Hij wilde dat hij zich kon ontspannen en zijn handen niet zo hard meer zouden trillen, maar dat was een onmogelijke wens. De vele blikken die op hem gericht waren, maakten hem zenuwachtig. Niet omdat hij het niet gewoon was om voor veel mensen te spreken, maar juist de blikken die ze op hem richtten, zorgde ervoor dat hij zich erg ongemakkelijk begon te voelen. De manier waarop ze keken zei gewoon dat ze het hem zeker niet makkelijk gingen maken de volgende les. Dit was maar een testrondje, de volgende les zouden ze het hem helemaal onmogelijk gaan maken. Lorenzo kon nog net op zijn benen blijven staan toen de bel ging en iedereen de klas uit stroomde. Hij zou echt wat zelf zekerder moeten worden, anders zou een baan als leraar nooit voor hem weggelegd zijn. Wat ging hij doen als hij helemaal in zijn eentje voor de klas stond? Gewoon niet op komen dagen omdat hij bang was wat de leerlingen allemaal zouden kunnen gaan doen? De kans was groot dat hij dan gewoon zou ontslagen worden, dus dat was zeker geen optie.
In een sneltempo ruimde de jonge man zijn spullen op en haastte zich naar buiten. Hij had gisteren een brief gehad van de ouders van Tauriel, een meisje dat hij op een van zijn reizen ontmoet had en waar hij geregeld bij was langsgegaan. Juist omdat hij nogal snel inzat met mensen en graag zou willen helpen. Toen er gezegd werd dat ze haar misschien naar Starshine zouden sturen, had hij zich meteen aangeboden om een oogje in het zeil te houden. Op dat moment as hij er toch zeker van geweest dat hij terug zou gaan om zijn opleiding toch af te maken. Lorenzo wist dat Tauriel het nogal moeilijk had met sociaal contact en hij dacht dat hij daar misschien wel bij zou kunnen helpen. Niet dat hij zelf veel contact had met jan en alleman in school, maar dan had ze toch iemand waar ze naartoe kon gaan als ze het wat moeilijk had.
Zijn mondhoeken krulden omhoog tot een glimlach toen hij aankwam op het platform en zag dat er net een shuttle uit Razen was geland. Daar zou ze normaal wel in moeten zitten, tenzij dat ze toch besloten hadden om haar thuis te houden. Lorenzo rende het laatste stukje toen hij toch dat bekende gestalte uit de shuttle zag komen. “Tauriel!” Voor het eerst in een paar dagen was er toch een vrolijke ondertoon in zijn stem te horen terwijl hij op het meisje afliep en voor haar bleef staan. “Heb je een goede reis gehad?” Zijn blauwe kijkers fonkelde vrolijk terwijl hij zijn hand uitstak zodat ze elkaar niet zouden kwijt raken in de drukte tijdens het lopen.