Haar moeder, of beter gezegd adoptiemoeder was met zaken bezig. Erd, was niet altijd rustig, er waren altijd problemen en andere dingem te doen. Toch kreeg Anna betrekkelijk veel aandacht verleken met het weeshuis. Ook had ze haar Sand Spirit nog steeds in de buurt. Sandy had ze dan ook eerder gekregen van Luna, voor bescherming. Nu Luna druk bezig was, had ze haar aandacht op Sandy gericht. De Sand Spirit die een kruising tussen een hond en een hert was, in een opgewekte, speelse stemming. Misschien iets te opgewekt en speels. Het magische wezen sprong tegen de deur op, en rende rondjes in de kamer, waardoor Anna de deur opende. Sandy verdween meteen op de gang en trappen van de toren, waardoor het meisje haastig achter hem aan liep. Haar ogen zochten keken bewonderend en verwonderd naar de omgeving. Toch luisterde ze ook naar de geluiden, onder andere die van Sandy. Zijn niet extreem zware voetstappen waren voor haar duidelijk te horen. Hij benaderde haar van achteren en drukte zijn snuit tegen haar arm aan. Ze draaide zich maar een kwart slag om, om zo haar vriend aan te kunnen kijken. Haar heldere blauwe ogen keken naar de glinsterende priemende ogen van de Spirit. Waarna ze zich omdraaide en het dier een tik tegen zijn schouder gaf. Ze wou zo snel mogelijk weer terug naar haar moeders kamer. Dáár was ze veilig. Omdat ze niet oplette had ze niet door dat een roodharige vrouw op dezelfde trap liep, en botste ze er frontaal tegenop. Ietwat verrast en verbaasd keek het meisje op, waarna ze ongemakkelijk op haar lip beet. Oeps. Sandy die daarnet nog speels had rond gerent en zijn beschermelinge naar buiten had willen krijgen, kwam nu voorzichtig dichterbij. Op zijn hoede maar ook vriendelijk. Waarna hij een halve meter achter het meisje bleef staan. Anna keek de vrouw nog steeds aan, ze staarde bijna. Misschien een beetje onbeleefd. Toch kon ze haar blik niet afwenden. Ze wreef voorzichtig over haar arm, zoekend naar woorden om te zeggen. Een excuses misschien..

Witte velletjes papier vlogen om haar heen, zodra ze tegen een van de Legendarische Magiërs die ze nog niet had ontmoet was op gebotst. Met grote blauwe ogen keek het meisje dan ook op toen de vrouw begon te praten, ze was duidelijk niet blij waardoor het meisje zenuwachtig steun zocht bij haar vriend die nog steeds een halve meter achter haar stond. Hij was niet al te groot waardoor hij nauwelijks opviel. Een paar gifgroene ogen keken op haar neer, met een duidelijk negatieve blik. Wat de vrouw dacht kon het meisje er niet uit opmaken, wel wist ze dat ze in grote problemen zat. Nerveus kauwde ze dan ook even voorzichtig op de binnenkant van haar wangen, waarna ze geschrokken naar de beschuldigende en harde stem luisterde. 'Wat doe jij in mijn gang?' Haar gang, zagen de Legendarische Magiërs de gangen in de buurt van hun kamers ook als hun bezit? Ze had Ronodan en Luna er niet zo over horen praten. Het meisje keek naar de grond, waar ze nog wat papier zag liggen en toen weer naar de duidelijk boze vrouw. 'Ik was op weg naar mama,' murmelde het meisje naar waarheid, nu was Luna haar adoptiemoeder maar ze zag haar als familie. Natuurlijk wist nog niet iedereen van haar bestaan af, en al helemaal niet van het feit dat ze sowieso tijdelijk bij Luna te vinden was. 'Wel ga je nog praten of hoe zit dat?' Bromde de vrouw geïrriteerd. Ze had toch net wat gezegd? Haar blauwe ogen gleden schuldbewust naar de grond waarna ze een aantal papieren, zonder er naar te kijken, oppakte en aarzelend aan de vrouw gaf. 'Sandy rende weg,' zei het meisje ter verduidelijking. 'We waren bij Luna, ik bedoel eh. Mama en ze was aan het werk dus wou ik haar niet storen,' ratelde het meisje uiteindelijk snel. Waarna ze haar blik beschaamd naar de grond afwende. Dit was de beste indruk die ze bij haar moeders collega's achter kon laten. Zeker niet, de beste.