Down to a dusty plain.

I'm a hurricane

Wat een gezellige boel hier. En leeg ook, heel erg leeg. Geen mens of wezen te bekennen. Ging hij dan de goede richting in of niet? Het avontuurlijke prikkelde binnen in hem, samen met de nieuwsgierigheid die hij voelde was het onmogelijk om hem te stoppen. Hij moest en zou het gaan ontdekken, verboden of niet. Zijn groenblauwe ogen keken het hoekje om, opzoek naar enig teken van leven. Toen hij dat niet detecteerde liep hij verder, zijn gympen sloffend over het tapijt dat over de vloer lag uitgespreid. Deze school was anders dan zijn vorige. Geen camera's die je in de gaten hielden, strenge regels, tenminste hij had nog niets overtreden, en absoluut geen mens te bekennen. Was dit wel het goede gebouw? Ach hell, wat maakte het uit. Het zou misschien geen goede binnenkomst bij de hoofdmeester zijn als hij een regel overtrad, maar hoe kon hij dat nou weten? Hij was nieuw, geen info, geen mensen die hem de weg wezen. Calix kon hier makkelijk onderuit komen. Zo niet, dan was hij weer een ervaring rijker en ging hij door met wat hij aan het doen was. Regels overtreden deed hem niets en dat was geen statement om cool te zijn. Het maakte hem letterlijk niets uit of hij voor heel zijn leven moest nablijven of de wc's met een tandenborstel moest schoonmaken. Zolang ze hem niet in de weg zaten, deed hij hetzelfde bij hen.

[Master Rivaille]

thank you Sarah of Kickstart!

LIFE IS BEAUTIFUL WE LOVE UNTIL WE DIE. WHEN YOU RUN INTO MY ARMS, WE STEAL A PERFECT MOMENT. LET THE MONSTERS SEE YOU SMILE, LET THEM SEE YOU SMILING. DO I HOLD YOU TOO TIGHTLY? WHEN WILL THE HURT KICK IN? LIFE IS BEAUTIFUL, BUT IT'S COMPLICATED. WE BARELY MAKE IT. WE DON'T NEED TO UNDERSTAND, THERE ARE MIRACLES. LIFE IS BEAUTIFUL. OUR HEARTS, THEY BEAT AND BREAK. WHEN YOU RUN AWAY FROM HARM, WILL YOU RUN BACK INTO MY ARMS, LIKE YOU DID WHEN YOU WERE YOUNG? WILL YOU COME BACK TO ME? I WILL HOLD YOU TIGHTLY WHEN THE HURTING KICKS IN. LIFE IS BEAUTIFUL, BUT IT'S COMPLICATED -----------

we barely make it.

WE DON'T NEED TO UNDERSTAND, THERE ARE MIRACLES.

Weer een zeer gezellige nacht met de Kunstleraar, Rivaille had er niks op tegen. Maar hij was toch onderhand wel zeer slaperig aan het worden, dus toen hij die ochtend wakker werd en aan zijn papierwerk begon omdat hij vandaag geen lessen had, bleven de papieren leeg terwijl ze zwartharige man met halfopen ogen naar de papieren keek. Woorden gingen als een tornado door zijn hoofd maar hij kreeg er geen een op papier, te moe om te schrijven of om zelfs nog zijn ogen goed open te doen. Daarom besloot hij dus om maar een kop thee te gaan halen, en sinds zijn etage toch dichtbij de lerarenkamer zat vond de gymleraar het niet nodig om een shirt aan te doen. Zijn zwarte pantalon was genoeg om even op en neer te lopen. Met een zucht schoof hij zijn bureaustoel achteruit en begon met grote – voor hem natuurlijk, vergeleken met andere waren het best kleine stappen- stappen de deur uit te lopen, rondzwervend over de etage. Een grappig gezegd was het wel, de leraar die altijd net gekleed was, rondzwervend zonder shirt en met een nogal vermoeid gezicht. Natuurlijk was er nog wel de steenharde expressie en de gebruikelijke frons tussen zijn wenkbrauwen, die ondanks dat hij moe was, hem er nog wel intimiderend uit liet zien.

THANKS ♥

Low on self-esteem so you run on Gasoline.

Voor even was hij gefixeerd op zijn gympen die hij nu voet voor voet voor zich uitzette. Misschien was het de verveling dat hij zich nu daar op richtte, misschien omdat er niets gebeurde en de hal waar hij nu in liep niet zo reuze interessant was. Het was gewoon een gang met aan weerszijden deuren, deuren en nog eens deuren. Ze waren niet zo heel creatief geweest met het kasteel, dat moest Calix toch echt wel erover zeggen. En hij was hier nu ongeveer een paar uur? Geen geweldige impressie dus. Hij zuchtte en boog zich voorover om een veter te strikken van zijn schoen. Ze mochten dan wel compleet onder de modder zitten en kapot zijn, als een veter los zat kon hij nauwelijks meer lopen. Dan ging zijn voet gewoon omhoog en dat irriteerde hem mateloos. Zijn smalle voeten waren altijd al een irritatiepuntje geweest en als hij ooit een spreuk zou vinden die zijn voeten breder zouden maken, dan had hij dat ding binnen no time uit zijn kop geleerd. Dat was weer eens wat anders voor de altijd lak-aan-huiswerk-en-lessen hebbende Calix. Misschien was het omdat het iets in zijn voordeel was en niet zoals bij de lessen voor iedereen. Spreuken leren was voor hem niet zo heel vervelend, maar als iedereen het kon dan was er niets aan. Het moest iets unieks zijn, iets wat hij alleen kon.
Calix rechtte zijn rug, rekte zich uit en gaapte. Vervolgens richtte hij zich weer op de gang en wilde verder lopen. Maar er verscheen iemand, een leraar duidelijk aan de leeftijd te zien. Alleen, had deze een ontbloot bovenlijf. Was dat normaal hier? Calix stopte met lopen en staarde de man aan met een opgetrokken wenkbrauw. Het maakte hem niet uit hoe de gast voor hem erbij liep, want hij zag er goed uit. Dat moest Calix hem geven. Even knikte hij goedkeurend en stak hij zijn handen in de diepe zakken van zijn grijze vest. Deze gang was ineens een stuk interessanter geworden.

thank you Sarah of Kickstart!

LIFE IS BEAUTIFUL WE LOVE UNTIL WE DIE. WHEN YOU RUN INTO MY ARMS, WE STEAL A PERFECT MOMENT. LET THE MONSTERS SEE YOU SMILE, LET THEM SEE YOU SMILING. DO I HOLD YOU TOO TIGHTLY? WHEN WILL THE HURT KICK IN? LIFE IS BEAUTIFUL, BUT IT'S COMPLICATED. WE BARELY MAKE IT. WE DON'T NEED TO UNDERSTAND, THERE ARE MIRACLES. LIFE IS BEAUTIFUL. OUR HEARTS, THEY BEAT AND BREAK. WHEN YOU RUN AWAY FROM HARM, WILL YOU RUN BACK INTO MY ARMS, LIKE YOU DID WHEN YOU WERE YOUNG? WILL YOU COME BACK TO ME? I WILL HOLD YOU TIGHTLY WHEN THE HURTING KICKS IN. LIFE IS BEAUTIFUL, BUT IT'S COMPLICATED -----------

we barely make it.

WE DON'T NEED TO UNDERSTAND, THERE ARE MIRACLES.

Zijn blik gleed over de vloer en over de muren, beter gezegd, de stoffige hal die nu van hem was en waar hij zeker een goede schoonmaakbeurt overheen zou gaan gooien. Met een opgetrokken lip keek de man naar een vieze vlek op de vloer waar hij met een boog omheen stapte, en zijn blik verder over de vloer ging. De vieze vloer beter gezegd. Het leek wel of er nog nooit schoongemaakt was en ondanks dat de raven-harige man dan wel een gym-leraar was, hij vond viezigheid maar niks en dat was duidelijk voor al vele leerlingen en mede-leraren. Rivaille was er dan al wel niet zo lang, maar ondertussen had hij al de helft van het kasteel schoongemaakt, en met succes. De meeste lokalen waren brandschoon, de gymzaal blinkte zo ondertussen en de grote hal kreeg iedere week een schoonmaakbeurt van zowel hem als van de leerlingen die na moesten komen. Dat betekende vrijwel altijd dat hij degene was die op een stoel zat met een kop zwarte thee en de leerlingen (en soms leraren) en het afkatten was dat ze het verkeerd deden en niet konden schoonmaken. Dat waren vrijwel de enige uren die hij echt leuk vond, buiten schoonmaken natuurlijk.

En nu gingen zijn ogen van de vloer naar een paar schoenen, een frons plakte zich vast tussen zijn wenkbrauwen. Normaal kwam hier niemand zonder zijn toestemming, niet dat er echt iemand durfde te komen omdat negen van de tien keer Rivaille de desbetreffende persoon uit het raam zou schoppen, en dat waren zeker enkele verdiepingen naar beneden, Zijn kobalt-gekleurde ogen richtte zich op een jongen, niet veel ouder als zeventien met blond haar. Ondanks dat Rivaille het niet zou toegeven, de jongen zag er goed uit, schattig zelfs. Rivaille rechtte zijn rug en keek hem aan, de frons was grotendeels weg en de leraar leek haast vriendelijk. " Zocht je iets?" Klonk zijn vraag, zelfs dat klonk in een aardige toon en de man sloeg zijn armen over elkaar.

THANKS ♥

Nee, hij moest zijn vorige stelling bijstellen. De gang was niet interessanter geworden, de persoon maakte het interessanter. Het was Calix eerste dag en meteen had hij jackpot. De jongen was op de hoogte van zijn sexualiteit en kon er dan ook niets aan doen dan de persoon voor hem een goedkeurende blik te geven. De man was een stuk ouder als hem, duidelijk een leraar. Maar maakte dat een verschil? Zelfs al was de leraar jaren jonger en was hij zelf een student maar had hij hetzelfde uiterlijk, dan had Calix hem nog steeds een geweldig persoon gevonden. Tenminste, zijn uiterlijk dan. De twee stonden tegenover elkaar, voor het eerst van de ander bekend, Calix kon met geen mogelijkheid weten hoe de persoon voor hem in elkaar zat. Misschien was hij wel verschrikkelijk arrogant. Maar dat zorgde er niet voor dat Calix zijn uiterlijk niet een tien zou geven. Die rechte rug, perfectie, en dan die abs, een soort kers op de taart. Maar Calix hield wijselijk zijn mond dicht en beet zelfs even op zijn tong om een wat pikante opmerking binnen te houden. Daar was het nu niet de tijd voor, je moest langzaam beginnen. Maar beginnen met wat? Had Calix het nu echt in zijn hoofd gehaald om iets met de leraar die voor hem stond op een paar meter afstand te beginnen? Hij schudde zijn hoofd even kort waardoor de witte haren door elkaar gingen en de koptelefoon rond zijn nek wat geluid maakte. De stem van de man was bekend gemaakt, aangenaam klonk het in zijn oren. Tot nu toe was alles nog veilig al had Calix weer moeite om niet iets te zeggen wat de mood compleet liet omslaan. Het was zijn eerste dag hier, hij kon het niet meteen gaan verkloten. Oh, de armen gingen over elkaar. Probeerde hij zijn prachtige abs te verbergen? Calix grijnsde. 'Het ligt eraan wat ik zoek.' Sprak hij op plagerige toon en hij zette een stap naar voren. Dit was zo ongeveer kansspelen, maar Calix had zich er goed in bedreven, vond hij zelf tenminste, en hield er van om dit soort spelletjes te spelen. Mits zijn tegenstander meedeed.

PROFILE MAGICIAN

» [ϟ] Dusty old colours
» This is just plain stupid of you two... (Dhaeni en Tári)

Down to a dusty plain.

Down to a dusty plain.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen