Hij had geen idee hoe laat het inmiddels was. Waarschijnlijk al ver na etenstijd maar het was compleet langs Jareth heen gegaan. De vergadering van die avond was flink uitgelopen, tot iedereens ongenoegen en met name die van de collega's die toch al een kort lontje hadden. Zoals wel vaker was zijn minst geliefde roodharige collega compleet ontploft maar het waren zijn woorden die Jareth de rest van de avond niet meer met rust gelaten hadden. Voor de meeste mensen was Jareth simpelweg de Beschermheer van Gren. Een rustige man met groene lokken die eigenlijk altijd vriendelijk is tegen mensen. Het schepte een bepaald beeld over hem. Een beeld wat hij bewust in stand hield.

Hij liep de hoek om en zag de zware houten deuren van de bibliotheek. Hij was nog open. Jareth keek de verlaten gang door en liep de zaal in. Binnen was het rustig. Een enkele leerling zat te studeren of diep over boeken heengebogen in de hoop nog iets op te steken voordat ze helemaal onvoorbereid hun toets in gingen. Jareth keek er even naar. Ergens was hij blij dat hij dat nooit echt meegekregen had. Milena had wel testen gegeven maar nooit schriftelijk gelukkig. Echt blokken of in de schoolbanken zitten was hem ook onbekend. Misschien dat de school daarom soms zo eenzaam voelde. De nieuwste Beschermheren en - vrouwen waren ook echt jong als hij naar zijn eigen levenservaring moest kijken. Veel van hen kende dingen zoals de Duistere Oorlog alleen uit verhalen. Voor hem was de tijd akelig echt geweest.

Zijn gedachten gingen weer terug naar de vergadering. Moordenaar was hij genoemd. Omdat het Ronodan was geweest had Jareth niet echt het idee gehad dat er veel aandacht aan besteed was. Het was bekend dat hij en de luchtmagiër elkaar niet lagen. Maar het had Jareth meer gedaan dan hij had laten merken. Zijn blauw/groene ogen keken naar de verweerde ruggen van de boeken in de kast tegenover hem. Verscholen achter een paar kasten, ergens achterin bij de echt oude boeken, liet hij zijn blik dwalen. Een van de weinige plekken die nog enigszins bekend voelde zo tussen de geschriften die bijna net zo oud waren als hij.

(Open)

De schemering die door het lokaal naar binnen scheen, liet Abigail opkijken en beseffen dat ze al veel te lang in haar lokaal zat. Normaliter was ze allang naar haar vertrek gegaan, maar deze keer was ze zo geconcentreerd bezig geweest dat ze alle benul van tijd verloren was. Haar nieuwste lesplan legde ze in de lade van haar bureautje waarna ze zich eens goed uitrekte. Haar vingers, rug en nekte kraakte doordat ze zo lang bezig was geweest en in een en dezelfde houding had gezeten. Met een zachte zucht stond ze op en liep ze haar lokaal uit terwijl ze snel een blik op de klok wierp. Als ze snel was, kon ze nog wat restjes avondeten van de grote zaal pakken. Hopelijk… Anders zou ze het straks zelf moeten maken. Niet erg, helemaal niet zelfs, maar zo nu en dan gunde ze het zichzelf om een beetje lui te zijn. Op haar comfortabele gympen, vandaag had ze eens een keer geen hakken aan, liep ze naar de grote zaal en tot haar vreugde zag ze nog een paar onaangeroerde eetwaren staan. Gelukkig. De schoonmakers waren al druk bezig, en sloegen haar gaande. Abigail nam plaats bij een haast lege tafel waar ze haar avondmaal, bestaande uit stokbrood met humus en komkommer, een kom pompoensoep en een grote mok thee, in alle rust naar binnen werkte. De soep en thee waren al wat koud maar het deed de smaak niet verminderen. Met een glimlach naar de schoonmakers stond ze op en liep ze de zaal uit.
 
Nadat ze dat gedaan had, bedacht ze zich wat ze nu eens ging doen. Ze was op het moment klaar met haar nakijk werk, maar het was nog wel wat vroeg om een avondwandeling te maken en naar bed te gaan, vond zij zelf dan. Ze kon uit.. maar het was een doordeweekse dag en dan deed ze dat niet graag. Ze had morgenochtend lessen die ze moest geven en daar wilde ze niet te laat of met een kater aankomen. Mh… In gedachten verzonken liep de blondine lerares luchtmagie door het schoolgebouw. De benen strekken kon geen kwaad, maar naar buiten gaan ’s avonds maakte haar op de een of andere manier altijd zeer relaxed soms tot het moeie aan. Dus dat bewaarde ze liever voor later. Nóg later. De gangen zelf waren al vrij rustig, de meeste leerlingen hadden zich teruggetrokken tot hun slaapzalen. Sommige zelfs tot Oak’s field. Daarom klonken de voetstappen des te luider aan, in het steeds stiller wordende kasteel. Met haar blauwe ogen zocht ze naar de persoon die de bron was van het geluid, en zag nog een mannelijk figuur met groene lokken de bibliotheek in verdwijnen. Was dat Jareth? Hij leek erop. Ze had de LM ontmoet in het bos en eerlijk gezegd vond ze hem wel aardig. Ze moest toch nog wat boeken hebben voor de lessen, bedacht ze zich. Nieuwe ideetjes waren altijd fijn en dan kon ze gelijk even vriendelijk gedag zeggen.
 
Op hetzelfde tempo liep ze de bibliotheek in, en wandelde ze naar de afdeling met boeken over luchtmagie. Eens zien.. waren er nog boeken met interessante spreuken en onderwerpen die ze kon gebruiken? Ze bekeek alle boeken en de titels ervan aandachtig en besloot uiteindelijk te gaan voor drie boeken. Een die voor haar nieuw was en twee waarvan ze wist dat er handige, niet al te moeilijke, spreuken instonden. Ze zou die boeken eventjes lenen, dan konden haar leerlingen het met eigen ogen lezen. Enige probleem… ze stonden op het moment op de hoogste plank. Met een kleine zucht keek ze naar de rijdende ladder.. of hoe dat ook weer heette.. om er vervolgens op te klimmen. Als jonge meid had ze dit altijd verschrikkelijk eng gevonden. Maar nu niet meer. De wielen rolden met een zacht geluid over de vloer, waarna ze de drie boeken pakte en voorzichtig naar beneden ging. Eenmaal met beide voeten op de grond (wat was ze blij dat ze geen hakken aangetrokken had die morgen) keek ze kort de bibliotheek door. Was Jareth er nog? Half zoekend liep ze richting de bibliothecaresse, een strenge vrouw maar ze kon het wel met haar vinden. Ze was nog niet eens halverwege of ze herkende Jareth aan zijn groene haren. ‘Hey.’ Glimlachte ze naar hem terwijl ze half naast hem plaats nam, met de boeken onder haar armen maar hem wel genoeg ruimte gevende. ‘Ik zag je de bibliotheek binnen gaan, had zelf nog wat boeken nodig voor aankomende lessen en dacht, laat ik eens gedag zeggen nu ik je toch zie.’ Grijnsde ze hem vrolijk toe. Een lok blonde haren veegde ze achter haar oren toen deze meer dan de helft van haar gezicht verstopte. Ze dacht even na om nog wat te zeggen, want naar haar idee.. was dit nogal awkward.. Mhh… ‘Wat brengt jou hier zo laat?’ vroeg ze hem daarna met een schouder ophaal. Mooie schilderijen en anders kunstwerken! Hahaha, nee. Boeken Abigail, het is een bibliotheek, en jij bent ook nog wakker. Sprak ze zichzelf toe met een innerlijke stem. ‘Nog iets.. interessant gebeurt, wat je wilt en mag delen, in de tussentijd?’ Was wat ze daarna aan hem vroeg, oprecht vriendelijk en geïnteresseerd. ‘Mijn lessen gaan zijn gangetje.’ Ging ze onverstoord verder met een glimlach. Wel schoten Kailee en Oliver door zijn hoofd. De witharige had het zwaar na de dood van Kailee. ‘Hier en daar wat… drama. Een leerling is laatst overleden en een paar van zijn.. medeleerlingen hadden het er zwaar mee. Ééntje met namen..’ eindigde ze de zin. Zuchtend schudde ze kort haar hoofd. ‘Sorry. Dat liet ze sfeer weer zakken…’ Sprak ze zachtjes. Maar goed.. het was ook niet niks geweest. Maar ze had liever.. leukere dingen om over te praten. ‘Wat voor een boeken ben je aan het bekijken?’ Vroeg ze daarna maar om haar eigen bedrukte emotionele toestand en de sfeer weer op te lichten. Haar ogen liet ze over de boekenkast en met name de inhoud ervan gaan.

@Jareth
I had random inspi to post here when i read your post xD Hoop dat je er wat mee kan enzo~ :33

Een aanal van de boeken waren in afschuwelijke conditie. Er werd waarschijnlijk ook niet veel meer naar omgekeken. Van sommige hing de kaft er een beetje zielig bij. Door veel gesjouw en wisselen van eigenaar hadden ze een staat van zijn bereikt waarbij je bang was dat ze zich tot stof verpulverden als je er alleen al naar keek. Andere boeken waren door zoveel verschillende handen gegaan dat de titel eraf gesleten was. Hier en daar was er misschien nog een letter te ontcijferen, maar het was onmogelijk geworden om te zien wat er ook gestaan had.
Jareth trok voorzichtig een van de boeken de kast uit. De kaft kraakte en leek wel lam toen hij hem open sloeg. Het papier was vergeeld en voelde breekbaar. Een boek dat aan het einde van zijn leven gekomen was. Met uiterste zorgvuldigheid bladderde hij een beetje door de inhoud heen. Zijn ogen schoten scannend langs de regels, wát er stond niet echt in zich opnemend. Halverwege het boek bleef zijn blik hangen op de letters die samen de allang uitgestorven Grenaanse taal vormden waar hij mee was opgegroeid. In een kalmer tempo dan daarvoor volgden zijn ogen de met de hand geschreven zinnen. De taal echoede vertrouwd door zijn hoofd en heel even was hij terug op Gren. Het Gren van bijna vierhonderd jaar geleden.
Misschien dat hij haar daarom niet had opgemerkt. De magische aura die haar omringde was te ver naar achteren gedwongen. Pas toen ze naast hem stond en hem aansprak leek Jareth pas door te hebben dat ze er was. Hij keek opzij. Zijn blik onmiddellijk opgevangen door het hemelsblauw van haar ogen. Abigail heette ze. Ze was de docente luchtmagie van de school die hij eerder in het bos had ontmoet. Al dacht Jareth zich te kunnen herinneren dat er ook een beetje woudmagie in haar school. Ze glimlachte terwijl ze hem zacht begroette. Hij knikte haar toe als antwoord. Ze ging zacht verder. Ergens vond hij het lief dat ze hem achterna gelopen was om hem gedag te zeggen. Al wist Jareth niet of ze deze avond ook langs de bibliotheek was gegaan als ze hem niet gezien had. Het was mede door zijn zwijgen dat de stilte die viel een ongemakkelijke indruk maakte. Abigail probeerde de stilte te doorbreken en Jareths blik ging naar de kast. 'Ik had niet echt door hoe laat het was. Soms vergeet je de tijd een beetje,' bracht hij met een kleine schaapachtige grijns uit. Zijn stem klonk een beetje rasperig, alsof hij bijna schor was maar nog niet genoeg om alleen maar op fluistertoon te kunnen spreken. Abigail vroeg verder en Jareth richtte zijn blik weer op haar. 'Het gebruikelijke. Gren maakt zich op om de lentevieringen op tijd klaar te hebben. Het zijn mooie feesten. Zeker een aanrader om een dagje heen te gaan,' Dat was alles wat hij eigenlijk kon vertellen. 'Hoe gaat het met de lessen?' vroeg hij direct daarna om een nieuwe stilte te voorkomen en het onderwerp af te leiden naar wat anders. De sfeer werd bedrukter. Jareth zei niks. Hij had het nieuws in de gangen horen rondgaan. Het was altijd zwaar wanneer zoiets gebeurde. Hij keek op toen Abigail zich verontschuldigde en wilde haar excuses wegwuiven, maar hij liet haar maar. Zijn aandacht ging terug naar de boekenkast en het boek wat hij in zijn handen had. 'Historische verslagen, ooggetuigen geschriften, ik zou niet meer kunnen lezen wat hier ooit gestaan heeft,' las hij op terwijl hij probeerde een van de boektitels te ontrafelen. 'Vrij droog spul eigenlijk,' ging hij glimlachend verder, onderwijl het boek in zijn handen zacht weer dichtslaand.