Misschien was zij net iets te snel geweest met alles. Dat was weer eens wat nieuws voor haar. Die dag geen priegelwerkjes met schoenveters, blikken van een zekere reflectie, noch haar hoofd tegen de muur aanbonken voor ze de eerste tig zinnen van het gesprek uitgedacht had. In plaats daarvan was zij ditmaal door de deur heen gestapt. Figuutlijk uiteraard.
Toen stond zij daar, abrupt. Vingers aan de deurpost vastgeklemd en haar voet die in niemandsland bungelde. O-o.
Ze voelde de reflex om haar hoofd vlug af te wenden en “verkeerde kamer!” te roepen in haar onderrug wriemelen. Het leek alsof die zich expres traag door haar lichaam heen bewoog. Aan de andere kant gaf het haar zo ook de kans om het voor te zijn. Snel, nu het nog kon. Haar hand greep het hout nog steviger vast.
“Zou je mij willen helpen? Ik kan geen maat houden. Het is hopeloos...” Houtsplinters verpestten haar gladde huid. “Als ik met de muziek probeer mee te tellen, lijkt er geen ruimte te zijn voor de rest. Mijn hoofd kan niet zo veel dingen aan. Het is frustrerend.”
Opeens leek alles stil te tuimelen. Alleen was zij met haar stem, die alles zwart kleurde. Ze kon niet eens een voorstelling bij haar woorden oproepen.
“Ik weet niet eens meer waar ik mij bevind in mijn uitleg. Snap jij het nog?”, vroeg zij. En ze rukte haar hand van het hout vandaan. Niet dat dat het redden van het verdovende gevoel. Hetzelfde gold voor het gedeelte van haar hersenen dat alle beelden naar begrijpbare taal converteerde.
Zij, voorzichtig glimlachend naar haar vrienden die hun zelfbedachte (en lachwekkende) pasjes vertoonden. De herinnering werd meteen vervolgd door de bekende frustratie. Waarom, waarom kon zij het niet?
Toen pas, vanuit het niets: “Het maakt mij niets uit, als ik geen enkele slowdance met jou honderd procent zal zijn. Ik wil gewoon zonder moeite een paar melige pasjes meedansen!”
Neeeneenee. Zelfs wanneer haar stembanden iets uit zichzelf deden, liep het niet goed af.
“Z-zo bedoelde ik het niet. Het is gewoon dat jij het zo goed kan en ik, ik totaal niet. Daardoor kan ik mij niets anders dan een steen voelen”, zei ze, tussendoor naar adem happend, “snap je? En alhoewel ik voor driekwart ondergedompeld was in schaamte, was er een deel dat er wel van genoot. Dus... ik wil wel een poging wagen.”
Ze zette muizenstapjes, totdat zij zijn hand kon vasthouden. Tijdens het geritsel van een blaadje wel te verstaan. Dat ene blaadje dat al snel plat gedrukt werd onder de voet van een vogel.
Want natuurlijk was het geen bovennatuurlijke manier om alles wat zij dacht over te brengen. Enkel een soort van magie die haar hand warmde.
Maar tegelijkertijd hoopte zij ook dat zijn blik haar niet treffen zou. Zij werd namelijk met de minuut transparanter. Tegenstrijdig, ja. Begrepen willen worden en toch weer niet. Het was dat zij op dat ene moment zich pas bedacht dat er geen sprake van een mengsel geweest was; schaamte had alles toen onderdrukt.

OOC: Yay voor subtiele Arctic Monkey referentie~

Waar. Was. Dat. Verdomde. Schrift? Hij ging tilde zijn kussen op en gooide die meteen weer terug toen het zwarte schrift daar niet onder lag. Hij draaide zich om naar het bed van Louis en rolde met zijn ogen. Natuurlijk had hij niet aan zijn kamergenoot gevraagd of die zijn schrift had gezien, voordat hij de deur uit was gegaan en medegedeeld had pas rond de avond terug te komen. Arg. Zijn ogen gleden naar Nica. Als zij iets te maken had met het verdwijnen van zijn schrift, deed hij haar iets aan. Het zwarte geitje lag rustig naast het bed en keek slaperig toe wat haar baas aan het doen was.
Hij keek nog eens om zich heen. Hij had zijn hele kast doorzocht, het nachtkastje, zijn bed en hij had zelfs Louis boekenstapel onder handen genomen. Hij klapte zijn tanden op elkaar toen hem ineens te binnen schoot dat hij nog niet onder het bed gekeken had. Hij ging op zijn buik liggen en keek onder het bed, waar het zwarte ding lag. Hij strekte zijn arm uit en pakte het schrift. Net toen hij overeind wilde komen hoorde hij de deur open gaan. Hij schoot overeind. ‘Wat..’ Zei hij een beetje geschrokken. Hij had het schrift laten vallen en had zich omgedraaid naar de deur.
“Zou je mij willen helpen? Ik kan geen maat houden. Het is hopeloos...” Zijn ogen waren nog steeds een beetje groot. Van iedereen die in die korte seconde door zijn hoofd was geschoten, was zij er niet een van. Zijn ogen gleden kort naar zijn kleding; een grijze trainingsbroek en een zwart sporthemd. Zijn wangen kleurde een beetje, en hij deed zijn best om het niet te laten merken door haar weer aan te kijken en zichzelf gerust te stellen. Het had erger gekund, dat was een feit.
“Als ik met de muziek probeer mee te tellen, lijkt er geen ruimte te zijn voor de rest. Mijn hoofd kan niet zo veel dingen aan. Het is frustrerend.” Zei ze, terwijl ze de deurpost vast bleef houden. Zijn bruingouden ogen keken haar geduldig aan. Hoorde hij het nou goed? Wilde ze dat hij haar hielp met.. dansen? Zijn mond was iets open gezakt en zijn ogen waren een beetje wantrouwend op haar gericht. Was dit wel echt het meisje waar hij ooit mee gedanst had? Het meisje waar hij een masker voor op had moeten zetten om de dans überhaupt te krijgen?
“Ik weet niet eens meer waar ik mij bevind in mijn uitleg. Snap jij het nog?” Hij glimlachte en knikte. Hij snapte het nog, hij wist alleen niet helemaal waar dit ineens vandaan kwam. “Het maakt mij niets uit, als ik geen enkele slowdance met jou honderd procent zal zijn. Ik wil gewoon zonder moeite een paar melige pasjes meedansen!” Zijn mondhoeken krulde zich iets op. “Z-zo bedoelde ik het niet. Het is gewoon dat jij het zo goed kan en ik, ik totaal niet. Daardoor kan ik mij niets anders dan een steen voelen” Zei ze, naar adem happend. “snap je? En alhoewel ik voor driekwart ondergedompeld was in schaamte, was er een deel dat er wel van genoot. Dus... ik wil wel een poging wagen.” Ze zette muizen stapjes en pakte zijn hand vast. Hij kneep er zachtjes in, geruststellend. ‘Ja, ik snap je.’ Zei hij kalm. Hij lachte zachtjes en keek haar aan. ‘En je hebt zelf nu al gezegd wat het probleem is.’ Hij liet haar hand los en liep naar de deur, die nog half open stond. Hij keek even de gang in en sloot de deur toen. Hij maakte met zijn hand een beweging, alsof probeerde terug te gaan in de tijd. ‘Je zegt al dat je er niks van kan, daar ga je al de fout in.’ Hij ging op het bed zitten en keek haar geduldig aan. ‘Maar ik vraag me wel af waarom je er nu ineens op komt? Is er iets gebeurd waardoor je het nu zo graag wilt?’ Zijn stem was geduldig en zacht. Hij wilde haar met alle liefde helpen, maar hij was er verbaasd over dat ze was gekomen.

Hij was blij dat ze was gekomen. Hij had ineens het gevoel dat zijn woorden toch binnen gedrongen waren en ze echt in haar oren geknoopt had dat ze altijd bij hem terecht zou kunnen. Hij was echt bang geweest dat ze er niet naar had geluisterd of het zo snel mogelijk de kans had gegeven om weg te vluchten.
Hij hoorde hoe ze Nica begroette en grijnsde kort. Hij zou bijna gaan denken dat ze het liefst weer uit de kamer wegrende. Gillend en schreeuwend. Oke, die laatste twee dingen misschien niet, maar het wegren gedeelte in elk geval wel. “Niet verlamd zijn telt in mijn hoofd niet als iets kunnen. Met de muziek mee kunnen tellen, is het allereerste wat je moet kunnen. Als je geen cijfers kan lezen, zal je ook nooit kunnen leren rekenen.” Was haar antwoord op zijn constatering dat ze zelf het probleem al aangegeven had. Hij glimlachte zwakjes en boog zijn hoofd iets. ‘Als je cijfers zou lezen zou iedereen die kan lezen kunnen rekenen. Het gaat niet om het lezen, maar om het begrijpen.’ Hij keek haar kalm aan en schudde kort zijn hoofd. ‘Niet mee kunnen tellen werkt hetzelfde. Begrijp de muziek, stop met dat oneindige denken dat in je hoofd omgaat.’ Zijn ogen twinkelde even veelbetekenend, voor hij op het bed ging zitten. ‘Maar ik vraag me wel af waarom je er nu ineens op komt? Is er iets gebeurd waardoor je het nu zo graag wilt?’
“Nou...” Hij bleef haar kalm aankijken. “...om eerlijk te zijn zou ik met een andere jongen gedanst ku–“ Hij glimlachte toen hij besefte dat haar ogen de zijne niet meer normaal vast konden houden en hij sloeg zijn ogen neer, zodat zijn haren een deel van de grijns verborgen. “Sorry, het klonk anders in mijn hoofd,” Opnieuw was Nica de uitvlucht hulp. Hij schudde zijn hoofd en hield zijn hand in de lucht als teken dat het goed was. ‘Ik heb het vreemde vermoeden dat het je al meer dan genoeg moeite heeft gekost om hier naar binnen te lopen.’ Een plagende grijns sierde zijn lippen en de twinkeling in zijn ogen was al net zo plagend. “Ik denk niet dat ik het zo geweldig gevonden zou hebben, als jij dat gezegd had.” Een frons verscheen op het gezicht van het meisje dat maar niet rustig leek te worden. “Alhoewel het er wel van de context afhangt. Een polonaise of...” Voor een derde keer werd Nica meegetrokken in dit gesprek. “... dit.” Hij grinnikte zachtjes.
“Maar in feite is de waarheid veel normaler. Ik ga naar huis om kerst te vieren en het staat vast dat we een melig dansje gaan doen. Aangezien ik beter over mijn gebrek aan magische krachten kan zwijgen, dacht ik het hiermee te kunnen compenseren. Ik sta bij niemand bekend als de danseres. En toen dacht ik: waarom niet twee vliegen in een klap slaan? Ik weet nog dat jij mij ooit in een afspraak erover gekregen hebt.” Hij sloot zijn ogen even en knikte instemmend. “Ik had alleen niet verwacht dat je je zou gedragen alsof ik euthanasie wilde plegen.” Hij keek haar even met grote ogen aan. De stilte gaf die zin een net iets andere betekenis. Hij kon het alleen niet laten om toch in lachen uit te barsten. ‘Vergeet niet wie mij hier elke keer zo snel mogelijk  weg wilt hebben.’ Hij glimlachte en zijn ogen twinkelde geruststellend. ‘Ik mag toch wel een klein beetje verbaasd zijn?’ Hij wilde geen nadruk leggen op haar woordkeus, het was ook niet nodig.
Ze leek heel even niet te weten of ze naar het raam ging lopen of niet, ze besloot het niet te doen en al draaiend kwam ze op hem af. Hij stond al op van het bed, voor het geval dat ze te ver door zou draaien. Hij wilde niet dat ze zichzelf zou bezeren.
“Snel, voor ik me bedenk.” Sprak ze, toen ze voor hem tot stilstand was gekomen. Hij keek even naar de hand die ze opgestoken had en hij nam hem vast. Hij keek haar even zwijgend aan, voor hij haar een kus op haar voorhoofd gaf. ‘Zal ik je eens iets vertellen wat je waarschijnlijk niet eens gaat geloven?’ Zijn ogen gleden naar haar voeten om er zeker van te zijn dat ze daar niet al een fout maakte. Iets wat hij in het verleden zo vaak fout had gedaan. Hij begon altijd al verkeerd. Hoe vaak hij daar wel niet op gewezen was.  ‘Ik haatte dit vroeger, ik verafschuwde het dansen, de muziek, de mensen.’ Hij glimlachte even. ‘Ik kon niet dansen en ik wilde het ook niet.’ Hij kneep kort in haar hand en vroeg rustig. ‘Wil je het met of zonder muziek gaan proberen?’ Zijn ogen waren kalm, maar zijn hart bonsde ergens in zijn keel.

“Als je cijfers zou lezen zou iedereen die kan lezen kunnen rekenen. Het gaat niet om het lezen, maar om het begrijpen. Niet mee kunnen tellen werkt hetzelfde. Begrijp de muziek, stop met dat oneindige denken dat in je hoofd omgaat.”
Twee diepe strepen verschenen tussen haar wenkbrauwen. Voor zij zich daar bewust van was, was zij haar stem en woorden al achterna aan het rennen.  “De volgende keer dat ik iets aan mijzelf wil verbeteren ga ik wel naar iemand... iemand die het niet alles probeert goed te praten en mij wel aanmoedigt om beter te worden.” Zelfs zij wist niet of haar woorden net zo nonchalant als haar toon waren. Het enige wat zij met zekerheid vertellen kon, was dat haar ze op haar duimnagel aan het bijten was. Met de hand van diezelfde duim stevig gebald.
Hoe dan ook, de herinnering van iets wat misschien in de buurt van irritatie kwam, was al weer vervlogen. Overal te veel ongemakkelijke momenten om je te ergeren. Die momenten gaven je alleen de optie om je beschaamd te voelen en vervolgens op te krabbelen. Dus dat deed zij.
“Ik heb het vreemde vermoeden dat het je al meer dan genoeg moeite heeft gekost om hier naar binnen te lopen.”
Ze lachte een lach, die haar later permanente kraaienpoten bezorgen zou. “Nou, eigenlijk was hier komen net zo logisch als jou een kleine geheugenverlies slaan nu is. Tja, impulsief gedrag heeft een stel dronken hersenen als gevolg,” zei ze, gevolgd door een speelse schouderophaal.
Hem horen lachen, was beter dan door hem lachen. Nee, bij nader inzien, kon zij niet kiezen. Net zoiets als een kind van vijf vragen van wie hij meer houdt; zijn vader of zijn moeder?
“Vergeet niet wie mij hier elke keer zo snel mogelijk weg wilt hebben. Ik mag toch wel een klein beetje verbaasd zijn?”
Poef, weg waren al haar opmerkingen. Zomaar. Dat ‘zo snel mogelijk weg willen hebben’ had een vraag op haar lippen gelegd. Eentje met een antwoord waarvoor zij vreesde. Waarom wilde hij naar binnen? Alles moest en ging altijd zo snel. Alleen de gedachte eraan bezorgde haar druk op haar borst. Gelukkig nam het wit buiten alles ook weer weg. Wit was vertrouwd en spatloos. Wit was ook, datgene wat haar hoop bracht. Hoop om die ene zin de lucht in te brengen: “Snel, voor ik mij bedenk.”
Die ene zin zorgde ook voor een kettingreactie van te veel gebeurtenissen. Eerst liet het haar eigen hartslagen tellen, toen hij haar aankeek en aankeek en aankeek. En, o god, toen hij zijn lippen tegen haar voorhoofd aandrukte, kon zij enkel met drie secondes vertraging het stof van zijn T-shirt tussen haar vingers nemen. Daarna liet zij meteen los.
En hij? Hij ging veel te snel verder. Zo veel begrippen die zij verwerken moest, terwijl zij nog bezig was met emoties. Twee tegenovergestelden.
“Zal ik je eens iets vertellen wat je waarschijnlijk niet eens gaat geloven? Ik haatte dit vroeger, ik verafschuwde het dansen, de muziek, de mensen.”
Dat was ook de daarom, waarom haar ademhaling maar een woord droeg: “Waarom?”
O, de trend zette zich maar al te graag voort. Ditmaal met: “Hmmm.” Telde dat eigenlijk wel als een woord?
Op dat moment realiseerde zij zich iets. Als zij zo door bleef gaan, was er niet gek veel dialoog om te onthouden. Het probleem was dat dialoog het enige was, wat zij echt onthield.
Ze was om te beginnen nooit goed geweest in dingen vastpakken die haar zintuigen aan het werk zetten. Veel te klein was zij. Hoe kon zij nou zoiets vol van prikkelingen in zich kunnen dragen? Nee, haar herinneringen waren zwart op wit. Veel compacter.
Nog een nieuwe gedachte. Deze nog pijnlijker dan de vorige. In de twee kleuren die eigenlijk geen kleuren waren, ging er veel verloren. Bordeaux werd in haar hoofd net iets donkerder dan pastelgeel. Meer verschil was er opeens niet meer tussen die twee kleuren. Terwijl zij in de echte wereld mijlenver uit elkaar stonden.
En op een of andere manier zorgde die conclusie ervoor dat zij haar vingers tegen hem aandrukte. De ene hand op zijn schouder en de andere tegen de kromming op zijn rug aan. Dichterbij, omdat zij dit alleen in het nu zou beleven. Alleen nu ervoer zij zijn lichaamswarmte als anders dan verwacht. (Zij had het minder moeiteloos onthouden). En ook alleen nu voelde ze iets door zich heen kruipen. Iets wat haar zonder adem liet en haar tegelijkertijd voedde. Later zou dit alles vereenvoudigd zijn tot combinaties van 26 letters. Zonde.
Het laatste dat zij zei voor zij ten onder ging, was: “Kan je gewoon blijven praten? Ik vind het fijn om je te horen vertellen.” Voordat zij ten onder ging in de gedachte: ik ga deze avond koste wat het kost arceren. Fack de arceerstiften die ik niet heb. Ik ga zelf kleur in mijn hoofd brengen.

OOC: Holy, ik heb iets gepost. Zo roestig, maar ja. Ik heb overigens iets nieuws geprobeerd, dus het kan een beetje verwarrend zijn. En nu denk jij: whot? Dat kind schrijft altijd een wirwar zonder einde, noch begin.
P.S Ik heb geen idee of scheldwoorden gesensord moeten worden. Als het moet, dan hoor ik het wel.

Natuurlijk was hij verbaasd dat ze hier nu stond. Blij, maar verbaasd. Niet alleen omdat ze altijd zo snel mogelijk van hem weg leek te willen, maar vooral omdat bijna alles wat ze nu deed erop wees dat ze in tweestrijd was. God, wat zou hij graag eens in haar hoofd willen kijken. Hij had geen idee wat voor een wirwar van gedachte hij daar tegen zou komen, maar het was zeker nieuw voor hem. Ze leek altijd aan zoveel tegelijk te denken, nooit even de rust te nemen om adem te halen. Of dat lag puur aan hem. Voor nu zou hij zich erbij neerleggen dat hij geen gedachte kon lezen en hij zou haar nu gewoon helpen met het dansen.
‘Zal ik je eens iets vertellen wat je waarschijnlijk niet eens gaat geloven?’ Zei hij nadat hij haar een kus op haar voorhoofd had gegeven. ‘Ik haatte dit vroeger, ik verafschuwde het dansen, de muziek, de mensen.’ Hij haatte het nog steeds als hij eraan terug dacht. De boze blik van de man die hem moest leren dansen als hij weer eens op de voeten van zijn danspartner was gaan staan. De muziek leek ook altijd te snel of te langzaam te gaan. Jong. Dat was zijn excuus geweest. Hoe vaak hij wel niet tegen zijn ouders had geroepen dat hij veel te jong was om te leren dansen. In de ogen van de jonge Kit was het iets geweest voor bejaarde mannen en vrouwtjes. Hij was er uiteindelijk van gaan houden en pakte nu elke kans om te dansen aan met beide handen. Oké, niet elke. Ook hij had ergens nog een ego.. Ergens.
“Waarom?” Was de vraag die hij terug kreeg. ‘Ik kon niet dansen en ik wilde het ook niet.’ Hij kon met zekerheid zeggen dat zijn tweelingbroer het sneller onder de knie had. Wat bijna eng was.. “Hmmm.” Hij kneep kort in haar hand en vroeg rustig. ‘Wil je het met of zonder muziek gaan proberen?’ Het was een vraag waar hij het antwoord al bijna op wist. “Kan je gewoon blijven praten? Ik vind het fijn om je te horen vertellen.” Hij glimlachte zwakjes en knikte kort. ‘Ik wist niet dat mijn stem je zo goed deed.’ Zei hij zachtjes terwijl hij zijn voet naar voren zetten en haar daarmee dwong de hare naar achter te plaatsen. De plagende grijns op zijn gezicht, die als gevolg op zijn woorden was verschenen was op twee manieren te identificeren: hij vond het geweldig om haar te pesten of hij was zelf net zo nerveus als hij dacht dat zij was. Hoopte dat zij was.
‘Niet bang zijn iets fout te doen. Je hebt geen idee hoe vaak ik op de voeten van een ander ben gaan staan voordat het eindelijk eens goed ging.’ Veel blauwe tenen. Heel veel.

Ik ga me nu in een hoekje schamen voor de laatheid

Wellicht was hij in zijn vorige leven een sadist geweest en had hij zo nu en dan vlagen van terugval. Dat zou de reden kunnen zijn waarom hij haar gedwongen had in beweging te komen na als de wind “ik wist niet dat mijn stem je zo goed deed” gezegd te hebben.
Wellicht was zij in haar vorige leven iets geweest, wat onbewogen was. Zoals een steen of een standbeeld. Dat zou dan wel verklaren waarom zij botsingen vanzelfsprekend vond en die ene pas naar achteren al te bewust niet gedaan heeft. Hij zou zijn zin niet krijgen. En van nog een botsing op haar lijstje lag zij niet wakker, nee.
Wel van hoe zijn lichaam aanvoelde. Sterk, maar niet intimiderend krachtig; ergens toch wel als een ganzenverenkussen, en zo levendig en flexibel dat zij niet vreesde dat het haar niet omsluiten kon. Of andersom. Die optelsom zorgde ervoor dat er geen ruimte meer was om aan iets anders te denken. Zelfs zij moest zich eraan overgeven; ze begroef haar neus tussen de hals van zijn hemdje en zijn blote huid. Een gevaarlijke plaats.
Zeker meer dan drie keer stiekempjes aan hem ruiken, waren verstreken toen ze eindelijk besloot antwoord te geven. Een zachte “niet arrogant doen, hè meneer” was het. Eentje die haar adem over hem uitstreek. Ze was zich er al te bewust van (net zoals haar babyhaartjes die zijn kin aan het kriebelen waren), maar ze wilde dit moment zo lang mogelijk vasthouden.
Hij dacht er blijkbaar anders over met zijn gepraat: “Niet bang zijn iets fout te doen. Je hebt geen idee hoe vaak ik op de voeten van een ander ben gaan staan voordat het eindelijk eens goed ging.” Ze knipperde tweemaal. De betekenissen van de woorden begonnen langzaamaan door te sijpelen. Niet belangrijk, vond zij. Op dat moment was haar verstand niet meer met het dansen bezig. Was het überhaupt nog bezig of was het al lang weggerend?
Uiteindelijk ontspanden ook haar oogleden en vielen ze dicht. Zo vrij en waargeborgen voelde zij zich toen. Een stem die ergens ver weg leek te zitten zei uit het niets: “Hé... ik wil foto’s van jou maken. Van je rug onder ande− nee, eigenlijk vooral daarvan.” Te laat om de koers van haar woorden te veranderen realiseerde zij het zich. Dat die ene zin 100 procent van haar was; het was meer dan waar. Nee, zij was niet zo’n persoon die mensen mentaal uitkleedde. Het was de gedachte erachter die haar aansprak: ontblote lijnen van zijn verleden vol in zicht. Een authentiekere herinnering dan dat kon zij niet krijgen. Eentje die zelfs haar geheugen niet vervormen kon.
Hoezeer het abrupte idee haar ook aansprak, er waren obstakels. Ten eerste was het nogal intiem om zomaar uit te gaan kleden, verder zou zij zich ook geen houding weten aan te geven (de vorige keer dat hij half bedekt was, was zij een tomaat) en daarbovenop werd er bewijs van gemaakt. Bewijs dat gevonden kon worden. Daarom zei zij ook wat afstand van hem nemend: “Ik begrijp het, als je het niet wilt. Ik zou het zelf niet doen.” Haar blik ging alle hoeken van de kamer af op zoek naar enige houvast. Niets. Handenwringend deed ze haar mond open om vervolgens in de lucht te verdrinken. Uiteindelijk kwam iets haar keel uit, als een spion haar gedachtegang verradend: “Ik wilde dat ik de woorden kon uitvegen, zodat ik weer een wit vel had. Dan zou ik een tijdje nagedacht hebben over dat vluchtige idee en vermoedelijk een paar maanden later hetzelfde gevraagd hebben.” Ze zweeg en daardoor viel de waarheid nog zwaarder op haar maag.

OOC: Dem plottwist tumtumtum....

Na zijn plagerige zin leek Yagami haar besluit genomen te hebben. Ze weigerde een stap naar achteren te zetten toen hij er een vooruit zette. Hij had het te laat door, maar kon zijn gewicht nog deels op zijn andere been plaatsen, waardoor de aanraking niet al te lomp was. Hij grijnsde even en keek haar met twinkelende ogen aan. Hij was er niet helemaal over uit of ze nu gewoon te koppig was of dat er een andere reden achter zat.
Toen ze haar neus tussen zijn hemd en zijn hals nestelde bleef hij even staan zoals hij stond. Haar zachte stem leek hem weer te wekken uit de korte trance waarin hij had gezeten. “niet arrogant doen, hè meneer” Haar adem streelde zijn uit en zijn mondhoeken trokken lichtjes op bij het voelen van haar haren. Haar donkere haren streelden zijn kin en gedeeltelijk zijn wang. Hij genoot er meer van dan hij ooit toe zou geven. Te koppig? Zeker. Maar waarschijnlijk kwam het vooral omdat hij het haar niet ongemakkelijk wilde maken. Hij wilde niet dat hij haar wegjoeg door te zeggen dat hij het contact prettig vond. Om zichzelf te verlossen van de gedachte, probeerde hij terug te komen op het dansen. Daarvoor was ze toch gekomen? Dat was toch de reden dat ze de stoute schoenen aan had getrokken en op zijn deur had geklopt.
‘Niet bang zijn iets fout te doen. Je hebt geen idee hoe vaak ik op de voeten van een ander ben gaan staan voordat het eindelijk eens goed ging.’ Ze stoorde zich er niet aan. Hij wist toch echt zeker dat ze voor het dansen was gekomen. Niet dat hij problemen had met deze wending, maar het was wel onverwachts.
“Hé... ik wil foto’s van jou maken. Van je rug onder ande− nee, eigenlijk vooral daarvan.” Zijn ogen knipperde even verbaasd. Wat.. wilde ze doen? Ze nam wat afstand van hem en zei: “Ik begrijp het, als je het niet wilt. Ik zou het zelf niet doen.” Zijn ogen bleven op haar gericht, nog steeds met een beetje verbazing erin. De zenuwachtige houding die ze kort aannam bezorgde hem een glimlach. Daar was het meisje wat hij kende, ja. Het meisje dat graag houvast zocht aan de omgeving. “Ik wilde dat ik de woorden kon uitvegen, zodat ik weer een wit vel had. Dan zou ik een tijdje nagedacht hebben over dat vluchtige idee en vermoedelijk een paar maanden later hetzelfde gevraagd hebben.” Een zachte lach verliet zijn mond. Het was een warme, vriendelijke lach die over zijn lippen gleed. Hij schudde zijn hoofd. ‘Wat is er zo bijzonder aan mijn rug?’ Hij hield zijn hoofd schuin en zijn blonde lokken vielen gedeeltelijk voor zijn gezicht. Heel even bleef hij stil, voor hij knikte en zacht zei. ‘Het is een beetje een vreemd verzoek.. Maar het is mijn rug maar.’ Er verscheen een diepe frons op zijn gezicht en hij lachte kort. ‘Je had veel vreemdere dingen kunnen vragen.’ Hij keek haar grijnzend aan en knikte. ‘Als je mij eerst kunt vertellen waarom je zo graag een foto van mijn rug wilt, zal ik overwegen ja te zeggen. Maar alleen als ik weet wat er zo bijzonder is aan mijn rug.’ Hij zag niet waarom hij er een punt van zou maken. Oké, het was misschien een beetje ongemakkelijk om zijn shirt uit te trekken omdat ze een foto van zijn rug wilde maken, maar het zou niet de eerste keer zijn dat hij voor haar zou staan met een ontbloot bovenlijf. Hij zag het punt niet. Niet voor zichzelf in elk geval. Ze kende de littekens, er was verder niks waar hij zich druk over maakte.