Het was weer een van die dagen. S'ochtends vroeg was Roselle opgestaan om meteen onder de douche te springen. Ze had al iets te lang geslapen, de nachtmerries van haar familie eisten inmiddels zeker zijn tol. Haar lichtgrijze poelen, die verveeld naar de beslagen spiegel hadden gekeken, voorspelden niets goeds. Hopelijk hoefde ze niet linea recta terug naar de Headmaster, ondanks dat ze hem niet al te beangstigend vond, hoopte ze er wel op dat ze hem niet te vaak lastig hoefde te vallen. Al leek Savador goed genoeg te weten dat haar innerlijke vlam niet te vertrouwen was. Vermoeid veegde het meisje een natte en rode pluk haar uit haar gezicht. Ze zag altijd bleek, haar hele leven al, alsof ze nooit de Raziaanse zon had bewonderd. Zelfs als ze dagen in de brandende zon rondgelopen had, werd haar huid geen tintje donkerder. Zachtjes floot het meisje tussen haar lippen door, denkend over een uitstapje met haar grote vriend. Nu was het draakje dat nu buiten het raam vloog, niet bepaald groot. Cynder, het enige maatje dat ze had gekend op Razen, hield haar nog steeds gezelschap. Misschien moest ze haar moeder maar eens vragen ooit een reis te maken naar Shadra, dat zou toch geen kwaad kunnen. Al hoewel, ze kende haar oude vader goed genoeg, die zou niet vrolijk worden van het idee alleen al, hij was sowieso bijna nooit te genieten.

Met een zucht pakte het meisje haar tas in, voordat ze over de gangen struinde, en haar weg naar buiten vond. Ze zou vandaag op zoek gaan naar een rustige plek, eentje die ze kon gebruiken om iets te ontspannen. De stress zat haar iets te diep, en Cynder zou haar vast iets op kunnen vrolijken op de weg er na toe. Haar draakje was inmiddels naar haar toegevlogen en had zich in haar armen opgekruld, haar tas hing over een schouder, waarna ze het pad verder op liep. Het was hetzelfde pad geweest die ze had gelopen toen ze van de shuttle af was gekomen. Waarschijnlijk zou ze die weg nog wel even volgen. De koude bries wekte haar weer helemaal op. Voordat ze een plekje langs de weg vond om te gaan zitten. Langzaam opende ze haar tas en pakte ze haar gebruikelijke boek er uit. Normaal gesproken liet ze niet blijken dat ze eigenlijk best wel van studeren hield, dat zou haar vast niet van pas komen. Daarbij waren er genoeg leraren die haar respect in haar ogen niet verdienden. Haar vader had niet eens haar respect gehad, met zijn domme keuzes. Keuzes waarmee zij het moest doen, en waardoor haar leven thuis een gevecht was geworden. Zeg maar niet dat Razianen van Shadranen of halfbloedjes hielden, dat was dus iets dat niet samen ging. Neem een  belangrijke man, met een Shadraan getrouwd, en je krijgt een probleemkind als Roselle.

De uren waren voorbij gevlogen, haar grijze ogen staarden wat afwezig naar de letters en woorden op de bladzijde. Ze kon zich niet meer concentreren en haar draakje was iets te druk. Duidelijk was het dat hij nog wat energie te verbranden had. Ineens vloog het diertje op waarna het tussen de wolken verdween, met een geërgerde zucht stond het roodharige meisje dan ook vloeiend op, voordat ze naar het pad toe liep. Misschien moest ze haar draakje toch nog wat extra regels bijleren. Dat zou vast nog wel lukken, met haar ogen tot spleetjes geknepen staarde ze naar de lucht, waar ze net de schaduw van Cynder kon zien. Haar tas had ze weer over haar schouder geslagen, voordat ze de pas er in zette, dat had zij weer. Een huisdier dat van grappen hield, hij zou toch echt eens op moeten groeien. Ze vervolgde snel het pad weer terug naar de school, daar was Cynder namelijk naar toe gevlogen. Niet dat ze ver van de school waren verwijderd. Terwijl ze in gedachten verzonken de schaduw probeerde te achtervolgen botste ze tegen iets op.  Nu beter gezegd was het iemand, met geërgerde ogen keek het meisje op. Daar stond een onbekende man, waarschijnlijk een nieuwe leraar. Ze ontmoette de kille blik van de man, en zuchtte zachtjes. Dat kon nog leuk worden, waarschijnlijk was het een Shadraan, hij deed haar denken aan haar moeder. Met een simpel glimlachje op haar gezicht besloot ze hem te groeten. Ze konden een nors staargevecht houden maar daar had het meisje geen zin in. Wat een geluk dat haar Duistere Magie wel onder controle was, haar hoofdmagie dat Vuur was, was wel een heel ander verhaal. 'Goedendag, Meneer,' mompelde het meisje, op haar zachte maar toch krachtige toon. Cynder kwam nu ineens aangevlogen en landde op haar rug, waardoor het meisje haar wenkbrauwen ophaalde. 'Cynder, voorzichtig!' Siste ze zachtjes, toen ze zijn klauwtjes in haar vel voelde prikken. Haar ogen gleden afwezig naar de vogel op de man zijn schouder. Ze waren nog steeds tamelijk dicht bij de school, het verbaasde haar enigszins dat de man haar niet eerder had opgemerkt.

De ogen van de nog onbekende leraar boorden zich in die van haar. Felblauw en kil, het meisje negeerde die blik als alleen een geoefende Shadraan dat zou kunnen doen. Ze had geen zin er op te reageren, als hij blij werd van kil kijken, dan deed hij dat maar. Ze keek hem gewoon met een rustige en licht geërgerde blik aan. 'Een goede dag? Een verontschuldiging is meer op zijn plaats jonge dame!' De kilte in zijn toon was duidelijk aanwezig, maar Roselle haar aandacht ging toch wel meer naar zijn vogel. Hij kraste zachtjes en ze vertrouwde hem niet, haar blik stond sterk en waarschuwend op de vogel. Ze zou haar draakje letterlijk met haar leven beschermen, zover ze van iemand kon houden, en durfde te houden deed ze dat met haar draakje. 'Reaper dit is iemands huisdier geen doorgaans snack zoals de ratten die je normaal vangt!' Sneerde de man zachtjes naar de vogel op de schouder. Het meisje haalde diep adem en keek voorzichtig over haar schouder naar haar draakje, waarna ze voorzichtig haar draakje in haar armen nam en tegen haar borst gedrukt hield. Cynder ontspande iets, waarna het meisje de man weer aan keek. 'Het spijt me zeer meneer, dat ik op zoek was naar mijn draakje, en U niet heb aan zien komen,' sneerde ze zachtjes, op een rustige toon, waarna ze diep ademhaalde. Ze wist niet wat de man van haar verwachte en dat zint haar niet, dat deed het nooit. De aandacht van de man leek weer op haar gericht. 'Ik was ook niet geheel onschuldig aan deze botsing dus mijn wel gemeende excuses jonge dame.' Zei de man, waarna het meisje hem verward aan keek. Zijn stem was niet zo intimiderend meer, maar zijn blik bleef kil.

Haar schouders ontspande ze iets, waarna ze een spijtige blik op zijn ogen wierp, ze was niet zo goed met excuses aanbieden bij familie, laat staan bij vreemde. Die stap was te groot. Haar grijze ogen richtte ze toen op haar omgeving, ze sloot haar ogen even, om haar houding wat te herstellen. 'Mijn naam is Roselle Hunter, eerstejaars,' murmelde ze voorzichtig, waarmee ze zich voorstelde. Ze was totaal niet op haar gemak met deze ontmoeting, maar wist ergens ook wel dat ze zich er over heen moest zetten. Hij leek enorm veel op haar moeder qua gedrag gezien dan. Waardoor ze moest denken aan haar verleden, haar verleden was niet bepaald rozengeur en maneschijn. Haar moeder had haar enkel kunnen helpen haar Donkere Magie onder controle te krijgen, genoeg controle om niet onrustig te worden of op uitbarsting te staan met het minste en geringste, maar ze had het nog nooit gebruikt, omdat het ten strengste verboden was geweest. Waardoor ze nu een opgekropte sterke Donkere energie in haar kern had zitten. Ze moest het dringend leren om haar Donkere Magie te gebruiken voordat het net zo uit de hand zou lopen als haar Vuur Magie. Langzaam stak ze haar hand uit om zich goed voor te stellen, en keek ze de man rustig in zijn ogen aan. Het leek alsof ze helemaal geen emotie kon ervaren, dat kon ze, en vaak was het angst. En als het angst was, werd het altijd van kwaad tot erger. Gelukkig was haar Donkere Magie sterk en rustig, waardoor ze die makkelijk kon controleren. Eigenlijk was het beter dan haar hoofdmagie dat toch echt vuur was.

'Wie bent U meneer?' Vroeg ze voorzichtig, terwijl ze voor het eerst een beetje emotie liet zien in haar ogen. Een soort nieuwsgierigheid. Haar handen hield ze nog steeds beschermend om het draakje heen, zoals de moeder van de draak ook gedaan zou hebben. Het was dan ook nog een best jong diertje, die haar zo nu en dan nodig had. Verbazingwekkend genoeg kon ze goed met het dier opschieten, terwijl ze normaal zo onvoorspelbaar als wat was. Haar ogen gleden weer weg, ze leek het niet zo goed te doen met confrontaties. Ze hield niet zo van praten, dus was ze over het algemeen stil.

De vogel werd even aangestoten door de nieuwe man, waarna die een verveeld geluidje maakte en zijn kop tussen de veren stak. Hij was duidelijk niet tevreden, maar het meisje was niet bang voor hem. Hij kon nooit erger zijn dan de Magiërs die haar zo veel nachtmerries hadden bezorgd. Gelukkig nam de man haar excuses aan, ook al was hij niet van harte. Ze vond het moeilijk oprecht vriendelijk te zijn. 'Mensen die dieren hebben zijn ze zo nu en dan wel eens zoeken. Dat vinden ze kennelijk nodig.' Zei de nieuwe roodharige man. De vogel leek die opmerking nogal persoonlijk te nemen waardoor het meisje een glimlach verborg. Ook haar draakje leek zich aangesproken te voelen en kwetterde er op los. 'Hey, kalm aan vriend!' Zei ze met een corrigerende maar toch liefdevolle stem. Toen ze zich had voorgesteld moest de man glimlachen, waardoor het meisje nog enigzins ontspande. 'Aangenaam Roselle. Ik ben de nieuwe mentor van Duistere Magie. Master Iro Tower. Dit gevolgelte is Reaper een nachtwezen van Shadra.' Stelde de leraar zich voor waarna hij zijn koffers neerzette en zijn hand ook naar haar uit stak. Langzaam en voozichtig nam ze zijn hand beet en schudde hem. Haar ogen kneep ze tot spleetjes toen ze zijn Donkere Magie voelde terwijl ze haar tanden op elkaar klemde. Haar energie reageerde er meteen op, waardoor ze zijn hand snel los liet en haar draakje onrustig aan een paar van haar rode lokken trok. 'Cynder, het is oke..' Murmelde ze terwijl ze zich eigenlijk erg ongemakkelijk voelde. In tegenstelling tot andere leerlingen liep ze achter op vele vlakken. Ze was zelfs nooit in haar dierenvorm veranderd. Ongemakkelijk wreef ze over haar armen terwijl haar draakje achter haar benen schuilde.

Ze had haar Duistere Magie al jaren niet meer gebruikt. Enkel de twee jaar dat ze nodig had om het volkomen onder controle te krijgen afgerekend, het zou nu ondragelijk moeten zijn, ook al was het haar tweede soort magie. Toch leek ze er op het eerste gezicht weinig last van te hebben. Haar Magie sprong niet raar op met een aanraking van een sterkere Duistere Magiër, haar Magie stond ook niet op knappen. Het was enkel opgekropt en met een dagelijks wandeltochtje rondom de school wist ze de kracht ervan ook te beperken. Het was een hele klus op zich, daarbij had ze ook al welem slecht geslapen en was haar Vuur Magie er nog erger aan toe. Een zachte zucht verliet haar lippen toen ze de blik van de man had opgemerkt. Hij leek te denken dat ze gevaarlijk kon zijn. Enkel dát was ze niet, ze had gewoon een manier gevonden om in balans te blijven zonder dat de Donkere Magie ook zijn tol ging eisen. Nu waren er wel nare bijwerkingen, zoals een langzamere genezing bij kleine wondjes, de blauwe plekken van thuis stonden nog pimpelpaars op haar armen afgedrukt, waardoor ze op moest passen dat het goed verborgen bleef. Daar was ze nog niet echt geoefend in, waardoor het andere wel op kon vallen. Sommige begonnen zich waarschijnlijk al zorgen te maken. Onbewust wreef ze weer over haar armen heen waardoor een van haar mouwen zich opgestroopte, half vervaagde blauwe plekken konden zelfs op afstand worden gezien, het waren er te veel om van een ongelukje te komen. 'Reaper zoek jij in tussen even naar onze kamer, misschien dat miss Hunter me wil begeleiden naar Star Shine en geen flauwe kul!' Het meisje keek even op en glimlachte onzeker, ze wist niet of het Shadraanse wezen zich wel zou willen gedragen. Dat zorgde er automatisch voor dat ze beschermend over haar draakje werd.'Zullen we?' Vroeg de man zodra ze in gedachten was verzonken. Zijn stem was vriendelijker dan ze hem eerder had horen praten waardoor ze haar wenkbrauwen ophaalde. 'Tuurlijk, en doe niet alsof ik een tikkende tijdbom ben. Mijn donkere magie heb ik misschien nooit gebruikt maar mijn moeder was een goede leraar.' Zei ze op een beetje een bitse toon. Waarna ze begon met lopen, nog steeds had ze niet opgemerkt dat haar onderarm bloot was en de blauwe plekken te zien waren. Ze sloeg haar armen ongemakkelijk om haar middel heen tijdens het lopen.

Haar ogen richtte ze langzaam op de leraar, die zijn mening duidelijk maakte. 'Moeders schijnen goede mentoren te zijn, maar dat neemt niet weg dat jij je magische energie aan het opkroppen bent. Dat is nooit goed en het gaat je erg dwars zitten op andere manieren.' Langzaam zuchtte het meisje waarna ze haar schouders ophaalde. ' Misschien, is het niet goed, maar wel beter dan.. Laat maar, i-ik begrijp u opmerking denk ik,' murmelde het meisje waarna ze haar ogen tot spleetjes kneep. Gelukkig had ze altijd Cynder op dit soort momenten, waardoor ze zich kon ontspannen. Het draakje hing nu gewoon gelukkig aan haar arm. Ze grinnikte terwijl ze die iets bewoog. 'Ik ben geen speelatribuut.' Zei ze zachtjes voordat ze het diertje van haar arm losmaakte en rustig vast hield. Haar grijze ogen richtte ze op de man, waarna ze even stil stond. 'Ik denk dat U zich zo ook moet melden bij Master Savador.' Mompelde ze zachtjes, immers was dat het schoolhoofd. Een strenge Shadraan met duidelijke regels, die enkel hielp als het écht nodig had. Voor de rest moest iemand zichzelf maar zien te redden. Haar mantel bewoog iets in de wind voordat ze haar capuchon opzette. Ze zag er praktisch uit als roodkapje met hier en daar wat meer zwart. Haar draakje kroop ober haar schouders heen naar haar nek en zetelde zich daar tevreden. Ze had enkel zoveel geduld met haar huisdier, met mensem was ze veel minder geduldig.

De man knikte enkel bij haar woorden, waarna het meisje naar de zon keek. Het werd langzamerhand al kouder, en vergeleken met Razen was het haast altijd koud. Haar grijze ogen flikkerde onrustig heen en weer, waarna ze de Donker Magie leraar aan keek. Ze hield haar armen goed om zich heen geslagen, alsof ze bang was. 'Klopt vanmiddag heb ik een afspraak met Master Savador. Voor die tijd kan ik mijn koffers nog even weg zetten en dan naar de vertrekken van het schoolhoofd toe gaan.' zei Iro terwijl hij stil ging staan. Haar rode haren bewoog ze uit haar ogen, voordat ze ongemakkelijk rond keek. 'Hij is best aardig, een Shadraan met duidelijke regels, zolang je die respecteert is er weinig aan de hand.' Zei het meisje zachtjes, met een oprechte glimlach. Haar handen lieten haar maatje los waarna hij weg vloog, ze draaide zich om naar de Master en sloot haar ogen met een vermoeide blik. Haar handen bewoog ze onrustig, een naar gevoel die ze niet kende had bezit van haar genomen. Ze was nog nooit in haar dierenvorm getransformeerd, maar wist zelf ook zolang ze sterker werd at het niet ver weg meer was, ze zou het uiteindelijk kunnen ervaren. 'Pap, was Raziaan, mam was Shadraan,' fluisterde ze voorzichtig, met een nadenkende blik in haar ogen. 'Ik ben een keer betrapt toen ik Donkere Magie vrij liet, en sindsdien heb ik het nooit meer gebruikt,' ging ze voorzichtig verder, ze hield het zo vaag mogelijk. Ze vouwde haar handen nog verder om haar buik alsof ze misselijk was, ze wreef vermoeid met een hand over haar voorhoofd en zuchtte diep.

Ze wist dat haar ouders haar in de gaten zouden houden. Eigenlijk mocht ze niet eens Duistere Magie als les volgen van ze. Ze vonden het niet horen en niet bij haar passen, terwijl haar tweede soort magie misschien wel het beste ontwikkeld was. Door haar vaders mening was ze ook achteruit gegaan met haar vuur magie. Haar grijze ogen stonden afwezig maar kil, alsof ze alle emoties ook achter hield, ze had in haar ogen geen andere keus.

De man was makkelijk om tegen te praten. Dat gebeurde niet snel en ergens beangstigde het haar ook. Ze opende te snel, ze liet te snel haar zwakke masker vallen, ze had inmiddels toch moeten leren dat niemand te vertrouwen was! In gedachten verzonken merkte ze nauwelijks zijn volgende opmerking op. Een compliment had ze al in geen jaren tijd meer gehad. 'Roselle je bent bijna uniek. Er zijn niet veel leerlingen die zo over een Mentor spreken. Dat heb je verder mooi gezegt. Men hoort ook de ander te respecteren en niet proberen te ondermijnen.' Gaf de leraar haar vriendelijk toe. Waarna ze een keertje onrustig slikte. Haar blik richtte ze stilletjes op hem en ze haalde haar schouders op. Ze wist niet wat ze met die oprechte opmerking aan moest. Ze was onrustig en voelde zich bijna misselijk, de verandering in haar houding ging niet onopgemerkt. 'Gaat het wel met je Roselle?' Vroeg de vriendelijke leerkracht. Waarop ze hem met een ongelukkige blik aan keek. 'Je had het over energie opkroppen en de nadelen er van.' Murmelde ze bijna onverstaanbaar. 'Het zorgt er voor dat bijvoorbeeld blauwe plekken minder snel weg trekken enkel ben ik ook zo nu en dan misselijk.' Met een eerlijke blik staarde ze de man aan. 'Ik denk dat ik moet gaan,' het werd haar te persoonlijk en ze was bang.

Een onrustige trilling maakte zich meester van haar lichaam, waardoor ze snel een rustigere plek op zocht. Zachtjes kreunde ze terwijl ze in elkaar dook. De eerste verlaatte transformatie was nooit een pretje. Haar hoofd voelde raar vol en haar handen tintelden. Langzaam haalde ze diep adem, waarna ze in elkaar gedoken ging zitten. Ze had geen van de leraren ingelicht op het feit dat ze nog geen dierlijke gedaante had. Of in ieder geval nooit aangenomen. Een warm en duizelig gevoel nam bezit van haar voordat ze tegen de grond viel met haar gezicht en de duisternis bezit van haar nam. Toen ze een paar minuten later haar bruine en grote ronde ogen weer opende, zag ze vier benen en een vacht vol strepen. Langzaam stond ze op voordat ze haar dierenvorm bekeek. Zebra, ze was een zebra. Een geërgerd geluid maakte ze dan, wat iets weg had van een mengeling tussen een geluid van een ezel en het gehinnik van een paard.

De transformatie naar haar dierlijke vorm ging nog wel. Het was niet al te prettig maar wel soepeltjes verlopen. De transformatie terug was een heel amder verhaal. Het lukte niet onmiddelijk en koste behoorlijk wat tijd. Toen ze eindelijk terug wa getransformeerd had ze een aantal schrammetjes opgelopen. Niets ernstigs maar ook niet bepaald prettig. Met een zachte zucht liep ze weer richting de school, ze was moe en had spierpijn. Nu wist ze in ieder geval welk dier ze werd, een best wel opvallende, zwart en witte strepen vielen vaak wel op. Dat was géén goede schutkleur. 'Cynder?' Riep ze zachtjes toen ze bij de school ingang stond. Het draakje kwam op haar af gevlogen en ze opende de deur. Langzaam liep ze de lange gangen in waarna ze op zoek ging naar de leraar van net. Ze kon hem niet een, twee, drie vinden, waarna ze rustig bij zijn kamer ging zitten wachten.

Voor haar doen duurde het iets te lang waardoor haar ogen langzaam dicht vielen. Haar bleke en ongezonde huid viel duidelijk op in het licht van de fakkels. Ze was zittend tegen de muur naast de deur weg gezakt, tot in een diepe slaap. Normaal gesproken deed ze er alles aan om wakker te blijven, gezien het feit dat de nachtmerries haar altijd meer uitputten dan een dag door komen zonder slaap. Ze hield zichzelf dan ook dikwijls wakker.

Een hand was voelbaar op haar schouder, waardoor ze onrustig bewoog. Waarom voelde ze een hand op haar schouder, en leek het alsof de omgeving om haar bewoog? Vermoeid opende het meisje haar ogen tot piepkleine spleetjes, totdat ze een bekende stem van een onbekende hoorde. 'Roselle word wakker!' De stem was streng, waardoor ze haar schouders vermoeid wat rechtte en hem nijdig aan keek. Wist hij niet dat het behoorlijk onbeleefd was iemand zo uit haar slaap te wekken? Heel even dansten haar ogen over de omgeving, een muur. Was ze nu echt net tegen een muur aan in slaap gevallen. Ze zuchtte zachtjes voordat ze haar blik weer naar de man liet glijden, haar ogen verward alsof ze nog terug moest komen van dromenland. 'Wat?' Mompelde ze vermoeid, haar manieren even vergetend. Het duurde altijd even voordat ze helemaal wakker was, en herinnerde hoe ze zich moest gedragen. Ze was nooit zo'n opgewekt kind als ze net wakker was gemaakt. 'Oh, sorry Master Iro,' murmelde ze zodra ze wat meer bij bewustzijn was. Roselle onderdrukte de neiging om in elkaar te duiken en zichzelf te verbergen. Haar grijze ogen stonden onrustig, alsof er ineens emotie in haar lichaam zat. Haar eerste transformatie van net stond nog in haar geheugen gegrift en had haar een enorme spierpijn opgeleverd, daarbij was het ook niet al te slim geweest op de gang in slaap te vallen. Langzaam bewoog ze haar armen, en stroeve spieren, voordat ze de man vragend aan keek. 'Waarom heeft nooit iemand gezegd dat transformeren in je diervorm voor spierpijn zorgt,' mopperde het meisje zachtjes, terwijl ze iets van de man vandaan bewoog. Haar ogen namen de omgeving langzaam in zich op. De gang was gelukkig rustig, dus zouden anderen haar niet snel opmerken. Gelukkig, want het was nogal beschamend om in deze gang in slaap te vallen. Haar draakje had zich tegen haar opgekruld en wat afwezig en nadenkend aaide ze over zijn kop.

Gelukkig trok Master Iro zijn hand terug zodra ze wakker was. Met grote grijze ogen keek het meisje de oudere man aan. Haar ademhaling was kalm maar zat wel iets te hoog, waarschijnlijk door de pijn en onrust van het wakker worden op de gang. 'Zal ik een kop thee zetten voor je?' Vroeg de leraar terwijl hij rechtop ging staan. Langzaam keek het meisje de leraar in de ogen aan om te kunnen zien of hij oprecht was. Voordat ze voorzichtig knikte en ook stijfjes overeind kwam. Haar handen had ze voor haar buik gevouwen en haar ogen schoten even naar haar draakje waarna ze naar het duistere wezen van de leraar zocht. Haar haren hingen voor haar ogen en zachtjes zuchtte ze. 'Als het u niet al te veel moeite kost,' sprak ze zachtjes, haar stem zwak maar vriendelijk. Ze was gehard maar toch ook zwak tegelijk, haar mantel sloot mooi aan op haar smalle lichaam en ze trok die wat strakker om zich heen. Dankbaar voor het aanbod van de nog redelijk onbekende man, een warme drank zou haar misschien voldoende kalmeren. Daarbij was het behoorlijk lastig de waarheid verborgen te houden. Zeker als ze ook zomers met te warme kleding buiten liep. Op Razen had ze niet zo haar best hoeven doen om de wonden te verbergen. Niemand had gedurfd hun mond te openen. Zelfs haar vader had haar geen blik waardig gegund. Haar hand trilde iets terwijl ze half in elkaar gedoken naast de leraar stond. Haar zelfverzekerde houding was toch wel in haar manier van doen te zien. Ook al was ze verzwakt zo snel gaf ze niet op, ze rechtte haar schouders zonder een woord te zeggen en keek om zich heen.

De leraar had de thee misschien voorgesteld maar het meisje wou hem alsnog géén last zijn. 'Nee hoor. Ik begin morgen pas met de lessen dus heb ik tijd genoeg, maar ik wil er je hulp er in ruil voor als je het niet erg vind?' Het meisje schudde haar hoofd met een onhandige glimlach. 'Oke, als dat alles is...' zei ze twijfelend. Er was wel vaker gebruik van haar gemaakt op een niet zo'n positieve manier. Intussen had Iro de deur geopend en was een schaduw naar binnen geglipt. Oh, daar zat die rare irritante vogel dus. Ze vertrouwde hem niet. Toch leek zijn baasje hem onder controle te hebben. 'Reaper ga buiten de muizen plagen wil je!' Klonk er kil en bevelend. Tegen haar was hij een heel andere toon aangeslagen. Even leek het wezen de serieusheid te betwijfelen voordat hij toch naar buiten vloog. Ondanks dat Iro ook vriendelijk had geklonken snapte ze wel dat hij zijn bevelen opvolgde. 'Sorry daarvoor. Reaper is niet zo in voor nieuwe dingen tenzij hij ze mag eten. Kom binnen en neem plaats dan zal ik even een lekker kopje thee zetten.' Zei de man nu op een enkel vriendelijke toon. Roselle volgde hem dan ook langzaam de kamer in en ging voorzichtig op een van de stoelen zitten. Sinds de transformstie hadden haar blauwe plekken haar veel meer geïrriteerd, waardoor ze telkens haar houding veranderde en toch pijn bleef hebben. 'Geeft niet, schaduw wezens hebben een sterke wil. Je wil moet gewoon sterker zijn.' Zei het meisje zacht. Haaar stem klonk uitgeput en ze sloeg haar armen om haar zacht trillende lichaam heen. 'Mam heeft mij weinig verteld ober Shadra, als pap haar zou betrappen op het vertellen van Shadraanse dingen aan mij, of verhalen over haar tijd in Shadra. Haar kindertijd... werd hij woest. Mam wist dat hij het zou uiten op mij, omdat ik een halfbloedje ben.' Zei het meisje met een kleine frons en grote bange ogen. 'Ik mag mijn Donkere Magie echt niet gebruiken Master Iro. Ze komen er hoe dan ook achter..' ging ze bang verder.

Het was raar om eens écht eerlijk te zijn. Haar grijze ogen keken de man aan terwijl ze ober haar voorhoofd wreef. Hij was een redelijk sterk ruikende thee aan het pakken, waarschijnlijk een of andere kruidenthee. 'Voor iemand die geen duistere magie mag beoefenen ken je die wezens goed.' Zei de man waarna het meisje haar schouders ophaalde. 'Observeren, de manier waarop jouw schaduw wezen reageerde zegt genoeg.' Vertelde ze langzaam, ze was niet bepaald dom. Nadat het water genoeg gekookt had kwam de man terug met de vers gezette thee. Nadat hij de haar verder had horen praten bracht de leraar zijn mening in. 'Als je vader zo tegen duistere magie is waarom neemt hij dan een Shadraanse vrouw? Maar ik vind het moeilijk te begrijpen waarom Men altijd de kinderen slaag geeft? Mijn groot vader hard handig bijgebracht toen heb ik verschillende weken in bed gelegen. Dus snap ik best dat jij en je moeder zo voorzichtig zijn.' Roselle zuchtte zachtjes voordat ze nadenkend haar mond weer opende. 'Het is misschien zo dat onze gemeenschap dat wel accepteerde maar een halfbloedje als kind van een redelijk machtige man niet. Hij voelde zich misschien bedreigd in zijn positie of zo..' Haar ogen sloten zich even terwijl ze diep inademde. Iro zette een kop thee voor haar neus en ontweek haar blik. Ze legde haar handen voorzichtig om de warme kop heen en keek vragend naar de leraar. 'Dan geef ik toch buiten school om les?' Langzaam keek ze van de man weg in het kopje thee. 'Maar, dan maak ik van míjn probleem, die van u.' Begon ze zachtjes er tegen in.