Na het afmaken van enkele notities over Meneer Aido kon ze eindelijk het laatste formulier van de stapel afnemen. De laatste patiënt – die tenminste waren komen opdagen – was aan de beurt. Meneer Rivaille de gymnastiek leraar zou de laatste zijn vandaag voor het algemene gezondheidsonderzoek. En naast haar analyses over hem zou ze graag ook nog het een en ander willen bespreken over de leerlingen zelf. Gymnastiek was een van de belangrijkste vakken op de school, was haar mening. Beweging en conditie was de beste weg naar gezondheid in haar ogen. En een afwijkende gezondheid kon snel worden vastgesteld door middel van die beweging en conditie training. Meneer Rivaille zou daarom ook de eerste zijn die een lichamelijk probleem bij een van zijn leerlingen zou kunnen opmerken. En dat waren zaken die Yvaine dan graag te horen kreeg.

Maar de gezondheid van de leerlingen stonden vandaag niet in het middelpunt. Ookal was hij de laatste, Yvaine moest zich nog steeds met de volle 100% inzetten voor ze dit onderzoek kon afsluiten. Je kon iedere oud collega vragen, maar deze dragon lady was niet iemand die er zomaar de kantjes van af zou lopen. Daar moest dan echt een héle goede reden voor zijn. Maar, net zoals bij Meneer Tschaikovsky, was ze wel zo vriendelijk om Nathan Rivaille een kopje koffie of thee aan te bieden. “Meneer Rivaille? Interesse in een kopje thee of koffie?” vroeg ze, op haar manier, vriendelijk – met andere worden: een minder ijzige toon dan usual – toen de blondine in de deur opening kwam staan. Ze knipte met haar vingers richting Ryohei en beval hem vervolgens weer net zo streng en kil als normaal dat hij de stoelen, die hij zo netjes als geïmproviseerde wachtkamer op een rijtje naast de kantoordeur had gezet, op moest ruimen. “Komt u verder.” Wendde ze zich vervolgens weer tot de gymnastiek leraar in haar vriendelijkheid. Maar nooit met een lach.

Yvaine was nog zo vriendelijk geweest. Ze had hem nog zo beleefd een kopje koffie of thee aangeboden. Dat was werkelijk een gunst die ze zelden verleende. En het enige wat ze als antwoord kreeg van de gymleraar was een “Tch..”. De blonde vrouw draaide zich traag om en staarde de zwart harige chagrijnige man strak aan, toen hij neerplofte in de stoel. “Pardon?” zijn we blijven haken in onze puber jaren? Yvaine wende zich weer van hem af en besloot er verder geen aandacht aan te besteden. Maar ze schonk wel een kopje warme thee in voor zichzelf. In tegenstelling tot haar puberale patiënt was zij wel toe aan iets verwarmends.

“Wat wil je weten.” Was zijn eerste vraag, nog voor Yvaine zich goed en wel had kunnen voorstellen. Nog met haar rug naar hem toe gekeerd, bij de theepot op het dressoir langs de muur, blikte ze hopeloos naar de hemel alsof ze god vroeg waarom hij deze man bij haar had laten komen. Met het kopje dampende thee draaide ze zich langzaam om en liep kalmpjes naar haar bureau. Master Rivaille werd geen blik waardig gegund voor ze plaatst had genomen en de hete vloeistof veilig en wel op haar desk stond. Ze had hem al die tijd nog niks gezegd en keek kort op naar de leraar, om zich direct daarop weer te richten op enkele papieren op haar bureau. “Ik wil graag weten of u begrepen heeft wat er van u verwacht wordt?” haar ijskoude lichtblauwe ogen vestigde zich haast streng op die van de leraar voor haar en staarde hem nu lichtelijk afkeurend aan. “Ik verwacht namelijk een onderzoek te kunnen verrichten op iemand die zich naar zijn leeftijd kan gedragen.” Ze blikte even kort op het formulier van de heer Rivaille in die korte pauze. “En ik ben toch echt in de veronderstelling dat de puberteit niet door gaat tot het 32ste levensjaar.” Yvaine staarde hem weer strak aan, onderwijl kalm roerend in haar thee. “Als u dat begrepen heeft,” ze nam voorzichtig een slokje “Zou ik mijzelf nu graag voorstellen. Yvaine Alezais, ik ben uw arst voor de komende tijd.” Ze schoof het kopje thee op het bijpassende schoteltje aan de kant en haalde er een tweede formulier en een kladblok bij. Ze doopte, met een verfijnd gebaar, haar schrijfveer in een chic wit inktpotje. “Ben u zich bewust van de redenen en ernst van dit onderzoek meneer Rivaille?” vroeg ze toen als volgd, haar schrijfveer in de aanslag houdend boven het kladblok.