Zoals het haar was gezegd moest ze kennis op gaan doen want het achter end van een varken was slimmer dan dat zij was. Natuurlijk had Lydia dat enkel naar haar geroepen op een moment dat ze de halve keuken in de fik had gestoken door de theedoek op het fornuis te laten liggen en ze wilde een ei bakken. Ergens wist ze wel dat haar zus het niet zo had bedoeld maar ze wist toch wel dat ze absoluut ver van slim was. Om Lydia dan maar te pleasen besloot ze dan werkelijk voor het eerst haar best te doen op school. Er was een vraag naar iemand met lucht magie die op het lanceringsplatform Aaron de cycloon kon verwijderen zodat het verkeer verder kon.

Met trotse stappen zette ze zich voort op het platform, ze hoefde niet lang te zoeken voor de wervelwind haar opviel. Schijnbaar heette hij Aaron, was natuurlijk wel een leuke naam voor zo een wervelwindje, zouden de mensen die hem Aaron hadden genoemd alle spullen in hun huis ook een naam geven. De laatste keer dat zij de stoelen, tafels, banken, bedden en zelfs nog deuren namen gaf had Lydia haar naar buiten gestuurd met een blik verf en een kwast. Met de woorden buiten maar de houten schuur te schilderen.

Ze stapte steeds meer een stukje naar achteren terwijl ze de pot nog ontklemde met beide handen. Aaron kwam wel steeds dichterbij haar. Ze wist niet veel van wervelwinden maar er inkomen was geen goed plan. Dat wist ze zeker. De had Miss Abigail gevraagd haar te helpen met de spreuk die ze had gewonnen. Maar de beschrijving herinnerend zou ze dit wel kunnen gebruiken. De kaarten bleven in de stroom met concentratie. Geen concentratie is geen kaarten, geen kaarten is enkel een krachtige luchtstroom.

Ze zette haar tas neer op de grond, hij was gevuld met doeken en zachte spullen die ze zo om die glazen pot kon binden zodat als ze iets doms deed het niet zou breken. Kyna zette de pot neer op de grond. Het eerste wat ze deed was om zich heen kijken of er mensen hier om haar heen waren. Wat ze ging doen was niet de slimste, noch beste manier. Maar een andere manier kon ze nu niet bedenken. Ze zacht geen mensen om zich heen En stuurde de windvlaag naar de cycloon, kaarten vanuit alle kanten uit de windvlaag schietende. Bedoel elk normaal persoon zou de spreuk doen zonder de kaarten maar nee, Kyna had daar niet over na gedacht.

Een paar kaarten stonden in de wekere delen van een paar bankjes en een sneed haar eigen bovenarm. Het was bijna standaard dat Kyna zichzelf bezeerde. Ze bleef zich focussen op de cycloon in de glazen pot krijgen. Ze had de windvlaag er om heen gewikkeld op zo een manier dat ze er aan kon trekken en hem zo boven de pot kon trekken.

Pas toen dat lukte gebruikte ze de huidige luchtstroom om hem dunner te maken maar breder zodat het over de bovenkant van de cycloon kon komen. Zo gebruikte ze hem als een trechter tot Aaron in de glazen pot zat en ze de deksel er overheen kon draaien. Ze glimlachte en pakte de pot op en stopte deze in haar tas, dit was nu haar souvenir voor op haar kamer. Of ze kon hem aan Lydia geven om te laten zien dan ze wel iets in haar eentje kon doen.