Savador blikte tussen zijn zwarte lokken door fronsend naar Zalas toen hij zijn verontschuldigingen aan Deshas aanbood. Hij vroeg zich om waarom, aangezien hij dacht dat het aan hem gelegen had. Hij richtte zijn blik weer kwaad op de muur bij Deshas' dwingende woorden maar deed wel wat hem gevraagd werd. De duidelijk opgezwollen ader bij zijn slaap, half verborgen onder zijn haar, verdween langzaam maar zeker weer. Savador streek zijn haren uit zijn gezicht en keek Deshas kalm aan toen hij later weer tot hem sprak. Er gleed een klein glimlachje op zijn gezicht toen hij hem over zieleneters vroeg. 'Concentreren en gedachtengang leegmaken, ziel sluiten maar geest openstellen, Jiln'agvad?' reageerde hij in een rap tempo. 'Vergeef me, maar dat heb ik inmiddels ook als een vast onderdeel van mijn trainingsschema gemaakt,' verklaarde Savador de reden van zijn uitleg dat haast in zijn hoofd gestampt leek te zijn, waarna hij met een hand zijn haar nonchalant naar achteren gooide.

Zalas keek Deshas een beetje sceptisch aan. 'Jij weet net zo goed als ik dat zielen eters niet in mijn repertoire zitten. Zoiets leer je als magie toegestaan was, niet als Eerste Wacht waarvan niemand wist dat je over magie beschikte' zei hij half sarcastisch, half grijnzend. Zalas had merendeel van zijn leven aan niemand mogen tonen dat hij over magie beschikte. Dat had toen de tijd zijn dood kunnen betekenen. Zalas keek met ontzag naar Savador toen hij de spreuk en de bijbehorende handelingen zo uit zijn hoofd opdreunde, alsof hij het boek vlak voor zijn neus had liggen. Hij moest eerlijk toegeven dat Savador goed getraind was. Met zijn armen over elkaar geslagen leunde Zalas tegen de muur aan. Hij was wel benieuwd naar zo'n zielen eter van Savador. Hij wist dat Deshas het kon en hij had erover gelezen. Maar hij had het nog nooit zelf gezien. Maar ja, Zalas had andere kwaliteiten. Onder andere een paar die zelfs Deshas niet zo goed beheerste.

Deshas grinnikte zachtjes om Zalas' sarcastisch woorden. 'Excuses Eerste Wacht, dat was ik vergeten' zei hij op een hoffelijke manier om Zalas een beetje dwars te zitten al was het goed bedoeld. Deshas sloeg triomfantelijk zijn armen over elkaar toen Savador zo uit zijn hoofd de spreuk en bijbehorende handelingen opdreunde. Lichte trots was weerspiegelt in zijn ogen hoewel je ook kon zien dat hij dat tegen probeerde te gaan. Als hij teveel Savadors ego oppoetste zou misschien wat verslappen en dat was juist wat Deshas niet wou hebben. 'Uitstekend Savador' zei hij kalm. Hij liep naar de muur en leunde er net als Zalas tegenaan. 'Laat maar eens zien of praktijk net zo goed gaat als theorie' zei hij simpel.

Savador wierp Zalas vanuit zijn ooghoeken een wat ontzette blik toe bij het horen van zijn reactie op Deshas. Wist hij niet hoe je zieleneters moest oproepen? Zalas, die al eeuwenlang in leven was en daarbij automatisch ervaring zou hebben op wat voor gebied dan ook? Althans, dat zou hij wel van hem kunnen zeggen. Hij kon moeilijk geloven dat hij in de lange tijd dat hij al door Kovomaka rondliep alleen maar doelloos stil had gezeten. De verbazing was dan ook duidelijk in zijn ogen af te lezen. Savador richtte zich tot Deshas toen hij weer tot hem sprak, kon een vleugje trots in zijn blik herkennen. Iets dat een zuinige glimlach bij hem opriep. Dat zag hij graag, zijn leermeester in zijn sas. Ook bij hem was iets dat nog het meeste weghad van trots te herkennen toen hij om zijn opdreuning gecomplimenteerd werd. Hij onderdrukte een zachte snuif toen hem daarna werd opgedragen om zijn oproepkunsten op het gebied van zieleneters in de praktijk te brengen. Dat moest niet al te moeilijk zijn. Hij had het immers ook een aantal keer beoefend. Savador streek zijn haar achter zijn schouders en nam zijn positie weer in alsof hij en Zalas gewoon weer door zouden gaan met waar ze mee bezig waren. Echter bleef hij enkel roerloos op zijn plaats staan, zijn blik afwezig gericht op de vloer. Uiteindelijk sloot hij na een tijd zijn ogen en verscheen er een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen. concentreren en gedachtegang leegmaken, ziel sluiten maar geest openstellen. Het galmde een aantal keer herhalend door zijn hoofd. Op het begin dat hij ermee begon te oefenen, had hij vooral veel moeite gehad om het in de juiste volgorde te doen. Hij was erachter gekomen dat als je ook maar iets omdraaide, je geen succesvol resultaat kreeg. Maar hij had zichzelf erop getraind en het in zijn hoofd gestampt. Hij was wat dat betreft nogal streng voor zichzelf geweest, maar het resultaat van de theorie mocht er zijn. Nu moest hij het alleen nog in de praktijk laten zien. De omgeving en lokken in zijn gezicht zouden hem bij de eerste stap enkel afleiden, dus bleef hij er zeker van zijn ogen gesloten te houden en zijn haar achter zijn schouders te strijken. Alle gedachtes bande hij uit, alsof hij een schoonmaakbeurt in zijn hersenpan maakte. Het was nogal noodzakelijk voor de volgende stap. De laatste twee onderdelen van de spreuk waren nog wel het belemmerendst, vooral het sluiten van de ziel. Wanneer het hem gelukt was zijn geest open te stellen, onderging hij altijd een gevoel alsof hij twee keer zoveel beïnvloed werd door de dingen van buitenaf. Dat was het punt waarbij hij wist dat hij er klaar voor was. 'Jiln'agvad,' sprak Savador uiteindelijk op een lome, duidelijke toon. Langzaam opende hij zijn ogen weer en vestigde zijn blik haast automatisch op de kolkende massa van schaduwen in één van de hoeken van de kamer. In een traag proces vervormde het zich uiteindelijk tot een middelgroot wezen, dat als een dinosauriër zijn lederachtige voorpoten gekromd hield en doodstil half gebogen op zijn plek bleef staan. De monsterlijke creatie was vel over been, vooral knokig. Vanaf diens hals tot het puntje van diens staart was duidelijk de ruggengraat te volgen. Slijm dat haast zuur leek droop uit de halfgeopende bek en schaduw bleef als dikke pikzwarte rook van het licham af kolken. Met een voldane grijns keek Savador Zalas even aan, en wierp Deshas daarna een afwachtende blik toe.

Zalas had Savadors ontzette blik wel opgemerkt. 'Er zijn sommige spreuken die alleen doorgegeven worden van Heer der Duisternis op opvolger. Deshas kent genoeg spreuken die ik nooit zou mogen leren tenzij ik zelf ooit een opvolger zal worden. Maar of dat er ooit in zal zitten betwijfel ik zwaar. Zieleneters oproepen is een van die spreuken' legde hij Savador uit. Zalas had weliswaar veel kennis, maar er waren nou eenmaal een paar spreuken die hij nooit zou kunnen leren. Die waren enkel voor de legendarische magicans bestemd. 'Maar daar staat uiteraard tegenover dat er ook een aantal spreuken zijn die Deshas niet voledig beheerst' grijnsde Zalas terwijl hij zijn blik op zijn vriend richtte. Deshas had geen molestrerend haar dat al het leven kon vernietigen. Evenals dat Zalas spreuken wist om je gedachten binnestebuiten te keren. Hij kon alle informatie die hij nodig had uit je zuigen door je enkel aan te kijken. De afgelopen eeuwen was hij beziggeweest met bijleren en perfectioneren van zijn spreuken. Hij bleef kalm staan wachten terwijl Savador de spreuk uitsprak. Zijn blik verduisterde. Hij kreeg zo'n typisch Shadraanse, machtsbeluste blik in zijn ogen en een halve, vage grijns. 'Geweldig' zei hij zachtjes toen hij het monsterlijke ding zag dat Savador had opgeroepen. Zijn gedachte beredeneerde meteen wat je allemaal wel niet met zo'n beest zou kunnen doen. Aan zijn blik was dat ook duidelijk merkbaar dat zijn gedachten overuren maakte.