<sub>Dit seizoen was haar seizoen.
Geen enkel seizoen paste beter bij het meisje dan deze: de koude was ze gewend en het herinnerde haar aan thuis, maar buiten dat had zij de wintermaanden ook omgedoopt tot de meest romantische maanden die er bestonden en dan voornamelijk december. De sneeuw, jassen krijgen van jongens als ze het koud had, chocolade melk delen, cadeautjes uitwisselen – en het aller belangrijkste: de maretakjes!
Tot nog toe had ze geen enkel doel van haar lijst weten te bereiken, dus werd het hoog tijd dat ze ging profiteren van deze maand. Vandaar dat ze ook een klein plannetje had gemaakt, eigenlijk gewoon het beste plan aller tijden. Succes was gewoon gegarandeerd, iets wat er dus ook voor zorgde dat het meisje met een verrukte glimlach door de gangen liep – een stoel en een plastic zakje meeslepend.

Voor de deur van het toilet hield het meisje halt, maar het was niet de juiste: het was die voor de jongens. Dit was echter geen foutje, nee dit was allemaal onderdeel van haar plan. Ze plaatste de stoel voor de deur neer, graaide in het zakje en haalde een  punesze (ik heb echt geen idee hoe ik dit moet spellen en kan het ook nergens vinden) te voorschijn - hield deze vervolgens vast door het tussen haar lippen te klemmen.
Ze zette de stoel goed voor de deur neer en klom erop, het plastic zakje nog steeds in een van haar handen vasthoudend. Eenmaal recht op de stoel staand pakte ze het zakje goed vast en graaide er weer in: toverde er een maretak uit (tadaaah). Ondanks het feit dat ze op een stoel stond, kon ze alsnog niet zo goed bij de deurpost dus ging ze op haar tenen staan. Zich goed uitstrekkend duwde ze de maretak tegen de deurpost, pakte met een andere hand de punesze uit haar mond en probeerde het takje vast te maken aan de deurpost.
Na het takje eindelijk bevestigd te hebben leunde ze een beetje naar achteren - wilde een stap naar achteren zetten en verloor daarmee haar balans. De stoel viel en Jaynee ook. Een klein gilletje ontsnapte uit haar keel, waarna met een harde klap op de grond belandde met haar achterste. Auwie!

OOC; Gereserveerd voor Isaiah!</sub>

<sub>Er was zowaar iemand aanwezig achter deuren aanwezig, die haar had horen vallen – maar dat kon je van meters ver nog door het gegalm door de gangen. Langzaam keek ze op toen de deur open ging, keek er met grote ogen naar. Ze had verwacht dat ze eerst om een hoekje moest gaan wachtten totdat een ongelukkige ziel de toiletten zou betreden waarna zij zou wachtten voor de deur tot het moment waarop deze weer weg wilde: maar dan moest hij wel eerst door haar heen!
Helaas liep haar plan nu dus al mis: want zij lag (nja eigenlijk zat) op de grond en haar slachtoffer struikelde half over de stoel, iets wat ervoor zorgde dat ze eventjes naar adem hapte: ze was bang dat hij misschien op haar zou vallen. Vandaar dat ze ook snel wegkeek, zich schrap zette voor de klap – maar deze kwam niet. “Gaat het?” Met grote ogen keek het meisje op, o hij was blijkbaar niet gevallen. Een hand werd naar haar toegereikt: “Ben je gevallen? Heb je je bezeerd?”
Een splitseconde keek ze hem zwijgend aan met ogen zo groot als schoteltjes, waarna ze zich ineens wat bedacht: ze kon haar plan nog steeds uitvoeren! Toch met een lichte aarzeling pakte ze zijn hand vast. ‘Het is niks,’ bracht ze zachtjes uit, waarna ze overeind werd getrokken door de jongen. En o, hij deed het met zoveel kracht dat ze door de natuurwetten nog wat verder werd geduwd, verloor per ongeluk haar evenwicht en viel daardoor dus een beetje tegen hem op. O jee.
Met een hand tegen zijn borst geplaatst om zichzelf een beetje op te vangen en de ander nog in zijn hand keek ze op. ’S-Sorry.’ op het moment dat ze met het idee kwam leek het nog zo goed, maar nu het moment daar was… De zenuwen namen langzaam bezit over het meisje. ‘Ik-… Eh… Jij-…’ Haar blik gleed naar beneden. ‘Dank je,’ kwam er als laatste als een zacht mompelingetje over haar lippen.

OOC; Want Isa is ook zooo sterk /wbw
But you knew what you were getting yourself into. Maar alsnog: sorry OTL</sub>

<sub>Ze mocht dankbaar zijn dat ze een comfortzone had die erg groot was: omdat ze verplicht was om mensen te analyseren zodat zij ze kon helpen was ze erg gewend geraakt aan dit soort dingen. Hij was heus niet de eerste jongen waarbij ze een hand op de borst had geplaatst, om eerlijk te zijn vond ze het eigenlijk wel fijn. Ze had dan ook geluk dat ze aan de linkerkant zat: ze kon ze zijn hart voelen. Het ritme maakte haar altijd rustig, zelfs als het te snel was; het idee dat de ander leefde en gezond was, was een fijn en rustgevend gevoel.
Maar het zou haar niks hebben verbaasd als ze hem een halve hart aanval had bezorgd met haar actie: zijn reactie was dan ook spot on. Ze had er wel rekening mee gehouden; er waren verschillende types in de wereld en hij was blijkbaar het lieve en hoogstwaarschijnlijk verlegen type.
Het zorgde ervoor dat ze zich slecht voelde.

Haar ogen werden iets groter toen ze stevig op haar benen werd gezet, waarna ze hem een beetje verward aankeek. Haar hand trok ze terug, plaatste hem tegen haar eigen borst en deed geen poging om hem tegen te houden. Nee, ze moest dit niet doen. Ze schudde haar hoofd wanneer de jongen zich verontschuldigde en haar alweer vroeg hoe het ging: ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen.’
Ze keek weer op, met een warme glimlach (jep, ze wilde antwoord geven but didn’t because of this) – maar deze verdween al snel als sneeuw voor de zon toen ze zag waar hij precies stond. Ze had geleerd om rituelen en gewoontes te eren en na te leven, ook die uit andere culturen. Het feit dat hij nu dus daar stond verplichtte haar om een bepaalde handeling uit te voeren. Maar ze had net het besluit genomen het niet te doen! Het werd haar nu eigenlijk een soort van verplicht, ondanks dat dit niet meer haar wens was. Ze pakte haar eigen hand vast, kneep er zachtjes in.
Wat moest ze nu doen?
Een paar keer keek ze op en neer, hopende hem daarmee een hint te geven. Als hij weg zou lopen dan zou het niet haar fout zijn – maar was het wel terecht om hem hiervoor te laten opdraaien? Ervoor te zorgen dat hij in de toekomst zou worden gestraft voor het niet naleven van deze regels vastgelegd door de jaren heen. Ze schudde haar hoofd eventjes snel en plaatste vervolgens haar handen tegen haar wangen, probeerde haar gedachtes recht te krijgen. Oké, ze moest het gewoon doen!
Maar… Ze kende hem niet eens.
Verloren liet ze zich uiteindelijk maar weer op de grond zakken, verborg haar gezicht in haar handen en schudde haar hoofd weer heen en weer. Ze wist het niet; wel, niet, wel, niet; ze wist het gewoon echt niet!</sub>

<sub>Een sprankje hoop verscheen wanneer de jongen omhoog keek. Nu zou hij zien wat het probleem was en hopelijk wegrennen of iets dergelijks, dan was het niet haar schuld – maar ergens voelde het slecht om hem dat te laten doen. Je kon niet zomaar de schuld bewust op iemand anders schuiven, zij zou dan wellicht nog erger gestraft worden dan hem. Daarbij had ze ook het gevoel dat hij de ernst van de situatie niet snapte, want hij bleef gewoon. Ze hoorde geen voetstappen die aangaven dat hij haar liet voor wat ze was, nee er was maar één stap in haar richting.
Ze durfde haar handen niet van haar gezicht te halen omdat ze bang was. Wat als hij het wél snapte maar het niet erg vond?  Wat als hij het eigenlijk gewoon wilde doen en het hem daadwerkelijk helemaal niks kon schelen. Het zorgde voor een lichte blos op haar wangen, eentje die erger werd toen er een hand op haar schouder werd geplaatst, waardoor ze met een ruk opkeek.
‘J-Jaynee,’ het kwam snel en onhandig over haar lippen vrijwel gelijk nadat hij zich had voorgesteld, ‘Ik bedoel… Mijn naam is.. Jaynee.’ Blik die weer naar verschillende punten afdwaalde, of eigenlijk gewoon schoot. Telde een naam als iemand kennen? Ze wist het niet. Maar het was duidelijk dat Isaiah het niet erg scheen te vinden. En dat hij er nu niet meer onderstond? Tja, het werkte in haar ogen als een soort van vloek die pas weg zou gaan als zij zouden k-… Ku-… Ze kon het niet eens in haar gedachtes uitspreken!

Misschien kon ze beter de situatie wat beter analyseren voordat ze wat deed. ‘Ehm… Isaiah?’ begon ze zachtjes, ‘Je vindt… Eh… Dat,’ ze wierp even een blik op de maretak, ‘Niet erg?’ Want als hij het echt niet erg vond dan had hij nu al wat gedaan. Toch? Ze had eigenlijk niet zo goed hoe dit alles werkte, alleen die perfecte plaatjes uit boeken – maar het was nu wel duidelijk dat die beelden niet klopten met de werkelijkheid.
Nee de werkelijkheid was heel anders: ze voelde zich benauwd, verward en was zo zenuwachtig als maar kon. Wat als hij het echt ging doen? Het was toch wat ze wilde? Maar was het wel de manier waarop ze het wilde? Met een onbekende jongen waarvan ze nu net de naam wist en voor de rest niks.</sub>

<sub>Pas nu scheen hij de situatie te begrijpen, na nog een blik te hebben geworpen op de maretak. Hij verontschuldigde zich en zei het niet meer te doen, waarop het meisje weer haar hoofd schudde. ‘Dat zal niet werken, Isaiah,’ ze deed haar best de uitspraak na te doen, zoals hijzelf zijn naam had uitgesproken – maar het waren klanken die onbekend waren voor haar. Hoogstwaarschijnlijk kwam hij dan ook heel ergens anders vandaan, ook als ze keek naar zijn uiterlijk: hij leek niet op de doorsnee Cassiaan.
Ze bleef nog eventjes zitten nadat hij was opgestaan. ‘Mijn volk is ervan overtuigd dat wanneer je… Gezegend bent met dit soort dingen, je gestraft zult worden als je wegrent totdat je -’ ze pakte zijn hand vast maar deed nu zelf ook wat meer werk bij het opstaan, ‘- die taak vervult.’ Deze keer viel ze dan ook niet, wetende dat alles anders weer herhaalt zou worden en als ze twee keer gezegend zouden worden dan zou de straf die zou volgen dubbel zo zwaar worden!
 
De blos op haar wangen was net een beetje verdwenen of hij kwam weer terug door de vraag van de jongen over de stoel en dit maal was hij nog erger dan de vorige keer. Ze richtte haar blik op haar handen, begon nerveus met haar vingers te spelen. ‘D-Die stoel… Ik…’ Ze stopte eventjes, sloot haar ogen en haalde eventjes rustig adem. Rustig, rustig – het was geen ramp en Isaiah kwam tot nu toe niet over als het type dat er boos om zou worden.

Het meisje opende haar ogen weer en keek hem aan: ‘Ik heb die stoel gebruikt om die maretak op te hangen, dus…’ Ze keek weer weg, duwde de vingertoppen van haar wijsvingers tegen elkaar en keek hier maar naar. ‘Dit alles is eigenlijk mijn schuld,’ murmelde ze zachtjes, ‘Dus opnieuw: je hoeft geen sorry te zeggen…’ Ze kwam net over als een klein kind (wat ze eigenlijk ook is) wat erg schuldbewust was. Tja, ze had haar fout wel ingezien: dit was niet de manier waarop dingen moesten gaan; je moest het niet forceren. ‘Het is waarschijnlijk beter als ik hem weghaal,’ zuchtte ze waarna ze haar handen en schouders liet zakken.</sub>