Esmira stond voor haar raam, haar armen voor haar buik in elkaar geslagen. Het meisje had een kalme en beheerste uitdrukking op haar gezicht. Langzamerhand kwam ze steeds meer tot haarzelf en begon ze zichzelf weer te waarderen. Het zou nog een hele weg worden voordat ze weer de oude zou zijn, maar het ging steeds beter. Haar been was zo goed als genezen en ook de blauwe plekken waren weggetrokken. Haar wangen hadden weer hun gezonde roze kleur gekregen en ook haar grijze ogen stonden helder. Het feit dat Soul niet meer boos op haar was en weer met haar praatte deed haar goed. Het enige grote gemis die ze nog moest meedragen was Tess, om die reden stond ze ook voor het raam naar buiten te kijken. De grote adelaar had geen enkel teken van leven meer gegeven sinds ze terug was. Ze begon zich steeds meer af te vragen of haar beste vriendin nog wel leefde. Het was gek om Esmira zonder haar adelaar te zien, omdat die twee bijna altijd bij elkaar waren geweest. Toch werd het steeds meer normaal en keek niemand er meer raar van op, maar het stak wel, heel erg. Ze zuchtte even en draaide zich om. Ze had aangeboden om mee te gaan om te kijken of ze kon helpen om zeepaardjes te vangen, die giftig bleken te zijn. Ze wist dat ze samen met Thayeline en Renly op pad moest en dat vond ze niet erg, ze leken haar wel aardig. Ze moest maar eens richting het lanceringplatform gaan om de shuttle naar Cassia niet te missen. Ze had haar zwemspullen onder haar jurkje aangetrokken. Een lichtblauwe bikini en een badhanddoek met een adelaar erop in haar tas gedaan. Ze raapte haar tas van haar bed en zwiepte hem over haar schouder, daarna begaf ze zich naar buiten.
Ze was een stil en teruggetrokken persoon, maar als je haar beter leerde kennen kon je merken hoe graag ze anderen wilde leren kennen. Ze deed het niet met opzet, maar door haar verleden en haar karakter stapte ze niet zomaar op anderen af. Ze begaf zich in de shuttle, ze was als eerst. Ze begroette Thayeline en Renly zo snel als ze de shuttle inkwamen. Nadat ze hoi gezegd had hield ze zich verder stil en wachtte totdat ze er zouden zijn. Zo snel ze geland waren sprong ze dan ook overeind en liep de shuttle uit. Benieuwd wat ze aan zou treffen. Ze was ontzettend nieuwsgierig.
Een vrouw stond hen op te wachten en er ontstond een verlegen glimlachje om haar lippen toen ze hen begroette. Ze luisterde even naar haar uitleg en keek toen naar de schepnetjes en de emmers. Ze pakte ze aan en keek naar het water. Hoe gingen ze het eigenlijk aanpakken. Ze keek haar schoolgenootjes aan. “Hoe gaan we dit doen?” vroeg ze toen voorzichtig. “Iedereen voor zich of samen?” Ze ging op haar knieën aan de waterkant zitten en trok het jurkje uit. Ze legde haar jurkje naast haar tas in het gras en keek toen omhoog, wachtend op antwoord.