The howling wolf [James]

De harde wind die door zijn zwarte vacht speelde terwijl zijn vier poten hem verder brachten. Rennend achter een magisch wezen aan waarvan hij niet eens wist wat het was. De poten kwamen daverend tegen het groene gras terecht en zijn staart zwaaide heen en weer terwijl hij voor zich uitkeek. Rode ogen met lichte details van oranje er doorheen waardoor ze bijna vurig werden. De kop van een zwarte wolf die even zijn razernij kwijt moest op het veld en zijn poten kon strekken, de stress uit zijn lichaam kon rennen en zich verder nergens zorgen over hoefde te maken. Als wolf kon hij rennen grauwen en alles nog meer wat hij wilde. De zwarte wolf dook naar voren en liet zich in het gras vallen, waar hij heerlijk in rolde, genoot van de warme zon en voelde hoe heerlijk het was om in een dierlijke vorm te kunnen rondlopen. Na de rolbui ging hij overeind zitten en keek naar het kasteel met doordringende ogen. Als hij kon zou je hem kunnen zien lachen, hij zag het kantoor van een docent die daar rustig zat te werken. Hij verzette zijn poot, bracht zijn kop naar beneden en liet het toen weer langzaam omhoog komen, alleen met het omhoog komen hoorde je een lange weerklank van een prachtige wolven huil. Hij was luid en duidelijk te horen, sommige leerlingen in lokalen keken verbaasd op, de docent schrok en je hoorde de wolf lachend grauwen, waarna hij het nogmaals deed.

James Biggs zat rustig naar de sterren te kijken vanuit zijn favoriete plekje in het bos. Hier kwamen bijna nooit leerlingen dus kon hij hier lekker op zichzelf zijn. Plots hoorde hij een geluid niet al te ver van hem vandaag. Hij schrok en zocht snel beschutting achter een boom. Hij dacht in de verte iets te kunnen zien bewegen, maar het was bijna net zo zwart als de nacht zelf. Plotseling draaide het zijn kant op en zag het de vurige ogen. James hoopte dat het beest hem niet gezien, maar dat was ijdele hoop. Het kwam zijn kant op lopen en hoe dichter bij het kwam hoe harder het leek te lopen. James begon te rennen, maar merkte al snel dat hij op deze manier nooit weg zou komen. Zou hij in zijn beestvorm gaan? Hij hield er niet van om in zijn beest te veranderen. Eigenlijk had nog nooit iemand hem in die vorm gezien, maar de voetstappen kwamen steeds dichterbij en hij wou niet gesnapt worden door het beest. Snel veranderde James en begon voluit te rennen. Vroeger had hij zich geschaamd voor zijn vorm. Net zoals alles leek het eigenlijk nergens op. Hij had het lijf van een leeuw de achterpoten van een bok en de staart van een slang. Vroeger had hij ook nog vleugels gehad, maar die waren ooit zo beschadigd geraakt in een gevecht dat ze nu eigenlijk alleen maar in de weg zaten. Zijn tempo versnelde en hij merkte dat hij weer een stukje afstand tussen hem en het andere beest wist te krijgen. Plotseling stond het andere beest stil. Het leek wel alsof het alleen maar een spelletje voor hem was geweest. Toen het beest plotseling een wolven huil uitbracht schrok James zo erg dat hij weer in zijn menselijke vorm schoot. De huil klonk zo duister, zo pijnlijk, maar toch zo krachtig. Het was angstaanjagend, maar toch ook geweldig om naar te luisteren.

De wolf die over het veld gerend had, liep nu rustig in het bos en snoof de heerlijke nachtlucht op. Toen hij dat deed drong er een geur zijn neus binnen en draaide hij zijn kop. Daar zat een jongen en er leek een idee te verschijnen in de kop van de wolf. Met een zachte grauw begon hij te rennen op de vreemdeling af, die vol angst weg schoot. Hij rende voor de wolf weg waardoor die ook harder begon te rennen en het gegrauw kon je bijna op lachen horen lijken. Toen ze een stuk verder waren zag de wolf opeens hoe de andere jongen ook in een dier veranderde alleen groter en dit was een wezen wat je niet vaak zag. Een chimera was het om precies te zijn, gedeeltelijk leeuw, geit en slang. De wolf keek verbaasd op maar bleef door rennen want zelfs in zijn gevaarlijke en prachtig mystieke vorm leek deze persoon bang voor hem te zijn terwijl hij nu veel sterker was. Nu was de nieuwsgierigheid van de wolf groter dan het spelletje wat hij net speelde. Het dier stopte en liet toen opnieuw een lange huil horen die duidelijk te horen was door het bos heen als een griezelig alarm. Opeens leek de dierlijke vorm weer in een mens te smelten door de schrik. Nu stond de jongen stil en stond de wolf in de schaduwen even onderzoeken naar hem te kijken. In het maanlicht waren de rode haren te zien en het slanke figuur van hem. Een jongen zo angstig voor het duister? De wolf grauwde even en ging rustig zitten tot het ook in een mens transformeerde dat vanaf zijn hurken opstond en vanuit het duister tevoorschijn kwam. De jongen die nu ook in het maanlicht kwam staan had koolzwart haar maar dezelfde vurige ogen als de wolf had gehad. In een zwarte jas met witte bondkraag en de rest van zijn kleren ook zwart keek hij naar de vreemdeling met onderzoekende blik. ''Hello there. Interessant wezen was je daarnet, waarom rende je weg?'' Drake grinnikte even smalend en haalde een hand door zijn haren heen. ''Het was wel grappig om achter je aan te zitten, daar niet van.''

James wist niet wat hij moest zeggen toen de jongen hem benaderde, maar zoals hij had geleerd van Kasumi was het waarschijnlijk het beste om de waarheid te zeggen. "Hoi. Ik rende weg omdat ik tot nu toe eigenlijk nog nooit iemand met een wolf als beestvorm heb ontmoet die aardig tegen mij was. Ik denk dat, dat de angst in mij aanwakkerde om weg te rennen." een beetje angstig vervolgens zei James "maar jij gaat mij niets doen toch? ...." James hoopte maar dat deze jongen minder gevaarlijk was dan dat hij overkwam. James hield niet van vechten en was er eigenlijk wel zeker van dat hij deze jongen niet aan zou kunnen. "Ik heet trouwens James. Hoe heet jij?"

Zijn zwarte haren hingen over zijn ogen terwijl hij nieuwsgierig naar de vreemdeling keek. Het was voor Drake altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, op deze manier was alleen nieuw voor hem. Wanneer de jongen in zijn dierenvorm liep kwam hij niet vaak andere mensen tegen omdat hij dan over het veld of door het bos ging. Niet erg veel leerlingen kwamen daar, maar hij vond het heerlijk om af en toe te doen. Nu zag hij de vreemde jongen voor zich staan en vroeg Drake zich af of hij hier voor dezelfde reden kwam. Nog steeds stond de angst in zijn ogen en houding te lezen."Hoi. Ik rende weg omdat ik tot nu toe eigenlijk nog nooit iemand met een wolf als beestvorm heb ontmoet die aardig tegen mij was. Ik denk dat, dat de angst in mij aanwakkerde om weg te rennen." Drake trok zijn wenkbrauw even omhoog door het onverwachte antwoord, maar toen verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht, smalend. Hij vond het best grappig dat de jongen zo op hem reageerde terwijl hij alleen achter hem aan had gezeten als wolf, terwijl zijn mythische wezen veel sterker was dan een wolf. Drake had altijd zoveel plezier met het menselijk ras, hoe het zoveel kronkels in hun hoofd had en hun gedachten."maar jij gaat mij niets doen toch? ...." Drake grinnikte even zacht, hoorde de angst in de stem van de jongen. Hij kwam dichterbij bij de jongen staan en zijn vuur kleurige ogen namen hem onderzoekend op. ''Dat hangt helemaal van jezelf af. Wanneer je gewoon normaal doet en aardig bent, ik geen reden heb om boos te worden.. dan heb je niks te vrezen.'' Drake haalde een hand door zijn zwarte haar waarna hij even snoof. Het viel hem op dat ze bij de bosrand stonden en je vanaf hier goed het kasteel kon zien. "Ik heet trouwens James. Hoe heet jij?" hoorde hij terwijl Drake nog steeds naar het kasteel keek. ''Drake is de naam. Zit je hier al lang?''

PROFILE MAGICIAN

» The howling beast hears us talk. [JAMES]
» Once there was a straydog howling at the moon.
» When I'm a Wolf ~
» [RPG] Wolf Brother
» James Stark

The howling wolf [James]

The howling wolf [James]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen