Your Goddess Of Ducklings

Queralena

Roepnaam: Q’leen of Lena
Leeftijd: 198 jaren, 4 maanden en 27 dagen.
Afkomst: Het Shadraanse Koninkrijk
Magie: Dark Magic met enkele toefjes Fire Magic.
Lengte: 1 meter en 87.8 centimeters.
Gewicht: 65.38 kg
Bouw: Slank tot bijna op het magere af maar licht pezige structuren zijn te ontdekken.
Haarkleur: Donkerbruin tot zwart.
Haarstijl: Sluik lang stijl haar.
Kleur ogen: Donkerbruin met goudgroene puntjes.
Likes: Playing on my harp in a moonlit sky ~ Playing with innocent peasants (A) ~ Building my prowess ~ My knives ~ Intellectual company ~ Being alone in the darkness ~ Acting
Dislikes: Men who think they are better ~ A sunny day ~ Too much happiness ~ People who don’t listen to me ~ Raw meat ~ Coffee
Angst: Brr.. ik krijg de rillingen van insecten, wat voor insecten vraag je me? Alle insecten.. *huivering*
Dierlijke vorm: An human-shized raven.
Geaardheid: Hetero.
Partner: I don’t do partners, but there are some lovers you should consider.
Familie:
Quinten na Foraoise Dorcha ~ Vader
Selena na Foraoise Dorcha ~ Moeder
Queres na Foraoise Dorcha ~ Broer
Lucro de Mackay ~ Man
Quinten de Mackay ~ Zoon
Gabriël ~ Zoon van Eragon
And I presume a bunch of grandchildren, but it’s not like I could know them.
Broers/Zussen: Sweetheart, I am almost 200 years old, how could they be alive?
Huisdieren: My lovely black widow Pòk.

Afbeelding:

Karakter:

< Loyaal > Loyaal aan mijn familie en aan degene waarvoor ik het gevoel heb dat ik loyaal moet zijn. Hoop echter niet te snel dat ik je mijn loyaliteit verschuldigd ben. Ik ben niets en niemand iets verschuldigd en dat zal ook nooit gebeuren.
< Arrogant > Ja, ik ben het en ja, ik heb het verdiend en ja, je zult het merken ook. Ik heb de spreuk van “onsterfelijkheid” gekregen en mijn niveau van krachten zijn hoger dan ieder ander die je in mijn Rijk tegen zult komen dus wees er maar zeker van dat ik trots ben op mezelf.
< Vastberaden > Andere woorden zijn ook wel besluitvaardig of doelbewust of domweg koppig. Het is erg simpel uit te leggen voor de simpele medemens. Zie ik iets dat moet gebeuren en ik wil dat het gebeurt dan gebeurt het. Maakt me niet uit op welke manier het gedaan wordt, ik zal zorgen dat het gedaan wordt. On a side note; I advise you to not stand in my way.
< Autoritair > Het ene woordje wat je misschien niet gelooft als je het leest, maar meteen aanneemt zodra je mijn stem hebt gehoord. Misschien hoor je het gefluister, misschien hoor je het bevel, maar nooit zul je dat drupje kracht dat erin verscholen zit niet horen.
< Inconsequent > Beloningen of straffen? Bij mij weet je nooit zeker hoe lang je privilege aanhoudt. Als ik zin heb in het ene dan gebeurt dat ene totdat het andere mijn aandacht weer trekt. Dit kan naar ik heb gehoord zeer frustrerend zijn en mensen zeggen ook wel dat ik vergeetachtig ben, maar ze begrijpen niet dat ik er gewoon geen zin in heb om aan hun zaakjes aandacht te schenken. Maakt het dan wat uit dat bepaalde mensen wat langer geen eten hebben gekregen of iets langer dan noodzakelijk was op de pijnbank hebben gelegen? Het kan nooit echt kwaad. Vind ik.
< Afwezig > Hoe kan ik dit het beste uitleggen? Soms ben ik er helemaal bij, maar het kan ook zijn dat mijn gedachten er niet altijd meer echt op je gericht zijn. Een van mijn adviseurs heeft blijkbaar een uur tegen me zitten praten, maar ik kon later er niets meer over terug vertellen. Maar ja, kom dan ook niet aan over wat voor mooie zomer het was.

Geschiedenis:

Well, where should I start? The usual terrifying youth everyone should actually have? Or the time that I was married? Or maybe my time when I met the one who I have replaced? Mhmm.. Alright, as anyone knows a good story starts with the following words: Once upon a time ..

Kindertijd
Het was een doodnormale dag toen de vrouw van een baron voor haar meid schreeuwde. Het was tijd voor mij om ter wereld te komen en ik liet niet lang op me wachten. Het moest nog geen uur hebben geduurd voordat ik gedroogd en gekleed lag te schreien in de armen van een van de voedvrouwen. Ik was het tweede kind geboren in huize na Foraoise Dorcha en het kleine zusje van een vier jaar oudere broer. Een broer die naarmate ik ouder werd steeds belangrijker voor me werd, een broer waar ik op kon vertrouwen, iemand die me niet in de steek zou laten voor wat dan ook. Samen haalden we streken uit en al deed hij vaak alsof hij het niet leuk vond om op zijn kleine zusje te passen, het waren de enige momenten waarop ik hem heb zien lachen. Vader was serieus en had hoge verwachtingen van zijn kinderen en al was moeder een zachtaardige vrouw, zij was ook degene die het strengst was in ons huishouden. Vader liet nog wel eens dingen door zijn vingers glippen of strafte ons heel licht, maar zodra moeder er iets van wist, wisten we dat we het verprutst had. Ze had er geen moeite mee om ons enkele dagen geen eten te geven en het ons maar uit te laten zoeken hoe we eraan kwamen zolang het maar niet uit het kasteel kwam. Uiteraard hadden Querces en ik overal verstopplaatsen voor ons eten, maar je kon eten in onze tijd niet zo goed bewaren als het tegenwoordig mogelijk is en zeker als kinderen van adel zou je niet hoeven te weten hoe je eten lang kunt bewaren op stoffige of bedompte plaatsen. Daarnaast moest je maar net hopen dat moeder er niet achter kwam en het eten wegnam. Dat waren de ergste momenten, je wist dat er eten lag en dan de teleurstelling als bleek dat je nergens wat tevoorschijn kon toveren. En dan wat? We konden niets uit de keukens stelen, wetende dat de kok en zijn meiden ons nooit toelieten zodat ze niet de woede van moeder hoefden te voelen. Niemand behalve vader en wij durfden tegen moeder in te gaan en wij waren dan nog kinderen die ze gemakkelijk vergaf. Enfin, ons eetprobleem.. We hadden geen geld dus we konden ook niet richting het dorp dat beneden ons lag of we moesten zo stom om te denken dat we daar eten konden stelen. Het was onmogelijk dus onze enige keuze was het pakken van de rijdieren en richting het bos te gaan waar we met behulp van onze magie gemakkelijk een dier konden doden en mee terug naar het kasteel sleepten. En dan was alles weer goed, de kok zorgde ervoor dat het dier werd gevild en wij kregen een heerlijke portie van wat we dan ook hadden gevangen. Vaak hadden we het geluk dat we dan die avond ook weer aan de tafel bij vader en moeder mochten zitten. Het duurde niet lang voordat onze wegen zich steeds meer scheiden en mijn broer zich moest voorbereiden op zijn toekomstige land en ik me moest voorbereiden op een goed huwelijk. Ik leerde wat standaard was, maar daarnaast waren er altijd enkele uren per dag ingezet voor de ontwikkeling van mijn krachten en mijn zelfverdediging. Mijn ouders waren het er altijd over eens geweest dat een vrouw zich moest kunnen verdedigen, want er waren niet alleen maar eervolle mensen op de wereld en het rijk was altijd in een wankele staat. Wat was er mis met een vrouw die zichzelf en haar familie kon beschermen als iemand hen bedreigde? Al was het soms zwaar, het leek altijd wel alsof moeder precies wist wat je aankon en je dan ook net zoveel liet doen als je die dag aankon. Dus het kon zijn dat het tempo de ene dag cruciaal hoog lag en het de volgende dag een ontspannende rit in het bos was waarbij je slechts een illusie hoefde op te werpen. De dagen versleten en jaren gingen voorbij waarbij zowel Querces en ik ons ontwikkelden en de tijd van onze volwassenheid naderden.

Volwassenheid
Ik mocht dan misschien enkele jaren jonger zijn dan mijn broer, maar vrouwen zijn nu eenmaal sneller volwassen dan mannen of niet? De laatste maanden had mijn moeder er steeds meer op aangedrongen om te zoeken naar een man en om de brieven die binnenkwamen goed te bestuderen op tekenen van welwilligheid. We waren maar van een lage familie, maar dat kon je niet in de weg laten zitten. Met de juiste technieken kon je alles en iedereen krijgen, dat werd me op mijn hart gedrukt en ik moest nooit genoegen nemen met minder dan dat. Feesten werden gegeven waarbij ik soms het gevoel had dat ik op de markt was en werd gekeurd als de vee die daar werd verkocht. Zij wisten niet dat dit stuk vee vastberaden was om een goede baas aan de haak te slaan en zagen zij het kokette uiterlijk en een kind van veertien, zagen ze niet de onderzoekende blik en de tandwielen die in mijn hoofd aan het draaien waren. De baronnen en burggraven, daar keek ik niet eens naar om, maar de graven en hertogen die kregen mijn aandacht. Na uitgebreid onderzoek, door mijn ouders uiteraard want ik had geen idee hoe ik aan die informatie kon komen, had ik mijn zinnen op een graaf gezet die een groot stuk land bezat en een goede reputatie had. Zijn familie had ook geen gekken voortgebracht en zijn krachten waren voldoende ontwikkeld om mensen twee keer na te laten denken voordat ze hem iets aan zouden doen. Hij was gelukkig ook niet al te oud. Er was slechts één probleem. Hoe kregen we een graaf zover om een baronsdochter aan te nemen als vrouw? Het plan werd gemaakt om hem te verleiden, maar veel wist ik daar niet van. Ja, de kokette blikken en de handgebaartjes die kende ik nu wel, maar dat was dan ook alles. Ik had een week om het uit te vinden, want we waren uitgenodigd in zijn graafschap waar dit jaar de feesten voor de koning zouden worden gegeven. De eerste twee dagen probeerde ik alles wat ik in huis had om zijn aandacht maar te trekken en als ik eerlijk was dan wimpelde hij me telkens af. Het was bijna beschamend en ik herinner mij dat ik die avond stampvoetend heen en weer heb gebeerd totdat ik met kracht werd opgetild en in een stoel werd geduwd. Ze konden het zo niet meer aanzien en vonden dat stilzittend ik net zo goed mijn hersenen kon laten werken. Geen oplossing kwam ons te binnen en die nacht ging tergend langzaam voorbij. De volgende dag werden er spelen gehouden en mochten de mannen elkaar uitdagen tot een vriendschappelijk duel en de vrouwen namen plaats om toe te kijken naar het schouwspel. Bij het zien van de spelen begonnen mijn ogen te glimmen en een plan wist zich te vormen waardoor ik me bij mijn broer voegde en hem van mijn plan vertelde. Zijn ogen glunderden al snel en hij zou meewerken wat ik al wist. Hij mocht dan misschien ouder zijn geworden, hij kon het nog steeds niet laten om iets goed uit te halen. En dat was iets dat zeker op het programma stond. Querces daagde de graaf uit, maar wist het zo te wentelen dat hij hem namens iemand anders uitdaagde. Uiteraard stemde de graaf toe, maar toen mijn broer mij naar voren haalde, begon hij te weigeren. Een hoop onzin hoorde ik over hoe ik nog veel te jong was en daarbij dat ik een meisje was, waar ik prompt op reageerde dat ik al een vrouw was. Hij had het fatsoen om even iets van een blosje op zijn bleke huid te krijgen, maar al snel was er weer van alles te horen over waarom dit niet zou kunnen. Ik zuchtte diep en keek hem strak aan. Ik vroeg hem of hij bang was om een duel tegen mij aan te gaan dat hij daarom maar excuses aan het zoeken was. Dat bleek de truc te zijn die ik altijd zou onthouden. Een man zal altijd zijn eigen eer hooghouden. Het duel begon en ik had van te voren geweten dat ik met geen mogelijkheid kon winnen, maar ik wist hem en naar horen zeggen vele anderen wel te verbazen van de onverholen duistere magie die ik op deze leeftijd al tot mijn beschikking had. Hij had me dan misschien wel verslagen, maar ik had er een beetje genoeg van. Op het feest had ik ook een hertog ontmoet die mijn aandacht wel waard zou zijn. De volgende dagen richtte ik me alleen op de hertog die wel zin had om mij aandacht te geven en conversaties te houden en zo was ik makkelijk opgeschoven. Ik weet niet of dat was wat hem over het randje duwde of het feit dat ik mijn magie gebruikte alsof het niets was, maar een week nadat we terug waren kwam er een boodschapper met de mededeling dat de graaf in aantocht was. Je had eens moeten zien hoe het hele huis in rep en roer was voor de aankomst van een enkele graaf en we werden allemaal klaargemaakt. Dat betekende voor mij enkele uren me rood laten schrobben, mijn haar vast laten pinnen op de laatste modieuze wijze en de beste jurk aan te passen. Tegen de tijd dat de meiden klaar waren had ik het gevoel alsof ik door een mangel was gehaald en nu pas voor het eerst weer kon uitademen. Het diner met de graaf was verbazingwekkend aangenaam en ik proefde voor het eerst de beste wijn die speciaal hiervoor uit de kelder was gehaald. Uiteindelijk stuurde vader iedereen behalve moeder weg en de volgende dag kreeg ik te horen dat ik verloofd was. Ik vond het wel best, die hertog had toch verder mijn aandacht niet vast weten te houden en zijn magische krachten waren zwak genoeg voor mij om in bedwang te houden. Van wat ik, als jong kind, wist was de graaf die mijn man zou worden een van de sterkste in het land en ik zou veel van hem kunnen leren.

Het huwelijk was enkele maanden later, vlak na mijn zestiende verjaardag, en het was de perfecte dag. De waterige zon liet haast niets van zich zien die dag en de zwarte rozen die ik speciaal met mijn moeder had gemaakt pasten bij mijn stemming. De ceremonie zelf was snel voorbij en de feesten die de gehele nacht doorgingen daar kreeg ik weinig van mee. Op een bepaald moment werd ik door mijn moeder en enkele dames weggenomen en voorbereid op mijn huwelijksnacht. Nou, ik wist al dat het pijn ging doen, maar de graaf was snel en ging snel weer terug naar de feesten. Ik vond het niet erg. De volgende dag ging ik mee naar mijn nieuwe huis en was ik meesteres van een groot huishouden. Het was niet lastig om mijn ritme hierin te vinden en al snel had ik door dat het allemaal goed geregeld was en mijn aanwezigheid daar niet veel nodig was. In plaats daarvan nam ik taken van de graaf over, was al snel de persoon die de cijfers checkte in de grootboeken. Het was voor hem meer dan handig dat ik dit deed, want er was weer een oorlog uitgebroken die dicht bij ons graafschap lag en het kon gemakkelijk escaleren en dan moest alles voorbereid zijn. We waren dan misschien getrouwd uit interesse en een sociale verplichting, maar na een tijdje werden we vanzelf vrienden die een groot deel van de dag samen doorbrachten. We oefenden samen in de duisternis wanneer onze krachten op het hoogst waren en ook fysieke training daar konden we niet aan ontkomen. Hoewel zijn wapenkeuze vooral uit een zwaard bestond, waren het bij mij de messen die ik lenig hanteerde. Ik was niet krachtig genoeg voor een zwaard en al helemaal niet als ik tegenover een gespierde man zou staan, nee ik zou het moeten hebben van mijn snelle reflexen en de kleine messen die je snel kon trekken en met niet al te veel kracht ergens in een lichaamsdeel kon plaatsen.
Ook dit leven wende en na drie jaren werd ik eindelijk zwanger. De zwangerschap kwam in een moeilijke tijd, de oorlog van de buren was onze kant opgekomen en mijn graaf moest uitrijden om het te stoppen. Wat zij deden in hun oorlog vond hij best, maar ze zouden niet op zijn land komen. Hij bleef lange tijd weg en ik baarde op een winternacht zijn zoon die ik noemde naar mijn vader Quinten. Mijn zoon was een maand toen mijn graaf eindelijk terugkwam van zijn tocht en ondanks de vele verliezen was de aanblik van een erfgenaam iets wat dat alles kon laten vergeten. Oh, ik was ook stapelgek op de jongen, maar de graaf kon hem haast niet met rust laten. Uiteindelijk moest ik hem haast bevelen om de jongen wat ademruimte te geven om op te groeien. Mijn zoon groeide op, de tijden waren rustig en alles leek in orde te zijn.

The black widow
We hoorden steeds meer geruchten over sterke magiërs en families die waren uitgemoord waar geen spoor van te vinden was en het kwam steeds dichterbij. Het was alsof de nacht aan het verdwijnen was en de zon van plan was op te komen en het laatste restje duisternis gaf de dreiging aan van wat er stond te wachten. De leden van de wacht werden harder getraind, we brachten ons kasteel in een staat van paraatheid, wat er ook zou gebeuren, we zouden niet over ons heen laten lopen. Nooit had ik gedacht dat ik zulke geoefende magiërs tegen zou komen en de wacht werd bijna meteen uitgeroeid. Mijn man nam de verdediging op zich, maar ik kon zien dat hij het niet lang vol zou kunnen houden. Nooit zou ik hebben kunnen denken dat ik weg zou gaan van een uitdaging, maar ik was niet de meester van mezelf. Mijn graaf gaf mij de beschamende opdracht om onze snelste dieren te pakken en te vluchten nu we nog de kans hadden. Ik hoop dat jullie niet verbaasd zijn dat ik niet wilde gaan en dat ik van plan was eens duidelijk te maken met wie ze hier te maken hadden, maar het was mijn taak de erfgenaam veilig onder te brengen en ik kon ergens een spoortje angst ontdekken. Mijn graaf was nooit bang, lachte om de dingen die anderen doodangst aan zouden jagen en dat kleine scheurtje in het masker maakte dat ik hem gehoorzaamde en zo snel mogelijk onze snelste dieren erbij pakte en ze zadelde. Een meid kwam naar buiten met proviand die ze aanbracht op het dier en ik greep binnen de juwelen zodat ik mezelf naar mijn ouderlijk kasteel kon zien te krijgen. Tegen de tijd dat ik terug was, had iemand de geheime gang al geopend en met mijn zoon voor mij in het zadel spoorde ik het dier aan tot grote snelheid. Ze waren getraind ja, maar deze dollemansrit zou iedereen dodelijk vermoeien. Een afstand die je normaal in snelle anderhalve week aflegt werd nu in 6 dagen gedaan, maar ze waren achter me aangekomen. Ik had de hele tijd al het gevoel gehad en ik nam ook niet de tijd om lang te rusten. Querces zou mijn zoon opnemen in zijn gezin en ik zou zijn snelste dieren meenemen om de achtervolgers weg te jagen van mijn familie. Samen met mijn broer, schoonzus en moeder richtte ik een illusie op rond het kasteel en de grond voordat ik er weer vandoor racete. Deze paarden jakkerde ik ook af en de drie weken daarna had ik zo meerdere zadels en paarden versleten, maar eindelijk had ik het gevoel dat ik alleen was. Alleen in mijn gedachten en lichaam. Ik was in de uitlopers van een groot duister woud en na enkele minuten wandelen kon ik al niets meer zien van het licht om me heen. Twee jaar heb ik doorgebracht in dat woud en ik kan je wel vertellen dat het niet mijn fijnste tijd was. Brr… nee het was zeker geen fijne tijd. Overal, maar dan ook overal waar je keek kon je beestjes vinden. En dan niet van die schattige wolven of de slangen die zich ook altijd wel ergens bevonden.. nee .. je vond er ook het grootste aantal insecten. Een enkel insectje kun je nog wel doden of uit de weg gaan, maar als je overal en dan ook overal waar je kijkt wel een insect ziet dan word je langzaam gek. In die jaren heb ik zoveel magie gebruikt er dag dat mijn vermogen steeds meer toenam. Ik kon na een maand meer magie gebruiken op een dag dan dat ik dat een maand geleden kon en dit nam zo toe. In ieder geval, na die twee afschuwelijke jaren kwam ik uit bij grote rotsen en hier vond ik het meest exquise ragfijne zijde die ik ooit heb gezien. Het was ongelofelijk lang en het schitterde licht door de weerkaatste zon. Niet veel later vond de spinner van het draad mij. Het was een heel schattig spinnetje van twee meter grootte en zo’n 5 meter breedte. Meteen kon ik het vinden het dier dat intelligent genoeg was om me haar naam te kunnen vertellen; Pòk. Samen met mijn nieuwe metgezel reisde ik weer af naar de bewoonde wereld.

Spreuk der onsterfelijkheid
Nu komen we in een stuk waar mijn geheugen mij nogal in de steek laat of misschien omdat ik geen reden heb om het te vertellen. Kies zelf maar wat je het geloofwaardigst vind. Je zult mijn arme gevoelens er niet mee kwetsen door te denken dat ik lieg. Like I said.. we kwamen in de bewoonde wereld en op de een of andere manier kwamen we al snel in het criminele circuit terecht. De aanblik van de enorme spin, die zich kon verkleinen als ze dat nodig achtte, en mijn zelfverzekerde houding werden gewaardeerd en ik ben er een soort van ingerold. Van een voetveegje wist ik snel op te klimmen tot een leidinggevende, maar ik werd pas echt gewaardeerd op het moment dat ze wisten hoe ik de cijfers kon beheersen. Dat ik ze ook kon manipuleren is daarbij dus duidelijk geloof ik? In mijn nieuwe functie was ik meer gezet op het kantoor waar ik de boekhouding kon doen, maar na een tijdje had ik hier geen zin meer in. Ik deed het wel getrouw, maar ik vond niet meer de kleine dingetjes waarbij ik misschien later veel geld binnen had kunnen halen, simpelweg omdat ik mijn aandacht er niet meer bij had kunnen houden. Bovendien werd ik gek van de opgepropte energie die ik normaal gesproken dagelijks kon uitten en op een avond kwam het tot een uitbarsting. Ik weet niet hoeveel mensen ik heb gedood met die energie die mijn lichaam verliet, maar het had mezelf ook beschadigd. Ik herinner me alleen nog maar een stem die zei dat het een schande zou zijn als dit alles verloren zou gaan. Ik werd wakker in een kasteel met alleen Pòk verscholen in de schaduwen. Ik vond brieven die me vertelden over dit verlaten kasteel en vertelde dat ik verplicht was het samen met de grond weer in ordelijke staat te brengen. Het was een test om te kijken hoe ik omging met onderdanen en hoe mijn sociale skills zaten. Het maakte mij niet uit wat het was, ik had er zin in om dit tot puin vervallen ding weer fier en statig te maken. Het was enkele jaren later dat ik doorkreeg dat ik niet ouder werd, ja, in leeftijd werd ik wel ouder, maar aan me was niets te zien dat ik lichamelijk ouder werd. Ik was gestopt met ouder worden op een leeftijd van 26 jaar. Sinds dat moment ben ik bij gaan houden hoe oud ik was en nog enkele jaren verder was ik er zeker van. Iets was gebeurd waardoor ik niet langer kon verouderen. Ik had legendes gelezen waarbij zulke daden werden uitgelegd en hoe er een verbintenis moest worden gemaakt met een demon of hoe er altijd bloed moest worden gedronken. Niets van zulke kenmerken vond ik in me. Ik was nog steeds een doodnormale vrouw. Nou ja.. ook weer niet doodnormaal, maar ik was niet in een keer gek geworden of had een demon die me niet met rust liet. Ik voelde me mezelf. En ook nu gingen de jaren voorbij. Mijn aandacht werd getrokken naar de boeken die werden verspreid en ik liet mijn bedienden over geheel Shadra exclusieve boeken halen waarmee ik meer informatie kon halen over mijn magiesoort en wat er allemaal mee mogelijk was. Ik was 73 jaar, 11 maanden en 2 dagen toen ik besloot dat ik iets anders wilde doen. Ik benoemde een van mijn vertrouwelingen tot tijdelijke kasteelheer. Totdat ik weer zin om deze kant op te komen. Na een week vond ik een rondreizende toneelgroep en er was een man die me deed denken aan mijn broer. Ja, ik had geen contact meer gezocht met mijn familie om er zo voor te zorgen dat niemand erachter zou komen wat er met me was gebeurd. Ergens had ik wel graag willen weten hoe het met mijn zoon ging, maar ik had hem al zoveel jaren geleden achtergelaten dat hij slechts een klein plaatsje in mijn hart innam. Ja, deze groep leek me wel een leuke ervaring en hier ontdekte ik mijn passie voor het acteren en het spelen van de harp. Na ongeveer 8 jaar begonnen mensen door te krijgen dat ik niet ouder werd en werd het tijd om hen achter me te laten. Het was een hechte groep die ik achterliet, maar het was gewoon tijd geweest om te vertrekken. Ik sloot me aan bij een andere groep die rondreisde in het zuiden van de planeet en zo spendeerde ik de volgende vijftig jaar van mijn leven, wisselend van groep zodra ze begonnen te vermoeden dat ik niet ouder werd. Ik was moe van het reizen en vele ontwikkelingen hadden zich gedaan op het gebied van mijn magie dus ik reisde terug naar mijn kasteel waar ik het in redelijke staat terugvond. Alles was nog aardig in orde, maar de mensen waren weg. Een brief verstopt op een plek die alleen enkelen zouden kennen, liet me weten dat er een magiër was geweest die had bevolen iedereen te vertrekken zolang de meesteres zich niet op de landerijen bevond. Dus het was noodzakelijk voor me om aanwezig te zijn om hier mensen te houden, maar dit keer nam ik veel minder mensen zelf aan. Ik nam zoveel mensen aan als ik nodig had en gaf alleen mijn geld uit aan de boeken die ik weer van over de gehele planeet liet halen.

Alejandro
Het was op een dag 22 jaar later dat ik hoorde over een bibliotheek op Shadra die nog meer boeken bevatte dan mijn eigen privébieb. Ik liet de bewoners gaan en haastte mij naar deze plek waar ik voor het eerst een ander ontmoette die niet onder deed voor mijn kracht en het was lang geleden dat ik iemand had gevoeld met zoveel duistere kracht in zijn bloed. Dat wekte mijn interesse, maar dat was dan ook alles. De man zelf was onuitstaanbaar en vond duidelijk dat ik hier niets te zoeken had. Alles wat ik deed was nooit goed genoeg en dat maakte me vastberaden om aan te tonen dat ik wel degelijk iemand was die op gelijke voet met hem stond. Ik had in de jaren mijn fysieke training misschien een beetje laten versloffen, maar mijn ritme had ik snel weer terug en ik zou hem laten zien dat een vrouw sneller kon zijn, gemener kon zijn en vooral veel dodelijker kon zijn dan een man als ze dat wensten. Hij leek me vooral te negeren en me vooral niet serieus te nemen en de komende jaren week ik geen moment van zijn zijde totdat ik hem ervan had overtuigd van mijn magische en fysieke capaciteiten. Ik wist dat ik op bepaalde fronten beter was, net zoals hij misschien op enkele fronten een overwicht had, maar dat was uiteraard maar minimaal. Op een dag was hij gewoon verdwenen en ik rolde uit verveling weer in mijn oude routine waarbij ik werd opgemerkt en ingelijfd door de Suasama. Lang geleden had ik wel van ze gehoord en de tak waar ik meer dan 100 jaar geleden bij had gehoord was zeker een onderdeel geweest van deze organisatie. Ik nam geen genoegen met een baantje als een loopjongen, was je mal? In plaats daarvan bracht ik de juiste personen ten val zodat ik zo opklom tot een van de hoogste takken. Niet dat ik me veel bezig hield met wat ze deden, ik was er voor mijn eigen gewin en zin. Als ik die positie wilde dan zorgde ik dat ik die kreeg en was ik daar een tijdje bezig en dan was bijvoorbeeld de gevangenissen weer leuk. Veel afwisseling in de mensen was er in ieder geval wel altijd. Hier bracht ik ook weer enkele jaren door totdat mensen zich begonnen af te vragen hoe ik toch altijd zo precies hetzelfde eruit bleef zien. Tja, misschien had ik de maskerade langer vol kunnen houden als ik mijn haar anders had gedaan of veel make up had gebruikt zoals om me heen steeds meer werd gedaan, maar dat was niet mijn stijl. Je kreeg me zoals je me zag, niets meer en niets meer. Ik nam afscheid en begon mijn dagen weer te slijten in de bibliotheek totdat iemand me iets vertelden over een universiteit waar ze ook vrouwelijke studenten aannamen. Het leek me wel apart om hier eens aan mee te doen en ik koos iets dat me lag, namelijk mijn beheersing van de cijfers. Voor de gein deed ik de cursus op de langzame manier zodat ik met de rest van mijn klas zou slagen en bracht de rest van mijn tijd door tussen de Shadraanse boeken of op de oefenvelden waar ik mijn geleerde spreuken onder de knie kreeg en zelf veranderde om uit te vinden wat verschillende variaties van spreuken zouden doen. Sommige schokten me, andere kon ik uren mee bezig zijn om te perfectioneren en ik wist altijd wel ergens wat gewillige mensen vandaan te halen waarop ik de spreuken kon oefenen. Soms gingen ze van het oefenveld, soms gingen ze niet, maar dan had Pòk wat om te eten. Dagen kunnen zo voorbij gaan zonder dat je het in de gaten hebt, maar uiteindelijk bracht een bediende mij de brief die was gestuurd naar mijn appartement. Het was uitzonderlijk dat mij brieven werden gestuurd en licht wantrouwig maakte ik deze dan ook open nadat ik er zeker van was dat er geen spreuk op was gelegd. Naast de gebruikelijke dat slechts de geadresseerde de brief kon lezen kon ik niets ontdekken en gerustgesteld begon ik te lezen. Lezend door de brief begonnen mijn ogen te schijnen, ik weet wel zeker dat dat moest zijn gebeurd. De brief was van Alejandro met half de vraag half de opdracht om zijn taken als LM over te nemen op een academie. De taken en verplichtingen legde hij halfslachtig uit, het was duidelijk dat de brief met tegenzin was geschreven, maar dat maakte me niet uit. Uiteindelijk had hij toch mijn hulp ingeroepen, ik, de onwaardige vrouw, die nooit goed genoeg zou zijn. Het was dus toch gelukt om hem duidelijk te maken dat ik zijn gelijke was. Terwijl ik informatie liet inwinnen over deze Starshine Academy bedacht ik me dat ik wel zin had in een nieuw avontuur.

My only shame
Er is in mijn leven niet veel waarvan ik spijt heb, maar toch weet ik enkele dingen op te noemen. Mijn grootste spijt waarvoor ik mij nog schaam, is mijn zoon. Gabriël, een engelenzoon geboren uit twee duivelse ouders. Ouders die achteraf beiden niet goed voor hem hebben gezorgd, die de zorg hebben overgelaten aan monniken en leraren. Ik geef het toe, het was bij lange niet de slechtste opleiding die de jongen kon hebben gehad, maar hij had zoveel grootser kunnen zijn. Geboren met onze krachten, zou hij onder onze leiding zoveel meer uit zijn leven kunnen hebben gehaald dan wat hem tot nu toe is geleerd. Maar ja, had ik hem bij me kunnen houden? Ik? In de tijd dat ik zwanger was, was ik constant bezig om Alejandro te overtroeven en het was nou niet dat Eragon en ik een stel waren. We hebben een paar geweldige maanden gehad en toen bleek dat ik zwanger was, wat de schuld was van een koppige Raziaan. Die 9 maanden waarin ik de baby bij me droeg, dat er voor het eerst weer leven in mij groeide, was wonderbaarlijk. Ik had niet verwacht dat ik zoveel liefde voor iets zou voelen, voor zoiets dat geheel van mij kon zijn als ik me dat wenste. En daar kwam dan op een gegeven moment het punt dat ik moest kiezen. Je zou zeggen dat het de moeilijkste keuze van mijn leven zou zijn geweest, maar het was best simpel. Ik had geen tijd voor hem, mijn kleine engel, en ik kon hem niet beschermen met wat ik deed. Ik had belangrijkere dingen te doen, hogere ambities te behalen en dat zou ik niet kunnen volbrengen met Gabriël aan mijn zijde. Dus stuurde ik hem naar zijn vader, die totdat ik langskwam niets wist van onze zoon. Dat hij lichtjes op zijn tenen was getrapt, was een lichte understatement. Ik geloof dat een van de vulkanen op Razia op het punt heeft gestaan om uit te barsten die dag. Uiteindelijk gebeurde het niet, crisis afgewend. Eragon had beloofd voor hem te zorgen, hem naar dezelfde academie te sturen als waar hij was opgegroeid zodat hijzelf een oogje in de gaten kon houden. Daarna ben ik weggegaan, om sporadisch terug te komen en simpel naar hem te kijken. Wist je hoeveel plezier je er aan kan beleven om hem gewoon te observeren? Hoe een kind verandert? Het was een stralend jochie, lachend met van die kuiltjes in zijn wangen die hij van Eragon had gekregen. Over de jaren veranderde dat soms, hadden Eragon en ik de meest uitlopende ruzies over hoe hij verder zou moeten worden opgeleid en dat kreeg hij mee. Hij wist dat hij anders was, maar wist nooit precies waarom. Niemand, naast Eragon wist dat ik zijn moeder was. Dat had een tol voor de jongen, maar als een waardige jongeman heeft hij zich hier daadkrachtig doorheen geslagen. Nu heeft Eragon hem naar mij toegestuurd zodat ik hem verder kan gaan trainen in mijn specialiteiten en heb ik misschien eindelijk de kans om een band op te bouwen met een van mijn eigen vlees en bloed.

People I know

~ Savador Jaellvías Douglas Sathandiai
Ah.. Mijn opvolger. Deze man is een van de meest zelfzuchtige mannen die ik ken. Vol van zichzelf en weet naar mijn mening te veel over dingen waar hij geen mening over hoort te hebben. Maar hij is verfrissend. Verfrissend op een manier dat ik hem nog wel even bij me wil houden. Hij kan veel van me leren en hij is een persoon dat ook wel wil leren. Dat zie je ook niet vaak meer, mannen die toegeven dat ze nog meer kunnen leren. Mhmm.. een intelligente man, ja dat is het wel.

~ Nocte O' Lentarin
Appels.. Zolang ik maar een appel bij de hand heb dan kreeg ik alles gedaan bij de adviseur. Hij wist af en toe de juiste dingen te zeggen, maar verder moet ik toegeven dat ik hem niet al te vaak heb gezien. Niet dat ik hem nodig had uiteraard. Ik had andere adviseurs waar ik gebruik van kon maken.

~ Eodan Verdimont Kosra
Een andere Legendarische Magician, maar dan van het Licht. Ik heb met hem samengewerkt op enkele momenten en het was werkelijk vermakelijk. Hij was altijd gemakkelijk op de kast te jagen, maar verder heb ik niet veel respect voor de man. Hij heeft voor mijn gevoel niet echt laten zien waar hij van is gemaakt. Maar wat kun je verwachten van een ‘licht’ persoon?

~ Norwood Vavendyor
Ah ja, Vavendyor. Wat kan ik nou over hem vertellen? De kneus kwam bij me aanzetten toen zijn eigen meester hem weer eens had achtergelaten. Een verloren puppy die naar aandacht en liefde hunkerde en het bij mij probeerde te halen. Ik spar af en toe eens met hem, hij is vaak zo voorspelbaar in zijn vechtstijl dat het gemakkelijk vechten is en een leuk klein uitstapje voor mij.

~ Miles Dublé
De tekenaar, de artiest.. Was hij niet de persoon die ik had meegenomen naar Kalè? Ja, ja, dat was hem. Hij was zo onbeleefd geweest om mij de tekening niet te schenken en daarna tegen me uit te vallen. Verdorie, geen respect was er meer voor de ouderen. Al had hij dat ook getoond in dat dorp. Het lijkt me vast een leuke jongen, maar respect voor gezag en autoriteitspersonen was er niet. Gelukkig was zoiets altijd bij te leren.

Ambities

Natuurlijk zoals iedereen weet, heb ik ambities. Ambities zijn dromen die je waarheid maakt. Maar wat voor soort dromen zou een dame van stand als ik nu hebben? Het zou je nog eens kunnen verbazen. Het is niet dat ik per se in een groot kasteel wil wonen, van absolute macht krijg ik de rillingen en een kopje koffie zal ik uit afschuw nooit naar binnen gieten.

- Mijn taken als LM uitbreiden op het gebied van Shadra
Ik ben te veel bezig geweest met de academie en de mensen hier te steunen en te trainen, maar mijn aandacht gaat nu ook uit naar Shadra. Want wat is er op Shadra aan de hand? Er woedt een burgeroorlog, gevoed door enkele machtige stammen en ze willen niet bij elkaar komen om het simpel op te lossen. Daarnaast moeten we nog steeds achter de oorzaak van de oorlog zien te komen. Ik wil mezelf hier meer voor gaan inzetten en daar ook misschien een team voor op gaan stellen. Studenten die zich hierover willen verdiepen en problemen die ik naar ze breng met me durven te bespreken. De jonge geest kan soms tot aardig nieuwe inzichten komen die er anders niet in zouden zijn geraakt.
- Mijn opvolger trainen
Ook ik heb hier in mijn eigen ogen gefaald. Ik heb me te veel op mijn nieuwe privileges gestort en niet op mijn little duckling die mijn hulp juist nodig heeft. Mijn ambitie is dan ook om hem tot een hoger niveau te brengen in de tijd dat ik hier aanwezig ben. Zodat wanneer de tijd zal komen dat ik moet gaan, hij ook werkelijk iets aan mijn lessen heeft gehad. Ik wil niet zo zijn als de anderen voor mij.
- Toegankelijker worden
Tegenover de generatie studenten die wonen op Starshine Academy wil ik toegankelijker worden. Ik wil vaker gezien worden en mezelf laten zien. De kinderen naar me toe lokken als een oude gemene heks en zelf op ze toestappen als de fee van het hoge noorden. Ik hoor dingen over de lessen en wil mezelf daar misschien ook wel eens ingooien. Kijken wat voor werkelijk goede dingen de studenten over mijn levensmagie leren.
- LM-verplichtingen Academy
Er zijn natuurlijk ook verplichtingen van de rest van de LM’ers waar ik me mee wil gaan bemoeien. Samenkomen in kleine groepen en elkaar beter op de hoogte te houden van hoe en wat. Ik ben nu eindelijk ook wel eens benieuwd wie er allemaal een opvolger heeft die er ook werkelijk toedoet. Misschien een keer een oefengevecht houden tussen de Lm’ers en hun opvolgers van de verschillende magiën? Savador en ik zouden natuurlijk de concurrentie wegblazen, maar een beetje oefening kan nooit kwaad.

Last note

Zo, dit zal mijn zin dan wel weer even vasthouden en met de nieuwe ontwikkelingen die er allemaal op de academie gaande zijn, weet ik voldoende. Ik heb mijn koffer opnieuw ingepakt en wacht slechts op confirmatie dat mijn kamer klaar is voor me. Ze wilden er iets aan verbouwen had ik gehoord. Iklép en Druqonius aan mijn zijdes hebben de rest van de spullen die er nodig zijn om mijn taken te volbrengen en klaar om te gaan.

Afbeelding: