-----

Voor wat het waard was, had de jonge vrouw de lading nog redelijk ver gekregen in haar eentje. Van het schip bij het platform tot de grote trappen, was toch niet niks geweest voor de afgestote diva. Dat waren toch twee koffers, tot de nok aan toe gevuld met kleding, die ze meegesleurd had. Het waren weliswaar koffers die je mee kon dragen op de wieltjes, maar daar ging het even niet om. Maar hier, bij de trap, was waar haar zelfstandigheid tot zijn einde kwam. Hier begon haar zoektocht naar een geschikte uitslover die de zwakke Maryce wel zou helpen met haar lasten. Eventjes de hulpeloze vrouw uithangen, hoor. Hoe erg ze die rol ook mocht haten, ze zou niet zelf die extra bagage omhoog trekken en dan bezweet aankomen. Daar had je andere mensen voor. Mannen, die alleen maar liepen te blèren dat werk als dit geen vrouwenwerk was en dat ze het beter over konden laten aan een echte kerel. En waarom zou je daar ooit iets tegenin brengen? ‘Tuurlijk, je hebt helemaal gelijk, alle vrouwen zijn zwak. Draag nu nou maar mijn spullen en houd verder je bek dicht, vriendelijk bedankt.’
Maar genoeg over de scenario’s die zich in haar hoofd afspeelde, tijd om de laatste spullen die ze voor haar verblijf hier nodig had omhoog te worstelen. Of tenminste, voor de eerste paar treden. Het toneelspel moet natuurlijk wel geloofwaardig lijken, niet? En… … Actie!
Op een wat onhandige manier greep de jonge vrouw beide koffers vast, om ze met het grootste ongemak traptreden voor traptreden omhoog te trekken. Eén van de koffers probeerde ze wat falend onder één van haar armen te houden, terwijl ze de andere half over de grond sleepte, vastgegrepen bij de handel. Een werkelijk trieste vertoning. De wanhoop straalde van haar houding en haar ogen af, gedaan door een ware actrice. Met het nodige geknal en geschuif die haar bewegingen creëerde, zou ze wel de nodige aandacht kunnen trekken. Het aas waarmee ze de juiste vis binnen zou kunnen halen straks. Kom maar visjes… mama heeft lekkers voor jullie. En jullie weten dat het er veel te lekker uitziet om zo te laten liggen. Kom dan… kom maar halen…
Eindelijk boven de eerste trap aangekomen, het deel wat slechts de opstap van de vele etages was, legde Maryce de koffers weer neer. Zachtjes hijgde ze terwijl ze met haar armen op haar bovenbenen steunde, lichtelijk voorovergebogen. Met een moeilijke, ongemakkelijke blik keek ze omhoog, naar de trappen die haar nog stonden te wachten en beet ze zachtjes op haar onderlip. Alles om het effect van hulpeloosheid maar aan te sterken. Alles om die visjes maar te laten bijten. En… daar leek ze een mooie vangst te kunnen hebben. Haar prooi, zo dichtbij nu… Eventjes uithalen. “Ah… ehm, pardon, neem me niet kwalijk, alsjeblieft,” stamelde de jonge vrouw, met haar dikke, Novaanse accent. “Maar eh, zou u mij misschien kunnen helpen? Ik weet niet of ik het alleen wel zou halen,” maakte ze haar verzoek aan de vreemdeling af, wijzend naar de koffers, waarna haar hand naar de rest van de trappen gebaarde. Nog met een zielige, hulpeloze blik, met haar grote, blauwe ogen opgezet probeerde ze haar vangst wat meer zekerheid te geven. Kom op, het eerste visje. Als ze die meteen te pakken zou krijgen, zou dat haar een hoop geklooi schelen.

-----

Ze had beet. Natuurlijk had ze beet. Mannen waren veel te week om nee te zeggen tegen de zielige zwakheden en het prachtige kunstwerk dat ‘vrouw’ heette. Wie kon er nee zeggen tegen de grote, opgezette ogen, de licht bezwete huid en de volle, prachtige lippen die stamelend om hulp smeekte. Een eeuwen oude truc, die nooit zijn charmes leek te verliezen. Mannen waren gewoon zo voorspelbaar en makkelijk om je vinger te wikkelen. Ze dachten het dominante ras te zijn, de macht over alles te kunnen hebben. Maar waar een troste vent stond, stond altijd een vrouw achter hem, zijn wijn met zoet vergif te mengen.
Maryce haar vangst voor vandaag was echter niet al te grandioos te noemen. In plaats van een echte vis, leek ze meer een graat aan de haak geslagen te hebben. De jonge die ze te pakken had gekregen was zo bleek en mager, dat Maryce er bijna mollig bij leek. Jochie toch… hij had duidelijk iets onder de leden. Een huidziekte, wellicht? Het zou Maryce niks verbazen. Of misschien een zeldzaam geval van anorexia bij de herenafdeling? In elk geval, leek het er qua lichaamspostuur op dat Maryce er zelf veel beter toe in staat was om de kofferlading mee te dragen. Maar hij had nu al ja gezegd, dus kon ze hem nu niet meer tegenhouden, wel? Hij zou zich nu al gaan bewijzen, daar zou zij hem niet bij in de weg gaan staan. Hoe mager, ongezond en triest hij er ook uit mocht zien. Niet haar beste vangst ooit, maar hé, een gegeven paard, niet?
De jonge vrouw zette haar meest dankbare blik op, samen met de zoetste glimlach die haar lippen konden baren. “Ah, mijn dank is zeer groot!” De opluchting in haar stem klonk zeer geloofwaardig. Wat was de zwakke vrouw spelen soms toch makkelijk. “Ze moeten naar de grote kamer op de luchtmagiërsetage, de kamer voor de stagiaire. Volg mij maar.” Ze voelde zich bijna schuldig bij het uitspreken van die woorden. Zo een mager, zwak scharminkel en hem dan die koffers naar één van de hoogste etages laten klimmen, met háár bagage. Terrible. Maar hij zou het vast wel overleven. Met maar één koffer tegelijk? Ze geloofde niet dat dat een al te groot probleem kon zijn. De koffers waren toch alleen maar gevuld met kleding, dus zo zwaar waren ze nou ook weer niet. En als de bagage eenmaal boven was, zou ze wel een geschikte manier om hem te bedanken bedenken. Wellicht een uitnodiging in haar kamer om iets te drinken, gevolgd met een kusje op de wang? Daar had ze al menig man gelukkig mee gemaakt. Mja, waarom ook niet?

“Ah, neem me niet kwalijk, maar ik heb je nooit om je naam gevraagd, of wel?” realiseerde de jonge vrouw zich plots, bij de tweede tocht omhoog. Voor de deur van haar kamer bleef ze staan om met een tevreden blik naar de omhooggezeulde koffers te kijken. Prima, allemaal zonder dat zij er echt iets voor had hoeven doen! “Wel, mijn naam is Maryce Blanchett, maar Mary is prima. En nogmaals, enorm bedankt voor je hulp!” Met een zachte omhelzing maakte ze haar voorstelling compleet. Tijdens haar interactie zag ze de strepen van verminking en huidaandoening, maar Maryce deed gewoon even alsof ze achterlijk was en niks had gezien. “M’n jonge, je ziet er moe uit. Kom, kom alsjeblieft even binnen. Neem rust, dan schenk ik iets kouds in om te drinken, hmm?” Met een stralende glimlach opende de vrouw de deur en verwees ze naar binnen, alsof ze nee niet als antwoord aan zou nemen.

-----

Als een brave volgeling deed de jongeman zoals hem geboden werd. Zonder tegenstribbelen wandelde hij de kamer in, met zijn formaliteiten klaar liggen. Allemaal wegens respect, haar hogere rang en zijn beleefdheid. Wat een heer. Wat een nervositeit. Het was bijna aandoenlijk te noemen, als Maryce de toon van zwaktes niet onuitstaanbaar en walgelijk had gevonden. Maar, met het hart van een ware actrice, hield ze de walging van haar gezicht en hield ze haar vriendelijkheid hoog.
Met de bagage naar binnen en aan de kant geschoven, sloot Maryce de deur achter zich. “Ah, merci, William. Ik had de luxe dat ik zelf wat aanpassingen kon maken aan de kamer.” De zoete glimlach week voor geen moment van haar volle lippen. Alsof hij vastgenageld zat aan haar gezicht. De inrichting was in Victoriaanse style, allemaal uitgewerkt in zachte tinten en crème-kleuren, donkere afwerkingen van houtframes en met zo nu en dan een rood accent bij tapijt en bij de rozen die Maryce als extra decoratie had neergezet. Het was sjiek en netjes, maar Maryce haar grootste trots hier was toch wel de witte vleugel, die ze, ondanks het gemekker van de verhuizers en wat personeelsleden van de school, netjes omhoog had gekregen. Een prachtig stuk, die mooi voor de ramen stond en het plaatje werkelijk compleet maakte. Sublime.
“Goed, ga lekker zitten, dan schenk ik wat in, maar ik moet je wel waarschuwen,” Even verdween de vriendelijkheid en de lieve glimlach van haar gezicht, waar ernst voor in de plaats kwam. “Als je eenmaal zit, wil je er nooit meer uit komen.” En daar keerde de vriendelijkheid weer terug, als aanvulling op haar –wat flauwe- opmerking. Kort wees ze naar de knusse zithoek, waar twee zetels- en een bank bij een koffietafeltje stonden. Daarna draaide ze haar rug naar hem toe en beende ze naar de hoek waar ze haar –soort van- keuken had ingericht.
“Ik had het gister allemaal ingericht toen ik aankwam. De laatste lading aan bagage kon echter niet meer mee met de vracht, dus moest ik een dag wachten tot al mijn spullen compleet waren.” Sprak de jonge vrouw verder terwijl ze zich ook bezig hield met drankjes inschenken. IJsklontjes kletterde in de whiskyglazen, waarna de goudkleurige vloeistof erachteraan ingegoten werd. Het was misschien een beetje vroeg om aan de drank te beginnen, maar zo nu en dan er een beetje van snoepen zou geen drama veroorzaken. Ze was er even aan toe en haar helper in nood kon ook wel een slokje gebruiken. Het zou hem vast wat losser maken en ervoor zorgen dat hij wat van zijn formaliteiten zou verliezen. Dat gedoe met ‘Miss’ overal bij zorgde er ook alleen maar voor dat ze zich oud voelde.
Met beide drankjes in haar handen keerde ze terug naar haar gast, hem zijn glas aanreikend. Het glas dat wat minder gevuld was dan het van haar. Met kleine stapjes beginnen. Met haar lichte passen plaatste ze zichzelf op de bank, vol met gratie. Geen enkele beweging leek slordig of slecht uitgedacht te zijn. Alles gebeurde met elegantie en een bepaalde zwierigheid, alsof ze van lucht gemaakt was. Kleine slokken werden genomen toen de jonge vrouw het glas aan haar lippen had gezet, die een lichte, rode afdruk achterlieten nadat ze haar mond er weer van had losgemaakt. “Mmm-mmm, er gaat toch niks boven dat eerste drankje als je in een nieuwe omgeving bent. Het voelt weer net zoals ik voor het eerst op Shadra kwam.” Met haar koude glas tegen haar sleutelbeen gelegd staarde de vrouw voor zich uit voor enkele seconden. Maar ze was haar gast nog niet vergeten. In een plotse beweging richtte ze zich weer op hem en stelde haar glimlach zich nog wat breder op. “Maar, ik blabber weer één stuk aan elkaar door. Hoe egoïstisch van me. Vertel eens wat over jezelf, William. Waar kom je vandaan, waar ben je opgegroeid, hoelang ben je al hier? En heb je al enig idee wat je hierna wil gaan doen? Wat zijn je hobby’s?” Zo gooide Maryce maar een aantal onderwerpen voor hem op om over te beginnen. Dit leek er zo eentje die je eerst even moest warmdraaien, voordat je er werkelijk iets zinnigs, of interessants uit kon krijgen.

-----

Zijn onzekerheden en voorzichtigheid was iets wat het bloed onder Maryce haar nagels vandaan kon halen. Die zwakke vertoning liet de hele wereld zien hoe kwetsbaar hij was. Hij schreeuwde het nog net niet uit. Nogmaals zette de jonge vrouw haar lippen aan haar glas, met een scherpe blik op hem gericht. Maar ze zou hem laten praten. Ze zou hem losser maken. En dan uiteindelijk zou ze aan de touwtjes kunnen trekken en zou hij één van de eerste op deze school zijn die ze om haar vingers kon wikkelen. Want dat was toch het hele idee, mannelijke figuren duidelijk maken wie er nou werkelijk de touwtjes in handen had. Men met de neus op de feiten drukken en laten merken hoe gevaarlijk, maar ook moe slim het zogenaamd zwakkere geslacht kon zijn. Het zou een traag, lang proces zijn, maar ze zou er komen. En, als een geduldige jager, begon Maryce klein. Eerst begon ze bij een kleiner, dunner draadje, die toch in contact stond met anderen. En vanuit die anderen, zou ze het hele zooitje ontrafelen en bij de grotere vangsten komen. Dus, eerst het kleine gut. En om daar überhaupt aan te kunnen beginnen, moest ze van zichzelf een soort veilige haven maken. Een plek waar ze naartoe konden voor raad, troost, steun. Ze moest iemand zijn die ze konden vertrouwen en waar ze hun hart konden luchten in tijden van nood. Ze haatte het. Kon het gejank en gejammer nooit uitstaan, maar wist dat altijd te verbergen met een zoete glimlach en een zachte, geruststellende stem die altijd ‘het komt wel weer goed’ fluisterde.
Dit was ook zo een act. Haar vriendelijkheid en hartelijkheid waarmee ze de jongeman in haar vertrek met open armen had verwelkomd, was allemaal de eerste stap naar de grote jacht geweest. En deze William mocht daarin haar eerste draadje zijn, de bofkont. Het zou even doorbijten worden, maar de vele deuren die hij hierna allemaal voor haar zou gaan openen… Het zou het allemaal waard zijn, uiteindelijk. Hij zou haar eerste puntje van herkenning worden, waarin ze bekend zou staan als een goedhartig persoon, waar je al je geheimen en duistere gevoelens bij kwijt kon. Bijna een soort tweede schoolpsychiater. Maar dan wat aantrekkelijker. En zonder de titel, die mensen vaak genoeg afschrikte.

Het gebeurde langzaam, maar woorden kamen weldegelijk uit de jongeman zijn mond gerold. Het bleef redelijk kortaf en bijna zakelijk, tot hij over een zekere schrijver begon. Een schrijver waar Maryce, in haar tienerjaren, ook zeker wat aandacht aan had besteed. “‘If you prick us do we not bleed? If you tickle us do we not laugh? If you poison us do we not die? And if you wrong us shall we not revenge?’ Ik heb het nodige van hem gelezen toen ik nog bezig was met mijn eerste studie. Een groot man, zonder twijfel,” stemde ze met hem in, glimlach natuurlijk onafgeweken van haar gezicht. En met diezelfde glimlach bleef ze ook weer stil en luisterde de vrouw naar de jongen zijn woorden. Niks interessants wat er verder echt uitsprong. Hij was in elk geval enthousiast over zijn hobby’s, maar afgezien van zijn aangepaste, vrolijkere houding, was er niks opmerkelijks op hem aan te merken verder. Tot hij dat kleine beetje informatie over sporten en het verbod erop gaf. Dat sloeg ze op in haar achterhoofd.
Oh, nee maar? Hij nam de eerste stap in de richting van bijdehand zijn en stelde háár een vraag? Een klein, geamuseerde glimlachje sierde haar. Ze gingen al vooruit zo. Haar antwoord wilde ze echter wat kort houden. Ze had namelijk iets anders in haar hoofd om over te praten. “Saai? Nee mijn jongen, het klinkt allemaal prachtig! Maar, in elk geval; ik was eerst een zangeres en heb over enkele planeten getoerd voor shows. Maar, ik was veel te jong en naïef, dus stapte ik als een blind kind de business in. Helaas, het verliep niet zo goed, dus moest ik een tweede oplossing vinden. En, met mijn passie voor muziek, zocht ik natuurlijk een andere tak in dezelfde industrie. En zo ben ik uiteindelijk op de studie muzieklerares gekomen. Een prachtige, tweede optie, moet ik zeggen.” En daarmee eindigde ze haar rotte verhaal over haar falen, voor nu. Erover praten zorgde altijd toch nog voor een klap in de afgestote diva haar trots. Niet dat ze het liet merken. Natuurlijk niet. Maar dat betekende niet dat ze er veruit in over zou gaan lopen babbelen. Dat vermeed ze liever.
“Maar, ik zou graag nog even terugkomen op een eerder onderwerp, William. Dat sporten en het niet mogen… hangt dat vast aan de aandoening die je hebt?” Even hield ze het stil en staarde ze hem alleen maar aan. De laatste slok uit haar glas werd ingenomen, voordat ze haar woorden weer oppakte. “Ik zag je huidaandoening in je gezicht,” verklaarde de jonge Novaanse daarna. “William, ik snap het als je je er niet prettig bij voelt, maar werkelijk, je hoeft dit soort dingen niet voor iemand als mij te verbergen. Ik heb ergere dingen gezien. Ik ga ook alweer een tijdje mee. En ik beloof je dat ik niet zal schrikken of je uitschelden.” De vriendelijkheid overheerste zwaar in haar stem. Zoet en betoverend als rode wijn, waarvan de geur je langzaam begon te beïnvloeden. “Toe, je hoeft niet gespannen te zijn in mijn aanwezigheid. Je bent een goede jongen. Ontspan je. Ik ben hier niet om je ergens op te beoordelen of wat dan ook. Toe.” Het lege glas, met slechts nog kleine overblijfselen aan ijsklontjes erin werd op het koffietafeltje gezet. En even bleef Maryce in die lichte, voorovergebogen houding zitten, handen in elkaar gevouwen. “Wat is het precies waardoor je niet kan sporten en er zo ziek uitziet?”

-----

Ze was te ongeduldig geweest. Een domme beginnersfout, waarbij Maryce beter had moeten weten. Maar ze had het succes al geroken, kon zijn overgave bijna proeven. En zij had haar handen te snel om hem heen willen wikkelen. Maar net toen ze van haar dunne vingers zijn gevangenis wilde maken, glipte hij er tussendoor. Ontsnapt als een magere, glibberige rat. Vies hoor. Het was haar eigen schuld geweest, maar ze zou met haar vinger naar hem wijzen. Haar manier van doen was dan overhaast en te agressief geweest, waardoor hij nu weer terug in zijn schil was gekropen, maar hij was de gene die fout zat. Hij sloot zich van haar af, ze kon het voelen. Zijn aura sprak boekdelen, ook al probeerde hij nog zo hard om dat boek te sluiten. Maar de leugen ontging haar getrainde ogen niet. Hij probeerde haar van haar stuk te brengen door met luidere, krachtigere woorden te smijten. Maar ze was niet achterlijk. Maryce kende mensen en pikte makkelijk kleine gedragspuntjes op, die een heel verschil konden maken in verhalen en uitwerkingen.
Toch liet ze het gaan. Ze deed alsof ze dom was, zoals ze dat zo vaak deed. Voor mannen was een onoplettende, domme vrouw toch een zeer geloofwaardig verhaal. Want wat wisten die nou écht? Die waren enkel goed voor het huishouden, kinderen baren, mannen gelukkig maken wanneer ze bepaalde behoeftes hadden. Leugens werden altijd makkelijk gevoerd door dat verachtelijke ras ‘man’. En elke keer als ze weer iets van omgedraaide waarheid in haar gezicht toegeworpen kreeg, wilde Maryce ze de ogen uitsteken en hun tong eruit snijden, zodat ze nooit meer een gore leugen konden ontwerpen. Maar dat deed ze niet, natuurlijk. Als ze dat zou doen, zou ze nooit ver komen. Dan zou haar eindbestemming een gore gevangenis zijn, waar haar talenten en schoonheid verspild zouden worden in een kleine, vochtige kamer. Dus speelde ze het spelletje altijd netjes mee. Lachte ze op commando, knikte ze instemmend, sprak ze een mening die niet veel verschilde van haar gesprekspartner, wanneer dat van haar verwacht werd. Allemaal maar om de schone schijn op te houden en het spel verder te laten lopen. Het spel waar zij uiteindelijk meester over moest worden.

Haar blik week niet af van de zachte emotie die op haar gelaat stond. Bij zijn onzin verhaal, die zijn aura lelijk liet schijnen door de kleur van leugens en bedrog, hield Maryce haar gezicht in de plooi, als een ware actrice. Begripvol schenkte de jonge vrouw hem zo nu en dan een knikje, bevestigend dat ze naar elk woord luisterde. “William toch…” klonk haar stem zachtjes, bijna geschokt, na een lange stilte. Allemaal om het dramatische effect wat te vergroten. “Ik had werkelijk geen idee. ‘Pez Assessino,’ zeg je?” De zijkant van haar wijsvinger drukte zich zachtjes tegen haar volle lippen aan, terwijl ze met een bedachtzame blik even van hem wegkeek. “Jeetje…” Haar ogen kruiste zich weer met de zijne. “En ook nog giftig, je hebt geluk gehad! Volgens mij ben je er nog goed vanaf gekomen, als ik het zo hoor. Mijn hemel…” Ze leek bijna écht sprakeloos. “Je zou toch haast denken dat de school je een schadevergoeding hiervoor zou geven!” Opeens klonk ze gepikeerd, alsof het haar echt aanging dat een leerling zich verwond had op het schoolterrein. Wat een slechte grap zou dat zijn.
Zijn lege glas ging niet aan haar aandacht voorbij. Als een goedgetrainde gastvrouw gingen zulk soort details nooit aan haar voorbij. Overeind gekomen nam Maryce zijn lege glas mee, om hem weg te kunnen zetten, of opnieuw te vullen. “Wil je nog een glas, lieverd?”