De zon had inmiddels een hoger punt in de strakblauwe hemel bereikt en zette de arena in een warm licht. Zelf staande te midden van de ronde vlakte, maakte hij zijn spieren even los en richtte zijn blik omhoog om in te kunnen schatten hoe laat het was. Hm… Het kon nu niet lang meer duren voor de volgende leerling zou arriveren. Zojuist had hij de vorige privéles met Celia afgerond en als hij zich niet vergiste was het nu… Olivia’s beurt. Ah ja… Hij kon zich het meisje met de rode lokken nog wel voor de geest halen. Een oud-mentorleerling. Helaas had Geralt nauwelijks de kans gehad met haar te spreken voor zijn onverwachte vertrek, maar hij hoopte dat daar vandaag misschien verandering in zou komen, ook al was hij geen mentor meer. Meerdere malen had ze aangegeven wat problemen met haar vuurmagie te hebben, dus kon hij naar alle eerlijkheid bekennen dat hij nieuwsgierig was naar het verloop van deze les. Doorgaans weerhield hij zichzelf ervan om al te zeer in het privéleven van zijn leerlingen te wroeten, omdat het hem simpelweg niets aanging tenzij ze zelf de behoefte koesterden er met hem over te spreken, maar… iets in haar verhaal had zijn aandacht getrokken. Het niet “onder controle hebben van haar magie” klonk namelijk dermate drastisch dat hij werkelijk benieuwd was wat zich dan eventueel al had voorgevallen, waardoor ze die conclusie voor zichzelf had getrokken en belangrijker: welke potentie ze hierdoor wellicht bezat… Met zijn handen op zijn rug, zijn borst vooruit en zijn priemende blik die de omgeving afspeurde, ijsbeerde hij over het zand onder zijn voeten in afwachting van de komst van de leerling. Menig persoon die de Witcher hier aan zou treffen en hem niet kende, zou daardoor wellicht afgeschrikt worden door de bijna roofdierachtige manier waarop hij voortschreed met zijn imposante gestalte, was het niet voor de vriendelijke glinstering in zijn gouden, katachtige ogen. Hopelijk zou ze snel komen, zodat ze de les konden starten.

Zodra hij Olivia had gehoord, nog voor ze daadwerkelijk in het zicht verscheen, had hij de ingang vanuit zijn ooghoeken nauwkeurig gadegeslagen. Geralt had haar maar kort meegemaakt voor zijn vertrek, maar iets aan haar verschijning nu trok direct zijn aandacht. Hierdoor ietwat verwonderd keek hij op, al was het nauwelijks aan zijn gehavende gezicht af te lezen, en draaide zijn lange, gespierde lijf nu geheel naar de leerling toe. Haar tred was… anders. Net als haar houding en de blik in haar ogen. Wat er precies veranderd was, kon hij niet zeggen omdat hij haar daarvoor simpelweg niet goed genoeg kende, maar dat het hem in zekere zin fascineerde was zeker. Deze lichtelijke fascinatie leek beantwoord te worden in de blik die ze op hem wierp, in plaats van de ietwat onzekere, steelse blik die ze eerder op hem geworpen zou hebben. Hm…
Toen zij haar ogen tenslotte afwendde en zich op de omgeving richtte, leek de docent er zichtbaar geen moeite te hebben om zelf onlosmakelijk naar haar te blijven kijken, net zolang tot ze voor hem bleef stilstaan. Bij haar woorden werd er één maal kort, maar duidelijk door hem geknikt. Haar glimlach was hem niet ontgaan, maar deze werd niet direct door hem beantwoord, zoals gewoonlijk, maar zijn gezicht stond… neutraal in plaats van zijn doorgaans vrij norse uitstraling. Dat was... iets.
Nog een moment nam hij uitgebreid de tijd haar te observeren om in te schatten hoe de les het beste begonnen kon worden, daarbij ook haar mededeling in zijn achterhoofd houdend. “Je bent nerveus.” concludeerde hij uiteindelijk brommend, alsof het voor hem de normaalste zaak van de wereld was dat hij dat zo aan een persoon kon aflezen. Zoals het hem betaamde, maakte hij zich verder niet al te druk over een gepaste begroeting of ook maar een warm welkom. Het was duidelijk waarom ze hier waren toch?
“Waarom?” vroeg hij er achteraan, niet per se onvriendelijk. Was het soms vanwege haar mededeling over haar magie? Of door hem..? Hoe dan ook was er iets… aan spanning bij haar te merken.

Zijn gouden, katachtige ogen zochten de hare in afwachting van haar reactie op zijn korte, maar duidelijke vraag. Bij haar uitleg viel een beduidende stilte, al leek Geralt het nauwelijks op te merken. “Hm…” mompelde hij uiteindelijk in eerste instantie slechts, waarna hij bevestigend zijn hoofd knikte, content met het eerlijke antwoord wat ze gegeven had. “Verstandig.” voegde hij er niet veel later aan toe met een subtiele goedkeuring in zijn toon. Ze wist graag waar ze aan toe was… Dat kon hij haar onmogelijk kwalijk nemen. Hijzelf zat precies zo in elkaar, al was het alleen al omdat hij zo getraind was, zodat hij op elke mogelijke uitkomst voorbereid was. Om deze reden gunde hij haar een wat… zachtere blik waardig, terwijl zijn lange lijf zich in beweging zette naar de tribune verderop. Hier ging hij kalm op zitten en knikte naast zich, ten teken dat Olivia hem kon volgen om te horen wat hij te zeggen had.
“De basis van vuurmagie komt vanuit het gevoel. Meer dan bij welk ander element dan ook.” begon de docent daarop met dragende stem te spreken. “Ons gevoel kleurt onze magie. Het kan het krachtiger maken met de juiste training, maar… het kan het ook verzwakken. Dat is wanneer we spreken van ‘geen controle hebben’.” Bij deze laatste woorden had hij Olivia even doordringend aangekeken om te laten merken dat hij niet vergeten was wat ze hem medegedeeld had. “Als we onze emoties onvoldoende onder controle hebben, heeft dit direct gevolg op de mate van controle over onze vuurmagie.” Zijn blik gleed weer even van haar af en ging onderzoekend door de arena. Het was meer een gewoonte dan noodzaak. “Wat ik je vandaag wil leren in je eerste vuurmagie les, is daarom niet alleen deze spreuk, maar tegelijkertijd hoe jij jouw gevoelens daar in kunt passen, om ze een plek te geven en dat stuk controle wél te krijgen. Vandaar mijn vraag wat de reden is achter je nervositeit, zodat we daar mee kunnen werken.” Het was meer uitleg dan hij gewoonlijk gaf, maar het was een doordachte keuze: boven alles, boven welke les, welke spreuk dan ook, waarborgde Geralt allereerst de veiligheid van zijn leerlingen. Vuurmagie was niet alleen krachtig, soms onvoorspelbaar door de sterke verbinding met emoties, maar daarbij ook zeer gevaarlijk bij ontoereikende begeleiding. Voordat hij daarom ook maar dacht aan het uitleggen van de spreuk zelf, wilde hij eerst dit duidelijk hebben en daarmee hopelijk iets van Olivia’s zenuwen wegnemen, zodat ze tot de beste resultaten konden komen vandaag. "Denk je dat je daar klaar voor bent?" besloot hij voor hij een nieuwe stilte liet vallen.

Hij had gemerkt hoe ze haar blik had afgewend en haar eigen handen uitvoerig leek te bestuderen. Toch kon hij merken dat ze aandachtig naar hem luisterde terwijl hij zijn uitleg met haar deelde. Het was de reden waarom hij niet direct doorvroeg op de non-verbale boodschap die ze hem liet zien.
Nadat Geralt uitgesproken was, wachtte hij -voor zijn doen- geduldig op antwoord. Als ze er niet klaar voor was, moest hij dat weten, zodat ze samen konden kijken hoe het nu verder kon gaan. Echter verraste ze hem door niet een aarzeling of zelfs angst uit te spreken, maar door… een glimlach te tonen. Een vastberaden glimlach. Het deed zijn donkere wenkbrauwen spontaan iets omhoog kruipen ten teken dat de docent dit keer op een positieve manier iets onverwachts had meegemaakt. Belangrijker nog was het een teken dat Olivia werkelijk klaar was om te leren. Dat ze bereid was haar nervositeit zodanig aan de kant te schuiven zodat ze tóch haar vuurmagie verder kon ontwikkelen, zei niet alleen iets over haar motivatie, maar ook over haar als persoon. Uitstekend. Daar kon hij mee werken. Geralt knikte daarom met een hint van een berustende glimlach voor hij langzaam weer opstond, verder de arena in liep en naar Olivia gebaarde hetzelfde te doen. “Laten we dan beginnen om je eerst bewust te worden van je gevoel. Geen zorgen: ik ben geen therapeut en ik ben zeker niet van plan je diepgaande vragen te stellen, maar probeer het volgende…” Hierop had de Witcher zijn beide handen als een kommetje voor zich gehouden en creëerde daarmee een kleine vlam in zijn handpalmen. Zonder enige moeite hield hij het op zijn plek, bestudeerde het, wiegde het wat heen en weer tussen zijn handen, maar deed er verder nog niks mee. “Creëer vuur voor jezelf. Je hoeft er voor nu nog niks mee te doen, maar probeer te vóelen wat er met je gebeurt. Wat kan de vlam in de palm van je hand je vertellen… over jezelf?” Net op het moment dat de vlam in zijn hand –oh shit- Oriël’s gezicht leek te vormen, liet Geralt het vlug weer verdwijnen en keek hij Olivia afwachtend aan.