Hij haatte het geluid van de bel die de pauze aankondigde, maar er was niets aan te doen. Met regelmatige passen baande Axel zich ongeamuseerd een weg tussen de stroom aan leerlingen, die allemaal tegelijk richting de aula wilden drommen. Zijn lange zwarte jas die tot zijn enkels reikte zwierde daarbij bij iedere stap mee. Wat was er zo bijzonder aan de pauze? Hij had er de grootste hekel aan, zocht liever de rustigere plaatsen op. Het hele schoolsysteem zinde hem niet. Het leren, hele dagen opgesloten zitten binnenin een leslokaal. Dat was gewoon niets voor hem. Daarbij kwam ook nog eens kijken dat hij hier amper mensen kende en liever zijn eigen weg ging. Hij wilde gewoon vrij zijn. Axel slaakte een zachte zucht door zijn neus toen hij de drempel overging die de aula van de gangen scheidde. Hij was opgelucht dat hij uiteindelijk bevrijd was uit de benauwde stroom. Het moest dan maar. Met tegenzin liep hij ergens naar een rustig deel van de aula, tot zijn spijt wel in het volle zicht. Hij sloot verveeld zijn ogen, sloeg zijn armen over elkaar en leunde met zijn rug tegen de muur, geduldig wachtend tot de bel het einde van de pauze weer aankondigde.

Aan een rustig tafeltje zat Emrahnaiya in haar eentje met een boek plat op de tafel voor zich. Het ging over de geschiedenis van de school. Emrahnaiya had zich voorgenomen maar zoveel mogelijk over de school te lezen zodat ze niet zo snel zou verdwalen. Ze kon dingen altijd aan haar vader vragen natuurlijk, die was hie ook altijd in de buurt. Maar Emrahnaiya wou hem bewijzen dat ze dingen ook alleen af kon. De jongen met de lange, zwarte jas en de vuurrode jaren had ze nog niet opgemerkt. Haar lange dieprode lokken vielen vandaag golvend over haar schouders. Met het licht dat door de ramen erop viel leek het haast een gouden glans over zich te hebben. Haar zwarte ogen gleden over de regels. Ze waren zo zwart als teer. Zelfs geen pupil was erin te ontdekken. Alleen een klein vleugje zilver als een halve maan in een donkere nacht was erin te zien. Ze had een lok haar vast en wikkelde die onder het lezen om haar vinger terwijl haar kin op haar andere hand steunde. Ineens werd haar boek bij haar weggegrist. Ze keek met een ruk op naar de jongen die hem van haar had afgepakt. 'Geef terug' zei ze kalm. De jongen keek haar enkel met een valse, pesterige grijns aan. 'Of anders wat?' hoorde ze hem uitdagend vragen. 'Tabhair ar ais nó bás' sprak Emrahnaiya nogmaals. Ze had niet eens door dat ze was overgestapt in het oud- Shadraans. Haar zwarte ogen waren vuurrood gekleurd en het vleugje ziulver was goud geworden. Hoewel Emrahnaiya van uiterlijk dan niet zoveel op haar vader mocht lijken had ze haar temperament wel van hem georven.

Met zijn ogen uit ergernis nog gesloten, wachtte Axel geduldig af tot de leerlingen uit de haast oneindig voorbijkomende stroom een plekje ergens in de aula hadden uitgezocht of naar buiten gingen voor een frisse neus. Hij negeerde een aantal opmerkingen die aan zijn neus voorbij gingen over zijn haarstijl en kleur straal en opende zijn felgroene ogen wanneer hij dacht dat het wat rustiger was geworden. Per toeval vestigde hij zijn blik daarbij op een meisje met eveneens rood haar, al was dat van haar intens en donkerder. Dat van haar was normaal, niet zo egelachtig als het zijne. Ze zat aan één van de tafels, schijnbaar verdiept in een boek. Axel sloot zijn ogen weer en zette zijn gedachten op nul. Op die manier ging de tijd veel sneller voorbij dan wanneer hij om de minuut op de klok blikte. Maar hij opende ze het volgende moment weer toen een aantal stemmen duidelijk hoorbaar waren tussen het drukke geklets en gelach van de andere leerlingen door. Na de tot de conclusie komend dat het van de tafel van het meisje dat hij eerder gezien had afkwam, besloot hij om kalm het tafereel te volgen. Tot op het moment dat hij hier niet langer alleen maar roerloos kon blijven staan om het joch dat het meisje lastigviel zijn gang te laten gaan. De etter had het boek afgepakt en dacht er waarschijnlijk nog niet eens over het terug te geven. Ziek kon hij daarvan worden, dat kinderachtige gedoe. Een zachte zucht slakend zette Axel zich met kalme passen in beweging en kwam vlak achter de jongen tot stilstand. Met zijn lange gestalte stak hij flink met kop en schouders boven hem uit. 'Sorry, mag ik even?' zei hij koeltjes in zijn oor, waarna hij kalm het boek uit zijn handen griste en het hoog boven het hoofd van de jongen hield zodat hij er onmogelijk nog bijkon. Zonder er verder nog een probleem van te maken, legde Axel het boek terug op de tafel voor het meisje en wees de jongen met die actie zijn plaats.

Emrahnaiya was haast opgestaan van haar stoel maar bleef zitten toen achter de jongen die haar boek had afgepakt een nog langere jongen verscheen die het weer afnam en terug gaf aan haar. De jongen die eerder haar boek had gepakt keek even naar de jongen met het vuurrode haar, slikte en liep toen gauw weg. Emrahnaiya keek hem vanuit haar ooghoeken na terwijl haar woede afkoelde en haar ogen weer het rustige zwart met zilver werden. 'Ik had hem best zelf aangekund' begon ze zacht. Maar het was niet eerlijk om zoiets te zeggen. Emrahnaiya keek daarom even op naar de jongen. Haar blik had zich verzacht en er was een kleine glimlach om haar volle rode lippen verschenen. 'Maar toch bedankt dat je me geholpen hebt' zei ze daarna kalm. Ze was hem op z'n minst een bedankje schuldig in plaats van hem uit te foeteren. Hij had er namelijk ook voor kunnen kiezen om haar met haar problemen te laten en zinloos toe te kijken. Maar dat had hij niet gedaan.

Axel keek met een kalme blik neer op de jongen toen hij hem aankeek. Er was geen greintje aan woede op zijn gezicht te herkennen - alleen de lichte frons toonde aan dat hij het niet eens met zijn actie was en het niet nog eens wilde zien. Kennelijk had het toch wel enige indruk bij de jongen achtergelaten toen hij gauw wegliep. Axels groene ogen richtten zich daarna weer tot het meisje. Normaal zou hij zonder nog iets te zeggen weer net zo snel verdwijnen als dat hij verschenen was, iets wat hem voor anderen veelal wat mysterieus maakte. Het was dat hij haar zachte gemompel opgevangen had, de reden dat hij nog bij haar tafel stond. Zijn wenkbrauwen waren wat gepikeerd opgetrokken toen haar woorden tot hem doordrongen. 'Graag gedaan?' zei hij op een licht verontwaardigde toon. Als het geërgerder overkwam dan noodzakelijk was, zou dat niet zijn bedoeling zijn. Er was veel voor nodig om hem echt woedend te maken. Ook Axels uitdrukking leek wat te verzachten toen het meisje een moment later glimlachend naar hem opkeek. Hij schonk haar een klein glimlachje terug en onderdrukte een kleine grinnik. 'Graag gedaan,' zei hij nogmaals, maar dit keer gemeend. Hij bleef nog even zwijgend bij haar tafel staan, streek met een hand zijn vuurrode haar naar achteren en wierp hier en daar wat blikken door de aula voor hij zich weer tot het meisje richtte. 'Axel,' besloot hij zichzelf daarna maar voor te stellen. Met een klein gebaar wees hij met een gehandschoende hand op het boek. 'Wat lees je daar?' vroeg Axel daarna zacht.

Emrahnaiya voelde zich van binnen opgelucht dat de jongen haar eerdere onaardige woorden niet zo heel nauw nam. Het was ook nooit echt haar bedoeling geweest. Maar ze wou nou eenmaal graag dingen zelf doen en niet meer het hulpeloze rijkelui dochtertje spelen. In Aiolanum had ze alles gehad wat een meisje van haar leeftijd zich had kunnen wensen. Dat waren de voordelen aan een beroemde vader. Maar dat maakte haar niet gelukkig. Ze wou een normaal leventje leiden. Ze keek weer even op naar de jongen toen hij plotseling ''Axel'' zei. Veronderstellend dat dit zijn naam moest zijn besloot Emrahnaiya om zichzelf ook maar voor te stellen. 'Emrahnaiya' zei ze kalm. Haar blik ging even kort naar het boek bij het horen van Axels vraag. 'Wat geschiedenis. Voornamelijk over de school. Ik wil mijn weg hier een beetje kennen en dat boek beschrijft elke kamer die hier ooit in gebouwd is' zei ze zachtjes. Ze keek Axel weer aan. 'Dit is mijn eerste echte school' verklaarde ze.

Axel had tijdens het voorstellen niet naar het meisje gekeken, maar recht voor zich uitgestaard. Alsof hij liever niet wilde dat ze binnenin hem kon kijken, alleen al door het weten van zijn naam. Hij draaide zijn hoofd echter om haar met een kleine glimlach aan te kijken toen ze zich op haar beurt voorstelde. 'Emrahnaiya,' herhaalde hij haar naam zacht, op een bedenkelijke toon alsof hij die ergens eerder gehoord had. Niet dat het zo was. 'Mooie naam,' voegde hij er even later aan toe. Het was alsof hij zich niet te diep mengde in deze confrontatie, met zijn niet veel aanvullende antwoorden en zijn blik die steeds afdwaalde. Eigenlijk stond hij er bij alsof hij ieder moment weer weg kon lopen. Zo was hij gewoon. Axel keek Emrahnaiya schuin aan toen ze antwoord gaf op zijn vraag. Eéntje waar hij niet echt van op keek, en dat logisch was als het je eerste echte school was. Hij vestigde zijn blik op een punt aan de andere kant van de aula terwijl hij half op de rand van de tafel ging zitten, waarbij hij een been optrok en zijn voet op het zitvlak van een stoel zette. Zijn arm liet hij rusten op een knie. 'Zelfde geval hier,' was zijn uiteindelijk late reactie, waarna hij na een lange tijd Emrahnaiya pas weer aankeek. 'Al is het tot nu toe een behoorlijke domper.' Hij ademde wat geërgerd uit door zijn neus en scheurde zijn blik vervolgens weer van haar af om die op hetzelfde doelloze punt ergens in de aula te richten. 'Geen behoefte aan de lessen, geen vrienden of andere contacten. Wat doe ik hier?' Zijn hand maakte een vragend gebaar om zijn woorden kracht bij te zetten waarna hij die weer met een zachte plof slapjes op zijn knie liet neerkomen. 'Maarja. Wat wil je ook..' Axel maakte zijn zin niet af. Hij was net op tijd tot de conclusie gekomen dat het iets te persoonlijk zou worden als hij dat wel deed. Iets over zijn verleden loslaten, daar voelde hij nog weinig voor. Vooral tegenover iemand die hij pas kende. Axel keek Emrahnaiya plotseling weer aan en draaide zijn lichaam half naar haar toe. 'Toch wel verstandig,' zei hij met een zwakke glimlach waarna hij kort op het boek wees, doelend op de reden waarom ze het las.

Tatsu, Ryuu's trouwe, pratende hond, kwam snel door de aula heen rennen, op zoek naar Ryuu. Hij sprong over wat tafels en vervolgens sprong hij op een jongen's hoofd, deze jongen had vuurrood, lang, stekelig haar. Hij keek naar hem en vervolgens naar een meisje met prachtige ogen. Hij sprong van de jongen's hoofd op de tafel en draaide zich om naar de 2 onbekende personen. "Excuseert u mij..." Begon hij buigend. Toen hij zijn kop weer omhoog had ging hij verder. "Maar heeft u een jongeman met zilver, stekelig haar gezien? Hij draagt ook een masker en heeft 2 verschillende kleur ogen." Vervolgens kwam Ryuu naar beneden vallen, naast de tafel. "Bedoel je mij, Tatsu?" Hij pakte hem van de tafel af en legde hem naast hem. Hij maakte een buiging naar de 2 onbekenden. "Excuseer mij voor mijn hond." Hij keek naar Tatsu en begon te hurken en vervolgens schreeuwde die "De Kaasblokjes Zijn Op!" Ryuu trok 1 wenkbrauw omhoog en pakte een klein zakje uit zijn colbert. "Dat weet ik, ik heb vanochtend nieuwe gehaald." Tatsu kreeg een brede lach op zijn gezicht, pakte de zak vast in zijn bek en maakte zich klaar om te vertrekken.

Emrahnaiya glimlachte even kort op Axels compliment op haar naam. 'Dank je' zei ze zachtjes terwijl haar blik naar haar schoot dwaalde. Ze keek weer op toen ze zijn stem weer hoorde. 'Ik snap wat je bedoeld. Het is niet makkelijk om je draai te vinden hier. Ik ken hier maar weinig mensen. Ik ken alleen mijn vader en het schoolhoofd hier' zei ze zachtjes. Ze begreep wel dat Axel halverwege stopte. Hij kende haar pas net. Dan deelde niet meteen je diepste geheimen. Maar haar glimlach keerde terug bij Axels laatste woorden. Ze keek even verbaasd op toen er ineens een hond op Axels hoofd sprong. Maar de verbazing was eerder vanwege het onverwachte moment dan wat anders. Ook dat hij praatte verbaasde Emrahnaiya niet echt. Waar zij vandaan kwam was ze niets anders gewend. Vasco was zelf een halve wolf en zij...Nou ja, zij was ook niet helemaal normaal. Niemand in het Rijk eigenlijk. Ze schudde even kalm haar hoofd. 'Nee, niet gezien. Het spijt me' zei ze zacht. Maar nog voor ze de zin had afgemaakt stond de jongen met de signalementen die de hond had aangegeven voor hen. Ze wuifde zijn verontschuldiging weg. 'Dat maakt niet uit. Ik denk dat je Axel eerder een verontschuldiging moet maken' zei ze met haar blik op Axel gericht. Daarna gleden haar zwarte ogen terug naar de jongen met het stekelige witte haar. Het vleugje zilver in haar ogen leek even te fonkelen toen het licht van buiten erover gleed.

Zijdelings wierp Axel Emrahnaiya een kleine glimlach toe toen ze hem bedankte voor zijn compliment. 'Niets bijzonders,' sloeg hij haar dankbetuiging zwak schouderophalend af. Het was ook zo. Een naam als dat hoorde je niet vaak. Zijn groene ogen gleden weer terug naar Emrahnaiya's donkere ogen toen ze beweerde zijn situatie te begrijpen. Hij ademde glimlachend uit door zijn neus maar vestigde zijn blik in de tussentijd weer op het doelloze punt in de aula. 'Dan zitten we ongeveer in hetzelfde schuitje,' bevestigde hij zacht. Axel viel haast van de tafel toen er plotseling iets of iemand besloten had op zijn hoofd te springen, waarbij hij zich haastig aan de rand van de tafel moest vastgrijpen om niet op de grond te kwakken. 'Krijg nu de laaiende asvlammen!' uitte hij zijn verschrikte reactie in een verwensing. Fronsend en tegelijkertijd ook wat verbluft door wat hem juist was overkomen, staarde Axel naar de hond die van zijn hoofd sprong en begon te spreken zodra hij op de tafel stond. Niet dat hij daardoor geschrokken was, eerder verbaasd dat het uitgerekend een hond moest zijn die zomaar uit de lucht leek te zijn gevallen. Terwijl hij met een gepikeerde frons zijn vuurrode haren weer schikte, luisterde hij zwijgend naar wat het dier te vertellen had. Eerder te vragen. Axel deed zijn mond al open om op zijn vraag te antwoorden, toen de persoon die hij kennelijk zocht vervolgens beneden kwam vallen. Hij wierp even een blik naar het plafond om te zien of er niet nog meer mensen of honden verborgen zaten die het maar wat leuk vonden om zomaar uit de lucht te komen vallen. Misschien was een stevige paraplu wanneer hij zich in de aula begaf een verstandig idee. Axel richtte zich een moment later op de jongen die een buiging maakte en zich excuseerde voor zijn hond. 'Ik heb er geen problemen mee als je hond een springgrage hobby heeft, maar gelieve toch maar niet op mijn hoofd,' zei hij kalm, en ergens nog licht verontwaardigd. Hij trok zijn beide wenkbrauwen op en knipperde even met zijn ogen toen de hond iets over kaasblokjes schreeuwde. Een hond die kaasblokjes at, ook iets wat hij al zo ongewoon vond. Axels wenkbrauwen zakten weer naar beneden en tegelijkertijd gleed er een flauwe glimlach om zijn lippen. Hij kon het de hond en de jongen niet echt kwalijk nemen. Waarschijnlijk was het niet eens met opzet geweest.

Tatsu, bijna niet te verstaan door het zakje in zijn mond, glimpste nog even naar de jongen. "Het spijt mij zeer." Vervolgens rende hij de aula uit en ging in het bos op zijn kaasblokjes knabbelen.

Ryuu liep iets dichter naar de tafel en keek glimlachend naar zijn trouwe partner, die weg rende. Hij keek naar de jongen en het meisje en keek opeens verrast. Hij trok zijn gezicht weer recht en gaf een glimlach die net nog zichtbaar was door zijn ogen. "Wat ben ik weer onbeleefd. Mijn naam is Ryuu Gogyou." Hij glimpste naar de jongen's vuurrode haar, waarbij zijn rode oog begon op te lichten. "Jij bent een mede-Raziaan, mag ik aannemen? Of toch een Shadraan?" zei hij toen hij naar zijn jas keek. vervolgens keek hij naar de dame. "En jij hebt hele interessante ogen."

-sorry voor de crappy post-

Emrahnaiya had het boek ondertussen dichtgeklapt. Van lezen zou toch wel niet veel meer komen. Ze streek een lok dieprood haar achter haar oor. Ze mengde zich niet in het gesprek toen de jongen met Axel sprak. Maar ze keek hem aan bij het horen van zijn naam. Ryuu herhaalde ze in haar hoofd. Ze keek hem recht in zijn ogen toen hij zich tot haar wende. 'Ik zie dat maar als compliment' zei ze met een halve glimlach. 'Emrahnaiya Zyrich' stelde ze zichzelf toen aan Ryuu voor. Omdat hij zich met zijn achternaam had voorgesteld had ze dat zelf automatisch ook gedaan. Ze had het niet eens echt door gehad.

Axel ging weer goedzitten op de rand van de tafel en hield zijn blik hierbij even nadenkend op de grond gevestigd. Hij keek op toen de hond zich nogmaals verontschuldigde. Met een zwak gebaar waarbij hij zijn wijsvinger tegen zijn slaap hield en die vervolgens omhoog stak maakte hij duidelijk dat het al lang geen probleem meer vormde. Tegelijkertijd was het ook een kleine gedagzegging. Hij richtte zich weer tot de jongen toen die zich voorstelde als Ryuu Gogyou. 'Yep,' luidde Axels korte antwoord op zijn vraag of hij een Raziaan was. 'Nope,' zei hij er later achteraan bij Ryuu's tweede beredenering. 'Honderd procent kolenvreter. Volbloed Raziaan,' bevestigde hij zijn afkomst. Hij keek Ryuu weer aan. 'Axel is de naam,' stelde hij zich vervolgens kalm voor. Aangezien Emrahnaiya zijn naam al wist had Axel zich tijdens het voorstellen geheel tot Ryuu gericht.

Ryuu herhaalde hun naam zacht. "Axel... Emrahnaiya..." vervolgens richtte hij zich tot die 2. "Zou ik jullie mogen bijwonen in deze pauze?" vroeg hij heel beleefd, maar vervolgens ging hij zitten zonder op een antwoord te wachten. Hij trok zijn masker naar beneden, wat hij nauwelijks ooit deed, en trok nog een zakje kaasblokjes uit zijn zak, toen begon hij te eten.

-alweer, sorry voor de crappy post, ben op het moment een beetje inspiratieloos-

Kijito liep hoestend door de gang. Ze was net naar de ziekenzaal geweest, en nu was het pauze. In haar tas zat het medicijn, waar ze net een slokje van genomen had. Ze voelde zich wel iets beter nu, maar het hoesten bleef. Iedereen had al een plaatsje gevonden. Kijito keek om zich heen. Twee jongens stonden bij de tafel van een meisje. Kijito kende ze nog niet. Het enige vrije plaatsje wat ze kon zien was achter hen. Snel ging ze ernaartoe en pakte haar eten. Ze bekeek de mensen voor haar, maar zei nog niets. Kijito nam de personen even in zich op. Een jongen met rood haar, een knap meisje met een dikke vlecht en een jongen met een zak kaasblokjes in zijn hand. Ze kende hen nog niet, maar ze zagen er aardig uit.

Ineens klonk er even gegil door de aula. Een leerlinge was verschrikt van haar stoel gesprongen toen er opeens een zwarte panter op zijn dooie gemak binnen was komen slenteren. Maar toen hij Emrahnaiya zag versnelde de zwarte panter zijn pas tot hij bij haar was. Als een klein tam katje gaf hij kopjes langs Emrahnaiya's hand als teken dat hij geknuffeld wou worden. Deshas was achter de zwarte panter aangelopen. Hij zuchtte zwaarmoedig bij het zien van Miraçs gedrag. 'Van alle gevaarlijke panters die er rondlopen moet ik weer die ene treffen die alleen maar wil knuffelen. Reuze gevaarlijk hoor. Het engste wat hij kan is je pletten door bovenop je te gaan zitten' mompelde hij zachtjes al was er geen woord van gemeend. Deshas hield van Miraç, maar het bleef wel een wild dier. Hij kon makkelijk een of twee eersteklassers op als hij honger had. Toen Deshas bij het groepje stond keek hij even kort naar de panter. 'Miraç' zei hij kalm tegen het dier. Die keek om naar zijn meester en gehoorzaamde aan zijn onuitgesproken bevel door naast hem te gaan zitten, zijn grote zwarte staart om zijn poten geslagen. Deshas' zwarte ogen gingen naar Emrahnaiya. Er was eigenlijk haast geen verschil in hun ogen op te merken. Alleen zij had er een vleugje zilver doorheen. Altijd als Deshas recht in die ogen keek besefte hij hoeveel Emrahnaiya wel niet op haar moeder leek. 'Em...' begon hij kalm, de afkorting van haar naam gebruikend. '...ga je mee? Als ik het me goed herinner had je zo een tussenuur. Ik wil graag dat je dan even gat trainen' zei hij kalm. Maar aan de ondertoon in zijn stem was eigenlijk te horen dat hij geen tegenspraak verwachtte en duldde van haar.

Een zwarte panter kwam aangerend, recht op het vreemde meisje af. Een lange man kwam erachteraan gelopen. Kijito staarde naar het grote dier. Wat een mooie panter! 'Miraç,' sprak de man. Was hij geen legendarische magician? Kijito's ogen werden nog groter. Wow! 'Em, ga je mee? Als ik het me goed herinner had je zo een tussenuur.' Zijn stem maakte duidelijk dat ze mee moest. Kijito ging snel weer recht zitten. Ze probeerde zichzelf een beetje onzichtbaar te maken. Hij hoefde haar toch niet te zien? Ze was niet belangrijk, onzichtbaar.. die mantra bleef door haar hoofd spelen, terwijl ze zich afvroeg wat de volgende les was. Het rooster verdween altijd ergens in de diepten van haar tas.

verkeerd gelezen

Lola kwam vol geblaf de aula in gerend en Sapphire riep voor de klap deuren van de aula dat Lola moest zwijgen. Dat deed ze echter niet. Lola liep naar Kijito toe en Sapphire volgde Lola lachend. Lola sprong tegen Kijito op en Sapphire floot Lola terug. 'Hé Kijito, alles goed?', riep ze en ze liep achter door, zonder schaamte te tonen, naar achter toe en ze grijnsde. Ze had Ryuu en een paar andere mensen nog niet opgemerkt. Zuchtend ging ze zitten bij Kijito. 'Wat een gedoe zeg! Daarnet was ik mijn boeken hopeloos kwijt, ik dus weer helemaal terug rennen. Lola sprong tegen me op. Heel mijn broek weer vol kwijl. Ik gauw mijn kleren schoonmaken, want geloof me, zelfs een vis die twintig minuten zonder water had gelegen rook nog frisser dan ik', zei Saphire lachend.

- Geen zorgen Kittypaw, ik red je! xD -

- Dankje! Sapphire Rescue xD -

'Hé Kijito, alles goed?' Een stem schalde door de hal. Kijito keek om, wie riep haar? Het was Sapphire! 'Hoi Sapphire! Met jou ook goed? Met mij wel, hoor,' riep ze terug, toen niemand naar haar keek. Zuchtend kwam ze naast haar zitten. 'Wat een gedoe zeg!' Een heel verhaal werd op haar afgevuurd, en Kijito moest er wel om lachen. 'Arme jij! Ik was het lokaal weer eens kwijt, daarna mijn kluisje en toen mijn sleuteltjes!' Kijito moest wel lachen om hun onhandigheid, en om Sapphires grapje. 'Nu ruik je weer beter hoor. Pepermuntje, Lola?' grapte ze toen maar. Kijito maakte haar broodzakje open en haalde er een boterham uit. Kaas. Waarom had ze er ook alweer kaas opgedaan? Nou ja.. het kon erger. Gelukkig was Sapphire er nu.

'Arme jij! Ik was het lokaal weer eens kwijt, daarna mijn kluisje en toen mijn sleuteltjes!', zei Kijito en Sapphire grinnikte zachtjes. Ze waren weer lekker onhandig, met hun tweeën. 'Nu ruik je weer beter hoor. Pepermuntje, Lola?', grapte Kijito en Sapphire gaf haar lachend een por. 'Goh, wat vallen we weer in de smaak', zei ze op haar manier, wat zoveel wou zeggen als: 'Wat ben je weer leuk!' Sapphire vloekte. 'Ik ben ook mijn boterhammen vergeten! Nou ja, dan eet ik niet, makkelijk zat', zei ze lachend. Ze stond op en haalde een bekertje water. Ze kon het niet laten om te experimenteren met haar water. Ze hield ze in alle bochten en deed ze vervolgens weer in het bekertje. Toen ze merkte dat sommige hoofden naar haar gericht waren hield ze gauw op. Ze liep terug en toen gebeurde er weer eens iets ongelooflijks stom. Omdat Lola voor haar uit liep en een beetje langzaam ging, struikelde Sapphire bijna en het water vloog naar voren, recht tegen iemands hoofd. Sapphire schrok zich kapot en wou zich het liefst omdraaien en weglopen, maar ze stond er versteend.

-Uhh... Ik zit hier zo vast, wil iemand even posten dat ie het tegen z'n kop kreeg, dat water? -

Faith Kwam de aula binnen. Ze kende eigenlijk niemand hier. Behalve Sapphire en Kijito, die ze had ontmoet bij het stille meer. Za de eerste lessen te hebben gemist omdat ze de weg niet kon vinden stapte Faith de aula binnen. Ze keek een poos rond en zag dat alle tafels bezet waren.
Wat haar opviel was het roze haar, daar aan een tafel. Een glimlachje verscheen op haar mond. Tenminste 1 bekende! Ze snelde er op af en ging op een stoel bij Sapphire en Kijito zitten.
Heey. Hebben jullie ook al zo'n verschrikkelijke ochtend achter de rug?
Van de drie personen achter haar had ze niks in de gaten.

Ryuu draaide zijn hoofd naar de richting waar het water vandaan kwam en was verrast toen hij het prachtige meisje met het roze haar weer zag. Hij liep richting haar en haar vriendin en stond even achter haar. "Je kan voorzichtiger zijn, weet je?" Hij ging met zijn hand door zijn haar en daarna schudde hij het water op zijn hand weg.

-waarom heb ik hier steeds crappy posts >.<-

Sapphire kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Wat als het nu een ouder jarige was? Wat als hij haar aanviel? Wat als hij haar niet meer aardig vond? Wat....? Ryuu kwam op haar afgelopen en ze zag vocht van zijn haar afdruppelen. ''Je kan voorzichtiger zijn, weet je?", vroeg de jongen en Sapphire bloosde. Ze keek naar zijn haren, concentreerde zich en haalde de vochtige resten eruit die ze weer in het bekertje liet gaan. 'Sorry, sorry, sorry, Ryuu. Alhoewel ik wel blij ben dat het niet tegen een of andere arrogante zesde klasser was gekomen', zei ze lachend, toen ze een blik wierp op een paar jongens in de zaal. Brr... Het zou je maar gebeuren! Ze zag dat Little Faith zich had aangesloten bij de Kijito en ze zag ook dat Kijito haar kant opkeek. Was ze nu aan het lachen? Sapphire hoopte van niet, want anders kon ze het zelf ook niet meer inhouden. Het was ook zo gênant. 'Het stond je wel goed, die natte haren', plaagde ze hem en ze gaf een por tegen zijn borst.

(Oké, dit gaat nu echt helemaal nergens meer over jongens. En ik heb het gevoel dat ik, Ryuu en Axel weg zijn gepost. Dus kunnen jullie je een beetje beheersen totdat zij ook gepost hebben. Het is geen wedstrijd wie de meeste posten heeft. Het gaat om kwaliteit en niet om kwantiteit)

Emrahnaiya luisterde naar het gesprek tussen Ryuu en Axel toen Ryuu hem vroeg of hij ook van Razen kwam. 'Een volbloed Shadraanse hier' zei ze met een vage glimlach om maar aanvulling in het gesprek te geven. Ze ging niet in op Ryuu's vraag of hij hier mocht zitten. Was ook niet nodig want hij was al gaan zitten. Ze keek opnieuw op toen er een nieuw meisje aan kwam lopen. 'Hoi' begroette ze haar terug. Maar kans om zich een derde keer voor te stellen werd haar ontnomen door iets groots en zachts bij haar hand dat haar aandacht opeiste. Een brede glimlach sierde haar gezicht toen ze Miraç herkende. 'Hej, Miraç. Grote knul van me. Ik heb je gemist' zei ze zachtjes terwijl ze de zwarte panter omhelsde en hem over zijn vacht streelde. Ze keek niet bepaald verast op toen ze al gauw de stem van haar vader hoorde daarna. Waar Miraç was, moest hij ook zijn. Ze hoorde zijn kalme woorden en keek naar het tafelblad. 'Maar ik....' begon ze zacht maar maakte haar zin niet af. Haar vader was duidelijk geweest. Ze stond op, pakte het boek en keek naar de grond. 'Als u dat graag wilt vader' zei ze zachtjes. Ze keek even over haar schouder met een flauwe glimlach naar de rest. 'Ik ga, het was prettig kennis te maken' zei ze zacht tegen Axel, Ryuu en het blonde meisje, hoewel ze niet echt kennis had gemaakt met haar. Ergens was Emrahnaiya er we blij mee dat ze vertrok. Want ineens was er een overvloed aan nieuwe kinderen die ze niet kende. Het werd haar te druk. Manoeuverend tussen de andere magiërs door verliet ze de aula.