Oliver had in heel zijn leven nog geen Centaur gezien. Hij had ook gedacht dat het maar mythes waren, verhaaltjes om jonge kinderen te laten geloven dat een bos magisch was. Nu kon een bos dat ook daadwerkelijk zijn, maar niet altijd. Oliver had die verhaaltjes nooit geloofd. Tot een paar dagen geleden. Toen had hij een Centaur met eigen ogen gezien. En hij moest toegeven, hij was diep onder de indruk geweest en had zijn hart in zijn keel gevoeld. Als de verhalen waar waren en die wijze, mystieke wezens waren, dan moest hij oppassen. Dan kon hij niet zomaar er van door gaan of het half-paard half-mens wezen zomaar afpoeieren. Het was dus ook niet erg moeilijk geweest om de beslissing te maken om hen te helpen met de struiken. Eerst had hij gedacht dat dit maar normale, struikjes waren met hier en daar een doorn. Maar dit was doorgeschoten, overwoekerd en zag er op zijn zachts uitgedrukt, gevaarlijk uit. Oliver kon alleen maar concluderen dat Dryaden dan ook maar echt zouden zijn en dat ze nu al verschrikkelijk irritant waren.

Peinzend keek hij uit over de vele struiken die over uit het niets leken te zijn opgeschoten. Kon hij het niet gewoon bij de kern aanpakken en zo'n dryade door elkaar schudden? Er was er helaas geen enkele te bekennen. Dus luisterde hij maar naar het advies van de Centauren en zou hij de struiken verdelgen. Voor de zekerheid stroopte hij zijn mouwen op, je wist maar nooit.
De jongen zou het gewoon aanpakken zoals bij de vorige missie, hij zou zijn wind bullet gebruiken om het door de takken heen te laten schieten en het zo plat te krijgen. Het zou tijd en concentratie kosten, maar hij had allebei nog dus het zou goed moeten komen. Nu moest hij alleen bedenken waar hij moest beginnen, want zomaar ergens beginnen zou ook niet handig zijn. De jongen liep een paar keer op en neer om een goede positie te bepalen en besloot toen om aan het meest uiteinde van de struiken te gaan staan. Vanuit daar kon hij zich stapvoets naar voren zien te werken. Oliver haalde even diep adem, voordat hij zijn hand ophief en er een kogel van lucht werd gecreëerd. Eerst uittesten, dan geloven. Hij schoot hem af. De kogel doorboorde verschillende takken tegelijk en ging uiteindelijk op in het niets toen Oliver zijn concentratie verloor en het te ver weg was om te zien. Het ding had een duidelijk pad achtergelaten. Dus Oliver besefte dat hij weer eens slim was geweest en een goede manier had uitgedokterd. Oké, nu met twee kogels. Beiden creëerde hij weer uit de lucht en opnieuw schoot hij ze af. Opnieuw was er ook weer een duidelijk spoor te zien waar de kogels waren geweest. En zo bleef de jongen stapje voor stapje door gaan. Soms met twee kogels, soms met drie en als hij zich uitgeput voelde, hield hij halt en nam de tijd om weer op adem te komen, om vervolgens zijn kogelgebruik weer op te bouwen van een naar drie.

De jongen was zeker anderhalf uur bezig om zich langzaam naar de andere kant te werken. Toen hij eenmaal door de kapotte plantenmassa was heen gewaad en achterom keek, drong het tot hem door dat niet alleen de bovenkant uitgeroeid moest worden, maar ook onder de grond. En hij beschikte over geen enkele aard- of woudmagie. Als hij goed begreep konden die beesten, uhm centauren, nog steeds zich schaden. Dus dan maar het even groots aanpakken. Alsof het no big deal was, maar dat was het wel, want Oliver was ondertussen uitgeput en moe en wilde er mee ophouden. De jongen haalde diep adem, hief beiden handen op, sloot zijn ogen voor opperste concentratie en zag voor zich hoe vele wind bullets zich in de grond boorden om de wortels te doorsnijden en die zo voorgoed afrekenden met het overwoekeren. Oliver wist niet hoe lang hij er stond, maar plotseling voelde hij een scherpe pijn in zijn wang. De voorstelling hield op en de jongen greep naar zijn wang. Toen hij zijn hand bekeek zag hij het bloed en begreep hij dat een tak door de snelheid van zijn wind bullet was opgewaaid en dat een doorn langs zijn huid was gekomen. De jongen bekeek het slagveld van losse takken en omgewoelde aarde voor zich. Triomfantelijk grijnsde hij, waarnaar hij zich omdraaide, zijn schouders rechtte en terug liep naar het kasteel, klaar om de missie in te leveren.