Een geluid was te horen en het viel ook eigelijk best op. Je kon het vergelijken met een.. ja wat eigelijk dus. Misschien brommend? Nee. Als een soort cirkelzaag bracht het een scheur door de stilte. Geïrriteerd zaten er keurige dames met hun ogen te dragen. Hun nette hoedjes en jurkjes en oh zo netjes was hun make-up. Dit waren vast ouders van leerlingen voor een mentor gesprek ofzo, wat een timing. er zaten niet alleen tuttebellen, in dit gezelschap bevonden zich natuurlijk ook de opgelaten en giechelende studenten. De net gestreken uniformen, of verslonsde spijkerbroeken. Pubers die hun imago nog belangrijker vonden dan de cijfers waar ze toch niet hoog op scoorde. Het was een schip aan rijke contrasten, terwijl het geluid nog altijd door het al rumoerige vertrek klonk. Stoel na stoel, alsof je hier langs loopt en wie daar zit mag je zelf verzinnen. Uiteindelijk komen we aan bij een van de laatste stoelen, waar geen twee keurige tantes of rebbelende pubers zitten. Haar hakken staken uit het gangpad op, de koffer tijdens de reis wat open gegaan, want deze was ook zo georganiseerd ingepakt 'ahum. Een paarse jurk sierde haar lichaamsvormen en de grote boezems, waar ze zelf niet eens blij mee was. Vroeger waren ze handig geweest. Tegenwoordig vond ze die rotdingen alleen in de weg zitten, want ze had geen verlangen naar klein kroost. Boven op haar hoofd zat verbazend genoeg nog een schattige zwarte top hat met versiering. Dit ding viel over haar ogen heen zodat je haar halve gezicht niet kon zien. Voor de duidelijkheid, deze vrouw lag dus ronduit en languit te snurken op haar stoel en nam daarmee twee stoelen en een stuk gangpad in beslag. Henk, de vlieg die haar de hele vlugt had lopen irriteren lag nu heerlijk uitgesmeerd tegen het raampje. Ze gaf veel gekke dingen een naam, of eigelijk was t gekke dat ze veel kleine dingen een naam gaf die geen naam nodig hadden. Op die manier had haar hoedje de naam Harold, niet dat het hoedje hier blij mee was. Toen de daling werd ingezet, ging dit wat stroef. Hierdoor kwam er een behoorlijke turbulentie teweeg. Een grote bonk met gekreun inplaats van gesnurk maakte duidelijk dat ze was gewekt. Half scheldend stond ze op, klaagde over haar rug en hoofd en wat al niet meer. Ietwat logisch zou je denken als je een aantal uur in zo'n positie achter elkaar in slaap valt en geen mogelijkheid tot andere comfortabele zithoudingen. Mopperend stopte ze de spullen terug in haar koffer. Het enige wat ze als handbagage had en t moet omflikkeren, geweldig. Snel greep ze haar golfbal nog onder de stoel vandaan toen ze merkte dat iedereen al naar buiten begon te lopen. In haar armen, stof er eigelijk aan alle kanten uit puilend, liep ze naar beneden met een grote ouderwetse koffer. De rest zou naar haar kamer en kantoor gebracht worden. Overal had ze kaartjes op geplakt met 'kantoor' en 'slaapkamer' en 'Ooptidoptiruimte' De duvels mag weten wat die laatste was. Toen ze ook zekerwist dat ze alles mee had, verliet ze de shuttle, opweg naar deze gekigge plek. Nu maar eens wat contact zoeken. Ze had echt geen idee naar wie ze toe moest. Hier had ze zich al op bedacht. Ze pakte een luchthoorn uit haar koffer en keek rond, toen liet ze het ding klinken. Iedereen keek verschrikt op met verbaasde ogen. Levina schoot in de lag. ''Hey mormels, de naam is Levina. Is er iemand die mij effe naar mun kamehr ken begeleiden, of mot ik dat zelf uitvinden? Hebben ze hier tegenwoordig niemand die je opvangt?''

Met een scherpe blik lied ze haar ogen over de mensen gaan. Ze keken haar wat verschrikt aan, ze zag blikken van argwaan of nieuwsgierigheid. De Megafoon liet ze met een gebogen elleboog in haar nek rusten, de andere hand in haar zij. Ze had ondertussen haar koffer neergegooid zodat ze meer handen vrij had. Ze nam de omgeving in zich op, zag de mensen die weer verder gingen met hun eigen dingen. Levina rolde met haar ogen, ze waren mysterieus blauwig met ondoorgrondelijke blik. Ze rolde haar gelakte vingers af tegen de heup waar hij op landde terwijl ze rondkeek. De stof van haar jurk waaide wat in de wind, toen ze omhoog keek, zag ze hoe boven hen de lucht al begon te betrekken. Herfst was in aantocht, laat maar hier zou hij dan eindelijk zijn. 'Levina Soleil! De nieuwe lerares kunst.' Met een zwiep van haar megafoon draaide ze naar de persoon die haar had aangesproken. Ze hield het ding vast alsof het een vuurwapen was, een grimmige grijns sierde haar dieprode lippen. Ze keek langs het half verroeste ijzer naar de persoon wie haar naam zojuist had uitgesproken. Toen ze zag wie het was maakte ze een soort vrolijke draai met haar heup en stak haar handen in de lucht. ''Abbybaby!!'' riep de vrouw uit, vol enthousiasme. Ze herkende haar gelijk, als kind van het circus was Levina goed in het herkennen van mensen. Levina liep op haar goede vriendin af met een grote grijns op haar smoel. 'Wat leuk je weer te zien' Levina giechelde vrolijk en keek in de helderblauwe ogen. ''Insgelijks schat. Ut is al zo lang terug.'' Levina sloeg haar armen om Abby heen, voor een vriendschappelijke knuffel, waarna ze al tegen Levi sprak. 'En nu ik hier toch, zo toevallig, ben; loop ik met je mee en laat ik jou je nieuwe vertrek zien. En dan hebben we ook meteen genoeg tijd en ruimte om bij te praten, niet? Zonder luchthoorn dan, dat wel.' Levina grinnikte en knikte naar haar. ''Dat lijkt me een strak plan.'' sprak ze. Ze dacht er aan dat ze wel snel moest zijn met de koffers uitpakken, anders zou ze last krijgen van bedbeestjes. Daar waarschuwde de verhalenverteller van het circus altijd over. Als kind geloof je hem natuurlijk gelijk, als je ouder word dan hecht je er geen waarde meer aan. Levina was iemand die liever het zekere voor het onzekere nam. Ze sloot haar hand rond het handvat van de koffer en met een knipper van haar wimpers en een glimlachje keek ze Abby aan. ''Okey darling, welke kant motten we op?'' Ze volgde Abby door naast haar te lopen.

Uiteindelijk na een tijdje door het kasteel te hebben gelopen en gekletst te hebben over de school en zijn manieren, kwam ze uit bij het vertrek van Levina. Ze hadden haar nieuwe sleutels opgehaald bij de concierge en ze ringelde nu vrolijk met de vier sleutels. Een voor elk van deze kamers: Slaap en leefruimte, Kantoor, klaslokaal, opslag. Levina had een extra opslag voor de materialen die ze gebruikte tijdens haar creatieve lessen, ze had er nu al zin in. Met een zachte plof plaatste ze haar koffer op de grond en keek rond. Haar vinger gleed nadenkend langs haar lip. Leuke ruimte, maar er konden nog wel wat aanpassingen worden aangebracht voordat ze zich hier écht thuis zou voelen. Ze keek Abby glimlachend aan. ''Het is hier geweldig. Ik ben verschrikkeluk blij det Eres mij deuze kans geboden heb.'' Toen Levina de brief thuis had gekregen was ze door het dolle heen geweest en had het geviert door lekker naar de kroeg te gaan, zich te bezatten en een geweldige nacht te hebben met ene Vladirn, vreemde maar knappe gast. Ze liep met sierlijke passen door de ruimte en genoot van haar nieuwe kans, ze had dit nooit durven dromen. Dat gesprek met Eres, dat ze haar evengoed onder toezicht een kans gaf, geweldig! ze keek rond en nam een diepe zucht. ''Het is fijn hier te zijn Abby. Ik dank jeh dat je dit ooit tegen me zegt hebt.'' En ze liet zich in een stoel vallen, moe van de reis waar ze rot gelegen had met slapen. Haar handen lagen op de rugleuning terwijl ze Abby aankeek. ''En? Beetje knap lesgeven hier? Of zijn die leerlingen een stel reskoppers?''