuus te bedenken, maar aangezien hij hier niet bepaald een ster in was en er eigenlijk toch geen reden zou moeten zijn waarom hij dit voor hem zou moeten verzwijgen, probeerde hij uiteindelijk zo luchtig mogelijk het papierwerk aan de kant te schuiven en stond recht. “Ik ga op bezoek bij… iemand.”
“Iemand..?” Natuurlijk… Zo gemakkelijk kwam hij er niet vanaf. Niet bij Eli.
“Een.. kennis.” Ennn daar was de grijns weer.. Eli’s mond opende zich al om nog meer door te vragen, maar Graham was hem voor. “Don’t even start.” Nu nog iets gehaaster, greep hij een boek van het bureau, de enige die hij nodig had, voor hij naar de deur wandelde. “Ik zie je in een dag of.. een paar.” Nog één keer draaide hij zich snel om en keek zijn broer streng aan. “En geen experimenten.” Hierna was hij het kantoor uitgesneld om eventuele, aanvullende vragen van Eli te ontwijken en zich uiteindelijk naar de shuttle te haasten. Hij wilde niet te laat komen.

Een paar uur later stapte hij als herboren de shuttle uit, was het niet voor de enigszins vermoeide indruk die zijn jonge gezicht maakte. Het waren lange dagen geweest sinds Yvaine’s vertrek, dus de reis naar Razen en zijn bezoek aan de drakenrijdersschool van Lilith waren maar al te welkom. Daarbij had hij haar al enige tijd niet meer gezien. Ook zij was ongetwijfeld te druk met al haar verantwoordelijkheden. Hun diner op het dak van de school leek nu haast alleen nog een vage herinnering… Toch kon hij een kleine grijns niet van zijn gezicht houden iedere keer als hij eraan terugdacht.
Eenmaal op het lanceringsplatform op Razen verwachtte hij ieder moment haar indringende, groene ogen te treffen, maar toen dit uitbleef, twijfelde hij een moment of hij zich misschien toch door alle drukte in de dag of tijd vergist had. Hij had echter de vraag nog maar in gedachten gepreveld, toen een andere verschijning aan de horizon zichtbaar werd. Met een frons door de felle zon, keek hij op en leek als enige verbaasd om een reusachtige draak zijn kant op te zien komen. Dat was iets wat hij in ieder geval niet elke dag zag… Maar wacht… Was dat niet..? “Vritra.” klonk het triomfantelijk terwijl Graham zich gelijk bedacht hoe hij in godsnaam een draak gepast kon begroeten. Zou het raar staan als hij probeerde zijn poot te schudden..? Vast wel. Misschien… moest hij buigen? Op zijn knieën gaan? Het fabeldier was zeker majestueus genoeg en dwong het nodige respect af bij eenieder die zijn blik erop liet vallen. En daar stond Graham, te wuiven alsof hij de ijscoman halt wilde laten houden, wachtend tot de draak soepel landde om er vervolgens heel halfslachtig een “Hey.” uit te gooien. Werkelijk? Hij had niets beters kunnen bedenken..? Toch leek de draak er nauwelijks op of om van te kijken of in enig opzicht zo onder de indruk van zijn komst als de jongeman dat andersom wel was. “Waar is Lil-“ Maar verder kwam hij niet toen hem abrupt het zwijgen werd opgelegd door een zwiep van de staart wat hem leek te vragen op de geschubde rug te klimmen. “I-Ik?” kwam er ietwat onvast uit, terwijl hij vragend om zich heen leek te kijken. Tja… Wie anders, Graham?
Tenslotte knikte hij braafjes, hees zijn rugzak op en klom zo goed en zo kwaad als het ging op het dier. “Ik eh…” Was dit wel veilig? Mocht hij eigenlijk wel een draak vliegen? Hij had niet één of ander… drakenvliegbrevet nodig? Bestonden die überhaupt wel..? “Ik weet niet of dit- WHOAAA!” In een reflex had hij welke houvast hij maar vond stevig vastgegrepen toen Vritra al opsteeg. “Well… I guess this means there’s no turning back now.” Hm… Betekende dit dat hij nu.. “gedraaknapt” was..?

Terwijl hij zich zo stevig vasthield dat zijn knokkels wit zagen, keek de jonge arts voorzichtig op en moest hij even een paar keer diep ademhalen toen hij doorkreeg hoe hoog ze precies vlogen. “Oké.” mompelde hij binnensmonds. “Dit… valt best mee.” prentte hij zichzelf in. Zijn amberkleurige ogen waren vastgepind op de horizon waar Vritra doelgericht op afvloog. Het uitzicht vanaf hier was werkelijk… adembenemend. De wind die aan zijn kleren trok en met zijn blonde lokken speelde liet hem enigszins glimlachen. “Dit is… best oké. Ik bedoel… los van het feit dat ik elk moment naar mijn dood kan vallen wanneer deze draak er maar zin in heeft, maar verder…” Hij knikte tevreden. “Ja, ik kan hier misschien wel aan wen- GEBOUW! GROOT GEBOUW RECHT VOORUIT!” Gelukkig had hij zich goed vastgehouden toen de draak uit het niets een scherpe draai maakte en op een schub na een torenhoog gebouw miste. Echter was het met zoveel controle en rust gegaan waardoor hij bijna het vermoeden kreeg dat het bewust was geweest… Hm… “Heel grappig.” mompelde hij daarom. “Maar kunnen we misschien gewoon-“ SALTO! Hij voelde spontaan zijn lunch, ontbijt en diner van de vorige avond omhoog komen. Geen goeie combi overigens. “Vritra…” KURKENTREKKER!
En dat was de laatste keer dat Graham zwakjes geprotesteerd had. De rest van de weg had hij zich braaf mee laten voeren en concentreerde zich met name op het bloed wat naar zijn hoofd stroomde bij eerdere looping, dubbele kurkentrekker en onverwachte duikvlucht en zijn maag die zich binnenin omdraaide en binnenste buiten keerde.
Tegen de tijd dat ze eindelijk bij de school arriveerden, zag Graham ongeveer zo bleek als de eerste Cassiaanse sneeuw en stapte al net zo bibberig van de draak af. “Lilith.” klonk het wat onvast, waarbij hij zichzelf inmiddels in staat achtte de grond onder zijn voeten dankbaar te kussen. Maar hij hield zich in. In plaats daarvan had hij een kalme stap in Lilith’s richting gedaan om een vluchtige kus op haar wang te drukken bij wijze van begroeten. Met zijn haar in een coupe die hij normaal gesproken alleen na een rusteloze slaap zou hebben en zijn shirt half afzakkend van zijn linkerschouder, keek hij de ander aan en kon toch een kleine glimlach niet onderdrukken. “Too long. And thanks for having me. How have you been?” Vanuit zijn ooghoeken had hij de draak even doordringend aangestaard toen Lilith ernaar vroeg. “Well, can’t say it was… boring.” Ohohoh, this wasn’t over, ..dragon.

Hij knikte -wat hij beter niet had kunnen doen, aangezien het bloed in zijn hoofd hem direct weer duizelig maakte- en glimlachte flauwtjes. “Glad you’re doing fine and I can only imagine how busy a Protector must be.” Hij voelde zijn wangen koud worden ten teken dat het bloed langzaamaan weer wegtrok en daarmee zijn gezicht helwit achterliet. “I’m alright. Busy as well. Yvaine left recently, so a new school physician has yet to be found, but untill then… I’m basically on my own.” Hij haalde luchtig zijn schouders op. “So I guess Starshine Academy will have to do without medical assistance for a few…” ‘Hours’? ‘Days’? Wat was eigenlijk precies het plan…? “…for a short while.” maakte hij er daarom maar van. Een zacht lachje ontsnapte bij de woorden over de draak. “It’s okay. I mean… he owes me lunch, but apart from that.. my vital organs appear to be working just fine, I’m still breathing and as soon as my heart rate returns to normal, I could even move properly again without passing out instantly.” kaatste hij plagend terug en knikte bevestigend op haar daaropvolgende voorstel naar binnen te gaan. Een vaste ondergrond en een plek om zijn wiebelige benen te kunnen laten rusten klonk inderdaad nog niet zo verkeerd. Zijn wenkbrauwen schoten in een reflex even verwonderd omhoog toen ze daarop plots zijn hand had vastgepakt en hem zo mee naar binnen leidde, al kon hij een voorzichtige grijns niet van zijn gezicht houden. Well well… “I would like that.” prevelde hij ondertussen met een weinig verhuld enthousiasme rond een mogelijke rondleiding door de school. Zodra hij ook maar één stap binnen had gezet, keek de blonde jongeman direct zijn ogen uit. Het was compleet anders dan hij van Starshine Academy en zijn eigen scholen gewend was, maar daardoor nodigde het des te meer uit om iedere hoek en gang ervan te verkennen. “Nice place you got here.” klonk het daarom duidelijk met ontzag en een hint van geamuseerdheid, aangezien zijn woorden suggereerden dat de gehele school Lilith’s thuis was. Wie weet was dat nog niet eens zo gek gedacht.
Dankbaar nam hij in haar kantoor plaats op één van de -oeh… zeer comfortabele- banken en zakte iets onderuit. Binnen een minuut leek zijn maag al minder uit zijn lichaam te willen springen en begon de chique omgeving minder en minder voor zijn ogen te draaien. Damn… “Very nice indeed…” mompelde hij onderwijl bijna onhoorbaar, meer naar zichzelf, bij het zien van de luxueuze meubelen esthetische vormen. Hm… Over mooie vormen gesproken… Geleidelijk aan gleed zijn blik uiteindelijk weer terug naar de roodharige- Wacht… Roodharige? “You dyed your hair.” klonk het plotseling met een ingehouden, verraste lach. Door alle commotie en nieuwe indrukken had hij het in eerste instantie compleet gemist. Aandachtig nam hij de rode lokken eens in zich op en wachtte tot ze bij hem was komen zitten. “It looks really beautiful on you.” concludeerde hij tenslotte met een oprechte glimlach en pakte de kop koffie dankbaar van de tafel. “How have I been?” herhaalde hij de reeds gestelde vraag en leek daar even over te moeten nadenken. “Working. That’s probably the best way to describe the last few weeks I’ve had since…” Zijn ogen ontmoetten de hare. “..our last… encounter. To be perfectly honest, I haven’t had a day off like this in ages.” Een flinke slok van de koffie werd genomen wat gelijkmatig een energiestoot door zijn lichaam liet gaan en enige kleur in zijn wangen liet terugkeren. “How about yourself? I didn’t see you as much as I would want to… And don’t say 'busy' or 'working'.” Een bescheiden grijns verscheen. “I need a little more detail than that.” Met zijn ogen onverstoord op haar gezicht gericht, nam de jonge arts nog een slok van de warme drank. Aah… Beter.