Verwoed sloeg hij bladzijde na bladzijde om. Zijn ogen schoten over de woorden. Uiteindelijk kwam hij een bladzijde tegen waar hij echt wat aan had. De informatie was niet meer dan zes zinnen lang, maar het was genoeg voor Ronodan om zich in vast te bijten. Hij gooide het boek dicht en stond op van zijn bureau. De gordijnen werden voor het open raam weggeschoven. Een lichte bries liet de bomen zacht wuiven. Hij pakte de ijzeren band om zijn nek vast bij het aanzicht van het schoolterrein. 'Denk maar niet dat je gewonnen hebt,' fluisterde hij tegen een onzichtbaar persoon. Daarna liet hij zijn vleugels verschijnen, nam een aanloopje en sprong over de balustrade van het kleine balkon.

Het duurde maar een paar minuten om de hemelsbrede afstand van de Toren naar de waterval af te leggen. Vooral met de snelheid die Ronodan kon maken met zijn vleugels. Hij schoot door het luchtruim, tot hij het kletteren van het water hoorde wat de locatie van de waterval aan hem verried. Hij landde bij de rotswand. Het duurde niet lang voordat hij de ingang had gevonden van de grot die zich achter de waterval bevond. Daar zakte hij door zijn knieën op zoek naar aanwijzingen die hem verder konden helpen. Het boek had hem misschien de ingang gewezen, maar vanaf hier moest hij het zelf doen.
Hij was er nog maar zo'n tien minuten toen hij een zeer bekende energie voelde. Afgeleid van zijn overdenkingen stond Ronodan op. Het was Lilith. Het kon niemand anders zijn. Hij wilde eigenlijk niet met haar praten. De gedachte dat alleen die muur van water hen scheidde liet hem zijn kaken op elkaar klemmen uit pure woede. Hij was nog niet vergeten wat ze hem geflikt had. Uiteindelijk bewoog hij zich toch naar de uitgang van de grot. Hij kwam later wel terug, als zij er niet was. Eenmaal buiten de grot liet hij zijn vleugels verschijnen. Als hij nu ongezien kon vertrekken, dan hoefde hij geen woord met haar te wisselen.

Waarom van iedereen moest het nou Lilith zijn? Hij was zelfs Jareth nog liever tegen het lijf gelopen hier dan haar. Toen ze twee volle maanden weg was gegaan zonder ook maar één bericht was het hem duidelijk geweest waar ze stonden. Hij had zich een enorme dwaas gevoeld en nog stommer dat hij er zo makkelijk in mee was gegaan. Daarna had hij zichzelf beloofd om dat nooit meer te doen. Hij was beter af zonder haar, zonder wie dan ook. Voor een kort moment had ze hem anders doen geloven. Ergens was hij haar ook een bedankje verschuldigd. Ze had immers zijn punt vlekkeloos bewezen.

Hij had het eerder aan haar hartslag gehoord dat ze hem had opgemerkt dan aan haar botte opmerking die ze naar zijn hoofd slingerde. Zijn spieren spanden zich aan bij het horen van haar stem. Langzaam draaide hij zich naar haar om. Elk beetje emotie die hij twee maanden geleden nog naar haar getoond had was nu verdwenen. Zijn blik was nu niks anders dan verachting en zelfs een beetje walging. Hij kon niet eens naar haar kijken nu, maar ze had hem opgemerkt. Helaas. 'Grappig dat je daar over begint,' sprak hij, de spot en het sarcasme onmiskenbaar in zijn stem. 'Maar nee, ik heb jou niks te melden,' ging hij verder en beschouwde hun gesprek daarmee als afgesloten. Hij ging er niet nog een keer voor vallen. Dat weigerde hij.

Het kon hem niet schelen dat hij haar aan het provoceren was. Dat was haar probleem. Hij wilde niks meer met haar te maken hebben. Het was jammerlijk dat ze elkaar zo tegen moesten komen, maar ja, het had er een keer van moeten komen. Was het niet hier, dan was het tijdens de vergaderingen wel geweest. De kilheid in haar stem maakte hem zowaar nog kwader. Waar haalde ze het lef vandaan om deze houding tegenover hem aan te nemen. Nee, hij zou niet naar haar level gaan. Hij keerde haar zijn rug toe, opnieuw klaar om weg te vliegen. Maar het moment dat zijn voeten het contact met de grond verloren voelde hij haar hand op zijn bovenarm. Hij werd terug naar de aarde getrokken en meteen getrakteerd op een harde klap in zijn gezicht. Zijn hoofd vloog opzij. Haar hand liet een rode vlek op zijn wang achter die langzaam weer wegtrok. Ze had hem niet zojuist geslagen. Ongeloofwaardig keek hij haar aan. Maar zijn blik veranderde snel van ongeloofwaardig naar pure haat terwijl hij haar bij haar pols beetpakte van dezelfde hand waarmee ze hem net gedurfd had te slaan. Hij trok haar ruw naar zich toen. 'Een uitleg?' siste hij tussen zijn tanden door. 'Een uitleg! Ik heb tenminste nog de waardigheid om je te zeggen dat ik je niet langer wens te spreken. Waag het niet om me ooit nog eens aan te raken vuile heks. Het lef dat je iets van me durft te eisen...Ik had echt gedacht, gehoopt, dat ik bij jou iets meer intelligentie kon verwachten dan van de rest op deze achterlijke planeet. Dat was kennelijk teveel gevraagd,' snauwde hij haar agressief toe waarna hij haar hard van zich afduwde.

Als hij er iets langer bij stil had gestaan had hij zich wel beseft dat Lilith's reactie en woorden vreemd waren. Maar bij het zien van haar had ze een woede in hem aangewakkerd die al twee maanden diep in hem aan het slapen was. Hij wilde haar niet meer zien, het liefst zelfs nooit meer. Maar ze liet hem niet toe om te vertrekken. Iets waar hij nog geïrriteerder van raakte. Wat wilde ze nou van hem? Hij viel behoorlijk tegen haar uit nadat ze hem een mep had verkocht. Voor een kort moment, enkele seconden maar, voelde hij zich schuldig over zijn woorden. Vooral toen hij de tranen in haar ogen zag schieten. Maar dat schuldgevoel smolt als sneeuw voor de zon als hij zich bedacht wat ze hem geflikt had. Daarbij hielpen haar woorden ook niet echt om met haar te sympathiseren. Waar had ze het over? Probeerde ze hem nu als een ongevoelige zak over te laten komen? Zij was vertrokken! Hij niet!
'Ja, ik ben een klootzak die geen zier om anderen geeft. Maar ik geef dat eerlijk toe. Mij hoor je geen slappe excuses maken over niet bestaande briefjes,' sneerde hij haar toe. Eigenlijk moest hij zijn mond houden voordat hij echt iets zei waar hij spijt van zou krijgen. Maar ze haalde het bloed onder zijn nagels vandaan. De wind reageerde op die emotie en begon harder te waaien. Het trok aan zijn haren en kleding, maar Ronodan bleef stabiel op de aarde staan. Dit was zijn element, dat kreeg hem niet zo snel omver. 'En als ik dan toch de ongevoelige klootzak uit moet gaan hangen...dan nu uit de weg,' vervolgde hij en stuurde een sterke windvlaag op haar af om haar uit zijn baan te blazen. Zelfs al zou hij haar maar uit balans brengen, dat was genoeg voor hem om eindelijk op te stijgen. Hij moest hier weg voordat hij de controle over zichzelf zou verliezen.

Waarom deed ze zo? Wat was er in die twee maanden gebeurd dat ze zich als een onuitstaanbaar kreng gedroeg? Hij wilde het niet eens weten. Hij wilde geen excuses meer van haar horen. Hij probeerde daarom te vertrekken voordat hij haar echt wat aan wilde doen. Iets waar zij geen moeite mee had gezien haar eerdere gedrag. Ronodan maakte al snel meer hoogte en vloog al ter hoogte van de boomtoppen toen een blauwe flits aan hem voorbij schoot. Abrupt moest hij afremmen om niet tegen het blauwe vuur aan te vliegen wat zich daarna in een cirkel om hem heen verspreidde. Hij kreeg steeds minder ruimte voor zijn vleugels. Als hij zou proberen omhoog te gaan zou hij de veren schroeien en als hij helemaal stopte met bewegen zou hij in de boom onder hem vallen en niet genoeg ruimte krijgen om weer op te trekken. Ronodan vouwde zijn vleugels in en sloot zijn ogen. Zijn menselijke fysieke vorm verdween. Hij werd een stuk kleiner en veren bedekte nu zijn hele lichaam. Op de plek waar hij net nog zweefde was een paradijsvogel in de plaats gekomen. De hele transformatie had hem luttele seconden gekost. In zijn kleinere vorm had hij meer tijd om te ontkomen aan het blauwe vuur dat hem insloot. Hij stoof omhoog, maakte een sierlijke draai om vervolgens een duikvlucht terug naar Lilith te maken. Op de grond veranderde hij terug naar zijn menselijke gedaante. 'Oké. Ik heb je drie kansen gegeven. Maar als je oorlog wilt, dan kun je oorlog krijgen,' gromde hij tegen haar. Met een ruw armgebaar stak er een stevige storm op die al de omliggende losse takken de lucht in gooide. Een tweede windslag, een snijdende wind sneed scherpe punten aan de uiteinden. Ronodan liet zijn arm zakken en met een rotvaart vlogen de geïmproviseerde speren op de Vrouwe van het Vuur af.

Zijn eerste aanval had haar amper geraakt. Maar dat was ook nooit zijn bedoeling geweest. Hoewel hij in zijn woede dingen deed en zei die anders zouden impliceren. Diep van binnen voelde hij zich gewoon gebruikt en verraden. Maar hoe kwaad hij daar ook om was, hij wilde Lilith er niet voor zien boeten. Dit waren gedachten en gevoelens die hij verbande naar het diepste donkerste plekje in zijn brein. Voor de furie en de storm die er nu woei was geen plaats voor dat soort zwakke gedachten. Hij schampte haar. Dat was niet genoeg voor hem.
Ronodan zette zich schrap toen ze een tegenaanval inzette. De eerste vuurslang kon hij onschadelijk maken door een harde windstoot op het uit elementen gecreëerde beest af te sturen. Hoewel de slang langzaam door zijn verdediging heen hapte verzwakte hij het vuur tot zoverre dat het geen gevaar meer vormde. De andere slang had zijn aandacht wel gekregen, maar hij kon zich niet veroorloven zijn concentratie te breken van de eerste slang. Hij probeerde de tweede om te leiden met een zwakkere luchtstoot om hem later onschadelijk te maken. Maar het vloog te dicht langs hem. Verschillende schroeiplekken in zijn kleren waren het resultaat, samen met de haartjes op zijn arm die volledig van zijn arm gebrand waren. Nog iets dichterbij en het had zijn huid geraakt. Koude wind blies de aanval verder uiteen. Zijn arm gloeide maar hij besteedde er verder geen aandacht aan. Zijn blik was alweer op Lilith gericht. Ze vleugels verschenen om hem een extra stoot vooruit te geven toen hij met hoge snelheid op haar afkwam. Vlak bij haar verdwenen de vleugels weer en duwde hij haar met een krachtige windstoot in haar buikstreek naar achteren, recht op de stam van een dikke boom af.

Het gloeien van zijn arm nam langzaam af, maar de rode plek op zijn huid vertelde dat ze hem wel degelijk geraakt had. Hij zette de pijn om in vloeistof om door te gaan. En die energie was duidelijk terug te merken in zijn tegenaanval. Ze vloog bij hem vandaan om met een harde klap tegen de boom aan te knallen. Lichtjes hijgend van de inspanning bleef hij naar haar kijken. Zijn spieren stonden strak, klaar om op haar te reageren wanneer ze iets nieuws zou proberen. De wind was nog sterker aangetrokken en de bomen begonnen vervaarlijk te buigen door de onzichtbare kracht. Langzaam kwam hij dichterbij toen ze bleef liggen. Toen begon ze weer tegen hem te praten. Hij stopte abrupt in zijn beweging toen ze met haar blauwe vuur een gigantische draak liet verschijnen. Ze stuurde het vuurbeest recht op hem af. Dit was niet tegen te houden zoals hij eerder met de vuur slangen had kunnen doen. Hij zag het beest steeds sneller en sneller op zich af komen. Hij hield zijn armen dicht bij zich in een verdedigende positie. De wind reageerde door in een wervelstorm om hem een te waaien. Het vuur werd erdoor opgeslokt en meegenomen in die wervelstorm. Hij probeerde het vuur daarna verder te geleiden. Een stekende pijn in zijn rug liet hem zijn kaken stevig op elkaar zetten om een schreeuw te onderdrukken. Het vuur verdween, maar het had hem goed geraakt op zijn rug, vlak onder zijn schouderbladen. Hij hapte naar adem en zijn lichaam trilde. Als de knop eerder al omgeslagen was dan had ze hem er nu af getrokken. Hij keek Lilith strak aan, pure haat spoot uit zijn ogen. De spieren in zijn hand spanden zich aan en trokken samen tot een soort klauw. De lucht boven hem was samengetrokken en regen kwam uit de donkere wolken op hen beiden neer. Daarna trok hij met een beweging alsof hij aan een touw trok alle zuurstof weg van Lilith en belemmerde haar nieuwe zuurstof in te ademen. Langzaam liep hij op haar af. 'Ik kan niet geloven dat ik ooit voor dat slappe gelul van je ben gevallen. Ik was zo stom om je te geloven toen je zei dat je echt om me gaf. Maar je hebt niks anders gedaan dan me gebruiken. Ik voelde me behoorlijk stom toen ik wakker werd die twee maanden geleden. Jij was nergens te bekennen, niemand wist waar je heen was. Geen bericht, niks,' gromde hij zachtjes. Zijn handen ontspanden weer zodat ze weer adem zou kunnen halen. Hij wilde haar niet vermoorden. Nog niet. Hij greep haar ruw vast en drukte haar tegen de boom. 'Het meest dwaze wat ik ooit gedaan heb is denken dat ik ook maar iets voor je voelde,' fluisterde hij. Er lag iets manikaals in zijn blik. Iets dat hem nu zijn hand om Lilith's keel legde en dicht probeerde te drukken. Ze zou niet de eerste legendarische magiër zijn die hij vermoord had.

Een scherpe pijn schoot door zijn spieren en brandde zijn huid bij elke beweging die hij met zijn rug maakte. De band om zijn nek, het ding dat juist zou moeten voorkomen dat hij dit soort gedrag zou gaan vertonen, stak als een gek. Het gevoel van honderden naalden in zijn keel werkte echter als rood op een dolle stier. Hij bevond zich in een staat waarin zijn verstand hem compleet in de steek gelaten had. Als je het hem zou vragen zou hij niet eens meer weten dat hij zo tekeer was gegaan tegen Lilith. Ze had geen naam meer, geen gezicht. Hij wist alleen dat zij, als persoon zoals ze daar stond, verantwoordelijk was voor de pijn. Tijdens de kleine heldere moment kon hij met haar praten. Maar die vertroebelden zo snel weer. Hij besefte zich niet eens wat hij zei. Vanaf het moment dat zijn hand haar slanke keel had vastgegrepen en hij kracht zette om hem dicht te knijpen, was hij in een grote duisternis gestort. Hij had de controle aan zijn lichaam gegeven die op instinctmatige wijze begon te handelen en dat begon te doen wat het vertrouwd was; het probleem elimineren.

Hij voelde het kloppen van haar hart onder zijn vingers. Hoe kon haar bloed door haar slagader voelen stromen terwijl de grip van zijn hand steeds strakker werd en het er niet naar uitzag dat hij haar los ging laten. Hij was zich bewust van haar ogen die hem aanstaarde, maar hij scheen langs haar heen te kijken en haar niet echt te zien. Hij had het eerst niet in de gaten. De regen die op haar neerkwam verdampte met een sissend geluid zodra het haar raakte. Het werd steeds moeilijker zijn grip te houden. Bij het horen van haar hese stem liet hij los. Als door een pijl beschoten trok hij zijn hand terug. Zijn hand was rood en de huid was aan het verbranden, iets wat hij niet eens in de gaten had. Zijn blik verschoof, naar haar. Zijn benen dwongen hem achteruit, bij haar vandaan. Hij wilde haar geen pijn meer doen, hij wilde in de toekomst voorkomen dat hij zich ooit weer zo zou voelen. Hij kneep zijn ogen stijf dicht maar de chaos bleef razen. Met een ruwe veeg beweging gooide hij een nieuwe aanval op haar af, een die overduidelijk veel te hoog was gericht. De boom achter haar kraakte. De snijdende wind was er dwars doorheen gegaan. Met een hels kabaal zakte de boom omver. Ronodan liet zijn vleugels verschijnen en wilde opstijgen, maar de brandwond zat te dicht bij de spieren die zijn vleugels verbonden. Hij stortte neer in het gras. Hij kwam half overeind, steunend op zijn onderarm en hand. Energie verzamelend om nog een hopeloze poging te doen.

Zijn lijf was nat en koud van de regen. Zijn haren plakten tegen zijn schedel aan. Tegelijkertijd brandde zijn lijf van de pijn en stroomde de adrenaline als een wildwaterstroom door zijn aderen omdat hij vleugellam aan de grond gekluisterd lag. Hij probeerde op te staan maar elke beweging gaf hem het gevoel dat zijn huid uiteen gereten werd. Met onderdrukte pijnuitingen probeerde hij zich op te richten en tegen beter weten in toch weg te vliegen. Hij hoorde Lilith dichterbij komen. Blind stuurde hij windvlagen op haar af om haar bij hem vandaan te houden. Als een wild en gewond beest dat agressief om zich heen bleef happen en klauwen omdat het niet wist dat een ander hulp aanbood. Zijn ongecontroleerde aanvallen hadden weinig zin. Ze kwam steeds dichterbij. Hij probeerde haar stem te negeren, maar het brak door alles heen. Toen ze iets voor zijn zichtveld hing was zijn eerste reactie het uit haar handen te grissen. Het papier kreeg het zwaar te verduren in zijn samen geknepen vuist. Zijn oog werd pas naar het papier getrokken toen hij zag dat er iets op stond. Langzaam veranderde de willekeurig ogende lijnen in schrift dat hij herkende. Zijn ogen gleden over de regels terwijl hij zichzelf langzaam dwong weer op te staan.
Oppervlakkig ademend en trillend over zijn hele lijf ging zijn blik langzaam weer naar Lilith. 'Wat is dit?' vroeg hij zacht. Zijn basstem bevatte nog steeds een soort dierlijke grom als hij sprak, maar zijn blik, nu behalve hatelijk ook twijfelend en niet begrijpend, bleef strak op Lilith gericht staan.

Nu alle adrenaline uit zijn lichaam wegvloeide bleef alleen een uitgeput gevoel over. Hun gevecht was misschien niet lang geweest, maar wel intens. Ze hadden elkaar flink toegetakeld. Ronodan had het briefje uit haar hand gegrist en na het gelezen te hebben was hij opgestaan. Zijn woordkeuze was misschien niet de beste geweest, maar zijn brein werkte nog niet helemaal optimaal. Wat probeerde ze hem nou te bewijzen? Dat hij te stom was geweest om een simpel briefje te zien liggen? Maar zijn haat en woede begon weg te zakken toen dat niet was waar Lilith op uit bleek te zijn. Ze probeerde niet eens de schuld op hem te pinnen. Ze gaf hem kalm en rustig antwoord. Ze beet op haar onderlip voordat ze verder vertelde. Haar stem klonk net zo leeg en uitgeput als hij zich nu voelde. Hij bleef stil. Aan de ene kant was hij nog steeds kwaad op haar. Maar om een compleet andere reden nu. Na het briefje gelezen te hebben, en haar uitleg erbij gekregen te hebben voelde hij zich een enorme klootzak. Wat hij voelde kon niet opwegen tegen wat zij had doorgemaakt, en hij had het alleen maar verergert. Hij pakte voorzichtig haar hand. Ze voelde niet zo warm meer als eerst. Daarna trok hij haar tegen zich aan. 'Lilith,' begon hij zacht fluisterend. 'Je had het kunnen zeggen,' ging hij verder. Zijn omhelzing was krachteloos, maar zijn armen bleven om haar heen liggen. 'Ik was met je mee gegaan,' eindigde hij zacht. Langzaam liet hij haar los. Hij kon haar niet eens meer aankijken.

Hij durfde haar nog amper aan te raken. Zijn handelingen waren voorzichtig en krachteloos. Hij had de rode plek in haar hals gezien en voelde nog steeds het pijnlijk kloppen van zijn eigen hand. Zelfs als hij niet meer exact wist wat er net gebeurd was door bewolkte gedachten, dan was het niet moeilijk om te beseffen wat hij nog geen twintig minuten geleden had geprobeerd. Hij werd gegrepen door haar ogen. Ze liet hem niet meer gaan vanaf het moment dat hij haar hand pakte. Hij had haar zacht naar zich toe getrokken in een lichte omhelzing. Zijn stem was zacht. Hij stond nu zo dicht bij haar dat hij ook niet harder hoefde te praten voor haar om hem te kunnen verstaan. Daarnaast klonk zijn stem al net zo krachteloos als de rest van zijn houding was. Ze sprak weer tegen hem. Hij kreeg geen kans om te reageren op haar woorden. Toen hij zag dat ze door haar benen dreigde te zakken ving hij haar zachtjes weer op. Niet dat hij nog veel kracht in zijn benen had. Het was meer een automatische beweging geweest. Ze noemde hem weer Ronos. De bijnaam die ze hem twee maanden geleden ook gegeven had. 'Lilith...ik,' begon hij zacht maar hij kreeg het zijn keel niet uit. Hij voelde zich schuldig over wat hij gedaan had, maar hij kon de woorden niet vinden om zich te kunnen verontschuldigen. Een simpele 'het spijt me' leek zo onzinnig, zo niets betekenend. 'Hoe is je keel?' vroeg hij uiteindelijk voorzichtig.

De verwoesting om hen heen was de enige getuige van hun strijd. Verschroeide plekken in de aarde toonde Lilith's verwoestende kracht terwijl de omvergeblazen bomen en zware storm het symbolistische kenmerk van Ronodan waren. Twee elementaire natuurkrachten die zich in deze paar minuten gemeten hadden en tot uitbarsting waren gekomen. Het maakte hem voor een moment ongemakkelijk om zoveel destructie te zien die was voortgevloeid uit de gekrenkte emoties en passie van twee magiërs. Hij was niet de enige die tijd nodig zou hebben om te herstellen. Het land had de zwaarste klappen opgevangen. Bij het horen van Lilith's stem, zacht en verontschuldigend, draaide zijn hoofd naar haar om daarna gevangen te worden gehouden door haar groene ogen. Er was maar één moment dat dat contact verbroken werd. Het moment dat Lilith door haar benen zakte en Ronodan haar probeerde op te vangen. Het viel hem zwaar om behalve zichzelf, nu ook haar overeind te houden. Maar zelfs op dit moment wilde hij geen zwakte tonen. Hij vroeg haar naar haar verwondingen. Ze schoof het van zich af, zei dat ze wel erger gekend had. Ze vroeg hem naar zijn rug. 'Ik overleef het wel,' sprak hij zachtjes. Hij probeerde zich groot en onaantastbaar te houden tegenover haar. Maar een nieuwe pijnscheut die door zijn lijf trok liet hem ook door zijn benen gaan. 'Goed, dat is een leugen. Ik zal waarschijnlijk een week niet meer kunnen vliegen, misschien zelfs twee,' gaf hij eerlijk toe. Ze had hem met haar vurige kracht tot de grond verbannen. Hem de ultieme vrijheid ontnomen, al was het maar tijdelijk. Het zou wel helen, maar voorlopig waren zijn vleugels waardeloos.