Het was toch even flink wennen, zo weer op een openbare school te zijn. Het had haar ook flink nerveus gemaakt waardoor ze haar eerste nacht hier niet had kunnen slapen.
In de nacht had ze meerdere keren haar slaapdeur gecontroleerd of deze op het slot zat. Ze had meerdere malen een hoofdstuk gelezen uit een boek hopend om rust te krijgen in haar hoofd.. Dit was tervergeefs sinds ze de gehele nacht wakker had gelegen. ‘Het moet niet mooier worden.’ Had ze gemompeld in de ochtend toen haar alarm was gegaan. Ze was bezig haar haren te borstelen en tegelijk haar rooster zoeken. School alles nieuw.. het was anders. Geheel anders dan dat ze gewend was. Ze moest zelf naar verschillende lokalen. ‘hmm..’ klonk ze erop bedachtzaam en mopperde wat toen ze haar haren niet kreeg zoals ze wilde.

In de gangen zocht ze druk naar de lokaal waar ze moest zijn, hierdoor kwam ze wel flink te laat in de les. Na een regeltje of 50 strafregels mocht ze weg na de les. Haar aantekeningen waren netjes gemaakt maar en stonden ook wat sneeuwpoppetjes bij. Buiten in het grasveld zat ze op een bankje te genieten van het zicht wat ze had. ‘Rood, groen, geel, bruin, wit…’ Ze noemde de kleuren op die de bladeren hadden, al vond ze de witte kleur wat apart. Het zag er zo nep uit naar haar idee. Ze trok de kraag van haar jas nog iets omhoog toen de wind wat opstak. Het werd tijd dat ze naar binnen ging, zo stond ze op en liep wat door. Met haar hoofd omlaag haren voor haar ogen liep ze in een stevig tempo door zonder door te hebben liep ze tegen iemand op en uit schrik verstapte ze zich. Wat onhandig wist ze wel te blijven staan en deed haar haren snel opzij. “S-sorry! Ik keek niet uit!” legde ze al gelijk uit en probeerde haar haren uit der ogen te houden zodat ze de ander kon aankijken.

Soul keek naar zichzelf in de spiegel. Het was niet bepaald het meest aantrekkelijke beeld dat hij ooit voor ogen had gekregen. De wallen hadden zich onder zijn ogen verzameld ten teken dat hij slecht sliep. Hij was vannacht meerdere malen wakker geworden door pijn aan zijn litteken die zowat zijn hele borstkas overlapte. Dankzij dat er zich spieren begonnen te vormen omwille van het vele trainen, begonnen er deuken in het litteken te komen waardoor het niet helemaal netjes diagonaal over zijn borstkas meer liep. Hij kende een jongen in zijn middelbare school die daar echt helemaal om ontploft zou zijn omdat hij vond dat alles er mooi en perfect uit moest zien. Een litteken was sowieso al niet te perfect, maar als hij niet meer recht liep, was het al helemaal een akelig beeld. Maar hij had er dus pijn van gehad, maar ook een hevige jeuk. Daardoor was hij vaker wakker geworden ’s nachts en had hij weer wakker gelegen van al dat gepraat om hem heen. Hij had het zo goed mogelijk genegeerd, maar hij kon zijn geërgerde uitdrukking toch niet verbloemen als hij de jongen in zijn slaapzaal hoorde praten alsof er niks aan de hand was. Hij fatsoeneerde zijn kapsel – voor hoever dat mogelijk was – en begon toen pas trappen af te dalen. Hij had pas over twee uur les, dus hij kon nog makkelijk wat tijd buiten spenderen. Hij had zijn gebruikelijke bruinrode broek en zijn gele met zwarte jack weer aan. Hij verveelde zich te pletter. Hij had morgen een proefwerk, maar hij had niet de moeite genomen om te leren. Hij nam aan dat als hij het straks een keertje door zou lezen dat hij het wel zou kennen. Het ging over Novaanse magie, dus dat zat wel weer mee. Geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om zijn Shadraanse krachten uit te proberen, niet na wat er in dat steegje was gebeurd. Het had hem bijna zijn leven en die van Maka gekost, want die gozers wisten niet van ophouden zelfs nadat hij bloedend op de grond had gelegen. De herinnering was vaag, maar hij was er wel en het zorgde voor dat machteloze gevoel dat hij altijd kreeg als hij er aan dacht. Het feit dat het nu meer in zijn leven speelde als anders was waarschijnlijk omwille van Esmira. Zijn gedachten vlogen direct weer naar haar en daardoor was hij minder oplettend. Het gevolg was dat hij tegen iemand botste en verstrooid zijnde keek hij op. Het was een meisje van rond dezelfde leeftijd als hij. ‘Dat merk ik,’ zei hij droog tegen haar. Hij stak zijn handen in zijn zakken en schudde daarna zijn hoofd. ‘Maakt niet uit, ik keek ook niet echt,’ gaf hij eerlijk toe aan haar. Hij wilde weer verder lopen, maar bedacht zich dat het eens tijd werd dat hij weer wat vrienden zou maken. ‘Soms is de grond interessanter dan de omgeving om je heen, hè?’ zei hij lichtelijk plagerig tegen haar.

Het was anders hier. Er ging al een geheel andere sfeer.
Terwijl ze liep wat ze destijds ook tegen iemand aangebotst. Ze voelde zich vreselijk stop en dacht er ook bij na hoe ze dit nou had kunnen gebeuren. Ze had gewoon moeten uitkijken waar ze liep. Ze keek naar de ander toen ze haar haren eindelijk uit haar ogen had. Wittige haren, haast bloeddoorlopen rode kleur ogen. Ze moest even twee keer kijken en slikte even, dit soort mensen zag je dus nooit. Niet waar zij vandaan kwam, ze moest dus ook automatisch aan Shadra denken. Ze paste haar houding aan net zoals de ander ging staan, ongeïnteresseerd naar haar idee. Zo ging ze ook staan met handen in haar jaszakken. “Hmm..” Klonk ze zachtjes. “ Is ook mijn probleem geweest. “ Echter stond zij er wat onwennig bij tot de ander weer wat zei. Toen ze de woorden herhaalde in haar hoofd werden haar wangen al snel rood. Ze schaamde zich wat en keek via haar ooghoeken dan ook snel weg. Met haar vinger krabbelde ze op haar wang terwijl ze wat zachtjes mompelde. “Uhm… well..” Mompelde ze kort een woordje novaans. “Het is gewoon dat ik dan de grond beter zie in verband met mijn haren dat voor mijn ogen gaan.. en… de kou in mijn nek een beetje te verbergen..” De laatste paar woorden waren zachter geworden tot het laatste woord niet hoorbaar was. “Zullen we anders ergens uit de wind gaan staan?” En ze weer naar een grote boom dat bij het veld stond. Eentje waar je wel met twee personen achter kon gaan staan.

Het viel hem op dat zijn gesprekspartner erg verlegen was. Hij was niet het verlegen persoon en hij snapte ook niet hoe anderen dat wel konden zijn. Oké, misschien was hij slechts een paar keer in zijn leven verlegen geweest, maar zelfs toen had hij zich aardig kunnen redden door zichzelf te zijn. Hij geloofde dan ook niet dat verlegen zijn echt een deel uitmaakte van de persoonlijkheid, maar dat het meer een invloed had op de omgeving zelf. Dus als je bijvoorbeeld in een vreemde situatie was dat je verlegen ging reageren dan dat je bij je ouders thuis was. Maar goed, dat was zijn redenering. Hij had dat voorbeeld van zijn ouders nooit gehad omdat ze dood waren, maar zelfs nu wist hij zich aardig te redden ondanks zijn gebroken hart. Hij was en bleef gewoon Soul. Hij was een cool en relaxt persoon, meer was daar niet aan toe te voegen. Zelfs toen hij wist dat hij Maka nooit meer zou zien bleef hij een cool en relaxt persoon. Dat had hem aardig wat vrienden opgeleverd, maar ook weer veel pijn. Maar goed, niet aan denken nu. Hij grinnikte toen hij het antwoord hoorde. Dat was nog eens een goede smoes om naar de grond te kijken. Ze was waarschijnlijk gewoon veel te verlegen om naar haar omgeving te kijken, maar wilde dat niet expliciet tegen hem zeggen. ‘Als je haren voor je ogen hangen zou ik je aanmoedigen om naar de kapper te gaan of een haarband te dragen. Voor de rest lijkt het me vrij sterk dat je kou krijg in je nek omdat je zo’n lange haren hebt.’ Hij knipoogde naar haar, maar gaf een knikje op haar vraag. Misschien hield ze wel niet zo van dit weer. Hij had al aan haar accent gehoord dat ze een Novaan was en was verbaasd over het feit dat ze nog niet gemerkt had dat hij ook een Novaan was. Hij sprak namelijk ook met een licht Novaans accent, hoewel dat verdoezeld werd omdat hij zo goed Engels kon. Dat had hij in de jaren geleerd. Hij richtte zijn rode ogen op haar en begon alvast te lopen naar het plekje dat ze aangewezen had. Een grote boom moest hun inderdaad van de kou beschermen. Hij stak zijn handen in zijn jaszakken en liet zich tegen het schors naar beneden glijden zodra hij bij de boom was, wat ruimte voor haar overlatend zodat ze naast hem kon gaan zitten als ze dat wilde. ‘Ben je hier nieuw op de academie?’ vroeg hij aan haar. Er moest toch een reden zijn dat ze zo verlegen was, right?

Ze vond het zelf altijd nog bijzonder hoe de ander heel rustig bleef onder alles. Zachtjes had ze haar antwoord gegeven en zou wat onzeker staan qua lichaams houding. Een been achter het ander, op een been leunend.
Bij de knipoog van de ander keek ze wat verrast op. Ze had die nooit zo snel gehad en kreeg toch een kleine blos op haar wangen. ‘Misschien is vrienden maken echt geen verkeerd plan.’ Gingen de gedachten al door haar heen. Na haar vraag of ze beter niet uit de wind konden gaan zitten zou ze gaan lopen. De blaadjes al knisperend onder hun voeten. Een kleine grinnik verliet haar terwijl ze een beetje speelde met de bladeren, ze vond en bleef het geweldig weer vinden. Eenmaal bij de boom ging de ander al snel zitten en ze volgde het voorbeeld. Echter deed ze wel haar muts iets beter over haar hoofd heen en ging lekker zitten.
‘Hm?” Klonk ze dat ze dacht het niet gehoord te hebben, maar al snel volgde haar antwoord al. “Zit hier nu een dagje of twee. “ Zei ze rustig. Het was een stuk warmer zo uit de wind en ze maakte met haar handen een klein kommetje waar een bolletje licht in kwam wat ook nog warmte af begon te geven. “Klinkt stom… maar… ben je… novaans?” Ze was zelf nooit goed geweest met een ander persoons magie aanvoelen. Ze moest het dus al hebben op het accent, maar deze persoon had dat haast niet. Ze was bang dat ze het verkeerd had en was daardoor toch wat meer ineen gedoken dan anders.  

De plaats werd in beslag genomen door het meisje. Mooi. Ze was dus in elk geval niet zo verlegen dat ze niet meer naast hem durfde te gaan zitten. Dat vond hij alvast een goed teken. Hij vroeg zich af waar Dino was, zijn husky pup. Soul had hem wel de vrijheid gegeven om vrij rond te lopen, maar dat wilde niet zeggen dat de puppy geen kattenkwaad uit kon gaan halen. Soul’s blik gleed rond, maar er was geen teken van zijn hondje te bespeuren. Hij besloot om er verder niet al te veel aandacht aan te richten en besloot om zich gewoon op het meisje te concentreren. Hij gaf een knikje toen ze haar antwoord gaf op zijn vraag. Dus daar kwam dan ook direct de verlegenheid vandaan. Hij had dat toen hij hier als eerste aankwam niet echt. Hij was algauw bevriend geraakt met Mineko en had eigenlijk een vrij zorgeloze tijd gehad totdat Esmira in zijn leven kwam. En zelfs toen was hij nog een zorgeloos persoon geweest. Dat was echter veranderd toen hij veranderd was in een harteloos monster nadat Esmira ontvoerd bleek te zijn en hij haar terug ging halen. Hij wilde niet eens meer aan die dag en aan zijn daden denken. Hij had niemand vermoord, maar hij had er een paar wel goed in elkaar geramd. De vraag van de blondine haalde hem uit zijn gedachten en Soul keek haar even lichtelijk verward aan, maar glimlachte toen de vraag tot hem doordrong en gaf een knikje. ‘Ja,’ sprak hij. ‘Maar ik spreek al zolang de thuistaal niet meer dat het uit mijn accent verdwenen is.’ En dat was waar. Je kon zijn Novaanse accent enkel horen als je er heel goed op lette. Maar Soul was zo vaardig geworden in het Engels dat hij het Novaanse wat afgeleerd had, maar hij zou het waarschijnlijk wel nog kunnen als dat van hem verlangd werd. Hij vond zijn accent van nu echter beter. Zijn stem was zwaar, maar had een zachte ondertoon. ‘Jij ook, hè?’ vroeg hij zacht. ‘Jij hebt dat accent wel. En ik kan het natuurlijk aan je magie zien.’ Hij grinnikte. Meest logische antwoord ooit. ‘Of beheers je een andere magie en is dit gewoon eentje die je slechts lichtelijk beheerst?’ Het klonk onlogisch omdat ze zichzelf dan ook het sterke Novaanse accent moest aangeleerd hebben, maar alles was mogelijk. Als haar vader bijvoorbeeld van Nova kwam en haar moeder van een andere planeet, was het al zo gebeurd. Hij sloeg zijn armen over elkaar tegen de kou en wachtte vervolgens geduldig op haar antwoord.

ze ging naast hem zitten op de grond, natuurlijk geprobeerd haar jas iets onder haar te krijgen, maar tevergeefs. Het was koud waardoor ze later toch moest grinniken en trok haar jas iets hoger op. Kort dacht ze na hoe ze verder zouden gaan met het gesprek… maar daar hoefde ze zich blijkbaar geen zorgen om te maken.
Wel was ze blij met het antwoord op haar vraag, de ander was dus inderdaad novaans. “gelukkig.” Klonk ze toch wat opgelucht. “Aha… “ Klonk ze op de informatie van de thuistaal.. Dus hij sprak het al een tijd niet meer, bij haar was het een continue iets geweest thuis eigenlijk. Net zoals op de scholen ervoor, al leerde je de tweede taal er wel bij. ‘jij ook hé?” Dit waren de woorden die haar uit haar gedachten sleurden. “eh?” Vroeg ze meer maar toen wist ze zijn vraag alweer. “Uhu, ik ben ook een novaan ja!” klonk ze vrolijk en glimlachte een keer. “Spijt me toch, ik zie geen magie soorten of iets. “ Zei ze met een kleine sombere glimlach. Wel keek ze hem een keer aan en glimlachte of probeerde iets vrolijker te glimlachen. “Nee, ik ben gewoon novaans. Mijn mams is novaan en mijn vader is Shadraan, al is mijn tweeling zus net zoals mijn vader. Mijn ouders zijn gescheiden en ik woon bij mijn moeder. Misschien komt het daardoor dat het beter is blijven hangen.
Voordat ze het door had, werd ze getackeld door haar eigen hondje though. Ze schrok erg en liet een kleine gil eruit, het viervoeterje zat echter alleen maar vrolijk te kwispelen en keek haar vrolijk aan. Met een zucht keek ze haar hondje Nippy aan en ging een keer over zijn kopje. “And how did you get out of my room, Nippy?” Vroeg ze het diertje in novaans maar zuchtte er zelf een keer echte rop.

‘Het is een gave,’ zei Soul lichtelijk plagend toen het meisje zei dat ze geen magiesoorten kon zien. Eerlijk gezegd kon hij dat ook niet echt, maar bij haar was het gewoon vrij duidelijk geweest. Soms wilde hij echter net doen alsof hij heel veel kon en dan kon hij zich speciaal voelen terwijl hij eigenlijk helemaal niet zo speciaal was. Maar hé, wat niet wist, wat niet deerde, right? De jongen draaide zijn hoofd toen het meisje begon te spreken en heel haar situatie uit begon te leggen. Dus haar vader was ook een Shadraan. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. Dus dan was ze niet alleen Novaans, maar had ze ook Shadraanse krachten in zich. Of haar vader moest haar natuurlijk helemaal niks geleerd hebben. Zijn vader had hem te veel geleerd en dan ook nog eens op een stiekeme manier. Het had hem vreselijk in de problemen gebracht en hij wilde eigenlijk niet meer dat hij het zou gebruiken. Ook door de dood van zijn vader had hij een soort van afkeer voor de Shadraanse magie gekregen. ‘Ik vind Novaanse magie persoonlijk beter dan Shadraanse,’ zei hij tegen haar, maar ze werden onderbroken door haar hond die haar tackelde. Hij grinnikte even en liet een schelle fluittoon horen. Hij hoorde Dino blaffen en niet veel later kwam de kleine husky puppy naar voren gerend. Bij het zien van een soortgenoot blafte hij opgewonden en zakte door zijn pootjes. ‘Dit is Dino,’ zei Soul grijnzend tegen het meisje. ‘En ik denk dat je hondje je gewoon miste. De mijne volgt me soms echt overal.’ Dino keek hem aan alsof hij Soul wilde tegenspreken, maar draaide daarna beledigd zijn kopje weg waardoor Soul nog harder moest grinniken. ‘Hoe oud is jouw pup?’ vroeg hij vervolgens nieuwsgierig zijnde aan het meisje.