Lekker een paar tussen uren vrij te hebben. Met snelle passen rende hij richting de stallen. Sommige hadden hoefdieren op school staan, maar er waren ook andere rijdieren die de meest verschillende geluiden maakte. Syrax stopte bij de stal van zijn rij en vliegdier. Het was zijn beste vriend, maar dat zagen sommige toch anders. Dregoe vonden ze niet meer dan een dier en dat terwijl Syrax zelf al gemerkt had dat Draken vele malen slimmer waren dan de meeste dieren alleen kon Dregoe niet praten. Maar woorden hadden die twee niet nodig. Syrax pakte het zadel van zijn plek en opende de deur van Dregoe zijn stal. De vijf jarige draak maakte een knorrend geluidje toen hij Syrax zag. Deze glimlachds en aaide met zijn vrije hand over de kop van zijn draak. ‘Hey, kleine vriend. Zullen we een stukje gaan vliegen?‘ vroeg Syrax en hij hoorde een instemmend geluid. Het zadel was plat en zag er misschien simpel uit, maar het was comfortabel en het zat lekker. Na alle riemen vast gemaakt te hebben liepen Sy en Dregoe naar buiten. Daar klom hij in het zadel en kriebbelde Dregoe nog even tussen zijn oren. De draak genoot ervan en zeten zich daarna met een krachtige sprong af. Al klapwiekend kwamen ze snel hoger en hoger. Ze zetten koers richting het gras veld. Daar zouden de andere leerlingen weinig last van hun hebben. Toen ze bij het grasveld aankwamen dook Dregoe in een duikvlucht stijl naar beneden. Syrax klemde zich in het zadel vast en hield de buigel die hij kon verzetten stevig in zijn handen. Vlak boven het gras kapte ze hun duikvlucht af en scheerde over het veld voor Dregoe een paar leerlingen spotten en weer wat op steeg door met zijn vleugels te slaan. Ze schoten over hen heen maar waren ver genoeg bij hen vandaan om ze enkel met de wind die ze met zich meevoerde te raken. Verderop op een heuvel landen ze en aaide Syrax Dregoe over zijn wang. ‘Goed gedaan vriend.‘ zei Syrax met een vrolijke stem. Dregoe maakte een soort lachend geluid en wachten tot Syrax uit het zadel was geklommen en ging toen zitten. Syrax nam naast hem plaatst en voelde zich niet alleen prettig bij zijn draak, maar ook altijd totaal vrij wanneer ze samen vlogen. Iets trok hun aandacht en Syrax keek samen met Dregoe naar een persoon die hun kant op kwam.

(Open)

Er was een nieuweling op de school, een vrolijke, overactieve nieuwe leerling om het maar kort te verwoorden. Hij is 16 jaar, heeft een probleem met zijn aandacht bij één ding te houden en heeft een liefde voor: ijsjes. Deze jongen was net geaccepteerd voor deze school, tot grote blijdschap van zijn ouders en hijzelf, natuurlijk. Meteen was hij naar deze planeet vertrokken nadat hij zijn koffers had gepakt, hij kon haast niet wachten op alle dingen die hij ging leren.

Het was hier heerlijk op de school. Alle dik bepakte gangen vol met leerlingen die hun les moesten bereiken, de geur van stress en opwinding die duidelijk in de lucht hing. Met een vrolijke opgewekte pas wandelde Ylias door de gangen, meegaande met de stroom. Met gesloten ogen liet hij zich meeslepen naar waar de horde leerlingen hem brachten. Met zijn kleurrijke kleding en zijn wijde bermudabroek viel hij wel op in de menigte, maar hij sprong er niet bovenuit en dit te danken door zijn maar gewone lengte en magere postuur. Met werkelijk geen idee waar hij heen aan het gaan was wandelde hij zorgeloos mee met de stroom om dan er op een ruwe manier uitgeduwd te worden door een grote brede jongen die duidelijk hem gewoon omstootte voor de lol. Maar dat bracht Ylias’ humeur helemaal niet van zijn stuk bracht, de glimlach op zijn gezicht werd breder, waarom zou dat zijn? Omdat hij dus nu een ijsje kon bovenhalen!

Terwijl hij de plastiek van de geweldig koude lekkernij haalde en het in zijn mond stopte voor een deeltje terwijl hij keurig met zijn linkerhand het houten stokje vastnam. Zijn blauwe ogen die glinsterden van blijdschap waren vast op te merken van over het hele grasveld. Ylias stond vlakbij een stal en hij kon het niet laten om eens te gaan kijken, op verkenning te gaan zeg maar. Zelfs met het waterijsje in zijn mond kon hij het nog presteren om te blijven glimlachen terwijl hij met grote nieuwsgierige ogen naar al de rijdieren aan het kijken was, of meer aan het bewonderen was. Zijn ogen bleven even hangen bij een lege stal en hij kon het niet laten om er even bij te blijven stilstaan. Was het dier met zijn baasje weggegaan? Of was deze stal helemaal van niemand? De geur van het hooi zei wat anders, het had een verse geur. Als woudmagiër voor een deel had Ylias een aardig sterke neus die verschillende geuren kon onderscheiden van elkaar, maar hier had hij op geoefend, met behulp van zijn vader en zijn broer. Voor een korte moment was hij weer eens afgeleid geweest en nu gebeurde het weer, zijn grote blauwe nieuwsgierige ogen gingen naar de lucht terwijl er een schim langsvloog en hij holde er achteraan, de schim volgend, ook al was deze veel te snel.

Zijn nieuwsgierig bleef, ook al was het ding dat hij volgde geland en onthulde het een jongen en een draak. Het maakte zelfs zijn nieuwsgierigheid nog sterker en met het ijsje nog steeds in zijn mond en zijn linkerhand aan het houten stokje ‘vastgelijmd’, holde hij naar de jongen, die tot zijn grote verrassing dezelde haarkleur had als hij. Met een vrolijke zwaai van zijn rechterhand keek hij zowel naar de jongen als de draak. ‘Hallo jullie beiden!’ sprak de bruinharige overactieve ijsjesetende jongeman die met grote nieuwsgierige ogen naar de draak aan het gluren was die een zadel op zijn rug had. ‘Heb jij net met deze draak gevlogen?! WAUW, dat wil ik echt ook eens een keer doen!’ was hij vrolijk bezig, terwijl hij weer op zijn oorspronkelijke plaats sprong van daarnet, vlak voor de jongen. ‘Mijn naam is Ylias, aangenaam kennis met je te maken!’
Met een vrolijke beweging stak hij het ijsje weer in zijn mond dat al bijna op was.

Er kwam een bruin harige jongen naar hen toe. Syrax keek heel even verbaasd toen die gozer nogal hyper volgens hem over leek te komen. Dregoe en Syrax keken elkaar even aan voor ze weer naar de andere jongen keek die Ylias heten. Syrax glimlachte vriendelijk, maar hij voelde zich langzaam aan weer onzeker te voelen. Het was meer de schuld van zijn ouders dat hij zo slecht contact met andere mensen kon maken. ‘Ja dit is mijn draak Dregoe. Maar hij laat niemand anders dan mij alleen op zijn rug. Of je moet achterop willen?‘ zei Syrax en klopte Dregoe op zijn voorpoot. De zwarte draak bekeek de jongen, maar voelde geen kwade bedoelingen. Syrax stond op en zag ook hoe Ylias een vrolijke beweging maakte en een bijna op gegeten ijsje weer in zijn mond stak. Hoe die gast het voor elkaar kreeg wist Sy niet, maar die glimlach was wel aanstekelijk. ‘Aangenaam Ylias mijn naam is Syrax. Maar als mijn maatje het goed vind kunnen we wel even gaan vliegen?‘ stelde Syrax zich voor en keek Dregoe even aan, maar deze vloog zelf ook maar al te graag en knikte met een goed keurend geluidje.

Ylias was veel te optimistisch voor een jongen van zestien jaar, de leeftijd waarbij je meestal dik in de pubertijd zat, pukkels kreeg en een humeur van hier tot aan het einde van het universum. Maar deze jonge vrolijke rakker leek er alles behalve last van te hebben. Hij was nog altijd even kinderlijk als iemand van acht jaar. Zelfs zijn ouders zeiden soms dat hij moest opgroeien, leren zich volwassen te gedragen, maar dat was iets waar hij nog alles behalve klaar voor was. Deze jongen, Ylias Baykal, zou maar pas opgroeien als hij er klaar voor was en het wilde, voorlopig bleef hij nog steeds die vrolijke hyperactieve opdonder die nodig zijn rilatine eens moest innemen. Want mensen hadden hem vast opgemerkt en een van hen had hem uit de menigte geduwd waardoor hij op de grasvelden rolde. Maar dat was geen rede voor hem om er boos om te worden, het tegenovergestelde zelfs, de glimlach op zijn gelaat werd groter, want nu kon hij op zijn eentje gaan ontdekken, wat het allemaal stukken spannender maakte.

Ondertussen had hij een ijsje in zijn mond, de koudheid tastte hem niet echt aan sinds hij een watermagiër was en dus geweldig goed tegen de koudte kon, op Cassia was het altijd al koud geweest zes van de twaalf maanden, dus als persoon raakte je daar aardig snel aan gewend. Met nog steeds die vrolijke, iets te actieve houding, ging hij als een straaljager, bij wijze van spreken, naar een gebouw dat meteen zijn interesse had opgewekt. Meteen toen hij zijn eerste voet binnen zette kon hij zijn ogen haast niet geloven, dit was een stal! Hij kon zijn geluk niet op en bekeek elk rijdier met een geïnteresseerde twinkeling in zijn ogen, maar zijn ogen bleven toch hangen bij de laatste en ook lege stal. Er was recentelijk een dier hier geweest en dat trok zijn aandacht. Wat voor soort was het? Hoelang had het hier gestaan voor zijn/haar baasje hem was komen ophalen? Deze vragen bleven in zijn hoofd draaien als een carroussel tot zijn ogen op een schim vielen in de lucht, die zijn weg baande om te landen. Natuurlijk kon Ylias het niet laten de schim te volgen en dus er naartoe te sprinten toen het geland was en het twee gedaantes duidelijk van elkaar liet onderscheiden.

Ylias stond nu voor de twee gedaanten, een jongeman en zijn draak. Dit was te geweldig om waar te zijn! Hij begroette ze allebei supervrolijk. Hij loofde de draak en ook het feit dat de jongeman met hem mocht vliegen zonder dat hij in de buik belandde als lunch. Uiteindelijk na een hoop hyperactief gestuiter en gedoe stond hij weer voor de jongeman en stelde hij zich voor, terwijl hij zijn ijsje eindelijk had opgegeten. ‘Ja dit is mijn draak Dregoe. Maar hij laat niemand anders dan mij alleen op zijn rug. Of je moet achterop willen?‘ zei de jongen en die klopte de zwarte draak genaamd Dregoe op zijn voorpoot, die zijn hoofd richtte naar Ylias, die alleen maar schaapachtig zijn tanden kon blootgrijnzen. ‘Aangenaam Ylias mijn naam is Syrax. Maar als mijn maatje het goed vind kunnen we wel even gaan vliegen?‘ zei de jongen en Ylias kon niet anders dan hyperactief zijn hoofd op en neer bewegen als een klein kind dat net een snoepje kreeg. Ook de knuffel die hij aan Syrax gaf daarna liet blijken hoe vrolijk hem dit maakte. “Aangenaam Syrax en dat zou geweldig zijn!” waren zijn vol enthousiaste woorden toen hij de jongeman losliet en met twinkelende ogen naar het duo keek.

Oh mijn god! Wie was die knaap en wat had deze ingenomen? Syrax snapte weinig wat er in andere mensen om ging nog wat ze dachten, maar bij Ylias voor hem kon je bijna denken dat hij een veel te jonge geest in zich droeg dan van een jongen die ouder dan hem was. Syrax begon wat rustiger te worden en begon net te wennen om met vele vreemden in contact te geraken. Maar gelukkig had zijn Opa hem toch overgehaald gehad dat hij ging studeren om ook een Sarkas te worden, want hij was maar wat blij dat hij toch 1 echte vriend had hoewel het dan een draak was, maar Syrax was meer dan vol van vreugde dat Dregoe bij hem was. Wanneer hij bij de jongen was voelde Sy zich meer ontspannen en beter dan wanneer hij alleen was. Maar de plotselinge omhelzing van Ylias liet hem schrikken. Zo snel wilde hij nu ook weer niet dat er zo snel al lichamelijk contact was, maar toen Syrax hem weer in de ogen keek zag hij niets anders dan kinderlijke vreugde en het was erg aanstekelijk. Deze jongen zou misschien wel een vriend kunnen worden, maar zeker was Syrax nog niet van zijn zaak. Dregoe begon een lachend geluid te maken en Syrax keek hem even nepstreng aan, maar het moest vast vermakelijk eruit zien anders dan lachte Dregoe er niet om. In vergelijking tot gewone dieren buiten de Adviseurs waren draken een van de meest inteligente dieren. Syrax klopte Ylias even op zijn rug. 'Als je me los laat kunnen we vertrekken.' zei Syrax en wachten tot hij los gelaten zou worden. Dregoe ging op vier poten staan en hield zijn linker vleugel wat naar achteren zodat de twee mensen op konden stijgen.

Ylias was gewoon letterlijk in zijn kindertijd blijven vasthangen, dit vast door het feit dat hij weinig had meegemaakt, plus hij bij een vrolijk gezin was opgegroeid hielp er ook wel bij om de vrolijkheid op Ylias te laten overslaan. De jongeman moest nodig eigenlijk zijn rilatine innemen maar normaal hield de klok van zijn horloge het wel in het oog. Enorm blij, dat was hij, puur omdat hij de goede beslissing had genomen om de schim in de lucht te volgen. Hierdoor had hij nu twee nieuwe vrienden, in zijn ogen dan toch. Ook had Ylias zich voorgesteld en dat deed de jongen ook, zijn draak en zichzelf voorgesteld. Dregoe en Syrax, dat waren de namen van zijn twee nieuwe vrienden.

Ylias had de beslissing genomen om Syrax te omhelzen, puur om hem te bedanken dat hij mee een ritje mocht doen op Dregoe en dat liet hij gewoon duidelijk zien aan de hand van een knuffel. Een hartverwarmende vriendschappelijke knuffel. Je kon hierdoor al duidelijk merken dat hij een knuffelbeer was, een magere knuffelbeer die hield van ijsjes eten. Syrax leek te schrikken van zijn aanraking, maar blijkbaar kalmeerde de jongen toch al snel, geen idee hoe. Maar de kinderlijke vreugde was in Ylias’ ogen af te lezen. Hij had ze bedankt omdat hij mee mocht vliegen en eigenlijk keek hij er naar uit. Het was spannend om zo een eerste keer in de lucht te gaan! Syrax onderbrak Ylias’ afleidende gedachtenstroom en hij keek ook meteen weer naar de jongen voor hem, die hij nog altijd in een omhelzing had vastgenomen. 'Als je me los laat kunnen we vertrekken.'

Ylias’ blik gleed naar Dregoe die kennelijk al zich aan het klaarmaken was om te vertrekken en Ylias’ glimlach werd breder terwijl hij Syrax langzaamaan losliet,om zijn hand naar Dregoe uit te strekken om hem voorzichtig voor een klein secondje te willen aaien, hij hield zijn hand een centimeter boven Dregoe’s kop om dan na het antwoord terug te trekken en zijn blik weer naar Syrax te richten. ‘We kunnen vertrekken,’ waren zijn woorden terwijl hij op het zadel ging zitten. Hij nam weinig plek in, dus ze zouden er prima met twee op moeten kunnen. Ylias' horloge biepte éénmaal toen hij neerzat en meteen ging hij ook met zijn hand in zijn broekzak om dan een pilletje Rilatine in te slikken zodat hij geen domme fratsen zou uithalen in de lucht, want daartoe was hij wel in staat als hij zijn medicijn niet had genomen.

Zijn normale geslotenheid leek deze jongen in een keer te hebben door broken te hebben. Syrax begon Ylias wel te mogen. Hoe het Ylias gelukt was wist hijzelf ook niet, misschien was het zijn kinderlijkheid? Syrax kon het niet helpen maar glimlachte vriendelijk naar Ylias die al snel op het zadel klom. Dregoe hield hem scherp in het oog, ondanks dat de jongen vriendelijk was. Syrax liep naar zijn draak en aaide hem over zijn koppie. Dregoe maakte een te vreden geluidje voor Syrax ook in het zadel klom. Dregoe spreiden zijn vleugels en zetten zich stevig af. Nu meer omdat ze met meer man waren dan dat Syrax alleen zou zijn geweest. Al klapwiekend met grote slagen kwamen ze hoger en hoger. Syrax had de beugel voorzich vast en voelde de draai die Dregoe wilde gaan maken al onder zich. Hij keek om naar Ylias nog voor de zwarte draak naar rechts achterwaarst draaide. Syrax herinnerde zijn eerste vlucht nog en herbeleefde die elke keer weer. Maar het was gewoon heerlijk om zo door de lucht te zweven of te vliegen. Dregoe viel een heel eind voor hij zijn vleugels spreiden en horizontaal vloog. [b]'Heerlijk toch?'/[b] vroeg Syrax over zijn schouder en keek Ylias even aan met een vrolijke glimlach.