Vallen en weer opstaan?

Verveeld zat hij op een bankje, onderuit gezakt en met in de ene hand een sigaret, de ander losjes in zijn zak gestoken. Voor hem een geweldig saai uitzicht over het bedauwde grasveld en het pad dat langs het bankje liep. Naast hem zaten twee andere jongens, van ongeveer zijn leeftijd. Hij kende ze nauwelijks, eigenlijk wist hij niet eens hun naam, alleen dat ook zij naar Starshine Academy gingen.

Thaddeus ademde diep in, liet de rook zijn longen vullen en moest een kuch onderdrukken. Dit was zijn eerste sigaret in meer dan een week en zoals altijd moest hij er weer even aan wennen. Alsof hij zijn lichaam weer moest dwingen de gifstoffen te accepteren. Hoe langer hij er zat hoe meer het een gewoonte werd. Al snel lagen er een aantal uitgetrapte peuken om hem heen op de grond, de laatste had hij lukraak ergens heen gegooid en met zijn stormachtig grijze ogen volgde hij het kringelen van de rook. Thaddeus zuchtte.
Pas toen er een slungelige jongen aan kwam lopen, zo te zien zonder vrienden om zich heen, verscheen er een uitdrukking op Thad's gezicht die door moest gaan voor een glimlach. Precies toen de jongen dankzij een versperring van een ander groepje pratende leerlingen voor het bankje langs moest lopen stak Thaddeus nonchalant zijn been uit, de voet omhoog gekruld. Het was iets wat hij al vaak had gedaan, waardoor zijn timing haast perfect was. Hopelijk zou dit niet een of andere magisch zeer begaafde Puffoner zijn, dan zou hij geen lol kunnen hebben. Nu was het wachten tot de arme knul onderuit ging en zielig overeind moest krabbelen. Op dat moment zou Thaddeus zijn benen natuurlijk weer netjes normaal hebben. Uitkijken waar je loopt hè!

Ooc: Voor Squid's personage Frey, sorry dat die laat is & hopelijk kan je er wat mee! ;w;

Hij moest zich koest houden. Het was de bedoeling dat hij toch zeker een jaar doorkwam zonder al te veel problemen, pas dan zouden ze hem volledig vertrouwen en zou hij niet moeten rondlopen met een smalle enkelband om zijn been. Het was tenminste niet zo’n grote die ze criminelen nog al eens aandeden. Deze kon hij tenminste nog fatsoenlijk verbergen en mensen zouden er niet direct vanuit gaan dat er een of ander zendertje in zat als ze het per ongeluk moesten zien. Niet dat hij het erg zou vinden om uit te leggen waarom hij juist gemonitord werd, maar hij had zo het gevoel dat zowel de leraren als zijn reclasseringsambtenaar er niet mee zouden kunnen lachen. Eigenlijk wilde hij hier niet eens zijn en hij zou allang chaos gecreëerd hebben als dit niet echt zijn laatste kans was geweest. De allerlaatste en hij kon zeggen dat ze het ook echt meenden.

Het feit dat hij beloofd had om zich koest te houden, was ook de reden dat hij zich niet omringde met mensen en dus alleen over het grasveld liet. Hij zou later nog altijd vrienden of iets dergelijks kunnen maken, nu had hij daar niet echt behoefte aan. De jonge klakte zachtjes met zijn tong op het moment dat een groep leerlingen zijn weg versperde en hij helemaal om ze heen moest lopen. Kijk, dat was waarom hij zich niet omringde met zoveel mensen, je irriteerde mensen er alleen maar mee. Zijn groen gekleurde ogen bleven nog even hangen op het groepje terwijl hij verder liep, maar zijn blik werd al snel ergens anders op gevestigd vanaf het moment dat hij ergens overheen struikelde en gewoon al kon raden dat hij recht met zijn gezicht op de grond belandde als hij zijn handen niet snel genoeg zou kunnen zetten.

Een stekende pijn ging door zijn rechterpols heen op het moment dat hij zich nog net kon opvangen en het gras alleen aan zijn neus voelde kriebelen. Geïrriteerd beet hij op zijn tong – net voor de piercing die hij erin had laten zetten- voordat hij overeind krabbelde. Zacht gegrinnik zorgde ervoor dat Frey zijn aandacht op de drie jongens naast hem vestigde en even kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Waarschijnlijk had een van de drie zijn voet uitgestoken, anders zou hij niet languit op de grond gelegen hebben. ”Grappig” bracht hij na een paar seconde stilte op een neutrale toon uit voordat hij zich naar de jongen draaide die eerst had gezeten en negen kansen van de tien de dader was. Langzaam boog hij zich dichter naar diens gezicht toe totdat er nog meer een paar centimeter tussen hen in zat. Voor een tijdje bleef hij de ander gewoon aanstaren vooraleer zijn mondhoeken omkrulden in een lichte glimlach. ”Bang om verantwoordelijkheid te nemen voor je daden? Ik kan het begrijpen, sommige mensen zijn juist net struisvogels die hun hoofd in het zand steken vanaf het moment dat het erop aan komt.” Frey was nooit echt een agressief persoon geweest, vocht alleen als hij zichzelf moest verdedigen en zou niet zo snel de eerste klappen uitdelen. Nee, hij was beter met woorden dan met daden.

Thaddeus negeerde het gepraat om zich heen maar gewoon, niet geïnteresseerd genoeg om zijn aandacht bij de huidige onderwerpen te houden en al helemaal niet genoeg geïntegreerd in het dagelijkse schoolleven om mee te praten. Dus hield hij zijn onverschillige gezicht maar intact en pufte rookwolkjes uit. Toen hij zijn been uitstak richtten de meeste mensen onmiddellijk hun ogen op het tafereel. De bruinharige gozer naast hem begon als eerste te lachen, het begon met een giecheltje, zo meisjesachtig dat het gewoon pijn deed. Algauw zwol het gegrinnik aan tot wat gelach van de jongen die aan de andere kant naast hem zat. Geïrriteerd bewoog Thaddeus zijn arm naar voren, en dan vlug weer naar achter. Zo plantte hij zijn elleboog met een verschrikkelijke precisie in de zij van zijn buur. Stomme idioot. Het leidde hem bijna af van de bevredigende aanblik vlak voor zijn voeten: De blonde jongen kwam overeind gekrabbeld als een zielig hoopje mens. Ha. Het maakte meteen dat Thaddeus zich beter over zichzelf voelde; Groter, sterker en beter dan die blonde opdonder.

De zwartharige plaaggeest schoof iets overeind, zodat zijn lengte en gespierde armen nog meer opvielen. ''Vind je dat grappig, blondie?'' sprak Thaddeus spottend. Als hij nou iets slimmer was geweest had hij er iets achteraan gegooid over dat zwaartekracht helemaal niet zo grappig was, maar Thaddeus moest het meer hebben van zijn imposante lichaam en testosteron-overload, dan zijn scherpe snelle gedachten. Toen de blonde jongen besloot terug te bijten in plaats van braaf weg te zinken in schaamte stond Thaddeus gauw op, een gemene lach op zijn gezicht.

Maar de blonde jongen.. zijn slachtoffer.. die lachte terug. En noemde hem een struisvogel. ''Ik zal jouw kop eens in het zand steken,'' gromde Thaddeus, zachtjes. De leerlingen in de nabije omgeving kwamen dichterbij om te zien wat er hier ging gebeuren. Thaddeus besloot weer fysiek te worden – voor zover je een splitseconde van nadenken echt een beslissing kon noemen – en stak zijn armen uit om de jongen een fikse duw te verkopen. ''Moeilijk hé, lopen?'' klonk het gelijktijdig van zijn kant. Thaddeus voelde een zekere druk om te presteren nu hij omgeven was door onbekenden. Hier zou hij naam kunnen maken, of diep kunnen zinken tot het afvoerputje van de school. Het hing allemaal van Blondie's reactiesnelheid af.

Ergens had hij misschien wel verwacht dat mensen hem met een schuin oog zouden bekijken. Niet per se om zijn uiterlijk, meer gewoon om het feit dat hij nieuw was en dat hij gewoon uitstraalde dat het misschien niet zo’n goed idee was om echt vrienden met hem te worden. Zijn ouders hadden wel eens verteld dat je aan iemand kon zien dat ‘ie een crimineel verleden achter zich hadden liggen, iets wat in zijn ogen bullshit was. Mensen wisten dat je beter bij hem uit de buurt kon blijven of bepaalde dingen bij hem kon komen halen door zijn gedrag of omdat hij het gewoon in normale conversaties durfde te melden. Gewoon tussen een paar woorden door en op dat moment verstomden de gesprekken meestal. Of hij het erg vond? Misschien. Hij kon het gewoon nooit laten om die informatie te geven en meestal had hij de woorden gezegd voordat hij er echt erg in had. Heel misschien voelde hij zich eenzaam als mensen met een grote boog om hem heen liepen, maar hij had nooit echt een andere situatie gekend en hij zou niet weten hoe het was om echt vrienden te hebben. Echte vrienden, vrienden die je niet zomaar zouden verraden en ervoor zorgden dat je met een enkelband opgescheept zat.

De jongen die hem liet struikelen, was tot nu toe de eerste persoon die hem zelfs nog maar aanraakte of toch liet zien dat hij niet onzichtbaar was. Het maakte niet uit of het was om hem te vernederen, ergens was hij blij dat iemand de moeite nam. Het was dat Frey zich nooit echt iets had aangetrokken van wat anderen van hem dachten. Hij had nooit goede vrienden gehad en hij zou niet weten hoe hij zich juist moest gedragen om die te krijgen. Zijn wenkbrauwen schoten een stukje de hoogte in toen de ander zich breed opstelde. Ja ja het was hem al wel opgevallen dat de ander breder was dan hij en dat diens klappen waarschijnlijk een stuk harder zouden aankomen dan de zijne. Toch deed Frey geen moeite om terug rechtop te gaan staan en een stap achteruit te zetten. De jongen mocht er dan gespierd uitzien, maar dat maakte de Novaan zeker niet bang. Pas toen de ander ineens overeind schoot, zette de blondharige een paar passen naar achteren zodat er toch een beetje ruimte tussen hen in zat.

Een grijns begon zich langzaam om zijn lippen heen te vormen toen de ander lichtgeraakt bleek te zijn door zijn woorden. Geweldig hoe zijn woorden altijd zo’n effect leek te hebben op mensen. Het feit dat de ander echt een naam voor zichzelf leek te willen maken, maakte alles alleen maar amusanter. De duw had hij echter niet aan zien komen en hij viel bijna over zijn eigen voeten, maar werd nog net opgevangen door een van de omstaanders en wat naar voren geduwd. Dat was duidelijk, ze wilden entertainment. Frey’ huid begon zachtjes te gloeien terwijl hij zijn kiezen in het vlees aan de binnenkant van zijn kaak liet zinken en bleef doorbijten totdat hij bloed proefde. Het feit dat zijn huid lichtjes gloeide was al een teken dat hij zijn emoties niet direct in de hand wist te houden. Op dit moment was het woede dat door zijn lichaam heen joeg als een of ander gif. Woorden hielpen hier niet, dus moest het maar met daden. Zijn vuist werd gebald en zonder waarschuwing liet hij deze richting de kaak van de ander schieten, hierbij zijn gewicht erachter zettend. Hij wilde dat het pijn deed, natuurlijk wilde hij dat het pijn deed en hij hoopte vurig dat hij de ander kon raken waar hij wilde.

PROFILE MAGICIAN

» Vallen en opstaan? [o p e n]
» Verveling.. daar ben je weer
» Ik laat iets vallen...
» Weer terug.
» En weer vrij...

Vallen en weer opstaan?

Vallen en weer opstaan?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen