De dag begon zoals hij al tien jaar geleden voor het eerst begon. Oer saai en vol kruimel dieven. De marktkraam waar Vergil bij ingehuurd was om in de gaten te houden lag vol met waardevolle spulletjes. Goed mensen hoorde die spullen te kopen en niet te jatten, maar ze dachten dat door zijn geringe lente dat ze hem wel de baas konden zijn? Fout. Vergil was niet alleen en Jax lag ergens op een dak de boel van boven af te bekijken. Een geeuw ontsnapte hem. Dit werk was niets in vergelijking tot het jagen van monsters. Goed nu had hij wel langer de tijd om te experimenteren, maar ook dat ging saai worden op den duur. Toen Vergil een typisch geluid hoorde van Jax alarm sprong hij meteen in actie en stond op waarna een felle licht bol verscheen in zijn hand en de dief verblinden. Simpele spreuk, maar oh zo effectief. De dief schreeuwde het uit van de tijdelijke blindheid waarna Vergil de man vloerde en op hem ging zitten met het jachtmes tegen de dief zijn nek aan gedrukt. Deze lag meteen stil en werd niet veel later weg gevoerd door de Razaanse politie troepen. Een zucht verliet zijn lippen. Maar net op dat moment kwam een jonge postbode aan gerent. Dat ging sneller zeiden ze, nou fijn voor wie zich zijn benen onder zijn lijf uit mocht rennen. Vergil Titan?' vroeg de veel langere jonge man die voor hem stopte. Vergil knikte en pakte de envelop aan die naar hem uit gereikt werd voor de lange slungel weer verder rende. Jax was nieuwschierig geworden en liet zich van het dak glijden om over de schouder van zijn baas heen te kunnen kijken. Er stond het teken van Star shine academy op. Was dit een afwijs brief of??? Heel even beet Vergil op zijn onderlip en maakte de envelop met zijn jachtmes open. Snel haalde hij de brief eruit en las hem heel voorzichtig. Bij elke letter begon een glimlach te groeien tot de breedste grijns die hij ooit had gehad. Daarna keek hij naar Jax wiens ogen vol vrolijke twinkelingen stonden. 'We gaan naar Star shine Jochie!' zei Vergil vrolijk en werd ondersteboven gesprongen door Jax die tegen Vergil op sprong. Ze landen samen op de grond en Vergil voelde zich in lange tijd weer vrolijk worden, wat Jax goed aan voelde en blijer was dan zijn baas.  De man achter zijn kraam zuchten diep. Hij wist dat Vergil een brief naar die school toe gestuurd had en eigenlijk wilde hij hem niet laten gaan, maar Vergil zou toch gaan of de man hem nu zijn laatste loon vast zou houden of niet. Toen beide weer rest stonden had de marktkraam man al het loon van Vergil gepakt en in een lederen zakje gedaan. 'Hier ga maar gauw dan kun je de schuttel van 9 uur nog halen?'sprak de beste man en Vergil knikte voor hij zijn loon aan nam en daarna richting de herberg rende. Eindelijk kon hij zijn oude idool weer zien. Het voelde heerlijk aan te weten dat hij die oude Witcher weer tegen zou komen en er nog mee ging samen werken ook! Veel spullen had hij niet. Jax, zijn twee Witcher zwaarden en een rugtas vol kleding. Meer had hij nooit nodig gehad. Eenmaal bij de herberg liepen ze rustiger naar binnen, hoewel nog gehaast, maar zo liepen ze tegen niemand op. Op zijn gehuurde kamertje pakte Vergil alles wat hij nodig had. Zijn paspoort zat nog in zijn tas, maar toch keek hij er even naar en vond het boekje die Vergil weer terug stopte. Bond zijn zilveren zwaard op zijn rug en de gewone stalen zwaard op zijn heup. Deed de rugzak om en liep weer de kamer uit. Hier kwam hij voorlopig niet meer. Eenmaal beneden betaalde hij de laatste huur en leverde de sleutel weer bij de waard in. Daarna vertrokken Vergil en Jax richting het platform.

Het was daar best nog druk, maar hoewel Vergil erg blij was over dat hij naar Star shine mocht komen kon je dat nu niet aan zijn gezicht, houding en aan zijn lichaamstaal zien. Vergil kocht netjes een kaartje voor hem en Jax waarna ze naar de schuttel toe liepen. Normaal hoorde dieren in een afgesloten ruimte te zitten, maar het dier wilde niet apart van Vergil reizen. Dus met wat gemopper van de schuttel piloot mocht Jax toch mee het pagasiers ruimte in. Vele mensen keken vreemd op bij het zien van het blauwe dier. Het was bijna even groot als Vergil die er nog net met kop en schouder boven uit stak. Maar verder schonken ze het geen aandacht. Een gehele kille aura als de oude Witchers had Vergil niet, maar hij kon even dodelijk zijn. Vergil had bijna alle kwaliteiten na kunnen bootsen van het oude Witchers ritueel, maar hij had de gevaarlijkste kruiden eruit gelaten die de dood van vele generatie witcher leerlingen hadden gekost. Vandaar dat Vergil ook niet het gevaarlijke beestachtige in zich droeg net als de gouden ogen. Wel had hij een beetje katachtige pupillen erdoor gekregen, maar dat viel nauwelijks op of je moest hem diep in zijn ogen gaan kijken. Hierdoor had Vergil wel een doordringende blik gekregen.

De reis van de schuttel duurde te lang naar zijn smaak. Vanbinnen ontplofte Vergil bijna van vreugde en wenste hij dat de tijd sneller ging, maar hij wachten braafjes en toonde geen enkele emotie. Wel aaide en streelde Vergil de katachtige kop van Jax die zijn koppie op de schoot van zijn baasje had neer gelegd. Zo doden ze de tijd tot de schuttel eindelijk landen! De mensen bleven na genoeg langer treuzelen, maar Vergil kon wel vermoeden waarom. Ze wilde natuurlijk het liefst dat de papoba er eerst uit ging. Tsk! Die lui waren vast geen dieren gewend! Ach wat maakte het uit, ze waren hier en dat was het belangrijkste. Vergil trok zich er niets van aan en liep met een neutraal gezicht de schuttel uit. Jax volgde hem en was maar wat blij weer frisse lucht in te kunnen ademen. Ze verlieten het platvorm zonder verder te dralen. Hier was toch verder niets wat hen hier houden zou. Maar een welkoms comité had hij nu ook weer niet verwacht. Zelf lopen deed Vergil normaal wel, maar dat zou te lang gaan duren. Een beetje ongeduldig was hij wel, want nu kon Vergil Geralt weer gaan zien. Zijn oude leermeester op de Kaer Morhen op Razen. Die zou vast verrast zijn om hem hier te zien? Vergil klom op Jax zijn rug en liet hem lopen, nee rennen. Het dier wist toch wat hij wilde mede dankzij hun mentale connectie. Zo spraken ze soms ook, maar beide werkte meer met beelden en dan begrepen ze elkaar ook prima. Jax vloog bijna over het pad met Vergil op zijn rug. Hij woog ook na genoegen bijna niets dus had de papoba er weinig last van.

De Academy kwam al snel in zicht. Het was een prachtig kasteel, bijna net zo mooi als dat Kaer Morhen was, maar daar kwam nu bijna niemand meer. Jax zetten nog een tandje bij en kwam bij het bordes slippend tot stilstand. Daar keken al enkele leerlingen die in de frisse herfst morgen naar buiten kwamen of al buiten waren even naar Vergil en Jax. Hij was blikken gewend en deed net alsof hij hen niet eens op merkte. Samen liepen ze het bordes op. Misschien konden ze Geralt nog even voor de les spreken? Zijn gevoel voor dagen was even door elkaar geraakt. Waardoor Vergil nog dacht dat het een doordeweekse dag was dan dat het zaterdag was. Met rustige voetstappen en met een neutraal gezicht en stem vroeg Vergil de weg naar Geralt's vertrekken. Het was best nog een eind geweest, maar eindelijk stond hij toch voor de deur van zijn oude en nieuwe mentor. Wel is waar als Stagiaire maar toch. Even ademende hij die in en uit voor Vergil op de deur klopte.

(Master Geralt)
XD

Geralt vertrok geen spier toen hij het brandende middel op zijn littekens smeerde. Zoals hij regelmatig moest doen -tegen zijn wil in- behandelde hij de vele oude wonden op zijn huid met speciale alchemische middeltjes. Niet om ze mooier te maken dan ze waren. Dat was nonsens... Bovendien werd een Witchers ervaring geteld aan de hand van zijn aantal littekens. Zijn gehavende lichaam was… een soort curriculum vitae, zou je kunnen zeggen. Echter was Geralt evenmin een dwaas en wilde hij wel degelijk voorkomen dat de littekens onnodige neveneffecten zouden hebben door de vaak magische achtergrond waarmee ze hem waren toebedeeld, dus had hij zich met de vele jaren van zijn leven aangeleerd om ze -wanneer hij kon- te behandelen op een zeer pijnlijke, maar wel effectieve wijze. Het middel in zijn hand was een zelf gebrouwen mengsel van raadselachtige, Grenaanse kruiden en een mix van een oud Kaer Morhen-recept en zijn eigen aanvullingen. De helse pijn die het voortbracht moet je vergelijken met een tweedegraads brandwond op de huid, welke zo’n halfuur voortduurde voor het eindelijk langzaam begint te zakken. Aangezien er bij Geralt in feite bijna meer litteken dan ongerepte huid was, kun je je wel voorstellen dat de beste man niet echt in een tophumeur in zijn vertrekken wachtte tot het middel voldoende was ingetrokken... Voor zover hij ooit een.. ‘tophumeur’ had dan, op de momenten met een schaars geklede vrouw in zijn bed of een goede fles sterke, Raziaanse drank in zijn hand na dan…
Eghem.
In ieder geval...

Toen net de laatste plek bedekt was met een substantiële laag van het brouwsel, bereikte een gedempt geluid zijn verscherpte gehoor. Nog voor daadwerkelijk op de deur werd gebonsd, hoorde Geralt hoe iemand zijn vertrekken naderde. Fijn… Perfecte timing.
Hij wist een diepe grom te onderdrukken bij de heimelijke, heugelijke gedachte dat de persoon wellicht Oriël zou kunnen zijn… De tred van de bezoeker klonk weliswaar niet zo sierlijk als hij van haar gewend was, maar de stappen waren licht, wat duidde op een kleiner persoon. Hmn, zou ze-
De gedachte werd ruw verstoord toen geklop klonk.
Voor een seconde overwoog de Witcher om de bezoeker voor een gesloten deur te laten staan, voor hij toch met een diepe zucht opstond -zijn krachtige borstkas nog zonder kledingstuk, aangezien hij niet per ongeluk het mengsel wilde verwijderen door de kleding aan zijn lichaam, al was het onzichtbaar voor het blote oog. Hij aarzelde daarom nog een moment, voor hij toch in grote passen naar de deur beende. In een soepele zwaai vloog het open en stond er… Niemand? Hmn?
Langzaam gleed Geralt’s priemende blik nu naar beneden tot hij bleef haken op een zwartharige jongeman. Velen zouden zich vanwege diens geringe lengte vergissen in zijn leeftijd, maar de Geralt voelde de volwassen sfeer rond de -voor hem ogenschijnlijk onbekende- persoon. Er was alleen iets aan zijn geur wat enige herkenning in de Witcher leek op te doen borrelen...
Zonder enige moeite te doen zijn gehavende, atletische bovenlichaam te bedekken, keek de docent de ander fronsend aan. Nee, hij leek zeker geen leerling, daarvoor was zijn voorkomen echt te volwassen. Misschien… was het de loopjongen van een medewerker in het kasteel?  Of... een brenger van nieuws?
Terwijl Geralt ongegeneerd de vreemdeling observeerde met zijn doortastende, gouden ogen, klonk er een lage brom, wat vertaald kon worden naar een: “Ja?” Verder was zijn eigen houding en de sfeer rondom hem zoals altijd ijzig en kalm, als een koude winterse bries.

Le scars~:

Er gingen zo veel vragen ideeën door zijn hoofd na geklopt te hebben op de deur. Zou de beste man hem nog herkennen? Vergil keek even rond en zag dat de gang na genoegen verlaten was. op een enkeling in het begin van het gangen stelsel na dan, maar die waren vergenoeg buiten hoor afstand. Zijn blik werd weer naar de deur toe getrokken. Was Geralt wel aanwezig? Hm, zijn verscherpte zintuigen zeiden van wel, maar de Witcher liet zich wel even de tijd. Niet dat Vergil zich er aan stoorde, maar Jax begon onrustiger te worden. Tja hijzelf had niet de sfeer om zich heen hangen zoals de oude generatie Witchers. Hij had enkel zelf wat in elkaar gemixt wat hem haalbaar leek en niet gelijk zou verraden dat Vergil had lopen knoeien met het oude recept van de Witchertest. Toen de deur toch open ging stond de reus van een man voor hem met enkel zijn broek aan. Jax gromde zacht en sloeg zijn staart rond de middel van Vergil in een poging om zijn baasje te beschermen. Vergil klopte koeltjes op de staart en Jax keek hem even verbaasd aan, maar liet hem toch los al bleef zijn blik op de half aan gekleden reus liggen. De eeuwige gouden ogen vond Vergil toch zo prachtig om te zien. Zijn houding straalde niets van angst voor deze man uit. Iets wat de meeste mensen angst aan joeg aan de verschijning van de Witcher liet hem juist op vrolijken. De brommende stem waar je een "Ja" uit kon halen klonk zo vertrouwd dat Vergil hem bijna had willen omhelzen, maar hij hield zich in en zijn eigen doordringende blik lag een lichte vreugde te lezen. Kennelijk had Geralt niet meteen door wie hij voor zich had, maar tja het was ook zo'n 13 jaar geleden dat ze elkaar voor het laatst gezien hadden. 'Good morning brother Geralt of Rivia. My name is Vergil Titan. From today I am the new trainee fire magic. It's a pleasure to meet you again after my time at Kaer Morhen.' sprak Vergil op een neutrale en rustige toon tegen Geralt. Het middel Razaanse pools accent lag automatische al dik in zijn stem, maar dan kwam Vergil ook uit het pools sprekende gebied van Razen. Hij was benieuwd of Geralt hem alleen al van naam nog zou kennen. Een lichte glimlach lag over zijn lippen wat ook aangaf dat Vergil de grote man graag mocht. Geralt kwam nu net zo over als toen hij hem voor het eerst ontmoet had en ondanks dat Jax nog waakzaam was, toch een kalmere houding aannam.

Een diepe frons verscheen bij hem. Het deed het levensdoek vol verhalen en ervaringen wat zijn raadselachtige gezicht vormde een donkere gloed krijgen. Echter stonden Geralt’s ogen zoals altijd alert en scherp, als een vlugge messteek in het duister. Zijn blik gleed uiterst kalm afwisselend van de Papoba naar de jongeman. De reactie van het dier verbaasde de Witcher allerminst. Het was hoe ieder dier zich in zijn aanwezigheid gedroeg; opgeschrikt door Geralt’s geur en wezen. Het verbaasde hem des te meer dat de jongeman vrij rustig leek te blijven nu hij oog-in-oog met de witharige reus stond. Zelfs de littekens op zijn lijf, leken de ander nauwelijks of… eigenlijk niet op te doen schrikken. Er was zelfs geen verbazing bij hem te bespeuren, alsof hij al wist wat er komen zou…
Hm… Tja, de jongeman had dan ook zelf bewust op zijn deur geklopt, maar dan nog was de eerste reactie vaak schrik, angst, verbazing… gevolgd door lichtelijke nieuwsgierigheid naar de mysterieuze man. Maar deze persoon… bevatte een andere sfeer. Was het… iets vertrouwds?
De frons verdiepte op het moment dat de zwartharige jongeman plotseling begon te spreken, maar naarmate de zin vorderde, hoe meer Geralt’s gezicht zich ontspande. Zijn frons verdween, de eeuwige, priemende blik verzachtte en… Wat was dat? Een glimlach? Wellicht... Heel voorzichtig krulden Geralt’s mondhoeken een stukje omhoog bij de onverwachte realisatie wie hij in werkelijkheid voor zich had. Al bij de eerste woorden had het besef dat dit een broeder, een andere Witcher, was, hem bekropen. Niemand anders dan zijn broeders begroette hem met een dergelijke familiaire houding. Maar het was pas toen de jonge Witcher zich aan hem voorstelde, dat het hem begon te dagen. Voor hem stond niemand minder dan één van zijn vroegere protegés: Vergil Titan...
Eén van de weinigen die hij ooit had gehad.

In de witchergemeenschap was het gewoon dat jongeren zich uit zichzelf aanmeldden voor de opleiding tot Witcher, zoals bij iedere andere school, maar de selectie hierbij was zeer streng en maar weinigen kwam er doorheen. Maar dan waren er nog de 'protegés'; jongeren of kinderen afkomstig van alle verschillende planeten die door een Witcher zelf waren benaderd en gevraagd om te komen trainen op de academie, omdat deze Witcher een bepaalde potentie in hen had gezien. Gedurende de opleiding hield iedere Witcher zijn protegés in de gaten en ondersteunde hen waar nodig, ondanks tussenperioden van afwezigheid door de gebruikelijke zwerftochten. Je zou kunnen zeggen dat de Witchers hierin een soort mentoren waren voor degenen die zij hadden uitgekozen voor de opleiding, een soort extra 'voorrecht'.
Geralt kon met eerlijkheid bekennen dat hij van alle Witchers van Kaer Morhen vrijwel de minste protegés had gehad. Niet omdat hij zo bijzonder kieskeurig was, maar omdat hij simpelweg niet de tijd had gehad hen goed te ondersteunen.
Toch had hij toentertijd, inmiddels vele jaren geleden, een uitzondering gemaakt voor precies deze jongeman. Waar andere Witchers jongeren uitnodigden op Kaer Morhen die bijvoorbeeld van nature al veel kracht en snelheid bezaten of andere bijzondere eigenschappen bezaten, had Geralt iets anders in Vergil gezien. Het ging voorbij aan welk fysiek kenmerk dan ook…
Als de Witcher zich concentreerde kon hij zich nog voor de geest halen hoe een zwartharig kind hem op een dag was gevolgd, nadat Geralt op het nippertje zijn leven had weten te redden in het gevecht met twee zeer gevaarlijke Bruxa’s. In feite had Geralt al vanaf het eerste moment in de gaten gehad dat hij gevolgd werd, maar had het kind gelaten, ervan uitgaand dat hij vanzelf wel weer zou verdwijnen én omdat de Witte Wolf zelf -ergens diep vanbinnen- medelijden koesterde door het gruwelijke lot wat de ouders van de jongen hadden moeten ondervinden door de Bruxa’s.
Maar waar hij ook naartoe reisde -hoe ver, hoe gevaarlijk ook- de jongen bleef hem stug volgen. Geralt had gespeeld met de gedachte om ervoor te zorgen dat de jongen hem kwijt zou raken, omdat zijn werk nou eenmaal te veel risico's met zich meebracht om toe te blijven laten dat een jong, ongetraind kind hem zou volgen. En toch… had hij het niet over zijn hart kunnen verkrijgen. Al helemaal niet toen Vergil hem wonder boven wonder vragen begon te stellen over Kaer Morhen en de witchergemeenschap, iets waar de meesten -en al helemaal kinderen- normaal gesproken voor schuwden. Met gezonde tegenzin had de grote man het kind verteld over zijn ras, alsof het een grote last was om dit te moeten doen -was het niet voor de licht geamuseerde en vertederde glans in zijn gouden ogen. Echter bleef Geralt weigeren om Vergil daadwerkelijk mee te nemen naar Kaer Morhen. Dat zou automatisch betekenen dat hij zíjn verantwoordelijkheid zou worden en de toentertijd tweeëntachtig-jarige Witcher had zichzelf daar nog veel te jong en vrij voor gevoeld. Dit was dan ook in de periode voordat hij Ciri als zijn dochter had geadopteerd.
Maar naarmate hun reis samen vorderde, hoe meer Geralt aan zijn eigen standvastigheid begon te twijfelen. De jongen toonde werkelijk ongekende potentie… Hij klaagde niet, zeurde niet en volgde hem overal, altijd even moedig en dapper. En dan was er nog het feit dat Vergil in het gevecht met de Bruxa’s niet in een hoekje was weggedoken, wat vele andere kinderen zouden doen en hun goed recht was. Nee… Hij had voor zover hij kon het gevecht met hen proberen aan te gaan om zijn moeder te beschermen, nog voor Geralt was gearriveerd. Al was Geralt zelf druk geweest met het haasten naar het gevecht, dan nog was dit hem niet ontgaan… Al had hij hier geen woord met de jongen over gesproken.
Ja… Vergil… Geralt herinnerde zich het precieze moment waarop hij toch overstag was gegaan en het kind onder zijn vleugel had genomen nog als de dag van gisteren: een roedel weerwolven teisterde de dorpen gelegen in het westen van Gren. Aangezien Geralt de eerste Witcher ter plaatse was, had hij het contract aangenomen om hen uit te roeien. Vanwege het uitzonderlijke gevaar, had hij Vergil op het hart gedrukt in de herberg te blijven waar ze verbleven. Maar de jongen, dapper als altijd, was hem toch gevolgd, het donkere woud in. Helaas vonden de weerwolven Vergil nog voordat Geralt hen opgespoord hadden. Gelukkig de Witcher hen op tijd gevonden, maar niet voordat de alfa al zijn tanden in de kleine jongen had gezet.
Nadat het gevecht over was, had Geralt zich over het kind ontfermd, hem in zijn beschermende armen terug naar de herberg gedragen en zijn wonden verzorgd. Dit was het moment waarop de Witcher het zeker wist: Vergil was voorbestemd om zijn protegé te worden.
En sindsdien had de Witte Wolf over hem gewaakt: hij verzorgde de wonden, had hem naar Kaer Morhen gebracht en had hem onderweg al zo goed mogelijk willen voorbereiden op het harde leven binnen de witcheracademie, helemaal omdat het kind wat klein leek voor zijn leeftijd. Tijdens Vergils training was Geralt er ook altijd geweest, niet alleen als zijn leraar, zoals hij voor zovelen was, maar ook als een persoon die op de achtergrond zijn vangnet was, of hijzelf nou aanwezig was op Kaer Morhen of niet.
Zelfs nadat hun wegen waren gescheiden en Vergil na afronding van zijn opleiding aan de Grote Reis begon, had Geralt nog regelmatig rondgevraagd of iemand van zijn protegé had gehoord en hoe het hem verging.
Echter, naarmate de tijd vorderde en de tijd van de Witchers over leek te zijn, had hij zijn beschermeling dan toch uit het oog verloren – met pijn in zijn hart.
En nu, ruim dertien jaar later, was hij… hier.
Ongelofelijk…

Als vanouds plaatste Geralt één grote hand op Vergils vrije schouder en klopte er bemoedigend op, zoals hij altijd had gedaan. Ja, nu herkende hij hem; zijn doortastende, intelligente blik en krachtige aura, ondanks zijn geringe lengte. “Vergil. Natuurlijk…” bromde de Witcher. Zijn blik zoals altijd nog ijzig en neutraal, maar een zekere, emotionele ondertoon klonk door in zijn stem. Het was werkelijk veel te lang geleden sinds hij hem voor het laatst had gezien… “Goed je weer te zien.” Zijn gouden, katachtige ogen -plots zachter dan normaal- observeerden zijn vroegere protegé die inmiddels was uitgegroeid tot een echte jongeman. Nu pas drong het tot hem door wat Vergil hem nog meer had verteld. Wacht… stagiair vuurmagie? Dat betekende dat hij zíjn stagiair was…
Eres had Geralt wel degelijk op de hoogte gesteld van de komst van een stagiair, maar hij had er vanwege andere zaken nog niet te veel aandacht aan besteed. Tot nu natuurlijk. “Stagiair vuurmagie, hm?” klonk het daarom bijna ongelovig, terwijl een zachte, zware lach zijn lippen ontsnapte. “Ik had geen betere kunnen kiezen. Kom.” Uitnodigend stapte Geralt zijn kamer weer in en liep alvast naar de kast verderop om een wit shirt aan te trekken, aangezien de pijn inmiddels voldoende gezakt was, wat moest betekenen dat het mengsel ingetrokken was. Als anderen op Starshine Academy hem zo zouden zien, zijn houding en warmte, zouden ze waarschijnlijk met stomheid geslagen zijn. Het was een kant die in feite meestal verborgen ging onder zijn ruige gelaat en natuurlijke, kille sfeer van zijn ras, maar voor wie hij een speciale plek had in zijn hart, kon hij bijzonder vriendelijk en warm zijn. Direct, soms alsnog bot en hard, maar ook beschermend en zorgzaam. En zelfs na al die jaren, ervoer hij nog steeds hetzelfde bij Vergil. Naast Ciri was de zwartharige jongen altijd het dichtst in de buurt gekomen van een kind, zijn kind, voor de verder kinderloze Witcher. En dat al sinds Vergil hem zo lang geleden was gevolgd na een hartverscheurende avond...
Nadat hij het shirt over zijn hoofd had getrokken en het mengsel weer had opgeborgen, draaide Geralt zich geleidelijk aan weer naar zijn nieuwe stagiair en vroegere protegé om, om hem wederom van top tot teen te bestuderen, met ergens, diep verborgen, een vlaag van vaderlijke trots.

Geralt moest vast denken dat hij zomaar iemand was, Niet gek ook. De man zou vast nog vele gezichten hebben gezien nadat hun wegen gescheiden waren geweest. Het was vreemd zo weer voor de reus te staan waar hij zo veel om was gaan geven. Ja hij kon eerlijk zijn. Buiten zijn eigen ouders was Geralt verder gekomen dan een oom voor hem. Nee het was een tweede vader voor Vergil geweest. Een hardleerse en strenge man, maar toch hij kon aardig zijn en vriendelijk als het nodig was, maar verder lag het niet in de oude generatie Witcher's hun aard om zo altijd te blijven. Toch kon Vergil zich er wel in vinden. Dat was ook een reden geweest dat hij zich nooit terug getrokken had tijdens een gevecht, tussen mensen of (Mythische Magische) wezens of dieren. Ook al had hij ze eerst verkeerd ingeschat tot Geralt hem voor een tweede keer was komen redden van een troep weerwolven. Het litteken dat nog over was gebleven op zijn arm kon soms wel pijn doen en hem koortsachtig maken, maar tot nu toe was hij niet veranderd geweest in een van die monsterlijke huilers. Mede dankzij Geralt alchemistische middeltjes. Iets wat hij ook zelf was gaan leren maken toen hij eenmaal op Kaer Morhen zijn opleiding was begonnen. Toen Geralt hem eindelijk leek te herkennen kon Vergil een brede glimlach niet verbergen en na de woorden dat Geralt geen betere stagiaire zelf had kunnen uit kiezen straalde de jonge man voor heel even. Het was fijn om zulke woorden te horen. Zeker na zo'n lange tijd. Nu konden ze samen gaan werken om de nieuwe generatie magician op te leiden en hen de correcte manier van vuur magie aan te leren. 'Bedankt, Ga je mee Jax?' bedankte Vergil de oude Witcher en keek zijn huisdier even aan, maar die schudden zijn kop en liep Naar het einde van de gang waar hij via een open staande raam naar buiten sprong. Men zou het niet zeggen, maar Papoba's konden zonder vleugels vliegen, maar niet met iemand op hun rug. Vergil haalde onverschillig zijn schouders op en volgde Geralt naar binnen. De Witcher had een wit shirt aan getrokken en zich naar hem toe gedraaid. Zelf zetten hij zijn verweerde rugtas naast de bank en deed zijn wapens af die hij ook bij zijn rugtas zetten. Het was hier toch veilig met die grote reus in de buurt, maar zijn jachtmes bleef in de holte van zijn rug zitten. Met een paar stappen weg van de tas kon Vergil zich niet langer in houden. Tja het was menselijk en vanwege dat Vergil dit meer was dan Geralt was het gewoon een emotie die bij hem meer op speelde dan bij de oude Witcher. Vergil was zo wie zo niet ver meer bij Geralt vandaan en rende het laatste stukje en omhelsde de reus rond zijn middel. 'Sorry maar ik moest dit gewoon even doen.' sprak Vergil zacht verontschuldigend, maar hij wist dat Geralt hem horen zou, zo'n scherp gehoor had de man wel, Vergil drukte zich stevig tegen hem aan. Man wat had hij die oude strenge man gemist als een kind die zijn vader lang gezocht had en niet had kunnen vinden, maar via geruchten toch weer had kunnen vinden. Hij kon zich nog net in houden om geen tranen te laten vloeien al prikte ze wel in zijn ogen. Als andere hem zo zouden zien dan zouden ze vast denken "Hoe durf je die man zo aan te raken?!" Maar Vergil had nu eenmaal een zacht plekje in zijn hart voor deze strenge en kille reus.

(Aw ik kreeg zelf tranen bij deze post! ToT)

Geralt keek met een serene glimlach naar zijn oude protegé. In het zonlicht wat zachtjes door het raam van de kamer naar binnen streek, kon hij de jongeman nog beter in zich opnemen. Als hij beter had opgelet, had hij Vergil al veel eerder kunnen herkennen: de krachtige blik in zijn ogen, gepaard een lichte, enthousiaste schittering, waren onveranderd gebleven. Het had Geralt altijd genoegen gedaan dat de jongen een vaardige Witcher was geworden, zonder de mutaties. Het bewees dat Master Vesemir gelijk had gehad en mensen ook goede Witchers konden worden, zonder dat ze getransformeerd werden in koelbloedige moordenaars...
Het was dezelfde menselijkheid die in hem werd beroerd sinds witharige man erachter was gekomen wie voor zijn deur had gestaan. Vervuld van een wat onwennig, maar warm gevoel liet hij zijn blik nog eenmaal over zijn beschermeling gaan. Hij was werkelijk volwassen... Wat was de tijd voorbij gevlogen... Als Geralt zijn ogen sloot, kon hij nog zo de kleine jongen voor hem zien...
Hierna wendde hij zijn ogen kalm weer af, waardoor hij niet in de gaten had hoe de jongeman ondertussen enkele passen zijn richting op had gedaan. Zijn mond opende zich een stukje, maar het duurde even eer woorden zijn lippen ontsnapten: “Het is werkelijk goed je weer te zi-“
Maar verder kwam hij niet. Hij was nog niet uitgesproken, of Geralt voelde hoe zijn lichaam verstijfde bij de plotselinge omhelzing van Vergil. Twee smalle, maar goed getrainde armen werden onverwacht om de middel van de Witte Wolf geslagen. Iedere spier in zijn lijf spande zich aan, duidelijk niet gewend aan dergelijke aanraking. Even bleef het stil en verroerde hij zich geheel niet. Wat… Wat... gebeurde er...?

Maar langzaam, heel langzaam, terwijl het zonlicht nu zijn doorleefde gezicht bescheen, werd de ijzige blik, kenmerkend voor de monsterjager, steeds een beetje zachter.
Zijn gouden, katachtige ogen glinsterden licht. Niet zozeer door de weerkaatsing van de zonnestralen... Nee... Nee, door het overweldigende gevoel en de plotselinge realisatie hoezeer hij zijn… zoon had gemist, op het moment dat Vergil zijn aanraking zocht.
Vergil...

Nog altijd wat onwennig vouwden uiteindelijk twee grote, imposante armen zich rond het fijne lichaam wat hem vasthield. Ondanks dat Geralt op de hoogte was van Vergils bekwaamheden, voelde de jongen nog altijd zo klein en kwetsbaar in zijn aanraking, alsof hij, ergens diep vanbinnen, nog het kind was wat Geralt al die jaren geleden onder zijn hoede had genomen. Het kind dat hem nodig had gehad, naar hem had opgekeken met zijn dappere blik, vol hoop en ambitie... Het kind dat zijn ijzige hart had beroerd.
Geralt zelf bemerkte nog altijd de noodzaak om hem te beschermen tegen de boze buitenwereld, al huisde enig gevaar juist in hemzelf. Hij was werkelijk een “wolf” in meerdere opzichten: gevaarlijk, een jager, een doder als het moest, maar ook zorgzaam voor eenieder die hij tot zijn roedel rekende. En zelfs al hadden ze elkaar zo lang niet gezien, Vergil had zijn roedel nooit verlaten…
Zijn mondhoeken krulden vredig een stukje verder omhoog bij Vergils verontschuldiging. Een gedempte lach ontsnapte zijn lippen, wat hem direct een aangenamere uitstraling gaf. “Het…” Hij moest een keer onopvallend kuchen om verder te kunnen spreken, al zou hij dit nooit hardop toegeven. “is oké.” Zijn stem klonk sonoor, maar niet langer koel, zoals men gewoonlijk van de Witcher gewend was. Het was niet langer het “beest” dat sprak, maar de mens… De mentor… De vader.
Zijn lange vingers gingen -gepaard met een hernieuwde, luidere lach- even speels door de ravenzwarte lokken van de jongeman, terwijl hij op deze manier nog enigszins… eghem… “mannelijk” de omhelzing beëindigde.

Na de omhelzing leek Geralts gezicht haast op te lichten en straalde zelfs stiekem, terwijl hij met een knikje richting een stoel gebaarde. “Ga zitten en vertel me alles wat je de afgelopen jaren na Kaer Morhen hebt meegemaakt.” klonk het uitnodigend. Er waren jaren overheen gegaan sinds hij voor het laatst van zijn protegé had gehoord. Hij kon niet wachten om te leren hoe het hem in al die jaren was vergaan…

(Same ;-; )

Geralt nam hem op nog voor Vergil zich op de reus gestort had en hem in zijn zin gestopt had. Het was altijd een spannende sensatie die zich door zijn botten liet gaan wanneer hij tegenover de oude Witcher stond. Al vanaf dat hij zijn ouders verloren had en daar was Vergil van gaan houden. Wie in zijn eentje van zulke gevaarlijke wezens aan kon, kon je beter te vriend hebben. Natuurlijk zouden de Witchers geen verstand van vriendschap hebben, maar wel van broeder liefde. Dat kon dan hard zijn, maar verder dan een klap op je schouder gingen ze vaak niet. Zo merkte Vergil wel meteen nadat hij zijn armen rond de middel van Geralt had gesloten. Vergil voelde hoe alle spieren op spanning kwamen te staan, maar hij gaf geen krimp en had zich nog steviger tegen zijn beschermer aan gedrukt. Ergens voelde het zo goed dat Vergil de grote man eigenlijk helemaal niet meer los wilde laten. Toch nog voor Vergil zich verontschuldigt had sloten de machtige armen van de Witcher zich om zijn boven lijf heen. Ergens knapte er iets in hem, wat het was wist Vergil nog niet, maar het was iets wat hij heel erg gemist had. De tranen die hij nog had weten te bedwingen kwamen toch, maar ze kwamen geluidloos en zonder schokken. Ze dropen enkel in een klein straaltje vanuit zijn ooghoeken over zijn wangen. Het voelde vreemd om te huilen zeker op dit moment. Hoewel Vergil ze rekende tot tranen van geluk, lag er een diepere gedachten achter. Eentje die hij zins de dood van zijn ouders verdrongen had. Maar de jonge Witcher had daar nog helemaal geen benul van. Geralt zei met een onopvallende kuch dat het okay was. De koele stem klonk warm en Vergil keek de witcher aan toen hij dit zei voor hij zijn haren nog erger door de war maakte dan ze al waren, maar voelde ook lekker. Het was een gebaar die hij wel vaker gevoeld had als zijn oude Mentor hem prijsde al gebeurde dit vrij weinig en was dat vaak meer wanneer ze onder vier ogen waren. Zo werd er nooit iemand voor getrokken natuurlijk. Vergil grijnsde breed en liet Geralt weer los voor hij zijn haar weer probeerde in model te krijgen al zat het nooit zoals hij wilde. Hoe de jongen het ook behandelen zou. De uitnodigende knik nam Vergil maar wat graag aan. Hij had een goed gesprek met de oude Witcher gemist, maar hij had altijd verzwegen dat Vergil zijn eigen mix aan kruiden had gemaakt die minder mutaties dan het oude Witcher recept zou hebben op zichzelf had uit gevoerd en misschien was het ook beter dat Vergil daar over zou zwijgen. Misschien dat Geralt hem dan onverantwoordelijk zou vinden om daarmee ook met zijn eigen leven te hebben gespeeld. Wat natuurlijk ook waar was in zekere zin. Maar Vergil veegde zijn ogen en wangen droog voor hij ging zitten. 'Ja graag. Al vind ik het jammer dat het nog maar drie jaar geduurd heeft. De mensen beginnen slimmer om te gaan met de mythische wezens.' zei Vergil toen hij eenmaal zat en keek in die prachtige eeuwig gouden ogen van zijn oude mentor. Tja waar moest hij beginnen. Er was eigenlijk best veel om te vertellen maar ook best weinig. De meeste baantjes die hij na zijn tijd als monster jager had gehad stelde niet zo veel voor. 'Maar goed de tijd kan niemand terug draaien. Het eerste wat ik nadat ik voor het laatst op Kaer Morhen ben geweest. Naar een Razaanse kroeg gegaan De holle vulkaan. Je weet vast wel waar die gezeten heeft. Zat ik daar rustig in een donker hoekje van een pul bier te genieten kwamen er een stel snot jongen een hoop herrie schoppen. De herbergier scheen wel vaker last van ze te hebben. Eerst negeerde ik ze, maar toen het stel iedereen lastig begon te vallen waaronder ook mij en mijn pul probeerde weg te kapen waren ze toch niet snel genoeg.' vertelde Vergil en kon even een triomfantelijke grijns niet van zijn lippen houden. Hij genoot nog elke keer van die herinnering. 'Jax lag ergens te zonnen op het dak dus ik zat daar alleen, maar ze dachten daze me wel konden hebben. De hand van de leider van het groepje reikte al redelijk snel naar de pul, maar ik kletste zijn hand op zij. Hij begon te schelden en probeerde het nog verschillende keren tot ik zijn duim greep en hem een pijnlijke draai gaf. Daarna probeerde hij me neer te steken. Echter vloerde ik hem door zijn duim nog meer te draaien. Ik zei dat ze hun moeders maar eens moesten gaan plagen met dit soort onzin. Eerst wilde ze niet weg gaan en probeerde me alsnog klein te krijgen. Toen heb ik ze alle hoeken van de kroeg laten zien en ze als oud vuil naar buiten gedonderd. De herbergier vroeg me toen daarna of ik bij hem wilde werken om vaker zulke lastposten weg te houden of naar buiten te werken. Het was een van de vele baantjes die ik toen der tijd aan genomen had. Want jij zal het ook best lastig gehad hebben Broeder Geralt.' ondanks zijn geamuseerde toon waarmee Vergil gesproken had veranderde die gelijk respectvol naar de oude Witcher wanneer Vergil tegen zijn oude mentor sprak.

Geralt had de tranen in Vergils ogen en op zijn wangen wel degelijk opgemerkt, maar sprak er geen woord over, ondanks dat hij ook weer niet zo’n koele kikker was dat het hem niets deed. Het… behoorde simpelweg niet bij zijn ras om er iets over te zeggen of al te veel aandacht te besteden aan dergelijke emoties.
Al was Geralt zelf de enige van zijn soort die een dergelijke menselijkheid wel bezat, dan nog ging dit gewoonlijk verborgen achter het ondoordringbare masker van de Witcher. Alleen bij uitzonderingen sijpelde er soms iets van door, zoals zojuist toen hij de jongen in zijn armen had gehouden. Maar zodra hun omhelzing weer verbroken was, nam de koelte in zijn gelaat weer toe. Enkel zijn irissen glinsterden nog licht als hij naar Vergil keek. Zijn geheimzinnige ogen volgden zijn protegé nauwlettend toen hij zich naar de stoel begaf en ging zitten. Geralt zelf ging op het puntje van een houten kist zitten en sloeg bedenkelijk zijn armen over elkaar, iets wat hij bijna in een automatisme deed.
Op de eerste woorden die gesproken werden, knikte hij enkel als bevestiging dat de mensen werkelijk steeds beter zelf met mythische wezens wisten om te gaan. Ergens was het goed dat de mensen eindelijk zichzelf staande wisten te houden tegenover het gevaar, maar… hij moest tegelijkertijd toegeven dat het hem pijnigde dat dit zijn gemeenschap de kop kostte... Daarbij werden Witchers getraind, gemaakt en voldoende voorbereid om de strijd aan te gaan met de tegenstander. Als mensen zich halsoverkop in het gevecht gingen storten, kon Geralt niet voorspellen hoe dat af zou lopen, voor zowel mens als wezen… Je moet begrijpen dat de Witchers niet alleen hun broeders en zusters trainden om te kunnen vechten, maar hen ook leerden wanneer het beter was om het zwaard op te bergen en een andere oplossing voor het probleem te zoeken dan simpelweg te jagen en te doden. De ene Witcher verschilde hierin weliswaar van de andere. Geralt was het schoolvoorbeeld van een oude Witcher die respect had voor het leven en het doden zoveel mogelijk probeerde te vermijden, al was hij net zo bedreven in jagen en doden als zijn broeders. Maar er waren genoeg van zijn ras die liever de “makkelijke” weg kozen naar het geld en niet zozeer stilstonden bij de weg ernaartoe… Het had in het verleden ook vaak genoeg voor conflicten tuusen Witchers onderling gezorgd, ook binnen Kaer Morhen...
Hm… Hij hoopte maar dat de mensen zelf wijzer zouden handelen, al… betwijfelde hij het…

Zijn aandacht ging terug naar de jongeman toen hij verder sprak. Zijn oren spitsten zich en namen ieder woord op. Geralt kon een ietwat geamuseerde grijns niet van zijn gehavende gezicht houden toen Vergil vertelde dat hij, sinds zijn laatste bezoek aan Kaer Morhen, eerst een kroeg had bezocht. Kijk! Dat klonk als een echte Raziaanse Witcher! Hehe…
De naam van de kroeg kwam hem zeker bekend voor, aangezien… eghem… Geralt ook zeker een rasechte Raziaanse Witcher was… en een oude ook. In alle eerlijkheid kende Geralt waarschijnlijk meer kroegen over… alle planeten eigenlijk, dan bezienswaardigheden… Tja, soms hielp er niets beter om de wolf terug te dringen dan een flinke pul goed bier!
Hm.
Een lichte frons verscheen weer toen Vergil de naam “Jax” sprak. Ah ja, zo had hij zijn Papoba eerder genoemd. Hm… Geralt knikte bij wijze van goedkeuring toen hij het verhaal aanhoorde, niets meer, niets minder. Uitstekend… Het was goed te horen dat Vergil zijn training tenminste nog enigszins nuttig had weten te gebruiken de afgelopen jaren, al stak het hem ergens dat de jongeman niet meer de kans had gekregen hun beroep verder uit te oefenen, gezien zijn potentie.

Nadat Vergil geheel was uitgepraat, reikte Geralt’s grote hand plotseling naar zijn protegé om hem bemoedigend (en misschien per ongeluk ietwat ruw) op de schouder te kloppen. Het was zijn manier om aan te geven dat hij “blij” was dat het Vergil nog redelijk goed was vergaan de afgelopen jaren, al stond zijn gezicht wederom neutraal.
In eerste instantie kwam er alleen een zware brom uit zijn mond bij de opmerking richting hem. Lastig? Tja… het was in ieder geval niet makkelijk geweest als oude Witcher om ineens van levensstijl te moeten veranderen na al die jaren… Dat was één ding wat zeker was. Maar, praktisch als hij was, had Geralt geprobeerd er het beste van te maken. Als teken van wederzijds respect knikte de Witcher de jongeman toe bij het woord “broeder”, al sprak hij hem niet direct met dezelfde titel aan, zoals de gewoonte was tussen mentor en (oud-)leerling. “Zeker. De regeringen hebben het ons de afgelopen jaren niet makkelijker gemaakt…” kwam er redelijk grommend uit, waar een onderliggende frustratie aan ten grondslag ging. “Ik denk dat ik één van de weinige Witchers van de oude generatie ben die nog het langst bleven doorzwerven. Witcher naar Witcher gaf zich over aan het “alledaagse leven” en week af van het Beloofde Pad. Maar uiteindelijk moest ook ik eraan geloven…” Een vermoeide zucht verliet zijn lippen. “Je kent Yennefer vast nog wel, mijn vrouw in jouw tijd van training op Kaer Morhen?” Alleen haar naam al leek een zekere donkere uitdrukking op zijn gezicht te doen verschijnen. Hij wachtte daarom ook even voor hij verder sprak: “Vlak nadat jij en ik elkaar voor het laatst hebben gezien, ben ik van haar gescheiden en heb ik me enkel bezig gehouden met het Beloofde Pad. Maar, zoals je zelf ook zei, tijden veranderden…” Zijn priemende blik gleed de ruimte rond, alsof daar de woorden verborgen lagen die hij nu zou gaan spreken. “Ik zwierf over de planeten, zoals ik had gedaan ten tijden toen wij elkaar hadden ontmoet en focuste me verder enkel nog op het trainen van Cirilla.” De donkere uitstraling leek als sneeuw voor de zon te verdwijnen bij het noemen van de naam van zijn geadopteerde dochter, het licht in zijn leven en iemand die tevens altijd huizenhoog had opgekeken tegen niemand minder dan... Vergil, door hun leeftijdsverschil van zes jaar. Wie weet herinnerde Vergil het kleine meisje van toen nog wel… Al was zijn dochter inmiddels ook een prachtige jongedame van 22.
“Uiteindelijk trouwde ik opnieuw…” Zijn mondhoeken krulden plotseling ietwat geamuseerd omhoog. “en scheidde ik opnieuw..." Maar zijn grijns vervaagde al snel weer. "..toen mijn tweede vrouw en ik beseften dat het dan toch werkelijk tijd was voor verandering. En zo besloot ik het oude leven te verruilen voor een nieuw leven...hier…” Zijn krachtige armen maakten een groots gebaar om als het ware Starshine Academy aan te duiden.
Een nieuwe zucht rolde over zijn lippen, terwijl zijn ogen zich weer in die van Vergil boorden. “Maar… het is niet hetzelfde, Vergil…” was het laatste wat hij erover te zeggen had. Hij had al verrassend veel gesproken voor zijn doen, maar het was dan ook Vergil tegenover hem. Zijn laatste woorden droegen in feite veel betekenis in zich, betekenis die alleen een andere Witcher zou kunnen begrijpen, zelfs één die helaas zo kort het beroep had kunnen uitvoeren. Het Witcher-zijn was namelijk niet enkel een beroep voor hen, maar een levenswijze… hun hele bestaan… Het had dan ook voor een oude Witcher als Geralt gevoeld alsof hij een deel van zichzelf had achtergelaten toen hij -één van de koppigste Witchers én een Raziaan nog wel en...iemand die inmiddels een aardige reputatie had opgebouwd- dan toch het leven als Witcher voorgoed de rug had toegekeerd. Althans… soms, heel soms, als hij de kans kreeg, nam hij toch nog wel een contract aan, maar… dat hoefde niemand te weten. Misschien dat hij dat alleen met Vergil zou delen als daar de gelegenheid voor was…
Zwijgend bleef hij de jongeman in kwestie aankijken, enigszins benieuwd naar zijn reactie. Een zekere treurigheid schemerde ondertussen door in zijn blik.

Eigenlijk was Vergil wel blij dat Geralt hem er nooit op terecht wees als er eens een of meerdere tranen bij hem vloeide wanneer hij de grote reus zag of wanneer hem als leerling iets niet wilde lukken. Het was fijn om te weten dat hij niet als een watje betutteld werd wat zijn echte ouders trouwens ook niet echt gedaan hadden tenzij het heel erg was geweest, maar ook dat troosten Geralt hem nooit, maar gaf dan ondersteunende woorden. Dat was altijd fijn en Vergil voelde zich er niet onbegrepen door, want de blik van de oude Witcher zei vaak al genoeg. Vergil kende zijn manier van keuzes maken en had die dan ook over genomen. Hij was geen killer machine zoals de meeste ouder Witchers, maar sommige van zijn jaargang op Kaer Morhen waren ook van het snelle geld. Dood ze snel dan heb je het geld ook sneller, maar zo was Vergil ook niet. Hij hielp andere zo goed en kwaad als de mensen wilde of de mythische wezens, wilde ze niet aan de compromis mee werken en toch verder gaan met waar ze mee bezig waren dan doden Vergil hen ook zonder genade en zonder zich er aan te storen.

Vergil luisterde naar wat Geralt vertelde en knikte bij de vraag of hij Yennefer nog kende. Ja die kenden hij nog wel, maar ach als de liefde over was kon je er weinig aan doen en scheiden de wegen van de geliefde. Dat had Vergil in die 13 jaar al zo vaak voorbij zien komen. Het was zo gek nog niet, dan waren ze toch niet bestemd voor elkaar geweest. Het verhaal van Geralt ging verder toen de oude reus zijn mond weer opende. Vergil knikte nog eens en glimlachte kort bij de naar van de aangenomen dochter van Geralt. 'Cirilla, ja die kleine hummel ken ik nog wel. Ze had zo'n schattige blik die je hart kon laten smelten.' zei Vergil en glimlachte zacht. Iets wat hij zelden deed in de buurt van andere tenzij het goede vrienden waren die hij nog niet had of bij Geralt, want bij hun andere broeders en zusters glimlachte zelden iemand tenzij ze over iets spraken wat enkel Witchers begrepen konden. Zijn oude mentor sprak verder en Vergil knikte als laatste keer begrijpend toen Geralt zijn reusachtige gespierde armen in een gebaar maakte naar de kamer om hen heen doelend op Star Shine. 'He he he, Een oude wolf kan dus toch veranderen. Ik had niet verwacht dat je het opgeven zou, maar toch ben ik ergens wel blij dat het je gelukt is. Anders had ik je nog niet kunnen vinden.' grinnikte Vergil Hoewel die grote hand hem iets te ruw een schouder klopje had bezorgd, maar Vergil kende het en begreep heel goed wat Geralt daarmee bedoelde. 'Maar om eerlijk te zijn, mis ik het wel, maar dat hoef ik je niet te vertellen.' een veel betekende blik verschool zich aan het oppervlak van zijn ondoordringbare groene ogen. Hoewel hij meer menselijk was dan Geralt waren eigenlijk alleen zijn ogen die vaak konden verraden wat hij voelde.

Geralt glimlachte licht toen Vergil bevestigde dat hij Cirilla nog wel kende. “Oh zeker, dat had ze. Nog steeds trouwens, ook al is ze nu een echte... jongedame.” Hm... het voelde nog steeds gek om Ciri zo te noemen. Ze bleef immers altijd zijn kleine meid... Een zachte lach, vervuld van vaderlijke trots, ontsnapte zijn lippen. “Als je wilt, kun je eens meegaan als ik haar opzoek. Ik weet zeker dat ze het geweldig zal vinden om je na al die jaren weer eens te zien…” Zijn glimlach verbreedde iets, al was het haast onzichtbaar. “Ze heeft vaak genoeg nog naar je gevraagd.” De oude Witcher lachte niet snel en vaak, maar als het over zijn dochter ging, leek zijn gezicht altijd spontaan op te lichten. Of… als het over Vergil ging, al hoefde Vergil dat zelf niet te weten.
Ciri zou het werkelijk geweldig vinden als ze haar oude "held" weer eens zou kunnen spreken… Hm.
Plus... ze was nu ineens met... jongens bezig... Daar wilde Geralt normaal gesproken liever niet over nadenken, al was ze 22. Maar wacht... als hij er dan toch aan moest geloven... waarom kon hij haar dan niet als... "betrokken vader" een duwtje in de goede richting geven?
Richting... Vergil...?
Wacht eens even...
Wacht eens even!!
Dan kon hij zich als... (ja, hij moest het woord zeggen.. daar kwam het..) "schoonvader" tenminste irriteren aan iemand die hij zijn dochter maar al te graag gunde!
Hé, dat was niet eens zo'n gek idee...
Ook al kende hij Vergil als man dan nog niet, maar... daar zat verandering in te komen. Misschien nog zeer...spoedig.

Zijn blik toonde enige verwondering toen Vergil na zijn verhaal ineens een plagende opmerking maakte. Even leek er een frons in zijn voorhoofd te verschijnen die suggereerde dat de beste jongeman zojuist een grens had overschreden. Haast streng staarde hij de ander aan… totdat… een lach weer doorbrak op zijn gezicht. “Hm, ja… Eigenlijk had Yennefer altijd gezegd dat het Witcher-bestaan ooit mijn dood zou worden, maar blijkbaar… loopt mijn pad toch anders.” verzuchtte hij, enigszins spijtig. “Maar ik moet zeggen dat ik het niet beter had kunnen treffen dan hier terecht te komen. Ik bedoel…” Zijn glimlach veranderde stiekem zowaar in een grijns. “de mensen hier zijn niet onze broeders en zusters, maar ze zijn best…” Een beeld van het liefelijke gezicht van Oriël flitste in zijn gedachten voorbij. Oriël... “oké…” eindigde hij daarom voor zijn doen minder neutraal en nuchter dan normaal… Heeeel misschien zelfs wat...tevreden? Of was dat te veel gevraagd...?
Hij keek weer op toen Vergil sprak en knikte. Het was onvermijdelijk dat beiden hun oude leven mistten. Als je iedere dag wakker was geworden met de gedachte van een roeping, een bepaald doel in je leven en je daar ook jaren ieder moment voor getraind had, was het moeilijk om dat ineens te moeten veranderen. Zeker als die roeping een deel van jezelf was geworden, met de jaren. “Hmhm…” klonk het gedempt, waarna een zucht over zijn lippen rolde. Men zei niet voor niets dat je de Witcher wel uit het wild kon halen, maar het wilde niet uit de Witcher...

Even viel het stil, voor Geralt plotseling met een vlaag van -zowaar- enig enthousiasme opkeek. Een spontaan idee was ondertussen in hem bovengekomen. Iets wat niet snel als zodanig gebeurde, tenzij… het over dit specifieke onderwerp ging: “Nog een voordeel van deze plek: het bier in de kroeg van het nabijgelegen dorpje, Oak’s Field, is op zich goed binnen te houden.” begon hij met een zekere ondeugendheid in zijn gouden irissen te spreken. “Natuurlijk is het geen Raziaans bier, maar… het voldoet aardig.” Zijn ogen boorden zich in die van zijn oude protegé en nu… stagiair (hij kon het nog steeds niet helemaal bevatten). “Wat zeg je ervan om het nu samen uit te gaan testen…?” Een kort, duidelijk klopje op Vergils knie toonde enige gemoedelijkheid in zijn richting. Geralt rechtte zijn rug en voelde hoe ook de laatste pijn van het smeersel op zijn littekens inmiddels was weggetrokken. “Maar ik kan ook begrijpen als je eerst hier je plek wilt vinden en je spullen wilt uitpakken…” bromde hij er wat rustiger achteraan, daarmee eigenlijk duidelijk zijn voorkeur duidelijk makend...

Vergil moest altijd glimlachen wanneer Geralt die zachte uitdrukking op zijn gezicht kreeg. Het zou vreemd zijn te geloven voor iemand die de oude Witcher niet kende dat hij ook een zachte kant had. Al was Geralt verder streng, maar rechtvaardig. De uitnodiging die hij van zijn oude mentor kreeg liet hem vervullen warmte. Hij vond Ciri lief en een leuk kind, maar meer nog niet. Want Vergil had haar al zeker net iets meer dan tien jaar niet meer gezien. Dat meer en deels doordat de Witchers niet meer gevraagd waren geweest. 'Ja graag, ik zou haar best weer willen zien. Het is te lang geleden dat we met zijn drieën waren.' zei Vergil en hij ging even verzitten, niet omdat hij nerveus was of zo, maar hij ging even wat gemakkelijker zitten. Nervositeit en angst kende hij rond zijn oude mentor niet, wel kon Vergil soms twijfelen, maar dat vooral tijdens de lessen geweest mocht er eens iets fout zijn gegaan, maar dan schudden Vergil het van zich af en zetten zijn beste beentje voort om het toch te doen slagen. Maar hij voelde zich veilig bij de oude reus. Voor normale mensen was dat vast zwaar te bevatten, maar Vergil vond Geralt helemaal niet zo'n enge man als de niet Witcher hem vonden. Stiekem moest hij er toch steeds om lachen wanneer mensen weg doken bij het woord van hun ras alleen al.

Zijn kleine plagerijtje werd meteen met een serieuze blik bekeken, maar Vergil hoorde al snel dat Geralt moest lachen. Hij kende de grens van zijn Mentor en dat was maar goed ook al had Vergil wel even met de gedachten gespeeld dat Geralt het toch niet zou nemen. Maar diens woorden nam hij in ontvangst door begrijpend te knikken. Toch leek er iets in de toon van Geralt te veranderen? Hm, zo had hij hem nog nooit horen praten... 'Hm, Kennelijk zijn er een paar mensen op de academy die je aandacht getrokken hebben.' zei Vergil met een veel betekende ondertoon in zijn stem, maar verder wist Vergil nog niet hoe veel aandacht en wie die aandacht getrokken had of hadden.

Nog een verandering ging door het gezicht van zijn oude mentor en Vergil wachten vol interesse af wat hij nu ging zeggen. Toen Geralt over een kroeg begon en over bier voelde Vergil dat zijn keel best droog was geworden van de reis naar hier en mede door hun gesprek. Hij wilde best wat gaan drinken en hoewel Vergil best samen met zijn oude mentor wat wilde gaan drinken had de oude Witcher ook wel weer gelijk. Hij was net aan gekomen en zijn kamer nog niet gevonden en zijn spullen er nog niet in geplaatst. Het klopje op zijn knie liet Vergil even naar zijn spullen kijken, maar hij grinnikte even en keek Geralt weer aan. 'Mijn spullen staan hier nog wel even veilig en als we straks terug komen kan ik ze nog altijd in mijn nieuwe verblijf neer zetten.' zei Vergil en hij keek Geralt weer aan en bleef in die eeuwige prachtige ogen kijken. Vergil vond ze zo mooi. Niet dat hij helemaal wild van goud of de gouden kleur werd, maar ze konden zo prachtig schitteren, zeker als Geralt die ondeugende blik in zijn ogen had. Ze konden nu nog even van de drank gaan genieten, maar daarna moest hij echt zijn kamers op gaan zoeken. Hoe gezellig het ook altijd was rond de oude reus. In zijn opzicht van gezellig dan. Buitenstaanders begrepen hun humor toch niet.