‘Cause baby now we got bad blood,’ zong Alice terwijl ze met een föhn haar haren in model probeerde te brengen. Het moest allemaal perfect liggen, want anders scheet ze haar broek vol. Oh nee, toch maar niet, want dat was vies. Jeetje. Pappie had nog zo beloofd dat hij deze week een koffer met kleren op een shuttle ging sturen, maar het was er nog altijd niet van gekomen. Als alternatief kon ze natuurlijk haar creditcard gebruiken. Ja, dat zou ze eens gaan doen. Maar niet vandaag. Jeetje. Ze had nog maar twintig jurkjes, dertig shirts en vijftien broeken. Veel te weinig dus. Ze had ook maar een stuk of vijfentwintig paar schoenen. Waarvan ze met de helft niet eens fatsoenlijk op het schoolplein kon lopen omdat het bestond uit een natuurgebied. Gatver. Allemaal die insecten op de grond en in de bomen. Bàh. Nadat ze haar haren had geföhnd, keek ze indringend naar haar kledingkast. ‘Ieeuw!’ gilde ze. Ze sloeg een klein spinnetje van haar witte jurkje af. ‘Jou doe ik dus niet meer aan,’ rilde ze. Ze schoof het blauwe jurkje weg en keek keurend naar het zwarte jurkje. ‘Nee,’ zei ze. Ze schoof het zwarte jurkje weg en keek naar een wit jurkje. ‘Hallo schatje!’ riep ze uit. Ze trok haar witte jurkje aan die net boven haar knieën kwam en koos om witte ballerina’s aan te doen. Ze haatte het als ze het gras tegen haar voeten voelde, maar het moest nu even. De korte pijn dan maar. Ze sloeg haar haren over één schouder, zorgde dat haar make-up – dat bestond uit een klein laagje mascara omdat ze gewoon een natural beauty was – in orde was en liep vervolgens weg. Ze opende de deur van haar eenpersoonskamer. Ze had net zo lang gezeurd dat ze er eentje kreeg, want ze dacht er niet aan om met een paar meiden op één zaal te gaan slapen. Veel te veel bacteriën. Als er dan ook nog eens een boerin tussen zat die haar eigen niet elke dag waste, zou ze zeker over haar nek gaan en een hele scène schoppen. En dat wilden de mensen hier toch niet, hè? Nee. Ze richtte haar paarskleurige ogen op het grasveld voordat ze het zorgvuldig betrad. Ze sloeg haar witte haren, waar een roze gloed over hing als het in aanvaring met de zon kwam, over haar schouder en rilde bij de aanraking van vers gras tegen haar voeten. ‘Rups!’ gilde ze en ze zocht in haar handtasje naar insectenspray, maar besefte dat ze die vergeten was. En ze was nog iets vergeten. Haar hand gleed naar haar ogen. Haar mond vormde een perfecte ‘O’ toen ze zich besefte dat ze haar zonnebril was vergeten. ‘Nee! Nee! Nee!’ bracht ze paniekerig uit. ‘Ik ga dood zonder…’ Haar blik gleed naar een figuur dat verderop stond. Aha. Misschien had hij een zonnebril. Ze kon het altijd vragen. En dus liep ze, met rechte rug en kin opgeheven, op de persoon af. ‘Er-erhm,’ sprak ze. ‘Heb jij soms een zonnebril voor me? Mijn ogen hebben er enorm veel last van. Van de zon dus. En ook van het feit dat ik geen zonnebril draag.’ Ze trok haar wenkbrauwen op en zette haar liefste glimlach op haar gezichtje.

Ah. Eindelijk iemand die haar met respect wist te behandelen! Ze negeerde het feit dat zijn buiging wel eens pure spot geweest had kunnen zijn en dat zijn nederige excuses toch niet zo nederig waren zoals hij in eerste instantie beweerde. Dat waren de kleine details. Het ging er nu eerder om dat iemand eindelijk wist hoe hij haar moest behandelen. Toen ze direct oogcontact maakte, voelde Alice haar hart even in haar keel springen. Heel even maar. Dat had ze meestal als ze een knappe jongen aankeek. Want jeetje, hij was echt niet lelijk. Wit of lichtblauw haar – ze kon het verschil niet echt direct aanduiden, maar ze vond het meer naar wit neigen – en blauwgroene ogen pronkten in haar zichtveld en even wist het meisje niet meer wat ze moest zeggen. Dat duurde niet lang, want haar mondhoeken trokken zich tot één streep toen de jongen zei dat hij geen zonnebril had. Hè, verdorie. Ze rolde met haar ogen toen hij de perfecte oplossing voor haar probleem leek te hebben. Niet dus, want dan deed haar arm op den duur gewoon heel veel zeer en dat wilde ze al helemaal niet. ‘En jij denkt dat het probleem daarmee is opgelost?’ vroeg ze met een dramatische zucht tot gevolg. ‘Ten eerste is dat maar een tijdelijke oplossing en ten tweede doet mijn arm dan veel pijn na een tijdje. Dus nee, geen goede oplossing.’ Een lieve glimlach volgde weer, maar deze reikte, net als bij de jongen, niet tot haar ogen. Ze moest een zonnebril bemachtigen! Ze keek om zich heen, sloeg haar armen over elkaar en slaakte nogmaals een dramatische zucht toen ze niet direct iemand zag die een zonnebril bij zich had. Haar mond trok zich weer tot één streep en ze gooide haar armen, voor het effect, dramatisch de lucht in. ‘Oh well, dan maar even zonder,’ zei ze en ze zette, zoals de jongen al had gezegd, haar hand tegen haar voorhoofd om zich af te schermen van de zon. Dit was echt zo vreselijk. Ze had direct een zonnebril nodig. Ze kon natuurlijk teruggaan naar haar kamer en daar zoeken of ze er eentje had, maar dan moest ze weer helemaal terug lopen en dan had ze niet enkel een pijnlijke arm, maar ook pijnlijke benen. ‘Hé luister eens,’ zei ze poeslief tegen hem. ‘Ik ben echt moe van heel die wandeling naar hier. Mijn kamer bevindt zich op die lichtetage. Het is de derde deur van links als je de trap opgaat. Misschien kan jij hem even halen?’ Ze glimlachte haar tanden bloot naar hem.

Alice zag al aan de gezicht van de jongen dat het haar niet ging lukken om hem naar haar etage te krijgen, wat haar bijna weer een dramatische zucht ontlokte. Bijna. Ze wist dat ze verschrikkelijk aan het overdrijven was, maar ze hoopte wel dat ze het bloed onder zijn nagels vandaan haalde. Ze wilde geen vrienden krijgen hier. Ze wilde weg. Ze wilde… tja, wat wilde ze eigenlijk? Het kon haar niks schelen dat ze goed kon omgaan met haar magie en dat ze meerdere lessen zou moeten volgen om ‘beter’ te worden. Daar had geen zin in, dus was ze ook niet van plan om zich daaraan te wagen. Natuurlijk volgde ze wel lessen, maar het was niet dat ze echt haar best ging doen om de leerstof te onthouden of zo. Dan zat ze hier maar voor eeuwig vast. Het was niet dat ze hierna iets beters had te doen. Of ze moest heel gauw een goede baan vinden natuurlijk. Gepikeerd keek ze de jongen aan toen deze weer begon te praten. Zoals ze al had voorspeld, had hij geen zin om haar zonnebril te gaan halen. Jammer. ‘Ik zou je echt heel goed verzorgen als je mijn persoonlijke slaaf was hoor,’ zei ze en ondanks dat haar toon vrolijk klonk, keken haar ogen hem kil aan. Ze sloeg haar haren uit haar gezicht en zuchtte. Soms vond ze het best irritant dat ze zo lang waren, maar ze had nu eerlijk gezegd ook geen zin om ze korter te laten knippen. Haar paarse ogen schoten weer naar hem toe toen hij verder sprak. ‘Ik weet niet of je goed naar me hebt gekeken, maar ik ben best slank. Dat krijg je niet zomaar. Ik doe genoeg aan mijn lichaamsconditie, alleen niet vandaag,’ zei ze doodleuk. Wat ook de reden is dat jij mijn zonnebril gaat halen dacht ze er achteraan. En snel een beetje. Ze was echter niet te gestoord om dat uit te spreken. Dan zou hij haar waarschijnlijk vermoorden. En hoewel ze zich prima kon verweren, wist ze ook wel dat er grenzen waren. Soms mocht je je gedachten wel zeggen, maar soms was het beter om gewoon even te zwijgen. ‘Fine, maar ik dood ga van de hitte, is het jouw schuld,’ zei ze dramatisch. Ze besloot om onder een grote boom te gaan zitten dat tenminste wat schaduw had. Ze liep naar de boom toe, draaide zich om en liet haar rug tegen het schors naar beneden glijden. Het voelde goed om het schors even in haar rug te voelen drukken. Ze voelde dat er kleine schrammetjes ontstonden, maar het kon haar niks schelen. Ze keek de jongen aan en wist even niet wat ze tegen hem moest zeggen. ‘Dus…’ Ze kon het idee dat hij haar zonnebril ging halen wel vergeten, dat had hij duidelijk genoeg voor haar gemaakt. ‘Het is warm, hè?’ vroeg ze aan gebrek voor een betere vraag. Ja zeg. Als hij een interessanter gesprek wilde hebben, moest hij er maar moeite voor doen. Ze ging niet alles voor hem doen. Dat ze akkoord was gegaan met zijn antwoord om haar zonnebril niet te halen was al een hele prestatie!