Zonder enige overheersende emotie staart hij naar zijn trillende hand, die tot een vuist gebald is. Een beurs gevoel verspreid zich over zijn knokkels, precies de plek waar Ludwig's botten die van het persoon op de grond geraakt hadden. Hoe had hij zo kunnen reageren? Wat was er mis gegaan? Hoe is het dat hij zijn zelfcontrole verloren heeft!? De voor eeuwig teisterende gedachten knagen een gat in Ludwig's goede geweten, hem verdwaald achterlatend. Ludwig's houding lijkt wel op dat van een wild dier;een roofdier klaar om toe te slaan. Het verschil is dat Ludwig's prooi al 'dood' is en dat dat nooit zijn intentie geweest was. Het kost hem drie hele minuten om zijn benen te doen laten bewegen, neer te knielen bij zijn 'prooi' en hem zachtjes door elkaar te schudden. ''Gaat het!? Gaat het?'' vraagt Ludwig enkele malen achter elkaar aan het persoon voor hem. Bloed sijpelt uit de neusgaten van de slungelige jongen die inmiddels weer tot bewustzijn komt. Enkele malen knippert de jongen onder hem voor hij iets gromt en Ludwig van zich afgooit. De jongen kijkt Ludwig kort vernederd en wraakvol aan voordat hij de benen neemt. Ludwig, die nu langzaam overeind komt, volgt de jongen met zijn typerend groene ogen, hem verder met rust latend. Hij heeft die jongen nu al genoeg schade aangericht, emotionele schade hoeft er niet nog eens bij te komen. Bedenkt hij zich peinzend, nog altijd tastend in het duister over wat er nu precies is gebeurd..

Zijn linkerhand, die nog steeds tot een vuist gebald is, wilt nu pas ontspannen. In gedachten verzonken spreid Ludwig zijn vingers uit elkaar, een schaduw over zijn gezicht kruipend bij het voelen van de knagende pijn die eruit volgt. Er is maar een antwoord mogelijk op zijn vraag, iets wat hij wil ontkennen, vergeten en zo diep mogelijk begraven zodat het nooit meer naar boven komt. Spiegel..! Ludwig schiet de dichtstbijzijnde wc binnen en staart naar zijn reflectie. Waar enig ander mens verbaasd zou zijn over zijn mimiek, staart Ludwig kalm naar zijn misvormde reflectie. Midden over zijn gezicht lopen holle banen gevuld met liquide licht. Zouden zijn nachtmerries dan niet meer langer bij fictie blijven? Zou hetgeen worden waarvan hij walgde? Een zucht glijd tussen Ludwig's lippen door, waarop hij zijn ogen sluit en probeert te ontspannen. Voor enkele minuten probeert hij de storm in zijn hart te stillen en zijn magie op te heffen. Ludwig's pogingen zijn tevergeefs, en het enige wat hij weet te bereiken door zijn klunzigheid is nog maar banen langs zijn hals en over zijn borst. Juist ja, geen magie gebruiken, bedenkt hij zich bitter. Zijn gezicht vertrekt naarmate Ludwig een aantal knoopjes van zijn blouse opent. Met de toppen van zijn vingers streelt hij langs de lichtgevende groeven, rillend bij het voelen van het reliëf en de magie die er langs stroomt. Het is verschrikkelijk. Ludwig opent de kraan maar krijgt geen kans om zijn hals te bevochtigen met koud water. De deur van de wc's vliegt namelijk open en een eerste jaars steekt nieuwsgierig zijn hoofd om het hoekje. Ludwig schrikt op, draait weg van de jongen en knoopt vluchtig zijn blouse dicht. Met zijn hand voor een gedeelte van zijn gezicht past hij de plots benauwde wc's uit, richting veiligheid.

Het is niet de eerste keer dat de lijnen van hel, zoals Ludwig ze noemt, op zijn gezicht zijn verschenen. Sterker nog het is een terugkomend fenomeen bij de familie Kresnik. Zodra Ludwig te veel magie gebruikt of te veel schade aangericht krijgt zullen ze verschijnen. Hoe meer magie of schade des te meer banen. Uiteindelijk verschijnen er donkere delen over zijn lichaam heen en materialiseert er een speer gemaakt van licht en donker in zijn handen. De lans van Kresnik wordt hij genoemd en Ludwig heeft 'geluk' dat hij hem pas twee keer in zijn leven heeft vastgehouden. Ludwig duwt de drukkende gedachtes over nachtmerries en bloed zijn hoofd uit en ontvlucht de kasteelgronden, zijn koers richting het duistere bos. Daar paste hij thuis in deze fase bedenkt hij terwijl hij zijn kaken op elkaar klemt. Het kost Ludwig een half uur om het duistere bos te bereiken, bezweet maar nog altijd met een wervelwind in zijn hart.

Met zijn handen diep in zijn broekzakken gestoken loopt hij tussen de hoge bomen door. Wat voor soorten bomen er staan, Ludwig heeft geen idee maar hij neemt grondig de tijd om ze ieder te bestuderen. Een smalle glimlach is inmiddels op Ludwig's gezicht verschenen, warm geworden door het waterige zonnetje als de geur van de aankomende lente. Bij een plots geluid staat Ludwig stil, zijn hoofd in een flits draaiend richting de oorzaak van het geluid. Twee messen steken op een korte afstand van hem vandaan ferm in de barst van een boom. Ludwig haalt onschuldig zijn handen uit zijn broekzakken en steekt ze beiden halfhartig in de lucht. ''Ik um, kom in vrede?'' spreekt hij hard op. Voor enkele seconden houdt hij zijn blik op de barre grond bij zijn voeten gericht, wanneer hij ze weer op de boom richt staat er een meisje bij. Een meisje met zilveren haren en doordringend rode ogen. Ludwig kijkt haar ontspannen aan, nieuwsgierig zelfs. Wat doet een meisje alleen, in het bos met messen op zak? In alle opwinding vergeet Ludwig de lichtgevende groeven op zijn gezicht en hals, die - hoewel minder - nog steeds prominent delen van Ludwig's huid oplichten. ''Mag ik vragen wat je aan het doen bent?'' vraagt Ludwig plots, niet langer meer in staat zijn nieuwsgierigheid te bedwingen. Langzaam doet hij zijn handen weer omlaag, er vanuit gaand dat zijn standpunt wel duidelijk is.

OOC: Een beetje laat sorry~
OOC2: Ah om beter tot de verbeelding te laten komen met wat ik bedoel met Ludwig's huidige mimiek:

klik:

In een soepele beweging glijd Ludwig zijn handen vanuit de lucht rechtstreeks zijn broekzakken in. Kort sluit hij zijn oogleden, genietend van het lentezonnetje wat met alle moeite zich tussen de wolken en takken heeft gewurmd. Het meisje met de zilveren lokken geeft weinig reactie op zijn woorden, blijkbaar heeft ze geen behoefte aan gezelschap en misschien is het beter als hij haar maar met rust laat, is zijn eerste gedachte. Vrouwen met messen zijn tenslotte levensgevaarlijk en hij was alleszins niet van plan om zijn tijd binnenkort onder de grond te vertoeven. Ludwig’s typerend groene ogen volgen het meisje met precisie; hoe ze de messen uit de bast van de boom trekt en hoe ze het derde mes van de grond af pakt. Nog steeds heeft het meisje hem geen blik waardig gegund en Ludwig begint zich steeds ongemakkelijker te voelen, steeds minder welkom. Ludwig staat echt op het punt om zonder verdere woorden haar voorbij te lopen als het meisje zich plots naar hem toe wend. Een smalle glimlach verschijnt automatisch op Ludwig’s lippen maar deze wordt nauwelijks begroet door een emotie van hetzelfde kaliber. Het meisje richt haar doordringende rode ogen als een boor op zijn gezicht, een van haar slanke wenkbrauwen sierlijk naar boven gekruld.  Voor een kort moment blijven haar lippen op elkaar gedrukt; een harde lijn op haar gezicht. Ludwig kan niet ontkennen dat het meisje een bepaalde charme bezit, een bepaalde aantrekkingskracht die ervoor zorgt dat je meer wilt weten over haar. De manier hoe haar zilveren haren voor haar mysterieuze rode ogen dansen zet de haren op je armen overeind. Ergens middenin Ludwig’s gedachten komt er een scherpe toon uit haar mond geschoten. Nee is het enige wat ze te zeggen heeft waarna ze binnen enkele passen de afstand tussen haarzelf en Ludwig overbrugt. Ludwig staart naar het roterende mes in haar handen en dan naar haar serieuze gezicht. Dit was niets meer of minder dan een spel voor haar, een vorm van intimidatie om hem angst in te boezemen. Voor 1/10de deel is het haar gelukt; ze heeft Ludwig op het puntje van zijn ‘stoel’ gebracht maar verder zal ze niet komen. Ludwig heeft altijd al de nare eigenschap gehad om niet snel onder de indruk te zijn van dreigende sferen of emoties. Misschien omdat het enige monster wat hem ’s nachts wakker houdt hemzelf is?

Het meisje met de zilveren haren vult haar korte antwoord aan met nog meer verbiedende woorden en ‘keurt’ Ludwig vervolgens met haar ogen. Ludwig slikt de spottende woorden in die hij wilde sputteren en laat haar zonder zich te verroeren haar gang gaan. Haar expressie veranderd kort bij zijn gezicht waarbij Ludwig onwillig een hand voor de helft van zijn gezicht houd, een onschuldige glimlach op zijn gezicht toverend. Overduidelijk zijn de lichtgevende groeven op Ludwig’s gezicht een punt van interesse voor het meisje voor hem aangezien ze alle tijd van de wereld neemt om naar zijn gezicht te staren. Ludwig staart van links naar rechts en van boven naar beneden intussen ongemakkelijk geworden van haar doordringende blik. Wanneer hij van ergens achter haar een lichte plof hoort zet hij een stapje opzij; waarmee hij een duidelijker beeld verkrijgt van wat er nu precies voor hem zit. Zijn groene ogen flitsen van het dier naar het meisje en weer terug; ’’Iemand die je kent?’’ vraagt hij haar met opgetrokken wenkbrauwen. ’’Wat is het…?’’ vraagt hij vervolgens waarna hij nog een pas dichter naar haar toe zet.  Eigenlijk heeft Ludwig weinig interesse voor het dier en vormt het nu simpelweg een goed excuus om haar dodelijke staar te ontwijken.  Het dier op haar schouder laat zijn of haar blinkende tanden zien en Ludwig kan zweren dat hij vanuit zijn ooghoeken een tevreden grimas zag verschijnen op het gezicht van het meisje. Juist. Haar woorden doen Ludwig opnieuw grijnzen en hij knikt. ’’Dat is een juiste inschatting hoewel ik even lief mijn weg vervolg als je dat beter zint.’’ stelt hij simpelweg de stand van zaken vast. Ludwig is een makkelijk persoon om mee om te gaan, weet waar de grenzen liggen en vervolgt in dit geval liever zijn weg dan dat hij de wind van voren krijgt.  

Nonchalant haalt Ludwig zijn handen uit zijn zakken en haalt zijn schouders op; zijn armen gestrekt – in een vragend positie – ’’Het is jou keuze… Oh en die van je huisdier, volgens mij.’’ antwoord hij grijnzend waarna hij het dier weer aanstaart. Met het briesje wat plots komt opzetten loopt hij in een boogje om haar heen en richting de boom waar ze zojuist haar messen heeft uitgehaald. Met zijn linkerhand wrijft hij over de gespleten bast heen. ’’Dat is een aardige arm die je daar hebt.’’ concludeert hij uit de gehavende bast. ’’Zou me niets verbazen als je op de blacklist staat van de boswachter voor het molesteren van natuur.’’ zegt hij grinnikend, zijn ogen nu pas weer op haar gestalte richtend. Ah, dat is waar ook. ’’Mocht je interesse hebben, mijn naam is Ludwig.’’ zegt hij simpel voordat hij een soort van schijnheilige plié maakt. In Ludwig’s ogen is het onbelangrijk wat ze van hem denkt hoewel hij ergens gelooft dat ze zijn spottende gedrag wellicht zelfs zou waarderen. ’’En jou naam?’’ vraagt hij vervolgens ongegeneerd, zijn ogen van de boom afhalend en in haar bloedrode ogen vastbijtend. Hij snuift en grijnst vervolgens kort waarop zijn handen weer in zijn broekzak belanden. Negenennegentig procent kans dat ze zijn vraag weer zal beantwoorden met een nee of misschien dit maal wel een mes in zijn arm maar het is het proberen waard. Ze heeft geen reden om hem haar naam te geven maar evenmin heeft ze geen reden om dit niet te doen. Waar rook is , is vuur en Ludwig ziet momenteel een heleboel rook om haar heen waarvan hij maar al te lief de oorzaak wilt weten..

OOC: Very late excusez-moi~