Het was ontzettend rumoerig in een van de lokalen die dag. Een vol klas lokaal, waarvan de meeste leerlingen toch nog best serieus waren en hun best deden voor de lessen, werd continue verstoord door een vijftal jongens, die verdacht veel op elkaar leken. De ginnegappers zaten maar met elkaar te klooien, gekke bekken te trekken en spuugpropjes te gooien. Het werkte natuurlijk ook niet bepaald mee dat hun leraar voor dat lesuur bekend stond om zijn manier van orde houden. Die bestond namelijk niet. De man stond al een half uur met zijn rug naar de leerlingen toe gedraaid. Het bord vol te schrijven en maar door praten op die vreselijk monotone neutrale oninteressante stem. Opzich vond Lea het dus niet zo vreemd dat de klas daardoor wat onrustiger werd. Ze verveelde zich gewoon. Ze kon ook wel begrijpen dat een paar meiden dan ook naar elkaar toe bogen en zacht begonnen te kletsen en giechelen. Of een jongen zijn maat aantikte om de ongoddelijke krabbels in zijn boek te laten zien waarna ze samen natuurlijk ontzettend in een deuk lagen. Wat andere nieuwsgierige medeleerlingen weer afleiden en zo ging het de hele klas door. Die bekende onrust. Lea had er verder geen last van. Wat ze wel minder prettig vond waren de spuugballetjes die ze telkens moest ontwijken, of uit haar bruine lokken moest vissen. Yuk.. Het lukte haar zelfs om één of twee van die dingen weg te kaatsen met haar boek om dan vervolgens Charles.. of Mason.. of Sam? Wie het ook was.. Één van die vervelende Verner broers.. een boze blik toe te werpen. Ze deed grote moeite om haar rumoerige klasgenoten verder te negeren zodat zij zich wel op de woorden van de leraar kon focussen. Even schoof haar blik naar haar buurman, een blonde knul die ze alleen van gezicht herkende, die nonchalant zijn voeten op zijn tafel had geplant. Weer schoot een spuugpropje vlak voor haar neus langs en ze slaakte een lichtelijk geïrriteerde zucht. Kon deze les afgelopen zijn a.u.b?

Alsof haar wens.. of eerder.. smeekbede verhoord werd klonken daar ineens de overduidelijke klokkentoren. Eindelijk draaide de leraar zich om en nog voor hij goed en wel had kunnen zeggen dat ze mochten gaan was de helft al overeind gesprongen. De rumoerigheid werd twintig keer erger. Het gefluister versterkte naar hardop geklets en hier en daar zelf wat enthousiast geschreeuw, om boven alle drukte en de klokkentoren uit te komen. Boeken werden in tassen geborgen en stoelen werden met veel lawaai aan geschoven. Iedereen druppelde snel het lokaal uit, al de drukte meenemend. Het lokaal, en Lea, in stilte achter latend. De Grenaanse slaakte een onhoorbare zucht.. rust.. en borg kalmpjes haar boeken op. Veel haast had ze niet. Het was toch lunch pauze dus ze had nog wel even de tijd. Ze bedankte de leraar voor de les, schonk hem een zachte glimlach en liet hem alleen in zijn lokaal.

Zo'n drie kwartier later liep Lea de trap naar de lokalen weer op. Er stond een zachte glimlach rond haar mond. Vandaag was de hele dag al druk en overheersend geweest. Voor sommige zelfs wat overprikkelend. Te merken aan de drukke groepjes leerlingen op de gang. Het was dan ook een ontzettend warm welkom toen ze bij het lokaal van Miss Oriël aan kwam en begroet werd door die heerlijke sfeer van rust en reinheid. De zoete geur van wierrook en de zachte muziek op de achtergrond. Het liet Lea even haar ogen sluiten en een ontspannen zucht slaken, terwijl ze nog in de deur opening stond. "Wat een rust," merkte ze zacht en tevreden op, waarna ze het lokaal in liep om de twee aanwezigen, die zacht met elkaar in gesprek waren, te begroeten. "Goedemiddag. Het is fijn u weer te zien Miss," een warme glimlach bevestigend op haar gezicht. De andere vrouw kende ze enkel van gezicht en positie. Al wist ze niet helemaal zeker wat de kunst stagiaire in het lokaal van Miss Oriël deed. Ach.. wat wist Lea ook van het schoolpersoneel. Ze had een heel jaar gemist dus wie weet wat er allemaal veranderd was. Ze zette haar tas op een, aan de kant geschoven, tafel en pikte een kussen uit om op te zitten. Naast Miss Oriël en schuin tegenover de stagiaire. "Hoe gaat het met u.. of jullie?" vroeg ze vriendelijk waarbij ze haar blik van Oriël naar de stagiaire bracht. "Het spijt me. Ik ben je naam kwijt, Miss..?" vroeg ze de brunette met een zacht verontschuldigende grinnik.

Met een schok wordt ze uit haar slaap gewekt, weer duistere plekken en gezichten die ze liever vergeet. Het gaat nu al een paar dagen zo, af en toe heeft ze wel een goede nachtrust. Vandaag is weer één van die dagen dat dat zo niet is. Alsof dat dat nog niet erg genoeg is, heeft ze nog eens een vroege les waar ze heen moet. 'Misschien moet ik mij gewoon ziek melden,' maar meteen realiseert ze zich dat dat geen zin heeft, want nu wakker zijn is wakker. Dan kan ze even goed iets nuttigs gaan doen.
In de klas toegekomen en een paar minuten verder beklaagt ze zich het weer dat ze hier zit. De les is dan wel interessant, maar haar oververmoeide ogen slagen er niet in om open te blijven en het doet pijn om wakker te blijven. Gelukkig gaat de klokkentoren en in een waas van vermoeidheid steek ze alles weg, de neerkijkende blikken waar ze al heel haar leven mee te kampen heeft negeren. Je zou toch denken dat men hier al meer gewoon zou zijn. Als je ziet naar de haarkleuren, zoals heel opvallend groen dat ze ooit dacht te hebben gezien, die hier langskomen of de verschillende types en karakters. Het maakt haar vermoeid om alles te moeten aanschouwen, staat het misschien op haar voorhoofd geschreven? Zonder het echt in te hebben kijkt ze opzij naar een raam en ziet ze haar eigen spiegelbeeld. Hoofdschuddend stapt ze naar de volgende les. Deze les is al sneller voorbij dan de vorige, gelukkig, en de geluiden die uit haar maag komen maken dan ook duidelijk wat uur het is. Met een snelle stap, proberen om de grote groepen te vermijden begeeft ze zich naar de eetzaal en neemt ze een paar hapjes en een groenten kom. Yes, de lente staat voor de deur en dat zorgt dat voor de zomerse hapjes. Als er nu nog gesmolten chocolade zou zijn... De drukte neemt toe en ze beslist om zich naar het grasveld te begeven. Siegmund is natuurlijk gelukkig dat ze buiten zitten en heeft hiermee een nieuwe vriend gemaakt met een andere hond. Drie kleine corgi's. Zo schattige bollen fur op kleine poten. Ze laat hem zijn gang gaan, geeft er niet te veel aandacht aan. Al vergeet hij soms wel hoe groot hun verschillen zijn en struikelt hij dan ook over één van die drie. Ze legt zich neer in het gras en kijkt naar de helder blauwe lucht. Ze gaat nog snel langs de stallen, groet ze de wezens en zoals gewoonlijk zijn haar haren weer in de war door de gevleugeld Zwartpunt Oryct. Cornelius is bij veel mensen niet de meest geliefde, maar voor Olivia is dit toch een heel trouwe vriend. Al brengt hij altijd haar haar in de war of trekt hij bijna haar kleren kapot. Miss Jackson vertelde dat het gewoon veel aandacht, geduld en liefde nodig heeft en daar heeft Olivia genoeg voor alle wezens in de wereld... behalve spinnen. Een koude rilling gaat over haar ruggengraat als ze denkt aan die heel dikke die paar dagen terug in haar kamer logeerde. "Cornelius, ga je mij nog loslaten?" vraagt Olivia als ze wilt recht staan, maar het wezen elke keer op haar hoofd vliegt om haar weer op haar knieën te zetten. Met een kantelend hoofdje kijkt het wezentje naar de roodharige, maar wordt dan afgeleid door een vlieg in de stallen. Goed nu kan ze eindelijk weg stappen. "Ik kom vanavond wel nog eens langs" maar het diertje had al geen aandacht meer voor de stalhulp.


Ze gaat nog snel naar haar kamer om Siegmund daar op te sluiten en begeeft zich dan naar het Waarzeggerij lokaal. Bij de deuropening wordt ze meteen door de kalmte omarmt. Iets dat ze zeker wel kan gebruiken in deze dagen. Ze neemt nog eens adem en stapt dan in het lokaal, kijkt ze rond en ziet dat er naast de docent nog twee andere zijn. "Goedemiddag. Olivia Williams, aangenaam," groet ze, trekt ze haar schoenen uit en neemt ze plaats naast de eerste leerling op de zachte kussens.

Lea schonk de lerares een warme glimlach. Ze was blij dat het beter ging met haar en Lea leek het ook een beetje te kunnen zien. Er was in ieder geval iets positiefs veranderd in Miss Oriël. En blijkbaar was ze nog niet vergeten op deze school. De stagiaire leek haar te herkennen.. al wist Lea niet helemaal zeker waarom. Ze had nog niet eerder een les met haar gevolgd.. Oh dear... zou ze een reputatie hebben? Naah, dat was het vast niet... hopelijk. Wat het ook was! De stagiaire, of Emori - zoals ze zich vervolgens voorstelde, leek oprecht te zijn waardoor ook zij één van Lea's mooiste glimlachen mocht ontvangen. "I'm.. I'm doing fine. Happy to start this class again!" beantwoorde ze Emori vriendelijk. Ze loog en dat probeerde ze te verbergen, al was ze wel echt blij om weer een les van Miss Oriël te volgen. Hopelijk lukte het deze keer om de les succesvol te eindigen. Maar echt fine was ze niet.

Ze keek op toen het volgende meisje het lokaal in kwam. Ze kende haar niet, maar haar vrolijke rode lokken deden haar denken aan Kriss.. Lea vroeg zich direct af hoe het eigenlijk met haar was. Ze glimlachte even naar Olivia toen ze naast haar kwam zitten. Lea kon het niet laten om zacht te grinniken toen Penny het lokaal in kwam. Het was erg herkenbaar hoe het meisje zich verontschuldigde voor het laat komen, terwijl ze nog prima op tijd was. Miss Oriël begon de les dus ze draaide haar groene ogen naar de vrouw en luisterde aandachtig naar haar verhaal. Aahh.. dat verklaarde Emori's aanwezigheid. Voor een moment schoof haar blik nieuwsgierig naar de stagiaire toe.. hmm she was quite pretty... and very enthousiastic... Lea kon alleen maar hopen om net zo te zijn op die leeftijd.
Haar aandacht ging terug naar de woorden van Oriël, al bleven haar groene ogen haast in trans op Emori hangen, duidelijk verdiept in gedachte. Na de uitleg verplaatste ze zich nog wat op haar kussen zodat ze comfortabel zat. Het was niet de eerste keer voor haar dat ze haar totem spirit had opgeroepen. In de vorige les was ze een heel eind gekomen, maar vandaag wilde ze het afmaken. Ze sloot haar ogen, rechte haar rug en haalde diep adem door haar neus zodat ze kon doen wat Miss Oriël van hen vroeg.

Ze rook de zoete geur van lavendel en... misschien een hint van vanille? Hmm.. stemmen op de gang, zacht kletsend en lachend, die voorbij liepen. De wind buiten door de boomtakken buiten het lokaal. Iemand in de kring stond op en Lea spitste haar oren. Het moest Emori zijn, te horen aan waar ze vandaan kwam... wat ging ze.. Concentreer je Lea. Ze haalde weer diep adem, zich focussend op het zacht suizende geluid door haar neus bij die handeling. Maar iets... iets leek het te verstoren.. of nee. Niet verstoren. Maar haar aandacht werd naar haar rug getrokken. Ze voelde een energie en warmte, al was er niets of niemand die haar aanraakte. Het voelde ontspannend aan maar het was zo verrassend.. dit was nieuw voor haar. Ze hoorde de zachte ademhaling van Emori achter haar en kon haar zoete geur voelen prikkelen in haar neus. Opnieuw slaakte ze een diepe zucht. Kom op Lea.. laat je niet zo afleiden. Be open to receive. Toch kon ze het niet laten om iet wat verwarrend te fronzen. Totdat de energie vervaagde. Ze liet de kalmte die het had achtergelaten door zichzelf stromen. Zacht sissend in haar oor. Strelend langs haar huid.. zacht, warm en.. schubbig? Haar groene ogen schoten verschrikt open en staarde recht in die van Miss Oriël. Dat was... onverwachts?

Ze schenkt de studente naast haar nog een glimlach voordat haar blik naar de docent gaat maar ze weer worden afgeleid door de laatste persoon. Zacht grinnikt ze bij de verontschuldiging, wetend dat ze zelf als de dood is om te laat te komen. Al die aandacht en de blik een docent je dan kan geven. Alsof je echt voor je plezier te laat komt en de leerkracht je met zijn of haar dodelijk blik wilt straffen.
Het ziet er wel naar uit dat deze twee genoeg rust in zich dragen om niet zo een docent te worden. Al kan je het best niemand uitdagen, want dat loopt nooit goed af. Ze verzet zich nog even zodat de roosharige kan plaats nemen en richt haar blik weer op de docente en haar intern. Oh, iemand die wat van kunst af weet! Olivia had nog nooit de moed gehad om eens in het lokaal binnen te stappen en na te kijken wat ze daar zoals zou kunnen doen. Nu ze een gezicht zou kennen, maakt dit de drempel al minder laag. Olivia is niet meteen het type die contacten legt als er geen makkelijke aanzet aan is.
Met een soort spanning zet ze zich rechter en sluit ze haar ogen. Haar oren gespitst op de geluiden buiten haar af. Kinderen die nog van hun vrij uurtje genieten, vogels, maar uiteindelijk dwingt ze zichzelf om weer tot het hier en nu te richten. Geleidelijk aan verdwijnt de spanning in haar kaarsrechte houding en laat ze haar schouders wat hangen. Al kan je de onrust in haar ogen terugvinden. Bij elke beweging in de ruimte, zoals iemand die rechtstaat, de aanwezigheid naast en rond haar, allemaal leiden ze haar af om tot zichzelf te kruipen. Haar automatische bescherming om alles op te merken en dan ook weg te lopen wanneer iets gebeurd dat haar niet goed voelt moet ze nu uitschakelen en na zoveel jaren lijkt dit moeilijker dan je zou denken.
Ze beslist om zich op iets goed te richten: De ruimte met zijn geuren en de atmosfeer dat iedereen hier uitstraalt. Lavendel is één van haar favoriete geuren, dat gedeelte gaat zonder probleem. In tegenstelling om zich te laten meeslepen door anderen gaat weer moeizamer... tot ze nog een beweging hoort. Haar zintuigen staan weer op scherp en ze beseft dat de persoon achter haar komt te zitten. Het duurt even voor ze de onrust kan wegwerken, maar het lukt. Hoe lang het duurt, dat weet ze niet en ze doet haar best om geen vaart te zetten. Het is een moeilijke taak om omgeven door anderen op haar eigen tempo te werken, sinds haar kennis en vermogen alles vertragen. Toch is dit iets waar je meer met jezelf moet bezig zijn. Kalmeer, je hoeft je nergens voor te haasten of te schamen... Ineens voelt ze een andere energie op haar afkomen, daar onderaan haar rug. Het gevolg hiervan is dat ze haar rug begint te hollen en de spanning volledig verdwijnt. Ergens ver weg hoort ze een ronkend geluid. Bedenkelijk fronst ze bij het geluid. Wat is dat? In gedachten probeert ze het geluid te bereiken, waardoor het ronkend geluid duidelijker wordt. Een zachte aanraking langs haar lichaam... iets pelsachtig... maar niet het soort pels dat ze gewoon is. Het is ruwer. Een grom bereikt haar oren, of voor zover dat iets van binnenuit haar oren kan bereiken. Nu pas beseft ze dat het ronkend geluid iets rustig en blij uitstraalt. Zonder het te beseffen vormt er zich een kleine glimlach op haar lippen. Iets elegant sluipt naar haar toe, tot ze een pluizig uiteinde haar aanraakt. Ze opent voorzichtig haar ogen en laat haar ogen zich weer aan het licht in de ruimte aanpassen. Haar ogen tonen nog enige verbazing.