Het was vandaag twee weken geleden dat ze op een bank geploft was en een gesprek begonnen was met iemand die ze helemaal niet kende. Een jongen met warrig groen haar en een relaxte houding, ja, Waylon. Om eerlijk te zijn had ze in het begin niet verwacht dat ze het eigenlijk gezellig zou vinden; de reden waarom ze was gaan zitten was dat ze geen zin had om haar tussenuur op een zogenaamd nuttige manier te besteden. In de slaapzaal was echter zo weinig te doen geweest dat ze uit pure verveling naar beneden gegaan was en bijna Waylon's benen geplet had. Het gesprek dat erop volgde had ze gezellig gevonden, leuk. Net als Waylon; hij was vrolijk en nog grappig ook. Zo was het dus gekomen dat ze hier stond, een afspraak gemaakt onder het fanatiek eten van chips en het maken van grapjes. Op naar Puffoon.
Wat zenuwachtig trok Wren haar kleding recht. Zoals 'beloofd' had ze haar wekker lekker laat gezet, zodat ze op tijd zou zijn voor de shuttle maar zichzelf niet meer dan een half uur zou gunnen om kleding uit te zoeken en haar haar te kammen. Waylon's moeder was toch mode-ontwerpster! Uiteindelijk had ze een legging aangedaan, samen met een donkerblauw rokje dat uit laagjes bestond. Erbovenop droeg ze een iets lichter blauw hemdje met spaghettibandjes, waar ze een zwarte bolero [wat een vaag woord eigenlijk :3] over aangedaan had. Hopelijk was dat acceptabel voor zijn ouders, anders moest ze maar heel snel iets anders aan gaan trekken. Wren had een schoudertas mee met wat extra kleding, lunch voor onderweg en dingen als een kam. Ze zou immers een weekendje in Puffoon blijven, misschien bij haar ouders.
Ze keek op haar mobieltje. De klok daarop liep wel wat voor, maar ze wilde de shuttle toch niet missen! Zonder Waylon gaan was ook nogal lullig. Nou ja, hij zou toch wel komen? Anders was ze wel heel erg 'gedumpt' ook al hadden ze niets. Hoe noemde je dat dan? Ze hing de tas over haar andere schouder en zag dat de shuttle er al aan kwam. Op het platform stond nog niemand anders; de uitverkoop was vorige week geweest, dus die meiden hoefden deze week niet meer. Nou, hij mocht nu wel eens komen! Rustig, gewoon jezelf blijven hier en daar ook. Dan kwam alles wel goed. Ze dacht even aan Nina's 'tips' om een beetje leuk over te komen. Dit wilde ze nu niet verpesten.

- Waaayloon! :3

Waylon schrok wakker. Klopte het nou echt? Was hij werkelijk door zijn wekker geslapen. Verwilderd keek hij op het klokje dat naast zijn bed stond. "SH*T" Mompelde hij terwijl hij de lakens van zich af gooide. Gehaast stond hij op en trok een jeans uit zijn kast. Rennend van de badkamer naar zijn kast, naar zijn tas en weer naar zijn kast, ondertussen zijn broek aantrekkend. Bij de badkamer zijn tanden gepoetst en vervolgens wat spullen in zijn rugtas gepropt. Terug naar zijn kast om er een shirt uit te trekken, joost mocht weten wat er op stond, en zijn schoenen aan getrokken. Zijn jas greep hij van de kapstok af en zijn tas zwaaide hij om zijn schouders. Het was een wonder als hij het zou redden, en hij zou zeker balen als hij het niet zou redden. Door de haast had hij zijn haar niet kunnen doen en dat stond verwilderd alle kanten op, echt een bedkapsel. Zijn shirt bleek een vaal grijs te zijn met diertjes er op. Waarom had hij die dan ook in weet ik het wie's naam meegenomen. Hij liet geërgerd een zucht ontsnappen toen hij verder liep. Nouja lopen was het niet meer. Het was meer rennen. Hij kon niet te laat komen. Hij had echter ook echt geen idee wat hij in zijn tas had gestopt. Hij had maar wat uit zijn kast getrokken, en anders had hij thuis nog het een en ander liggen. Hij had inmiddels zijn ouders en de rest wat er bij hem thuis liep al geinformeerd en die waren zeer verrast geweest dat hij gezelschap mee nam. Echter hadden zij nog geen idee wat voor gezelschap. Hij zag voor zich het platform al opdoemen en versnelde zijn pas aangezien de shuttle er al stond. Hij zag een schattig uitziend meisje ervoor staan wachten en een glimlach verscheen op zijn mond. Hij verminderde vaart en stopte bij Wren. Haalde even diep adem. "Sorry sorry sorry, was door mijn wekker heen geslapen." Hij haalde nog eens diep adem en gaf een zoen op haar wang. "Lets go!" Grinnikte hij terwijl hij haar hand pakte en haar mee trok naar de shuttle. In de shuttle ging hij naast haar zitten. Bekeek haar even goed en grijnsde toen. "Wat zie je er leuk uit. Toch niet speciaal een half uur extra voor je kast gestaan, hiervoor?" Hij grinnikte even en gaf haar een knipoog. Zijn hoofd liet hij naar achter vallen, in zijn nek, en hij zuchtte nog eens."Even bij komen."

Nu? Nee.. Nu? Wren! Ze kon zichzelf wel tegen haar hoofd slaan; wat een zenuwenkind was ze toch in één keer! Lekker dan, ze moest wel een beetje ontspannen voordat ze in Puffoon was! Dat zou echt zo'n heerlijke indruk maken. H-ho-hoi, i-ik ben.. Nee, dat was zo vreselijk! En zo was ze normaal ook niet, en Nina en Waylon hadden haar op het hart gedrukt zichzelf te zijn! Oké, relax.. Adem in, adem uit, adem in, adem in.. nee, uit! O, dit werkte ook nooit bij haar! Ze stopte haar mobieltje terug in haar vestzak, omdat ze het anders waarschijnlijk zou laten vallen. Door de ritsjes kon het er toch niet uitvallen. De shuttle stond er nu. Wren glimlachte even vriendelijk naar de chauffeur, die op zijn horloge tikte en zei dat hij nog wel even wachtte, maar niet voor eeuwig. Natuurlijk niet, dat was ook niet de bedoeling. Een snel bewegende gestalte verscheen uiteindelijk. Dat moest Waylon wel zijn! Wren stak haar hand naar hem op. Waylon kwam snel dichterbij, hij had waarschijnlijk gerend. Voordat ze hem goed kon bekijken sloeg ze haar ogen al snel neer, vanwege de zoen die ze op haar wang voelde. Normaal werd ze niet zo begroet, al vond ze het niet erg. In de seconde die volgde werd ze meegetrokken de shuttle in, langs een chauffeur die haar met een vage glimlach aankeek, blij dat hij eindelijk weg kon. Ze plofte naast Waylon in een zitje en keek hem aan. Zijn haar zat helemaal door de war, wat wel paste bij zijn excuus; verslapen. Ze geloofde hem direct. Hij had een vaag maar grappig shirt aan, waarschijnlijk ook van zijn moeder. 'Bijna,' grapte ze. 'Nee hoor, het kostte me maar tien minuten. Je hebt de hele reis nog om uit te rusten. Handige wekker heb jij,' grinnikte ze. 'Ik was al bang dat je niet meer zou komen,' zei ze daarna, met een stem die in het midden liet of het nu een grapje of serieus was. 'Maar het is je vergeven,' grijnsde ze. Met een schok vertrok de shuttle. Misschien had ze haar tas dicht moeten doen. Het ding viel op de grond en een paar spullen rolden eruit. Nu was ze helemaal blij dat de shuttle zo goed als leeg was! Snel begon ze alles op te rapen. 'Vandaag wordt echt een heerlijk onhandige dag, verzuchtte ze, met een halve grijns. Waarom deed ze ook zo gestrest?

Waylon voelde dat Wren wat gestrest was. Hij grinnikte bij haar opmerking van haar kleren. Maar 10 min. Als ze eens wist. Zo'n slechte combinatie van kleding die hij aan had kon je ook maar in een minuut bij elkaar grijpen. Ach als hij thuis was zou hij wel wat anders aan trekken, iets wat beter was. En lekkerder zat. Dat shirt moest hij echt eens weg doen, het was veelste strak voor hem. "Pff.. Ik heb me nog nooit zo gehaast. Het is nog vermoeiender dan sporten zelf." Zuchtte hij. "Ik weet eerlijk gezegd niet of hij wel echt is af gegaan, maar ik beloof je, ik ben een ster in verslapen oftewel door de wekker heen slapen. Dat zal je nog wel merken." Waylon keek Wren even verbaast aan. Hij en niet komen, dan kende ze hem blijkbaar nog niet zo goed. Wat ook behoorlijk logisch was. "Tuurlijk kom ik. Daar hoef je niet bang voor te zijn hoor. Je wordt nog eens gek van me." Grinnikte hij. Hij gaf een knipoog naar haar toen ze zei dat het hem vergeven was. "He, gelukkig, ik was al bang. Stel je voor dat je het me niet vergaf. Dan werd het nog een leuk weekend." grijnsde hij melodramatisch. Hij voelde de shuttle vertrekken waardoor Wrens spullen op de grond vielen. Hij boog zich voorover en raapte wat spullen op om het vervolgens in de tas van Wren te stoppen. "Ach, maak je geen zorgen. En je moet niet zo stressen, het komt allemaal goed." Glimlachte hij liefjes naar haar toe. Hij ging weer recht zitten "Ben je er wel een beetje klaar voor? Hoewel je het niet echt hoeft te zijn. Er zal waarschijnlijk niemand thuis zijn.." Zei hij, zijn zin afmakend in zijn hoofd; zoals altijd. Ja misschien het een en ander qua personeel. Maar daar merkte je ook niks van. Hij grijnsde even, keek uit het raampje. Naar Puffoon toe was misschien wel de langste rit. "Weet jij nog een leuk spelletje om te spelen?"

-- Zooow. heb een beetje het idee dat ik inspi loos ben.. Uhmm.. slaan we de rest van de trip over?

- Yep, goed idee :3 -

'Het is je geraden ook, dat je komt,' grijnsde Wren, terwijl ze hem een por gaf. Opschieten was vermoeiender dan sporten, daar was ze het mee eens; opschieten was inclusief stress. Zij was iemand die over het algemeen alleen gestrest raakte als ze iets belangrijk vond, voor de rest was ze, zoals haar vrienden zeiden, 'relaxt'. Op de één of andere manier kwam dat er vandaag alleen niet zo uit. Waylons melodramatische glimlach was grappig om te zien, hij kon al net zo grappig kijken als knipogen. Maar die wenkbrauwenmove was onovertroffen! Alles goed komen? Fingers crossed! Stel je voor dat die ouders haar niet mochten, niet moesten of wat dan ook? Kijk, daar ging ze weer.. Wren haalde even diep adem en gooide de laatste spullen in haar tas. 'Ik doe m'n best..' zei ze, nog een keer diep adem halend. Oké, het kwam goed, het kwam goed.. O, er was niemand thuis? Dat klonk wel een beetje verkeerd, bedacht ze met een scheve grijns, maar dat besloot ze maar niet te zeggen. 'Ehm.. Boter kaas en eieren,' grapte ze, als spelletje. Simpel maar toch competitief.
- Skip >>> -
Ze greep het hengsel van haar tas toen de shuttle opnieuw met een schok stopte, om te voorkomen dat ze opnieuw haar spullen moest gaan rapen. 'Héhé, daar zijn we dan!' Ze tilde haar tas op, trok haar rokje recht en liep door het gangpad naar voren. De chauffeur mompelde gedag, wat zij ook deed. Wren knipperde met haar ogen tegen het toch wel wat fellere licht buiten en liep wat verder het platform op. Ze waren nu wel in Noord-Puffoon, maar ze wist helemaal niet waar ze naartoe moest. Wren draaide zich om om te kijken of Waylon ondertussen ook uit de shuttle was. 'Oké, wees mijn gids,' zei ze, met een gebaar van haar hand. Hier zou ze echt zo verdwalen.. Waylon was in ieder geval herkenbaar met dat vage shirt, dus ze zou hem niet zomaar kwijt raken in de massa. Hopelijk was zijn huis geen kilometers verderop, anders moesten ze straks nog met de auto. Morgen zou ze hem wel meeslepen naar haar ouders, die wilden hem vast wel zien. Kon ze gelijk Robin z'n shirt geven. Ze glimlachte naar Waylon. 'Ik ben blij dat ik terug ben!'

- Ja heuwr :3 -

Wren knikte net dat ze het ermee eens was om mee te gaan, toen Waylon haar alweer meesleurde. Na een paar seconden had ze zijn tempo gevonden en liep met hem mee. Hij liep best snel, vergeleken met haar nogal slenterende standaardpasjes. Ze liet haar blik over de huizen glijden, die allemaal groot waren, enorm in haar ogen en die uit leken te willen wasemen dat de eigenaars geld hadden. Niet haar favoriete buurt, om eerlijk te zijn. Ze probeerde de steeds aanwezige zenuwen wat te onderdrukken. Het had toch geen zin om zenuwachtig te zijn? Maar stel je voor dat zijn ouders net zo dachten over mensen van Zuid-Puffoon als sommige die zij kende? Waylon had wel gezegd dat het niet zo was, maar toch... Ze slikte onhoorbaar en zette een glimlach op die er gelukkig niet fake uitzag, terwijl ze Waylons blik volgde, op zoek naar het desbetreffende huis. Uiteindelijk bleven ze staan voor een huis dat wellicht niet zo opviel als de anderen, maar naar haar normen nog steeds groot was. Héél groot. De tuin was kleurig, wat haar eerst even ontging omdat ze naar het huis staarde. 'Wow. Dat is best een groot huis,' concludeerde ze. Toen pas viel haar blik op de man die in de tuin te werken stond. Wren zwaaide even naar hem, hoewel hij niet echt leek te reageren. De tuinman? Wow, ze waren echt rijk. Ja, wat had ze dan verwacht? Geen krot in ieder geval. Ze volgde Waylon naar binnen, gaf haar jas en keek de hal rond. De hal alleen al was groot en dat wilde wat zeggen. Ze keek naar de grond en spotte een klein hondje, wat blaffend bij haar stond. Waylon pakte haar op. Wren gaf Pretty een paar aaitjes en grinnikte. ´Wat een schatje!´ Haar hart smolt nu eenmaal bij het zien van kleine dieren. Ze kreeg een glas cola aangereikt, wat ze aanpakte zonder dat ze het echt merkte, nog teveel aan het rondkijken, hoewel het nogal onbeleefd over moest komen. ´Jullie huis is echt.. groot! En mooi,´ concludeerde ze, terwijl ze een slok cola nam en het glas even neerzette. Net op tijd, want nog geen seconde later zwaaide de deur open en stapte er een ontzettend vrolijk iemand naar binnen. Waylon stelde haar voor als zijn moeder. Wren wilde net gedag zeggen toen ze ineens een knuffel kreeg. Dat kon niet iedereen zeggen, dat hij/zij een knuffel van Stella gehad had! 'Hallo mevrouw,' zei ze, wat overdonderd. Wren werd weer meegetrokken en plofte naast Waylon op de bank. Al die indrukken die op haar afkwamen. 'Geeft niet, ze lijkt me hartstikke aardig,' lachte Wren. Ze was nog steeds onder de indruk van het huis, wat ook wel aan haar te zien was. 'Ik moet bekennen dat ik nog nooit in zo'n huis ben geweest!' gaf ze toe. Nou, Waylon zou wel schrikken van haar huis! Ze zette haar tas tegen de bank en keek nogmaals om zich heen, ze wist er niet zoveel over te zeggen. 'Jullie wonen echt mooi!'

Wren was vrijwel de heletijd stil geweest. Het enige wat ze er uit had kunnen gooien was iets over het huis. Waylon grinnikte elke keer bij haar opmerking. Zijn moeder maakte, toen ze een knuffel aan Wren gaf nog een opmerking, voor Waylon haar weg stuurde. "Noem me toch geen mevrouw! Ik ben gewoon Stella." Stella verdween net zo snel als ze gekomen was. Maar net zo snel als ze weg was kwam ze ook zo snel weer terug. Waylon hoorde haar al weer druk bezig zijn op de gang en riep bij voorhand al dat ze rustig moest blijven. Ze was weer eens aan het doordraaien. "Let maar niet op haar. Ze draait nog al snel door. Zo af en toe." Legde hij uit. Hij grijnsde bij haar woorden. "Dankje. Maar echt, het steld niks voor, je wilt niet bij de buren komen. Daar mag je niks aan raken, anders wordt het vies." Grijnsde hij. "Dat is niet waar, lieverd!" Riep Stella achter de deur vanuit de gang. De buren waren een van zijn moeders beste vriendinnen. De deur zwaaide open en daar stond ze weer. "Je weet dat dat niet zo is." Stella plofte naast Wren op de bank. "Chloë is een hele goede vriendin van mij. En ze is netjes, maar ze vind het echt niet erg als je iets aanraakt. Dat vind Wayly maar zo." Waylon rolde met zijn ogen. "Mam." Zei Waylon op een rustige toon. Zijn moeder keek hem even vragend aan en door een bepaalde blik in de ogen van Waylon knikte ze lichtjes. "Wil je wat eten Wren? Je hebt vast een lange reis achter de rug." Waylon kuchte zachtjes en nam een slok van zijn cola. Zijn moeder vond het altijd te leuk om te blijven hangen, al vond Waylon het vaak anders. En alsof het niet erger kon, liep zijn moeder naar de keuken om wat in de kastjes te rommelen. Vervolgens kwam ze met een bak met chips terug. Iets waar Waylon totaal geen zin in had. "Dankje mam." Hij maakte met zijn ogen een beweging naar de deur en zijn moeder verdween weer naar de gang. Waylon zuchtte zachtjes. Hij werd soms zo gek van zijn moeder.

--pff.. hij is wat korter dan ik wilde maar heb het een beetje druk

- Sorry voor de late reactie! -

De vrouw die haar omhelst had mocht ze in ieder geval gewoon Stella noemen. Dat was al wat, het haalde wat van de zenuwen weg. Halleluja! Straks zat ze hier als de één of andere stresskip.. Ja, dat deed ze al. Anyway, gewoon negeren. Wren keek grijnzend naar Waylon. 'Je moeder komt in ieder geval wel heel aardig op me over,' zei ze, opgelucht. Stella leek haar echt een aardige vrouw. 'Nu snap ik waarom ze zulke vrolijke kleding kan maken,' grinnikte Wren. Waylon maakte een opmerking, die direct teniet werd gedaan door zijn moeder. Het gebekvecht was wel grappig om aan te horen, vooral omdat het niet vijandig of wat dan ook was. Wren schoot een beetje in de lach, maar probeerde het in te houden. Stella plofte naast haar op de bank en begon haar zoons stelling te weerleggen. Wayly.. Aww! Wren kon haar lach nu niet helemaal meer inhouden. Ze miste de verstandhouding tussen Waylon en zijn moeder helemaal. 'Wie moet ik nu geloven,' grapte ze. Ach, misschien viel het wel mee, al was dit huis een stuk minder rommelig dan dat van haar. 'Bij ons is het pas een rommeltje! Alles krijgt iedere week een andere plaats,' lachte Wren. Zij hadden dan ook geen schoonmaakster, maar goed. Stella vroeg iets en voor Wren antwoord kon geven kwam ze alweer terug met chips. Wren keek even naar Waylon, die gezond moe leek te zijn van zijn moeder. Ze glimlachte zo beleefd mogelijk. 'Bedankt,' zei ze. Ze verdween weer naar de gang. 'Ik krijg nu echt een flashback naar school,' zei Wren, denkend aan die keer op de bank dat ze met Waylon in gesprek was geraakt. Chips en een bank, leek toch precies? Ze keek nog eens rond. 'Waar mag ik mijn spullen dumpen?' vroeg ze toen. Als ze bleef logeren, nam ze aan dat dat niet op de bank was.. Dit huis had in ieder geval genoeg kamers!

Waylon keek wat geïrriteerd naar zijn moeder. Ze wist het ook altijd weer te verkloten, en dit maal nog wel bij iemand die hij oprecht echt leuk begon te vinden. Hij zuchtte en pakte de bak met chips op en liep naar de keuken, waar hij hem neer zette. Hij liep terug naar Wren, "Je mag ze dumpen waar je wil, maar kijk alsjeblieft uit voor mn moeder, die pluist alles uit. Ik wist niet welke kamer, dus er is gelegenheid om op een extra bed in mijn kamer te slapen, of in de logeerkamer. Kijk maar." Hij glimlachte vriendelijk waarna hij haar uit de bank trok. "Zo en nu een kleine rondleiding." Hij grijnsde even en trok haar mee, haar tas mee grijpend die hij over zijn schouder sloeg. Hij ging haar voor een trap op na de gangdeur eerst door te gaan. Het was een vertrouwde weg voor Waylon om te lopen. Gelijk boven, links was de kamer van zijn ouders, tegenover de trap hun badkamer en dan in de hoek rechts de logeer kamer, vrij standaard, en het leek niet zo groot, behalve als je de deur open deed en merkte dat er veel meer was. Hij opende de deur rechts(de eerste na de badkamer), een soort spelletjes kamer, hoe je het maar wilde noemen. Met een licht beschamend hoofd zei hij er wat over, waarom beschamend? Aangezien Wren het zelf niet erg breed had vond hij het beschamend om dan dat soort dingen te hebben. "Dit is de spelletjes kamer. Hier hebben we in de kasten gewone bordspelletjes staan en daar de elektronische spellen." Zo gauw als hij hem open trok deed hij hem weer dicht. Hij trok nu de tweede deur open, die in de hoek, de logeer kamer. "Hier is de logeerkamer. Een kast waar je je spulletjes in kan bergen als je hier wilt slapen, en daar achter.." Hij liep wat verder de kamer in. ".. bij deze deur zit een badkamer, het is heel simpel, gewoon een douche, toilet en een wastafel." Hij trok Wren alweer mee. Nog een trap op, waar ze vrijwel meteen bij een deur kwamen, het waren er niet meer dan 2. Hij grijnsde en deed er eentje open. "Hier is dus de fitnessruimte." Grijnsde hij. Er was op zich niet veel te zien, maar voor Wren waarschijnlijk meer dan genoeg, een loopband, fiets en nog wel wat apparaten, wat steps en dan daarbij nog een muziek installatie, voor zijn moeder. Daarna deed hij de deur weer dicht en opende de tweede. Deze monde uit op een typische jongenskamer. Een onopgemaakt tweepersoonsbed, een bureau die vol gestapeld was, tsja Waylon was niet altijd zo netjes, en de schoonmakers mochten met geen mogelijkheid in zijn kamer komen, behalve als ze er een bed extra moesten neer zetten. Ergens in een hoekje stonden wat stoelen om een tv heen, en in een andere hoek lag een ander bed, wellicht ook tweepersoons(hoe bedoel je ruimte). "Je zou daar ook kunnen slapen." Waylon gooide een raam open om de frisse lucht door zijn, grijzig met blauwe, kamer te laten stromen. "En daar is mijn badkamer" Hij wees naar een boekenkast. Gewoon een simpel uitziende kast. Hij grijnsde lichtjes. Plofte op zijn bed, die hij even fatsoeneerde. Het was alleen zijn bed en bureau die rommelig waren, de rest was keurig netjes, de boekenkast, zijn gewone kast, alles was netjes, en stofvrij. Ja er hadden mensen hun best gedaan. "Wat wil je doen?" Vroeg hij met een vragend gezicht.

-- SORRY! voor de late reactie!

Wren keek nog wat verbaasd Waylon's moeder na. Gelukkig had zijn moeder niet raar gedaan dat hij haar meegenomen had of iets dergelijks, ze deed juist heel vrolijk tegen haar. Ja, waarschijnlijk tegen iedereen, maar het voelde toch wel goed. Ze keek weer naar Waylon toen hij begon te vertellen en knikte toen. 'Zal ik doen, al heb ik niet zoveel interessants mee,' grijnsde ze. 'Behalve als je moeder van meidentijdschriften met vage invulverhaaltjes houdt.' Zulke dingen waren echt lollig om bijvoorbeeld met vriendinnen te doen, van alles roepen en dan uiteindelijk een vaag verhaaltje krijgen over Brad Pitt die van haken houdt enzo.. Haar gedachtegang - die niet erg interessant was - werd onderbroken toen Waylon haar van de bank trok en meesleepte voor een rondleiding. Leuk! Hij had echt een kast van een huis, dus ze was benieuwd hoe je die ruimte allemaal kon gebruiken. Ze liep met Waylon mee en keek goed rond, zodat ze niet zou verdwalen als ze midden in de nacht bijvoorbeeld de badkamer probeerde te vinden. Ze keek haar ogen om eerlijk te zijn wel een beetje uit. Een logeerkamer, een reuze badkamer, slaapkamers met tweepersoonsbedden die zo ongeveer kingsize waren en een mooie badkamer. Toen Waylon een andere deur opendeed met een wat beschaamde blik in zijn ogen. Wren hing wat langs de deurpost heen om de kamer in te kijken. 'Beter dan de kast waar die van ons instaan,' grapte ze. De deur ging al snel weer dicht en ze vervolgden hun tour. De volgende stop was de logeerkamer. Lekker groot, met een badkamer. Wow. Dit was eigenlijk wel wat ze verwacht had, maar ze was gewoon nog nooit in zo'n huis geweest. Opnieuw werd ze meegetrokken, wat ze eigenlijk niet zo erg vond. Het was wel fijn dat ze een rondleiding kreeg, en als hij haar hand vast moest houden om haar mee te nemen, was dat ook geen probleem. Nog twee duren. 'Wow, nog twee,' grijnsde ze. 'Jullie hebben echt veel in dat huis gepropt!' De deur ging open en onthulde.. De fitness ruimte waar hij het over gehad had. Opnieuw was ze even stil en keek naar de sportdingen voor Waylon haar de laatste kamer liet zien; zijn kamer. Misschien niet zo netjes, maar ongeordendheid was ook wat haar kamer beheerste. 'Gezellige kamer,' meende Wren. Niet zo opgeruimd, dat gaf juist een huiselijk gevoel. Trouwens, met de rommel viel het nu ook wel weer mee. Alleen zijn bed en het bureau zagen er niet uit naar de normen van schoonmaaksters. Wren had haar tas met logeerspullen meegesleept en liet die nu op de grond ploffen. Ze kon maar beter bij Waylon op de kamer, dan kon ze iemand wakker maken als ze de weg kwijt was. 'Ik blijf hier wel, dan kan ik je midden in de nacht wakker maken als ik iets niet kan vinden,' grijnsde ze. Wren schoof haar spullen naar het bed toe, of in ieder geval daar ergens in de buurt. 'Tenminste, als je niet snurkt,' grapte ze. Wat doen.. Ja, goede vraag. Ze plofte naast hem op het bed en dacht even na. 'Die sportzaal ziet er goed uit,' lachte ze. 'O, weet je wat ik ook nog mee had? Één of ander vaag invulverhaaltje van de Cosmo Girl. Kunnen we ook doen, om alvast melig te worden voor het sporten. Werkt heel goed,' grijnsde ze. Niet dat jongens dat soort dingen leuk vonden, maar goed. [Dat krijg je ervan als je zus teveel Cosmo Girl leest xD]

Waylon had gegrinnikt om haar opmerking. Hij kende dat soort tijdschriften niet, zal dan ook wel typische meide dingen zijn. Hij liet Wren het huis zien, waar hij zich lichtelijk aan ergerde, alleen omdat ze meer te besteden hadden, en dat lieten zijn ouders goed zien. Dat was duidelijk. "Dankje." Hij vond zelf zijn kamer niet heel bijzonder. Misschien kwam het omdat hij het zelf heel gewend was. Waylon schoot in de lach om de opmerking van Wren. "Wat ben je toch ook een schatje he." Waylon maakte even zijn bekende wenkbrauwmove bij het gedeelte over snurken. Het was altijd leuk om te zeggen dat je niet snurkt maar wie weet deed je het wel. Je bent zelf niet wakker om te horen of je daadwerkelijk snurkt. "Kunnen we doen, alleen ik weet niet of je moe bent van de reis, we hebben nog tijd zat om te sporten, als je dat wilt." Zei hij tussen neus en lippen door. Hij grinnikte. Een of ander invul verhaal uit een of ander tijdschrift. Hij kende het niet, dus het zal wel iets voor meiden zijn, en of hij daar nu zin in had, dat kon hij niet zeggen. Misschien was een douche ook wel lekker, al was dat dan weer minder gezellig voor Wren. Voorzichtig ging Waylon verzitten. Hierdoor draaide hij half naar Wren toe. "Is dat echt wat je wilt doen." Grinnikte hij. Zijn blik behoorlijk serieus. Zijn ene hand plaatste hij achter Wren's rug, die lag daar gewoon, tot het zo de sturing kreeg vanuit Waylon zijn hersenen. Ze andere lag op zijn schoot, die in beweging kwam om een pluk haar van Wren uit haar gezicht te strijken, zachtjes en heel voorzichtig. Met grote liefdevolle ogen keek hij Wren aan. Hij kende haar inmiddels al een aantal weken. En er was een gevoel in hem dat nog nooit eerder hem zo in z'n macht had. Met de hand die achter Wren's rug lag verplaatste zich nu om over Wren's rug te gaan en te eindigen in haar nek, waar het speelde met wat plukjes haar. Waylon boog zich naar voren. Dit allemaal in enkele seconden. Zachtjes drukte hij zijn lippen op die van Wren. Hij snakte bijna naar deze actie. En eindelijk deed hij het. Hij stopte en trok zijn hoofd een stukje terug. "Sorry." Zei hij zachtjes, bijna onverstaanbaar. Hij wist niet eens of ze het wel wilde. Hij deed het gewoon, omdat hij het wilde, behoorlijk egoïstisch. Hij schoof een klein stukje terug en plaatste zijn handen in zijn schoot. Zijn blik onzeker ernaar gericht.

Oké, nee. Geen invulverhalen, dat was een domme optie. Ze was er zo goed in alles te verpesten voor zichzelf! Een mentale facepalm zou dat natuurlijk niet oplossen, maar goed. Gelukkig kon Waylon er wel om lachen, anders kon ze het wel vergeten. Wren streek zenuwachtig wat haar naar achteren, hoewel dat vrij weinig zin had. Haar haar gleed bijna direct weer terug. Op haar opmerking zei hij terug dat ze toch wel een schatje was. Geweldig. Dat maakte haar al lacherig, hoewel de wenkbrauwmove nog hilarischer was. Het zag er gewoon zo geniaal uit! Sporten. Halleluja, een idee dat niet dom klonk! Gered door Waylon. Wren knikte. 'Leuk idee! Misschien krijg ik nog wel spieren,' grinnikte ze. Zij gespierd? No way, dat zag er echt zó niet uit! Misschien moest ze haar innerlijke praatje eens stoppen. In ieder geval, Waylon ging verzitten. Wren vond het niet erg als hij vlakbij haar zat, maar ja.. dat was echt raar om te zeggen. Het was wel aardig dat ze bij hem mocht blijven logeren, dan kon ze haar eigen familie ook nog eens zoeken. Zou ze dat anders ook gedaan hebben? Zou ze bij een andere jongen ook blijven logeren? Nah... waarschijnlijk niet. Waylon vertrouwde ze wel genoeg om te logeren, en ze vond het niet erg om bij hem te zijn of naast hem te zitten.. Ze miste bijna zijn opmerking, maar werd snel de realiteit in gekatapulteerd toen ze zijn hand op haar rug voelde. Wren keek Waylon aan, hij streek een pluk haar van haar gezicht weg en keek serieus schattig. Echt lief. Een glimlach verspreidde zich automatisch over haar gezicht. Waarom hadden een paar weken zoveel effect? Waylon boog naar haar toe en ze voelde niet veel later de zachte druk van zijn lippen op de hare. Normaal zou ze geschrokken zijn, maar nu.. Hij mompelde echter alweer 'sorry' en zat weer recht voor ze de kus echt kon beantwoorden. De glimlach veranderde in een kleine grijns, hoewel ze er nog steeds lichtelijk onschuldig uit kon zien. 'Geeft niet,' zei Wren zachtjes, waarna ze in een impuls haar armen om hem heen sloeg en hem nu zoende. Oké, misschien iets te impulsief, maar daar dacht ze nu even niet bij na..

Aan de ogen van Wren kon hij wel degelijk afleiden dat ze met van alles in haar hoofd bezig was. Waarschijnlijk typisch iets voor meiden, Waylon had dat niet zo. Hij grinnikte een aantal keren bij de opmerkingen die ze maakte. Misschien was het daardoor wel dat ze zijn hart lichtelijk op hol liet slaan. Ze had een bepaalde uitstraling waar Waylon zich helemaal in kon vinden, nog meer dan dat hij ooit bij andere meiden had gedaan. Na de kus die hij op haar mond drukte had hij zich zachtjes verontschuldigd. Hij had het gedaan in een opwelling, een impuls door haar grote aantrekkingskracht. En als hij dan zo naar haar keek. Dan werd de drang om haar te zoenen steeds groter. Haar "Geeft niet." deed hem grijnzen, gelukkig. Ze vond het niet erg. Betekende dit dan.. Nog voor hij ook maar verder kon bedenken wat het "Geeft niet." betekende voelde hij haar armen om hem heen en voelde hij haar zachte lippen weer. Alleen ging het ditmaal verder dan alleen een kus, zoals die hij op haar lippen had gedrukt. Ergens stond op zijn gezicht een glimlach, zijn ogen gesloten, genietend van de zoen. Hij sloeg zijn armen om haar middel en drukte Wren wat steviger tegen zich aan. Er was maar een manier die hem kon tegenhouden om haar te zoenen. En dat was...
Met een zwaai ging de deur open. Een vrolijke vrouw met een stapelde kleding stond in de deur opening. Met een hoge stem vol vreugde en genot zei ze iets. Hoewel het meer roepen leek en het ook nog eens heel erg door galmde door het huis heen. "Wat enig! Wat leuk!" Waylon stopte de zoen en draaide zich om naar de deur. Alsof het niet waar was. Alsof zij de perfecte gave had om op de verkeerde momenten binnen te vallen, met de verkeerde, eigenlijk met alles. Waylon zuchtte wat geïrriteerd. Kon ze hem dan ook niet gewoon eventjes alleen laten. Op een rap tempo kwam zijn moeder richting Wren en Waylon. Waylon had zijn armen nog niet los gelaten en lagen dus nog om Wren's middel. Zijn moeder leek dit het perfecte moment te vinden om haar armen om Wren en Waylon heen te slaan. "Welkom in de familie meid!" Klonk het weer hoog en vrolijk door de kamer heen. Ze liep naar het andere bed in de kamer en dumpte er het stapeltje kleding. De grijnsde met een te vrolijk gezicht naar hun en liep trippelend de kamer weer uit. Waarschijnlijk had ze die kleren uitgezocht voor Wren, omdat ze het te leuk vond dat ze er was, en dan om haar nog zo aan te treffen ook. Zodra zijn moeder uit het zich was liet Waylon zich achterover vallen en trok Wren met zich mee. "Moest dat mens ook nog eens binnen vallen, alsof ze er een gave voor heeft." Grinnikte hij. Hij zuchtte en keek Wren aan. "Vind je me moeder nu nog steeds zo leuk?" Lachte hij. Dat werd wat vanavond, als zijn vader ook weer thuis was...

Zijn armen om haar heen voelde goed en liet haar hart nog wat harder slaan. Aan de ene kant was het onwerkelijk dat ze hier zat met Waylon, in zijn huis, op zijn bed.. Maar in school was het wel anders. Zomaar in de gemeenschappelijke ruimte gaan zoenen was.. nou ja.. een beetje.. Te obvious. Trouwens, durfde ze dat? Anyway, ze had nu weer wat om met Nina over te praten. Wren was ook wel blij dat Nina haar vriendin was; ze wist veel van jongens en omdat ze haar mocht zou ze niet achter Waylon aangaan. Daar was Nina heel goed in en dat was ook wel grappig aan haar. Veel jongens vielen dan ook als een blok voor haar. Wren zelf had die specialiteit niet, maar op dit moment had ze ook niet het idee die nodig te hebben. Nu was alles wat ze echt merkte zijn zachte adem tegen haar huid en zijn lippen tegen de hare. Dit moment mocht eeuwig duren.. Jammer genoeg was haar wens niemands bevel; de deur zwaaide open, dat voelde ze door de plotselinge tochtvlaag die de kamer in woei. Wren keek op en zag Waylons moeder staan, die er heel vrolijk en opgewekt uitzag. Direct begon ze te blozen en sloeg haar ogen neer. Echt iets voor haar, niet? Waylon keek ook om, ze had niet eens door dat haar armen nog rond zijn nek lagen. Zijn moeder leek dit echt een heel leuke scène te vinden en het duurde dan ook niet lang voor ze hen omhelsde. ... Welkom in de familie? Ze was in ieder geval niet negatief over haar. Wren zag nog dat ze een stapel kleren dumpte en toen weer wegliep. Gewillig liet ze zich meetrekken door Waylon, waardoor ze nu half naar het plafond keek en half naar Waylon. Gelukkig zag hij er wel de humor van in, al moest zij die nog een beetje vinden. Toch kon ze het niet laten te grinniken; hij was gewoon schattig. 'Nou ja, ze deed niet negatief,' zuchtte Wren. 'Maar ze kan het wel goed.. Waarvoor zijn die kleren? Trouwens, waarschijnlijk krijgen we nu de hele tijd van die blikken toegeworpen als we ook maar één voet op de benedenverdieping zetten,' verzuchtte Wren. Nu had ze ook weer wat om haar familie te vertellen, want waarschijnlijk konden die het merken. Moeders hadden radars daarvoor. 'Maar met jou is het niet zo erg dat ze het zag,' grinnikte Wren. Kijk, ze vond Waylon echt leuk. Als je nu met iemand zat te zoenen om de één of andere vage reden die je niet echt leuk vond, dan zat je pas in de shit. Nu had hij vast wel door dat ze hem leuk vond, of hij was serieus blind en dat dacht ze niet.

Waylon liet onwillekeurig zijn vingers door haar haar glijden. Het was wel iets voor zijn moeder om te doen. Het leek ook wel of ze er een radar voor had, om precies op het verkeerde moment binnen te vallen. "Mijn moeder en negatief.. Nee die zal niet snel negatief zijn, en al helemaal niet om zo'n lief meisje als jij." Hij glimlachte. "Die kleding heeft ze waarschijnlijk voor je opgetrommeld uit haar atelier. Ze vind het leuk om weg te geven als er andere zijn.. En ja dat zullen we waarschijnlijk wel krijgen. Ik weet zo al wie het kunnen zijn die dat doen. Mijn moeder, vader, Olivier de tuinman, Betty de kokkin.. Iedereen denk ik zo'n beetje, mijn moeder zal nu wel aan de telefoon hangen met haar vriendinnen." Waylon rolde nogmaals met zijn ogen. De standaard procedure van zijn moeder als ze ook maar iets zag wat voor haar leek alsof het een trouwerij zou gaan worden. Die was nu al bezig met het ontwerpen van een trouwjurk. De opmerking van Wren deed hem grijnzen. "Dus je zou het niet erg vinden als ze het nog eens zag? Of vaker.." Hij knipoogde naar haar. Als het om zijn mening zou gaan zou hij het niet erg vinden als iemand anders het ook zag. Iedereen mocht het van hem part zien. Maarja. Wie weet dacht Wren er wel anders over. Hoewel hij haar niet verwachtte als een type als Nina, die, naar zij idee, met iedereen wel lag te flikflooien. En dan misschien niet op de manier van het bed delen, maar zeker wel het flirten en zoenen. Nee Wren was niet zo'n persoon. Wren was lief en schattig, totaal niet uit op flirtacties of wilde zoenparty's ofzo. Nee, dat liet hij niet niet meer toe. Hij drukte een kus op Wren's voorhoofd. Nee dat liet hij niet toe. "Wil je morgen naar je ouders toe? Dan kunnen we denk ik wel de auto pakken.." Hij keek haar even vragend aan. Even aan ander onderwerp dan zijn moeder. Echt hij kon haar soms wel wat aan doen, zoals daarnet. Tsja, moeders kies je niet, je krijgt ze, zeggen ze. Al heeft, als Waylon er ook maar in zou geloven, de ooievaar hem bij het verkeerde huis gedropt. Maar als dat zo was, dan lag hij nu niet hier met een heel speciaal voor hem geworden meisje in zijn armen.

Ze keek met een glimlach naar Waylon en bewoog wat dichter naar hem toe. Het voelde goed om hier zo te liggen, hoewel zijn moeder net binnen gevallen was. Dat veranderde er niet veel aan, het had haar hoogstens giecheliger gemaakt. Wel leuk dat ze kleding kreeg, mooi meegenomen. 'Wel lief dat ze gelijk kleding geeft,' grinnikte Wren. Daarna hoorde ze een hele opsomming aan mensen die waarschijnlijk wel wisten dat ze nu soort van met Waylon had. Ze hadden niets gezegd, maar het was toch wel duidelijk geweest? 'Mooi, dan moet ik het alleen nog thuis vertellen,' verzuchtte Wren. Als zijn hele buurt het al wist.. Waylons opmerking deed haar grijnzen. 'Nou..' Ze keek even bedenkelijk, meer om hem te pesten dan om serieus te doen. 'Eigenlijk niet,' maakte ze haar zin af. Het had definitely goed gevoeld en ze had geen zin dat te gaan ontkennen. Ze sloot haar ogen even toen Waylon een kus op haar voorhoofd drukte en vroeg of ze naar haar ouders wilde. 'Ja, dat lijkt me leuk! M'n broer gaat je echt als z'n beste vriend behandelen, daar moet je maar niet op letten,' waarschuwde Wren alvast. 'Mijn moeder zal het telefoonnummer van jouw moeder wel willen en m'n vader gaat me uitlachen en zeggen dat ik eindelijk groot wordt. Dus ja, dat moet te overleven zijn,' evalueerde Wren alvast. 'Zullen we dan maar naar beneden gaan?' Dan was ze in ieder geval één keer door al die starende blikken heen geweest, Nou ja, maakte niet zoveel uit. Zolang Waylon maar naast haar stond kwam het wel goed.

- O.o Sorry voor de late reactie! *kruipt beschaamd weg* -

Waylon grinnikte. Ze moest eens weten. Het was typisch iets voor zijn moeder om het een en ander uit de kast te trekken. Ze had altijd stapels liggen. Zij zuchtte even tevreden waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte. Het was zo'n lief meisje. Misschien wel een van de liefste in de hele wereld. Hij grinnikte om haar opmerking. Ze kon zo lekker enthousiast reageren. Dat maakte hem gewoon bij voorbaat al gelukkig. Waylon knikte op haar vraag die volgde. "Dat is goed. Maar eerst..." Hij drukte zijn lippen nog eens op die van Wren om haar teder en liefdevol te zoenen. Daarna kwam hij omhoog en trok Wren mee omhoog. Hij trok zijn shirt uit en gooide deze ergens in een hoek. Daarna liep hij naar een kast waar hij eerst een overdosis deo op spoot en daarna een ander schoon shirt aan trok. "Moet er natuurlijk wel een beetje netjes uit zien als ik je ouders ga ontmoeten toch?!" Hij grinnikte even kort, wist nog wat gel in zijn haar te smeren waardoor het weer lekker warrig begon te zitten. Daarna greep hij haar hand en trok haar mee de trap af. "Auto, fiets, lopend? Jij moet de weg wijzen!" Hij gooide de deur naar de woonkamer open en schreeuwde zijn moeder even toe dat ze weg gingen. Hij grinnikte even en wachtte op haar antwoord. Daarna liep hij naar wat ze had geantwoord en konden ze op weg.

--OMG! Zo sorry dat ik niet eerder was :O Beetje druk gehad enzo... Maargoed, I'm totaly back!
--- Skip doen van de reis naar zuid?

- Ja, dat is goed! Geeft echt niet hoor! Kan gebeuren :3 You're back! -

Maar eerst? Iets waar ze niet op gerekend had? Ja, inderdaad; hij drukte een zoen op haar lippen. Daar was ze nog niet helemaal aan gewend, om eerlijk te zijn.. Maar erg was het niet. Ze had het idee dat ze een beetje ging blozen, maar voor ze daar echt over na kon denken werd ze alweer omhoog getrokken en moest ze even concentreren om goed te blijven staan. Haar evenwicht was niet altijd even perfect als ze in één keer omhoog kwam. Waylon trok een ander shirt aan. 'Nou, mijn ouders zullen er niet zo heel erg op letten, hoor,' glimlachte Wren. Hij zag er echt goed uit.. Ze haalde even een hand door haar haren, zodat het er niet meer uitzag alsof ze net op een bed gelegen had. Haar haren hingen nu weer glad en stijl naar beneden, terwijl dat van Waylon door de gel juist warrig zat. 'Doe de auto maar,' zei Wren. Anders duurde het veel te lang.. Haar huis was nu niet bepaald dichtbij.
Ze moest even wachten tot zijn moeder geantwoord had, maar toen konden ze vertrekken. In het begin konden ze nog een grote weg volgen, die de twee delen van Puffoon met elkaar verbond. Maar op een gegeven moment moest Wren in haar geheugen graven om de weg goed te kunnen wijzen. Ze was nog bijna nooit naar Noord-Puffoon geweest, laat staan terug. 'Uhm.. Hier rechtsaf!' zei ze, net vroeg genoeg om nog af te slaan. Daarna bleef ze links en rechts instructies geven, die gelukkig goed opgevolgd werden door Waylon. Wren hing een beetje uit het raampje om de wind langs haar gezicht te voelen gaan Dat gaf altijd zo'n gevoel van vrijheid.. 'En dit is de laatste keer naar links,' meldde ze uiteindelijk. Ze reden de straat in die voor haar heel bekend was. Wren las de huisnummers, zoals ze altijd deed, al kon ze zo opnoemen wie er woonden. Haar huis stond op de hoek, was als laatste als je de straat vanaf deze kant inreed. 'Nou, hier is het dan,' lachte ze, blij weer thuis te zijn. Ze had haar ouders onderweg gealarmeerd, dus zodra de auto stopte vloog de deur open en kwam haar broer naar buiten gerend, op de voet gevolgd door haar moeder. 'Wren!' was het enige wat ze hoorde voor iemand haar knuffelde. 'Hey Robin,' lachte ze, blij dat hij zo opgewekt was. 'En wie heb je meegebracht,' grijnsde Robin, die haar porde. Wren stak haar tong een stukje uit. 'Hem stel ik zo wel voor, als pap er ook bij is.' Nu was het de beurt van haar moeder om haar te omhelzen. 'Meid, hoe is het!' Het was fijn om iedereen weer te zien. Wren pakte Waylons had en sleurde hem mee haar huis in. 'Oké, nu weet ook deze hele buurt wie je bent,' lachte ze. Haar moeder deed de deur achter hen dicht. Zodra ze allemaal in de kamer waren stelde Wren hem voor. 'Nou, dit is Waylon. Waylon, dit zijn mijn vader, moeder en irritante broer,' lachte ze. Iedereen begroette Waylon nog eens. 'Wat vind je van het Zuiden,' vroeg haar vader met een glimlach. 'Het schijnt erg te verschillen van het Noorden.'

Waylon grinnikte om haar wankeligheid die ze liet zien toen hij haar om hoog trok. Hij wachtte even met haar los laten tot ze stevig stond waarna hij zijn shirt uit trok. "En toch vind ik het netter. Stel je voor dat ik daar aan kom, met een vlek op mijn shirt.. Wat zullen ze dan wel niet denken van mij.." Hij grinnikte even. Na het antwoord van Wren greep hij uit een kastje een bosje sleutels waarna hij haar voorliep naar de garage. Daar stond een simpel autootje. Niks bijzonders. Hij hield de deur voor haar open terwijl zij instapte. Daarna stapte hij op zijn beurt in en startte de auto. Reed weg en wist de weg tot aan het midden wel te vinden. Vanaf daar leidde Wren hem de weg. Gehoorzaamd nam hij alle bochten die Wren vertelde dat hij moest nemen. Na een x aantal bochten reed hij een straat in. Totaal onbekend voor hem, totaal anders qua uiterlijk. Niet slecht, maar zeker niet wat hij gewend was om te zien. Vergeleken met zijn wijk moest hij erg wennen, maar dat had Wren waarschijnlijk ook gehad. Bij haar teken dat ze er waren stopte hij de auto. Keek naar het huis waar een deur open vloog en een jongen en een vrouw de deur uit kwamen rennen. Hij glimlachte vriendelijk naar hen terwijl Wren zelf de auto uit stapte en er op af ging. Zelf stapte hij de auto uit en liep kalm naar het gezelschap toe. Een beetje onzeker en iet wat ongemakkelijk. In hun ogen zouden hij en Wren wel niet bij elkaar passen. Ergens waren ze het tegenovergestelde. Hij was een nerd, altijd al geweest, alleen wist zijn lichaam dat vaak niet uit te stralen. Netjes gaf hij de moeder van Wren een hand. "Aangenaam, mevrouw." Hij knikte even vriendelijk naar de jongen, die Robin scheen te heten, nu had hij een gezicht bij de naam. Vervolgens werd zijn hand beet gepakt en werd hij mee getrokken door Wren. Even kneep hij in haar hand terwijl hij een heel ander soort huis betrad dan dat hij gewent was. Hij glimlachte naar de man op de bank toen Wren begon te praten. Hij knikte en zei nogmaals. "Aangenaam.." Waarna hij even dichter tegen Wren ging staan. Het was behoorlijk raar om als rijkelui's kind bij een minder bedeelde familie binnen te komen. Hij grinnikte bij de vraag van Wren's vader. "Jullie wonen erg mooi. Maar de verschillen zij duidelijk zichtbaar, zoals u zegt. Het is even wenen als je het zo ziet." Ergens kon hij het moeilijk bevatten dat zijn moeder ook zo had gewoond, maar hierdoor kon je wel zeggen dat hij meer respect kreeg voor de mensen.

- Leuke avatar! :3 -

Ze was allang blij dat haar functie als TomTom hen hiernaartoe geleid had zonder botsingen, verkeerde afslagen of andere problemen. Op zich zag ze zichzelf er nog best voor aan om in onoplettendheid 'links' te roepen in plaats van 'rechts', maar gelukkig waren er ook nog die geweldige dingen, de beste uitvinding na het wiel; wegwijzers a.k.a. bordjes. Aan die dingen had je tenminste wat. Om eerlijk te zijn was Wren wel blij dat Waylon geen asociaal grote auto had. Dat zou pas wat zijn, als je dan de straat inreed waar zij woonde; iedereen was blij met een kleine, simpele auto. Als er dan in één keer een hummer de straat inreed was het ook weer gedaan met dat tevreden gevoel. Kleine dingen konden de rust verstoren. Voor Wren was het normaal dat iedereen spaarzaam deed en af en toe moeite had om rond te komen. Ze was opgegroeid in dat klimaat, in de omgeving die arrogante mensen wel eens als achterwijken bestempelden. Kom op, er liepen hier niet meer drugsdealers rond dan in de stad. Eigenlijk was ze wel blij hier opgegroeid te zijn; het had haar gemaakt tot wie ze nu was en daar was ze tevreden mee. Waylon leek een beetje ongemakkelijk, maar ze hoopte dat hij daar snel overheen zou komen. Haar ouders accepteerden iedereen best snel, behalve als het junkies waren. Nou, dat was Waylon zeker niet, dus dat moest goed komen.
Het huis was best klein, zeker vergeleken met dat van Waylon. Het had een woonkamer die aan de keuken vastzat, een kleine hal en badkamer en vier slaapkamers boven. Beneden was eigenlijk alleen de grote kamer/keuken. Ach ja, ze had er altijd genoeg aan gehad. Wren keek met een glimlach even naar Waylon, die netjes antwoordde op haar vaders vraag. Ze toverde het shirt tevoorschijn dat Waylon voor Robin geregeld had. 'Dit hebben we voor jou meegesleept,' lachte ze naar haar broer, die het ding enthousiast aanpakte en Waylon bedankte met een flinke schouderklop. Haar vader hoestte even. Wren keek gealarmeerd op. Hij had een slechte gezondheid en ze werd snel bezorgd om hem. Zelfs als het niets leek kon het van alles zijn.. De glimlach van haar vader stelde haar maar deels gerust, maar ze besloot er niet naar te vragen. 'Dus je moeder is mode-ontwerpster? Wat leuk! Ik draag vaak kleding van haar,' begon haar moeder. Wren rolde even met haar ogen. 'Mam, hoe vaak denk je dat hij dat heeft moeten horen?' Haar moeder lachte even. 'O, ik hoor het al. Vertel dan maar hoe het op school was, schat. Je hebt vast al les gehad van je mentor. Hoe is hij?' Wren vertrok haar gezicht even. 'Op school is het wel leuk, ik kwam Waylon in ieder geval tegen. Maar mijn mentor is een beetje.. Nou ja, bijna niemand mag hem en ik ook niet. Hij mag mij ook niet trouwens,' vertelde Wren, de afgezwakte versie dan. Haar moeder hoefde niet te weten dat zij en Nina een chaos veroorzaakt hadden met de Onyxkreeften die Nina per ongeluk had laten ontsnappen. Savador wilde haar daar nog steeds voor straffen. Luid gestamp meldde dat Robin naar beneden kwam, wat betekende dat hij weggeweest was. 'Het past!' riep hij vanaf de trap. Wren lachte even, gelukkig maar. Anders hadden ze nog een ander shirt moeten lenen ook. Plots werd er aan gebeld. 'Ik ga wel,' meldde haar moeder, die hen nu in ieder geval niet meer zou terroriseren met vragen. Haar vader was daar het type gelukkig niet voor. 'Zal ik je dan het huis laten zien?' vroeg Wren. Volgens haar was de ontmoeting tussen haar ouders en Waylon best goed gegaan; geen problemen, geen geruzie of gezeur. Ze zou haar moeder nog wel uithoren over wat ze nu van hem vond. Zolang het positief was, was ze het ermee eens.

-- Thanks!

Waylon keek eerder zijn ogen uit. Het was minstens de helft van zijn huis, had nog meer kamers en leek veel knusser. Misschien omdat het gevoel van familie hier meer heerste. Dat voelde hij meteen. Hij had een licht onzeker lachje om zijn lippen. Misschien kwam het wel omdat hij zelf zoveel gewend was van huis uit. Nooit had hij hoeven nadenken om een cent, of een dubbeltje. Hij had die zorgen niet. Maar mensen op Zuid hadden het toch veel erger. Zij moesten juist letten op wat ze kochten. Wat ze uitgaven en of het hun geld wel waard was. Waylon bloosde even bij de opmerking van Wrens moeder, die vertelde dat ze zijn moeders kleding veel droeg. Het was altijd wel leuk om te zien dat zijn moeder ook in het Zuiden bekent was. al vond hij het zelf soms iets minder leuk. Hij werd gezien als de zoon van, niet als Waylon, de persoon die hij was. Gelukkig redde Wren hem uit de positie waar hij even niks op te zeggen had. Waylon glimlachte even naar Wren die vertelde over school. Hij had haar zelf ook nog niet echt mee gemaakt tijdens de lessen, wat behoorlijk jammer was. Maar zoals hij dacht was het niet hoe ze zei dat het was. Zeker niet aangezien hij haar vriendin ook kende en die leek totaal niet iemand die netjes de lessen volgde. Hij grinnikte om de reactie van Robin. Normaal was Waylon echt een stuk spraakzamer, maar hij vond het hier toch enigszins spannend. "Is goed, ben wel eens benieuwd naar jou ka.. huis." Hij grinnikte en stak zijn tong even uit. "Waar beginnen we?" grinnikte hij terwijl hij achter Wren aan liep.

- Yay! Weer tijd gevonden om te reageren :3 -

Waylon leek zich nog een beetje ongemakkelijk te voelen in het huis. Misschien omdat het zo klein was? Ja, met drie kinderen en een niet zo breed loon kon je natuurlijk niet zoveel. Gelukkig was Waylon echt niet zo'n iemand die je daarom uit ging lachen of vals ging doen over hoeveel geld hij wel niet had. Dat haar moeder direct zo begon irriteerde haar, maar dat zou ze vast nog wel eens goed maken. Ach ja, haar moeder zou nog wel een keer met Savador willen praten, al raadde Wren haar dat af. Ze was wat gewend van haar dochter, maar zelfs Wren was er niet zeker van dat haar moeder Nina aardig zou vinden. Jammer dat Waylon niet bij haar in de klas zat.. was er tenminste iets interessants om naar te kijken. Nu moest ze naar haar schrift kijken, of beter, met Nina praten. Tot groot ongenoegen van de leraren. Moesten ze het maar wat interessanter maken! Waylon had nog steeds niet echt iets gezegd, wat moest betekenen dat hij zich niet helemaal goed voelde hier. Dat kon nog wel komen, maar dan moest zij zeker nog wel een beetje helpen. Geen probleem. Wren grinnikte even toen hij toch een opmerking maakte, die haar moeder gelukkig niet hoorde. 'Uhm.. Nou ja, dit is de woonkamer dus. Daar om de hoek is de keuken,' vertelde Wren, die er alvast naartoe liep en even haar arm in een wijds gebaar bewoog om de ruimte aan te duiden waar de keuken zich bevond. 'Nog beter, hier is de trap. Daarboven is de badkamer en onze slaapkamers,' zei ze, waarna ze hem meetrok de trap op. 'Die van Robin zal ik maar niet laten zien,' grapte ze. 'Dat is echt te rommelig. En deze is van mij,' zei ze, na een deur open gedaan te hebben. Eigenlijk was haar kamer best simpel; ze had nooit veel uitgegeven aan onnodige prutsspulletjes. De muren waren lichtblauw, hoewel dat dichter naar de grond toe donkerder werd. De gordijnen waren open, zodat er volop licht in haar kamer viel. Er stond een tafeltje, een kast en een bed, allemaal gesitueerd op houten planken waar een tapijtje over lag. Wren gaf hem nauwelijks de tijd om te kijken voor ze haar lippen tegen de zijne drukte. 'En, hoe vind je het hier?' Hij zag er toch zo lief uit.. en hij deed niet eens neerbuigend, dus haar ouders zouden hem zeker weten aardig vinden!