[Wood Magic] Distinguish

Het water stroomde in straaltjes naar beneden, recht de kraag van zijn hemd in terwijl hij de knoopjes aan zijn polsen dichtknoopte. Het leek hem wel zo beleefd om er voor zijn eerste les toch een beetje goed uit te zien. Zo kon hij al direct een goede indruk maken op de leerlingen en kon hij later zijn doodnormale shirts aantrekken als hij ongeveer wist hoe ze waren. Het zwarte hemd liet zijn bleke huid en lichtblauwe ogen nog meer uitkomen dan anders en een smalle glimlach krulde zich om zijn lippen. Om toch een beetje contrast te geven, had hij er een mouwloos vest over aan getrokken in een tint van gebroken wit. Het gebeurde eigenlijk amper dat hij een wit hemd aantrok met een zwarte vest erover zoals de meeste mannen het deden. Riley was dan ook altijd wel iemand geweest die tegen de ‘regels’ inging en altijd zijn eigen ding deed. Voor de laatste keer keek hij nog even in de spiegel terwijl hij een hand door zijn vochtige haren haalde om ze toch iets of wat netjes te leggen. Als ze droogden zouden ze vanzelf wel fatsoenlijk vallen, dat deden ze bijna altijd.

Zachtjes fluitend sloot de man de deur achter zich en liet hem in het slot vallen vooraleer hij zich een weg door de gangen begon te banen. Hij was goed optijd vertrokken aangezien hij nog meer enkele dagen geleden op de school was aangekomen en zijn weg nog niet helemaal wist. Als hij nu verkeerd zou lopen, zou dat niet heel erg zijn en zou hij nog op tijd kunnen komen voor de les. Het zou maar erg zijn om als leraar te laat te komen bij je eigen les terwijl je wel verwachtte van de leerlingen dat ze op tijd kwamen. Daarbij was de eerste indruk altijd belangrijk voor hem, wat er daarna gebeurde kon hem niet direct iets schelen op dit moment. Je moest niet te hard vooruit willen denken, daar kwamen alleen maar problemen van.

Riley beet op zijn lip toen hij het einde van de gang had bereikt en draaide zich verward terug om. Hij zweerde dat het lokaal zich op deze verdieping bevond, was hij er echt gewoon voorbijgelopen? Met zijn onderlip nog altijd lichtjes tussen zijn tanden geklemd, trad hij terug in zijn schreden en een opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen hij het juiste lokaal na een paar stappen terug te hebben gezet, vond. Hij was het echt gewoon voorbij gelopen, diep in gedachten verzonken. De relaxte glimlach verscheen terug om zijn lippen terwijl hij de deur opendeed en naar binnen liep. Oh hier kon hij nog wel aan wennen. Het lokaal zag er zeker uit als eentje dat gebruikt kon worden als wood magic. De leraar wood magic zette zijn tas naast het bureau neer om er daarna gewoon naast te blijven staan. Zijn handen verdwenen in de zakken van zijn donkere jeans terwijl hij op de leerlingen die zich hadden ingeschreven wachtte.

Op het moment dat hij dacht dat iedereen binnengedruppeld was, liep hij naar de deur om deze te sluiten en voor een kort moment gleden zijn blauwkleurige ogen over de aanwezige leerlingen heen. ”Goedemorgen iedereen. Fijn dat jullie allemaal uit jullie bed wilden rollen om naar de les te komen. Mijn naam is Riley Jackson en ik ben jullie nieuwe Wood magic leraar. In principe heb ik geen regels. Je mag me noemen zoals je wil, Riley, Master, whatever zolang je toch een beetje respect toont. Wie mij respecteert krijgt het respect terug wat hij of zij verdient. Als je geen respect hebt, behandel ik je ook net hetzelfde als jij mij behandelt, capische? Mooi. Ik stel voor dat we een kleine namenronde doen voordat we met de les starten. Het hoeft geen hele introductie te zijn. Gewoon je naam en leeftijd is voldoende. Als je zelf nog iets meer wilt vertellen mag dat altijd, maak het gewoon niet te langdradig.”Dat was best veel om in een keer te zeggen. Mensen zeiden wel vaker dat hij veel weg had van zijn tien minuten oudere tweelingzus en daar hoorde de hoeveelheid woorden die in een keer zijn mond verlieten ook bij. ”Begin jij maar en dan gaan we zo de klok rond.” De man knikte even naar de dichtstbijzijnde leerling terwijl hij terug naar zijn bureau liep en ervoor ging staan.

Seth, Lyon, Shia, Nariko, Hunter 'nd Olivier

Seth had in haar relatief korte tijd op Starshine Academy de kunst der slapen geperfectioneerd. Ze was in enkele weken van een lichte, korte slaper in een nachtelijke comapatiënt veranderd. Ze sliep diep, moest meerdere wekkers zetten om zich niet te verslapen en had vaak wilde dromen. Ze vond het heel eerlijk niet zo erg. Het was een teken van luxe om zich te kunnen veroorloven zo diep te slapen en ze hield wel van die luxe. In het dorp moest ze altijd op haar hoede zijn. Vaak overnachtte ze met de jagers in het bos, waar ze zelfs in haar slaap op moest letten voor roofdieren. Omdat ze niet wist wat ze miste, vond ze het nooit erg, maar nu ze deze slaapstyle ontdekt had, wist ze wel welke ze prefereerde.

Ze merkte dat ze een stuk meer uitgerust was dan eerst, wat ze toch wel lekker vond. Nu ze diep sliep, hoefde ze geen dutjes meer te doen en was ze minder suffig in de ochtend. Wat wel lekker was. Daardoor had ze tijd om te douchen in de ochtend en leuke kleding aan te doen. Ze had geen last van een tekort aan aandacht vanwege vermoeiing en was altijd op tijd. Zoals een goede leerling zou doen.

Ook vandaag trippelde ze opgewekt door de gangen, op weg naar haar eerste les van de dag. Een veelbelovende Woudmagie les. Ze had er zin in; Sinds ze op Starshine zat, had ze nog niet echt de kans gehad haar Woudmagie te oefenen, terwijl dat uiteindelijk wel een beetje was waarvoor ze hier kwam. Ze vroeg zich af of haar docent iets wist van de goden en spirits uit haar woud. Het waren wel Woudmagie-wezens, dus wellicht. Ze zou het hem vragen aan het eind van de les. Ook moest ze hem eigenlijk om bijles vragen, want ze had nog steeds geen controle over haar magie. Haar docent kon haar vast helpen.

Toen Seth bij het lokaal aan kwam, zag ze de deur al open staan. Nieuwsgierig stapte ze naar binnen en bleef ze even staan toen ze de docent zag. Hij leek jong en was bleek, was het eerste dat haar opviel. Ze stuurde hem een vrolijke maar ietwat voorzichtige glimlach en liep naar een van de achterste tafeltjes. Ze probeerde altijd achterin te zitten: Ze wilde niet dat haar gewei voor anderen voor het beeld zat en met de indrukwekkende grootte en breedte die het ding had, kon ze dat niet vermijden. Ze legde haar tas op de tafel, ging zitten en pakte een notitieboekje, waarin ze een beetje kladderde terwijl de rest van de leerlingen het lokaal in kwamen.

Toen iedereen er was, begon de docent met zijn verhaaltje en stelde hij zichzelf voor. Ze schreef zijn naam op, maar zag niet hoe het andere belangrijke stof voor de les zou zijn, dus bleef ze met haar pen stil in haar hand luisteren. Vervolgens vroeg hij de leerlingen zich voor te stellen. Seth wachtte geduldig tot het haar beurt zou zijn, geïnteresseerd in haar medeleerlingen en wat ze zou leren deze les.

Waarom had hij zich ook alweer voor die woudmagie les opgegeven? Zijn bruine ogen keken verveeld naar het blaadje papier in zijn handen. Op dat blaadje papier stond zijn rooster met daarop de les die hij vandaag had. Over een minuut of vijftien om precies te zijn. Hij had niet eens woudmagie als hoofd of secundaire. Er kwam geen woudmagie in de familie voor.. Niet dat hij wist in ieder geval. Dus waarom had hij zich dan opgeven, onze niet zo leergierige leerling genaamd Olivier. Nou, simpel; De spreuk had hem wel handig geleken, na wat hij erover gelezen en gehoord had. Het velletje papier vouwde de jongen weer op en stak deze in een klein vakje van zijn schoudertas. Uit zijn kast had hij een comfortabele, niet te strakke, donker blauwe spijkerbroek gepakt met daarbij een lichtblauw T-shirt met langere mouwen dan gewoon was. Als schoeisel had de jongen een paar witte gympen aan getrokken. Op een rustig tempo liep de zwartharige jongen, met de donker rode schoudertas half onder zijn arm geklemd, door het kasteel. Zijn donker bruine ogen keken even richting de grote zaal, maar echt honger had hij niet. Op zijn kamer had hij een banaan plus een paar koekjes als ontbijt naar binnen gewerkt dat vond hij al voldoende voor vandaag. In de middag en de avond at hij altijd als een dijkwerker maar 's ochtends at hij minder. Hierna liep hij verder in de richting van het woudmagie lokaal. Toen hij het lokaal binnenkwam zat de leraar er al samen met een leerlinge. Het meisje zorgde ervoor dat Olivier haar even vreemd aankeek. Er groeide een gewei uit haar hoofd én ze had groen haar. Het leek hem veel te echt om een pet of kostuum te zijn.. Alhoewel...? Kort schudde hij zijn hoofd. Het was zijn zaak niet. Hij toverde de brede, gemaakte glimlach op zijn gelaat. 'Goedemorgen Master' sprak hij hem vriendelijk toe. Hierna stak hij kort zijn hand op en nam plaats aan een tafeltje. De donker rode schouder tas zette hij onder het tafeltje en voor zijn voeten neer. Zo wachtte hij rustig op de rest van de leerlingen. Of nou ja, rustig? Helemaal rustig was hij niet want hij bewoog lichtjes met zijn been op en neer want stilzitten was zo niet zijn ding. Eer dat de leerlinge binnen waren richtte de jongen met het kleine litteken onder zijn oog zijn aandacht op de sprekende docent. ”Goedemorgen iedereen. Fijn dat jullie allemaal uit jullie bed wilden rollen om naar de les te komen. Mijn naam is Riley Jackson en ik ben jullie nieuwe Wood magic leraar. In principe heb ik geen regels. Je mag me noemen zoals je wil, Riley, Master, whatever zolang je toch een beetje respect toont. Wie mij respecteert, krijgt het respect terug wat hij of zij verdient. Als je geen respect hebt, behandel ik je ook net hetzelfde als jij mij behandelt, capische? Mooi. Ik stel voor dat we een kleine namenronde doen voordat we met de les starten. Het hoeft geen hele introductie te zijn. Gewoon je naam en leeftijd is voldoende. Als je zelf nog iets meer wilt vertellen mag dat altijd, maak het gewoon niet te langdradig.” klonk diens waterval aan woorden. Het waren duidelijke regels, dacht de jongen zo. Makkelijk, simpel en vanzelfsprekend. ”Begin jij maar en dan gaan we zo de klok rond.” klonk het daarna weer en de leerkracht genaamd Master Riley wenkte naar Olivier. Bij deze woorden knikte de jongen kort. 'Nou emh, Goedemorgen allemaal, Master Riley. Mijn naam is Olivier Sean Hewley en ik ben zeventien jaar oud.' stelde hij zichzelf kort voor met een kleine schouder ophaal en nog altijd die brede, vrolijke, gemaakte glimlach die diende als de jongen zijn Façade. De glimlach gleed net zo makkelijk op als dat je een jas aantrok. Voor hem dan in ieder geval. Zijn donkerbruine ogen gleden naar de volgende persoon die zou moeten spreken.

Eindelijk had ze weer les in Wood Magic. Eindelijk kon ze weer verder groeien in het ding waar ze zo goed in was. Nariko was nog nooit zo blij geweest om vroeg op te moeten staan en zich aan te moeten kleden voor een les. Normaal deed ze dit wel gewoon, maar nu zat er echt enthousiasme in het lijfje van het jonge meisje. Met een grijns was ze opgestaan en had ze zelfs nog een douche genomen, alsof het zo belangrijk was om goed voor de dag te komen. Uit de douche gekomen en te hebben gekozen voor een simpele, donkere spijkerbroek met daar over heen een kleurrijk shirt met vest, begon Nariko haar tocht naar beneden om nog snel even wat te eten te halen voordat de les zou beginnen. Ze had al haar boeken al ingepakt, haar sjaal om haar nek gedaan en stond klaar om te vertrekken om nog even snel haar bruine haren in een staart te doen. Bij nader inzien leek het haar toch geen goed idee en deed ze ze weer los.
Nariko haastte zich naar beneden om in de grote zaal even snel een ontbijtje van een broodje met hagelslag en een beker met versgeperst sinaasappelsap. Het deed haar voor kort denken aan thuis, waar elke ochtend een beker van dat sap klaarstond. Ze mistte die ochtenden waar ze in het opkomende zonnetje buiten kon genieten van de wijde omtrek met de geur van dauw nog vers en de vogels die zachtjes weer begonnen te zingen. Misschien kon ze zo'n plekje ook op de Academy ontdekken. Nog steeds met een goed gevoel en haar nooit eindigende optimisme ging Nariko onderweg naar het lokaal waar ze na al die tijd weer eens les in Wood Magic zou krijgen. Ze wist het lokaal meteen te vinden en spurtte half naar binnen. Er waren nog twee andere mensen, maar Nariko kon ook begrijpen dat er vast meer moesten komen. Er was een jongen met donker haar die duidelijk ouder was dan zij en een meisje met een gewei. Wow, iemand was hier duidelijk een Wood-magician fanaat. Nariko glimlachte vervolgens naar de leraar, oh ze vond hem nu al geweldig, en nam plaats ergens in het midden, haar tas aan de zijkant zettend.Verwachtingsvol wachtte ze tot de rest was binnengedruppeld en luisterde toen naar de leraar die zijn les begon. Riley was de naam, Nariko moest toegeven dat ze het leuk in de oren vond klinken. Ze draaide haar hoofd naar de bruinharige jongen die begon met vertellen. Olivier, ook al zo'n gezellige naam. Nariko glimlachte, maar die vervaagde even kort toen het bleek dat de jongen haar aankeek en er nu van haar werd verwacht dat ze zich voorstelde. Haar handen friemelde even aan haar shirt en vervolgens opende ze haar mond. 'Euh.. Hoi.' Begon ze wat verlegen en ze glimlachte zwakjes. 'Ik ben Nariko Etsuko, ik ben 14 jaar en uh.. ik kom van Gren.' Was haar introductie. Niet te lang, informatie was duidelijk, ze verdiende wel een schouderklopje. Haar ogen dwaalden vervolgens naar de andere leerling die zich voor moest stellen en ze keek hem/haar bemoedigend aan. Als de verlegen Nariko het kon, kon iedereen het wel.

Hunter ademde diep in en liet de lucht via een tevreden zucht uit zijn mond weer ontsnappen. Het was goed te merken dat het lente was en dat het weer elke dag een beetje mooier werd. Die ochtend was al prachtig begonnen en zijn eerste les van vandaag was woudmagie. Een van de weinige lessen waarbij je hem niet zou zien spijbelen. Hij kon zich de dag nog herinneren dat ze erachter kwamen dat Hunter magie in de vingers bezat. Zijn moeder was buiten zinnen geweest van blijdschap om zoiets stoms als een plantje op commando kunnen laten groeien. Maar voor hun dorp was het heel wat. Weinig Hutan in hun stam werden geboren met magie. Hunters moeder kon het, maar zij was niet geschoold en ook niet erg sterk. Zijn vader bezat geen magie. Maar hun drie kinderen wel, al deed Valter niet veel met zijn gave. In zijn overtuiging was hij binnen de stam voor andere dingen nodig. Maar Hunter en zijn jongere zus Catalina waren geïnteresseerd in dit deel van hunzelf en met de hulp van een studiebeurs die hen door de Grenaanse regering was aangeboden, konden ze lessen volgen op Starshine. Dus met hernieuwd enthousiasme rende Hunter de laatste paar meters over het grasveld om niet te laat te zijn voor deze les.

Zijn heldere groene ogen keken de andere leerlingen aan die zich ook voor deze les hadden aangemeld. Hij stak er weer lekker tussenuit met zijn donkere huid en schoenloze filosofie. Hij had zijn voeten snel gewassen nadat hij naar buiten was geweest, maar hij verdomde het om schoenen te dragen. De enige uitzondering die hij maakte was wanneer het sneeuwde, anders vroren zijn tenen eraf. Maar nu het weer begon om te slaan lagen zijn laarzen weer in de kast te verstoffen. Hij wachtte rustig af tot het zijn beurt was zich voor te stellen, ondertussen repeteerde hij de namen van de leerlingen die al aan de beurt geweest waren in de hoop ze te kunnen onthouden. Het was even stil nadat het meisje dat zichzelf net Nariko had genoemd klaar was met vertellen. Daarna stond hij, enthousiast als altijd, op van zijn stoel. 'Mijn naam is Hunter. Ik kom van Gren en ben zeventien jaar,' vertelde hij. Meer was niet nodig en hij moest zich inhouden om niet in onzinnig gebabbel te vervallen. Hij ging weer zitten en gaf het woord aan de volgende.

Lyon was nog niet zo lang op school en hij had nu al les. Hij zuchtte diep terwijl hij zocht naar zijn spullen op zijn kamer. Daarna keek hij op de klok die in zijn kamer hing. Even dacht hij na. Hoe laat was het nu? Toen schrok Lyon, hij moest opschieten, anders was hij te laat. Dan maar vliegen, zei hij tegen zichzelf en nam zijn Kolibri-achtige dierenvorm aan. Zijn tas met een aantekeningsschrift en zijn etui kon hij deze keer niet meenemen. Hij was geen roofvogel die een tas van een kilo kon dragen.

Lyon moest zich beter concentreren tijdens het vliegen, anders botste hij weer tegen een glazen raam aan. En het feit dat ik niet goed wist waar zijn lokaal was. Lyon ging op zijn intuïtie af en vond gelukkig snel het Wood-magic lokaal. Hij gaf zichzelf een schouderklopje nadat hij weer was veranderd in een mens. Zo dom was hij blijkbaar toch niet.

Lyon stapte het lokaal binnen, enigszins nerveus. Wat was hij in hemelsnaam aan het doen? Hij was op een school, omgeven door magie. Zijn vader zou door het lint zijn gegaan als hij erachter kwam. Hopelijk kwam hij er niet achter, anders zou hij geen lid meer van de familie zijn. En dan was er nog het magie gedeelte. Zijn vader had hem altijd geleerd niet te vertrouwen op magie, dat was voor zwakkelingen en wat ging Lyon doen? Juist, magie leren beheersen. Zijn eerste les was niet eens gebaseerd op luchtmagie, zijn eerste element. Lyon vroeg zich vooral af of hij het nog in zijn vingers had. Het was lang geleden dat hij magie gebruikte, maar hij zag wel een voordeel. Hij kon het goed gebruiken tijdens boogschieten.

Lyon keek even rond in het lokaal. Het eerste wat hem opviel, was het meisje met het gewei. Lyon glimlachte. Hij kon de vloekende woorden van zijn vader in zijn hoofd horen. Dat meisje was zwak, wilde de aandacht trekken, wist niet te vechten voor haar geloof. Maar zo dacht Lyons vader altijd. Lyon zelf had echter een andere filosofie. Tuurlijk was Lyon het er een beetje mee eens, maar zo was hij opgegroeid. Lyon besloot niet te oordelen op uiterlijk en koos een verstandige plaats om te zitten. Niet in het midden, maar tegen een wand. Zo kon hij een beetje de kat uit de boom kijken.

Dat was zijn tactiek voor de komende weken. Afwachten wat er zou gebeuren. Niks zeggen, voordat hem iets werd gevraagd. Hij keek nog even naar de andere leerlingen. Ze waren allemaal zo anders. Lyon hoopte dat hij hier een plekje kon vinden. Ergens waar hij thuis hoorde, maar veel vertrouwen had hij niet.

"Hallo, mijn naam is Lyon. 18 jaar" zei hij nadat een andere klasgenoot klaar was met spreken. Daar moesten ze het meedoen.

Zijn blauwe ogen gleden voor een kort moment naar de eerste dame die binnenkwam en met een knikje begroette hij haar voordat ze helemaal achteraan in het lokaal plaats nam. Hij kon wel begrijpen waarom ze helemaal achteraan ging zitten. Riley was niet het soort persoon dat mensen snel beoordeelde, maar dat hield hem niet tegen om zijn blik iets langer op het groenharige meisje te laten rusten dan gepast was. Pas na een paar seconden scheurde hij zijn blik van haar af om zijn aandacht op de volgende leerling te werpen. Een jongen deze keer wiens blik net als de zijne gedaan had direct naar het meisje achteraan leek te glijden om daarna een glimlach op zijn gezicht te toveren en plaats te nemen achter een van de banken nadat hij een begroeting had geuit. Dat waren er al twee, nog drie te gaan. De derde persoon die binnenkwam was weer een meisje. De laatste van het vrouwelijke geslacht die zich voor deze les had ingeschreven als hij het zich goed herinnerde. De mannen waren dus in de meerderheid vandaag. Na het meisje kwam een jongen met een donkerdere huidskleur dan al de rest en eentje die het nodig leek te vinden om geen schoenen aan te trekken. Riley had alleen even oogcontact gemaakt met de jongen en hij had zijn beide wenkbrauwen voor een kort moment opgetrokken. De vraag was duidelijk leesbaar geweest in zijn ogen: waarom geen schoenen? Voordat hij er echter op in kon gaan, kwam een van de laatste leerlingen al binnengestapt en was hij bijna gedwongen om zijn aandacht op die persoon te vestigen. Hij was nog net op tijd in tegenstelling tot de leerling die hij nog verwachtte. Niet dat hij met deze groep al niet zou kunnen werken, maar het was altijd fijn als je volledige klas aanwezig was. Na nog een paar minuten gewacht te hebben, sloot Riley dan uiteindelijk de door van het klaslokaal om daarna aan zijn uitleg in verband met de regels die in zijn klaslokaal golden te beginnen.

De man knikte bij elke leerling die zijn naam, leeftijd en in sommige gevallen hun afkomst vertelden. Mooi, dan zaten er toch een paar mensen tussen die wisten hoe je met woudmagie om moest gaan. Riley ging er toch vanuit dat de mensen die van Gren afkomstig waren toch de basisprincipes ongeveer kende. De man zelf kwam van Nova en ondanks het feit dat hij Gren al met ontelbare bezoekjes vereerd had, had hij geen idee hoe de kinderen daar juist werden opgevoed. In elk huishouden ging dat anders, daar moest hij rekening mee houden. Rileys blik gleed even terug naar het meisje met het gewei achteraan. Deze keer niet om haar te bestuderen, maar om te wachten totdat ze zich had voorgesteld. ”Vergeef me moest ik je naam verkeerd uitspreken of door elkaar halen met iemand anders. Ik ben eerlijk gezegd nooit goed geweest in het onthouden van namen.” Zijn mondhoeken krulden om in een lichte grijns voordat hij richting zijn bureau liep en ervoor bleef staan. ”Het onderwerp dat vandaag in de les gaat behandelt worden is distinguish. Zoals de naam al zegt is het de bedoeling dat we leren hoe we bepaalde zaken aan het oog kunnen onttrekken. Voor nu oefenen we in het lokaal om de spreuk zelf onder controle te krijgen. Als iedereen ongeveer weet wat hij of zij moet doen, kunnen we naar buiten gaan om het daar uit te testen. Ik heb voor jullie allemaal een kubus gemaakt uit plastiek meegebracht. Het ding is niet zo erg groot wat het een perfect voorwerp maakt om op te oefenen. Als het eenmaal lukt om de kubus als het ware te laten verdwijnen, mogen jullie best gebruik maken van eigen voorwerpen.” Terwijl hij de uitleg over de kubussen gaf, had hij de vijf voorwerpen uit zijn tas gehaald en deelde hij ze een voor een uit aan de leerlingen. Op zijn eigen bureau werd er ook eentje neergezet waarna hij op zijn stoel ging zitten. ”Dit is een les woudmagie. Het is dus de bedoeling om zaken zoals planten, mos of andere dingen die je in de natuur tegenkomt te gebruiken. Het is de bedoeling dat je je concentreert als je die zaken probeert op te roepen. Probeer voor je te zien hoe het mos op je voorwerp groeit of hij planten zich eromheen krullen. Hoe maar van die dingen je gebruikt, hoe onherkenbaarder je je voorwerp kan maken.” Planten begonnen zich rond zijn eigen kubus te krullen en na een paar minuten leek het alsof er gewoon een hoopje afgesneden linialen op zijn bureau lagen. ”Natuurlijk zouden mensen nu nog weten dat er zich daar iets bevind, daarom gaan we laten ook naar buiten. Ze kan je je voorwerp als het waren een laten worden met de natuur, maar daar komen we later nog wel op terug. Probeer nu zelf maar wat de prutsen met je kubus en als er vragen zijn mag je ze altijd stellen.”[/b]

In die paar minuten dat hij de klas binnengekomen was en een plekje had gezocht was zijn blik naar de docent gegaan om daar voor een kort moment oogcontact te leggen. Hij zei niets, maar zijn blik was duidelijk in zijn onuitgesproken vraag. Een blik die Hunter alleen kon beantwoorden met een brede glimlach die bijna leek te zeggen: waarom wel? Al snel na zijn binnenkomst waren ook de andere leerlingen binnen gedruppeld had was Master Riley met zijn les begonnen. Het voorstelrondje was al snel afgerond en Hunter ging in gedachte alle namen van zijn medeleerlingen nog eens af. Zijn gedachten werden verstoord door hun docent die met de uitleg begon van wat ze die dag in de les gingen behandelen. Normaal gesproken was Hunter uit "gezoned" met zijn mentale aanwezigheid om zijn eigen stroom aan gedachten af te maken. Maar woudmagie was iets wat hem interesseerde en waar hij ontzettend enthousiast van was. Daarom deed zich vandaag het zeldzame geval voor dat hij oprecht oplette en luisterde wat de leraar hem te vertellen had. Al snel kregen ze allemaal een kubus uitgedeeld en een opdracht mee. Hunter zette de kubus op de houten tafel en staarde er voor de eerste vijf minuten eigenlijk alleen maar naar. Hij had gedacht dat hij deze lessen met een hand op zijn rug gebonden kon uitvoeren. Maar de opdracht leek toch lastiger dan hij had gedacht. Uiteindelijk kreeg hij een idee en sloot hij ogen. Hij legde zijn handen op de tafel. De boom waar het hout ooit vandaan was gekomen was natuurlijk al heel lang dood. Maar hij kon nog steeds kleine flintertjes leven voelen in het hout. En dat was genoeg om het hout te laten kruipen. Langzaam en gestaag breidde het hout zich uit tot het de wanden van de kubus bereikte. Het wikkelde de kubus in tot het dezelfde oppervlakte had als het hout van de tafel. Als je recht zou kijken zou je nog steeds een kubus zien staan. Maar vanuit de juiste hoek leek de kubus net samen te smelten met de tafel. Met een kleine glimlach keek Hunter naar het resultaat. Het was niet geweldig, geen tien. Dat zag hij ook wel. Maar toch zeker een mooi zesje, toch?

Olivier had geluisterd naar het voorstel rondje, had iedereen tijdens hun voorstellen aangekeken, en was er achter gekomen dat hij niet had gezegd waar hij vandaan kwam of wat zijn magie soorten waren. Ach, zo erg was dat ook weer niet. Als mensen meer over hem wilde weten konden ze het altijd vragen. Of ze een antwoord zouden krijgen was dan nog maar af te wachten, dat lag natuurlijk helemaal aan de vraag die gesteld zou worden. Met een korte zucht richtte hij zijn aandacht weer op de leraar gelegd en had geluisterd naar diens uitleg. Het klonk simpel genoeg, al zou het niet zo simpel zijn om het uit te voeren. De zwartharige jongen had overigens zelf niet echt woud magie. Maar dat had hem er niet van weerhouden zich voor deze les in te schrijven. Het was een geweldig handige spreuk. Iedere leerling had een kubus gekregen die ze moesten bedekken met takjes, balderen, wortels, bloemen. Eigenlijk alles wat met woudmagie te maken had. Alles wat de flora te bieden had. Rustig ademde hij in en uit om zich te richten op zijn magie en zijn energie. De meditatie oefening van Luna deed hij braaf iedere dag, dit ook omdat hij zo snel mogelijk zijn magie wilde kunnen gebruiken. En het feit dat hij zelfs al moeite had met zijn hoofdmagie, aarde, had er flink in gehakt. Dus was deze jongen er van overtuigd dat het hem niet zo lukken? Nee, dat niet maar hij gaf zichzelf geen grote kans van slagen. Maar dat boeide hem niet. Hij was hier met een reden en hij wilde deze spreuk leren. Als er ooit iets was wat hij moest verstoppen was deze spreuk daar perfect voor. Zijn handpalmen draaide hij richting het plafond, richtte zijn donker bruine ogen op de kubus en de taak en focuste zich op de taak die er voor hem lag. De magie stroomde door zijn lichaam en stroomde als kleine stralen energie uit zijn vingertippen. Een lichte bons maakte zich bekend ter hoogte van de zwart harige jongen zijn slaap doordat hij zijn kaken stijf op elkaar had geklemd in concentratie. Dit alles maakte niet erg veel uit. Want meer dan een paar magere, bladerloze, lelijke takjes kwamen er niet te voorschijn. De kubus was nog goed zichtbaar van alle kanten. Een blik op de jongen met de Mokka huidskleur (was zijn naam niet Hunter?) en diens kubus lieten het merken dat het hem wel gelukt was. De kubus was goed één geworden met die tafel. Niet die van Olivier. Die zat er maar kaal bij en met een Boze zucht liet hij zijn handen zakken om dan maar pissig naar die rot kubus te staren. Hij wilde gewoon dat het hem lukte. En dus probeerde hij het nogmaals. Hij stopte pas toen de hoofdpijn ondraaglijk werd en hij werd afgeleid door een natte, warme en licht kleverige substantie die zijn mond binnen liep en smaakte naar ijzer. Met een handbeweging veegde de jongen er met zijn hand overheen en keek kort fronsend naar de rode kleur die er nu op zijn handrug zat. Oh, geweldig. Nu had hij nog een bloedneus ook! Dit was zeker niet zoals hij deze les had voorgesteld. Echt veel had die tweede poging niet uitgemaakt. Er waren maar drie kleine takjes uitgekomen die aan de bovenkant met elkaar verstrengeld waren. Aan het uiterste puntje zat één klein, felgroen blaadje. Prachtig. Nou, niet dus. Hij had hoofdpijn, een rottige bloed neus en een stomme kubus die niet bedekt wilde raken door die vernuftige takken. Hij hoopte maar dat het snel ietsjes beter zou gaan en niet erger werd of dat zijn magie hem helemaal faalde.

PROFILE MAGICIAN

» Dark Magic Les 2~ Zelfverdediging Light Magic
» [Dark Magic Les 1] Moon Magic
» Alex Wood
» Water and Vines. Ice and Wood
» Wood carving, drawing, dancing and stuff.

[Wood Magic] Distinguish

[Wood Magic] Distinguish

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen