Dead all the dreams that we shared,
Dead all the words that we said.
I’ts over but I always be,
Lost in today in the past,
Lost in the future we had.
It’s over, but I’ll always be
Invaded by you

De kamer is stil en Olivia zit naast een bed met een uitgeputte man onder de lakens die ooit wit moesten zijn, maar door de tijd heen grijs zijn geworden. De man lacht om een herinnering die ze samen gedeeld hebben tijdens een ontdekkingsreis ergens op Razen. Hoe hij bijna zijn voet had gebroken door onvoorzichtigheid. Olivia lacht mee, maar de lach verbergt een groot verdriet, want ze weet dat het elk moment kan gebeuren. Ze had zo gesmeekt aan haar vader dat hij een betere dokter moest zoeken, maar hij had geweigerd. Het zou te veel geld kosten en, ook al hadden ze genoeg geld om rond te komen, ze hadden dat geld niet. Ze had voorgesteld om alles te verkopen, zelf het houten beeldje dat hij haar een paar maanden geleden had cadeau gedaan. Het houten handgesneden beeldje met een huilende wolf op de top van een berg. Hij had het haar verboden om het weg te doen, zeggen dat ze er spijt van zou heben als het deed. Hij had de strijd al opgegeven, maar zij niet. Ze had al zo veel dokters opgezocht om hun mening te geven over zijn overlevingskansen. Ze had elke keer een klein aantal Talons mee, in de hoop dat ze een eerlijke opinie gaven, maar elke dokter kon alleen maar zeggen dat ze de patiënt moesten zien, de papieren en haar ervaring met haar zieke vader waren niet genoeg. Ofwel was dat voor hen een wanhopige poging om een zestien jarig meisje niet meer verdriet te geven dan ze al had. Ergens voelt Olivia wel dat dit een onbegonnen strijd is, maar het is voor haar een manier om nooit te kunnen zeggen dat ze het niet heeft geprobeerd. Elke morgen wordt ze wakker en denkt ze: ‘Ik ga daar toekomen, en hij gaat daar niet meer zijn...’ tot nu nog niet gebeurd, gelukkig. Olivia wordt meteen alert als ze hoort hoe hij weer een droge hoest heeft, en neemt het glas water dat naast het bed staat, om het dan aan zijn lippen te zetten. Als de hoest voorbij is en hij een slok heeft genomen, legt ze het glas terug waar ze het had genomen.
“Olivia, ik moet...” nog een zware droge hoest en Olivia springt op uit haar stoel, “Blijf gewoon liggen, papa,” Ze legt het deken weer over hem, ook al is het hier zo warm toch bibbert hij alsof hij in de sneeuw staat. “Neen, ik moet je echt iets zeggen,” hij neemt haar hand en ze kijkt op naar de vermoeide ogen die ooit zo straalden van leven. “Je weet, ik heb altijd van je gehouden en dat zal nooit veranderen, maar er is toch iets dat ik je moet zeggen,” weer een zware hoest, het ademenen gaat moeizamer. “Wat ik je wil vertellen is,... is...” met een laatste zucht sluit hij zijn ogen, “Pa?...” Even kijkt ze naar zijn gezicht, “Pa?!” zegt ze nu harder, ze neemt zijn schouders vast en schudt hem door elkaar, “Papa...” Haar ogen vullen zich met tranen en het duurt niet lang dat ze hun weg vinden naar de lakens waar ze over gebogen is, “Pa alstjeblieft...” het geluid is heel hoog en klein, het verlies dringt eindelijk door als ze merkt dat hij nu echt weg is, “Nee...” dokters lopen naar het bed en checken het nu levenloos lichaam. Een verpleegster neemt de pols vast en probeert een hartslag te voelen. Met een verslagen blik kijkt hij naar Olivia, maar zij blijft staren naar zijn levenloos gezicht, ze hoort zelf het uur van overlijden niet.

De nattigheid van haar kussen maakt haar wakker uit deze verschrikkelijke herinnering. Tranen rollen nog steeds over haar vochtige wangen. Siegmund legt zich op haar, zodat hij haar tranen met zijn neus kan opvangen. Ze slaagt haar beide armen rond hem heen. “Waarom gaan ze altijd weg?” vraagt ze zichzelf af. Eerst haar vader, dan haar twee enige vrienden die hun leven oppakten en waarvan ze zelf te trots voor was om hulp te vragen en nu... Master Geralt die ineens weg moest. Ook al had ze hem nog maar één keer ontmoet, toch had ze er een soort vertrouwerspersoon bij en nu moest die voor één of andere reden weg. Ze weet ook wel dat het door iets hogerop zal zijn, maar het maakt de pijn niet minder. Nog een tijdje snikt ze in de lange haren van haar Duitse herder. Met een laatste ademteug kalmeert ze en kan ze hem eindelijk los maken. Ze wrijft de tranen met de achertkant van haar hand en zwaait haar benen uit het bed. Siegmund kijkt haar vragend aan ondertussen dat ze zich weer aankleed. Zoals altijd, moet ze er even tussenuit, al is het maar dat ze de gang van de slaapvertrekken vuurmagiërs op en af loopt. Weer haar gedachten leeg maken en hopen dat ze tot de ochtend weer slaapt zonder een droom of herinnering. Voorzichtig opent ze haar deur, kijkt de gang door en stapt naar de ander kant van de gang. Zonder dat ze het beseft loopt ze wel verder dan de kamers van de slapende vuurmagiërs en loopt ze de trappen naar beneden. In haar gedachten is ze nog in de herinnering van haar vader, de goede, maar ook de minder goede herinneringen. Zoals zijn begrafenis regelen. Haar moeder had meteen naar de alcohol gegrepen, later is dat dan geëvolueerd naar een combinatie van pillen en sterke drank. Ze moest alles zelf regelen, maar door hun laag budget was er niet veel aan. Een krematie, die ze dan uitstrooit op één van de vele plekken die ze samen hadden ontdekt. Haar vriendinnen waren erbij, maar sindsdien heeft Olivia zich meer en meer opgesloten. Hun leven was verder gegaan, maar voor haar was het een tijd dat de tijd bleef stilstaan en ze voor elke cent moest werken en oppassen dat haar moeder het niet opdronk.

In haar gedachte beseft ze dat ze veel verder is gekomen  dan de bedoeling was en wilt ze terug keren, tot ze het gevoel krijgt dat er nog iemand in de gangen is. Het gaf een gekende atmosfeer, toch was het niet hetzelfde als met Alpha. Met een snellere stap loopt ze door de gangen en wilt ze de trappen weer oplopen, tot ze de andere hoort praten.

@Theneras

Lyrics Engelse tekst:

People always leave ~ Peyton Sawyer:

Hoe lang lag hij nu al te staren naar het plafond in zijn donkere kamer? Met een zucht draaide hij zich van zijn rug naar zijn zijde. Vandaag had hij de slaap niet kunnen vatten. Zijn brein was te luid, bleef maar geluiden en beelden afspelen die hij wilde vergeten. En iedere keer als hij zijn ogen dicht deed, werden de.. herinneringen alleen maar heviger. Nogmaals zuchtte de jongen waarna hij zichzelf moeizaam overeind werkte. Een hand ging door zijn blonde lokken, waarna hij even in zijn ogen wreef. Hij was moe, maar de slaap wilde maar niet winnen. Met zijn andere hand voelde hij naar zijn badjas, die hij langzaamaan aantrok. Vervolgens stond hij op, en stapte hij in zijn donker grijze pantoffels. Een kleine wandeling zou hem misschien helpen om straks de slaap te kunnen vatten. Revas keek even op vanaf zijn plek naast de kledingkast, diens rode ogen leken zoals altijd licht te geven.

De gangen van de Dark magicians waren, zoals gewoonlijk op het late uur, verlaten. Eenmaal in de gezamenlijke afdelingskamer, deed hij een klein en niet al te fel lampje aan waardoor hij een blik op de klok kon werpen. Die gaf 3:46 aan. Een zacht, licht geagiteerd gebrom klonk vanuit de jongeman zijn keel. Hij had ergens gehoopt dat het al later was..
Met stille passen liep hij de afdeling af en naar het trappenhuis. De pantoffels dempten het geluid van zijn voetstappen, waardoor het kasteel uiterst stil klonk. Het enige wat hij hoorde was het zachte 'plof, plop' geluid van zijn pantoffels, zijn ademhaling en zijn eigen hartslag. Voor de rest was het stil. Kort keek hij rond in de ruimte waarna hij plaatsnam op een vensterbank bij één van de ramen. Zijn blauwe ogen bekeken het donkere gat, waar normaal het schoolterrein te zien was. Als hij de andere kant opkeek, zag hij de trappen. Het enige licht wat er te zien was, waren die van een paar fakkels in het kasteel en buiten was het de halfvolle, niet echt felle, maan. Hoewel hij een extra laag kleding had aangetrokken, voelde hij de kou die van het raam af kwam. Zijn aandacht verslapte terwijl hij uit het raam staarde. Hij had daardoor dan ook pas laat door dat er een ander aanwezig was. De voetstappen echode zachtjes door de gangen, en het silhouet was zichtbaar. Langzaam aan stond de jongeman op, en waande zich dichter richting de persoon die, zag hij nu, zijn of haar rug naar hem toegekeerd had. Nog liep hij iets dichter naar de onbekende toe, Om er zeker van te zijn dat het niet Drake of.. Iro of iemand was, leunde daarna tegen een muur aan, naast één van de trappen. Zijn ogen gingen kort over de rails, die onder andere Sarovyr gebruikte, waarna hij de persoon weer bekeek. Het was een meisje, merkte hij op. Hij twijfelde of hij zich stil zou houden, of dat hij iets zou zeggen. Als vanzelf vormde zijn lippen de woorden: ‘Ik zie dat ik niet de enige was, die de slaap niet of niet meer kon vatten?’ had hij haar stilletjes toegesproken, nog altijd half tegen de muur en half tegen de trapleuning staande.

@Olivia Williams
Hoop dat je er wat mee kan, Hij is kinda kort en vind hem zelf niet zo Dx

De gedachte aan het grauwe gezicht van haar beide ouders blijven in haar gedachten, alsof ze rond haar blijven spoken om aan te tonen waar ze vandaan komt. Waarom moest het ene haar nu ongewild verlaten en de andere haar in haar eigen egoïsme in de steek laten? Ze laat een vermoeide zucht en merkt op dat ze ondertussen al de trappen naar beneden was gelopen. Great, denkt ze bij zichzelf. Met haar versleten zwarte schoenen en een sportbroek die zoals al haar broeken te lang is, waardoor ze er met haar hiel op loopt, loopt ze weer door een gang met kamers. Op haar armen verschijnt kippenvel van de koude lucht die door de gangen gaat, zuchtend denkt ze dat één van de pullen had moeten aandoen. Niet te geloven dat ze zoveel verdiepingen omlaag is gegaan. Nu moet ze weer die trappen op. Die trappen heeft ze ondertussen al zo vaak gezien en in haar gedachten is ze dankbaar dat ze nog niet gevallen is. Trappen zijn namelijk nooit haar beste vrienden geweest. Wel, mischien zal ze voor nog even de slaap vatten. Opnieuw dwaalt ze zichzelf door de gangen en het is dan dat de open haard op één van de verdiepingen dat haar opvalt. Het is toch zo ironisch dat ze altijd een fascinatie had voor vuur, zonder echt te weten dat ze een magiër was. Wat was het dat haar vader haar wou vertellen? Dat haar ouders hun magie leven niet accepteerden? Dat ze moesten vluchten voor iemand en daardoor nooit hun ware identiteit hebben onthuld? Dat ze...? Neen, dat kan niet, het is belachelijk te denkt dat haar ouders niet haar ouders zijn. Zo staart ze in de assen en merkt ze te laat op dat er nog iemand in de ruimte is.
Even vreest ze dat het een afdelingshoofd  moet zijn. Het is niet de moment om een preek te krijgen, dat kan ze nu wel missen. Na een kleine aarzeling loopt ze weer naar de trappen, hopend dat de persoon in kwestie haar niet heeft ontdekt. Onbewust verdwijnt ze weer in haar eigen gedachten, vragen en herinneringen. Weer vervloekt ze zichzelf omdat ze zich zo makkelijk laat afleiden door haar eigen gedachten. ‘‘Ik zie dat ik niet de enige was, die de slaap niet of niet meer kon vatten?’’ Hoort ze als ze haar voet op de eerste trap trede wilt plaatsen, schrikt even op van de stem die ineens zo dichtbij klinkt. Met een zucht komt ze weer met haar gedachten op het nu en draait ze zich om naar de stem. Ze had hem niet zien of voelen dichterbij komen en ziet hem nu bij de trappen staan. Ze gaat echt beter moeten opletten op alles rond haar als ze vaker door de gangen gaat lopen. De weinigen fakkels die op de muren van de trappen hangen tonen haar de jongen met de warrige haren, waarvan ze denkt dat die blond moeten zijn. Eerst denkt ze om hem gewoon weg te wuiven en zeggen dat ze wel weer gaat slapen, maar de manier hoe de jongen er staat in een badjas en dat hij hier zelf staat op dit vroeg uur houdt haar tegen. Het is ook duidelijk dat de jongen ook wel heel vermoeid zal zijn en er een goede reden zou zijn dat hij toch zo vroeg wakker is als zij. Luna's woorden gaan door haar gedachten toen ze zei dat er hier nog mensen zijn met een zwaar verleden.
Een van haar twee voeten stond op de eerste trede, maar ze zet die weer terug naast de andere. Met haar hand gaat ze door de korte rode haren die de paar weken dat ze hier leeft meer zijn gegroeid. De korte lokken gaan al over haar oren. “Het tweede in dit geval,” zegt ze zacht met een flauwe lach. “En jij?” Haar ogen staan nog alert, maar geven toch nog deels een warme gloed. Ze snapt als geen anders wat effect dat te weinig slaap moet zijn door het gepieker.

@Theneras
Geen probleem, deze ging ook moeilijk xP