Alone and lonely are two different words [OPEN]

Zoals gewoonlijk zat het blauwharige meisje alleen, maar dat deerde haar niet echt. het maakte haar niet uit wat anderen over haar dachten, zolang ze zich normaal gedroegen tegenover haar. Ze nam een hap van haar boterham. Het was ochtend, straks zou de schooldag weer beginnen. ze had er niet echt zin in, ze wou dat ze in haar bed kon blijven liggen. Jammer dat het geen weekend was. Opeens leek het alsof er iemand naar haar keek. Bunny keek om, maar zag niemand. Oke, dan niet. Ze at verder, tot er iemand naast haar kwam staan. Geïrriteerd keek ze op. Was het zo veel gevraagd om alleen te zijn en rustig te eten?

OPEN

Haar hakken klikte op de vloer en werd gevolgd door het tikken van vlijmscherpe nageltjes op dezelfde vloer. De Tasmaanse duivel rende op een drafje achter haar bazin aan, haar tandjes iets ontbloot en een twinkeling in de kraaloogjes die duidelijk maakte dat het beestje honger had. Ze zou nog even moeten wachten, want haar in zwart geklede bazin had zelf ook honger. Terra zou niks hebben aan het eten wat haar bazin wilde hebben, de Tasmaanse duivel wilde rennen, zelf jagen. Zoals.. Altijd.
Ze was gekleed in een zwarte rok, waaronder ze een panty droeg – ze was een koukleum en niet van plan dood te vriezen. Het zwarte colbertje dat ze droeg over een rode blouse, viel enkel met de puntjes over de rok heen. De rode sjaal rond haar hals droeg ze puur en alleen omdat ze geen zin had om straks nog een keer terug te gaan naar haar kamer voordat ze naar buiten ging en de rest van de dag vrij zou nemen. Eten, naar buiten en pas laat terug komen, dan zou ze de leraren moeten kunnen ontlopen.
Met een valse twinkeling in haar ogen liep ze de grote zaal in. Druk.. Jak. Nou ja, ze had het moeten weten, het was etenstijd. Het waren net een stel honden die de hele nacht op hun eten hadden gewacht en het nu eindelijk kregen. Dankbaarheid zouden ze tonen door braafjes naar de lessen te gaan en de volgende dag zichzelf weer vol te eten. Schattig.
Haar hakken klikte op de grond terwijl ze door de zaal heen liep. Ze nam wat te eten en keek even door de zaal. Haar rode ogen vielen op een meisje dat alleen zat. Een valse grijns sierde haar lippen en ze keek even naar Terra. ‘Wat denk je kleintje? Zullen we eens wat plezier maken?’ Terra klom via het been van haar bazin naar diens schouder. Het was een wonder dat de Tasmaanse duivel geen ladders in de panty achter liet. Terra gromde een keer kort en Tári wist genoeg. Haar benen kwamen in beweging en ze liep naar het meisje toe. Naast de tafel bleef ze staan, de geïrriteerde blik van het meisje maakte iets in haar los wat dat arme kind beter met rust had kunnen laten.
‘Nou, nou, kijk niet zo boos.’ Ze grijnsde nog steeds een beetje vals, al was het haar stem die de kers op de taart was. Er lag plezier in haar stem. ‘Ik zou die blik niet naar jan en alleman werpen, voor je het weet heb je de verkeerde te pakken. Bovendien maakt het je er zeker niet knapper op.’ Ze sloeg haar armen over elkaar, waardoor haar colbertje iets omhoog ging en de riem rond haar middel zichtbaar werd, een riem waar tien messen in zaten. Alle tien zichtbaar. De verkeerde, hm.. Juist ja, misschien had ze die al te pakken.

Metene werd haar blik angstig toen ze zag welke figuur voor haar stond. Sneeuwwitte haren, rode ogen, en helemaal in het zwart gekleed. "Nou, nou, kijk niet zo boos." Angst gierde door haar lijf en meteen wendde ze haar blik af. Dit meisje was veel ouder dan haar, en ze had één of ander duivels beest op haar schouder. "Ik zou die blik niet naar jan en alleman werpen, voor je het weet heb je de verkeerde te pakken. Bovendien maakt het je er zeker niet knapper op." Ze slikte en keek weer op. De zesdejaars had haar armen over elkaar geslagen waardoor haar riem vol.. Vol vlijmscherpe messen zichtbaar werd. "Het spijt me..", piepte Bunny angstig, hopend dat ze haar met rust zouden laten. Ze hoorde haar hart kloppen in haar lijf, maar ze wist ook dat ze sneller zou zijn als ze weg zou rennen. Ze was smal en licht gebouwd, en rende al sinds kleins af aan. Al had ze zelf totaal geen controle over haar magie, en deze zesdejaars waarschijnlijk wel. Ze keek nog eens op, maar wendde meteen haar blik weer af toen ze zag dat ze er nog stond. Waarschijnlijk duistere magie. En al sinds kleins af aan was ze doodsbang voor duistere magie, of eigenlijk voor het donker in het algemeen.

Jonger, schattig, alleen zittend meisje. Hm, duh, tuurlijk was dat haar slachtoffer. Drie dingen die behoorlijk aanlokkelijk waren. Jonger, leuk, simpel om te kijken hoe ver ze kon gaan bij het kind. Schattig, simpel omdat ze een hekel had aan schattige dingen – of dat bleef ze zeggen dan. Alleen.. Nou ja, het was altijd makkelijker om een alleen staande prooi te pakken dan een die omsingeld was door een hele groep. Niet dat ze terug zou deinzen voor een groep, maar toch. Waarom moeilijk doen als het net zo goed makkelijk kon?
De blik die het kind haar wierp beviel haar niet. Niemand keek haar zo aan. Haar moeder niet, haar vrienden niet en zeker niet een kind dat de drie voorheen genoemde eigenschappen had. Ze liet het het meisje ook weten ook. ‘Nou, nou, kijk niet zo boos.’ Ondanks alles, klonk de plezier en was de grijns zichtbaar. Het meisje wende haar blik snel af. Zo naïeve.. Had ze werkelijk niet door dat dit het alleen maar erger maakte? ‘Ik zou die blik niet naar jan en alleman werpen, voor je het weet heb je de verkeerde te pakken. Bovendien maakt het je er zeker niet knapper op.’ Ze sloeg haar armen over elkaar, waardoor haar colbertje iets omhoog ging en de riem rond haar middel zichtbaar werd, een riem waar tien messen in zaten. Alle tien zichtbaar.
"Het spijt me.." Piepte het meisje. Een zachte lach klonk uit Tári’s mond en ze hield haar hoofd schuin. ‘Hm..’ Kwam er uit haar mond, terwijl ze nog een beetje na grinnikte. ‘Help me eraan herinneren dat er mensen rond lopen die nog grotere stemmingswisselingen hebben dan ik als er weer iemand is die me erop wijst.’ Ze keek even naar Terra, die kort gromde en van de schouder van haar bazin sprong. De Tasmaanse duivel liep iets dichter naar het meisje toe en hield haar kop scheef. Ze ging op haar achterpoten staan en maakte een zacht grommend geluid, wat eerder als spinnen klonk dan wat anders. ‘Hm, ja..’ Ze schudde haar hoofd kort en haar blik werd serieus. ‘Kijk me eens aan, dat is wel zo beleefd.’ Ze klakte kort met haar tong, waarna Terra weer naar haar bazin liep, die haar optilde en weer op haar schouder zette. ‘Vertel me eens, had je hetzelfde gezegd tegen iemand die hier was komen staan en je er niet op gewezen had dat er ook mensen zijn die er niet zo blij van worden als je ze zo aankijken, want als dat het geval is vraag ik me af of iemand je ooit verteld heeft dat je stemmingswisselingen hebt.’ Nog steeds was haar blik serieus.

"Help me eraan herinneren dat er mensen rond lopen die nog grotere stemmingswisselingen hebben dan ik als er weer iemand is die me erop wijst." Bunny fronste. Wat? Ze snapte eigenlijk niet echt wat de zesdejaars bedoelde, maar geen haar op haar hoofd dacht eraan om het te vragen. Het duivelse beest dat eerder op haar schouder zat kwam nu in haar blikveld terecht. Het hield zijn kop scheef, alsof het wat wou vragen, en ging toen op zijn achterpoten staan. En.. Spinde het nou net? "Hm, ja.." Bunny keek opzij en probeerde in haar hoofd te berekenen hoeveel tijd ze zou hebben als ze nu opstond en zo snel als ze kon wegrende. "Kijk me eens aan, dat is wel zo beleefd." Voor ze haar blauwe ogen weer op het duistere meisje wierp haalde ze een paar keer diep adem, om zichzelf te kalmeren. Daarna keek ze op, de blik in haar ogen tamelijk rustig maar angstig. "Vertel me eens, had je hetzelfde gezegd tegen iemand die hier was komen staan en je er niet op gewezen had dat er ook mensen zijn die er niet zo blij van worden als je ze zo aankijken, want als dat het geval is vraag ik me af of iemand je ooit verteld heeft dat je stemmingswisselingen hebt." Ze was niet erg duidelijk met haar formuleringen, dat was zeker. "Ja", antwoordde ze, maar haar stem was amper hoorbaar. Daarom schraapte Bunny haar keel en probeerde het opnieuw, er zorgvuldig op lettend dat haar stem zo rustig mogelijk bleef. "Ja, ik zou me verontschuldigen, want het was niet mijn bedoeling om boos of geïrriteerd te lijken.." Haar stem stierf weg bij het einde van haar zin. Ze durfde niets meer te zeggen, en uiterlijk was ze dan wel rustig, innerlijk koste het vreselijk veel moeite om die rust te blijven behouden.

Ja, ze wist hoe ze overkwam. Natuurlijk wist ze dat. Ze wist het al heel erg lang en had er een behoorlijk dubbel gevoel bij. Het was handig om andere, zoals dit meisje, ermee te pesten, maar tegelijkertijd maakte het het bijna onmogelijk om andere duidelijk te maken dat ze echt niet alleen maar slecht was. Maar voor nu maakte dat laatste haar niet veel uit.
De vraag die ze het meisje stelde, was rustig gesteld. Haar blik was serieus, wat op zich een goed teken was. Zolang ze serieus was, had ze geen tijd om echt kwaad te worden. Hoe vreemd het ook klonk. ‘Vertel me eens, had je hetzelfde gezegd tegen iemand die hier was komen staan en je er niet op gewezen had dat er ook mensen zijn die er niet zo blij van worden als je ze zo aankijken, want als dat het geval is vraag ik me af of iemand je ooit verteld heeft dat je stemmingswisselingen hebt.’ De reactie die ze van het meisje kreeg, was een beetje onverwachts. "Ja" De stem van het meisje was amper hoorbaar, maar duidelijk genoeg. "Ja, ik zou me verontschuldigen, want het was niet mijn bedoeling om boos of geïrriteerd te lijken.." De stem van het meisje stierf weg en Tári knikte kort.
Terra blies kort in haar oor en ze sloot haar ogen kort. Misschien moest ze straks maar iemand anders uitzoeken om te irriteren. De Tasmaanse duivel op haar schouder was duidelijk genoeg; dit was niet het perfecte kind om lastig te vallen. Ze opende haar ogen weer en nu lag er meer rust in.
‘Hoe heet je?’ Vroeg ze op een kalme toon. Ze begreep al een tijdje wat andere bedoelde als ze haar wezen op haar stemmingswisselingen, maar nu bewees ze ook nog eens dat ze stuk voor stuk gelijk hadden.

Beetje flut, sorry

"Hoe heet je?" Opeens leek haar stem veel kalmer te klinken, en ook de blik in haar ogen leek.. Vriendelijker? Of verbeeldde ze zich dat? Bunny besloot er geen aandacht aan te besteden, toch niet zichtbaar. Ze wou niet in deze nieuwe tactiek trappen nu de eerste niet gewerkt leek te hebben. Ze wist überhaupt niet waarom de zesdejaars met haar bleef praten. Zo interessant was ze nu toch niet? Maar gedwee antwoordde het blauwharige meisje; "Bunny" Het was misschien een vreemde naam, dat is waar, maar daar kon ze niets aan doen. Het beschreef haar karakter perfect, als ze het liet zien. Ze was enthousiast, tuurlijk, maar ze vluchtte liever dan de confrontatie aan te gaan. Bunny had niet de moed om ook het oudere meisje te vragen naar haar naam. Ze wist niet of ze dat leuk zou vinden, of eerder irritant. Ze gokte op het tweede. Haar blauwe blik werd steeds getrokken door het duiveltje dat weer op haar schouder zat, en vroeg zich af wat voor een beest dat het was. Ze kon zich vaag herinneren dat ze er ergens over gehoord had, maar kon zich de naam van het beest niet meer herinneren.

Het had geen zin. Het was nutteloos om haar te blijven treiteren. Ze zou er alleen voor staan, want de Tasmaanse duivel had haar kant al gekozen. Goed, voor deze ene keer zou ze het laten gaan. Alleen deze keer.
Ze vroeg het meisje wat haar naam was, dan zou ze het kind op zijn minst met haar naam aan kunnen spreken. "Bunny" Was het antwoord dat ze kreeg van het meisje. Haar wenkbrauwen gingen kort omhoog en haar hoofd hing heel iets scheef. Het was zeker geen gebruikelijke naam en even had ze kunnen zweren dat het meisje haar voor de gek hield, maar blijkbaar was het echt haar naam.
Een glimlach sierde haar lippen en ze boog haar hoofd kort. ‘Tári.’ Zei ze, haar naam gevend. Haar stem was nog steeds kalm en haar ogen twinkelde bijna warm. ‘En dit hier is Terra.’ Zei ze, knikkend naar de Tasmaanse duivel op haar schouder. Terra gromde kort, zachtjes. Het was niet vijandig, eerder vriendelijk.
Ze keek even met samengeknepen ogen de andere kant op. ‘Ik doe niet aan excuses, dus vis er ook niet naar.’ Ze keek het meisje weer aan. ‘Maar laten we opnieuw beginnen?’ Ze haalde een keertje kort adem en stak haar hand uit naar het meisje. Ze kon zelf bepalen of ze deze poging om normaal te doen zou accepteren of niet. Haar kennende zou ze het maar een keer vragen. Als Bunny het af zou slaan, zou ze het kunnen vergeten. Dan zou alles wat hiervoor gebeurd was op prutser werk lijken. Of.. Ze zou weg lopen en het kind voortaan ontlopen. In haar ogen stelde ze zich nu zwak op.

Laat, sorry

PROFILE MAGICIAN

» Feeling lonely Open~!
» Dancing lonely in an empty room / Open.
» Lonely samurai
» Lonely ~ Jake
» Feeling so damn lonely.

Alone and lonely are two different words [OPEN]

Alone and lonely are two different words [OPEN]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen