Why? Why again?

Norwood liep met een wat strakkere blik door de kerkers. Het was donker maar hij zag perfect. Aan zijn houding zag je al dat er iets was. Eveneens had hij een lichte geur van alcohol om hem heen. Hij was iemand die weinig dronk maar nu vond hij het een geschikt moment. Hij keek door de donkere gang. Iets aan Norwood was dat als hij aangeschoten was dat hij zichzelf echt tot het uiterste dreef. Eyolf had Savador met Madeline opgemerkt en had het verder verteld aan Norwood. Norwood mompelde een spreuk. Een hand stond ineens voor hem. Nu was het gewoon een kwestie van zichzelf uitputten en dan kwam het goed. Een hand schoot op hem af en Norwood schoot eveneens er op af. Hij sloeg tegen een gigantische vinger en deelde een paar raake klappen uit. Zijn ogen stonden fiers op het uit elkaar gevallen hand en deze herstelde zich opnieuw. Opnieuw vocht Norwood met de hand. Dit herhaalde hij. Na een tijdje stond Norwood hijgend tegenover de onvermoeide hand. Op zijn wang een snee die licht bloedde. Zijn ogen stonden woedend. Hij rende op de hand af en sloeg nogmaals. De hand sloeg hem echter weg en Norwood vloog door de lucht. In de lucht vond hij zijn balans weer en landde op de grond zonder problemen. Hij keek weer naar de hand. Als hij echt uitgeput was zou de hand wel ophouden. Norwood rende weer naar de hand. Verdween kwam achter de hand terecht en trapte hem weg. Daarna verdween de hand. Het was voldoende. Norwoods ogen schoten ineens naar de ingang van de kerkers. Hij hoorde namelijk de deur open gaan. Zijn ogen strak op het licht gericht.

Servatius liep zelf door de gangen van de kerkers. Deze plek was echt geen spat veranderd. En daar was hij blij mee. Tenminste nog iets wat was zoals het hoorde te zijn. De rest van de school had Servatius jammerlijk genoeg flink teleurgestelt. Servatius keek met een ruk op toen hij een geluid van een gevecht hoorde. Nog voor het echt tot hem doorgedrongen was dat het vecht geluiden waren had hij het zwaard dat aan de riem om zijn heupen hing uit de schede getrokken. Langzaam sloop hij dichterbij de deur. Met zijn zwaard op zijn rug verborgen duwde hij de deur zachtjes open. Toen hij een man zag staan die waarschijnlijk een leraar was liet hij het zwaard terug in de schede glijden. ''Excuseer, het is een oude gewoonte meteen naar het wapen te grijpen bij geluiden van een gevecht. Ik heb het zelf niet eens meer door'' zei hij kalm tegen de man.