Lakeside

Magnum

GREAT GOD
WHAT A WORLD IT IS

_{Rustig keek de witharige jongen even op. Een grijns op zijn smoelwerk en een warrige haardos. Het was niet te missen bij hem, het was immers nooit bij hem te missen. De trademark van een weirdo. De tekenen dat hij ook niet veel had geslapen de afgelopen nachten. Levende op slaapmiddel deed hij, maar dat was niet altijd het beste natuurlijk. Er moest binnenkort maar iets gedaan worden aan zijn slapeloosheid. Hij grinnikte even zachtjes en liet zijn bleke handen in de zakken van zijn jas zakken waarna hij zijn hoofd wat kantelde. De kleuren van het water deden hem denken aan de kleuren die het diepe water had in de vijver bij hen thuis in de binnentuin. Hun binnentuin.... Hij barste even in lachen uit en legde een hand in zijn gezicht toen hij dacht aan de stomme kop van zijn vader. Hamilton was een dwaas die dacht dat hij alles in de hand kon houden. maar na de dood van je eigen vrouw en zes kinderen was hij enkel erger geworden. Hij begon dingen te bedenken die onmenselijk waren. Een van die dingen waren hem in toom kunnen houden...
What a joke.
Amusant vond hij het. Hoe alles om hem heen bleef draaien. Hij had zelfs zijn zin gekregen. Hij zou hier alles leren over helen en shizz. yeah, you wish. Dat was het laatste dat Magnum zou doen. Hij was te koppig om te doen wat andere mensen zeiden, maar te naïef om niet hun regels te volgen. Het maakte hem een complex iemand en dat wist hij best wel. Het was niet dat hij vaak in tweestrijd met zichzelf was, hij was iemand die het goed met zichzelf kon vinden, iemand die kalm kon blijven ondanks alles. Maar zoals de meeste mensen had hij ook een breekpunt, alleen, had hij die nog nooit echt gevoeld, gevonden of wat dan ook. des te beter voor alles om hem heen en natuurlijk ook zichzelf, minder dingen waar hij zichzelf voor schut kon zetten. Maar dan opnieuw was Maggy helemaal geen persoon die veel carede om zijn eigen uitstraling. Dat kon je wel zien aan zijn warrige haren en slecht verzorgde kledingstijl.
Kalm bukte de jongen aan de rand van de oever en legde hij kalm een hand op het koele wat. Hij rilde even toen het koude water zijn handpalm raakte. Maar toch tilde hij zijn hand weer wat op en staarde hij glimlachend naar de licht natte hand. Hij kantelde zijn witharige kop wat en keek langzaam op, nog steeds gebukt. De uiteinden van zijn lange jas raakten de licht vochtige grond, wat zeker een gevolg zou hebben later. Oh well, het ding zou wel gewassen worden als het te erg werd... Wassen, hoe deed je dat ook alweer? Oh yeah. Hij leunde wat naar voren en staarde kalm naar het diepblauwe water. Je had water nodig en nog iets.... Damn, hij had echt slaap nodig als hij zelfs dat niet kon onthouden.}

FULL OF LIES AND EVIL
WHAT A JOKE, GREAT GOD

+ Pammie <3

Een wollen, schattige muts beschermde haar gevoelige oortjes tegen de kou. Een lange, dikke mantel hing over haar pluizige staart terwijl haar handen verzopen werden door een veel te groot paar handschoenen. Ja, zo was de bruinharige jongedame gekleed voor dit veel te koude seizoen. Het was koud, maar dan ook echt koud. Het rare was dat het nog niet eens winter was, het was namelijk herfst. Herfst... Het seizoen van de vele regen. Ze haatte het. Naar haar mening was het veel te nat en kil vanwege de wind die er altijd waaide. Nee, gaf haar maar de warmere tijd van het jaar waarin je met enkel een t-shirt aan voldoende had. Zo was ze gek van de lente, maar helaas voor haar moest ze daarvoor nog ruim een half jaartje wachten.
Diep in gedachtes verzonken, kwijlend over de warmere seizoen, zette ze haar pas voort. Voor het eerst in een lange tijd bevond ze zich weer buiten de school. In de geïsoleerd periode binnen de muren van de school was veel gebeurt, dingen waarover ze het liefst niet sprak. Niemand hoefde het te weten, enkel zij. De nare gedachtes bleven haar achtervolgen, maar ze deed haar uiterste best om ze zo goed mogelijk te negeren. Vandaar dat ze nu hier was, een groot, rustig meer waar maar heel af en toe mensen kwamen. Het had haar namelijk een goed idee gevonden om hier haar rust op te zoeken, want ook zij had die heel af en toe nodig. Gewoon alleen zijn voor nu, dat was wat ze wilde.
Helaas voor haar zat het deze keer niet mee, want op het plekje waar ze altijd zat bevond zich al iemand. Een jongen stond met zijn rug toegekeerd naar haar en leek iets interessants te bestuderen in het water. Wat er zo speciaal aan het water was? Geen idee. In de eerste instantie had ze willen vragen of ze erbij mocht komen zitten, maar dat was weer zo'n saaie optie geweest. Een speels gevoel borrelde zich namelijk op in haar, een gevoel wat ze al een poosje niet meer gevoeld had. Tenminste, niet meer na die akelige periode. De jongen stond namelijk met zijn rug naar haar toe en leek haar niet door te hebben ook. Het leuke was dat hij aan het water stond, dus naar haar mening vroeg hij letterlijk om een duw. Dat was dan ook wat ze deed, hem een duw geven. "Van onderen!"

Magnum

GREAT GOD
WHAT A WORLD IT IS

_{Dit waren zo van die dingen waar je helemaal geen aandacht voor had. De zachte geluiden als je in gedachten was verzonken, de schaduw die langs je viel als je ogen gericht waren op dingen die herinneringen opriepen, terughaalden. Ook was het zo nu. Hij stond er meer wat te staren naar het koude water, de diepblauwe kleur die te zien was liet hem in een wereld vol herinneringen zakken en daarvan moest hij glimlachen. Hij wist dat anderen het niet zo heel fijn zouden vinden als hij zou zeggen waar het over ging, waarom hij moest lachen. Hij mocht dan wel anders zijn, vertwist op een bepaalde manier, maar hij was niet slecht, helemaal niet. Hij was anders, een beetje raar en gewoon zichzelf. Dat was het mooie aan alles eigenlijk. Het caregehalte dat hij dan ook had was vrij laag dat men wel kon zeggen dat hij onder het vriespunt kwam op dat niveau. Het was niet dat hij geen interesse had, het probleem was dat hij het nog niet had gevonden. Hij hoopte het uiteraard te vinden, en voor alles dat kwam dat niks voor hem had...? Dat zou hij gewoon negeren, ervan wegdraaien, het wegwuiven met de zoetste glimlach. Het was immers een actie die hij in het verleden o zoveel had genomen. Alsof nog enkele miljoenen keren iets zouden kunnen schaden.
Het was een geluidje, dat geluidje van een schoen dat over de grond gleed, het was een vaag en licht geluid dat indiceerde dat iemand hem benaderde. Hij wiled dan ook overeind komen, zijn handen van het wateroppervlak weghalen en zich omdraaien, maar een ander kracht had andere plannen. Hij kreeg een duwtje, en om eerlijk te zijn nog niet zo'n zacht duwtje ook. Zijn bleke ogen werden wat groter waarna hij zich hopeloos een kwartslag draaide en even op een been begon te balanceren. Het andere ding vond immers al zijn weg de lucht in, terwijl de rest van zijn lichaam een wilde bocht maakte richting de grond toe; of in dit geval het water. Hij knipperde even, sloeg nog wanhopig met zijn handen om overeind te blijven, maar zelfs hij wist dat er niks meer aan te doen was en...
Plons.
Het koude water verdoofde hem voor even aangezien het zijn ijzige greep op hem legde. Hij voelde zijn lichaam dan ookj niet voor de eerste seconde, tot de koude echt toesloeg. De laatste restjes lucht ontglipten zijn mond, die al van de eerste seconde had opengestaan en nu droeg hij de gevolgen ervan. Zoet, slecht proevend water werd al snel in zijn mond gebracht en op dat moment, na die ene 5 seconden van veranderingen, schoot hij uit de verdoofde trans. Het was wel mooi geweest ja, echt wel. Zijn wijd open gesperde ogen hadden enkel naar het oppervlak kunnen kijken, waar licht door filterde en het mooiste spectrum maakte die men kon voorstellen. Oh en waarom zijn bek open was? geen idee, het reactievermorgen van een slak ofzo.
Spartelend schoot het hoofd van de witharige jongen het water uit terwijl hij het water, dat overgins echt verschrikkelijk smaakte, uitspoog. Zijn lange haren waren slordig gevallen aangezien hij middellang tot kort haar had, dat immers ook nog niet eens goed verzorgd was. Hij kuchte even zachtjes, spartelde nog wat met armen en benen en kwam daarna tot de realisatie dat hij kon staan hier... Daarom staakte hij plots met zijn wilde acties, keek even naar beneden door zijn witte natte lokken heen, en begon te glimlachen. De jongen zette zijn voeten op de grond en kwam overeind, waardoor het water toch wel wat boven zijn middel kwam. Hij tilde daarna zijn handen op, streek de witte lokken in zijn gezicht wat aan de kanten en keek daarna op met een neutraal gezicht.
"Ben je ook van plan mijn was te doen?"
zei hij op de meest zoete toon terwijl hij even zachtjes glimlachte en zijn kopje wat kantelde. Hoe dan ook was het alles behalve aangenaam, aangezien het koude water niet echt ideaal was, zeker niet toen een windvlaag zijn natte bovenlichaam in een nog koudere situatie gooide. En hij was dit koude weer al niet zo gewend... Oh well.}

FULL OF LIES AND EVIL
WHAT A JOKE, GREAT GOD

Haar speelse kant liet zich na zoveel tijd eindelijk weer zien. Een gehele periode lang had ze zich leeg, verlaten en alleen gevoeld. De combinatie van deze drie had alles behalve goed gedaan bij haar, maar hoe ze eraan was gekomen wist ze niet meer. Alles wat er zich in het verleden had afgespeeld was een grote waas. Zelfs namen herinneren kon ze niet meer... Het enige wat ze wist was dat ze zich alles behalve thuis had gevoeld. Dagen, weken en misschien wel maanden had ze zich buitengesloten van de mensheid. Alleen zijn was het enige wat ze had gewild en dat was haar gelukt ook. Ze had geen enkel contact meer, geen vrienden, helemaal niks. Naast gemixte gevoelens voelde ze zich ook bang. De angst om voor altijd alleen te blijven, maar ook de angst om weer zo'n periode mee te moeten maken.
Er was dan ook iets in haar geknapt toen ze voelde wat ze al heel lang niet meer had gevoeld. Geluk. Het blije gevoel had het dan ook snel overgenomen van haar verstand, vandaar dat ze niet had nagedacht bij haar volgende actie. Voor ze het wist had ze de witharige jongen al een duw gegeven. Het was geen zachte duw geweest, eerder een veel te harde duw waardoor hij wel om moest vallen. Plons Waarop ze gehoopt had gebeurde, de jongen was in het water gevallen. Het had er niet bepaald charmant uitgezien, maar het was haar gelukt! Een brede grijns vormde haar lippen toen ze hem compleet verstijfd zag liggen in, natuurlijk, het veel te koude water. Awe... Het arme kind wist niet wat hem overkwam op dit moment.
Dolle pret had ze, maar ook daar kwam al snel een einde aan. Schuldgevoel nam het al snel over en voor ze het wist was haar zo net nog brede glimlach verdwenen als sneeuw voor de zon. Het was eigenlijk niet zo'n leuke streek geweest dat duwen, althans, voor hem dan. Zij had het grappig gevonden, maar misschien dacht de jongen er toch heel anders over. Na een poosje verstijfd te hebben gelegen in het water kwam hij uiteindelijk toch overeind om een veel te sexy haar-schud move te maken. God... Hij leefde nog. Na zijn move hield hij zijn hoofd iets wat schuin om vervolgens een flauwe grap te maken. Of het als grap bedoeld was wist ze niet, maar erg serieus had het niet geklonken. Ook telde het voor haar mee als grap, want een lichte grijns begon haar lippen weer te sieren. "Gaat het?" Een vraag die ze voor de zekerheid stelde, puur om van het schuldgevoel af te kunnen komen.

Magnum

GREAT GOD
WHAT A WORLD IT IS

_{De ander, een meisje met licht rossige haar, was aan het grijnzen. Haar passende kaneelkleurige ogen leken wel op te lichten van het plezier dat ze hier had. Dat liet de witharige zak ook lichtjes stralen, vanbinnen dan. Het was fijn iemand blij te zien hier, het bracht verandering in de alledaagse somberheid die hij meemaakte. Maar ergens was hij nog blij met het geluk die hij vaak aan zijn kant had. Kalmpjes liet hij nog een keer een hand door zijn slordige, en nu ook natte, kobachtige haar gaan. Serieus, van op een afstand zou men denken dat hij spinnenweb, of nog beter; suikerspin, had voor haar. Nja, zolang ze maar geen gekke dingen in hun kop haalden zou hij zijn fluffy, en vooral onverzorgde haarstijl niet veranderen. Het was handig, niet veel werk en zorgde ervoor dat hij er gewoon ok uitzag. De ogen van anderen zouden niet zo snel van hem keren, iets dat hem hoop gaf op een toch lichtere toekomst. Ironisch, want voor hem was de toekomst al vrij licht en rooskleurig ingevuld. Dat was als je het bijna hele dode gezin even vergat en gewoon aandacht had voor wat er voor hem lag. Het klonk best goed, in de voetstappen treden van zijn vader, maar het was niet iets dat hem zou vullen met een gevoel van geluk. Voor hem was dit niet een droom, noch een nachtmerrie. Het was gewoon iets. En dat iets was gewoon iets dat hij, net zoals de vele dingen in zijn leven, uit zijn voortbestaan moest verwijderen. Het was niet dat hij de nek van zijn vader zou gaan omdraaien, of nog beter, hem eerst van zijn plannen beroven en hem dan naar the afterlife te sturen. Nee... Daar was Magnum te goed voor opgevoed. Door een vader en tien dienstmeisjes, tel daarbij de mooie lading stiefmoeders bij en je kan zeggen dat hij nooit een vrouw tekort was gekomen in zijn korte leventje. Tragisch ergens, maar er viel mee te leven uiteraard.
"Gaat het?"
Klonk er van het meisje met de kaneelkleurige tinten. Hij knipperde even en kantelde zijn hoofd wat, waardoor zijn witte en natte lokken die kant opvielen, duidelijk onder de invloed van de zwaartekracht. Het was fijn te zien dat ze geen douche was, want dat was gewoon not done. Hij zou waarschijnlijk niet eens anders op haar reageren mocht dat een feit zijn. Hij was neutraal, hij was zichzelf en hij deed de dingen zoals ze bij hem voorkwamen. Simpel, eentonig, neutraal.. Ya zoiets? Hij schudde zijn hoofd wat, het verbaasde hem dat de vermoeidheid van hem nog zo'n sterke greep op zich had, zelfs na die frisse duik. Maar toch wist hij dat als het zo ver was, slaap niet te vatten zou zijn. Hij moest zachtjes lachen bij de gedachte aan de volgende klaarwakkere nacht. Misschien moest hij binnenkort maar eens kijken of er een drug, potion of spreuk was om beter te slapen. Een instaslaap spreuk klonk daarbij erg aantrekkelijk. Zijn bleke ogen dwaalden af van haar appel rode kijkers, waardoor hij even de contouren van haar herfstkleurige uiterlijk beter in zich opnam. Ze had van die mooie tinten die je vaak vond in een met herfst ondergedompeld bos. Simpel, maar dan opnieuw prachtig uiteraard. Hij schudde echter al snel zijn hoofd, waarbij waterdruppels, die schitterden in de zwakke zon, in het rond begonnen te vliegen. Hij wandelde kalm naar voren, dichter naar de kant toe, en zette zijn handen op de oever van de vijver. Met zijn weinige spieren had hij zich al snel opgedrukt. Hij zette een knie op de kant, gevolgd door een voet en kwam met een vlotte beweging overeind. Het geluid van water die snel in beweging kwam en naar beneden viel, vulde de stilte even op, voordat deze wegstierf in het geluid van de laatste druppels die hun weg zochten naar het water. Hij schudde zich even uit, niet echt kijkende of hij de herfstmeid in zijn actie ook betrok, en keek daarna zachht lachend naar zijn bovenlichaam en armen, die hij immers ook even had gespreid. "Kijk nou..." murmelde hij zachtjes. "Mijn kleren zijn een mess... Ze zijn nu nog erger dan ik," en oh god, wat was dat pas een uitdaging om te zijn.}

FULL OF LIES AND EVIL
WHAT A JOKE, GREAT GOD

Misschien was het toch niet zo'n goed idee geweest om de jongen te hebben geduwd. Niet iedereen vond het namelijk leuk om met dit weer in het ijskoude water te plonzen en voor de rest van de dag nat te blijven. Het enige wat ze had gewild was spelen, maar goed, niet iedereen zou dat snappen. De manier waarop ze had laten blijken dat ze had willen spelen was ook niet bepaald subtiel geweest, maar wat verwacht je? Een gehele periode had ze zich alleen en verdrietig gevoeld. Het was dan ook een spontane actie geweest, en spontane acties waren meestal de oorzaak van het gevolg schuld. Dit was dan ook het geval bij haar, want de dolle pret die ze zonet nog had was als sneeuw voor de zon verdwenen.
Haar gestelde vraag had zeer standaard geklonken, maar de manier waarop was alles behalve dat. Hopelijk ging alles goed en kon hij wel tegen een stootje, want zin in een boos iemand had ze ook niet. Haar bedoeling was namelijk niet fout geweest, en als de witharige een beetje kon nadenken kon hij daar vast zelf ook wel achter komen. Helaas, de jongen schudde zijn hoofd om haar vervolgens recht aan te kijken, Oh nee... Straks had ze hem toch boos weten te krijgen. Een ongemakkelijke glimlach sierde dan ook haar lippen toen ze na enkele secondes nog steeds oogcontact had met de jongen. Nee. Het gevoel wat ze hierbij had was alles behalve comfortabel. De jongen leek in haar ziel te kijken met zijn grijs-blauwige kijkers, zo erg was het.
Gelukkig voor haar was het kijkmoment al snel over, want de jongen kwam in beweging richting de rand om zichzelf er vervolgens op te hijsen. Eenmaal op de grond spreidde hij zijn armen om even te lachen. "Kijk nou..." begon hij murmelend. "Mijn kleren zijn een mess... Ze zijn nu nog erger dan ik." Wacht.... Misschien was hij helemaal niet boos? "Sorry," grinnikte Pam terug waardoor het alles behalve serieus had geklonken. "Je mag anders wel mijn jas aan? Als je wil tenminste," stelde ze voor. Een kou vatten met dit weer was namelijk niet zo handig, maar dat had ze moeten bedenken voordat ze de jongen in het water had geduwd.

PROFILE MAGICIAN