◥◤Gefrustreerd ploft Zephyn neer op zijn bed, een diepe zucht slakend. Enkele seconden verroert hij geen vin, zijn gedachten tuimelend over wat er die dag gebeurd was. Saai, vermoeiend, vervelend, nutteloos; zijn de woorden die Zephyn toewijst aan zijn dag. Hij had niemand ontmoet van ook maar ietwat interessante waarde. Ze waren allemaal niet waardig, miezerige termieten, die als luizen van anderen hun welzijn af leven; bloedzuigers. Zephyn laat zich languit op zijn smalle, ietwat krakende, bed vallen zijn handen achter zijn hoofd vouwend in het proces. Zijn blauw-ambere ogen sluit hij voor de buitenwereld, terug denkend aan zijn vorige patiënt. Zij, was een fragiel meisje, een lammetje onschuldig en puur. Hij, was een leeuw met een indrukwekkend voorkomen, glanzende vacht die zijn bebloede kleuren wisten te verschuilen. Het lammetje puur wit als licht kwam in de omhelzing van de leeuw, na geblazen, gespind en gekroeld te hebben viel het arme lammetje als een ons vlees voor de leeuw. Etenstijd.

Een sadistische grijns heeft inmiddels Zephyn's gezicht gekleurd, hij had van haar genoten, ieder moment. Hun 'onderonsjes' waren echter niet van lange duur bedenkt Zephyn, zijn ogen uit irritatie openend. Ouders... Had ze zich nu gewoon aan zijn regels gehouden dan was er niets aan de hand geweest, maar zij had zijn regels verbroken. En daarmee had Zephyn met 3-0 alsnog van haar verloren; game over. Speeltjes die moeilijk zijn om te gebruiken zijn niet leuk. Hij wilde een gebruiksvriendelijk speeltje. De grijns siert zijn lippen weer wanneer zijn, verschrikkelijk irritante, kamergenoot komt binnen gelopen. Binnen een halve seconden veranderd de grijns naar een vriendelijke, charmante glimlach. Hij knikt naar het joch en kijkt hem 'nieuwsgierig' aan. ,,Hoe was je dag?'' vraagt Zephyn. Het kon hem geen worst schelen. Het leven van zijn kamergenoot paste goed bij zijn uiterlijk; saai, simpel en lelijk. Zephyn's glimlach vervaagt geen moment terwijl zijn blauw-ambere ogen het figuur volgen. Een hint van verveling zou zichtbaar kunnen zijn voor de kenner, maar uit ervaring weet Zephyn dat de jongen nog niet eens een appel van een peer zou kunnen onderscheiden, laat staan gezichtsexpressies. Geen nood om extra moeite te steken in zijn acteer werk.

De rest van de avond vliegt voorbij dankzij 'plezierige' 'interessante' gesprekjes die Zephyn met zijn kamergenoot voert. Zo was Zephyn er die avond achter gekomen dat de ander van een rijke familie kwam en dat hij eindelijk zijn eigen aantrekking jegens een meisje, Mary, had erkent. Hoera.Tegen een uur of elf heeft Zephyn genoeg van zijn gelul met de dorpsidioot en knipt hij zijn nachtlampje uit. ,Slaap lekker' zegt Zephyn sober tegen zijn 'vriend'. , Zephyn? Slaap je al?' Hoort hij echter een dikke minuut later. Zephyn rolt met zijn ogen, onzichtbaar voor de ander, en antwoord met een slaperige , Ja.' De ander grinnikt. Typisch, dit soort droge humor past perfect bij hem, het niveau is blijkbaar laag genoeg. 'Ik ben blij dat ik je ontmoet heb, ik heb nooit echt veel vrienden gehad.' Zephyn luistert in stilte toe. Wat een wijf. 'Ik ben je... dankbaar, thanks man.' en met dat hoort Zephyn dat hij zich omdraait. Zephyn kan de blos op zijn kamergenoot zijn wangen haast voorstellen. Wat een gezwijmel. 'Geen probleem. Je kan altijd op me rekenen. Het gevoel is wederzijds.' zegt Zephyn op zijn beste 'lammetjes'.

Rond een uur of 1 wordt Zephyn wakker, stilletjes knipperend met zijn ogen in het donker. Één blik naar rechts vertelt hem dat zijn zwijmelende kamergenoot intussen ligt te snurken. Na hem een blik des duivels gegeven te hebben glibbert hij zijn bed uit. Na een paar handen door zijn haren te hebben gehaald gooit hij zijn shirt uit, deze verwisselend voor een zwarte blouse. Zephyn grist een donkere jeans uit zijn kast en trekt die over zijn zwarte boxers heen, om vervolgens een joggingsbroek en een bordeaux rood shirt te pakken. Niets beters dan aan zijn conditie werken midden in de nacht, dan hoefde hij tenminste geen toneelstukje te spelen voor die andere schapen. Althans, dat dacht hij...

Wanneer hij bij de gymzaal aankomt ontmoet hem geluid. Een leraar? Zo laat nog? Zep schud zijn hoofd en opent de deur naar de gymzaal op een kiertje. Een lang slank figuur staat daar te slaan tegen een boksbal, een van het vrouwelijke soort. Zephyn's ogen glijden kort over haar heen, zijn lippen in een speelse grijns. Mooi. Zephyn beukt de deur naar de gymzaal met zijn schouder open, zijn hoopje kleren onder zijn arm. Binnen doet Zephyn alsof hij geschrokken is om iemand nog zo laat bezig te zien in de gymzaal. ,En hier dacht ik alleen te kunnen zijn' mompelt Zephyn net hard genoeg zodat de ander het mogelijk kon oppikken. ,Niet dus' zegt hij semi-teleurgesteld. Wát? Voorbeeld leerlingen zoals hemzelf konden ook een 'slechte dag' hebben toch? Dat was realistisch was het niet? Een leerling met een reputatie zoals hemzelf zou tenslotte geen andere reden hebben om midden in de nacht zijn bed uit te gaan.

Zephyn loopt richting de kleedkamers waar hij aan rammelt. ,Op slot.' murmelt hij ontevreden om vervolgens zijn schouders op te halen. Met een zijdelingse blik op het boksende meisje begint hij zijn shirt los te knopen. Beetje bij beetje ontbloot hij meer bovenlichaam tot hij zijn blouse uit gooit en deze verwisselt voor het shirt onder zijn arm. Kort daarna volgt zijn broek die hij uit trapt op de vloer, zijn joggingsbroek over zijn bovenbenen trekkend. Uit zijn broekzak vist hij zijn Mp3 die hij daar hield voor 'noodgevallen' en stopt één oordopje in zijn oor, de kant waarvan zij onmiddellijk zicht op heeft. Zou de tijger naar de leeuw komen? Vraagt hij zichzelf af, terwijl hij in een rustig jog-tempo begint te rennen, een grijns van amusement op zijn lippen zodra hij zijn rug naar haar gekeerd heeft. Net wanneer hij weer in de richting van haar jogged staat zijn gezicht weer neutraal. Zo makkelijk verbreekt hij zijn act niet. Kom dan, poesje poesje poesje~