Het was de laatste dagen stil geweest en Damian prees zichzelf gelukkig dat hij dat mormel van een Olivier had kunnen mijden. Zijn blauwe ogen keken samengeknepen naar een bladzijde van de leerstof die hij een aantal weken geleden had gekregen van Master Iro over Dark matter. Misschien moest hij het toch maar eens gaan oefenen want de woorden van de roodharige man spookten door zijn hoofd terwijl hij nog een paar aantekeningen maakte en dan besloot om zichzelf aan te kleden. Hij hield het simpel, met een zwart shirt, een jeansbroek, sneakers en zijn lange zwarte jas. Zijn hoed liet hij voor een keer in zijn kamer en met zijn halve gezicht verborgen in de kraag van zijn jas, liep hij door de ijskoude gangen, vurig hopend dat hij de zwartharige jongen alleen nog maar in de lessen zou treffen en niet buiten school. Zijn dag werd al immers genoeg verpest door andere dingen en dan dat balletje regenbogerige pure vrolijkheid kon hij missen als kiespijn. Een kleine grom verliet zijn keel terwijl hij een keitje tegen iemands hoofd stampte en deze persoon nu met een bult jammerend naar de ziekenhuisboeg vertrok na even een glarefest te houden met Damian Hoshina die, natuurlijk, overduidelijk won. Misschien had dit net zijn dag een tikkeltje beter gemaakt, tot hij kon zweren dat hij de warrige zwarte haren in de menigte zag en het litteken dat zijn gezicht sierde, ahem, verneukte, mijn excuses. Zodra hij nog maar opmerkte dat het Olivier was, zette hij het op een lopen. Haatte hij de jongen? Absoluut, geen twijfel aan. Maar hij wilde hem gewoon mijden en niet in de haren vliegen want hij wilde nog op deze school blijven voor zo lang mogelijk.

Zijn ademhaling begon te piepen en hij hoestte heftig toen hij tot stilstand kwam bij een afgelegen en zo te zien verlaten huis. Maar hij ging niet naar binnen, want wie weet was het er stoffig en we weten allemaal dat mensen met asthma absoluut een teringhekel hadden aan stof. Wat het kostte om Damian op adem te laten komen was een aantal keren puffen met zijn puffer. Het liet hem stukken beter voelen en nu kon hij beginnen aan zijn training. Hij besloot te trainen in de afgelegen tuin van dit verlaten pand. Er was genoeg ruimte en hij zou het pand niet beschadigen. Zijn gezicht stond op stand geconcentreerd terwijl hij in de schaduwen stond. Het was middag dus de zon stond op zijn hoogst, een ideale moment om te oefenen omdat er weinig schaduwen waren en hij dus zijn krachten moest verhogen. Maar zodra hij zijn schaduwen wilde verzamelen, werden zijn ogen groter toen zijn dragonsenses begonnen te kriebelen. Een twinkeling verscheen in zijn blauwe kijkers en hij keek vol verwondering naar de draak die in zijn gezichtsveld was verschenen.

//Shyvana

Ze had overal naar een rustig plekje gezocht om zich er te kunnen nestelen, maar ondanks dat de planeet erg klein was tegenover wat zij gewent was, maar er waren hier en daar toch wel wat plekjes waar ze zich thuis zou kunnen voelen. Haar ijzige nest had ze ergens bij de waterval gebouwd. Ze hoefde niemand zich echt aan haar te storen of zij aan de mensen als ze eens wat langer door wilde slapen. Hier kwamen er niet echt veel langs en wie hier kwamen wilde over het algemeen rust. Shyvana opende haar ogen en ze geeuwde eens luid. Daarna stond ze op om zichzelf eens lekker uit te rekken en daarna een paar keer met haar vleugels te slaan. Shy wist dat er de meeste plekken al van boven af had gezien, maar ze wilde toch weer eens naar dat eenzame huis. Ze was er gewoon nieuwsgierig naar. Na een paar krachtige slagen en zichzelf krachtig te hebben af gezet steeg Shyvana op. Ze cirkelde hoger en hoger tot de gewenste hoogte. Met rustige, maar grote slagen vloog Shyvana door de lucht. Haar blik gleed over de grond beneden haar zo nu en dan. Ze wilde checken of het huis al in zicht kwam. Toen dat het deed begon ze met dalen. Het huis was groot en zag er verweerd uit. De verhalen die ze gehoord had waren alles behalve goed geweest over dit oord. Haar poten raakte de grond onder haar en Shy vouwde haar vleugels in. Heel even stond ze naar het gebouw te kijken tot ze iemands aanwezigheid voelde. Hm, leefde hier dan toch nog iemand? Of was het een van de mensen? Shyvana wist dat ze in haar oorspronkelijke grote een half huis hoog. Dus ze was van ver goed te zien. Shy stapte in rustige pas in de richting van waar ze de aanwezigheid gevoeld had en zag een jonge man staan. Toen hij haar zag twinkelde er in diens blauwe ogen vol verwondering. Was dat voor haar? Of was dat een van die trucs om haar uit de tent te lokken? Shyvana schudden die laatste gedachten van zich af. Die oorlog zovele jaren geleden bleven met haar geest spelen. Ze moest daar maar niet meer aan denken. Het was een zeer vervelende tijd en eigenlijk had ze wel wat beters te doen dan herinneringen daar aan op halen. Ze wilde graag weten wat er toen der tijd met de laatste eieren was gebeurd? Zou het er nog in kunnen zitten dat ze misschien voor nakomelingen zou kunnen zorgen? Maar de blik van de jongen trok haar aandacht opnieuw en Shyvana keek hem heel even met een schuin hoofd aan voor ze snoof en ging zitten. Haar staart beschermend half rond haar poten leggende.