Het boek dat hij uit de bibliotheek had meegenomen had Jareth op zijn bureau neergelegd. Hij had het ding eigenlijk niet eens geopend. Zijn eigen versie lag ernaast nog op de pagina geopend waar hij mee bezig was. Hij had daarom vrij snel zijn werk kunnen afronden en had alle belangrijke papieren opgeborgen. Het boek zette hij terug in de boekenkast. Hij had nog een halfuur de tijd voordat Lea voor de deur zou staan. Hij was toch sneller klaar geweest dan verwacht. Het betekende dat hij nu nog een half uur voor zichzelf had. Dat kon hij dan misschien maar het beste besteden aan wat extra training. Hij was vanochtend direct begonnen aan de grote stapel papieren en had zijn training uitgesteld. Hij had gedacht het daarna te kunnen doen. Jareth maakte zijn jas los en liet de donkere stof van zijn schouders glijden. Hij hing het kledingstuk over de rugleuning van zijn stoel en schudde zijn schouders los. Ook zijn schoenen deed hij uit zodat hij nu op blote voeten in het midden van de kamer stond. Hij schudde zijn spieren los. Vervolgens liet hij zich op zijn buik zakken, steunend op zijn onderarmen. Hij boog een paar keer achterover om er zeker van te zijn dat hij geen spieren zou verrekken. Daarna maakte hij een achterwaartse koprol waar hij zijn benen bij op de grond liet liggen. Zijn achterhoofd steunde nu op zijn onderrug. Een paar ademhalen bleef hij zo zitten waarna hij terug ging naar zijn begin positie. Vervolgens stond hij weer op. Met een korte afzet maakte Jareth een handstand. Zijn shirt zakte een beetje naar beneden. De reden waarom hij tijdens het trainen normaal gesproken alleen een broek aan hield. Zijn ademhaling controlerend stond Jareth zo een paar minuten op zijn handen, tenen naar het plafon gericht. Het viel hem elke keer weer op dat als hij zijn jas droeg zijn armen er niet overdreven gespierd eruit zagen. Maar nu zijn hele gewicht op zijn armspieren steunde waren ze duidelijk te zien. Zwart was dan ook een verhullende kleur. Het was niet aan hem te zien maar Jareth's spieren waren goed ontwikkeld. Dat moest ook wel, soms steunde zijn hele lichaam op één arm of been. Dat vereiste een zekere kracht. Nu Jareth zijn ademhaling weer onder controle had liet hij voorzichtig zijn benen zakken zodat zijn rug een perfecte, onnatuurlijke holling kreeg. Op dat moment werd er aan de deur geklopt. 'Kom binnen,' riep hij vanuit zijn onnatuurlijke positie. Hij moest niet al te snel terug, dan kon hij nog wel eens niet akelig blesseren. Dus op zijn gemak boog hij zijn benen terug en kwam vanuit zijn handstand weer in een normale positie.

(I just had to be a show-off xD)

Ze was direct naar de meisjes afdeling, van haar etage, gerend. Had de kleine rat onderweg bijna verloren door haar onverwachte sprintje door de schoolgangen, die gelukkig stil waren aangezien er ook nog les gegeven werd. Bij haar bed aangekomen ploft ze met het boek neer, zette de rat in zijn kooi, en had het boek weer opgeslagen. Onbewust had ze haar ene vinger al die tijd tussen die ene twee bladzijdes gehouden. Op het hoofdstuk van Jareth. Ze klapte het weer open. Ze was van plan te lezen, maar telkens gleed haar blik terug naar de foto. Keurend bekeek ze hem of hij veel veranderd was, wat nog hetzelfde leek, wat voor kleding hij droeg, hoe hij de camera in keek. Alles werd grondig geïnspecteerd toen ze het opeens van schrik dichtsloeg. Kriss had blijkbaar ook een tussen uur want die kwam opeens de kamer in gewandeld en liet Lea verschrikkelijk schrikken. Die het gevoel had alsof ze betrapt was. Het boek had ze meteen onder haar kussen geschoven, toen Kriss even niet keek. Daarna heeft ze eigenlijk alleen maar zitten kletsen over alles. Alles behalve haar ontmoeting met de legendarische man. Nu ze zo door de gangen door de toren liep, wist ze niet waarom ze het niet verteld had. Waarom ze het geheim wilde houden voor haar beste vriendin. Misschien voelde het zo. Als een geheim, tussen haar en Jareth. En misschien dan de Bibliothecaresse. Het gaf het iets spannends en verboden. En op een vreemde manier kickte Lea daar wel op.

Ze had niks mee genomen. Geen tas, geen boeken zelfs geen Block note. Roefus had ze ook achtergelaten. Ze wist niet of ze wat mee had moeten nemen en had opeens een hoop haast gehad. Ondanks dat ze goed op de tijd gelet had, had Kriss het toch voor elkaar gekregen om haar even iets te lang af te leiden. Opeens was het uur om en moest ze vlug weg. Ze hoopte maar dat Jareth het zelf te druk had gehad om überhaupt op de tijd te letten. Te laat komen was namelijk niet iets wat Lea deed. Ze was altijd op tijd. Vaak zelfs te vroeg. En ook nu was ze gewoon op tijd, maar in haar hoofd was ze al veel te laat weg gegaan, aangezien ze de weg niet precies wist. Toen de deur van Jareth’s kamer, Erdore, opdoemde wist ze opeens weer hoe snel haar hart wel niet kon slaan. Ze haalde diep en rillerig adem voor ze twee keer zacht op de grote houten deur klopte. Gespannen wachtte ze op een reactie, die al vrij snel kwam. “Kom binnen,” hoorde ze Jareth stem van achter de deur naar haar roepen. Het duurde een tel voor ze eindelijk haar hand op de klink had gelegd en de deur open duwde. Nog even haar truitje recht trekken, een pluk haar uit haar gezicht strijken. Zonder veel succes want hij viel meteen weer terug in haar gezicht. Met een klik opende de deur zich. Voorzichtig gaf ze een zetje en de deurkier werd breder. Meteen rook ze een bepaalde en bekende geur, die je ook veel zou vinden op haar thuis planeet, Gren. Het sloeg in haar gezicht en bracht een hoop herinneringen omhoog. Voorzichtig stapte ze naar binnen, met haar ogen naar de grond geslagen. Ze sloot de deur weer netjes achter zich voor ze zich tot Jareth wende. “Hoi…” kwam er hakkelig met een zucht uit. Met grote ogen, en open mond, staarde ze naar het gespierde ontblote bovenlichaam van Jareth, die voor haar midden in zijn kamer een interessante handstand maakte. Alsof het niks was boog hij zich weer terug en kwam overeind, waardoor zijn shirt weer op zijn plek viel. Zodra Jareth haar aankeek, klapte haar mond dicht en schoten haar ogen naar de grond, naar zijn blote voeten. Ze hoopte meteen dat hij haar niet had zien staren. Ze had helemaal niet verwacht dat hij zo ontwikkeld was. Zo gespierd.. Laat staan dat ze hem zo aan zou treffen. Op hetzelfde moment kwam het feit dat hij jaren lang bij een circus gewerkt had weer bij haar boven. De logische verklaring voor deze akward situatie. Niet dat Lea het erg vond om het ontblote bovenlijf van Jareth te bewonderen. In tegen deel zelfs.
Voorzichtig keek ze weer omhoog, recht in zijn ogen, met nog steeds een soort blos op haar gezicht. “Het circus..” zei ze zacht knikkend nadat ze een keer slikte. Er verscheen weer een glimlachje, al was hij maar zuinig en verlegen. “Ik hoop niet dat ik je te lang heb laten wachten..?” vroeg ze vervolgens en zette een paar stappen zijn richting op.

(Hahaha Lea like )

Jareth haalde even kort een hand door zijn haar zodat alle lange groene lokken weer naar achteren vielen. Sommige lokken waren naar voren gegleden toen hij ondersteboven had gestaan. Toen hij Lea aankeek had ze haar blik naar beneden gericht. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht toen ze hem weer aankeek en zacht tegen hem sprak. 'Ik had nog wat tijd over en trainen was er vanochtend niet van gekomen,' zei hij ter uitleg. Er viel even een kleine stilte maar al snel ging hij door. 'Wil je wat drinken?' vroeg hij om de stilte te doorbreken. 'Als je er klaar voor bent om te gaan oefenen moet je het zeggen,' vervolgde hij. Hij greep zijn haar vast en met snelle halen bond hij het vast in een losse vlecht. Van zijn bureau af pakte hij een klein lint waar hij zijn haar mee vast bond. Anders zou het hem straks alleen maar in de weg zitten.

Hij gaf Lea even de kans om zich voor te bereiden, iets te drinken of wat ze dan ook nog moest doen. 'Je mag je schoenen en sokken ook uit doen,' zei hij daarna. Zonder erop te wachten of ze dat ging doen liep Jareth naar de hoek van de kamer. Een van de hoeken was voor een groot deel in beslag genomen door een dikke boom wiens takken tot het plafon reikte. Ferost had deze boom nog geplant en sindsdien had elke opvolger van hem er met veel aandacht goed voor gezorgd. Zo ook Jareth. Maar er was nog een reden waarom Ferost deze boom uitgerekend in Erdore had neer gezet. Jareth legde zijn hand op de stam. Een korte felgroene flits schoot uit zijn hand en verlichte voor een moment elke nerf in het hout van de bast. Alsof het de aderen van de boom waren. Daarna, met zacht gekraak week de bast uiteen. Een opening ontstond. 'Beloof me dat je verder aan niemand zal vertellen wat er hierbinnen is,' was het enige wat Jareth tegen Lea zei. Daarna liep hij door de opening naar binnen. Zodra Lea achter hem aan zou gaan zou de opening zich achter hen sluiten. Binnen leek de boom nog eens drie keer zo groot dan hij er van buiten uit zag. Hij was hol en met een hoog plafon. Het licht was afkomstig van honderden kleine vuurvliegjes die hun huizen in kleine openingen in de wand hadden gemaakt. De vloer was van hout en bevatte zelfs de leeftijdsringen van de boom. Maar de wand van de ronde kamer was van aarde, bij elkaar gehouden door de wortels van de boom. Ze moesten ook een kleine houten trap af voordat ze op de vloer terecht kwamen. Ze zaten in het onderste gedeelte van de boom. De sfeer was kalmerend en de lucht gevuld met de energie van woud magie. 'Dit is een meditatie ruimte. Hier kom ik om na te denken of om magie te beoefenen. Ik kon me geen betere plek voorstellen om te oefenen dan deze,' vertelde Jareth toen hij de trap helemaal was afgedaald. Hij draaide zich om naar Lea. 'Heb je al bedacht wat je wil oefenen?' vroeg hij haar.

Ook Jareth glimlachte even kort en ze voelde weer een warm gevoel in haar borstkast. Iets dat ze eerder die dag, in de bibliotheek, ook al had gevoeld. Na de uitleg, waarom hij er net zo bij stond, vroeg hij haar of ze iets wilde drinken. “Nee hoor, dank je wel. Misschien straks,” sprak ze vervolgens, al iets minder akward en bekeek gefascineerd toe hoe Jareth zijn lange interessant gekleurde haar vlocht. Bijna automatisch streek ze met haar vingers een lok achter haar oor. “Ik ben er klaar voor,” zei ze terwijl ze haar vest uit trok en over een stoel heen hing. Eronder droeg ze een mint groen shirt, met opgestroopte mouwen tot haar elleboog. Om haar hals droeg ze een lange zilveren ketting met kleine bloemen in verschillende kleuren groen. Er onder droeg ze een simpele zwarte broek, die strak om haar benen heen zaten en als laatste droeg ze twee verschillende kleuren schoenen. Het waren simpele schoenen, waar ze iets van 5 paar van had gekocht. Allemaal in verschillende kleuren zodat ze leuk kon mixen. Vandaag had ze een lichtgroenige blauwe schoen en een zwart witte schoen aan. Ze trok ze echter meteen uit toen Jareth het voorstelde. Ze zette ze netjes naast elkaar bij de deur en propte een witte sok in elke schoen. Ze had zelf ook al vaak genoeg gemerkt dat met blote voeten veel fijner was. Dan kon je de magie echt door je hele lijf voelen stromen en zo de grond in sturen of andersom. Ze voelde zich dan veel meer één met de natuur. Vroeger, als ze in het bos bij haar huis weer eens op avontuur was, liep ze ook vaker blootsvoets. Ze keek even naar beneden, naar haar wiebelende teentjes op de tegels van zijn kamer.

Haar aandacht werd getrokken door een groene flits en ze keek dan ook verbaasd op. Jareth was naar een hoek van de ruimte gelopen, waar een dikke grote boom stond. Hij haalde net zijn hand van de stam, de groen verlichte nerven had ze net gemist. Ze snelde vlug op Jareth af, nieuwsgierig wat er ging gebeuren, en kwam vlak naast hem staan. Met grote ogen van verbazing keek ze naar de opening, die als een soort deur voor hen opende. “Beloof me dat je verder aan niemand zal vertellen wat er hierbinnen is,” Lea keek even op naar Jareth. “Tuurlijk, tuurlijk. Ik zal niets zeggen,” beloofde ze waarna Jareth de opening in ging. Lea volgde hem, voor ze even kort haar vingers nieuwsgierig op de bast legde. Ze voelde het leven van de boom en de magie die er achter school. Daarna klom ze vlug, maar voorzichtig, het houten trapje af en zag ze hoe de opening zich boven hen weer sloot. Ze had eerst gedacht dat het meteen donker zou worden, en was dan ook nieuwsgierig naar het lichtschijnsel dat uit de opening kwam schijnen. Toen haar voet de houten vloer raakte voelde ze direct de kalme en rustgevende sfeer. De ruimte zorgde voor heel veel balans in haar magie en ze waande zich voor een moment weer terug op Gren. Perplex van de ruimte die zich daar openbaarde keek ze rond. Het was een grote ronde ruimte van hout en aarde met de boomwortels langs de wanden. Als de wanden zelf eigenlijk. En verlicht door honderden kleine geel groene vuurvliegjes. “Dit is een meditatie ruimte. Hier kom ik om na te denken of om magie te beoefenen. Ik kon me geen betere plek voorstellen om te oefenen dan deze,”. Sprak Jareth ondertussen. Lea knikte iet wat afwezig maar instemmend op zijn opmerking. Met een uitdrukking vol verwondering legde ze haar hand op Jareth’s borst en keek hem met een ongelovige glimlach aan. Ze merkte weer hoe haar vingers begonnen te tintelen. Niets bijzonders maar het gaf haar een fijn gevoel. Ze raakte er wel een beetje door in de war. Gelukkig had ze dat nu niet zo erg door. Ze was zo onder de indruk van de ruimte en begon te lachen. “Waow.. Dit had ik niet verwacht,” ze haalde haar hand weer van hem af en liep vol fascinatie naar de wanden waar ze de wortelen betaste en de vuurvliegjes, met glinsterende ogen, bekeek. Een klein vuurvliegje zweefde haar kant op. Voorzichtig stak ze haar hand omhoog, even draaide ze haar hoofd naar de lang harige man “Heb je deze plek zelf gecreëerd?” vroeg ze terwijl ze zich weer naar het vuurvliegje toe draaide. Hij zoemde een tel boven haar slanke wijsvinger, nam er even op plaats en vloog vervolgens weer terug naar de wand.

“Heb je al bedacht wat je wil oefenen?” Vroeg Jareth haar. Ze keek hem weer aan bij zijn vraag en liep, al knikkend, naar hem terug. Lea had daar goed over na gedacht. In haar schoolprofiel stond dat ze Witte Magie & Defensief leerde. Met andere woorden, ze was meer van de verdediging dan de aanval. En dat merkte ze ook duidelijk. Ze kon alles laten groeien, vermenigvuldigen, je kon het zo gek niet verzinnen. Natuurlijk niet zo goed als oudere leerlingen, leraren of hogere magiërs, maar voor haar leeftijd en leerjaar was ze daar best krachtig in. Haar zwakheid was dan ook precies het tegen over gestelde. De aanval. Maar ze wilde wél leren aanvallen. Ze zag het niet echt zitten, mocht ze ooit in een gevecht terecht komen, dat ze zichzelf alleen kon beschermen met verdedigingsspreuken. Op een gegeven moment raakt je energie daar ook van op. Dan wil je ook tegen aanvallen kunnen maken. Jammer genoeg had Lea moeite met die kant van haar magie. Ze kon moeilijk haar wil op een plant leggen, zodat hij deed wat ze hem beval. Het lukte haar wel, zolang het maar voor iets vriendelijk of meer goedaardigs was. Wat ze zelf niet wist was dat het meer een mentale factor was. Ze vond het moeilijk om zich zo op te stellen. Ze hield niet van geweld en als ze het dan ook probeerde blokte iets in haar magie waardoor het vaak zwakjes of totaal anders dan gepland ging. Lea dacht zelf dat het gewoon een kwestie van oefenen was. Dus het enige simpele antwoord, voor haar, op Jareth’s vraag was dan ook “Aanval,”.

Hij had alleen geknikt toen Lea had gezegd dat ze niks te drinken had gehoeven en dat ze klaar was om te gaan oefenen. Vervolgens vlocht hij zijn haar om het uit zijn gezicht te houden straks en vertelde Lea dat ze haar schoenen en sokken uit mocht doen. Hoewel hij meteen door gelopen was naar de boom om de geheime opening te activeren hoorde hij achter zich het geluid van schoenen die werden uitgetrokken en opzij werden gezet. Ook hoorde hij een rits van wat waarschijnlijk Lea's vest was. Toen hij later omkeek zag Jareth haar vest inderdaad over een stoel heen liggen. Hij had zich ondertussen weer terug naar de boom gekeerd en ''activeerde'' die met een korte energiestoot die resulteerde in de groene lichtflits. Terwijl de boom open ging vroeg hij Lea om deze ingang geheim te houden voor anderen. Hij knikte even kort toen ze hem die belofte deed waarna hij haar voor ging de boom in. Hij daalde de trap af en gaf ondertussen uitleg over de ruimte die ze betraden. Het gaf hem altijd meteen een gevoel van rust als hij hier was. Het was een ruimte met een veilige, geborgen sfeer en verder gevuld met positieve energieën. Waarschijnlijk zou Lea dat gevoel op dit moment ook zo ervaren. Hij keek voor een seconde naar zijn borst waar ze haar hand op had gelegd maar daarna weer naar Lea. Hij kon de warmte die van haar hand afkwam door zijn kleding heen voelen. Hij keek haar even na toen ze bij hem weg liep maar probeerde zich snel weer te concentreren op het feit waarom ze hier waren. Toen Lea hem een vraag stelde schudde hij zijn hoofd. 'Ferost heeft deze boom geplant en geholpen met groeien toen ze de academie bouwden. Ik probeer er zo goed mogelijk voor te zorgen,' zei hij.

Hij draaide zich naar haar toe en vroeg haar vervolgens of ze al wist wat ze wilde oefenen. Ze kwam al snel met haar antwoord: aanval. Jareth knikte even kort. 'Aanval is moeilijk met woud magie. Anders dan veel andere magie beschikt woud magie over een eigen wil. Je werkt met levende wezens en planten en hen je wil opleggen kan lastig zijn. Er moet altijd rekening gehouden worden met deze vrije wil,' zei hij. Hij maakte een kort handgebaar. Een van de wortels in de wand liet los en kronkelde als een slang naar hem toe. 'Je hebt aanval in vele vormen. Snel en direct...,' zei hij gooide zijn arm opzij. De wortel volgde als een zweep en het geluid van het doorklieven van lucht weerklonk gevolgd door een korte hard knal toen de wortel iets raakte. Jareth hield zijn handen op en een klein bruin zaadje van de boom viel in zijn handen. '...Maar ze kunnen ook onverwacht en sluw zijn,' vervolgde hij waarna hij het zaadje weg gooide. Direct daarna knipte hij in zijn vingers en blies iets weg van zijn hand vanuit zijn hand verschenen groene bladeren en vlogen naar het zaadje in de lucht, omringde het en lieten het uitgroeien tot een grote noot. De noot klapte dicht en viel op de grond. Als daar iemand had gestaan had hij nu gevangen gezeten. 'In principe kun je elke verdediging omzetten in een aanval. Probeer het eens,' zei hij terwijl hij een veeg gebaar maakte. De noot verdween en de wortel zocht zijn plaats in de muur weer op.

Al knikkend luisterde ze naar Jareth’s uitleg. “Aanval is moeilijk met woud magie. Anders dan veel andere magie beschikt woud magie over een eigen wil. Je werkt met levende wezens en planten en hen je wil opleggen kan lastig zijn. Er moet altijd rekening gehouden worden met deze vrije wil,” Haar blik viel op de wortel die van de wand af kwam en volgde elke beweging van Jareth’s handgebaren. Ze zette ook vast een stapje naar achteren. “Je hebt aanval in vele vormen. Snel en direct…,” een seconde later maakte hij een zwaai met zijn arm wat de wortel als een marionet volgde, gevolgd door een harde knal. Raak. Vervolgens stak Jareth zijn handen uit waar een klein zaadje op viel. “…Maar ze kunnen ook onverwachts en sluw zijn,” Jareth gooide het zaadje weg. Lea’s ogen gleden, nieuwsgierig, in een boog met het zaadje mee. Ze zette vlug nog een stapje opzij toen de grote noot, ontstaan uit het kleine zaadje, naast haar op de grond dicht klapte. Ze keek weer op naar Jareth. “In principe kun je elke verdediging omzetten in een aanval. Probeer het eens,” Ze keek hem een beetje onzeker aan, maar wreef vervolgens haar handen in elkaar. Ze concentreerde zich en direct verscheen een groenige glow rond haar vingertoppen, net zoals in de bibliotheek. Ze staarde voor een tel naar een plek op de grond, sprak in gedachte een spreuk uit, waardoor er een knop verscheen op de houtenvloer. Een korte beweging met haar vingers zorgde ervoor dat de knop zich een paar keer vermenigvuldigde. In haar hoofd wilde ze de knoppen een soort van laten ontploffen waardoor kleine scherpe zaadjes rondgeslingerd zou worden. Best pijnlijk als je er vlak naast zou staan. Lea opende in een vlugge beweging haar hand en *Floep*. Alle knoppen verdwenen weer. Een geïrriteerde zucht klonk bij Lea vandaan, die haar armen weer slap liet hangen. Merde vloekte ze binnensmond. Even sloot ze fronsend haar ogen waarna ze zich weer concentreerde. Ze liet zich niet meteen uit het veld slaan. Weer begonnen haar vingers te gloeien en door de kleine vuurvliegjes leek het haast of haar ogen hetzelfde deden. Zonder te knipperen staarde ze naar een boomwortel. Ze maakte een uitnodigend gebaar met haar ene hand en de stroeve wortel kwam los. Ze wilde hetzelfde proberen als Jareth. De wortel als een zweep gebruiken. Ze maakte precies dezelfde beweging, maar alles ging totaal mis. In plaats daar van schoot de wortel naar voren. Hij boorde zich bijna door Lea heen, maar die zette nog net vlug een stap Opzij, zodat de wortel haar net miste. Dat zorgde er alleen wel voor dat de wortel over de vloer zwiepte en zich achter de enkels van Jareth haakte en hem omver trok. Geschrokken gaf Lea een schreeuw toen ze de man onderuit zag gaan. De wortel trok zich terug in de wand terwijl Lea vlug naar Jareth toe snelde en naast hem op haar knieën lande. “Sorry! Dat was niet echt de bedoeling.. Gaat het?” ze keek hem met een bezorgde blik aan terwijl ze een hand op zijn schouder legde.

Zonder zich er echt bewust van te zijn was hij Lea een les woudmagie aan het geven. Hij hield ervan anderen nieuwe dingen te kunnen leren. Vooral als ze echt oprecht nieuwsgierig ernaar waren zoals zij was. Al was dat natuurlijk niet helemaal de bedoeling. Hij zou haar helpen trainen. Maar ach, wat gaf het ook. Als hij haar tips kon geven waardoor zij een nog betere magiër kon worden vond hij dat alleen maar fijn. Hij gaf aan dat hij het Lea eens wilde zien proberen. Misschien kon hij zien waar het knelpunt zat en kon ze daar op oefenen. Wat ze eerst probeerde te doen was hem een raadsel. Het was in elk geval wel duidelijk dat het niet helemaal zoals gepland ging. Uiteindelijk stapte Lea maar over op iets anders. Jareth had daar wel al snel van in de gaten wat het was. Hetzelfde dat hij als voorbeeld had gebruikt. Alles ging daarna ineens snel. In een paar seconden tijd besefte Jareth dat Lea de controle over de wortel kwijt was. Hij was al naar voren geschoten om haar te helpen toen zijn opzij stapte en de wortel op hem afkwam. Instinct nam het over maar helaas net te laat. Wat een achterwaartse salto had moeten worden werd ruw afgekapt toen de wortel hem omver haalde. En ineens lag hij op de grond, starend naar de kleine lichtjes ver boven hem die hem nu aan sterren deden denken terwijl een doffe pijn in zijn achterhoofd ervoor zorgde dat hij ook bijna sterretjes zag. Hij bleef even verdwaasd naar boven staren zich verbazend over het feit dat hij toch echt in zijn kamer was en nu buiten. Dus waar kwamen die sterren vandaan?
Het gezicht van Lea bracht hem terug. Zijn ogen keken haar pas weer aan zodra hij haar hand op zijn schouder voelde. Hij knipperde even in de hoop zijn gedachten weer helder te krijgen. Het duurde daarom even voordat tot hem doordrong wat Lea tegen hem zei. 'Het gaat wel weer. Er is meer voor nodig om mij tegen de vlakte te houden,' glimlachte hij naar haar terwijl hij voorzichtig eerst overeind ging zitten en daarna weer opstond. Hij stak zijn hand naar haar uit om haar ook weer overeind te helpen. Maar in plaats van haar hand daarna los te laten trok hij haar zachtjes mee naar het midden van de ruimte waarna hij achter haar ging staan. 'Dat ging niet heel slecht, maar je moet meer vertrouwen in je eigen krachten hebben,' begon hij. Zachtjes duwde hij met zijn voet tegen de binnenkant van een van Lea's voeten om ze wat uit elkaar te zetten. 'Een goede balans is ook belangrijk. Sta stevig op de grond en in contact met de aarde,' ging hij verder. Hij legde zijn ene hand zachtjes op haar buik terwijl zijn andere hand de hare pakte en haar arm samen met de zijne strekte. 'Let op je ademhaling. In door je neus en uit door je mond. Daarna vraag je je doel om naar je toe te komen. Je brengt hem terug, reikt naar achteren en slaat de kracht weg naar voren,' vertelde hij verder. Tijdens zijn uitleg bewoog hij Lea's arm mee. Eerst van de wortel terug naar haar, toen schuin naar achteren en daarna recht naar voren. Daarna liet Jareth haar los en zette een paar passen naar achteren. 'Probeer het nu nog eens,' gebood hij.

Oh shit oh shit oh shit! Raasde door haar hoofd toen ze Jareth op de grond zag smakken. Hersenschudding! Inwendige bloedingen! Gespleten schedel! Geheugenverlies! De ergste scenario’s schoten door haar hoofd. Jareth die haar de schuld zou geven. Savador die haar van school zou sturen. En Jareth die haar nooit meer wilde zien. Dat leek ze nog wel het ergste vinden. Het was natuurlijk hartstikke overdreven. Een man als Jareth werd niet zomaar uitgeschakeld. Al helemaal niet door zo’n mislukt poging tot. Maar het bracht toch schrik in haar hart. Vooral omdat hij bleef liggen. Ze was direct op hem af gesneld en had gevraagd of hij oke was. Met een bezorgde uitdrukking keek ze neer op zijn gezicht, haar half lange haar die los langs haar gezicht viel, streek ze aan een kant achter haar oor. Hij antwoordde niet meteen, maar keek haar wel aan –lichtelijk verward – waardoor ze haar hoofd iets kantelde zodat ze hem recht aan kon kijken. Nog steeds met diezelfde uitdrukking. Voorzichtig streek ze een lange pluk van zijn groene haar van zijn gezicht. Meteen verschoten haar wangen weer naar een zacht roze. Het gebaar was veel te lieflijk. Wat moest hij wel niet van haar denken? schoot er even door haar hoofd, maar of ze daar echt mee bezig was? Ze vond het veel belangrijker dat hij zich niet bezeert had. “Het gaat wel weer. Er is meer voor nodig om mij tegen te houden,” ze glimlachte opgelucht terug toen hij overeind kwam. Teder legde ze haar kleine hand in zijn grote warme sterke hand en liet zich overeind trekken. Tot haar verbazing liet hij niet los en trok haar voorzichtig mee. Meteen schoot haar hartslag als een gek omhoog. In het midden van de bijzondere ruimte liet hij haar staande houden en kwam achter haar staan. Meteen was ze zich erg bewust van hem. Hij stond vlak achter haar, bijna tegen haar aan. Ze voelde zijn warme stem langs haar nek en ze kon zich bijna niet concentreren op zijn woorden. Een vreemde maar aangename rilling gleed langs haar ruggengraat, door naar haar tenen en weer terug naar haar kruin. Gevolgd door kippenvel. Hij duwde zacht haar ene voet wat van de andere met zijn eigen voet. “Een goede balans is ook belangrijk. Sta stevig op de grond en in contact met de aarde,” ging hij verder. Ze moest zich nog steeds op zijn woorden concentreren, wat al wat makkelijker ging. Het volgende zorgde er echter voor dat ze wat verschrikt snel een hap lucht nam. Hij had voorzichtig zijn hand op haar buik gelegd en haar andere hand gepakt om daarna een beweging in de lucht te schrijven. Daardoor werd ze iets tegen hem aan gedrukt. Hij sprak weer in haar oor en maakte de bewegingen met haar hand. Ze durfde zich zelf alleen niet te bewegen en liet zich gewillig begeleiden. Het voelde vreemd nieuw en toch ook vertrouwd, zo in zijn armen. Al durfde ze geen adem te halen. Dit was iets compleet nieuws voor haar. Ze had nog nooit zo dicht op iemand gestaan, behalve haar ouders dan natuurlijk. Bij haar ouders zou het ook niet zo’n vreemd gevoel geven. Ze wist niet wat ze moest doen, maar wilde ook niet dat hij los zou laten. Want dat roffelende gevoel in haar maag had ook iets prettigs.

Opeens liet hij weer los en bleef ze een tel verstijfd staan. Bijna uit haar evenwicht gebracht. Ze slikte en hoorde hem zeggen dat ze het nog eens moest proberen, maar ze was zijn uitleg al half vergeten. Ze moest haar gedachte even op een rijtje zetten voor ze het opnieuw probeerde. Ze schraapte haar keel en deed een beroep op haar concentratie. Ze herhaalde de beweging, met in gedachte Jareth nog steeds achter haar. Haar vingertoppen begonnen te gloeien en de wortel kwam naar haar toe. Zoals Jareth had voor gedaan reikte ze vervolgens naar achteren en sloeg krachtig weer naar voren. De wortel volgde braaf haar beweging. Kwam naar haar toe, reikte mee naar achteren en toen.. bleef hij stil hangen. Alsof hij weigerde om naar voren te slaan. Verward staarde ze op de wortel neer. Ze deed nog een poging en weer kwam de wortel gewillig op haar af, volgde haar achterwaartse beweging, maar in de slag naar voren bleef hij weer stil hangen. “Waarom gebeurt er nou niks!” haar stem sloeg over in de gefrustreerde schreeuw. Ze draaide zich om naar Jareth en keek hem niet begrijpend aan. Please help me!

Hij zou die klap zeker de volgende ochtend nog voelen. Waarschijnlijk zou de pijn dan nog erger zijn. Maar voor nu moest hij het negeren. Hij had Lea beloofd haar te helpen oefenen. Dus Jareth hees zichzelf weer overeind en hielp daarna Lea op haar voeten om verder te gaan met oefenen. Hij begeleide haar naar het midden van de ruimte. Daar hielp hij haar de bewegingen te doen die nodig waren voor de spreuk die ze wilde probeerde. Toen hij bij haar vandaan stapte voelde hij nog steeds haar warmte. De zachtheid van haar huid. Heel even schudde hij zijn hoofd. Misschien was die klap toch harder geweest dan hij had gedacht. Hij lette normaal gesproken nooit op dat soort dingen. Maar als hij eerlijk was had Lea dat effect al de hele dag op hem. Hij wilde het misschien afschuiven op de klap tegen zijn achterhoofd, maar dat was liegen tegen hemzelf. Hij wist donders goed hoe en wat en vooral waarom. Maar geloven deed hij het nog niet.

Hij moest zich weer concentreren. Hij bleef naar Lea kijken terwijl ze de tweede poging waagde. Ze deed het erg goed totdat het moment kwam voor de wortel om naar voren te schieten. Hij bleef hangen in de lucht. Alsof hij bevroren was. Ze probeerde het nog eens. En opnieuw was er iets wat de spreuk blokkeerde. Jareths wenkbrauwen kropen lichtelijk naar elkaar terwijl hij bleef kijken. Toen Lea zich gefrustreerd naar hem omdraaide liep hij weer naar haar toe. Hij pakte haar handen in de zijne. Zachtjes begonnen zijn handen te gloeien. 'Je blokkeert,' zei hij uiteindelijk. Zijn ogen zochten de hare weer op. Hij liet haar handen los. 'Iets hier houd je tegen,' ging hij verder terwijl hij tegen de zijkant van zijn hoofd tikte. 'Waarom?' vroeg hij hij. Dat was de vraag die ze zichzelf moest stellen. Waarom blokkeerde ze? Welke reden had ze daartoe? De enige die antwoord op die vraag zou kunnen geven was zijzelf.

Meteen kwam Jareth op haar af lopen en zag ze zijn lichte frons. Hij pakte haar handen vast, die ze als twee vuisten knijpend tegen haar zij had gedrukt had. Ze was in de war. En dat vond ze heel vervelend. Ze wilde hem niet de schuld geven, maar het kwam wel door Jareth. Ze was ook nog eens vreselijk gefrustreerd. Waarom kreeg ze het niet voor elkaar! Ze was altijd goed geweest in woud magie. Waarom lukte deze vorm dan niet! Wat was er zo moeilijk aan! Haar hoofd leek wel een kolkende kluwen touwen. Ze kon er letterlijk geen touw aan vast knopen. En alles bij elkaar maakte het nog moeilijker voor haar. Maar zodra hij haar handen in de zijne nam ontspande ze. Haar gedachtes kwamen tot rust. Ze voelde nog steeds haar hart hevig kloppen, iets waar ze toch niet aan ontkomen kon, maar Jareth had wel een rustgevende uitwerking op haar. Iets wat ze eerder ook al had ervaren. In de bibliotheek, toen hij zijn gids toesprak. En dat gevoel werd steeds sterker. Net als meerdere gevoelens. Alles leek opeens heel helder en eindelijk durfde ze de gedachte te denken. Ze voelde iets voor Jareth. Iets dat al heel diep zat. Ze zuchtte haar spanning weg terwijl ze naar hun handen staarde. Die van Jareth gloeide lichtjes op en voelde warmer aan. “Je blokkeert,” haar ogen schoten omhoog. Wat deed ze! Er stond nog steeds een lichte frons boven haar ogen die ook ontspande zodra hun ogen elkaar hadden ontmoet. Ze zei niet direct iets. Ze wist niet wat ze zeggen moest. Hoe kon ze nou blokkeren? Ze was zich daar helemaal niet bewust van geweest. Hij liet haar los. “Iets hier houd je tegen,” hij tikte zachtjes tegen haar slaap waarna ze haar blik afwendend op haar handen richtte. “Waarom?” vroeg hij daarna. Haar groene irisen schoten nadenkend van de ene ooghoek naar de andere ooghoek. “Ik weet het niet…” Ze had echt geen idee waarom ze blokkeerde. Het enige wat ze kon bedenken was dat ze niet van geweld hield… maar dat zou het toch niet kunnen zijn? Zoiets zwaks? Ze zuchtte verslagen en zakte op de grond. Ze trok haar benen in een kleermakers zit en keek naar Jareth op. “Is.. Is het goed als we even mediteren? Misschien, als ik mijn hoofd leeg maak, dat ik er achter kan komen,” Ze had eigenlijk nooit echt daadwerkelijk gemediteerd en misschien hielp het wel voor haar.

Lea's handen voelde zacht en warm aan. Teer als een breekbaar popje. Alsof elke aanraking die iets te ruw was haar meteen beurse plekken zou bezorgen pakte Jareth haar handen voorzichtig vast. Zodra hij haar handen had gepakt voelde hij haar stress afnemen. Ze ontspande de spieren in haar hand. Jareth's blik was gericht op Lea's handen terwijl de zijne begonnen te gloeien. Hij betrapte zichzelf erop af en toe tussen zijn groene lokken door naar haar te kijken. Hij moest de neiging onderdrukken om haar bruine haren uit haar ogen te strijken. Zijn ogen schoten terug naar haar handen. Hij moest zich blijven concentreren. Uiteindelijk had hij een antwoord. Hij vertelde haar dat ze blokkeerde. Nu ze hadden gevonden waar het probleem zat konden ze naar de oorzaak zoeken. Lea vroeg hem of ze konden mediteren. Jareth knikte en ging tegenover haar in kleermakerszit zitten. Hij wist niet of ze eerder gemediteerd had. Hij wist niet eens of ze dat wel in de lessen behandelde. Jareth had het altijd erg nuttig gevonden. En wat was een betere plek om te mediteren dan hier. Hij sloot zijn ogen en ontspande zich, rustig wachtend terwijl hij Lea aan haar meditatie over liet.

(Superkort   )

Het was de perfecte plek. De perfecte tijd. Het was alles wat iemand al Lea kon wensen om te mediteren. En al had ze het nog nooit gedaan, zou de admosfeer, die hier hing, haar al een heel eind helpen. Tenminste dat had ze gehoopt. Nadat Jareth had ingestemd om te mediteren had Lea haar benen meer in elkaar gevouwen, aangezien ze al in kleermakerszit op de grond was neer gezakt. Ze wachtte tot de Jareth plaats had genomen, recht tegen over haar, en sloot net als de man, met het lange groene haar, ook haar ogen. Haar armen had ze langs haar lichaam rustend op haar boven benen neer gelegd, met haar handpalmen omhoog. Haar duim,- en middel vingers vormde in beide handen een rondje. Ze slaakte een diepe ontspannende zucht en probeerde haar gedachte mee te laten voeren met haar rustgevende ademhaling.

Maar het lukte niet. Ze kon zich niet concentreren. Al haar gedachtes brachten haar steeds weer terug bij de man die nu voor haar zat. Hoe teder hij haar handen vast had genomen en hoe ontspannen haar lichaam had gevoeld. Ze had zijn blikken gezien. Ze had zijn warmte gevoeld, zijn kracht. De klanken van zijn stem, de kleur van zijn ogen, de zoete geur van zijn shampoo, de vorm van zijn mond als hij glimlachte. Ze had alles al in haar hoofd geprent. Ze voelde zich zo thuis bij hem en dat maakte haar lichtelijk ongerust. Hoorde dat? Mocht dat? Ze hoopte dat het mocht. Met heel haar hart. Het liefst had ze haar ogen geopend, om stiekem naar hem te staren. Dan zou ze op haar handen en knieën overeind komen en stilletjes naar hem toe gekropen zijn. Tot ze haar gezicht zo dicht op de zijne had, dat ze de stoppels op zijn kin, de poriën in zijn huid, zijn lange wimpers, elk detail op zijn gezicht kon zien. En dan zou ze haar ogen sluiten naar voren buigen en haar lippen op de zijne drukken. Iets wat ze nooit zou durven. Iets waar ze nu alleen van kon dromen. Daardoor kon ze zich niet concentreren. Wie zou dat kunnen als je met iemand in een ruimte zat waar je in zo’n korte tijd zulke sterke en verwarrende gevoelens voor had gekregen?

Ze zuchtte nog eens wat meer geforceerd klonk. Misschien lukte het met handen, in elkaar gevlochten, op haar schoot? Nee.. het eerst waar ze vervolgens aan dacht was haar slanken vinger om zijn vingers gevlochten. Er ontstond een kleine frons boven haar ogen die ze weer probeerde te ontspannen. Ze zoog een diepe teug lucht, vol van de oer aarde geur van de boomwortelen, om de vloeiende woudmagie in zich op te nemen. Niks. Niets hielp. Ze opende voorzichtig haar ogen en keek omhoog, expres de aanblik van Jareth ontwijkend, naar de kleine vuurvliegjes. Tientallen van de kleine wezentjes zweefde naar beneden en bleven om haar gezicht heen zweven, wat haar gezicht in een bijzonder groenig schijnsel zette. Er verscheen een glimlach op haar gezicht wat haar ogen deed oplichten toen ze al de kleine vliegjes bekeek. Een korte charmante giechel kon ze dan ook niet onderdrukken. Alsof ze het hadden afgesproken vlogen ze met z’n alle weer de lucht in en Lea volgde ze met haar groene ogen. Haar ogen draaide zich terug naar beneden en keken voor een moment naar Jareth.. Had ze dat nou maar niet gedaan, want nu kon en wilde ze eigenlijk niet meer weg kijken. De rustige stilte om hen heen veranderde in iets ongewoons en ongemakkelijks..

[Hoop dat je er iets mee kan ]

Hij had zijn ogen gesloten en probeerde zich te concentreren. Maar het ging niet. Alles stoorde hem. Het hoorde het ruisen van zijn eigen bloed. Alle kleine geluiden die normaal gesproken gewoon deel waren van de achtergrond waren nu luid en stoorde zijn concentratie. Hij kreeg een ergerlijke frons in zijn voorhoofd. Dit was hem nog nooit overkomen. Vooral niet hier. Deze plek bracht hem altijd tot rust, maar nu was er iets wat ervoor zorgde dat hij in zijn hoofd te druk bezig was om de rust te voelen. Hij opende heel voorzichtig een beetje zijn ogen en keek tussen zijn wimpers door naar Lea. Ook zij leek moeite te hebben met haar meditatie. Toen hij haar oogleden zag bewegen deed hij snel zijn ogen weer dicht. Even later hoorde hij haar giechelen. Hij kon er niets aan doen. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Het was al snel daarna weer stil. En het werd steeds moeilijker om zijn ogen dicht te houden. Vooral omdat hij het gevoel had dat Lea haar ogen weer open had en naar hem keek. Uiteindelijk opende hij langzaam ook zijn ogen om daarna recht in die van haar te kijken.

Hij kon niet meer van haar wegkijken. Het lukte hem niet om zijn blik van de hare los te trekken. Misschien was het de plek waar ze waren, hij wist het niet. Maar iets in hem zette hem ertoe om zich wat voorover te buigen, richting Lea. Zachtjes streek hij een paar van haar bruine lokken uit haar gezicht. Zijn vingertoppen streken zachtjes langs haar wang. Hij boog zich nog iets verder voor voren en drukte zijn lippen voorzichtig op de hare. Haar lippen voelde zacht. Ineens liet hij weer los en schoof naar achteren. 'Het spijt me Lea,' was het enige wat hij uit wist te brengen. Hij durfde haar niet meer aan te kijken. Wat moest ze wel niet van hem denken nu.

Een lange carrière. Een hoop behaalde doelen en veel succes. Dat had Lea allemaal gepland. Ze kon het altijd helemaal voor haar zien. uitgetekend tot in detail. En altijd had ze zich alleen gezien. Vrienden ontbraken niet aan die dromen, oh nee, maar liefde? Liefde was het enige waar ze zich nooit echt op voorbereid had. Ten eerste omdat ze altijd zo snel verliefd werd. Het leidde haar af en dat probeerde ze zo veel mogelijk te voorkomen. Ten tweede omdat ze nooit had durven dromen dat iemand verliefd op haar zou worden. Laat staan van haar houden. Dat zag ze gewoon niet. Ze had het besef niet dat het mogelijk zou kunnen zijn. Ze had het uit geband. Helemaal toen haar gevoelens voor Master Norwood op begonnen te spelen. Hij was een leraar en daar zou nooit iets van komen, punt. En ze had het een plekje gegeven. Ze had zelfs gedacht dat hij de enige was waar voor ze iets voelen kon. Op die manier. Maar nooit had ze dit durven dromen. Alles was binnen enkele uren compleet veranderd. Haar droomleven, die ze zolang voor ogen had gehad, leek compleet te vervagen bij de gedachten aan de man voor haar.

Ze durfde haast geen adem te halen. Zo vast zat ze. En hij keek ook niet weg. Waarom niet? Waarom konden ze dat opeens niet meer? Ze wilde het niet. Maar ze had het gevoel alsof ze iets deed wat verboden was. Er alleen al aan denken voelde strafbaar. Ze veroerde zich niet. Niet wetend wat te doen. Tot Jareth opeens instinctief naar haar toe boog. Iets in haar ogen verzachte en keken hem diep aan. Alsof ze recht in zijn ziel probeerde te kijken. Haar huid tintelde onder de aanraking van zijn zachte vingers op haar gezicht. Ze had het aan moeten zien komen. Niemand zou zo’n teder gebaar maken zonder de gevolgen. Maar toch verstarde ze een moment, haar ogen wijd open en haar mond strak gespannen op elkaar, toen hij zich verder naar haar toe boog en haar kuste. Hij kuste haar… Hij kuste háár! Ze kon het haast niet geloven en haar hart leek elke slag dubbel te slaan. Hij maakte salto’s in haar borst kast en ze voelde een vreemd tintelend gevoel in haar onderbuik. Dat voelde ze allemaal in een fractie van een seconde, want toen liet ze zich mee voeren met de kus. Ze ontspande zich in een zucht, sloot haar ogen en vormde haar lippen tegen de zijne. Teder en zacht. Ze boog zich meer naar hem toe om hem gewillig terug te kussen en legde haar hand, onbewust, tegen zijn borst. Ze voelde zoveel onbeschrijfelijke gevoelens en emoties op dat moment. Ze was nog nooit door iemand gekust. Niet op deze manier tenminste. En opeens liet Jareth weer los, schoof naar achter en verontschuldigde zich. Lea knipperde even verward met haar ogen. “Ik.. Ik..” Stamelde ze. Ze realiseerde opeens wat ze aan het doen was. Ze wilde het. Toch? Was dit goed? Mocht dit? Kon dit? Wat was ze toch aan het doen? Ze was helemaal in de war en raakte in paniek. “Sorry,” stamelde ze weer, nu duidelijk verward en emotioneel, waarna ze vlug overeind kroop en op haar blote voeten naar de trap toe rende. Of het een mechanisme was, of misschien dat Jareth het deed, de boom opende zich weer voor haar. Terug in zijn kamer botste ze bijna in haar haast tegen de vos aan, en rende met een bijna angstige uitdrukking de kamer uit. Haar schoenen en vest niet eens meenemend..

[We kunnen een nieuw topic openen, maar dat hoeft natuurlijk niet we kunnen ook nog even door gaan met deze. Als Jareth Lea in kan halen natuurlijk XD]

Hij zag haar opstaan en wegrennen. En ineens gierde de adrenaline door zijn lijf. In zijn gedachte stond hij nu al bij de opening van de boom waar ze net door verdwenen was. Maar hij zat nog steeds als verstijfd op de grond. Alsof zijn benen niet meer wilde bewegen. Rondom hem kwam de boom ineens tot leven. Toen hij Lea weg zag rennen was Jareths concentratie versplinterd. Al zijn concentratie. Als iemand zo sterk is in een bepaald soort element als een legendarische magiër, dan blijft dat element zich eigenlijk altijd kenbaar maken. In Jareths geval begon alles om hem heen te groeien. Binnen enkele seconden konden tussen de kleine openingen in de stenen kleine zaadjes ontkiemen en al snel konden deze plantjes een hele muur overmeesteren. De concentratie om zijn element zodanig in de gaten te houden was onbewust altijd aanwezig geweest. Maar dit had die concentratie verbroken. Alles wat in verbinding stond met woud magie kreeg ineens een enorme boost. Maar Jareth besteedde er geen aandacht aan. Hij had inmiddels de kracht in zijn benen hervonden en sprintte zo snel als hij kon achter Lea aan. Boven, in zijn kamer zag hij Ragna staan. Hij stopte met rennen. In heel zijn houding was de twijfel af te lezen of hij wel achter haar aan moest gaan. De vos ging kalm zitten. 'Laat haar niet gaan Jareth,' weerklonk een lage maar vrouwelijke stem. Het echode door de ruimte. Jareth keek opnieuw naar Ragna. Meestal konden ze samen communiceren zonder dat ze ook daadwerkelijk iets zei. Hij wist dat ze wel kon praten maar ze deed het zeer zelden. Hij knikte afwezig naar de vos. Met hernieuwde energie schoot Jareth weer weg. Hij greep zich vast aan de deurpost om de scherpe bocht te maken waarbij hij bijna viel en rende verder op zijn blote voeten de gang door. Zijn groene lokken wapperden wild achter hem aan. Ze waren ondertussen allemaal losgeraakt uit de vlecht. Hij werd gevolgd door een spoor van planten die in een rap tempo ontkiemden en uitgroeide tot de hele gang meer op een halve jungle leek. Jareth kreeg Lea in zicht en toen hij eenmaal dichtbij haar was greep hij haar pols. 'Wacht. Alsjeblieft,' fluisterde hij een beetje hees omdat hij in een keer erg veel van zijn lichaam had gevergd. Zijn borstkas ging zwaar op en neer toen hij weer op adem probeerde te komen. Hij liet Lea's pols weer los. 'Ik wilde je niet wegjagen. Of bang maken. Ik kan het niet goed uitleggen. Maar je hebt wat gevoelens opgerakeld die ik dacht verloren te zijn. Ik wil ze niet weer kwijtraken. Ik snap het als je weg wilt,' zei hij zacht toen hij zijn stem en adem weer hervonden had.

(Wil je liever een nieuw topic openen hierna?)

Was het mogelijk zoveel dingen tegelijk te voelen? Alles leek in slowmotion te gaan. De wanden, versierd met schilderijen van vroegere legendarische magiërs of landschappen, kanadelaren met brandende kaarsen, de stenen vloer met het ouderwetse tapijt. Haar hartslag en ademhaling, beide gejaagd en krachtig, voelde langzaam. Dreunend in haar oren pulserend. Haar bruine haar die met elke pas mee danste. Een angstige uitdrukking. Met grote groene ogen keek ze niets ziend voor zich uit. Maar alles om haar heen leek ver weg. Als een wazig beeld. Want ze zat met haar hoofd nog bij Erdore, in die geheime kamer, bij Jareth. Zijn lippen op de hare. Tederheid en overweldigende gevoelens. Veel van die gevoelens voelde eng of gevaarlijk aan. De reden waarom ze was weggelopen. Ze had dit nog nooit meegemaakt. Opeens leek het daar te zijn. Leek iets op zijn plek te vallen. Als het laatste stukje van de puzzel. En jong als ze was. Zonder al die ervaringen had ze niets anders kunnen bedenken dan rennen. Vluchten. Dat had ze jaren lang gedaan. Van mensen. Van jongens. Van haar familie… Het bos in. Waar ze zich veilig voelde. Nu zat ze op deze school. Ze had voor het eerst zins enige tijd contact gezocht. Vrienden gemaakt. Mensen ontmoet. Allemaal heel geleidelijk. En opeens was hij daar. Zou hij zelf ook zo verwarrend zij? Hij kon dit niet gepland hebben. Toch? Nee, ze had zijn eigen schrik gezien. Helemaal om zijn kus. Want hij had haar gekust. Ze kon het haast niet geloven. Er schemerde een gelukzalig lachje door op haar gezicht.

Er schoot een siddering door haar lichaam toen ze opeens vast werd gepakt. Ze hoorde hem fluisteren. Buiten adem. Ze hield meteen stil, maar bleef met haar rug naar hem toe staan. Net zo hijgend als hij. Ze durfde zich niet om te draaien. Hem aan te kijken. Het bleef voor een kort moment stil. Ze wist niet wat ze moest doen, wat ze kon zeggen. Ze richtte haar hand op naar haar mond en drukte deze tegen haar gezicht. Ze wilde haar eigen mond snoeren. Waarom wist ze niet. Jareth had zijn adem weer gevonden. Net als zijzelf, die ze inhield toen hij zacht tegen haar begon te spreken. “Ik wilde je niet wegjagen. Of bang maken. Ik kan het niet goed uitleggen. Maar je hebt wat gevoelens opgerakeld die ik dacht verloren te zijn. Ik wil ze niet weer kwijtraken. Ik snap het als je weg wilt,” luisterend slikte ze de brok in haar keel weg. Starend naar de grond draaide zich langzaam om, nog steeds met haar hand voor haar mond en kin. Ze richt haar blik op de zijne en voelde de zoute tranen glinsteren op haar netvlies. Haar hand gleed van haar gezicht naar haar borst en terug hangend langs haar zij. Achter haar hand had een glimlach verscholen gezeten. Ze voelde zich heel bedrukt. Ze leek opeens een verantwoordelijkheid te hebben die ze nog niet eerder had gekend. Maar het maakte haar niet uit. Hij voelde iets al niet het zelfde voor haar. Dat was meer dan genoeg voor haar. Ze opende haar mond om iets te zeggen, slikte haar woorden in. Een verwarrende blik en een trillende zucht was het enige wat eruit kwam. Na een moment van twijfel stapte ze op hem af, hem nog steeds doordringend aankijkend. Vlak voor hem bleef ze staan, zonder zijn blik los te laten. Ze moest iets tegen hem opkijken, wat ze prettig vond. Zijn lange haar was los geraakt, zag ze nu, en hing iet wat warrig rond zijn gezicht en over zijn schouders. Ze pakte een pluk voorzichtig tussen duim en wijsvinger en liet het tussen haar vingers door glijden, waar ze naar staarde. Haar gezicht draaide zich terug naar hem. “Nooit,” fluisterde ze enkel en sloeg haar armen om zijn middel. Ze begroef haar gezicht, met gesloten ogen, in zijn borst, zich stevig tegen hem aan drukkend. “Nooit,” herhaalde ze weer zacht. Ze wilde niet meer bij hem weg. Ze wilde bij hem blijven. Hem nooit meer los laten. En zo bleef ze staan in de gang. Alles om haar heen vergetend.

~ Sorry voor de laatheid :s Laten we maar doorgaan met deze Ik had een plan maar heb dat toch niet gedaan

Vanaf het moment dat Lea was opgestaan en Erdore was uitgerend waren Jareths gedachten op nul gegaan. Alsof de stroomtoevoer was afgesloten. Het enige wat nog werkte waren instincten die als noodstroom ineens aan schoten. En dat schreeuwde dat hij achter Lea aan moest gaan. Zijn gedachten waren te snel voor zijn lichaam. In zijn hoofd was hij al bij haar terwijl hij in werkelijkheid nog steeds op de grond zat. Te langzaam naar zijn idee stond hij op en alles leek vertraagd. Toen ineens voelde hij de klap van de adrenaline die bloed als een gek door zijn lijf pompte om zijn ledematen te voorzien van de zuurstof die nodig was om Lea in te halen. En dat lukte. Hij pakte haar bij haar pols. Zachtjes. Het was alleen maar om haar tegen te houden. Om haar te laten stoppen met vluchten. Hij liet haar pols ook snel weer los, zocht zijn adem en vertelde haar wat hij op zijn hart had. Hij verwachtte eigenlijk dat Lea, zodra hij uitgesproken was weer verder zou rennen. Hij wist niet waarom ze gevlucht was. Maar zijn hoofd had er iets negatiefs aan gekoppeld. Het was nooit in hem opgekomen dat ze weggerend was omdat ze zich verward voelde. Jareth wilde nadat hij uitgesproken was dan ook al weer weglopen. Terug naar Erdore. Maar bleef staan toen Lea zich omdraaide. Hij zag dat ze haar hand voor haar mond geslagen had en dat haar ogen glinsterden van de tranen. Hij verstarde, vrezend dat hij verantwoordelijk was voor de terug gehouden tranen. Hij had haar nooit zomaar moeten kussen. Maar ze had hem terug gekust toch?

Hij slikte even zachtjes toen Lea haar hand liet zakken. Maar ze glimlachte. Haar glimlach werkte kalmerend. Ze leek even iets te willen zeggen maar hield de woorden voor zichzelf. Ze zuchtte enkel. Hij bleef staan toen ze op hem afgestapt kwam. Hij kon zijn blik niet van haar lostrekken. Ook niet toen zij die van haar afwendde zijn een van zijn groene lokken door haar vingers liet glijden. Een pijnlijke steek in zijn borstkas volgde toen ze haar armen daarna om zijn middel sloeg. Het voelde alsof zijn hart letterlijk een slag oversloeg. Zachtjes legde Jareth zijn armen om Lea heen. Hij boog zijn hoofd en kuste zachtjes haar kruin. Haar haren roken zoet. Hij weet niet waarom hij dat ineens opmerkte. Maar het was gewoon zo. Even was hij bang geweest dat hij Lea alleen maar leuk en aantrekkelijk gevonden had omdat ze zoveel op Annikja leek. Maar dit voelde anders. Nee, Annikja was niet terug. Ze zou ook nooit terug kunnen komen. Maar ze had via Lea iets aan hem terug gegeven. En daar was hij haar dankbaar voor. Hij hield Lea nog iets steviger vast. 'Dank je,' fluisterde hij zacht tegen haar.

(Ah, sorry. Is dat mijn schuld omdat ik hiermee door ben gegaan nu?)

Alsof iemand zijn vingers had geknipt om haar hypnose te eindige kwam ze terug naar de werkelijkheid. Geloof het of niet, maar ze voelde zich vreselijk akward. Ze kende de man amper 2 uur en had hem nu al zowat haar eeuwige liefde verklaard. Al was het met erg weinig worden. Dat ze tot over haar oren voor hem gevallen was voelde ze overduidelijk. En ze wilde hem eigenlijk ook niet meer los laten. En de vele emoties die ze had, en niet direct plaatsen kon, maakte het er niet makkelijker op. Maar zo op de gang blijven staan leek haar toch niet zo’n goed plan. Wat als iemand hen zo zag en rare dingen zou gaan denken. Of erger! Die vreselijke rector vertellen! Dat wilde ze niet. Het voelde ook nog erg onwennig om hem zo vast te houden. Weer terug bij haar oude verlegen zelf liet ze Jareth dan ook met een rood hoofd los. Ze keek af en toe verlegen op om dan direct weer naar de grond te kijken. Opeens weer bang voor zijn oogcontact. “Sorry..” mompelde ze voorzichtig. “Misschien kunnen we beter terug gaan naar je kamer..” zei ze zacht en durfde hem weer aan te kijken waarna ze zijn blik niet meer los laten kon. Om een voorbeeld te stellen nam ze de eerste stap terug richting zijn kamer, hem nog steeds aankijkend. Toen ze, met haar blote voeten, in contact kwam met de jungleachtige vloeren keek ze echter verbaasd naar beneden. “Wat is dit?” klonk haar verbaasde heldere stem toen ze de hele gang bedolven zag onder het groen.

~ Nee joh! Don't worry Ik had het kunnen doen hoor, maar vond dit eigenlijk beter