Gedachteloos was haar blik blijven steken op de zachte nevel in de lucht… Het zwakke licht van de winterzon wierp het een fluwelen deken over het sluimerende landschap. Langzaam vormden haar volle lippen zich tot een serene glimlach bij het zien van twee tieners die elkaar lachend achterna zaten. De hormonen spatten er werkelijk vanaf, evenals de hevig rode accenten in hun aura’s. Ah… kalverliefde. Er was weinig mooiers om naar te kijken. Hun lach toen de jongen het meisje uiteindelijk te pakken kreeg om haar te kietelen, maakte ook haar zacht aan het lachen, alsof de fijne tinten van hun energieën aanstekelijk werkten. Zonder haar blik los te scheuren maakte ze een vluchtige beweging met haar vingers om het licht net wat warmer voor hen te laten stralen in hun jeugdige spel.
Tevreden slaakte ze een oppervlakkige zucht, de steun van het raamkozijn opzoekend met haar schouder. Hoelang was het wel niet geleden dat zij zich voor het laatst zo had uitgeleefd? Dat ze zo hartelijk had gelachen en dronken van plezier was geworden? Het feit dat ze zich dat niet meer kon heugen, liet haar onverhoopt slikken en tenslotte langzaam haar goudbruine ogen afwenden…

Het was ongeveer een half uur later dat het water zachtjes in de fluitketel pruttelde en een bakje kruiden klaarstond om erbij gevoegd te worden. Juist op het moment dat haar hand naar de pot honing reikte, werd haar aandacht getrokken door de twee bezoekers aan haar deur. Niet lang daarna gevolgd door hun geklop. Ah…
In haar nopjes wandelde de vrouw in rappe schreden naar de deur om deze met een vriendelijke glimlach te openen. Haar blik was als eerste op het gezicht van de man blijven hangen. “Alexander,” concludeerde ze binnen een kwestie van seconden. Ondanks dat ze nauwelijks een week op de school verbleef, had ze de moeite genomen zich te verdiepen in de andere aanwezigen op het terrein. Zo ook de docent survival. Onderzoekend waren haar zachtaardige ogen hierna naar de vrouw aan zijn zijde gegaan. “And you must be his beautiful wife Felicia.” werd er beslist aan toegevoegd. “You’re just in time for tea. Please, do come in…” Nog voor ze de reden leek te weten van hun plotselinge bezoek, had ze de deur al uitnodigend voor hen opengehouden, alvorens zelf naar de keuken te vertrekken om de fluitketel van het fornuis te nemen. Twee extra mokken werden erbij gepakt en met het hete water gevuld wat ruimschoots genoeg bleek te zijn voor meer dan één persoon… “My old mentor always said that whenever you’re preparing food or drinks for yourself, you must always take at least one extra person into account. That way, you will never disappoint unexpected company,” galmde haar zangerige stem goedmoedig door de lichte ruimte. Met de grote ramen van Cahaya volledig blootgegeven en geopend voor frisse lucht, oogde de omgeving nog serener dan gewoonlijk. Accenten van goud, wit en marmer behelsden de muren. Zachte tapijten compenseerden de koele tinten, evenals de uitnodigende fauteuils en bank nabij de openhaard. De grote, eikenhouten eettafel met bijbehorend bureau verderop waren de enige donkerdere meubels. Als middelpunt van het geheel stond een antieke, gouden harp zacht te glinsteren in het zonlicht. De geur van verse thee ging naadloos gepaard met dat van kruidige wierook.
“There.” De drie mokken werden op een zilveren dienblad appetijtelijk voor hen op de koffietafel neergezet met een kleine schaal versnaperingen en het potje honing erbij. “Well then,” Zelf was ze elegant in één van de fauteuils gaan zitten. “To what do I owe the pleasure of your visit?” Enige nieuwsgierigheid wist ze niet uit haar blik te houden terwijl ze het jonge paar aandachtig in zich opnam.

@Master Ryder