dangerous,, ~~~ With tate.

Shima keek tate aan. Ze stopte haar hand in de grond en liet een stuk grond aan de kant gaan . Ze had duistere magie, dus ze kon van alles wel iets. Ze keek tate aan, Ze pakte zijn hand en samen sprongen ze het zand in, Langzaam liet ze het zand weer boven hun dichtgroeien, Ze maakte de hele ondergrondse tunnel verlicht. 'ik heet shima' zei ze lief 'en jij bent...?' Ze begonnen met lopen. Vlak boven hun klonken voetstappen, Hele zware en snelle voetstappen, toen weer een bonk, toen weer voetstappen, en toen weer een bonk. 'Vechten' Zei shima zachtjes mompelend. Ze keek tate aan en doofde alweer het licht, ze bleef hel stil zitten 'sstt,, vechtende magiers,blijf stil zitten' Zei ze zachtjes tegen tate. Ze pakte zijn hand vast. 'Als ze hier naar beneden vallen dan maak je jezelf helemaal licht, zodat ik je mee kan trekken naar boven, oke?' Zei ze zachtjes. Ze was zelf ook wel een beetje gestrest.

Tate keek haar versuft aan. ''Erm, goed?'' mompelde hij. Hij keek even naar de vleugels van Shima. Hij had zelf ook vleugels, maar hij had ze nog nooit uitgeprobeerd, ze waren te klein, dacht hij zelf. En ze leken wel van papier te zijn. Misschien.. als hij kracht zette worden ze groter. Hij bleef naar Shima kijken en toen naar boven.

Shima sloeg haar vleugels in. Het ruzien hield maar niet op. 'ok ik tel tot 3, en als ik bij 3 ben houd je mijn arm heel goed vast' Zei ze terwijl ze eerst even goed luisterde waar de vechtende magiers precies waren op dit moment. '1....' zei ze langzaam, want zelf was ze ook heel erg zenuwachtig. '2.......' zei ze nog langzamer, Ze dacht snel na, nee er was geen andere manier, anders zouden ze hier nooit wegkomen, Ze zuchtte diep, ze keek ethan aan en knikte naar hem '3!!!!' riep ze heel hard, schijnbaar hadden de vechtende magiers het gehoord, want het was ineens stil, dood stil! Ze vloog omhoog met haar vleugels sloeg ze al het zand weg. Schijnbaar waren de magiers bang geworden ofzo, want ze waren nergens meer te bekennen. Ze schoot nog even wat bliksemschoten in de grond voor de zekerheid, maar toen ze merkte dat ze inderdaad weg waren, Vloog ze weer zachtjes naar de grond. 'ik weet niet wie of wat het waren , maar ze waren wel slim' Zei Shima zachtjes tegen tate terwijl ze nog even snel om zich heen keek om alles na te checken.

__________________

ps: je moet minimaal 4 regels he, denk daar aan.

Ja, weet ik, sorry.
--
Tate keek angstig naar de grond. Hij sloot zijn ogen en beet op zijn lip. Zonder dat hij er erg in had begonnen zijn kleine vleugeltjes op zijn rug te groeien, er kwamen veren op en hij had enorme engelenvleugels gekregen. Hij staarde er angstig naar. ''Oh, fijn.. past perfect..'' mompelde hij. Hij bewoog zijn vleugels heen en weer en vloog nu zelf. Hij grijnste. ''Wouw... dit.. dit is echt gaaf!'' riep hij entousiast. Hij keek rond naar de bomen en naar de grond. Hij grijnste.

Shima had niet zulke grote vleugels, maar dat hoefde ze ook niet, ze kon goed overweg met die kleinere, want hoe kleiner de vleugels , hoe sneller je kan. Ze keek tate trots aan. 'je zal wel erg blij zijn? 'Zei ze lief toen ze hem nogsteeds trots aankeek. 'oke kom op , we gaan die stumperds zoeken' Ze schoot allemaal lichtflitsen het bos in , zodat elk stuk heel erg oplichtte. 'KIJK GOED HE!' riep ze naar tate. Elke keer schoot ze nieuwe lichtflitsen, steeds sterker en sterker 'Ik zag iets!' fluisterde ze tegen tate.

Tate vloog nog steeds verbijsterd achter haar aan en keek rond. ''Waar dan?'' mompelde hij. Hij wist nog steeds nauwelijks waar ze het over had. Hij keek steeds even naar zijn vleugels die in de lucht wapperde. Hij voelde zich eigenlijk wel raar. Opeens, kon hij vliegen! Hij glimlachte en keek naar Shima. Ze was best mooi. Hij keek opzij en negeerde zijn gedachtes. Misschien hoorde het erbij, dat hij zich gewoon raar voelde doordat hij 'opeens' vleugels had. Misschien kon hij het altijd al, maar hij had nooit de moeite genomen om het een keertje te proberen. Hij snoof. Misschien hadden zijn ouders hem daarom gedumpt, in de tijd dat hij geboren was waren vleugels, nogal uniek.

Shima voelde de wind door haar prachtige lange paarse haren gaan, en haar paarse pakje was ook niet bepaals superwarm. Haar parse vleugeltjes vond ze wel leuk, ze vond tate zo'n schatje, en ook zo knap.... 'Daar bij die boom maar...' Shima begon langzamer te vliegen en iets te dalen,Ze lande zachtjes op de grond. 'het is weg' zei ze een beetje teleurgesteld. Ze keek nog even voor de laatste keer goed in het rond, Maar nee, ze waren er echt niet meer.... 'volgende keer beter' zuchtte ze. 'wil je hier nog even blijven?' Ze kwam met haar gezicht dichter bij zijne. en keek hem diep aan.

Tate zette een stapje achteruit en keek haar nogal vreemd aan. Zijn vleugels krompen en werden weer zijn kleine, papieren vleugeltjes. ''Erm, goed..'' mompelde hij. Hij keek rond. ''Of.. misschien moeten we terug naar school gaan,'' hij ontweek haar blik en keek naar de grond. Hij had het wel door, ze was echt verliefd op hem. Tate wist niet hoe hij daarmee moest omgaan, nog nooit was een meisje verliefd op hem geweest. Hij schopte tegen een steentje en haalde diep adem en zuchtte toen.

Shima zuchtte 'wil je niet oefenen met je watermagie?' Shima keek hem vertrouwd aan. 'bovendien zijn onze lessen al afgelopen, en jij bent net nieuw, en ik kan je helpen, ik heb vroeger ook de watermagie bestudeerd, ookal ben ik licht' Zei ze lief. Ze gaf hem een kusje op zijn wang. 'Zullen we oefenen?' Zei ze verlegen. Shima was bang, dat hij op een mooi meisje met mooie lange blonde of zwarte haren zou vallen, bovendien was zij anders, zij had lange paarse haren..... Ze keek hem nog eventjes lief en teder aan en wachtte op andwoord.

Tate bleef even verstijft staan toen hij een kus op zijn wang kreeg van haar. Hij keek haar nog een beetje bang aan en knikte toen verward. ''Ja..'' mompelde hij. Hij wist niet wat hij voor haar voelde. Hij kon heel moeilijk met zijn gevoelens omgaan, en zijn emoties tonen was ook moeilijk. Hij slikte en keek rond. Hij stak zijn hand uit en trok hem omhoog. Onder zijn vingers danste kleine waterdruppeltjes. En het gras waar hij zijn hand boven had gehouden was donkerbruin en bungelde zielig naar beneden.

Ze hadden geluk dat het net geregend had. Shima pakte de hand van de jongen en hield hem onder een plasje water. 'nu moet je denken dat er een waterbel om je hand komt, en je moet je alleen daarop concentreren ' ze liet de hand van de jongen los zodat hij zich beter kon concentreren , ze keek zelf ook erg geconcentreerd mee, en ondertussen moedigde ze hem aan, geluidloos, maar het zou wel helpen, dat wist ze zeker, ze wist dat tate het kon.

Tate sloot zijn ogen en concentreerde zich. En ja hoor, een waterbel verscheen rond zijn hand. Hij glimlachte. ''Bedankt,'' mompelde hij terwij hij zijn gezicht weer neutraal trok. Hij sperde zijn vingers uit zodat de waterbel popte en de druppels vielen op de grond. Hij stuurde water water naar zich toe en liet het om zich heen draaien en liet het daarna weer op de grond zakken. ''Ik heb al best wat ge oefend..'' hij keek naar Shima.

Shima begon te lachen 'goedzo! ' zei ze enthousiast, Ze keek trots naar hem toen hij het water makkelijk om zich heen liet draaien. 'ik ben trots op je' zei ze lief. Toen liep ze naar hem toe en omhelsde hem. Ze keek hem in zijn ogen aan, die felblauwe mooie open, en dat mooie blauwe haar, ze bestudeerde zijn handen, echte waterstuur handen. 'je word later top, dat weet ik zeker! ' zei ze bemoedigend tegen de jongen die recht voor haar stond. 'je hebt me nog steeds joun naam niet vertelt' zei shima lief tegen de jongen , terwijl ze telkens lichtflitsen en lichtbolletjes om zich heen liet gaan, en zat te spelen met haar magie.

Tate zette een stap achteruit toen ze hem had losgelaten. Ze vroeg naar zijn naam. Hij was even stil. ''Erm, oh, Tate,'' mompelde hij. Hij keek naar de grond en toen naar zijn voeten. ''Tenminstte, ik weet niet hoe mijn ouders me genoemd hadden, maar zo heeft mijn.. erm... pleegmoeder mij genoemd,'' hij krabte aan zijn nek en keek naar Shima. Haar haren kwamen tot haar knieen. Hij vroeg zich af hoelang dat geduurt moest hebben.

Shima keek hem aan met een meelevende blik 'oh, tate, is een mooie naam' zei ze ..... Toen viel ze stil, er was een akelige stilte.het was echt akelig,en het werd telkens akeliger en akeligeer.
Ze speelde nog eventjes met haar magie.
Ze schraaapte haar keel en keek tate nog even aan.
ze keek verlegen naare de grond.

Tate keek naar haar en sloeg zijn ogen neer. ''Erm, laten we maar terug gaan, ik ben moe..'' hij keek naar haar en sloeg zijn ogen weer neer. Hij begon te lopen en staarde strak voor zich uit. Hij keek even naar de lucht. De Sterren werden al zichtbaar. Tate herkende een paar sterrenbeelden en keek er even naar. Omdat hij zo verdiept was in de sterren merkte hij niet dat hij op een boom afliep en er tegenaan liep. Hij viel op de grond en wreef over zijn neus. Er zat bloed aan zijn hand.

Shima keek hem aan 'oke' ze liepen die kant op, in het begin moest ze een beetje lachen toen hij tegen de boom opliep. 'maakt niet uit...' Ze maakte haar handen helemaal licht vanbinnen,want ze was nou eenmaal 1 brok licht magie, Haar handen gaven nu heel fel licht. Ze legde haarh anden op zijn neus, het bloed verdween langzaam, en daarna legde ze haarh anden op zijn handen, ze keek hem recht in zijn ogen aan, toen keek ze weer naar zijn handen, ook daar ging het bloed langzaam weg. 'kom we moeten verder' Ze maakte de hele 100 meter voor hun telkens licht, zodat hij niet meer tegen een boom ofzo aan zou lopen. 'zullen we vliegen?' zei ze toen ze al heel lang aan het lopen waren, het bos was ook zo groot!

Tate knikte en concentreerde zich. Deze keer ging het sneller. De grote engelen vleugels verschenen weer op zijn rug. Hij sprong omhoog en begon te vliegen. Hij probeerde wat harder te gaan dan normaal. Heerlijk, die wind door zijn haren, en de lichte motregen op zijn gezicht. Hij keek naar de donkeren bomen onder zich en zag allemaal dieren. Hij lachte en spreidde zijn armen terwijl hij vloog. Hij sloot zijn ogen even. Wat was het toch heerlijk om te kunnen vliegen.

Shima sprong op en vloog snel weg, Ze vond kleine vleugels niet mooier, maar wel fijner, want dan kon ze veeeel sneller vliegen als mensen met grote vleugels. Ze begon even te lachen toen ze zag dat tate er zo erg van genoot om te vliegen, Je kon wel merken dat hij nog bijna nooit had gevlogen, hij genoot er echt van, dat deed zij in het begin ook ,maar nu was het doodnormaal voor haar geworden, ze sprong altijd op en vloog gewoon verder, alleen bij het stille meer concentreerde ze zich er zo op , en genoot ze ook, want niets was mooier dan lekker vliegen boven het meer.

PROFILE MAGICIAN

» Na de les met Tate.
» Tate Stone
» Tate en Silvana. <3
» Tate en Silvana - Ontbijten
» Dreams can be dangerous | Thomasso

dangerous,, ~~~ With tate.

dangerous,, ~~~ With tate.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen