Ik ben in gevaar (Snowwhite realiteit)
Proloog
Het was nog niet zolang geleden. Een meisje met raafzwart haar, een sneeuwwitte huid en zeeblauwe ogen liep door de straten van Idenburg. Ik was niet zomaar een meisje maar een prinses en mijn moeder was de koningin van Engeland, Elizabeth was de naam van de Koningin. De koningin was ernstig ziek en lag dagen lang op bed. In plaats dat ik, bij mijn moeder zat ging ik vandaag naar mijn beste vriendin toe. ik deed rustig de deur open en direct werd ze omhelst. “Hey Semira!”zei ik vrolijk tegen het meisje met rood haar en blauwe ogen.
Terwijl ik bij mijn vriendin was gebeurde ik iets in mijn eigen huis. De koningin ,mijn vader, zat naast het bed van mijn moeder. De huid van me moeder Elizabeth was net zo wit als mijn eigen huid maar dit had ze niet van zichzelf. Haar ogen sloten langzaam en haar hart stopte bijna met kloppen toen ze haar laatste wensen uitsprak. “Zorg goed voor Snowwhite” zei ze en toen stierf ze.
Klokken luide terwijl ik bij me vriendin was, de lieveling deun van me moeder. Het liet me op kijken en ik herkende het goed. Ik rende het huis uit richting het paleis. Voor de deur stond me vader en hij keek me aan. De blik in zijn ogen zei mij genoeg.

Hoofdstuk 1
“Het is nog maar een maand geleden”Schreeuwde ik boos tegen mijn vader toen die mij vertelde dat hij wou gaan trouwen met Jeannet. “Hoe durf je me dat aan te doen?” zei ik en toen rende ik boos naar boven. Ik sloot me zelf op en begon te huilen. Dagen later kwam ze pas er uit terwijl haar vader ondertussen getrouwd was met dat wicht. Ze zei niks meer en keek stil voor zich uit. Rustig pakte ze haar tas en wierp nog een laaste boze en arrogante blik naar haar stiefmoeder. Ze liep rustig naar Semira’s huis. Zonder dat ze door had werd ze gevolg. Ze klopte op de deur van haar huis maar niemand deed open. ik werd plotselings tegen de deur aan geduwd en er ging een blinddoek over me heen en een hand op me mond. ik werd vooruit geduwd maar probeerde me tegen te stribbelen. “Probeer je niet te verzetten”zei een stem, duidelijk van een jongen. “Sam?!” zei ik verbaast. Hij maakte me zicht weer zichtbaar en ik keen hem nog steeds verbaast aan. “Waar slaat dit op?” zei ik. “Jeannet gaf me de opdracht”zei Sam “…Opdracht?”zei ik. “De opdracht om je te doden”zei hij. Ik keek hem onvertrouwd aan. “Doden? Ze heeft echt een hekel aan me” zei ik Sam knikte. “Semira en ik hebben een schuilplaats, we zijn met 5 anderen en jou er bij.” Zei hij en ik knikte. We liepen naar het bos toe en toen ontstond er plotseling een huisje gemaakt van hout. Ze deed voorzichtig het deurtje open en direct werd ze omhelst. “Je leef nog!”zei Semira. Ik keek om me heen en zag iedereen. Akatzki,Sam,Semira,Koichi,Crissylee,jiji en Jay. Al mijn beste vrienden waren hier en ze keken allemaal even blij om mij te zien.
Het einde
Het was inmiddels dagen later. Er werd geklopt op de deur terwijl Snowwhite alles was. Voorzichtig deed ze open en er stond een postbode met een pakketje in zijn hand. “Bent u Snowwhite?” Ik knikte voorzichtig en ik pakte het pakketje aan. Ik sloot de deur weer achter me en zette het pakketje op tafel. Ik keek er even naar maar omdat ik een nieuwsgierig type was maakte ik het toch open. Er zat een reep chocolade in. Ik pakte het en nam en hap. Plotseling werd ik duizelig en alles werd zwart.
“Snowwie?” hoorde ik iemand zeggen en toen voelde ik iets warms op me handen en ik opende me ogen. Sam stopte met kussen en hij glimlachte lief. “Wat is er gebeurd?” zei ik en keek om me heen. Alleen hij was er, zelf in ene huis dat ik niet kende. “Jeannet heeft je vergiftig, ze is opgepakt en alles is weer goed, je bent weer vrij om te gaan waar je wil gaan.” Zei hij. Ik knikte en toen zag ik hoe hij naar me keek. Hij pakte mijn hand en bloosde. “W-wil je met me verkering?” zei hij en ik wist even niet wat ik moest zeggen. Een glimlach van geluk verscheen op me gezicht en ik knikte. “ja dat wil ik!”

Proloog
Het was al meer dan een jaar geleden dat ik en de andere op een zoektocht gingen naar een boek. Het boek waar we naar zochten bezat magishe krachten en kon je levenslang laten leven. maar dan moest ej wel de goede spreuk in het boek binden . Dat was ook de reden dat de meesten van mijn groepje meegingen. Ik echter had die reden niet. Het eeuwige leven leek voor mij maar stom, de hele tijd je dierbaren zien doodgaan terwijl jij altijd zou blijven leven, nee dankje. Ik ging op zoek naar dat boek vanwege een bepaalde spreuk die in het boek stond. Een spreuk die de doden weer kon laten ontwaken. Hier was het boek nu in mijn handen terwijl ik het aan mijn zoontje overdraagde. Hij keek er met grootte ogen aan. Bij het boekzat nog een ander boek , van mijn leven. Mijn zoontje was nu 12 jaar, oud en wijs genoeg vondt ik. Hij keek me nog steeds aan. "Bedankt moeder" zei hij. ik knikte. "Onthou dat alles mogelijk is met dit boek, zolang je maar wijs genoeg bent en er met liefde mee omgaat." Mijn zoon knikte. " Moeder?" vroeg hij voorzichtig. Ik kinkte weer. "Zou u het verhaal nog een keer kunnen vertellen?" vroeg hij. Een glimlacht kwam op mijn gezicht. "maar natuurlijk zoon" zei ik en hij ging op de bank zitten.

Hoofstuk 1
"Ik was net twaalf jaar geworden, had een geweldig vriendje en super lieve ouders. Iets wat elk kind zich wenste. Het kado dat ik gisteren had gekregen van me vriendje was een armband, een roze. Het paste goed bij mijn kleren en mijn huidskleur. Vandaag zou hij s'middags nog even langs komen voordat hij naar school ging, ik kon toen nog niet naar school omdat me ouders niet genoeg geld hadden daarvoor. Elke keer als hij kwam leerde hij mij iets." vertelde ik. Ik lette even op mijn zoons blik, die er nog steed aandachtig was en ging weer verder. " Het werdt steeds later en ik had niet meer het gevoel dat die kwam. Ik begon me aftevragen waar hij kon zijn. Langzaam stond ik op van mijn stoel en liep naar buiten. Mijn gedachten dwaalde al snel af. Het begon al schemerachtige te worden terwijl ik daar nog liep. Ik merkte nog wel dat het de goede richting was. De bankjes kwamen me bekend voor en de bessen struiken ook. Even keek ik om me heen toen ik zijn huis zag. Voor zijn huis stonden een paar jongens. Ik liep er heen en glimlachte maar toen ik zag dat die jongens hem vast hadden verdween de lach op mijn gezicht. De jongens keken mij aan en glimlachte met een gemene lach. "Wat doe jij hier, kleintje?" vroegen ze aan me. Ik gaf geen antwoord en keek naar mijn vriendje. Hij zag er levenloos uit en ik wou bijna in paniek raken. "Volgens mij ben ik de gene die dat mag vragen" zei ik dapper tegen die jongens. Weer die blik naar mijn vriendje. De jongens begonnen te lachen. "Dat gaat je niks aan, kleintje" zei een jongen, waarschijnlijk de leider. Toen kwam lieten ze hem los en kwamen ze op mij af. Uit angst bleef ik stil staan toen ik me vriendje zag bewegen. "Blijf met je tengels van haar af!" zei hij opeens. De jongens draaide zich om. "Goh hij heeft nog het lef om te praten ook." zei die zelfde jongen weer. Hij haalde een mes uit zijn zak en liep op mijn vriendje af. "Laten we jou maar is letterlijk een kopje kleiner maken" zei de jongen. Hij pakte me vriendje op bij zijn keel en stak het mes in zijn keel. Mijn ogen werden groter en ik begon te schreeuwen. "Fuck" zei die jongen en keek me even aan. Een groepje mensen renden op dit geschreeuw af. De jongens wouden ontsnappen maar een paar mensen hielden ze tegen. Ik rende zo snel als ik kon naar mijn vriendje. Hij keek me even aan. "ik hou van je" zei hij hees en toen sloot hij zijn ogen. Met woeste ogen keek ik naar de jongens. "Juliie zullen boeten!" schreeuwde ik. Ik rende op ze af maar iemand hield me tegen. Toen ik keek wie het was zag ik dat het zijn moeder was, de mijne kwam er aan lopen. Tooen storte ik in en begon ik keihard als een klein kind te huilen. Me moeder kwam naast me zitten en sloeg troosten een arm om me heen. "Meisie toch" was het enige wat ze kon zeggen maar ik bleef huilen.

"Dat kleintje is haar vriendje kwijt boehoeohoe" zeiden de jongens net toen mijn vriendje vader er aan kwam met zijn broer. Een kwade blik werdt naar hun toe geworpen en zijn broer stapte op de leider af en gaf hem een vuist in zijn gezicht. "Ik ben nog lange niet klaar met je" zei hij woedend. Toen liep hij op mij af en gaf me een knuffel. "Gaat het?" vroeg hij en hij merkte dat ik rilde. ik schudde mijn hoofd langzaam. Hij zette me op zijn schoot neer en bleef me knuffellen. "We zullen wraak nemen, beloofd' zei hij en ik knikte. Hij was zijn broertje kwijt en ik mijn vriendje.

Hoofstuk 2 is coming (vertel em via pm wat je er van vindt.)