[Literatuurles] Starshine Pubquiz

Met een tevreden glimlach keek Nannete op de opstelling neer vanaf haar 'podium'. Het was een hoop gesleep en gedoe geweest, waarbij ze nu gelukkig had kunnen rekenen op de hulp van haar stagiair. Samen hadden ze tafeltjes gegroepeerd in clusters, zojuist had ze overal de nummers van de groepen en kleine krijtbordjes (met natuurlijk een leuk gekleurd stuk krijt) voor de antwoorden gedeponeerd. Hoewel Nannete een docent van de oude garde was waren haar leesmethodes helemaal niet zo oud en stoffig. Vandaag stond een overhoring op het programma, maar om de boel wat op te leuken was dit in de vorm van een quiz gegoten. De leerlingen mochten in tweetallen samenwerken, strijdend om de prijsjes.

Op haar bureau pronkte al een stapeltje spullen. Voor winnaars een limited edition autobiografie van Gladnovsk, een bekende eigentijdse Erdse schrijver, mét handtekening van de schrijver en een klassiek, dus behoorlijk macaber, Grens sprookjesboek. Hoe ze dat verdeelden moesten de leerlingen zelf maar uitvechten. En kwamen ze er echt niet uit zou ze een bonusvraag gebruiken om de verdeling te bepalen. Voor team twee: twee donkerpaarse vulpennen met goudkleurige randjes en paarse inkt. En voor iedereen die goed meedeed: een klein vierkant chocolaatje in goudkleurig papier. Het stapeltje chocolade was het meest aanlokkelijke en algauw stopte ze een stukje van de lekkernij in haar mond. Geen probleem, ze had genoeg.
Ze opende haar lokaal om iedereen binnen te laten en keek naar haar namenlijst. Met ietwat trillerige lijnen kalkte ze de duo's voor de quiz op het bord, het was de bedoeling dat iedereen bij het juiste nummertje ging zitten.

1. Xavier en Renly
2. Aubree en Earia
3. Wren en Lea
4. Skyler en Isaiah
5. Jacey en Selix

Het was simpel zat. Zoek je naam, zoek je nummertje, ga naar de juiste tafel. De leerlingen druppelden binnen en zodra iedereen aanwezig was sloot ze de deur om het geluid van langslopende mensen te dempen.‘Welkom iedereen. Ik hoop dat jullie allemaal bij het juiste tafeltje zijn gaan zitten, de namen op het bord zijn namelijk de quiz-duo’s. Het is toegestaan een team-naam te bedenken, die je onder je nummer kan opschrijven, maar dat hoeft niet.’

Het was geen verplichting, maar Nannete hield wel van wat creativiteit en het was leuker dan team 1, 2 en 3. Ze gaf iedereen hiervoor even de tijd, zo konden ze nog kort uitrazen voordat de focus nodig was.

‘De regels van de quiz zijn als volgt: alleen overleg met je partner, niet afkijken bij anderen, geen externe bronnen gebruiken. Als de tijd op is stop je met schrijven en laat je je antwoord zien. Valsspelen levert je diskwalificatie en extra huiswerk op en dat wil je niet,’ waarschuwde ze iedereen. ‘Ik heb namelijk voor de nummer één een geweldig mooi boek beschikbaar gesteld: Een gesigneerde versie van Gladnovsk’s autobiografie.’ Echte literatuur nerds zouden weten wie ze bedoelde, de rest zou toch niet hoog genoeg scoren om meer te winnen dan een chocolaatje.

Ze liep naar haar bureau en pakte haar lijst met vragen. ‘Okay, ik hoop dat jullie goed geleerd hebben, we gaan beginnen met enkele meerkeuzevragen. Ik zal elke vraag twee keer oplezen. Vraag één, een inkomertje: McLeoud zorgde een flinke tijd geleden voor een omslag in het onderwijs, hij was de beschermheer van welke van de volgende standpunten? A: Elk kind heeft recht op magische ontplooiing, wat de overheid mogelijk moet maken. B: Een brede basisopleiding vormt de opstap voor een veelzijdige magiër. C: Een school moet zich specialiseren op één vlak van magiebeoefening om toereikend onderwijs te bieden. D: Scholen zijn verplicht open te staan voor alle afkomsten.’
Ze herhaalde de vraag en antwoorden nog een keertje rustig en duidelijk articulerend, zodat iedereen het goed kon horen.

Een minuut later klapte ze in haar handen om de aandacht te trekken. 'De tijd is op, antwoorden graag.' Ze bekeek alle bordjes om te zien wie van de teams hun eerste puntje binnen sleepten.

[Zoals je kan zien combineer ik de binnenkomst post hier met de allereerste vraag, spannund. Succes iedereen~
Voor de leerstof voor de vragen kun je het topic raadplegen, https://staracademy.forumtwilight.com/t6207-literatuur-lesfragmenten#192299, maar hou ook rekening met hoe veel je personage weet c:

Een quiz? Niet al te spannend. Het ging over literatuur en Wren wist nu al dat ze zou falen, want ook al had ze het literatuurboek wel een paar keer opengeslagen, ze wist er weinig meer van. Een paar woorden, misschien een verdwaalde naam gekoppeld aan de verkeerde informatie. Ze zou Nannete hier vast niet blij mee maken, maar ze hoopte dat haar actieve deelnamen aan álle literatuuractiviteiten wel een goed beeld van haar zou geven. Dit was tot nu toe de enige lerares waar ze zich positief bij neer had gezet en dat wilde ze graag zo houden. Het was lastiger om een positief iets te behouden dan om het kwijt te raken; dat ging in drie seconden, had ze vroeger wel eens bijgehouden met tellen. Dat was echt in een vingerknip gebeurd. Zijzelf had haar kruit al verschoten in de bibliotheek in Erd. Haha, het was zeker de moeite waard geweest! Het was alleen wel zo dat ze geluk had gehad dat het Nannete niet al teveel opgevallen was, hoe ze Ike aan het pesten was. Oh, kom op! Het had niet aan de jongen zelf gelegen! Maar zon goody two shoes leven, daar was zij gewoonweg niet voor gemaakt. Ze had de verleiding niet kunnen weerstaan, zeker omdat er zo weinig toeschouwers waren.

Nu waren er echter weer een hele hoop mensen en werden ze allemaal nog al in de gaten gehouden, dus vandaag was ze braaf. In de spotlights mocht je niet teveel blunders maken en al haar antwoorden zouden ook wel blunders zijn. Zou ze met een slim iemand in het team zitten? Zou er een goede troostprijs zijn? Nou ja, op al die vragen zou ze wel antwoord krijgen. Wren stapte uiteindelijk het lokaal binnen, met veel meer zelfvertrouwen dan ze eigenlijk mocht hebben. Zelfs al zou ze het fout doen, ach wat: ze deed haar best toch?
'Hallo, Miss Nannete,' groette het meisje dan ook vrolijk haar lerares. 'Wat hebt u er een werk van gemaakt! Ik ben benieuwd,' glimlachte ze naar haar. Punten gescoord? Okay, tijd om haar nummertje te zoeken. Hele gesprekken met Nannete waren nu ook niet gepast. Ze was nummer drie en zat met een kind dat ze niet kende. Ach ja, zolang ze een brein had zou het niet zo erg zijn, toch? Wren ging netjes zitten en keek om zich heen, wachtend op haar teamgenoot. Ze was ook de eerste, hoe bijzonder. Hmm, misschien kon ze alvast een teamnaam bedenken..

De regels werden uitgelegd en Wren knikte even in zichzelf, ze snapte het helemaal. Het waren ook logische, maar geen overbodige regels. Ach, ze was haar literatuurboek toch kwijtgeraakt, dus spieken zou niet gaan. Hopelijk kwam haar partner in crime snel. En oh dear, ze wist geen normale teamnaam. Woosh bitches zou waarschijnlijk niet geaccepteerd worden. Misschien moest ze iets lames doen, zoals SSA Squad ofzo, maar dat was zo afgezaagd. Wie zou de rest trouwens worden? Ze had nog niet eens echt op het bord gekeken. Oh, Aubree, de captain. Die was wel slim, toch? Isaiah zat ook in het voetbalteam. Xavier kende ze natuurlijk ook, ze had wel graag met hem in een team gezeten! De rest van de namen zeiden haar vrij weinig, dat zou hem niet helemaal worden. Top, misschien werd ze een na laatste.

Tijd om te beginnen. De vraag. Een inkomertje? Damn, ze had die naam nooit gehoord! Dan maar gokken. Aan Wrens gezicht was niet te zien dat ze geen idee had wat ze aan het doen was. Met een serieus gezicht zat ze na te denken over het antwoord, besloot uiteindelijk dat het D wel eens kon zijn. Maar alles klonk aannemelijk, dus eigenlijk had ze er geen flauw idee van. Dan maar D, toch? Wie weet had ze het wel goed. Daarnaast; ze hoefde die autobiografie toch niet. Zolang haar inzet maar optimaal was en ze een complimentje van Nannete zou krijgen, dat was alles waarvoor zij werkte. Nou, wat zou de rest antwoorden?

Het geluid van zacht gespin en geknor maakte haar rustig wakker. Ze opende haar turquoise ogen, die altijd zacht en vriendelijk stonden. Opeens voelde ze hoe haar buik erg zwaar leek, Skyler keek naar haar buik en zag een grote bundel grijze vacht liggen. Ze glimlachte warm en liefdevol naar de grote grijze kater. ''Goedemorgen Storm, is het al tijd?'' ze lachte naar de kater en krabbelde hem op zijn kop. De kat liep over haar heen en gaf een kopje tegen haar wang. Zijn ambere ogen, zwarte strepen en grijze vacht waren zo kenmerkbaar voor hem. Ze was zo blij met ie vriend die ze altijd kon vertrouwen, zijn wijze ogen en als hij kon spreken? Skyler had gehoord over dieren communicatie, dat leek haar prachtig. Eindelijk zou ze dan te weten kunnen komen wat hij tegen haar zei. Ze stond op en nam een douche. De kleuren in het haar van Skyler maakte haar altijd vrolijk, het was leuk om het te kammen en in een staart of knot te doen. Het enige wat ze vandaag deed was een leuke witte muts opzetten, waar het haar onder vandaan kwam. Ze had daar onder een blauwgroene wollen poncho en een met plantenprint beige -Alladin- broek aan. Over de pocho droeg ze een leuke sjaal met verschillende kleuren. Niemand zou in zijn hoofd halen om tegen haar te zeggen dat ze sombere kleren aan had. Toen ze klaar was deed ze haar laarsjes aan en liep vrolijk haar slaapkamer uit en zwaaide nog even naar Storm, die haar met een lieve mauw nariep.

Vrolijk liep ze door de gangen heen naar het literatuur lokaal. Het was haar eerste les daar en kon er vrijwel niemand, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze vond het fijn om nieuwe mensen te ontmoeten zolang ze maar aardig tegen haar waren. Ze had wel wat gehoord over een soort Quiz.. daar zou ze vast en zeker niks van weten. Het was gelukkig wel zo dat Skyler erg graag las en veel wilde weten. Daarom had ze ook voordat ze hier naartoe kwam de geschiedenis van de school wat vluchtig doorgelezen, maar om daar nou gelijk een quiz over te hebben? Ach, ze vond literatuur leuk en daarbij wilde ze meer mensen leren kennen. Het ging om de lol die ze ermee wilde gaan hebben. Het zou wel goed komen. Even pakte ze haar dummy -klein boekje met notities en tekeningen- uit haar tas en bladerde er in. Daar vond ze de informatie voor de les, die ze had overgeschreven van het informatie bord. Okey dat lokaal dus, ze ging goed. De lerares hete Nannete, een vrouw. De stagair zijn naam was Aloiysius. Ze vond het leuke namen en vooral de naam van de stagair maakte haar nieuwsgierig. Voordat ze het wist zag ze dat ze al bij het lokaal aangekomen was en keek vol verwachting naar de deur die ze open deed. Het leek een soort theather te zijn, Skyler keek met grote vrolijke ogen naar de prachtige zaal. Daar zag ze al snel een wat oudere vrouw staan, ze leek Skyler erg lief dus ze voelde zich al snel op haar gemak. Skyler nam plaats en keek nieuwsgierig rond. Ze zag de namen op het bord staan, maar ze kende er geen van, enkel haar eigen naam. Oh, wat was het toch altijd weer wennen om nieuw te zijn. Ze zag ook op het bord staan dat ze samen in het team zat met Isaiah. Die kende ze dus ook niet, hopelijk was hij een beetje slim. Of liever, ze hoopte eerder dat ze een beetje met hem kon opschieten, een klik hadden zodat ze deze les gewoon spontaan kon zijn. Ze zag nu dat er ook een ander meisje zat met lang blauw haar, alleen Sky had een beetje vreemd gevoel bij haar. Ze wist niet precies wat het was, maar haar uitstraling leek zo.. Skyler kon er geen vingen op leggen. Ze keek haar wel vriendelijk aan, glimlachte. ''Hai, ik ben Skyler.'' zei ze rustig.

Ze gingen beginnen, Nanette nam de aandacht en verwelkomde iedereen. Nieuwsgierig luisterde ze naar de woorden van de lieve vrouw. Een team naam, dat was wel een leuke opdracht waardoor Skyler gelijk al een beetje begon na te denken. Ze bedacht zich ook dat ze haar tekenboek nog in haar tas had zitten en pakte die er uit. Ze maakte wat kleine notities over wat de vrouw had gezegd en begon namen op te schrijven van leuke mogelijkheden. Ze wilde alleen dat Isaiah ze ook leuk zou vinden, dus ze zei nog niks. Het boek waar ze over sprak kwam Skyler niet bekend voor, maar ze raakte wel nieuwsgierig naar wat het dan was. Skyler zag nu ook de chocolaatjes liggen die er smakelijk uit zagen. Ja, dat zou ze niet erg vinden om te krijgen, het maakte Sky niet zoveel uit of ze won. Nu kwam de eerste vraag, maar wist het niet. Ze had geen idee, maar besloot het antwoord op te schrijven dat voor haar mening het beste voelde, wat het doel van een magische school moest wezen. 'A' schreef ze op het papier, elk kind heeft recht op het leren van magie, dat voelde voor haar het beste.

Een vervelend gerammel van de ijzeren tralies liet Lea verstoord opkijken van haar boek. De kleine zilvergrijze rat had zijn gele snijtandjes om het ijzer en zat er vervelend aan te trekken en knagen. ‘Roefus, stop daar eens mee,’ Lea stond op vanachter haar bureau en liep naar de ratten kooi toe, ‘Zo kan ik me toch helemaal niet concentreren.’ Ze opende de kooi en legde haar slanke handje naast de rat in de kooi. Meteen kroop het diertje nieuwsgierig snuffelend op de vertrouwde hand en klom al half haar mouw in toen ze hem weer terug trok. De rat vond zijn weg omhoog op haar trui en verstopte zich in haar nek onder haar bruine lokken. Ze nam weer plaats aan het bureau en las de laatste paragraaf van het boek dat voor haar lag. Literatuur. Een vak waar ze gerust wel interesse voor had. Hoeveel uren had ze inmiddels niet besteed in die immens grote bibliotheek? Lezend. Boek na boek na boek. Want al die informatie was gewoon zo kostbaar. En Lea wilde het allemaal weten. Ze wist ook al veel. Ze hield van leren en lezen. Ze was eigenlijk een echte nerd. Alles snel af, systematisch in haar werk en zelden een laag cijfer. En nu had ze zich eens opgegeven voor een literatuur les. Of eigenlijk een quiz. Vandaar het boek. Roefus snorharen kriebelde even achter haar oor toen het beestje zijn wiebelneusje snuffelend opstak. Ze dacht dat ze genoeg wist om een niet al te grote flater te slaan, maar nog even de laatste dingetjes doorlezen kon nooit kwaad toch?

Ja, ze had er wel vertouwen in. Haar kennis was niet iets waar zich dan ook zorgen om maakte. Ze had eerder moeite met het sociale aspect van deze les. De team-up’s. Ze had geen idee of ze daar goed in was. Of ze iemand was die goed samen kon werken. En ze had ook geen idee met wie ze in het team zat. En of die persoon een beetje goed was in literatuur, of misschien juist helemaal niet. Straks mocht hij of zij haar wel niet. Of vond Lea die persoon wel hartstikke vervelend. Ze was er in ieder geval een beetje gespannen onder. Ze klapte het boek dicht, pakte haar tas en verliet de kamer met de rat nog op haar schouder, want het was al tijd om te gaan en Lea hield niet zo van te laat komen.

Ze wist waar het lokaal was. Een wonder dat ze niet de weg was kwijt geraakt in een van haar dromerige momenten. Maar ze zou vast niet de eerste zijn. De laatste was in ieder geval ook niet. Voor ze het lokaal in liep graaide ze Roefus van haar schouder en stopte hem in de ruime zak van haar baby blauwe trui. Dat ze niet de eerste was had ze gelijk in, te zien aan de paar leerlingen in de ruimte en natuurlijk Miss Nannete. Een beetje aarzelend kwam ze de ruimte in lopen en begroete de lerares met een verlegen glimlachje “Goeiemorgen, Miss.” Ze had haar handen in de haar zakken gestoken zodat het niet zo opviel dat ze een rat meegenomen had. Ze wist niet eens of het mocht en het was eigenlijk een beetje automatisch gegaan. Nu hoopte ze maar dat haar kleine vriendje niet ontdekt werd. Haar groene ogen gleden van Miss Nannete, naar de twee andere leerlingen en stopte bij het bord. De groepjes. De team’s. Meteen zocht haar blik naar haar eigen naam. 3. Wren en Lea.
Oké. Klam aan. Je kunt dit. Nergens om je zorgen over te maken.
Ze haalde een moment diep adem, kroelde met haar vingers de rat in haar zak (wat haar altijd leek te kalmeren) en wende zich tot de tafeltjes, op zoek naar nummer drie. Toen ze tot de ontdekking kwam dat haar teamgenoot, Wren, al aan het tafeltje zat was ze toch wel verbaasd. Ze had wel al verhalen gehoord van het blauwharige meisje. Haar reputatie was Lea niet onbekend. Ze hoopte maar dat ze een beetje aardig was toen ze op de tafel afstapte. Er stond nog een meisje, die er zo vrolijk en kleurig gekleed was dat Lea even moest glimlachen. Wat verlegen kwam ze bij de twee meiden staan. ‘Hoi,’ zei ze verlegen gericht op Wren en glimlachte even naar het andere meisje. ‘Mijn naam is Lea. Wij zitten samen in een team,’ Iets wat Wren vast allang wist. Ze nam plaats aan de tafel. Miss Nannete zei iets over een teamnaam verzinnen. Hmm, Lea was niet de aller creatiefste en in principe hoefde het niet van haar. Misschien dat Wren een leuke naam had bedacht? ‘Weet jij iets leuks? Ik ben niet zo creatief met dat soort dingen,’ zei ze haast verontschuldigend en even vroeg ze zich af of dit een kwestie van “zij het denkwerk en Wren al de lof” ging worden. Meteen daarachter aan vroeg ze zich af of ze dat wel echt erg zou vinden.

Bij het uitleggen van de regels lette Lea goed op en liet haar aandacht op Roefus even varen. De kleine rat stak nieuwsgierig zijn kleine kopje uit haar zak en snuffelde aan de kant van Wren. Oh waow, die hoofdprijs was wel iets cools. Dat leek Lea wel wat. Daar wilde ze ook graag voor winnen. De naam Gladnosk deed wel een belletje rinkelen en ze was erg nieuwsgierig. En toen begon de quiz. Lea liet de eerste vraag goed inzinken. Herhaalde de vraag en de antwoorden zelf ook nog een paar keer. Ze had hier over gelezen. Dat wist ze zeker. Ze liep de antwoorden één voor één af. Al snel kwam ze voor zichzelf tot de conclusie dat het antwoord B moest zijn. Ze wende zich tot haar team genoot. “Ik denk dat het B is,” fluisterde ze zachtjes tegen haar, zodat de rest haar niet zou horen. “McLeoud was eigenlijk wel ouderwets dus A en D zijn het in ieder geval niet. Hij was juist voor een brede basisopleiding, met andere woorden: meerdere magiesoorten. Dus C ook niet. Ik denk echt B, wat jij?”

Dit moest een eitje zijn.
Xavier wou ergens niet te vroeg juichen, omdat hij wist dat de situatie zich zo om kon keren en tegen kon werken, maar hij was zelfverzekerd over zijn vaardigheden voor deze literatuur-les. Miss Nannete had een quiz georganiseerd voor de les, waarin ze kans konden maken op prijzen. En prijzen waren goed. De grootste prijs was natuurlijk dat je even de hemel in werd geprezen om je kennis en vaardigheden - tja, Xavier wilde niets anders dan zichzelf bewijzen, een oude gewoonte - en een hebbedingetje was een prima cadeautje (of niet, waarschijnlijk gooit Xavier het toch weg als het nutteloos is).
Het was ergens een onkarakteristieke hobby, dat lezen van hem. Hij zou realistisch gezien geen geduld moeten hebben voor boeken sinds hij überhaupt nergens geduld voor had, maar boeken waren juist de dingen waar hij zijn tijd mee vulde, deels omdat hij geen andere talenten had (behalve kalligrafie en zijn handen onderkladden met henna, maar ook dat werd oud), grotendeels omdat hij altijd al veel gelezen had. Het was in zijn jeugd een ontsnapping van de buitenwereld geweest, een poort die hij kon openen waarna hij uren lang in een gebied vol avontuur of hersenspinsels kon dwalen. Tot en met bedtijd kon hij daar zitten, zo op zijn matras met tientallen gehaakte kussens om hem heen en zijn toenmalige dikke kat tegen hem aan genesteld, het gespin de enige bron van geluid in de kamer.

'Waarom denk je nog steeds aan die shit?' mompelde Xavier zacht tegen niemand in het bijzonder. Hij trok één of twee blikken die dachten dat zijn woorden op hen gericht waren, maar hij reageerde niet en werd uiteindelijk raar nagekeken. Hij trok de arafatsjaal om zijn nek wat omhoog, niet gediend van het plotselinge koudere weer. Binnen was het weliswaar niet koud, maar hij merkte het verschil in temperatuur gelijk. Van een warme 30 graden was het gezakt naar 20. Kamertemperatuur, maar alsnog iets om aan te wennen. Hij liep kalm verder naar het literatuurlokaal, niet wetend of hij nu in een team terecht zou komen of niet. Hij had niet opgeschreven of hij in een team wilde of niet, dat vakje had hij bij het inschrijven leeg gelaten. Niet expres, hij had gewoon zijn naam vlug neer gekalkt en was het vakje voor ''team'' vergeten in te vullen. Pas toen mensen praatten over teams had hij het zich gerealiseerd. Ugh, dadelijk kwam hij in een team met Fedelmid of Burned of Hiyori. Met de eerste had hij nog enigszins kans op winst, maar in de tussentijd zou hij op zijn nagels bijten van frustratie. Met de tweede kon hij niks. Letterlijk niks. Slechts bekvechten. Hij wist niet of de derde compleet nutteloos en irritant of juist nuttig en irritant zou zijn, maar die samenwerking werd het hem ook niet.

Toen hij het lokaal binnen liep zag hij geen van hen. Godzijdank. Hij liep naar voren toe en begroette de docente even voordat hij op de lijst voor teams keek. Slade en... Eddison? De naam kwam hem bekend voor maar waarvan? Zijn ogen gingen even naar zijn aangewezen tafel, maar hij zag niemand zitten. Hij haalde zijn schouders even op en ging aan het tafeltje zitten, friemelde wat aan een pluisje van zijn sjaal terwijl hij door het lokaal keek. Wren was hier ook aanwezig, wat hem enigszins verbaasde. Was ze hier voor shits en giggles of was ze wel een studietype? Nee toch? De persoon naast Wren leek meer op een studietype. Ze had een uitstraling die hem de indruk gaf dat hij haar met een aantal scherpe woorden al jankend het klaslokaal uit kon laten rennen. Er zat ook één of ander raar mens met het meest afzichtelijke haar dat hij ooit had gezien. Regenboog-haar, gatver. Waar ging het toch heen met mensen die zich kleedden alsof ze in verfpotten waren gevallen? Waarschijnlijk was het zo'n raar artistiek typje die niet ver zou komen in haar leven, want fuck, wat kon je überhaupt met kunst? Xavier keek verder en zag een aantal typjes zitten die hem niet bepaald interesseerden. Er waren wel veel witharigen, dus hij voelde zich nu niet alleen met zijn witte lokken.

Zijn teamgenoot kwam op een gegeven moment aan. Hij herkende hem van de les duistere magie, een enigszins vaag typje die hem een vreemde vibe gaf. Hij wist niet waar het aan lag, maar het was iemand waar menig mens een stapje achteruit voor zou zetten (goede beschrijving?). Xavier was echter niet deel van die groep mensen. 'Hey.' mompelde hij slechts en richtte zijn blik weer op Nannete die de regels uit begon te leggen. Nee, geen teamnaam. Waarom zouden ze een teamnaam nodig hebben? Niks van die kinderachtige shit. Hij mompelde al zacht ''nope'' bij het idee. De prijs bleek een boek te zijn van Gladnovsk, een naam die niet onbekend was in de Erdse literatuur. Xavier kende zijn Erdse literatuur nog wel dus de naam was hem zeker niet onbekend, al had hij nog nooit een boek van hem opengeslagen. Nou ja, hij hoefde niet per sé een gesigneerde versie van het boek, maar een gratis boek was op zich prima.
Toen kwam de vraag. Het betrof een persoon waar hij zich nog iets over kon herinneren. McLeoud, grondlegger van polymagisch (ja, dat is vanaf nu een woord in de SSA vocabulaire) onderwijs. B klonk daarom het beste in zijn oren. Het was C al niet, omdat McLeoud meerdere magiesoorten wilde in het onderwijs. D was het ook niet, hij herinnerde zich dat McLeoud ietwat nationalistisch was geweest. Daarbij was A ook geen optie, hij had ergens in zijn achterhoofd nog een zeker persoon in gedachten die voor gelijkheid in het onderwijs was. A sloeg op die persoon. Xavier keerde zich na een minuutje te hebben gebrainstormd naar Renly toe. 'Het is B.' zei hij in een zachte toon terwijl hij alvast de letter ''B'' sierlijk op het bordje krabbelde. 'Hij was de grondlegger van meerdere magiesoorten in het onderwijs, dus het is C al niet. Daarnaast was hij niet gediend van andere nationaliteiten, dus D is ook al geen optie en A gaat over een ander persoon, één of andere egalitaire in die tijd.'

Een quiz zou nog eens best goed kunnen zijn voor zijn sociale contacten. Nee, hij hield er niet van om een heleboel mensen om zich heen te hebben, werd er gewoonweg zenuwachtig van. Nu had hij echter geen andere keus aangezien het de bedoeling van een school was dat je lessen ging volgen en literatuur leek hem wel leuk. Hij kende in ieder geval al wel iets van boeken aangezien hij in de instelling niet veel anders had kunnen doen dan het lezen van boeken en de wil om informatie over de verschillende planeten op te slokken had ook wel geholpen om ervoor te zorgen dat hij overkwam alsof hij wel gewoon naar school was geweest. Dat hij gewoon kon schrijven en lezen was in iedergeval al iets goeds, een van de dingen waaraan ze niet zouden kunnen merken dat hij mentaal misschien niet honderd procent was. Toch leken mensen op de een of andere manier te weten dat er iets mis was en ergens frustreerde het hem dat hij niet wist wat dat juist prijsgaf. Als hij het geweten had, had hij er iets aan kunnen veranderen, maar aangezien hij niet wist waar het aan lag, wist hij ook niet wat hij eraan kon doen. Renly beet zachtjes op zijn lip door die gedachte. Stel dat hij nooit in de maatschappij zou passen en later nooit werk zou vinden omdat er vroeger mentaal iets geknapt was, omdat hij zowel zijn vader en nonkel voor het leven verminkt had.

Zijn vingers drukten kramachtig tegen zijn bovenbenen aan tijdens het lopen toen hij terugdacht aan de dag dat hij het beu was geweest en ze hem opgepakt hadden. Hij had gedacht dat hij heel zijn leven in de instelling had mogen doorbrengen, maar blijkbaar kon hij goed genoeg liegen om ervoor te zorgen dat hij stabiel werd verklaard. Mara wist dat bijna alles wat hij haar vertelde leugens waren, maar het feit dat hij de laatste dagen niet meer de neiging had gehad om haar in elkaar te slaan, was blijkbaar wel erg positief geweest. Of ze wist dat hij eraan gedacht had om zijn vingers rond haar keel te sluiten en haar zo langzaam te wurgen? Ja, want hij had het haar in het begin van elke sessie gezegd, totdat hij gekalmeerd was en zich bij zijn lot had neergelegd. Hij wist dat ze bang van hem was geweest de eerste paar dagen, had het in haar ogen gezien. In eerste instantie had hij niet kunnen zeggen waarom en eigenlijk wist hij nog altijd niet waarom ze altijd bleek wegtrok van zodra hij de kamer betrad en hem zo snel mogelijk uit de instelling wilde hebben. O well, ze moest blij zijn dat hij een nieuwe hobby had gevonden en zijn vuisten niet liet spreken als iets hem niet aanstond. Het stalken van mensen, hun diepste geheimen te weten komen en ze er dan mee confronteren was veel efficiënter dan geweld.

Renly richtte zijn blauwe kijkers naar de grond terwijl hij het lokaal binnenliep, probeerde zo min mogelijk op te vallen. Spijtig dat hij wel op moest kijken om te zien wat de bedoeling was en om te achterhalen of hij in een team was ingedeeld of niet. Stiekem hoopte hij van niet, maar aangezien hij op het blad had geschreven dat hij wel een teamgenoot wilde, was dat ijdele hoop. Misschien moest hij volgende keer gewoon beter nadenken voordat hij iets opschreef zodat hij laten geen spijt zou hebben van zijn beslissing. Een blik op het bord, vertelde hem dat hij in een team zat met Xavier, wie dat ook mocht zijn. Zijn blik speurde het lokaal af en het duurde niet lang voordat hij de juiste tafel had gevonden. “Mogge,” kwam er snel over zijn lippen als begroeting naar de lerares toe voordat hij zich een weg naar zijn plaats baande. De andere mensen die aanwezig waren, keurde hij geen blik waardig omdat hij wist dat hij een halve zenuwinzinking ging krijgen als hij merkte dat er meer dan vier mensen in één lokaal aanwezig waren.

“Hi.” Een lichte glimlach krulde zich om zijn lippen terwijl hij zijn teamgenoot begroette voordat hij zijn aandacht op de leraar richtte. De regels waren duidelijk en de prijs sprak hem ergens wel aan. Mara had een boek van de genoemde schrijver in haar kantoor liggen gehad en hij had het soms eens mogen lenen om erin te lezen. Vanaf het moment dat het woord ‘geleerd’ ter sprake kwam, trok de kleur echter uit zijn wangen. Had je kunnen leren? Waarom wist hij niet dat je had kunnen leren voor de quiz? Doordat hij zich zo druk aan het maken was, had hij bijna de eerste vraag gemist en zo snel mogelijk probeerde hij zichzelf terug te kalmeren. In een poging om zijn handen te laten stoppen met trillen, zette hij zijn ellebogen op tafel en haakte zijn vingers in elkaar terwijl hij dichter naar de ander toe boog toen deze het antwoord leek te weten. Hij had de naam Mcleoud wel eens voorbij zijn komen, maar hij had er zich nooit verder in verdiept. School had hem nooit echt veel kunnen schelen, een grove fout merkte hij nu. Renly zweeg even terwijl hij zich de korte tekst die hij half gelezen had terug te herinneren. Na een paar seconden knikte hij maar gewoon. “B klinkt logisch ja.” Gedempte stem zodat de rest niets zou kunnen horen en hij niet heel de quiz omzeep zou kunnen helpen. Zijn ijzige kijker sgleden even van de ‘B’ op het bordje terug naar Nannete terwijl hij wachtte totdat de anderen hun antwoord ook hadden opgeschreven.

'Hey,' zei Wren, nog voordat ze opkeek. Skyler? Wat een naam, het was dat ze nog wist hoe ze hem uit moest spreken. 'Je hebt er vast wel zin in - wow,' kwam er uit haar mond. Tijdens de zin was ze langzaam op gaan kijken, zag nu pas dat dit kind uit een regenboog gestapt was. Jeez, waar was dat allemaal voor nodig? Wrens ogen werden even wat groter, slecht als ze was in het verbergen van haar gedachten en emoties bij plotse gebeurtenissen. Even wilde ze iets vals zeggen, maar Miss Nannete zou haar waarschijnlijk wel horen dus ze moest zich rustig houden. 'Je bent erg kleurig, daar had ik geen rekening mee gehouden,' verontschuldigde Wren zich, met een ongemakkelijke lach op haar gezicht.

Hoi, Lea. Haar teamgenoot was binnengekomen - verontrusten genoeg zat ze de hele tijd met haar handen in haar truizak te bewegen, had ze een geweertje bij om iedereen neer te knallen ofzo? - en begroette haar. Oh yeah, ze hoefde niet meer tegen Rainbow Dash te praten! Wren knikte even naar haar, wilde niet al te geïnteresseerd doen. Maar ze moest wel van haar profiteren.. met haar meewerken, kuch. 'Hey Lea! Ja, dat zag ik al,' antwoordde Wren, redelijk opgewekt. Deze Lea zag er wel uit als het stuudje dat ze nodig had, dus misschien.. Hey, Xavier was er ook! 'Hey Xav!' riep Wren enthousiast, even afgeleid. 'Jammer dat ik niet met jou in een team zit!' Ze wuifde naar hem, maar keek toen weer terug naar Lea. 'Maar ik weet zeker dat dit ook leuk gaat worden,' stelde ze haar gerust. Met een soort van echte glimlach. Ja, soms kon ze het wel hoor. Aardig zijn met een doel enzo.

Een teamnaam? 'Ik heb echt geen idee,' verzuchtte Wren. Ze vond het allemaal niet zo nodig. Teamnaam, blabla. 'Anders gewoon zes. We zijn team drie en we zijn met z'n tweeën.' Wren keek niet eens naar Lea toen ze het zei, gewoon omdat het iets was wat ze totaal niet serieus meende. Het was ook te horen aan het sarcasme in haar stem. Hierna hield ze ook totaal op met praten over een teamnaam. Ze was 17, het was heus niet meer nodig om te bonden met iemand die ze hierna toch niet meer zou spreken. Lea kon misschien wel aardig zijn, maar Wren zag nu al - of ze moest er heel erg naast zitten - dat dit een braaf lieverdje was. Met andere woorden, alles waar Wren niet mee op kon schieten. Behalve Luca dan, maar hij had ook een hele hoop rotzooi doorstaan om bevriend met haar te wordne. Dat werd je niet zomaar, tot je over je heen liet lopen en net zolang wachtte tot ze stopte met over je heen lopen. En dat kon best lang duren. Nee, dit meisje had haar momentele interesse omdat ze een brein leek te hebben voor literatuur; niet om enige andere reden.

Oh, daar kwam de eerste vraag! Wren had al besloten dat het D was, maar nog niets opgeschreven. Ze keek naar Lea, vragend. Wat zou zij denken? A en D in ieder geval niet? Wren fronste even, knikte toen Lea om haar mening vroeg. 'Mee eens, ik kan me het vaag ergens herinneren,' loog ze keihard. Ze wist het helemaal niet, maar wilde haar teamgenoot niet laten merken dat ze het boek eigenlijk nog niet eens opengeslagen had. 'Ik dacht al dat het A en C niet waren,' voegde ze eraantoe, wat dan weer geen leugen was. Ze knikte bemoedigend naar Lea, noteerde toen B op haar bordje. 'Ik vertrouw op jou,' zei ze liefjes tegen haar. Legde haar bordje expres bijna tegelijk met Lea neer, zodat het echt op synchroon teamwerk leek. Ze had het idee dat Nannete het meer in haar zou waarderen als ze een goede teamwerker leek dan als ze de slimste leek. Ze wisten niet eens alsof het antwoord goed was en ja, dan kon ze beter een goed teammaatje zijn om de punten te scoren die ze wilde hebben, niet?

De les literatuur voor vandaag was iets anders ingedeeld dan normaalgesproken. Voor vandaag zouden de studenten geen standaard onderwerp opgeschoteld krijgen om naar te luisteren en over te moeten leren. Vandaag stond er een toets op het programma, maar de toets was wat opgesteld dan mensen gewend waren. Vandaag konden de studenten een ‘pubquiz’ verwachten. Een speciale quiz waarbij ze in teams van twee vragen over de gegeven lesstof moesten beantwoorden. Het klonk zeker niet verkeerd, Earia had er enigszins zin in, maar kon niet ontkennen dat ze er ook wat terughoudend naar was waardoor ze niet in haar volle enthousiasme naar het lokaal liep. Samenwerking bleef een lastig iets voor haar, hoe graag ze ook mensen observeerde en zich tussen haar mede studenten wilde mengen, het bleef nog steeds lastig. Ze was meer een luisteraar dan een spreker. Maar misschien dat zo een taak als deze haar daarom wel goed zou gaan doen. Het zou haar niet alleen wat over literatuur leren, maar ook wat over samenwerking bijbrengen. Hoe ze de quiz ook zou maken en wie haar teamgenoot ook mocht zijn, ze zou er in elk geval alleen maar wijzer uit komen, op wat voor een manier dan ook.
Met haar lippen lichtelijk op elkaar geperst stapte Earia het lokaal binnen, nu toch wel een beetje haar zenuwen voelend. Komt goed, gewoon op je gevoel af gaan. Je weet de behandelde lesstof, je teamgenoot valt vast ook wel mee. En anders kan je het altijd aankaarten bij Miss Nannete. Zolang je zelf maar gewoon je best doet en goed presenteert is het prima. Je representeert jezelf, niet de ander. Zichzelf zo kalmerend stapte het meisje verder het lokaal in, tot ze bij de lerares aankwam. Met een glimlach begroette Earia haar, waarna ze haar naam en plaats opzocht. Het nummer dat bij haar naam stond was ‘2’, samen met de naam van haar teamgenoot; Aubree. Hmm, naam had ze vaagjes ergens gehoord, maar het meisje kon zo niet direct voor zich halen waar haar naam vandaan was gekomen. En wellicht ging het ook wel om een andere Aubree. Er liepen er vast wel meer met die naam rond. Maar ze zou het vanzelf wel gaan zien.

Aangeschoven bij haar plaats wachtte Earia af tot haar teamgenoot zich zou melden voor de quiz en de samenwerking. In een rustig ritme tikte het meisje zachtjes met haar wijsvinger op de tafel terwijl haar hoofd op haar andere hand leunde. Toen haar teamgenoot gearriveerd was keek het meisje met een vriendelijke glimlach op, zodat ze op die manier in elk geval een goede eerste indruk neer kon zetten. Ze wilde een goede indruk maken zodat het samenwerken in elk geval wat minder stroefjes zou verlopen. Alle kleine beetjes konden helpen. “Aubree, hmm? Ik eh, hoop dat we een goede samenwerking zullen hebben!” Woorden schoten haar weer eens te kort, waardoor ze maar een zielige poging moest wagen om het niet ongemakkelijk over te brengen. En daardoor gaf het natuurlijk nogal een averechts effect, maar dat probeerde ze ook maar wat van zich af te schudden met een vriendelijke glimlach. Het was oké om een fout als deze te maken, ze leerde het vanzelf wel. Ze had gewoon wat meer oefening nodig.
Alle leerlingen waren eindelijk aanwezig en de quiz kon beginnen. Een vlugge introductie werd neergezet, waarna de eerste vraag al volgde. Gefocust luisterde het witharige meisje naar de vraag en de antwoorden die hierbij geleverd werden. Een herhaling volgde nog, maar Earia had voordat antwoord A opnieuw volledig opgenoemd was al naar het bordje en het krijtje op de tafel gegraaid. De eerste streep van het antwoord werd in een vluchtige beweging neergezet, maar de rest van de ronde vormen bleven nog even afwezig toen ze zichzelf aan een toch wel belangrijk aspect herinnerde; haar teamgenoot. Zonder ook maar een woord met haar gewisseld te hebben had ze het antwoord al neer willen kalken. Met zo een houding zou ze natuurlijk nooit beter worden met samenwerking. “Ah, ehm, sorry, het is een gewoonte van me om dingen als dit direct op te schrijven wanneer ik het antwoord weet, anders ga ik teveel twijfelen. Ik eh, ben nog niet zo gewend aan het concept ‘samenwerken’, sorry! Maar ik ben er vrijwel zeker van dat het antwoord B is. Tenzij ik volgens jou toch nog iets over het hoofd heb gezien of verkeerd heb verstaan?” Ze deed ondanks haar fout toch nog een poging om het andere meisje erbij te betrekken, hoewel het antwoord praktisch gezien al stond. Ze had de lesstof gelezen, ze was hier behoorlijk zeker over.

OOC: Ik heb maar gewoon geschreven dat Aubree al binnen komt enzo zodat dat in elk geval wat sneller verloopt en stuff. Als dat aangepast moet worden, you know where to find me.~

Doorlopen doorlopen doorlopen. Isaiah was aan de late kant, en dat wist hij. Maar de boeken die hij geleend had uit de bieb waren te interessant geweest om zomaar neer te leggen, waardoor de jongen zich nu moest haasten. Ach, hij zou vast wel op tijd komen, maar Isaiah hield niet van de stres. Hij kon er maar slecht tegen. Toen hij de gang waaraan het lokaal lag inkwam, zag hij de leerlingen nog naar binnen stromen. Poeh, dan was dat snelwandelen dus niet voor niks geweest! Als een van de laatsten kwam hij binnen, waarna zijn ogen even rond schoten. De woorden op het bord trokken direct zijn aandacht. Het waren geen woorden, maar namen. Oh, de teams! Hij zag zijn eigen naam al snel staan, waarna zijn ogen door het lokaal schoten om te kijken waar hij moest zitten.

Het was moeilijk over het hoofd te zien: Het meisje met wie hij samen moest werken, Skyler, was een, ehrm, opvallend persoon. Dat had ze waarschijnlijk wel vaker gehoord. Isaiah besloot echter het meisje niet gelijk al raar te vinden, want dat zou er voor zorgen dat samenwerking knap lastig zou worden. Bovendien kende hij haar nog niet eens. Misschien was ze wel super aardig. Wist hij veel. Met een vriendelijk lachje om zijn lippen liep de jongen naar de tafeltjes toe. Uit gewoonte had Isaiah zijn boeken op tafel gelegd, maar nadat Miss Nannete klaar was met haar introductie en de eerste quizvraag gesteld had, stopte hij de boeken weer in zijn tas. Toen hij overeind kwam, zag hij hoe Skyler de letter 'A' op een papiertje neerzette. "Het is B," mompelde Isaiah zachtjes, terwijl hij opkeek en vriendelijk glimlachte. "Sorry, ik eh, heb over hem gelezen. Best wel veel. Ik ben Isaiah, trouwens," ging hij verder, waarna hij zijn hand uitstak. Vervolgens pakte hij het krijtbordje en zette er met het gekleurde krijtje dat ze gekregen hadden een duidelijke B op. "Of wil jij schrijven?" bedacht hij zich toen, waarna hij wat bezorgd opkeek en het krijtje half naar zijn teamgenoot uithield. Nou, dit ging nog wat worden!

Literatuur was haar ding. Er kon niets misgaan tijdens literatuur. Ze was goed in literatuur. Zelfs als dat inhield dat ze met iemand moest samenwerken en in een competitie met anderen moest strijden om een boek te winnen. Zolang het strijden maar neerkwam op strijden met kennis, want dan was ze een ridder. Ridster. Heldhaftige kleine jonkvrouwe, of iets in die trant. Het kwam erop neer dat Bree kennis had, okay. Literatuurkennis die ze goed zou kunnen gebruiken om die boeken te winnen.
En dat wilde ze maar al te graag.

Helaas was het haar niet gelukt om vroeg aan te komen en een indruk te maken, of wat vroegkomers ook deden. Ze was op tijd-ish (aan haar timing zou ze echt moeten werken, eerst met de woudmagie les en toen met haar bijles duistere magie, ze kwam alsmaar net op tijd en dat leverde meer stress dan nodig was), maar verspilde geen tijd aan rondkijken of mensen begroeten. Haar aandacht ging naar het bord, waar haar naam naast “Earia” was geschreven. Fuck.
Ze zag dat Isaiah en Wren ook op de lijst stonden, maar allebei in andere teams en ook niet bij elkaar. Waarschijnlijk had ze zich er beter bij gevoeld als een van die twee in haar team zat. Met onbekenden samenwerken was, wel, niet haar sterkste punt. Ze was er beter in geworden sinds ze de Argonauts leidde, maar ze was er nog steeds geen ster in. Laat staan dat ze er plezier in vond.
Maar goed, wat moet dat moet, en met het haar gewone nerveuze gevoel in haar maag zocht ze tafel twee op.

Haar teamgenote begroette haar vrolijk en Bree kon niets doen behalve de glimlach beantwoorden met een glimlach van haar kant. ‘Eh, dat hoop ik ook.’ reageerde ze zacht, gevangen tussen dankbaarheid dat haar partner er zin in had en ongemakkelijkheid over het feit dat ze samen zou moeten werken met iemand. Ze was er niet bijster goed in – had er problemen mee als mensen haar aanwezen op fouten enzo. Perfectionisme, wat ben je toch een heerlijke eigenschap. Ze maakte het zich maar gemakkelijk (zo gemakkelijk als mogelijk was in de houten stoel) en wachtte.
Nannete’s stem galmde door het lokaal terwijl ze de eerste vraag stelde. Een inkomertje, zei ze, maar tot Aubree’s afgrijzen kwam de naam McLeoud haar maar vaag bekend voor. Hij was een eh, een Shadraan en hij… er was iets met vuurmagie aan hem en dat deed haar altijd denken aan Savador, omdat hij ook van Shadra kwam en ook wat met vuurmagie deed, maar ze wist niet meer zeker wat.

Gelukkig greep Earia het schoolbordje voordat Bree een volledige paniekaanval kon krijgen en begon ze met iets schrijven – maar ze hield halverwege op en vroeg Aubree over haar idee. Ze zei dat het B was en, wel, ergens klonk dat wel logisch, maar ze wist zeker dat als Earia had gezegd dat het C was dat dat ook logisch had geklonken. Ze beet op haar lip.
‘Eh, om eerlijk te zijn weet ik het niet precies – ik ben niet echt een, ehm, een expert op het gebied van McLeoud, om eerlijk te zijn. Sorry. Ik heb de lesstof wel doorgelezen, daar niet van, maar eh.. Ik weet het even niet. Wat je zegt klinkt logisch, dus het antwoord lijkt me dan B.’

volgende is korter, ik beloof 't

Hij was ruim een uur voordat zijn wekker afgegaan was wakker geworden. Hij was de avond van tevoren dan ook al vroeg naar bed gegaan dus het was logisch dat hij zo vroeg wakker was. Een andere reden was dat hij vandaag zijn eerste dag als stagiair had bij Nannete. En dat idee maakte hem een beetje nerveus. En de nervositeit maakte dat hij nog nerveuzer werd. Wat als hem dat straks iets stoms liet doen. Aloiysius had zijn hoofd geschud, gezucht en tegen zichzelf gezegd dat wat er zou gebeuren hij toch niks aan kon veranderen. Dus hij was uit bed gesprongen en stond nog geen half uur laten in de grote zaal om te ontbijten. De gevangenis had een ochtendmens van hem gemaakt. Er was daar niet zoiets als ''uitslapen''. Het zat in zijn ritme nu. Dus het was vreemd dat hij op zijn gemak kon ontbijten en er alle tijd voor kon nemen die hij nodig had. Zelfs thuis deed hij dat niet meer en hield hij zich aan een strak tijdschema. Hij wist dus op een gegeven moment niet meer wat hij met zijn overige tijd aanmoest voordat de les zou beginnen. Dus voordat Mevrouw Whiteman überhaupt bij haar lokaal was aangekomen had Aloiysius er al gestaan.

Hij blies een paar bruine lokken haar uit zijn gezicht die er net zo snel weer voor vielen. Zijn nette jas hing inmiddels over een stoel en de mouwen van zijn witte overhemd had hij opgestroopt. Samen met Nannete, hadden ze de tafels opzij geschoven in groepjes. Hij had opgekeken toen ze hem had verteld dat ze een quiz gingen doen met de klas. Haar kijk op lesgeven verraste hem en hij had in zichzelf geglimlacht. Hij zou nog veel van haar kunnen leren. Toen de voorbereidingen klaar waren, ging Aloiysius zelf op een stoel afzijdig van de rest zitten. Hij stond tegen een muur van het lokaal vanwaar hij alles kon zien. Zijn tas stond ernaast en hij haalde er een kladblok en een pen uit om zelf tijdens de les aantekeningen te maken. Als Nannete hem nodig had, dan zou ze dat vanzelf wel laten weten. Hij keek toe hoe ze de namen van de teams op het bord schreef terwijl de leerlingen binnendruppelde en hun tafels opzochten. Hij schreef een paar steekwoorden op terwijl Nannete de les inleidde, maar keek toen de klas weer in. Hij kon eigenlijk nog steeds niet geloven dat hij was aangenomen.
Ze gingen al snel van start en Aloiysius moest zijn hoofd erbij houden, wilde hij geen dingen missen. De opstart was goed gegaan en de meeste leerlingen waren druk aan het overleggen, al waren er ook een paar die het antwoord meteen schenen te weten. Waarschijnlijk waren dat de studenten die in hun vrije tijd ook veel met hun neus in de boeken zaten. Na een tijdje zei Nannete dat de tijd op was en iedereen hun antwoorden moest laten zien. Kijkend naar zijn kladblok besefte Aloiysius dat ook hij een antwoord opgeschreven had. Hij sloeg de bladzijde om en zette een nieuwe markering boven aan de pagina.

Met een blik op de klok die traag voort tikte schraapte ze haar keel. ''De tijd is op, antwoorden graag.'' Ze bekeek de bordjes die omhoog staken en knikte goedkeurend. ''Ik zie overwegend B's en dat is inderdaad juist, goed gedaan.'' Bij de teams die het juist hadden plaatste ze een streepje. Jacey en Selix hadden een kleine achterstand, maar ach, dat zouden ze vast nog wel in kunnen halen, als ze hun best deden.

''De vervolg vraag gaat in op de voorvechter voor gelijke rechten voor alle leerlingen, arm of rijk. Wie was daarvan de voorvechter, die het elitaire stelsel met hart en ziel bevocht?'' Geen meerkeuzevraag deze keer, maar de dame was overduidelijk terug gekomen in een aantal van de fragmenten die de leerlingen hadden moeten bestuderen. Hiervoor kreeg iedereen wat langer de tijd, maar dan was het moment toch echt daar. ''Bordjes graag,'' gaf ze aan.

''De volgende vraag is een schattings vraag, dus je mag er iets af zitten. Hoe veel jaar geleden werd de eerste steen van Starshine Academy gelegd? Als je ook de naam van de persoon weet die dit deed krijg je een bonuspunt.''

Scorebord:
1. Xavier en Renly: I
2. Aubree en Earia: I
3. Wren en Lea: I
4. Skyler en Isaiah: I
5. Jacey en Selix:

[Twee vragen in één post, wow. Post aub kort en indien nodig meermaals om te overleggen met elkaar, dat is allemaal toegestaan~ Als je een antwoord opgeschreven hebt, zou ik het heel fijn vinden als je je antwoord onderaan de post in een OOC note wil herhalen, met je teamnaam. Scheelt voor mij heel wat verwarring.]

Meer mensen begonnen te overleggen en antwoorden op te schrijven. Een late stagiair kwam ook nog binnen, maar dat boeide haar niet zo. Zij was vooral gefocust op Miss Nannete, die gast kon de boom in. Daar was ze niets aan verschuldigd. En wooohooo, Lea kind had het goede antwoord gegeven! YEAH. Nou, dat was cool. Nu leek Lea echter een beetje afgedwaald en had ze al een tijdje niet meer van haar gehoord. Wren besloot dat ze dan maar voor Lea wat antwoorden op moest schrijven: zij deed wat de ander zei! Goed, nu op naar de volgende vraag!
Eh, wie had er met hart en ziel gevochten tegen het elitaire systeem? Kon je haar in elkaar slaan, dat wist ze niet. En ze kon ook niet gokken. Wren spitste haar oren, of ze wat hoorde bij de anderen. Snel krabbelde ze een random letter op: M. Het was de 13e letter uit het alfabet, toch? Meestal was dertien een ongeluksgetal, maar niet rond Halloween! Dus dan ging ze daar maar voor.
Wren schoof het bordje met krijtding en al naar Lea's kant toen deze even niet oplette en keek zelf nogal vragend en twijfelend naar haar. 'Denk je dat dat het is?' vroeg ze, op een toon alsof Lea zelf het opgeschreven had.

Okay, tijd was om en volgende vraag. Hoeveel jaar geleden? Namen? Man, waar was ze aan begonnen? Dit werd m echt niet! Verschrikkelijk verschrikkelijk. 'Vul jij nu eens wat in,' verzuchtte Wren. Lea was haar wat te stil tot nu toe. 'Anders schrijf ik gewoon E op, want het is altijd het missende antwoord!' Wren begon het bordje al naar zich toe te schuiven. Van anderen kon ze toch niets horen en het zou opvallen als ze spiekte, dus ze deed wel alsof. Lea kon maar beter met een goed idee komen! Like, gebruik je brein. Ze had het eerste antwoord al geweten en ze leek nogal een stuudje. Daarnaast waren vele mensen hier stuudjes en zij echt niet, dus iemand moest haar redden. Wren keek haar dreigend aan en bracht het krijtje boven het bordje. Ja, ze zou echt E invullen als niemand haar stopte. Haar blik bleef maar even dreigend, uit angst dat ze op zou vallen. Nou? Kwam er nog wat van?

Woeh, ze hadden het goede antwoord. Of eigenlijk, Isaiah had het goede antwoord, want als het aan zijn partner was geweest, dan stonden de twee nu ook achter. Maar goed. Volgende vraag. De witharige jongen fronste toen hij het hoorde. Eh, die was al iets lastiger. De tweede vraag, over de leeftijd van dit kasteel, was ook wat moeilijker, maar Isaiah wist wel wie de oprichter van de school was. Go bonuspunten.

Hij boog zich iets naar zijn kleurige teamlid en zei: "Ik weet de eerste vraag eigenlijk niet zo goed. Ik heb er een documentaire over gezien, maar ik kan me er enkel flarden van herinneren. Iets over een McLeod en um, ene Mariskch, maar ik weet niet wie wat gedaan heeft." Hij keek even weg. Bah, hij vond het helemaal niet leuk om ergens het antwoord niet op te weten. Hij wilde slim zijn, net als een deel van de andere mensen hier. En op zich was hij dat ook; Isaiah had meer dan genoeg plek voor allerlei info die hem slim zou maken, maar zijn brein was helemaal leeg in vergelijking tot die van andere leerlingen. Dat was zijn grootste probleem. Hij haalde diep adem en keek toen met een ietwat geforceerde glimlach op. "Ik weet wel wie de school gebouwd heeft, gelukkig. Ene Mervleg. Hij was ook schoolhoofd, voor een tijdje. Hoe oud de school is, is me alleen een raadsel. Het zal vast wel oud zijn..." De jongen sprak zachtjes en toen hij klaar was, schoten zijn roodbruine ogen even het lokaal door.

~ Aah, sorry voor de laatheid D:

Zonder dat haar teamlid verder enig bezwaar had gemaakt had Earia het bordje met haar gekozen antwoord omhoog gehouden. En kijk eens aan, haar antwoord bleek nog goed te zijn ook! Tevreden glimlachte het meisje naar haar teamlid. Een goed begin was er in elk geval al.
De volgende vraag kwam aan bod. Met gespitste oren en een wat ernstige blik naar beneden gericht luisterde het jonge meisje naar de vraag en probeerde ze te volgen waar de vraagstelling naartoe ging. Er werd om een naam gevraagd. Een onderdeel waar Earia zeker niet verkeerd in was. Met een glimlachje pakte het meisje het bordje al vast. Deze vraag zou haar goed afgaan. “Fraulein Mariskch was de voorvechter, als ik het me goed herinner.” Het meisje deelde haar antwoord met Aubree, waarna ze het bord in de aanslag nam om het antwoord op te schrijven. Ze wachtte hier echter nog even mee, voor het geval dat haar teamlid haar een beter inzicht wilde tonen en haar wilde verbeteren.

De volgende vraag zou haar echter niet zo gemakkelijk afgaan. Het was een vraag over jaartallen. De vraag ging niet om het precieze jaartal, maar het riep alsnog wat ergernissen bij het meisje op. Ugh, waarom een vraag over jaartallen!? Ze had er zo een hekel aan, cijfers bleven gewoon niet goed in haar hoofd hangen. Ze was een werkelijk drama met jaartalvragen. Ze had bijna de neiging om ‘iets tussen 800 en 1000’ op te schrijven, maar dat zou het em natuurlijk niet gaan worden.
Gelukkig hoefde ze de vraag niet alleen op te lossen, want ze had een partner waarmee ze samen moest werken. Hopelijk lagen de jaartalvragen Aubree wat beter. Met een zwakke glimlach keerde het meisje zich naar haar teamlid. “Dit is een beetje beschamend, maar eh, ik heb werkelijk geen idee. Jaartallen zijn niet mijn sterkste punt, om heel eerlijk zijn. Deheer Mervleg was hiervan volgens mij wel de oprichter, dus eh, ik denk dat we die bonuspunt dan in elk geval wel hebben?” Het bordje bleef voor nu nog leeg.

Wren en Lea waren zo te zien druk in discussie geweest, maar het antwoord wat ze gaven op vraag 2 bestond uit slechts één letter. Vreemd. Toen bleek de twee meisjes zelfs bij de jaartalvraag een letter opschreven werd het haar toch iets te gortig. ‘Dames, nemen jullie het alsjeblieft wel serieus?’ sprak ze hen vermanend toe. Wren had ze nog wel horen fluisteren, maar Lea had weinig tot geen respons gegeven. Had die zich niet voorbereid?

Isaiah en Skyler hadden het gelukkig al wat beter voor elkaar, met een foutief antwoord op vraag 2 maar een juiste naam voor vraag 3. Netjes! De jaartal vraag was blijkbaar te lastig, daar had niemand het juiste antwoord, maar ook Earia en Aubree, het team waar ze het meeste vertrouwen in had, wisten de bonusvraag te beantwoorden. Er kwam nu eindelijk wat meer variatie in de scores, wat het hopelijk wat spannender zou maken.

‘Nou, zo te zien waren deze vragen een stuk pittiger dan de eerste, maar er zijn toch wat punten in de wacht gesleept. Ik raad jullie ten zeerste aan om voor het examen hoofstuk 9 uit het werkboek aandachtig te lezen, De geschiedenis van Starshine Academy.’ Dit was toch wel een belangrijk onderdeel van de scholing, vond Nannete, omdat Starshine een iconische beeltenis was voor het huidige onderwijs en tevens de school waar deze leerlingen zich bevonden, uiteraard.
De volgende vragen zou hopelijk wat betere respons opleveren. ‘Welke van deze drie mannen heeft een onderwijs stroming naar zich vernoemd gekregen? A: De heer Montessori. B: Marx of C: Leeuwenhart.’ Waarschuwend keek ze richting Lea, deze keer zou ze geen vage alfabet letter tolereren.

‘Dat was natuurlijk antwoord A, het Montessori basisonderwijs roemt zich op zijn zelfstandigheid, waarbij leerlingen hun eigen weekplanning moeten maken en grote klassen vaak door meerdere docenten begeleid worden. De volgende vraag gaat over de schrijver van één van de twee hoofdprijzen. Gladnovsk is een Erdse schrijver, die in zijn eerste boek een zeer controversiële school neerzette. Orde en tucht zijn hoofdthema’s en het boek veroorzaakte een hoop opschudding, omdat mensen verdeeld waren over wat de schrijver er nou mee bedoelde te zeggen. De vraag is: Hoe heet het boek en hoe heet de hoofdpersoon? A: Het boek heet Bint en de hoofdpersoon heet ook Bint. B: Het boek heet 4D en de hoofdpersoon heet Van Beek. C: Het boek heet Bint en de hoofdpersoon heet van Bree. D: Het boek heet Bloemenklas en de hoofdpersoon heet van Bree.’

Scorebord:
1. Xavier en Renly: I
2. Aubree en Earia: III
3. Wren en Lea: I ½
4. Skyler en Isaiah: II

[Okay, nog een poging dan maar, twee meerkeuze vragen deze keer. Ik zal over ongeveer twee weken weer proberen te reageren als er genoeg respons is. Als je teammaatje niet meer reageert mag je die wat mij betreft lichtelijk godmodden in de trant van dat jij het antwoord in je eentje kan bepalen.]

'Leaaa,' klaagde Wren tegen het meisje naar haar, gebaarde naar het bordje. 'Kon je niet even nadenken voordat je iets opschreef? Niet alles is een meerkeuzevraag!' Wren zuchtte, nep vermoeid. 'Maar goed, fouten maken kan. Het is je vergeven. We hebben nog een halve punt.' Wren richtte haar aandacht op Nannete net toen die ook een opmerking maakte, hopelijk had ze Wrens woorden nog gehoord. Of ze het serieus nam? 'Natuurlijk, Miss!' zei Wren, terwijl ze de vrouw een beetje geschrokken aankeek. Zij, literatuur niet serieus nemen? Damn. Maar nu moest ze wel een beetje oppassen. Lea zou niet zoveel fouten maken, dus ze besloot niet teveel meer op haar af te schuiven. Nu kon ze niet al te stomme antwoorden meer geven. Maar ach, ze had de eerste letter van die naam gewoon goed gehad! Wooo, zie je wel dat ze slim was.

Daar kwamen nog meer vragen en Wren besloot weer zelf wat op te schrijven en Lea er maar naar te laten kijken. Dat had hen eerder als een halve punt opgeleverd, you go Wren. Vraag over wie een onderwijssysteem had. Eh. Marx? Ja toch, hij brainwashte kinderen met socialisme enzo en dat kwam op hetzelfde neer als wat onderwijs deed. Maar.. nu Nannete toch weggedraaid stond, kon ze net zo goed.. Wren leunde wat opzij en keek naar het groepje naast haar, dat A op leek te schreven. Hmm. A. Montessori? Had zij nooit gekozen, maar het klonk zo cool. En hoe ze dat met de toets zou gaan doen? Ach, ze had nog wel tijd om last minute te leren en Nannete onder de indruk te krijgen toch.
De volgende vraag verbaasde haar, vooral toen ze het antwoord wist. Ze WIST het. Dat kwam vooral doordat één klas in dit verplicht aan te raken - of lezen? maar aan die eis had ze niet voldaan - boek 'Hel' genoemd werd. Ze had altijd gedacht dat zij daar dan wel in zou zitten en daarom had ze zich ook deels door het boek heen geworsteld. Genoeg om nog de antwoorden te weten. Heel trots schreef ze C op, nadat het vorige antwoord uitgewist was. Misschien was het wel fout, maar Wren was op dit moment heel erg overtuigd van zichzelf. Lea zou deze ook niet aan mogen passen! Ze schoof het bordje weer naar voren en wachtte de uitslag af.

PROFILE MAGICIAN

» Literatuurles I: Gedichten
» Literatuurles; Een begin Oud-Erds
» Starshine Stories vol. 1
» Starshine Stories vol. 2
» Starshine Nieuwsbrief

[Literatuurles] Starshine Pubquiz

[Literatuurles] Starshine Pubquiz

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen