Het was een uitzonderlijk mooie dag. Een dag waarop de mensen buiten zaten en genoten van het weer. Z’n dag wanneer er een warme stroom in de lucht hing en deze zwoel aan voelde. De planeet had de laatste tijd vaker van deze prachtige dagen. Dagen die aangaven dat de zomer op komst was. Dat zij de wereld zou verwarmen met haar Zonne stralen en de bomen mooi groen zouden kleuren, vol met leven.
Waar de planten gevuld zouden worden met levens energie, zouden de dieren, dus ook mensen, het rustiger aan doen. Door de warmte had men minder behoefte aan activiteiten of eten. Dus was een dutje doen onder een boom meer dan gewenst. En dat vooral op deze vrije zaterdag middag.
Dat men dit graag deed met dit weer betekende niet dat iedereen zo in elkaar zat. Dit bleek maar weer toen een klein meisje, met een kort tuinpakje aan en twee losse staartjes in, de kassen binnen liep terwijl ze zware zakken potgrond droeg. In de kassen legde ze de zakken neer en keek naar de langwerpige bak gelegen op de grond. Deze zou gevuld moeten worden, waarna ze een aantal baby plantjes er in zou zetten zodat deze beter konden groeien. Dat was een van de vele taken die ze vandaag kon doen in de kassen. Vol positieve moed knielde ze neer, opende een zak en begon de grond in de bak te strooien.
Als haar mede mens haar zouden zien, zouden ze haar voor gek verklaren. Met deze hitte in de broeierige kassen werken? Wie deed nou zoiets? Het was echter geen vreemd gezicht voor mensen die haar al langer kende. Deze wisten dat het meisje, in vergelijking met haar mede mens, juist energie kreeg van het warme weer. Haar moeder had wel eens geconcludeerd dat ze gewoon een bloempje was. En zoals ieder weet leven bloempjes onder andere grotendeels op zonlicht. Met andere woorden, als een plantje bloeide ze juist op wanneer ze de Zonne stralen op haar huid voelde en werd gevuld met een positieve energie.
Als ze zich zo voelde had ze geen zin om huiswerk te maken of rustig ergens te zitten. Daar was ze dan te druk in haar lichaam voor. Daarom had ze deze ochtend, toen het nog koeler was, snel haar huiswerk gemaakt en na de lunch besloten om in de kassen te werken. Op zich best zwaar werk maar het meisje had er totaal geen problemen mee. Het zweet wat ze zou krijgen zou ze gewoon weg wassen, de vermoeidheid kon ze bij slapen en de spierpijn kon ze gebruiken als excuus om meer pudding te eten.
Vrolijk neuriënd zat ze dan ook met haar handen in het zand te vroeten. Ze voelde hoe de zweetdruppels over haar voorhoofd en rug liepen. Gelukkig was er niemand die nu binnen de kassen zou komen dus ze hoefde zich geen zorgen te maken dat mensen haar vies vonden. Ze kon gewoon haar eigen gang gaan. Doen wat ze het liefste deed, zonder gestoord te worden of rekening te houden met andere individuen, alleen zij en de plantjes.

De zon gleed over de hemel heen terwijl de uren verstreken. Het was het hoogte punt allang voorbij en begon al laag te hangen. Dit gaf aan dat het zo rond vier uur moest zijn. Een tijd die aan gaf dat het meisje al enkele uren druk bezig was geweest in de kassen. Hoelang ze er al was had ze niet bij gehouden. Ze was te gevangen geweest in haar bezigheden en gedachtes, die door de rustige omgeving klonken als zalige melodieën. Melodieën die ze vervolgens op zong of neurieden. Het enige geluid wat echt goed hoorbaar was in de kas, naast de geluiden van haar bezigheden.
Al deze geluiden waren in harmonie met elkaar en niks was tegenstrijdig. Wellicht kon je het de symfonie van werken in de kassen noemen. Dit rustige, maar toch levendige muziek stuk, werd uit balans gehaald toen het geluid van een opende kas deur er door heen sneed. Vragend kwam het meisje vanachter een tafel tevoorschijn en keek met grote blauwe ogen richting de deur. In de deur opening stond een lange jonge met licht bruin haar en donker blauwe ogen. Zijn gelaat herkende ze als een jongen van haar vrienden groep. Deze jongen was genaamd Kaleb en kwam van Razen af. Een aardig persoon vond met meisje zelf. Echter was dit vaak geen goede mening aangezien dit vrouwelijke individu eigenlijk iedereen wel mocht.
‘Hey Kaleb!’ Bracht ze vrolijk uit en liep naar de jonge toe terwijl ze haar handen afveegde aan haar tuinpakje. Donker bruine strepen en korrels aarde bleven er aan hangen en gaven aan dat ze inderdaad erg druk bezig was geweest de afgelopen paar uur. Ze zag er niet op haar meest charmantst uit op het moment. Maar dat kon haar niks schelen aangezien het Kaleb was en hij wist dat ze in de kassen zou gaan werken vanmiddag. ‘Whats up?’ Vroeg ze toen ze eenmaal bij hem stond en glimlachte vriendelijk, stralend als een zonnetje.
‘Ah Luci! Je bent echt in de kassen. Pfoe, hoe hou je het vol?’ Begon hij en hapte naar adem terwijl hij rond keek.
Met een grinnik beantwoorde ze zijn vraag. ‘Oh gewoon, Luci powers bezitten!’ Bij deze woorden maakte ze een spierballen gebaar met haar arm en lachte haar tanden bloot.
De jonge moest lachen en keek haar vervolgens op een aparte manier aan. Niet dat hij een gekke bek trok, maar het meisje voor hem had nog nooit z’n gezichtsuitdrukking bij hem gezien. Hij leek wel vertederd, met een bepaalde twinkeling in zijn ogen.
‘Maaaarrreeee,’ Begon Luci, voelende dat hij weg droomde ofzo. ‘Waarom kwam je hier heen? Wil je tomaten? Of aardbeien? We hebben zelfs bramen, die zijn echt lekker. Ik heb echter al de meeste frambozen op gegeten...’ Concludeerde ze onschuldig waarna ze falend lachte en lichtjes schuld bewust weg keek.
De jonge moest weer lachte en schudden zijn hoofd. ‘Ik kwam voor jou.’ Sprak hij en keek haar voor een paar seconden aan waardoor menig meisje de hint zou snappen. Luci daarentegen bleef hem vrolijk glimlachend aan kijken en wachten op zijn volgende woorden. Hierom moest de jongen weer lachen, deze keer iets ongemakkelijker, en streek met zijn hand door zijn haren. Hij haalde diep adem, nam een momentje en keek haar daarna weer met die vreemde blik aan.

‘Heeft iemand je ooit gezegd hoe bijzonder je bent.’ Klonken zijn eerste woorden door de kassen waarbij Luci van glimlachend naar vragend kijkend ging. ‘Je hebt echt de meest twinkelende ogen die er bestaan, je haren zijn net een krans van zonne stralen en je lach...’ Hij kreeg een blos op zijn wangen en schudden zijn hoofd. ‘Je lach is echt het speciaalste ooit wat ik bij een meisje heb gezien.’ Zijn hand kwam omhoog en ze voelde hoe de achterkant van zijn vingers haar wang streelde.
Bij deze aanraking werd Luci overspoeld door de emoties die de jonge voelde. Het waren zoete, machtige gevoelens die zijn hele lichaam en hoofd in namen. Gevoelens die niet te evenaren waren met andere, zo heftig. Deze gevoelens, deze haast prachtige emoties, draaide daarbij allemaal om haar. Niet alleen om haar lach, of haar ogen, maar om alles, om hoe en wie ze was. Althans de delen die hij van haar kende.
Bij het waarnemen van deze dingen kwam het woord ‘verliefd’ in haar op. Met deze realisatie werden haar ogen groot en kreeg ze een licht roze blos op haar wangen. Zijn vingers gleden langzaam naar beneden om uiteindelijk van haar kaak los te komen. Om vervolgens een lok haar, die langs haar gezicht hing, speels om zijn vinger te wikkelen.
‘Dus ja.’ Het klonk alsof zijn woorden geroepen werden door een megafoon en Luci deed moeite niet onaangenaam te kijken en weg te stappen. ‘Ik vind je leuk Luci... meer dan leuk zelfs.’

Met deze woorden werd alles stil van binnen. Een akelige stilte die haar sprakeloos liet staan zodat ze hem alleen maar knipperend aan kon kijken. Ze had de afgelopen weken wel ‘iets’ gemerkt aan zijn sfeer. Maar dat het dit zou zijn had ze nooit gedacht! Ze was met dit soort dingen totaal niet bezig, weer iets wat haar anders maakte dan haar mede mens. Het kwam dan ook als een soort onverwachte klap binnen.
Door zijn emoties, zijn lieve woorden en zijn aanraking was er een blos verschenen. Een blos omdat ze nog nooit zoiets had mee gemaakt. Maar al snel vervaagde de blos omdat haar echte emoties omhoog kwamen en de verrastheid overstelpte.
Alsof de stilte er nooit was geweest begon er in haar nu van alles te schreeuwen. Emoties van ongemak, zorgen om iemand pijn te doen en niet wetende hoe ze moest reageren, scheerde door haar heen. Terwijl deze emoties hun weg maakte in haar lichaam kwamen er ook gedachtes op die samen werkte met de emoties. Zorgen, hoe ze moest reageren, enzovoorts. En om alles nog hectischer te maken kwamen er ook nog scenario's en ideeën in haar op hoe ze dit kon ‘oplossen’. Verschillende leugens kwamen naar boven drijven zodat ze hem geen pijn zou doen. Zodat een van haar vrienden gelukkig zou zijn.
Door de chaos en verwardheid in haar hoofd en lichaam keek ze even weg. ‘U- uuh.’ Stamelde ze en wist echt niet goed wat ze moest zeggen. Hierom haalde ze diep adem, probeerde naar duidelijkheid te zoeken in haar chaotische gedachtes en sloeg haar ogen naar de grond.
Een stilte viel. Een stilte waaraan ze voelde dat Kaleb zich ongemakkelijk begon te voelen. Enkele seconden gingen voorbij en als een baken van hoop klonken opeens de woorden van haar moeder. ‘De waarheid is sterker dan een leugen.’ Na dit gehoor te hebben als een vage echo zuchtte ze en wist wat ze moest doen.

Haar handen kwamen omhoog en omvouwde de zijnen. Ze haalde diep adem en keek op naar de jongen.
‘Kaleb.’ Haar stem klonk serieus, zorgzaam en sereen. ‘Kijk eens om je heen. Zie je hoeveel bloemen hier staan? Hoe ze één voor één mooi zijn?’ Ze wachtte tot hij haar weer aan keek. ‘Elke bloem is anders en elke bloem staat op een andere plek. Het hoeft dus niet te betekenen dat als een bepaalde bloem niet dicht bij jou staat er geen andere bij je in de buurt is.’ Met deze woorden liet ze zijn handen los.
‘Echt Kaleb.’ Ze keek naar de grond en toen weer naar hem. ‘Van alle meisjes op SSA vind je mij leuk? Er zijn er zo veel die knapper en aantrekkelijker zijn. Ik weet echt zeker dat er nu een meisje rond loopt die smacht naar jou affectie.’ Een zucht rolde over haar lippen en ze voelde hoe er een knoop in haar maag kwam. Haar vriendelijke gezichtsuitdrukking verdween en werd vervangen door een droevige blik. ‘Jammer genoeg ben ik die niet. Het spijt me Kaleb...’
Ze wilde meer zeggen maar voelde hoe haar keel stokte. Hoe haar ademhaling werd bemoeilijkt en haar keel leek te worden dicht geknepen. Ze sloot haar mond en beet op haar lip terwijl ze haar ogen van hem af wende. Ze had geleerd altijd iemand aan te kijken nadat ze iets zei, dan zou ze de emotie beter kunnen lezen. Maar nu, nu wilde ze hem niet aan kijken, ze wilde niet de pijn in zijn ogen lezen.
Dit was echter te vergeefs. Alsof ze zelf werd afgewezen voelde ze hoe er een ijskoud laken over haar heen werd gegooid. Gepaard met het laken kwam er een zwart gat in haar hoofd die alle blijdschap en vreugde weg zoog. Niets anders achter latende dan een mistroostige leegte. Om het af te maken ervoer ze hoe er een bot, vlammend, zwaard verticaal door haar hart werd geboord. Het zwaard veroorzaakte een pijn wat misschien wel de grootste marteling was van wat ze op het moment allemaal voelde.
Als er niemand bij haar had gestaan was ze naar de grond gezakt, happend naar adem terwijl ze haar kleren fijn kneep op de plek waar haar hart zat. Het was heel lang geleden dat ze z’n schrijnende emoties had ervaren.

Het leek even alsof ze in tranen wilde uit barsten maar werd hiervan weerhouden door de aanraking van een hand op haar schouder. Lichtjes geschokt keek ze omhoog en zag een glimlachende Kaleb. Verwardheid waarom hij glimlachte kwam in haar op aangezien ze zeker wist dat dit ‘zijn’ emoties waren die ze zo juist had waargenomen.
‘Het is goed. Dankjewel voor je eerlijkheid.’ Klonk zijn stem met een hele onopvallende ondertoon waaraan ze hoorde dat hij zich inderdaad slecht voelde. ‘Hopelijk word het nu niet awkward tussen ons?’ Vroeg hij daarna en lachte om zijn ware emoties te verbergen.
Zijn actie reflecterende zetten ze een glimlach op en keek hem vriendelijk aan. ‘Natuurlijk niet.’ Antwoordde ze met haar gebruikelijke stem, volledig verbergende dat ze zo juist zijn emoties had gevoeld. ‘Je bent nog altijd Kaleb een vriend van me, so relax. En werkelijk, er zijn meiden die een oogje op je hebben. I know.’ Met deze woorden lachte ze en porde hem in zijn schouder.
Een lach klonk en hij streek haar even door haar haren. Hierna draaide hij zich om, zeggende dat hij met vrienden naar Oaks Field ging en niet te laat moest komen. Hierop wenste Luci hem veel plezier toe en keek hoe hij met nog een zwaai van zijn hand de kassen weer uit liep.
Enige seconden bleef ze kijken naar de deur, bevattende wat er zojuist was gebeurt. Opeens voelde ze weer hoe er een steek door haar hart ging. Deze keer zakte ze wel door haar knieën en greep haar kleding vast. ‘I- itai.’ Kermde ze uit in haar huistaal en wist dat deze steken, en emoties, nog een tijd lang in haar lichaam zouden vast zitten.

Het incident had haar helemaal van de wap gebracht. Ze merkte al snel dat ze zich niet meer kon concentreren op de taakjes dus had besloten de plantjes nog water te geven en dan te stoppen. Terug in het kasteel was ze gaan douchen en bevond zich al snel in een situatie waar ze op de grond onder de douche zat. Ze had haar benen opgetrokken en zichzelf zo klein mogelijk gemaakt. Ergens had ze gehoopt dat het koude water haar zou kalmeren. Haar hoofd weer op orde zou brengen. Ze daardoor zich niet meer zo ellendig zou voelen. Het was echter na ongeveer een half uur dat ze concludeerde dat dit niet veel zou helpen.
Nog steeds met een rot gevoel in haar lichaam stapte ze uit de douche en kleden zich om. Ze trok een simpel wit jurkje aan met korte mauwen en nam niet de moeite haar haren door te kammen. Die zouden dus wilderig opdrogen maar dat was nu wel haar laatste zorg.
Op blote voeten, omdat ze te lui was om schoenen aan te trekken nadat ze haar spullen had gedropt in haar kamer, liep ze door de gangen richting de eetzaal. De klok had ondertussen al zes uur geslagen en dat was de tijd van het avondmaal.
Aangekomen in de hal ging ze zitten aan een tafel en keek een beetje bewolkt voor zich uit. Ze hoorde aan de tafel dat Kaleb en zijn vrienden waren gaan eten in Oaks Field. Het leek alsof niemand verder wist van wat er de afgelopen middag was gebeurt. Van hoe hun werelden in elkaar waren gestort maar ze het beiden hadden weg gelachen. Waarschijnlijk had Kaleb het alleen de vrienden waarmee hij naar Oaks Field ging verteld en was de rest van de groep dus onwetend.
Ze kreeg een bord voor geschoteld en keek er afwezig naar. Met een vork porde ze in een aardappeltje en bracht deze uiteindelijk naar haar mond. Na deze door geslikt te hebben merkte ze weer dat er een enorme knoop in haar maag lag. Ze had het eerder gevoeld deze middag maar was zo verdoofd geweest dat ze zich niet beseft had dat ze niet wilde eten. Althans, ze had nu echt geen honger en het eten zag er niet zo aanlokkelijk uit als normaal.
Een paar meiden zaten druk te kletsen om haar heen en toen de naam Kaleb viel keek Luci voor het eerst die avond op. Niemand had het echt gemerkt, maar de enige die haar van zijn plek aan keek was Hunter.
Zijn intens groene ogen leken wel op te lichten tussen al het grijs van de andere mensen. Het waren die ogen die haar soms het gevoel gaven alsof ze recht door haar heen keken. Vaak had ze dan ook gerealiseerd hoe het moest zijn voor andere als zij naar hen keek. Ergens vond ze het vervelend maar tegelijkertijd ook weer niet. Het was een dubbel iets omdat ze altijd dubbele gevoelens had als ze zich niet goed voelde. Dan wilde ze het uitschreeuwen en huilen, maar ze wilde ook zwijgen en niks aan andere laten merken. De tweede werkten vaak bij mensen. Deze wezens waren nou eenmaal vaak kortzichtig. Ze nam het hen niet kwalijk maar maakte er op dit soort momenten graag gebruik van. Jammer genoeg, of juist niet, was er echter deze ene persoon, die met zijn opvallend groene ogen door haar façade heen kon kijken. Kon zien dat er iets mis was en ze eigenlijk alleen maar een omhelzing wilde terwijl ze te horen kreeg dat alles goed kwam. Veiligheid, geborgenheid, begrip en liefde, de dingen waar ze onbewust naar snakte op momenten zoals dit.
Ze liet een kleine zucht, zetten een glimlach op en stond op van de tafel. ‘Ik heb teveel frambozen gesnoept in de kassen vandaag. Zit helemaal vol. Ga denk ik eens lekker op m’n kamer chillen. See ya’ll.’ Met deze woorden, en een goed geacteerde houding, wist ze het gross van de groep in de maling te nemen. Deze lachte om haar woorden en wenste haar veel plezier met relaxen toe. Het was echter een individu, die ene persoon, die niks zei en haar alleen maar aan keek. Kort kruiste hun ogen elkaar. Ergens wilde ze sorry tegen hem zeggen, dat ze zo ‘oppervlakkig menselijk’ deed. Maar deze behoefte werd echter al snel overspoeld door andere rottige gevoelens dus wende ze haar blik af. Hem achterlatend terwijl ze met ogen alsof ze naar donkere wolken keek de zaal verliet.

Aangekomen bij haar kamer deur wilde ze deze openen maar weerhield zich hier van. Met haar hand voor de deur klink zuchtte ze. Ze besefte zich dat ze eigenlijk totaal geen behoefte had om op haar kamer te zitten. Hier zou ze verdwaald raken in haar emoties en gedachtes aangezien ze toch niks kon doen. Daarom draaide ze zich weer om, nog altijd op blote voeten, en liep weer weg van de licht afdeling.
Mensen ontwijkend liep ze door de gangen en zag hoe deze oranje kleurde door de ondergaande zon. Normaliter zou ze stil staan, bewonderend hoe mooi de kleuren waren. Maar nu liep ze door met haar ogen gericht op de grond. De schoonheid van het leven negerende.
Uiteindelijk, alsog iets haar had geleid, kwam ze uit bij een bekende deur. Een deur die ze erg vaak had geopend en gesloten. Met een schampere glimlach keek ze op en legde haar hand op de klink. Met een beetje geluk zou het lokaal open zijn. Ze gaf wat druk en zag hoe de klink naar beneden ging. ‘Beter.’ Fluisterde ze en stapte naar binnen.
Het lokaal voelde bekend en sereen aan. De sfeer die er hing was aangenaam waardoor Luci een zacht tevreden geluidje liet klinken. Haar blauwe ogen gleden door de ruimte. Ze zag hoe de ramen open stonden waardoor de doorzichtig witte gordijnen sierlijk mee danste met het kleine briesje. Niet zo ver vandaan bij een raam stond een prachtig voorwerp te glanzen in het zonlicht. Voor de tweede keer verscheen er een kleine glimlach op Luci’s lippen ook al voelde ze zich zo belammerd. Met kleine pasjes liep ze er naar toe en streek met haar hand over de zwarte lak.
Alsof de zwarte vleugels een geliefde van haar was bleef ze het strelen tot ze uiteindelijk op de kurk er voor zat. Met een emotieloze blik staarde ze naar de klavier klep. Normaal zou ze enthousiast, maar gracieus, de klep omhoog hebben geklapt om te gaan spelen. Nu bleef ze enkele seconden stil tot haar vingers de onderkant zijde van de klep hadden gevonden. Alsof het een teer veertje was bracht ze het omhoog. De prachtige wit en zwarte toetsen verschenen vanachter de het hout. Ze zagen er enorm aanlokkelijk uit. Niet zoals het eten wat haar had afgekeerd. Nee, ze zou nooit een afkeer tegen een piano kunnen hebben. In plaats daarvan gleden de toppen van haar vingers even over de gladden toetsen en glimlachte ze weer miniem.
Uiteindelijk bleven haar vingers steken bij een paar toetsen. Ze haalde diep adem en zonder er verder bij na te denken drukte ze ze in. Het geluid van de toetsen galmde door haar heen. De vibraties waren tot ver in haar ziel voelbaar. Als een soort magie waande deze klanken de chaos in haar tot stilte. Het was een stilte die ze alleen ervoer als ze piano aan het pelen was.
Ze had het altijd bijzonder gevonden wat voor uitwerking het op haar had. Vaak kreeg ze dan ook te horen van mensen dat ze een totaal ander persoon leek als ze piano speelde. Alsof ze een wezen was niet van hier, afkomstig van een andere dimensie. Luci lachte hier om en antwoordde dat het ook zo voelde. Alsof de hele wereld weg was en zij dreef op de klanken in haar eigen wereld.
De klanken klonken dan vaak ook het zelfde als haar ziel. Haar innerlijk, zoals ze werkelijk was. Dit resulteerde vaak in vrolijke luchtige melodieën. Het waren echter momenten zoals dit dat de kamer werd overspoeld door verdriet, pijn en leed. Allemaal afkomstig van die paar tonen die ze harmonieus wist te creëren. Het was een werkelijk merkwaardig iets hoe dit meisje dingen wist te vertalen met alleen een piano.
Hoe ze z’n pure pianiste kon zijn. Dat was iets, beaamd door haar moeder, wat erg zeldzaam was en haar onderscheidde van andere musici. Dit was soms ten goede en soms echter ten slechte, maar net hoe je er naar keek.

Langzaam kwam het stuk, na enkele minuten, ten einde. Terwijl de tonen weg stierven bracht ze de klavier klep weer naar beneden. In de tijd dat ze had zitten spelen had ze niet gemerkt hoe er tranen waren opgeweld. Hoe ze over haar wangen bleven rollen om zo op haar schoot te vallen en hier kleine rondjes op haar witte jurkje maakten. Ze waren maar blijven komen samen met de noten en emoties die ze er uit gooide.
Een beetje verbaasd bracht ze haar hand naar haar wang toe om zeker te weten dat ze zich het niet verbeelde. Het was de wang geweest waar eerder de jongen liefkozend over heen had gestreken. Bij deze gedachten kwamen alle emoties, waar eerst de stilte zat gevormd door de muziek, weer omhoog en leek het alsof ze achter over viel in een duistere put.
Alsof het stuk haar had gedwongen om te huilen, wetende dat ze niet snel zou kunnen stoppen, bleven de druppels stromen. Zachtjes, terwijl de nare gevoelens weer voelbaar werden, begon ze te snikken. Op dit soort momenten haten ze emoties en al die dingen die ze zo hevig waarnam.
Zich overgevende aan de emoties, die ze de hele dag had weten binnen te houden, legde ze haar armen op de klavierklep en boog zich voorover om haar hoofd hierop neer te leggen. Ze was alleen dus voelde het veilig om te huilen, eenzaam, maar veilig. Ze liet de tranen stromen en snikte zachtjes. ‘I’m so sorry...’ Fluisterde ze haast geluidsloos terwijl, naast haar gesnik, de ruimte werd gevuld met een mismoedige stilte.

Iets had geroepen. Iets had laten weten dat haar tere ziel gekrenkt werd. Iets was op het moment dat het meisje achterover viel in de bodemloze put vol met krijsende emoties, krijsend als angstaanjagende demonen, naar de kosmos gestuurd. Een schreeuw om hulp in de vorm van levens energie. Een levensenergie die zou rond dwalen door de stromen tot iemand het op zou vangen. Of die gene het zich besefte, er iets mee ging doen en of dat wezen überhaupt het meisje kende, was de vraag. Het was dus geen duif gestuurd naar een redder in nood. Het was alleen maar informatie, gevormd als energie, die terecht kwam in de levens stromen.
De roep, de informatie, was echter terecht gekomen bij een wezen met twee intens groene ogen. Dit wezen was ver weg van de situatie, en zou niet kunnen begrijpen wat er zojuist was gebeurt, maar het had het ontvangen. En het ontvangen was het meest belangrijke in het proces genaamd zielsverwanten.

Als of het door de duisternis heen wist te reiken. De diepte in van de krijsende stemmen en hier voorbij ging. Onbewust geroepen door haar ziel en zo hier heen was gebracht. Voelde ze een hand op haar schouder. Een warme hand met een vertrouwde sfeer. Normaal was deze sfeer heel aanwezig en erg prettig. Maar nu werd dit onderdrukt door de nare schimmen in haar hoofd en lichaam.
Ze voelde hoe een andere hand de hare vast pakte. Gedwee geleid door zijn handelingen kwam ze overeind. Met bewolkte ogen, waar je de schimmen misschien in terug kon zien, keek ze op naar de persoon. De wolken in haar ogen zorgde voor regen, regen die in de vorm van tranen over haar wangen gleden. Ze was te gevangen in haar eigen ziel om zich te beseffen wie er zojuist voor haar was verschenen. Te beduusd voor enige reactie voelde ze hoe er enkele blonde lokken uit haar gezicht werden gestreken. Met dezelfde vingers, van dezelfde hand, werd er vervolgens een traan weg gestreken. Een traan die pas net aan zijn weg naar haar kin was begonnen.
‘Ik weet niet wat er gebeurd is. Maar ik ben er voor je Luci.’ De woorden leken van heel ver te komen. Als of ze maar vage echo’s waren, geroepen van mijlen ver van haar vandaan. De klank van de stem was echter duidelijker en langzaam begon het tot haar door te dringen ‘wie’ er voor haar stond. Ze werd dichterbij getrokken, tegen iemand aan, om daarna twee armen om haar ranke schouders te voelen.
In de fractie van een seconden werd ze overspoeld door de sfeer, geur en warmte van de persoon die haar omhelsde. De realisatie ‘wie’ zojuist naar haar had uit gereikt van buiten de put kwam als een veertje neer gedaald. In het korte moment dat het veertje de grond raakte keken de blauwe vochtige ogen omhoog. Deze ontmoeten de groene van de ander waarna ze vervolgens haar gezicht weer verborg tegen zijn borstkas aan.
‘Hunter.’ Mompelde ze en voelde hoe de de tranen nu, na het korte beduusde momentje, weer begonnen te stromen. ‘Hunter.’ Bracht ze weer uit, deze keer met een lichte tevredenheid in haar stem, en liet zich omhelzen terwijl haar schouders zachtjes schokten.

Het waren moment zoals eerder dat ze zich aardig eenzaam kon voelen. Eenzaam omdat niemand kon begrijpen hoe hevig zij de emoties ervoer. Zo intens dat ze recht vanuit haar eigen hart schreeuwde, ook al waren ze afkomstig van iemand anders. Het was daarom fijn de geborgenheid te voelen van twee armen om haar heen. Armen die haar vast hielden en aangaven haar niet te laten vallen in die donkere, bodemloze put van krijsende schimmen.
De omhelzing was aangenaam, maar erg zeldzaam. Er waren niet veel mensen die haar, uit hen zelf, zo mochten aanraken. Luci was een sociaal persoon. Maar fysiek contact, vooral waarbij iemand zó dichtbij kwam, was iets wat alleen maar een select aantal mensen mochten. Dit waren de enigste personen wie ze zo dusdanig vertrouwde, en wiens sfeer geschikt waren, dat ze niet direct als een bange kitten weg wilde rennen bij deze vorm van aanraking.
Het was een combinatie van tijd, vertrouwen en zijn sfeer geweest waardoor ook Hunter haar op deze manier mocht omhelzen. De jongen straalde een soort rust uit wat Luci haar chaos vaak wist te bedaren. Ook al was Hunter kwa persoonlijkheid niet overdreven opvallend kalm. Hij had toch die bepaalde energie over zich wat er onder andere voor zorgde dat Luci zijn aanraking niet ervoer als een kwelling.
Zijn warmte voelde bekend en aangenaam en was erg contrasterend met de koude emoties die ze voelde in haar lichaam. De sfeer die hij uitstraalde zorgde er bijna altijd voor dat ze moest glimlachen. Alleen werd dit nu tegen gehouden door het verdriet gelegen in haar gezichtsuitdrukking. De geur, een zomerse bries gemengd met het aroma van vers gemaaid gras met een vleugje van exotische bloemen en fruit, was haar o zo bekend geworden. Zo bekend dat ze er amper aandacht aan besteedde dat ze het een prettige geur vond.
Overspoeld door dit alles, en de positieve persoon gekoppeld aan dit allemaal, bleef ze dan ook enkele minuten staan. Het meisje had geen besef van hoe lang de twee daar stonden en hield zichzelf niet tegen om haar emoties te laten vloeien. Bij vele andere zou ze hebben gelachen en de tranen hebben weg geveegd, gezegd dat ze gewoon weer eens een ‘cry baby’ was. Maar bij Hunter lag dit anders. Bij hem was het veilig om haar ware gevoelens bloot te geven. Het had een behoorlijke tijd geduurd eer ze dit had beseft en ook echt deed. Maar nu, na zo veel jaar vriendschap, was ze er niet meer bang voor en wist dat hij haar niet zou oordelen zelfs al moest ze huilen om de dood van een torretje. Ze was nou eenmaal een gevoelige ziel en ervoer soms dingen heftiger dan andere dat deden. Dit was de reden waarom ze zo intens vrolijk kon zijn, maar ook waardoor ze kon lijden als musici zonder gehoor.

Deze onbepaalde tijd kwam ten einde na een paar woorden, gezegd door het meisje.
‘Hunter.’ Begon ze maar maakte zichzelf nog niet los uit zijn omhelzing. ‘Ben je ooit afgewezen door iemand waar je echt gek op was?’ Een stilte volgde. Een stilte die ergens erg ongemakkelijk aanvoelde. Niet van haar kant af, maar vanaf de kant aan wie ze het had gevraagd. Normaliter zou ze vragend hebben opgekeken en zich hebben verontschuldigd. Maar nu merkte ze, dat ook al voelde hij zich onbehaaglijk, hij niet wilde dat ze de aandacht naar hem zou verleggen. Bij iemand anders zou ze dit wel hebben gedaan, maar bij hem was het weer anders dan bij anderen.
‘Ik niet in ieder geval.’ Ging ze daarom verder. ‘Althans, niet direct.’ Voegde ze er nog aan toe en gaf hem een knuffel als bedankje om daarna los te komen van de jongen. Ze richtte haar blauwe ogen omhoog, die nog vochtig en rood waren door het huilen. De rode gloed lag niet alleen in haar ogen, ook haar wangen waren licht roze rood gekleurd. Ze waren een beetje schraal geworden door de ziltigheid van de vloeistof.
Met een zucht creëerde ze iets meer ruimte tussen hen in. Ze keek met een blik, waaraan te zien was dat ze zich nog steeds rottig voelde, naar de grond en haalde diep adem. Een adem teug om moed te verzamelen voor de woorden die ze ging zeggen.
‘Kaleb hij-‘ Ze stopte. Haar adem stokte en ze merkte dat ze het lastiger vond om het te vertellen dan normaal. Ze wist echter niet waarom ze het lastig vond. Misschien omdat Kaleb haar indirect pijn had gedaan, maar ze hem niet wilde afschilderen als schuldige. Het was echter haar verstand wat zei dat Hunter hem ook niet als ‘schuldige’ zou gaan zien. Althans, ze dacht te weten dat Hunter z’n persoon was.
Weer een zucht klonk, ‘Vervelend dit.’ Mompelde ze en keek de ruimte in, Hunter zijn blik ontwijkende. Vervolgens gleden haar ogen naar de piano kruk toe. Met een beetje wankelige passen, door de last die op haar lichaam was gelegd door al deze emoties, liep ze er naar toe. Het waren minder dan twee passen. En ging weer zitten, ditmaal met haar rug naar de piano toe. Haar ogen gleden weer omhoog en ze keek de jongen aan. Weer haalde ze diep adem, keek voor zich en sloot haar ogen, zich klaar makende om het echt te vertellen.
‘Kaleb heeft me gezegd dat hij me leuk vind, al voelde het eerder als verliefdheid. Als ik de boeken moet geloven dan.’ Sprak ze zachtjes om daarna haar ogen te open en te voelen hoe er alweer een enkeling tranen over haar wangen gleden. ‘Het was zo puur en oprecht... En ik..’ Ze viel weer stil. Er had zich een brok in haar keel gevormd. ‘En ik wees hem af...’ Na deze woorden keek ze omhoog naar het plafond om daarna haar blik te laten glijden naar de ramen waar de laatste paar Zonne stralen door heen vielen. Een blik die verklapte dat ze de beelden van vanmiddag door zich heen liet gaan.
Deze keer minder hevig en langzamer, maar wel net zo gemeend als eerst, rolde er nog altijd tranen over haar wangen. ‘Ik voelde zijn pijn..’ Sprak ze weer enkele seconden daarna en merkte hoe gebroken haar stem klonk. ‘Ik voelde precies wat hij voelde. Hoe er een ijzige deken over hem heen viel, hoe zijn gedachtes werden verduisterd, hoe zijn hart werd doorboord...’ De woorden zwakte af en een stilte viel. Alleen het geluid van de zachtjes wapperende gordijnen weer klonk door de ruimte.
Ze draaide haar hoofd weg van de ramen en keek haar vriend weer aan. ‘Ik vind het zo erg voor hem. De pijn die hij heeft gevoeld en waarschijnlijk nog wel een tijdje zal voelen. Het is gewoon zo...’ Stilte, een traan begon zijn weg weer naar beneden en een zucht rolde over haar lippen. De woorden die ze sprak zaten vol medelijden en oprechtheid. Ook al had ze zelf ook pijn, ze vond het nog altijd erger voor Kaleb. De arme ziel moest dit doorgaan en voelen als echt zijn eigen emoties. Ze wenste niemand smart toe, laat staan zoiets vreselijks als dit.
Haar ogen gleden weer naar de grond. Ze dreigde weer gevangen te worden door de schimmen. ‘Liefde is verschrikkelijk.’ Murmelde ze emotieloos, meer in zichzelf dan tegen Hunter, en stond er eigenlijk niet eens bij stil dat ze zo iets negatiefs zo juist hard op had gezegd.