Wat een raar weer buiten... Olivia was gedwongen om haar winterjas aan te doen, juist omdat het in het midden van de zomer besliste om te regenen. Dat zijn dan ook de nadelen aan een hond hebben, maar als dat het enige is, dan wilt ze het voor geld in ruilen. Over de ondeugende herder gesproken... Die zijn poten zijn ook helemaal vuil geworden, dus had ze hem beveelt voor de deur van haar kamer te blijven staan, zodat ze nog een versleten handdoek kon nemen en zijn poten af kan drogen. 
Snel trekt ze een nieuwere zwarte broek aan. Natte broeken zijn zo verschrikkelijk! Voor nu zal ze ook gewoon haar oude versleten schoenen aandoen, sinds ze niet meer van plan is om tot vanavond buiten te gaan. Laten we hopen dat het weer dan ook beter is. 
Ze trekt de zwarte pull over haar hoofd. Ziezo nu ziet ze er weer wat fatsoenlijker uit. Haar ogen, die mee kleurt met de grijze lucht kijken in de spiegel terug. De puntjes van haar felrode haren, die vanonder de kap van haar regenjas tevoorschijn kwamen, zijn ook snel opgedroogd. Technisch gezien is ze klaar voor de volgende les. Desondanks zijn er toch zenuwen die door haar gaan bij het idee alleen al. Eigenlijk heeft ze dat met elke eerste les. Enerzijds omdat ze dan nieuwe mensen leert kennen -wat haar nog steeds stuipen op het lijf jaagt-, anderzijds omdat ze nog onzeker is van welke krachten in haar lichaam verborgen zijn... Ze draait zich om en gaat naar de rij leren schriftjes op haar tafel. Met haar vingers gaat ze de schriftjes voorbij, kiest dan om diegene met de huilende wolvenkop. Ze zal dan voor de waarzeggerij lessen het schriftje omdraaien, aan de andere kant van de Verzorging Voor Fabeldieren. Die legt ze dan in het zwart rugzakje, die ze dan op zijn beurt over haar schouder hangt. Met nog een laatste zucht loopt ze uit haar kamer. 

Deze les had meteen haar aandacht gekregen, juist omdat het over aura's gaat en omdat het een defensieve spreuk is. Zelf kan ze niet zeggen dat ze aura's kan lezen, maar ze denkt dat haar voorgevoel voor mensen er wel iets mee te maken heeft. Sommige mensen voelen gewoon niet... alsof je ze gewoon niet in je buurt wilt hebben. Anderen voelen dan aangenamer aan, waardoor ze geneigd is juist dichter bij hen te komen, ze de kans te geven in haar eigen aura te stappen. Mensen kennis kan je het ook niet noemen, dus wat is het dan wel? Het vele denken zorgt ervoor dat ze veel sneller aan de afgesproken lokaal staat dan ze zelf had verwacht. De typische geuren komen haar al tegemoet, maar het zorgt er wel voor dat ze al wat meer ontspant, al is het niet veel. Met een sneller kloppend hart stapt ze naar de deur, neemt nog één keer adem en klopt ze zacht op de deur. Even kijkt ze naar het lokaal, die haar nog een rustgevend gevoel geeft dan ze eigenlijk had verwacht. Het tafereel is dan misschien wel voorspelbaar, maar is het daarom slecht? Eigenlijk niet. "Miss Oriël?" begint ze met een net geen fluisterend stem. Bang om de docent in haar concentratie te storen. "Olivia Williams, mevrouw," informeert ze, alsof ze een reden wilt geven voor de afleiding.