♔ ;; How the Mighty Fall.

_{Rage. Destroy. Ruin.
Hoog boven hem was de pikzwarte hemel verstopt achter zware, donkergrijze wolken. Regen stortte neer op de aarde in de vorm van dikke, zware druppels gepaard met hevig onweer. Harde windvlagen trokken aan zijn doorweekte kleding, deden takken en stammen kraken. De wind huilde zo luid dat hij zijn eigen gehijg niet eens kon horen. Maar de stem in zijn hoofd kon nooit overstemd worden. Nooit. Woede. Frustratie. Kwaadheid. Emoties raasde door zijn lichaam, ontembaar, pijnlijk. Zijn hoofd was een warboel, alle draadjes waren los en alle knopjes waren ingedrukt en hij was overuren aan het draaien. Zijn lichaam was koud; zware, natte kleren kleefde aan zijn bleke huid, maar hij bleef door gaan. Bleef lopen, rennen, hijgen, schreeuwen, huilen. Paniek. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Angst. Wat zou hij moeten doen? Verwarring. Wat was er aan de hand? Hij wist het niet. Hij wist het niet. Hij wist het niet. Het Krijsende Krot kraakte en lichtte op door het noodweer buiten. Het Krijsende Krot? Waarom was hij hier? Hoe was hij hier gekomen? Door de regen. Door de wind. Door het onweer. Lopend. Rennend. Vallend. Hij hijgde, leunde met één hand tegen een van de vochtige, beschimmelde muren. Rond zijn voeten vormde zich een plas water van de druppels die van zijn doorweekte kleren op het hout drupte. Hij proefde zout vocht. Tranen? Tranen. Zijn lichaam trilde, schouders schokte bij iedere snik. Half struikelend liep hij een van de kamers in. Een studeerkamer. In de hoek stond een boekenkast met oude, gele boeken. Er was een gescheurde, groene bank en een oud, kapot bureau. Op de vloer lag een afgeknaagd tapijt. In de muur tegenover de deur zat een raam, waarschijnlijk een van de enige ramen waarin het glas nog heel was. Hijgend en snikkend bleef hij in de deuropening staan. Zijn hoofd zou in tweeën splijten... Hij kon het niet meer. Kon het niet meer aan. De stem schreeuwde in zijn hoofd, galmde in elk kiertje, bonkte tegen zijn schedel. Het deed pijn. Hijgend dwong hij zijn benen de kamer in. Hij bleef op het tapijt staan. Grote, vochtige ogen schoten het kamertje door. Hij begon heviger te snikken. Dikke tranen mengde zich met de druppels regen die nog aan zijn gezicht kleefde, zijn fragile lichaam schudde bij elke snik. Woede. Woede mengde zich met het bloed in zijn aderen, stroomde zijn hele lichaam door. Hij begon heviger te trillen, maar dit keer niet van de kou, maar van de frustratie en kwaadheid die in hem opborrelde. Met grote, trillende stappen stapte hij naar het bureau. Zijn hand schoot uit en zwaaide met ongekende kracht tegen de kapotte lamp. De lamp spatte tegen de boekenkast in scherven, nam een paar boeken mee in zijn val. In twee stappen was hij bij de boekenkast en met een diepe grom duwde hij zijn vingers tussen het hout en de muur en gooide hij de boekenkast om. Het hout kraakte luid toen het in contact kwam met het hout van het bureau. In minder dan een stap was hij bij het raam. De woede ebde weg, net zo plotseling verdwenen als dat het gekomen was. De tranen, die constant over zijn wangen biggelde, vermenigvuldigde zich weer en hij begon weer hevig te snikken. Onbeheerst. Hij kon niet ophouden. Kon niet ophouden met huilen. Met trillen. Met voelen. Zijn hand schoot omhoog en in een vuist tegen de ruit. Hij voelde een scherpe steek toen het glas aan biggelen viel en toen hij zijn wilde ogen kort over zijn hand liet glijden zag hij de donkerrode kleur van bloed. Een luide, hartverscheurende schreeuw verliet zijn mond. Kon niet stoppen. De schreeuw eindigde in luide snikken. Met zijn hand op de vieze vensterbank geleund zakte hij half door zijn knieën. Verdriet, frustratie en angst namen zijn lichaam over. Hij kneep zijn ogen stijf dicht, wilde niet meer zien. Zijn hand prikte. Zijn lichaam trilde.

Fall. Weep. Scream.}

Hoewel hij de capuchon van zijn leren jas ver over zijn ogen had getrokken vonden de druppels hun weg naar zijn lange bruine lokken die voor zijn gezicht hingen. Ze gleden over zijn jukbeenderen naar een pas gevormd baardje, ontstaan door zijn onvermogen om de tijd te nemen om zich twee minuten te scheren. Waarom zou je immers iets wegscheren wat de volgende dag toch weer terug zou komen?
Zijn linkerhand zat ontspannen in de zak van zijn spijkerbroek, de rechter speelde met een paar sleutels aan een ijzeren ring. Het was een vervelende gewoonte waar iedereen in zijn omgeving zich aan ergerde, maar hij kon het niet laten. Hij moest iets te doen hebben omdat hij er van overtuigd was dat hij anders van pure verveling zou sterven.
Het was een ongewoon moment om uit wandelen te gaan. Hij had de afslag voor het Oak’s field en haar cafés al gemist, dus er leek geen reden te zijn om met dit noodweer nog buiten te zijn. Toch had hij een duidelijk doel voor ogen. Het krot was vanaf hun eerste leerjaar al de perfecte schuilplaats geweest voor hem en zijn vrienden. Er kwamen haast nooit andere mensen door de spookverhalen die om het krot de ronde deden en als er wel mensen waren dan waren die zeer gemakkelijk weg te jagen. Daarbij waren er een aantal kamers die niemand kon vinden omdat het huis bijna als een doolhof was opgebouwd. Op dit moment had Grim het krot nodig in een poging om aan zijn eindeloze verveling te ontsnappen

De voordeur van het krot was zoals altijd gebarricadeerd en alle andere deuren maakten teveel geluid. Grim prefereerde daarom een raam. Hij koos het raam op de eerste verdieping. Het was gemakkelijk te bereiken met behulp van zijn lengte en een aantal opgestapelde stenen. Omdat hij het al minstens honderd keer had gedaan was dit een koud kunstje voor hem. Hij schoof het kozijn omhoog, natuurlijk zat het niet op slot. De scharnieren waren geolied, iets waar hij zelf voor had gezorgd. Met zijn linkerhand zorgde hij ervoor dat het raam niet dicht zou vallen en met zijn rechterhand duwde hij zichzelf omhoog. Soepel gooide hij zijn benen naar binnen en kwam haast geruisloos op een verkleurd tapijt terecht. Het was waarschijnlijk ooit rood geweest, net als het afbladderende behang, maar nu had het de kleur van opgedroogd bloed. Hij draaide zich om en sloot voorzichtig het raam achter zich.

De kamer was niet erg groot. Aan de ene kant stond een ingezakt bed en aan de andere kant stond een houten dressoir. Recht voor hem stond de deur die op een kier stond en niet meer recht in de scharnieren hing. Op zijn gemak liep Grim er naartoe en duwde het open. Hij deed zijn capuchon af en ging kort met zijn hand door zijn haar om het te water er uit te schudden. Zijn plan was geweest om de gang door te lopen en naar een van de verborgen kamers toe te gaan, maar een geluid van een verdieping onder hem bracht hem op een ander idee. Het klonk alsof er iets viel. Misschien was het een bange tweedejaars die door een weddenschap het krot in was gegaan. Grim besloot dat het geen kwaad kon om diegene de schrik van zijn leven te bezorgen. Het zou hem in ieder geval van zijn verveling afhelpen, voor even dan.

De trap terwijl hij naar beneden liep, maar het was onwaarschijnlijk dat de persoon in de kamer, als er überhaupt al iemand was, hem zou horen. Toen hij de laatste trede had bereikt hoorde hij nog een geluid, nu veel luider. Iets kraakte en brak. Grim’s nieuwsgierigheid werd alleen maar aangewakkerd. Hij liep door de lange gang en bereikte de kamer waar het geluid vandaan kwam. Toen hij de figuur in de kamer zag besloot hij dat hij zich beter koest kon houden. Niet per se uit medelijden, maar omdat het geen zin had om een huilend persoon nog meer aan het huilen te brengen. In de kamer stond een witharig tenger joch. Tranen stroomden uit zijn ogen die een kleur hadden waarvan Grim de naam niet wist. Het verbaasde hem dat iemand van dat postuur een dergelijke ravage aan kon richten. Overblijfselen van een lamp lagen over de vloer verspreid en een boekenkast lag op een nu gebroken bureau. De jongen was echter nog niet klaar en liep naar het raam toe. Grim wist al wat hij wilde doen, maar besloot hem niet te stoppen. De jongen zou vanzelf wel leren dat het geen goed idee was. Hij sloeg het glas kapot en verwondde zich daardoor. Hij stootte een schreeuw uit en zakte vervolgens snikkend in elkaar.
Grim liep de deuropening in en bleef daar even met zijn handen in zijn zakken staan. Hij gunde de jongen een moment voor zichzelf.
‘Zware dag gehad?’ begon hij op een rustige toon, maar met een scheve grijns op zijn gezicht.
Hij deed een aantal stappen richting het hoopje mens bij de vensterbank, maar zorgde voor een gepaste afstand.
‘Ik zal je wel moeten vragen om voortaan het meubilair met wat meer respect te behandelen. Het heeft ook gevoelens en is duidelijk met heel veel zorg uitgekozen,’ ging hij grappend verder.
Even keek hij om zich heen. Hij liep richting een groene bank en plofte daarop neer. Iets wat hij beter niet had kunnen doen, want het ding zakte door zijn gewicht in elkaar. Daarom werd hij gedwongen om te blijven staan, nu wat dichter bij de jongen. Uit zijn jaszak haalde hij een katoenen zakdoek en stak die uit richting de jongen.
‘Misschien is het goed om dit rondom je hand te doen,’ zei hij. Geduldig keek hij de jongen aan. Hij verwachtte niet dat hij erg welkom was of dat de jongen zijn hulp zou accepteren, maar proberen kon geen kwaad.

I hope you don't mind. Dit topic was open toch?

_{Hij had de ander nog niet opgemerkt. Pas toen de onbekende jongen sprak, keek Ike met een ruk op. Abrupt stopte hij met snikken, alhoewel... Dat was het idee. Tranen biggelde nog steeds over zijn natte wangen en zo nu an dan schokte zijn schouders. Hij duwde zich met zijn bloedende hand iets omhoog en terwijl de donkerharige jongen een grapje maakte, snoof Ike en veegde hij met zijn niet gewonde hand (die al in het verband zat) vocht onder zijn neus weg. Kon het hem wat schelen wat het meubilair ervan vond dat hij het overhoop gegooid had... Zijn cyaan-kleurige ogen schoten even de kamer door en verwarring verscheen op zijn bleke gezicht. De boekenkast, de gebroken lamp... Sinds wanneer was hij in staat geweest een boekenkast om te gooien? Vervolgens keerde hij zijn hoofd weg van de jongen om naar het raam te kijken, dat nu het stuk was hevige vlagen regen zijn gezicht in blies.

Met een behoedzame blik keek hij weer terug naar de jongen, die het idee had gekregen op de viezige, oude bank te gaan zitten. De bank werkte echter niet echt mee; het ding zakte in elkaar en forceerde de jongen toch maar te blijven staan. Nu was de bank dus ook al stuk... Het hele kamertje was zo ongeveer geruïneerd... Ike merkte plots dat de jongen iets dichterbij hem stond en als reflex leunde hij iets naar achter, met zijn rug tegen de vensterbank. Maar de jongen leek geen kwade bedoelingen te hebben. In tegendeel: Hij hield een zakdoek naar Ike uit en merkte op dat hij zijn hand het best zou kunnen verbinden. Even keek Ike de ander aan, een enigszins vuile blik in zijn ogen, maar toen greep hij toch ruw de zakdoek uit de hand van de jongen. Hij gromde een half bedankje en keerde zich iets weg van de ander, gezicht gericht naar de vensterbank waar de wind de dikke plukken wit haar uit zijn gezicht blies.

Het openen van zijn hand stak enigszins, maar Ike was wel wat gewend. Dus grimaste hij wat en bond toen vlug de katoenen doek stak om zijn hand. Alsof hij zijn handen vaker had moeten verbinden met doeken of ander geïmproviseerd verband. Had hij ook. Hij keek toen over zijn schouder weer naar de jongen, bekeek hem deze keer goed. Langere, donkerbruine lokken waren enigszins doorweekt, een stoppelbaardje vormde zich op zijn kin... Hij leek niet veel speciaals, en toch was er iets aan hem dat Ike enigszins kalmeerde. Misschien was het het feit dat toen deze vreemdeling een snikkende, bloedende jongen in een geruïneerde kamer vond, hij een grapje maakte in plaats van bezorgd of zelfs bang te zijn. Misschien was het zijn kalme houding. De zestienjarige jongen draaide zich weer terug naar de ander en leunde met zijn rug tegen de vensterbank. Hij veegde de tranen en de regen in één veeg enigszins van zijn wangen en sloeg toen zijn armen over elkaar. "Wie ben jij?" vroeg hij toen met een enigszins snauwende toon en hij trok zijn wenkbrauwen op in verwarring en behoedzaamheid.

; {{ Ahh, ja hij was open hihi ;v;}

Hij was naar het krot gekomen om afleiding te vinden. En hier werd het op een zilveren schotel aan hem gepresenteerd, maar niet zoals hij had gewild. Grim had gehoopt op een paar gillende eerstejaars, niet een snikkende jongen. Desondanks was het de jongen en de vernielde kamer gelukt om zijn verveling te verdrijven, voor even dan.

Hij had er niet bij stil gestaan dat hij best bedreigend over kon komen tot de jongen achteruit deinsde. Dat weerhield hem er echter niet van om zijn hulp aan te bieden. De katoenen zakdoek werd ruw uit zijn hand gegrist, maar Grim was al blij dat de jongen zijn hulp aannam. Hij had de jongen best willen helpen met het verbinden van zijn hand, maar blijkbaar kon de jongen het zonder enige moeite zelf doen. De andere verbonden hand duidde aan dat dit niet de eerste keer was dat hij zich had verwond. Kort grinnikte hij door het gegrom dat de jongen uitstootte, maar hield zich verder stil. Behalve het gegrom had hij amper geluid gemaakt. Grim kon hem niets verwijten, je gooit immers niet iedere dag een kamer overhoop.

Het gezicht van de jongen was nog steeds betraand, maar hij deed een poging om het gesnik binnen te houden. Nadat zijn hand volledig verbonden was, draaide hij zich weer om. Hij wreef over zijn gezicht dat daarna alleen nog een beetje glom door het achtergebleven vocht. Nadat hij zijn armen over elkaar had geslagen besloot hij uiteindelijk om een vraag te formuleren. Op een ietwat snauwende toon vroeg hij naar Grim’s identiteit.
‘Oh, je praat ook,’ mompelde hij. Grim’s wenkbrauwen gingen iets omhoog terwijl hij de jongen grijnzend aankeek.
Toen hij de blik van de jongen zag, besloot hij dat hij genoeg met hem had gesold.
‘Grimbold Rýnor, at your service,’ antwoordde hij terwijl grappend een saluut met zijn hand maakte. Hij had een hekel aan zijn oubollige naam. Een van de vele erfenissen van zijn grootvader. Het klonk te stijfjes en het paste niet bij hem.
‘Maar noem me maar Grim,’ voegde hij daar snel aan toe.
Met moeite rukte hij zich los aan de blik van de grote, felgekleurde ogen en keek nogmaals naar de kamer. Het was een grote puinhoop, maar zo zagen meerdere kamers in het krot er uit. De meeste meubelstukken waren uit zichzelf van ellende in elkaar gezakt, de jongen had alleen wat geholpen. Grim vroeg zich af wat hem ertoe had aangezet om de kamer, en zichzelf, te molesteren.
‘De belangrijke vraag is echter: wie ben jij?’
Toen hij de jongen nogmaals bekeek verbaasde het hem alleen maar meer dat hij zo’n ravage aan kon richten. Hij zag er vrij onschuldig uit, niet alleen door zijn postuur, maar door zijn hele houding. Het was alsof Grim zojuist iemand anders had gezien.

Gescheurde gordijnen wapperden door het gebroken raam. Een paar regendruppels waaiden in Grim’s gezicht. Hij stak zijn rechterhand uit naar de jongen om hem omhoog te helpen. Hij wou dat de bank niet kapot was zodat ze ergens konden gaan zitten en de grond was geen beter alternatief. Vuil en stof hadden zich door de jaren heen in het verlaten huis opgestapeld.
‘Je hebt best een ravage aangericht,’ zei hij. Zijn toon was niet afkeurend, maar ook niet vergevend. Het klonk als een constatering.
‘Maar maak je geen zorgen, de rest van het krot ziet er ook zo uit.’ Hij keek de jongen vragend aan, hopend op een verklaring.

* Ik ben vanaf vrijdag op vakantie, dus ik kan pas na twee weken weer reageren

_{De jongen bleef onbezorgd doorgrappen. Nu had Ike ook niet bepaald een bedreigend uiterlijk, maar het puin in de kamer zou de jongen toch vertellen voorzichtig te moeten zijn? Waarschijnlijk niet. Ike zelf zou diegene die hier zielig stond te janken met een bloedende poot vol uitlachen. Vooral als het iemand zoals hijzelf was. Of die andere witharige idioot die hij kortgeleden ontmoet had. Maar deze jongen, nee, die stond vrolijk te grijnzen en een opmerking te maken over hoe 'oh, hij sprak'. Hij hief zijn wenkbrauwen toen en antwoordde toen Ikes vraag. Grimbold Rýnor. En hij was at Ike's service. Dat was leuk. Hij maakte er een grappende saluut bij, en voegde er vervolgens aan toe dat Ike gewoon Grim mocht zeggen. "Grimbold," herhaalde de jongen echter met raspende stem. Het was niet moeilijk te raden dat de jongen die naam niet geweldig vond, en toch besloot Ike hem bij zijn volledige naam te noemen. Niet om te pesten of te plagen, of de jongen ongemakkelijk te maken. Gewoon. Gewoon gewoon. Door zijn witte lokken heen keek Ike de oudere jongen aan. Grimbold.

Het volgende dat Grimbold deed was naar Ike's naam vragen. Ike had eigenlijk geen idee wat hij nu moest doen. Zijn naam vertellen, zodat Grimbold dan vervolgens vrolijk in de school rond kon bazuinen dat Ike Hiyori in het Krot stond te huilen tijdens een storm. Ja, dag. Maar aan de andere kant; Waarom zou hij dat doen? Wat zou hij ervoor krijgen? Eerlijk, Ike maakte het eigenlijk vrij weinig uit. Hij was daarom blij dat Grimbold vrolijk doorging, zodat Ike nog wat tijd had om te piekeren. Hij merkte op dat Ike nogal een ravage aangericht had. Nee, echt? Nog eens schoten Ike's ogen rond, en dit keer was iets van schaamte te zien op zijn gezicht. Hij had zich weer lekker laten gaan... Het had hem niets uitgemaakt als hij hier alleen was gebleven, tot het moment dat hij het we weer genoeg vond en terug naar het kasteel zou gaan. Maar nee, Grimbold was hier nu en hoewel Ike het niet zo erg vond, was het anders dan gepland.

Niet dat er nou iets gepland was. Deze hele break-down was ongepland. Ongepland en ongewenst. Een zucht verliet Ike's lippen. De woorden waarmee Grimbold verder gegaan was, over hoe het hele Krot een zooitje was, vroegen duidelijk om een verklaring. Maar had Ike wel een verklaring? Een zucht rolde over Ike's lippen en hij rekte zijn rug, voordat hij Grimbolds eerste vraag beantwoordde. "Ike. Ike Hiyori. Maar noem me maar Ike." Op dit moment kon het hem eerlijk gezegd geen bal schelen wat Grimbold met zijn naam zou doen, tegen wie hij hem zou uitspreken. Hij stond hier verdorie met een snee in zijn hand en tranen over zijn hele gezicht, hij had wel andere dingen om zich zorgen over te maken. "Ja. Het was tijd dat deze kamer ook eindelijk eens de rest matchte, niet?" ging hij vervolgens verder. In andere gevallen zou er een grijns om zijn lippen verschenen zijn, maar nu was er enkel een trillende stem die duidelijk mee ging met het grapje. "Ik weet het niet," zei Ike toen. De jongen wilde een verklaring, wat logisch was, en eigenlijk was Ike hem die ook wel verschuldigd. Maar, om heel eerlijk te zijn, had hij helemaal geen verklaring. En dat was precies wat hij de jongen zou vertellen. "Iedereen heeft wel eens een breakdown, right?" Vragende ogen keken op naar Grimbold, alsof Ike vaststelling wou dat het helemaal niet gek was een kamer overhoop te halen en een ruit in te slaan...

; {{ Oh, da's oké! Veel plezier op vakantie, alvast owo Waar ga je heen?}

PROFILE MAGICIAN

» Don't fall.
» I'd take another chance, take a fall
» Poets of the fall
» Hatred fall..
» Take a moment to ask yourself if this is how we fall apart || Open

♔ ;; How the Mighty Fall.

♔ ;; How the Mighty Fall.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen