Schedel:

Met een knipoog en een zwaai was Oliver de vorige les uit gelopen. Eentje die hij compleet had gemist want hij was ergens in het begin in slaap gevallen. Niet omdat hij zo moe was, eigenlijk wel een beetje want er waren genoeg dingen aan zijn hoofd de laatste tijd die hem op hielden in de nacht, maar de les zelf was nou ook niet echt bijster interessant geweest. Literatuur was niet zijn ding. Het betekende lezen, dingen in je kop stampen en die onthouden, niet zijn favoriete bezigheid. Dus had hij maar besloten om even met zijn ogen te knipperen, maar dan in slow motion en voor hij het wist werd hij door de leraar kwaad wakker geporred met de vraag of hij lekker had geslapen. Met een schaapachtige grijns had de witharige jongen 'ja' gezegd, was opgestaan en had zijn tas over zijn schouders geslingerd en was er vandoor gegaan. De les was immers toch afgelopen. Nu had hij even de tijd om zich te oriënteren wat nu eigenlijk zijn volgende les was en wáár op de gangen hij zich bevond, terwijl hij even genoot van een appel voor de vitamientjes. En om weer een beetje wakker te worden.
Toen het uiteindelijk in hem opkwam dat zijn volgende les Air magic moest zijn, was hij al halverwege de appel en was de pauze bijna afgelopen. Rustig liep de jongen naar het lokaal, flikkerde vlak voor het binnengaan de appel in een prullenbak, stopte zijn handen in de zakken van zijn te grote trui en liep, slofte eigenlijk meer, het lokaal binnen. Zijn ogen gingen eerst naar Miss Abigail, hoe fijn zou ze het vinden dat hij weer terug was om hier te ''leren''. 'U ziet er weer beeldig uit, Miss.' Knipoogde de jongen, hij deed niet eens de moeite meer om zijn naam te zeggen want die wist ze ondertussen toch al. Daarop draaide hij zich om, om een plekje in het lokaal te vinden toen zijn ogen op de andere jongen en diens... hoofd vielen. 'The fuck dude. Hoe heb jij geslapen?' Wat verward keek hij van de jongen naar Abigail alsof hij verwachtte dat zij een verklaring voor hem had. Eigenlijk wilde Oliver niet eens meer in de buurt komen van die andere gast, dus verplaatste hij zich voor het eerst sinds jaren, afgezien van de bijles, naar een van de voorste tafeltjes.

Zoals het er nu uit zag, had Oliver alleen met die vage gast en zijn make-up, of was het nu echt een schedel die op zijn hoofd was samengesmolten, les. Nu niet echt een situatie waar de witharige jongen naar uitkeek. In tegendeel, als hij hiervoor wakker was geworden van de literatuurles, dan kon hij hier vast wel zijn tukje voortzetten. Dan was hij uitgeruster voor de volgende les en dan was er tenminste een blije leraar in school. Een simpele, dankbare glimlach danste op zijn lippen terwijl Oliver plaatsnam, blij dat Abigail het complimentje positief oppakte. Dan had hij tenminste een goede start gemaakt. Voor de andere jongen.. wist Oliver het eigenlijk niet zeker. Bij de blik die Miss Abigail hem gaf, kon hij wel zien dat zij ook niet helemaal begreep wat er was gebeurd en waarom. Hij gaf haar geen ongelijk. Het was weird as fuck. Nonchalant leunde de jongen achterover, zijn armen achterover de stoelleuning leunend.
De jongen heette Vash en Abigail was niet blij met hem. Dat was te horen. Oliver grinnikte en keek om, al besloot hij de woorden die op zijn tong lagen, voor nu maar even in te slikken. Hij fronste echter bij de woorden van de jongen. Veel tijd om te reageren had hij niet, want Abigail ging al weer verder. Oliver zakte wat onderuit op zijn stoel en trok een wenkbrauw op toen de lerares mede deelde dat er een derde leerling bij zou komen, die niet veel later ook binnenkwam. De naam van de jongen kwam hem niet bekend voor, maar hij mocht er zijn. Oliver kreeg een speelse blik in zijn ogen en knipoogde naar Eli. 'Een beetje arrogant om over jezelf te praten, vind je niet?' Pareerde Oliver Eli's opmerking met een speelse grijns, zijn wenkbrauwen even kort optrekkend. Hij kon ook niets anders als mee lachen toen Eli Vash had opgemerkt, want in Olivers ogen had Eli het zeker bij het rechte eind.

Zijn blik werd wat serieuzer toen Abigail weer de aandacht naar haar toetrok en een stille zucht ontsnapte zijn lippen. Toen hij eindelijk besloot om misschien actief mee te doen met de les en Abigail te vertellen dat hij werkelijk geen idee had, draaide zijn hoofd zich met een ruk om na het horen van de knal. Oliver fronste en rolde met zijn ogen. 'Soms doet mijn vuist ook niet wat hij wil en op dit moment wil hij heel graag jou gezicht ontmoeten.' Hij mompelde het meer zodat Vash het niet helemaal kon verstaan, maar als Aibgail of Eli dicht genoeg in de buurt zat, hadden ze het vast wel kunnen horen. De witharige jongen draaide zich weer om en liet daarbij zijn blauwe ogen wat langer op Eli rustten dan nodig was. Of misschien was het wel nodig, want dat uiterlijk stond hem nog beter aan als dat van die gast met een halve schedel op zijn kop gesmolten.

Filmpje:

Het was nu eigenlijk al duidelijk dat de twee jongens genaamd Eli en Oliver het goed met elkaar konden vinden. Misschien wat te goed. Een simpele grijns lag op de lippen van de witharige jongen terwijl zijn blauwe ogen van Eli naar Vash verschoof en uiteindelijk weer terug naar Miss Abigail. Hij wist heel goed dat hij dat niet had mogen zeggen, maar een grapje kon toch wel op zijn plaats zijn? Misschien was het niet grappig, want als hij het echt zou doen zou hij binnen no time bij de hoofdmeester op het matje staan en een strenge vinger in zijn gezicht krijgen. Ach, Oliver hield wel van een uitdaging. Als teken dat hij het begrepen had, knikte Oliver bij Abigail's woorden en hield zijn mond dicht. Eli was hier waarschijnlijk de beste met woorden aangezien Oliver altijd zo gesloten en chagrijnig was geweest, of was nog steeds, hij wist het niet meer zeker. De vrolijkste was hij in ieder geval niet.
Zodra Abigail begon te vertellen waar Vacuum Sphere nu eigenlijk goed voor was, had ze Olivers attentie echt te pakken. Want het klonk gevaarlijk, en dat was het ook, en uitdagend. Het feit dat je zomaar de lucht uit iemands longen kon halen met de spreuk was voor de jongen al reden genoeg om hem te leren. Voor wetenschappelijke doeleinden, dat was. Toen ze de ballon met de stolp voor hun neus kregen keek Oliver even zijdelings naar Eli, met glimmende ogen. Dit werd leuk. De vraag die Abigail stelde liet Oliver zijn schouders ophalen, wist hij veel, hij kwam alleen om spreuken te leren niet om zich te verdiepen in de gevolgen. En natuurlijk moest Vash er op antwoorden, want blijkbaar had die gast nog steeds niet door hoe de verhouding hem - en de rest van de klas gesteld stond. De witharige jongen draaide met zijn ogen. 'Smartass.' Mompelde hij en hij richtte zich op de ballon onder de stolp. Lucht weghalen.. hij wist hoe hij lucht moest toevoegen, maar weghalen was weer van een ander kaliber. Maar hij was de air magician hier en hij wist dat hij de laatste tijd in zijn magie was gegroeid, sterker was geworden. Dit moest appeltje eitje zijn.
De jongen bewoog zijn hand naar het gat toe en liet het er boven zweven, zijn ogen richtte zich op de ballon en een frons verscheen op zijn voorhoofd. Langzaam en bijna niet te zien, leek de ballon stukje bij beetje te groeien. Naarmate de jongen zich verder op de stolp concentreerde en het achtergrond geluid leek weg te vagen, ging de ballon ook sneller groeien. Hij kromde zijn hand tot een vuist, alsof hij daar alle ontsnapte lucht in vast hield en een beetje trots keek hij naar het resultaat, wat nog steeds niet klaar was met groeien. Vervolgens vlogen zijn ogen naar Abigail om te kijken of zij het ook had gezien en het goedkeurde. Maar toen zijn aandacht verslapte zoog de stolp zich weer vol met lucht en zonk de ballon weer terug naar zijn kleine staat. Oliver beet op zijn lip en gromde. Als lucht er zo makkelijk in ging, waarom kon het er niet zo makkelijk uit?

Spoiler:

Met een grijns had de jongen naar de krimpende ballon gekeken. Het voelde haast alsof hij zich via magie keer op keer kon bewijzen. Bewijzen dat hij iets waard was, dat hij heus echt wel wat kon en niet zo'n zwakkeling was als zijn vader er keer op keer bij hem in boorde en aan iedereen duidelijk maakte. Wacht maar, als hij klaar was met deze school, dan liet hij nog eens zien waartoe hij in staat was. Wie het laatst lacht, lacht het best. Maar zodra zijn aandacht verzwakte en de lucht zich weer in de ballon zoog, verdween de grijns van zijn lippen en keek hij teleurgesteld naar de stolp. Abigails bemoedigende woorden deden hem slechts knikken. Een wat verlegen, maar toch speelse glimlach kwam toch weer terug op zijn lippen toen hij Eli hoorde praten en zijn blauwe ogen ontmoette de rode. Toen ze elkaars handen raakten, eigenlijk was het Eli meer die Olivers hand vastgreep, verscheen er een lichte blos op de bleke wangen van de jongen, terwijl zijn ogen twinkelden. 'In tegendeel Miss,' Sprak Oliver geamuseerd terwijl zijn ogen even naar de lerares gleden, voordat ze weer contact maakten met die van Eli, 'Ik laat Eli maar al te graag zien wat ik in mijn mars heb.' Een knipoog volgde, maar veel verder dan dat lukte het Oliver niet om te komen. Want zodra hij zijn mond weer open wilde doen, proberend Eli's geweldige opmerking te overtreffen, wat hij niet echt verwachtte want zo heel goed in woorden was de jongen nu eigenlijk ook niet, klonk er een luide knal en het geluid van versplinterd glas. Met een ruk had hij zijn hoofd omgedraaid naar het geluid en zonder dat hij het door had, Eli's hand wat verschrikt vast gepakt. Echter, kon Oliver niet heel veel zien sinds er ineens een enorme... muur in de ruimte stond. Fronsend trok de jongen een wenkbrauw op.
'Blijkbaar ben ik niet de enige die dingen laat groeien.' Een simpele grijns lag op zijn lippen maar die verdween algauw toen de muur zakte en Vash om een veger en blik vroeg. Oliver beet kort op zijn onderlip maar hij kon zich niet echt meer inhouden. 'Waarom ga je niet meteen naar de ziekenboeg om daar te kijken of ze een of andere ani-magie-halsband voor je hebben, want je kan echt niets, he?' Daarna sloeg hij zijn ogen neer want hij wist dat dit de situatie niet bevorderde, maar die jongen bakte er echt compleet en helemaal niets van.