Just Lookin' around.

Zijn voetstappen klonken dof op de grond. Het padje dat hij volgde was kronkelig en smal. Maar hij trok er zich niets van aan en liep gewoon dwars door de takken, om zo geen bochten te hoeven maken. Hij had in de verte water horen stromen. Geweldig. Een beetje afkoeling kon Zeroi best gebruiken. Hij floot even tussen zijn tanden toen hij tenslotte de waterval zag. Meteen genoot hij van de rust en ging op een van de keien staan. Hij sloot zijn ogen en ging tenslotte zitten. Hij hoorde de vogels tsjirpen maar daarboven weerklonk een ander geluid. Voetstappen.

Een meisje met rode ogen en rood haar liep rustig over het pad. Ze volgde deze en keek om haar heen. Ze dacht aan Antony, haar oude vriend die ze eindelijk weer zag. Een haar mentor die meer over haar vader wist. Wat was er toch aan de hand? Ze schudde zuchtend haar hoofd en liep kalm verder. Ze hoorde fluit en merktte een jongen op, ouder dan haar en groter. Ze liep even verder. "Hoi" zei ze kalm tegen hem en keek hem emotieloos aan. Ze snoof even en wachtte af. Ze kwam iets dichter. "Ik ben Vitani" stelde ze haar maar aan hem voor en keek hem rustig aan.

Zijn donkergrijze ogen gleden over het landschap, toen hij een jonger meisje opmerkte. Ze had leuke haren maar een emotieloze blik. Ze begroette hem en hij zelf knikte even; ze bleek Vitani te heten. 'Zeroi', antwoordde hij rustig en glimlachte even, ter beleefdheid. Hij ging op de rots zitten zodat hij nu minder groot was dan het meisje dat niet op de rotsen stond. Ze had rode ogen, en dat paste goed bij haar. Het stromende water liet enkele druppels tot op zijn lichaam komen. Het deed goed, dat warme weer hing zijn nikkel uit. Er waren veel dingen aan het weer die hij haatte. Als het warm was, vond hij het te warm, als het koud was, was het te koud,...

Vitani keek de jongen aan en knikte kort. Ze snoof even en keek naar het water. Ze keek even naar haar spiegelbeeld en dan naar de jongen die zich voorstelde. "Aangenaam" zei ze rustig tegen hem en zuchtte even. Ze had gehoord dat haar zus hier ook was. Woede kwam in haar op maar ze hield haar rustig. Dat had ze ook van haar vader geleerd, altijd rustig blijven. Alleen als het echt moest kon ze kwaad zijn. Ze grijnsde zacht en keek dan even naar de jongen. Hij had speciale ogen en snel wendde ze haar blik af.

Het meisje leek zichzelf even op te spannen, maar hield zichzelf nagenoeg rustig. Al zag hij wel de vurigheid in haar ogen, ze leek kwaad te zijn op iemand. Heel even keek ze hem aan, maar keek daarna meteen weg. Hij wendde nu ook zijn blik af. Maar nieuwsgierig als hij was, dkeek hij haar snel weer aan. 'Kwaad op iemand?', zei hij kort maar toch vriendelijk. De meesten hielden niet van zijn manier van uiting, hij was erg direct en zei meteen waar het op stond. Rond de pot draaien was iets wat hij helemaal niet interessant vindt, en als hij iets niet interessant vindt, dan luistert hij er ook niet naar.

Vitani keek rond en hoorde toen de vraag. Ze keek naar de jongen en knikte even. "Ik heb een zus. Ze is goed, niet zoals mij. Ik haat haar en ik heb gehoord dat ze hier ook zit. Als ik haar zie vermoord ik haar nog" zei ze zacht en balde haar vuisten opnieuw. In haar rode ogen kwamen vlammen. Ze schudde snel haar hoofd en deinsde achteruit. Ze voelde barstende hoofdpijn komen en schoot opeens tegen een boom. Ze snoof en bleef staan. Pijn ging door haar lichaam maar ze hield haar sterk. Ze zag even wazig en hield haar hand ook tegen haar hoofd.

Hij luisterde zwijgend naar haar woorden en knikte begrijpelijk, maar zuchtte toen. 'Vermoorden van je familie zou ik echter niet doen; daar krijg je spijt van, geloof me, ik kan het.;' zijn stem stierf even weg, maar toen hij zag dat ze echt pijn had, legde hij haar hand op haar schouders. 'Ga even zitten', zei hij terwijl hij haar zacht naar beneden duwde. Oprecht bezorgd keek hij haar even aan. Hij had in hetzelfde schuitje als haar gezeten, en hij wilde niet dat ze ook dezelfde fouten als hem zou maken.

Vitani keek hem aan en slikte even. Ze hoorde de woorden en schudde haar hoofd. "Ik krijg er geen spijt van, nooit" mompelde ze zacht en voelde zijn hand op haar schouder. Ze voelde hoe hij haar zacht duwde en ging zitten. Ze keek even weg en keek weer naar hem. Ze sloot haar ogen even en zuchtte diep. Ze keek weer naar hem en keek in zijn ogen. Het voelde alsof... Alsof ze diep vanbinnen begon te smelten. Vitani slikte en keek nog steeds in zijn ogen, alsof ze niet kon afwijken.

'Oh jawel', zei hij zacht toen ze eenmaal zat. 'Dat krijg je wel, en als je dat krijgt, wil je zélf dood.' Hij keek haar ook in de ogen en wilde even wegkijken, maar het lukte hem niet. Uiteindelijk was hij het toch die zijn blik afwendde en even naar de waterval keek. 'Wat kwam je hier doen?' Vroeg hij tenslotte om het over iets anders te hebben. Daarnet was hij bijna gesmolten, maar dat wilde hij niet, hij wilde niet smelten voor iemand om dan weer afgewezen te worden.

Vitani keek hem aan en zweeg even. Ze reageerde er even niet op. "Ik wil nooit doen, ik wil alleen wraak" zei ze en zuchtte even.0 Ze keek hem nog een lange tijd aan en slikte. Ze voelde haar gesmolten, zijn ogen waren zo... Ze had er gewoon geen woorden voor. Ze zag dat hij zijn blik afwendde en slikte weer. Ze keek rond en dan snel naar hem toen hij wat vroeg. "Ik wilde even nadenken en tot rust komen" zei ze zacht en keek hem aan. Ze beet even nerveus op haar lip en merktte niet dat ze in de grond kneep. Wat had ze toch? Ze had zoiets nog nooit gehad..

'Wel, dan hebben we hetzelfde doel.' Klonk het rustig terwijl zijn blik de hare weer vond. Hij slikte even en hield zijn adem in, of hij hield gewoon op met ademen. Wat hij deed, wist hij niet ; maar wat hij voelde, wilde hij niet voelen. Hij zag hoe ze in de grond kneep en slikte opnieuw. 'Vitani? Voel je je wel oké?' vroeg hij even, maar hij wist perfect wat er met haar aan de hand was.

Vitani keek hem aan en zweeg. Opnieuw keek ze in zijn ogen. Vanbinnen smeltte ze weer helemaal. Ze trilde gewoon en had een warm gevoel. Ze werd er gek van. Ze had een misselijk gevoel en wist ook niet wat het was. Wat voelde ze?! Ze hoorde de vraag en keek naar hem. "Euhh j j ja" zei ze snel en liet de grond los. Ze trok haar handen terug en keek even naar hem maar al snel keek ze weg. Ze draaide haar hoofd weg van hem en keek naar de grond. Oh help... Dacht ze. Niet wetend wat er met haar was..

Haar gestotter bevestigde hetgene dat hij vermoedde. Hij dacht even na. Hij kende haar niet, en ook niet andersom, maar de drang die hij nu voelde, was onbeschrijfelijk. Hij wist niet of het hetgene was wat ze wilde, maar zelf wist hij dat als hij dit voelde, hij dat niet kón negeren. Hij boog zich naar haar toe, mompelde dat het hem speet, draaide haar hoofd naar hem toe, waarna zijn lippen de hare raakten. En eenmaal dit gebeurd was, liet hij haar los en sprong op. 'Het spijt me!'

Vitani keek hem aan en slikte. Haar ogen keken in de zijne en ze wist even niets te zeggen. Opeens voelde ze hoe hij haar hoofd naar hem toe draaide. Ze keek hem aan en voelde opeens zijn lippen op de hare. Ze schrok wel en hij ook. Hij sprong op en zei dat het hem speet. Vitani bleef even zitten en staarde voor haar uit. Ze stond op en kwam dichterbij. Hij was groter maar ze trok hem stil naar hem toe. Ze voelde hoe haar lippen de zijne weer raakten. Ze had niet gereageerd op zijn verontschuldiging..

Hij staarde voor zich uit en voor hij echt op een rijtje kon zetten wat hij precies gedaan had, ging ze voor hem staan en trok hem naar zich toe. Ze kuste hem nu, opnieuw, ze bevestigde zijn vermoeden. Hij was verliefd, letterlijk op het eerste gezicht. Hij nam wat afstand en bekeek haar even. 'Dit is raar. Ik heb dit nog nooit gevoeld', zei hiij even zacht, terwijl hij haar hand vastnam en even zuchtte.

Vitani keek hem aan en zweeg. Haar hart maakte een sprongetje en een warm gevoel was in har lichaam binnengedrongen. Haar zwarte hart was gesmolten voor iets nieuws. "Ik heb nog nooit zoiets gevoelt eigenlijk, nog nooit liefde.." zei ze zachtjes na hem en voelde zijn hand die de hare pakte. Zachtjes kneep ze in de zijne en een kleine glimlach kwam op haar gezicht. Ze keek hem even aan en ging een beetje dichter bij hem staan. Dit gevoel had ze misschien nog niet gevoeld maar het was heerlijk.

Hij voelde hoe ze in zijn hand kneep en glimlachte even. Hij genoot even van het moment en keek op haar neer terwijl hij nog steeds haar hand vasthield. 'En hoe heette je ookal weer?' Vroeg hij plagerig en grijnsde even. De ironie van de situatie was dat hij haar totaal niet kende, en al meteen iets voor haar voelde; het kon nu alleen maar beter worden, toch? Of had hij het mis? Maar in zijn leven had zijn gevoel het nog nooit mis gehad.

Vitani keek hem aan en grinnikte even. Ze hoorde wat hij zei en gaf een speelse duw. "Nouu!" zei ze expres zielig en keek weg. Ze liet zijn hand los en sloeg haar armen over elkaar. Ze keek weg en bleef zo een tijdje zitten. Ze dacht even na over een paar dingen maar verzette haar gedachte. Het gevoel dat haar lichaam was binnengedrongen voelde zo goed. Ze grinnikte even en keek nog steeds koppig weg.

Hij voelde hoe ze zijn hand losliet en haar armen over elkaar sloeg. Hij zocht speels haar blik, maar merkte dat ze hem niet aankeek, dat ze haar blik koppig afwendde. Hij trok een pruillipje en kwam dichter bij haar staan; draaide haar hoofd in zijn richting en zei zacht dat ze hem aan moest kijken. 'Ik ken je niet,' mompelde hij terwijl hij haar in de ogen keek. 'Maar ik denk dat ik plots, heel plots heel erg verliefd ben geworden.'

Vitani keek nog steeds weg. Ze probeerde hem niet aan te kijken en voelde opeens dat hij haar hoofd in zijn richting draaide. Haar rode ogen keken in de zijne. Ze grinnikte even en hoorde wat hij zei. Ze keek hem nog steeds aan en een glimlach sierde haar gezicht. "Nou ik ook" zei ze zachtjes en keek hem nog steeds aan. Ze liet haar armen naast haar lichaam hangen en bleef hem stil aankijken. Nog steeds rustte haar vriendelijke glimlach op haar gezicht terwijl ze hem aankeek.

Hij glimlachte even toen ze hem meteen aankeek en beet even op zijn lip terwijl hij haar aankeek. 'Hoe oud ben je eigenlijk? Wat zijn je bezigheden? Waar woon je? Je kracht?' Hij begon verschillende vragen na elkaar te stellen en hield toen zijn mond, besefte dat hij zonet wel erg veel dingen tegelijk had gevraagd en haalde zijn schouders op. 'Het is zo raar bitter weinig van je te weten, Vitani,' mompelde hij tenslotte zacht terwijl hij haar diep in de ogen keek.

Vitani keek naar Zeroi en glimlachtte eventjes. Ze hoorde de vragen en grinnikte. "16, ronddwalen en kattekwaad uitsteken, ik woon hier en mijn kracht is duisternis" beantwoordde ze zijn vragen rustig. Ze hoorde de rest en glimlachtte. "Nu weet je meer" zei ze iets zachter en drukte even haar lippen weer op de zijne. Ze bloosde lichtjes en trok terug. nZe keek even zwijgend naar de grond en dan weer naar hem. Ze keek hem in zijn ogen aan en smolt, zoals altijd.

'Oeeh', ze hij terwijl hij haar glimlachend aankeek. 'Interessant.' HIj voelde haar lippen op de zijn en haalde zijn schouders op. '18, hetzelfde als jou, hetzelfde als jou en.. hetzelfde als jou!' Hij grinnikte even en keek haar aan waarna hij haar nog en kus gaf en tenslotte wat afstand nam. 'Ik ben net tot de vaststelling gekomen dat we veel gemeen hebben,' zei hij op een ironische maar toch serieuze manier.

Vitani keek hem aan en grinnikte even van zijn reactie. Ze keek hem verliefd aan en keek even rond. Ze keek snel naar hem en luisterde naar wat hij zei. "Leuk" zei ze en voelde zijn lippen op de hare. Hij nam afstand en ze keek hem rustig aan. Ze knikte even bij zijn conclucie over hun. Ze keek rond en dacht even aan een paar dingen maar ze verzette haar gedachte en richtte haar helemaal naar hem. Een glimlach sierde haar lippen. Nog steeds had ze een warm gevoel vanbinnen.

PROFILE MAGICIAN