The joy of flowers

Met een boeket aan verse bloemen in een hand liep Shong opgewekt door de gangen. Hij was er geheid zeker van dat Mèadraid ze mooi zou vinden. Het waren dan ook speciale bloemen; een bloemsoort die enkel op de bodem van de Cassiaanse zee groeide met een felblauwe kleur aan bloembladeren zodat ze leken alsof ze haast een blauwe gloed uitstraalden. Deze bloemen waren nog jong. Dat moest ook wel, want ze groeiden levenslang met de eigenaar mee. Het vreemdste was nog wel dat, wanneer de eigenaar op zijn of haar sterfbed lag, ze niet mee verwelkten maar er in plaats daarvan nieuwe jonge bloemen voor in de plaats groeiden. Om het leven na de dood te symboliseren. Onder het lopen schikte Shong hier en daar wat bloemen zodat ze allemaal fijntjes naar boven staken en zette zijn breedste glimlach op. Voor de deur van de ziekenzaal trok hij zijn Cassiaanse uniform wat goed en ging snel met een hand door zijn spierwitte hanenkam voor hij met kalm geklop op de deur zijn aanwezigheid verkondigde.

Meadraid liep de hele dag al haast huppelend door de ziekenzaal. Het nieuws dat Madeline en Norwood samen een jongetje hadden gekregen had haar onderhand al bereikt dankzij Hatori. Ze had er eigenlijk wel bij willen zijn maar had uitgerekend die dag naar Cassia gemoeten, naar haar school. Het was eigenlijk best raar om tante te zijn, want zo voelde ze zich totaal niet. Ze was net bezig om de bedden van de ziekenzaal op te maken nadat van elk de lakens waren gewassen. Ze stond dan ook net met een grote stapel lakens in haar handen waar ze nog maar net overheen kon kijken. 'De deur is open' riep ze daarom maar omdat ze verder niks kon zolang ze die lakens in handen had.

Breed glimlachend bleef Shong geduldig naar het hout van de deur kijken, afwachtend op een reactie dat hij binnen kon komen. In de tussentijd hopste hij wat op en neer op zijn voeten en keek de laatste dingen na of hij er zo wel mee door kon. Toen hij tot de conclusie kwam dat het allemaal wel in orde was, hoorde hij net Mèadraids stem vanuit de ziekenzaal roepen. Iets waardoor zijn glimlach nog ietsjes breder werd. Kalm deed hij de deur open en betrad de zaal met al zijn meegenomen vrolijkheid. Het boeket aan bloemen hield hij daarbij als verassing achter zijn rug. Niet dat je de bloemen die hier en daar achter zijn rug staken niet te zien waren, maar het ging om het idee. Met een glunderend glimlachje op zijn gezicht, liep Shong naar Mèadraid om haar de hand te schudden. Hij bleef wat doelloos met uitgestoken hand staan, aangezien hij nu pas zag dat ze haar handen volhad. 'Ooh!' riep hij uit in een verdwaasd lachje. 'Vergeeft u me. Ik hoorde het over uw zuster en haar bevalling. Gefeliciteerd!' Shong bleef even met een brede glimlach naar Mèadraid opkijken, waardoor hij haast de bloemen achter zijn rug vergat. 'Het spijt me als u het druk heeft en ik geheel ongelegen kom, juffrouw. Ik ben zo weer weg als u dat liever heeft. Maar.. deze zijn voor u.' Hij haalde het boeket achter zijn rug tevoorschijn en hield het voor zich uit waarbij hij ondertussen met licht verkleurde wangen zijn ogen verlegen neersloeg en wachtte tot Mèadraid het aan zou nemen.

Mèadraid glimlachte even toen ze Shong de ziekenzaal binnen zag treden. De bloemen die achter zijn rug vandaan kwamen had ze al gezien maar haar ogen hield ze op hem gericht. Ze keek even naar zijn uitgestoken hand maar glimlachte daarna verontschuldigend naar hem omdat ze de lakens nog in handen had. Die moest ze eerst neerleggen. 'Bedankt voor de felicitaties. Maar Madeline is degene die het zware werk heeft verricht. Zij zou de felicitaties moeten krijgen' zei ze zachtjes. Ze legde de lakens neer 0p een van de onopgemaakte bedden waar ze het dichtste bij stond. 'Dat geeft niets. Ik was niet met iets belangrijks bezig. Het is al een aantal dagen stil op de ziekenzaal. Op het gehuil van mijn nieuwe neefje na dan' glimlachte ze. Daarna nam ze voorzichtig de bloemen aan. Pas nu ze hen goed kon bekijken zag ze welke bloemen het waren. 'Shong, ze zijn prachtig' zei ze haast flusiterend terwijl ze een van de bloemen een beetje schikte.

Shong keek weer met een beschaamd glimlachje naar Mèadraid op. 'Natuurlijk! Uw zuster heeft al het werk gedaan! Maar ik laat haar liever allereerst bijkomen van die zware ervaring en haar, Norwood en het kindje even wat tijd voor zichzelf gunnen voor ik onaangekondigd binnen kom vallen. Hoe dan ook neemt het het feit niet weg dat u ook een felicitatie verdient, juffrouw. U bent immers tante geworden!' zei hij opgewekt. Zijn glimlach werd nog iets breder bij haar woorden erna. Er verzachtte even iets in zijn blik toen ze haar neefje weer bij haar zinnen betrok. 'Een pasgeboren kind is als een jonge rivier. Rein, helder, ontwetend. Is een nieuw bestaan niet prachtig?' Shong liet zijn armen met gevouwen handen hangen nadat Mèadraid de bos bloemen aannam en haalde een verlegen glimlachje te boven. 'Een prachtig boeket voor een prachtige aura,' vulde hij haar woorden wat timide aan. Hij haalde daarna al glimlachend zijn schouders zwakjes op. 'Ik wilde u weer eens vergezellen. Gewoon voor de gezelligheid. Alhoewel ik nogal vreesde dat uw broeder het daar niet mee eens zou zijn, aangezien het kindje de rust nodig heeft en dit toch een werkplaats is en blijft,' zei Shong de reden van zijn komst zacht.

Meadraid glimlachte even. 'Dat is wel waar. Alsnog bedankt voor je felicitaties' gaf Meadraid eerlijk toe op Shongs woorden dat ze tante was geworden. 'Ik geef je groot gelijk. Ze hebben hem trouwens Aageth Fyllo genoemd. Madeline wist al direct welke naam ze hem wou geven' zei ze doelend op haar neefje. Meadraid voelde haar wangen rood kleuren bij Shongs timide woorden. 'Dank je' zei ze nogmaals zacht terwijl ze naar een kast liep en daar een vaas uit pakte. Ze vulde de vaas met water en zette de bloemen erin. Terwijl ze hen schikte luisterde ze naar Shong die de reden van zijn komst aan haar vertelde, 'Dat is toch helemaal niet erg? Zo druk is het vandaag niet. En Hatori is altijd wel met andere dingen bezig. Wil je soms thee?' vroeg ze met een opgewekte glimlach.

Shong glimlachte breed naar Mèadraid terug, was maar wat blij dat zijn komst nu niet storend was. Dat kwam goed uit. 'Bedankt u me toch niet, het is graag gedaan! Bovendien verdient u het oprecht,' wuifde hij haar dankbetuiging vriendelijk weg. Hij hield zijn hoofd even glimlachend schuin toen Mèadraid de naam van het kindje bekend maakte. Of beter gezegd, namen. 'Hoe bijzonder!' riep hij glunderend uit. Hij richtte zijn blik daarna even op de vloer en herhaalde de namen een aantal keer zacht voor zichzelf. Hij keek vervolgens weer schuchter naar Mèadraid op toen ze hem zacht bedankte om zijn compliment. Door haar zichtbaar verkleurde wangen kreeg hij het plotseling ook een stuk warmer. Hij wilde haar zeggen dat het niets meer dan de waarheid was, maar kreeg niets over zijn lippen. In plaats daarvan bleef hij als een klein verlegen jongetje, dat zijn armen op zijn rug gevouwen had en zijn blik afwendend, staan. Shong hervond zijn moed weer toen Mèadraid naar een kast liep om er een vaas voor de bloemen uit te pakken. Glimlachend keek hij toe hoe ze zorgvuldig de vaas vulde met water, de bloemen erin zette en ze netjes begon te schikken. 'Dat is mooi,' zuchtte hij ergens met opluchting toen het nogmaals bevestigd werd dat hij helemaal niet ongelegen kwam. Shongs gezicht klaarde resoluut op toen Mèadraid hem vroeg of hij thee wilde. 'Ja graag!' Als er iets was wat hij graag had, dan was dat wel een hete kop thee.

Méadraid glimlachte lichtjes terwijl ze een theepot vulde met water en die op het vuur zette. De vaas met de bloemen had ze op het bureau gezet. Het fleurde de ziekenzaal direct op was zij van mening. 'Ga zitten' zei ze daarna glimlachend tegen Shong terwijl ze naar de voorraadkast liep om daar thee uit te pakken. Ze had een klein glazen potje met kleine theebladeren die telkens van kleur leken te veranderen. Toen ze de ketel hoorde fluiten zette ze gauw twee kopjes klaar en maakte de thee gereed. Evenals de bladeren verkleurde ook de thee telkens. Soms van vurig rood naar sereen blauw en vervolgens naar helder wit. Het was een soort energiedrank. Het maakte niet uit van welke planeet je kwam. Als je dit dronk werd je magie sterker en voelde je je energieker en tegelijkertijd ook vrolijker. Maar behalve dat vond Méadraid de aparte smaak die eraan zat erg lekker. De nasmaak had namelijk de smaak van datgene wat je het allerlekkerst vond. Regenboog thee of regenboog water werd het ook wel eens genoemd. Ze gaf een van de kopjes aan Shong.

Met zijn armen statig op zijn rug gevouwen en een klein permanent glimlachje op zijn gezicht, liet Shong zijn blik kalmpjes afdwalen door de ziekenzaal terwijl Mèadraid een met water gevulde theepot op het vuur zette. Het deed hem goed te zien dat de vaas met bloemen op het bureau een opfleurend effect voor de dokterachtige ruimte had. Hij wierp Mèadraid een dankbaar glimlachje toe toen ze hem vriendelijk zei te gaan zitten. Uit Cassiaanse opvoeding had hij geleerd uit beleefdheid te blijven staan tot hem zelf een zitplaats werd aangeboden. Zo moest het en niet anders. Nu hem dat aanbod gegeven werd maakte hij er bescheiden gebruik van door voor een stoel op zijn tippen te staan en zich er zo op te werken. Zijn zwarte ogen volgden Mèadraids handelingen vanaf zijn zitplaats, hoe ze naar een kast liep om er schijnbaar thee uit te pakken. Hij vond het prettig haar aanwezigheid bij zich te hebben en alles wat ze deed te bestuderen. Maar wanneer haar blik zijn richting in schoot, wendde hij gauw de zijne af en richtte ze op zijn schoot, want staren was onbeleefd. Verrast nam Shong één van de kopjes aan zodra de thee klaar was en Mèadraid het hem overhandigde. 'Nee maar!' riep hij direct uit, zijn aandacht gevestigd op de steeds van kleur verwisselende thee. 'Ik weet zeker dat ik dit ken! Maar wat was het ook alweer?' Bedenkelijk krabde Shong zich op zijn hoofd, tussen zijn bleke lokken. Hij kende namen van veel soorten hete drankjes, waarom moest de naam van deze hem nu weer ontschieten? In ieder geval dronk hij het niet vaak, eigenlijk nooit. Hij nam de poging het kopje aan zijn lippen te zetten, vooraf eerst te blazen en een klein voorzichtig nipje te nemen. Uit tevredenheid werd zijn glimlach een tikkeltje breder; het smaakte net zo verassend als dat het eruit zag.

PROFILE MAGICIAN

» Flowers, flowers, snow || Open
» Oh Joy, Flowers ~
» Are the flowers singing?
» Pick up flowers
» Beautiful flowers || Jake ||

The joy of flowers

The joy of flowers

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen