De rook kringelde de kamer in terwijl de jongen een laatste trekje nam, zijn sigaret op de grond gooide en er vervolgens op trapte zodat het helemaal gedoofd zou worden. Met een verafschuwde blik keek hij naar de stapel huiswerk die hij moest doen. Hij besloot voor zichzelf dat dat voor een ander keertje zou zijn en dat hij nu de omgeving wat meer ging verkennen. Hij was de afgelopen week bezig geweest met Oak’s Field te verkennen, dus nu werd het tijd dat hij eens een keertje naar dat landhuis ging waar iedereen over fluisterde. De eerstejaars zeiden zelfs dat het er spookte, maar Watson nam daar niet te veel notitie van. Want ja… het waren eerstejaars. Wat wilde je verwachten? Hij was vroeger ook zo geweest. Zijn vrienden om het bangste maken met enge verhalen waar de helft niet eens van klopte. De jongen schoof zijn stoel naar achteren, verkreukelde het stuk perkament waar hij niks op had geschreven dan een domme zwarte kras en gooide deze in de prullenbak. Daarna schoof hij zijn stoel weer naar voren, draaide zich om en trok zijn leren jas aan. Hij keek naar de sigaret die hij op de grond had uitgetrapt, wandelde naar voren en raapte hem weer terug op. Hij gooide hem door het open raam en sloot deze vervolgens. De jongen draaide zich om op zijn hielen en wandelde vervolgens naar buiten. Het gaf nog steeds een indrukwekkende weergave hoe groot deze academie wel niet was. Natuurlijk was het ook lichtelijk imponerend wat anderen hier allemaal konden, maar Watson was nog niet echt met veel mensen in contact gekomen en hij had geen idee of hij dat graag zo wilde houden of niet. Met een rustige tred liep de jongen de trappen af, begaf zich op het grasveld en keek naar de lucht die wat begon te schemeren. Het kon hem vrij weinig schelen dat hij binnen bepaalde uren terug op de academie moest zijn. Watson was nooit echt iemand van de regels geweest. De jongen wandelde de school dan ook op zijn gemakje uit en begaf zich naar het landhuis. Het bevond zich slechts enkele honderden meters van de school, maar het was toch een eindje wandelen. Watson zette zijn kraag op tegen de wind die ongenadig hard op hem insloeg en was blij dat hij uiteindelijk bij het landhuis aankwam. Het duurde niet lang voordat zijn aandacht getrokken werd naar de grote deuren en zonder aarzelen liep Watson naar binnen. Het eerste wat hem opviel was dat het erg donker was, maar eigenlijk vond hij het wel vrij mooi uitzien binnen zo met die schemering. Hij liet de deur achter zich dichtvallen en stapte een eindje verder het landhuis binnen. ”De spoken mogen zich verzamelen hoor,” zei hij op een sarcastische manier en hij sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij wist zeker dat hij niet de enige was die hier op onderzoek uit was gegaan.